Zwarte Tranen FF

[xIMISSYOU]

Hé, het schrijven en posten moet geen verplichting worden hoor, doe rustig aan. Gezondheid en school en heel die dingen gaan nog steeds voor, anders heeft het schrijven ook geen plezier meer. Soo, geen haast
Veel beterschap en succes met je tentamens! xx

[Beertje]

Idd zoals XMISSYOU al zegt, doe rustig aan! Nog succes met je tentamens, en als het weer beter gaat komt het wel weer! Beterschap en succes!

[Marlindee]

Zoals de anderen al zeggen, doe maar rustig aan, wij wachten wel! Heel veel succes en hopelijk voel je je snel weer beter (:

[Melian]

Zo. Daar ben ik dan weer. Bedankt voor jullie geduld! :) Het stuk is wat korter uitgevallen dan ik wilde en ik ben sowieso niet echt tevreden, maar het stuk is niet écht belangrijk en ik wilde het gewoon posten. Om alle laatste eindjes aan elkaar te knopen. Eén ding weet ik wel al zeker: hierna komt alleen nog een epiloog. Die hoop ik wel iets sneller te kunnen posten.
Voor nu: het op-één-na-laatste stuk! Vergeef me de saaiheid en enjoy. :D

~~

Die opmerking deed in de hele ruimte een stilte vallen. Deze keer waren het Raquel en Hannah die het niet in een paar seconden konden verwerken; ze staarden Gustav aan, toen elkaar, ten slotte David, en brachten tegelijkertijd uit: ‘Wat?’
‘Hij heeft gelijk!’ besefte Tom enthousiast. ‘Hannah heeft sowieso al auditie gedaan en Raquel kan net zo goed zingen!’
De twee meisjes begonnen onwillekeurig te blozen, terwijl de vier jongens triomfantelijke blikken wisselden. Zij zagen het wel zitten, maar David liet zich weer van zijn praktische kant zien en schudde licht zijn hoofd. ‘Heel fijn, jongens, maar… Ten eerste moeten we dan één van de twee boven de andere verkiezen, dat lijkt me niet zo geweldig. En ten tweede, zelfs als dat goed gaat, weet ik niet of het verstandig is om een relatie te hebben met één van je bandleden.’
‘Oh, kom op, David! Zijn dat je enige argumenten?’ Bill wuifde de woorden zorgeloos weg. ‘Er zijn zoveel bands met relaties erin. Bruce Springsteen, bijvoorbeeld, die is met z’n gitariste getrouwd. Als dat het enige argument is dat je kan bedenken…’
David schudde zuchtend zijn hoofd, maar kon een glimlachje niet volledig verbergen. ‘Ik hoor het al, jullie zijn er al helemaal uit. En wat zeggen de dames ervan?’
‘Eh…’ Hulpeloos wisselden Hannah en Raquel een blik en haalden tegelijkertijd hun schouders op. ‘Niet zoveel, eigenlijk…’
Het was een raar idee om hier plotseling over na te moeten denken. Raquel kon niet om het schuldgevoel heen, om de gedachte aan Chantal. Met dit aanbod had ze plots de mogelijkheid om alle dromen van de blondine zelf te verwezenlijken – niet alleen de droom van Bill, maar ook de droom van het rocksterleven stond plotseling voor haar open. Dat maakte het alleen maar erger. Ze wilde niets van Chantal stelen, ze had dat nooit gewild. Het feit dat het aanbod aanlokkelijk was, dat ze samen met Chantal over zo’n leven gefantaseerd had, dat ze op elk ander moment enthousiast was geweest, deed haar ingewanden van schuldgevoel samentrekken.
‘Laten we hier maar over praten als het concert voorbij is,’ besloot David. ‘Dan ga ik nu als een idioot aan de telefoon hangen, zodat er morgen geen cd’s over de toonbank gaan. Ik vermoed dat jullie haar stem niet op de cd willen hebben?’
‘Nee bedankt,’ snoof Tom direct. Hij kreeg natuurlijk bijval van de andere jongens, Raquel staarde ongemakkelijk naar haar knieën. Bill merkte het meteen en trok haar nog wat dichter tegen zich aan, alsof ze niet allang volledig tegen hem aangekropen zat. Het hielp wel, het hielp bij het kalmeren van haar hartslag. Zijn nabijheid was wat ze nodig had.
David verdween naar de gang om zijn belangrijke telefoontjes te plegen – en ongetwijfeld om Dunja in te schakelen, zodat ze zoveel mogelijk mensen tegelijkertijd zouden bereiken en hij zijn keel niet kapot hoefde te telefoneren.
De rest van het groepje deed een dappere poging om nog even te ontspannen voor de show. In Bills geval betekende dat veel gefluister met Raquel, handen die onophoudelijk hun vingers in elkaar weefden, ogen die zachte blikken wisselden en twee harten die hetzelfde ritme zochten. Tom en Hannah verging het niet veel anders; zij waren net zo opgelucht, net zo gelukkig dat de situatie eindelijk opgelost was.
Ongeveer een half uur later stak Dunja haar hoofd naar binnen, haar telefoon nog steeds aan haar oor gedrukt. Haar woorden waren echter tegen de jongens: ‘Nog vijftien minuten, dan is het voorprogramma klaar. Laatste keer naar de wc, graag!’
Met enige tegenzin lieten de tweelingbroers de meisjes los en volgden Georg en Gustav naar de toiletten. Het was misschien een vreemde traditie om voor een concert met z’n allen naar de wc te gaan – wel in verschillende hokjes, natuurlijk – maar het gebruik had zich zo ontwikkeld en ze weken er zelden vanaf.
Hannah en Raquel bleven in de backstageruimte achter. Ze wisselden direct een glimlach, Raquel schoof een stukje over de sofa om Hannah te kunnen knuffelen. De brunette wist meteen waarom en grinnikte. ‘Je hoeft me niet te bedanken.’
‘Jawel. Zonder dat sms’je had ik m’n kop onder m’n kussen verstopt en dan was ik hier nooit gekomen.’
‘Ach! Ik had Bill gewoon naar je toe gestuurd!’ zei Hannah zelfverzekerd en grijnsde, duidelijk niet van plan om lang serieus te blijven. Ze wilde alleen nog maar blij zijn.
Raquel gaf haar een half speelse, half gemeende duw. ‘Nee, echt! Dan had ik nog steeds jou moeten bedanken.’
‘Jij had toch hetzelfde voor mij en Tom gedaan, als wij het waren geweest.’ Hannah zei het alsof het een algemeen bekend feit betrof. Dat was vriendschap, dacht Raquel en knikte om haar vriendin gelijk te geven. Ze had de moed niet gehad om het voor zichzelf te doen, maar ze kon zich wel voorstellen dat ze het voor een ander zou proberen. Zeker voor zo’n goede vriendin als Hannah.
Ze wisselden weer een glimlach. Raquel voelde zich licht vanbinnen, de laatste last viel van haar schouders. Op dat moment kwamen de jongens weer binnen, hun gezichten een stuk nerveuzer dan daarvoor. Hoe vaak ze ook op het podium zouden staan, de laatste tien minuten voor het begin van een show waren altijd moordend. Het gevoel was meer dan bekend; ook de meisjes hadden hen al vaker zo gezien. Juist dat kleine feit, dat gevoel van herkenning en kriebelende zenuwen, maakte het moment perfect. Omdat alles weer bij het oude was. Omdat alles weer was zoals het hoorde te zijn – en even kon Raquel zelfs haar schuldgevoel vergeten.

[Melian]

Okay, whatever. Epiloog gelijk ook maar, dan hebben jullie misschien toch iets interessants te lezen. :) Ik wil in elk geval iedereen héél erg bedanken voor het lezen! Zonder alle comments was het nooit zover gekomen, daar ben ik zeker van. Consider yourselves hugged, alright? *deelt koekjes uit*

Mijn baby, helemaal af... En tja. Cheesy ending for a cheesy story, hm? Ik heb dit epiloog al twee jaar geleden geschreven, alleen een beetje aangepast vandaag. Het is misschien verschrikkelijk cliché en corny, maar het leek me toch wel passend als afsluiting.
Enjoy! :D

~~


Epiloog

Vijf jaar later

Het witte busje stopte voor een met camera’s beveiligd hek. Achter het hek blaakte een gebouw in de zomerzon, een gebouw van lichte baksteen met grote ramen. Drie grote auto’s stonden op het parkeerterrein achter het hek, dat langzaam openging en het Volkswagenbusje doorliet. De chauffeur parkeerde het busje naast de zwarte BMW en tegenover de Cadillac. Twee personen stapten uit: een jonge man met een baseballpetje en een tas waar een statief uit stak, gevolgd door een jonge vrouw met een blonde paardenstaart en een grote zonnebril stevig op haar neus gedrukt. Ze haalde haar handtas van de bijrijderstoel en rommelde er even in, om even later helemaal niets tevoorschijn te toveren. Met een diepe zucht sloeg ze de band van de tas over haar schouder.
‘Oké… Ik word hier toch nooit klaar voor, dus laten we gaan.’
‘Blijf ademhalen,’ adviseerde de man haar, terwijl hij geruststellend een hand op haar schouder legde. ‘Je kan dit, dat weet je.’
De jonge vrouw schudde even haar hoofd, maar schonk hem een dankbaar glimlachje en nam de vingers van haar schouder. Hand in hand liepen ze naar de ingang van het gebouw; de man drukte op het knopje van de intercom.
‘Ja?’ meldde een blikkerige vrouwenstem zich.
‘Het team van de BRAVO hier,’ informeerde de man haar opgewekt.
‘Ah, natuurlijk. Een momentje graag.’ De verbinding werd verbroken en een paar seconden later kwamen er voetstappen vanachter de deur hun kant op. Een vrouw met grijzend, donker haar in een zorgvuldige knot liet hen binnen. ‘Volgt u mij, ze zitten in de studio.’
De twee journalisten deden braaf wat hen gezegd werd. De man keek geïnteresseerd om zich heen, las de bordjes op elke deur en speelde met de lens van de camera die hij uit zijn tas had gehaald. Zijn metgezel hield haar blik strak op de punten van haar schoenen gericht. Ze droeg nette zwarte pumps met een beschaafde vijf-centimeter-hak, daarboven een zwarte rok met een crèmekleurig shirt en een lichtblauw vestje. Tegelijkertijd beschaafd en casual. Niet dat ze door haar kledingkeuze minder nerveus werd. Ze deed dit werk nog niet zo lang, ze was pas vierentwintig. Toch had ze tot nu toe geen problemen met haar zenuwen gehad. Tot nu toe. Inmiddels had de jonge vrouw er spijt van dat ze deze opdracht aan had genomen.
‘Zo, hier zijn we dan.’ De donkerharige vrouw bleef staan en glimlachte vriendelijk. ‘De producenten zijn er over vijf minuutjes, u kunt met alle plezier alvast naar binnen. Ze zijn vast en zeker ongeduldig.’
‘Oh? Worden ze zo graag geïnterviewd?’ vroeg de man geïnteresseerd.
‘Dat zult u wel merken,’ antwoordde de vrouw met een geheimzinnig lachje en duwde de deur voor hen open. Een wirwar van stemmen drong hen tegemoet. Vijf, nee, zes stemmen, vijf wereldberoemde, zes stemmen die de jonge vrouw maar al te goed kende. Zes stemmen die ze in geen jaren meer in levenden lijve gehoord had. Ze slikte, haar maag draaide zich plots om. De herinneringen vochten om haar aandacht, maar ze drukte hen weg, overstemde hen met zenuwen. Waarom was ze niet naar Killerpilze gegaan? Waarom had ze zich laten overtuigen om déze opdracht aan te nemen? Waarom was ze zo stom?
Haar metgezel stapte alvast naar binnen en zei vriendelijk: ‘Hallo! Ik ben de fotograaf, Mark. Zeg maar Mark.’
‘Hoi Mark!’ kwam het antwoord van de zes stemmen, gevolgd door een plagerige opmerking van één stem: ‘Moeten wij ons voor de vorm nog even voorstellen of…’
De fotograaf lachte met hen mee. ‘Ach, dat lijkt me wat overbodig.’ Hij keek even over zijn schouder, terug naar de drempel waar de journaliste aan de grond genageld stond. Met een verontschuldigende blik naar de zes gezichten liep hij terug en nam haar gezicht in zijn handen. ‘Kom je?’
Ze knikte, hoewel met trillende lippen en een vertrokken gezicht. Hij gaf haar een kus om haar gerust te stellen; dankbaar liet ze zich even in zijn armen houden, liet ze zich moed inspreken door zijn rustige hartslag. Toen nam hij haar mee naar binnen en ze stond recht tegenover de zes gezichten.
Van links naar rechts, comfortabel op de sofa, de volgorde niet veel anders dan vijf jaar geleden. Het enige verschil met vroeger lag in de twee meisjesgezichten die er tussen zaten, maar die hoorden er ook al vijf jaar bij. Vijf jaar die de jonge vrouw niet gevolgd had – vijf jaar waar ze desondanks genoeg vanaf wist, omdat er niet aan viel te ontkomen.
‘En dit is mijn collega, de journaliste van vandaag,’ stelde Mark haar voor. Voordat hij haar naam kon noemen, haalde ze de zonnebril van haar gezicht en de zes snakten synchroon naar adem.
‘Chantal!’

Raquel kon haar ogen niet geloven. De jonge vrouw met de blonde paardenstaart, die daar nerveus met haar zonnebril stond te draaien, was Chantal. Even wist ze niet wat ze moest voelen, denken, doen. Bills vingers boorden zich plots in haar middel, de spieren van de arm die hij om haar heen had gedrapeerd verstrakten. Een snelle blik op zijn gezicht leerde dat hij niet kwaad keek, eerder net zo verbijsterd als zij en met een lichte hint van onbegrip. Aan zijn andere kant leunde Tom perplex achterover en klapte zijn opengevallen mond dicht, terwijl Hannah zich tegen zijn zij drukte. Georg en Gustav konden alleen maar staren.
Veel waren ze niet veranderd in de afgelopen vijf jaar. Ze waren ouder geworden, dat was te zien. Bills haar was korter en zijn kleren, hoewel nog steeds ongebruikelijk, pasten niet meer helemaal in het punkerspectrum. Tom had zijn dreadlocks ingeruild voor cornrows, zijn kleding was hem geen tien maten te groot meer – eerder vijf. Hannah’s haar was langer, Raquels krullen net iets korter dan Chantal zich herinnerde. Van Georg en Gustav, altijd al het onopvallendst, was het ouder worden alleen te merken aan de sfeer die ze uitstraalden.
‘Chantal!’ herhaalde Raquel. Ze ging wat rechterop zitten, haar donkere ogen groot van verbazing. ‘Hoe…’
De blondine haalde nerveus een hand door haar paardenstaart. Alle avonden oefenen op de woorden die ze wilde zeggen, en nu kon ze niets uitbrengen. Mark gaf haar een bemoedigend duwtje, maar ze zond hem alleen een verwilderde blik. Ze kon dit niet!
‘Wat doe jij hier?’ stelde Hannah de vraag die op ieders tong brandde.
‘Ik ben gestuurd door de BRAVO,’ antwoordde Chantal automatisch. Haar stem klonk sterker dan ze zich voelde, maar ze keek niemand aan. ‘Ik heb journalistiek gestudeerd…’
Ze slikte en grabbelde naar Marks hand. Niet voor de eerste keer was ze hem ontzettend dankbaar voor zijn steun; het had haar heel wat zelfoverwinning gekost om hem te vertellen wat haar probleem was met dit interview, met deze mensen. Voor haar was het de ultieme test van hun relatie geweest: als hij haar dit kon vergeven, dan kon ze zich een toekomst met hem voorstellen. En hij had haar niet alleen vergeven, hij had haar ook begrepen en hij had haar gesteund. Hij steunde haar nog steeds.
Op dat moment ging achter hen de deur weer open en twee mannen struinden binnen. ‘Sorry voor de vertraging, we hadden een klein probleempje met het internet… Oh. Jullie zijn nog niet begonnen?’
Natuurlijk herkende Chantal ook die stem meteen. Ze versteende, haar vingers knepen de zonnebril haast fijn. Mark gaf in haar plaats antwoord en stelde zich vriendelijk als altijd voor. De twee producenten schudden zijn hand; Peter en David, de enige twee van het oorspronkelijk vierkoppige producententeam die nog over waren. Patrick en Dave waren twee jaar geleden vertrokken, wist Chantal, om aan een ander project te werken. De informatie was niet rustgevend. Van de vier producenten had ze David en Peter het beste gekend. Ze kon zich de zangsessies met Bill en Peter maar al te goed herinneren.
Met gespannen samengeknepen lippen draaide ze zich om en stak haar hand uit. ‘Chantal… Jones.’
Davids mond vormde een perfecte ronde “O”. Het was bijna komisch, als Chantal de situatie niet zo verschrikkelijk had gevonden. Peter werd blijkbaar gedreven door beleefdheid en schudde haar hand, ook al stond zijn gezicht net zo overdonderd.
Even hing de oorverdovende stilte in de lucht, ongemakkelijk en zwaar. Toen trok Tom zijn mond open en zei: ‘Oké, en nu je helemaal uit het niets bent komen opduiken, kan je dan nu uitleggen waarom je hier bent? En kom nu niet met die bullshit over een interview en zo.’
Zijn stem klonk niet zo agressief als Chantal verwacht had, voornamelijk ongeduldig en nog altijd perplex. De anderen leken evenmin kwaad – ook Bill en Raquel niet, terwijl zij er toch eigenlijk alle reden toe hadden. Chantals maag draaide nog eens om.
‘Nou…’ Ze aarzelde, probeerde zich de speech te herinneren die ze helemaal had uitgetypt. Natuurlijk kwamen er geen woorden bovendrijven. Ze had moeten weten dat ze beter was met geschreven woorden. Sinds die gebeurtenissen van vijf jaar geleden was ze veranderd, dat moest ook voor de zes wel duidelijk zijn. Haar zelfvertrouwen had een flinke deuk gekregen; op de universiteit stond ze algauw bekend als het meisje dat niemand in de ogen durfde te kijken, tot ze bij een project met Mark had moeten samenwerken en langzaam uit haar schild gekropen was. Nu moest Chantal dat weer doen. Verder uit haar schild kruipen, zodat ze dit hoofdstuk van haar leven definitief kon afsluiten.
‘Het spijt me,’ flapte ze eruit. De drie plompverloren woorden bleven even in de ruimte zweven, net zo lang tot iemand liet merken dat ze gehoord werden.
Die iemand was Bill. ‘Oké,’ zei hij simpel.
Alle hoofden draaiden zijn kant op, minstens zo verbaasd door zijn reactie als door Chantals uitspraak. Raquel was de eerste die begon te glimlachen, Tom en Hannah volgden een fractie van een seconde later en toen deelden ook Georg en Gustav de grijns.
‘Wat… Oké?’ Dat was niet het antwoord dat Chantal verwacht had en ze kneep Marks vingers fijn van onbegrip.
‘Ja, oké. Excuses aanvaard,’ verduidelijkte Bill met een vriendelijk gezicht. ‘Het is vijf jaar geleden, Chantal. Het is wel goed.’
‘Maar…’ Maar ik haat mezelf er al vijf jaar voor, wilde Chantal zeggen. Ze was bijna beledigd dat de anderen er helemaal niet meer mee leken te zitten, zelfs al wist ze dat ze eigenlijk dolblij hoorde te zijn. De zes hadden haar blijkbaar allang vergeven. Was dit niet waar ze al die tijd op gewacht had? Nu zij haar hadden vergeven, kon ze zichzelf vergeven en verder met haar leven.
‘Tóén was het niet goed,’ zei Raquel serieus. Haar donkere ogen vingen Chantals blauwe en blikten haar ernstig aan. ‘Maar het is voorbij, we hebben elkaar nog, het is vijf jaar geleden… Het is tijd om het verleden te laten rusten.’
Een eerlijke glimlach brak door op haar gezicht en ze sprong overeind, greep Chantals handen. ‘Ik heb altijd gehoopt dat je terug zou komen!’
‘Je kent me te goed,’ mompelde Chantal. Het was heel lang geleden dat ze dát tegen iemand, laat staan tegen Raquel, had kunnen zeggen en het voelde wonderbaarlijk goed. Ze zouden wellicht nooit meer zulke goede vriendinnen zijn als vroeger, maar dat was prima. Zolang ze maar niet meer met dat afschuwelijke schuldgevoel rond hoefde te lopen. Zolang ze maar niet meer aan haar oude vrienden hoefde te denken met het idee dat die haar nu haatten.
Raquel lachte en liet haar handen weer los, zakte terug op de sofa naast Bill. ‘Dus. Interview?’
Het was voor haar nu net zoveel routine als voor de vier jongens. Sinds vijf jaar deelde ze de spotlights met hen; Hannah stond officieel bekend als Toms vriendin, maar ze was geen lid van de band en beantwoordde maar zelden vragen. Ze was vaak bij de interviews aanwezig als die niet voor de camera plaatsvonden. Zowel Tom als zij hielden hun relatie zo privé mogelijk. Voor Bill en Raquel was dat iets moeilijker, maar ze stonden allebei stevig in hun schoenen. Er was niets dat ze samen niet aan konden.
‘Laten we dan maar beginnen.’ Chantal glipte in haar rol van journaliste en trok haar iPad tevoorschijn, om notities te maken. ‘Dunja zei iets over dat jullie ongeduldig waren toen ze ons binnenliet. Wat kunnen jullie me daar over vertellen?’
‘Wel…’ Bill wisselde even een blik met Raquel, toen met Tom, grijnsde even en legde een tedere hand over Raquels buik. ‘We beginnen een familie.’

Tweeënhalf uur later schoof Chantal haar handtas op de bijrijderstoel. In gedachten verzonken klapte ze de pootjes van de zonnebril uit en zette het ding in haar haren, haar blik gericht op het gebouw dat ze net verlaten hadden. Haar hoofd kolkte van alle nieuwe informatie. De tweelingbroers waren allebei verloofd en van plan de twee huwelijken op dezelfde dag te plannen. Raquel was zwanger. Georg en Joëlle maakten eveneens kinderplannen. Gustav was getrouwd. Hun leven ging verder.
‘Beer?’ Mark gebruikte de koosnaam die hij twee jaar geleden voor haar bedacht had. ‘Kom je?’
‘Ja,’ zei ze afwezig en klom in het busje, in hun busje. Mark zat al achter het stuur, maar draaide het contactsleuteltje nog niet om. Hij keek haar onderzoekend aan, las haar nadenkende gezicht en glimlachte.
‘Wat denk je? Is het voor ons ook al tijd om een gezin te stichten?’
Chantal draaide zich naar hem om. Ze hield van zijn lach, van de jongensachtige kuiltjes in zijn wangen en het weerbarstige bruine haar dat hij onder zijn baseballpetje verstopt had. Met een glimlach reikte ze naar zijn hand, deze keer niet voor steun, en kneep er zachtjes in. ‘Ja.’
Mark startte het busje en ze reden rustig het parkeerterrein af.

EINDE

~~

Jep. Het is voorbij.
Iedereen, Heel Erg Bedankt voor lezen, reageren en love! <3

Liefs,
Melian

[xILY.]

Aaaaaah, súuuperleuk einde!
Ik vind het heel leuk dat je met Chantal eindigt (: En nu is alles klaar, jammer! Maar ik ga het binnenkort wel weer opnieuw lezen ghehe! Begin maar gauw weer iets nieuws, want je schrijft echt fantastisch!

Heel erg bedankt voor je verhaal! En, eigenlijk nog belangrijker, gefelicteerd! Je hebt een verhaal afgeschreven!

Liefs, Marit.

[Beertje]

Wauw, echt een supermooi einde! Jammer dat het af is maar ik heb van elk stukje genoten, al was ik er niet vanaf het begin bij. Net als de reactie hiervoor ga ik het verhaal zeker opnieuw lezen.

Zeg je het als je aan een nieuw verhaal begint?

Xx

ps. Eigenlijk vind ik dat TH dit hele verhaal zou moeten lezen!

[xIMISSYOU]

Hee, kippenvel! Ik vind het fantastisch dat je met Chantal eindigde, het geeft net dat tikkeltje meer waarde eraan, geloof ik. En eigenlijk, zo cliché is het niet hoor, want ik had al een tijd in gedachten dat je gewoon zou eindigen met Raquel of Bill ofzo.
Ik vind het een zeer mooi einde. Echt waar!
Zit de kans erin dat je met iets nieuws komt? 'cause i'm gonna miss this story

[Melian]

Heel erg bedankt voor alle reacties, jullie zijn schatten! *knuffelt*
Ik denk niet dat er snel iets nieuws van mij online komt, want ik heb het momenteel - nou ja, nu niet, want het is vakantie, maar daarna - druk met studeren. Ik schrijf nog wel, maar niet heel intensief, en extra deadlines kan ik eigenlijk niet gebruiken, mijn studies zorgen daar al genoeg voor. ;)

(En als TH dit ooit zou lezen, dan zak ik ter plekke door de grond van schaamte. Alsjeblieft niet! xD)

Liefs!

[Semmy]

Hey ,

Ik moet even kwijt dat ondanks ik Chantal op het einde niet mocht ik het einde geweldig vind.
Je hebt er echt talent voor en vindt ook dat TH het zou moeten lezen. En mochten ze het ooit doen dan zullen ze het vast net als wij geweldig vinden.

[DropsOfJupiter]

Laat ik maar eerlijk zijn - ik ben aan het huilen.
Ik ben al langer dan een halfjaar niet meer op OV geweest (Ik was eerst Babette<3. maar door problemen met mijn account moest ik een nieuw account aanmaken), en nu heb ik de draad weer opgepakt. Echt sorry, het is echt niet dat ik je verhaal was vergeten, maar ik had gewoon absoluut niet de behoefte om ook maar iets te doen - priveproblemen .. - hoewel ik me wel altijd ben blijven afvragen hoe het eindigde.

Ik hou van je verhaal, en het zal altijd echt mijn favoriete verhaal blijven. Echt waar. Er is niets - echt niets - wat dat kan veranderen. Jij noemt dit verhaal jou baby, ik ben net zo verknocht (is dat een woord?) geraakt aan dit prachtige verhaal als jij. Ik ben net zo hard verliefd geworden op dit verhaal als Bill op Raquel en Tom op Hannah.

God, je hebt met laten HUILEN.
Ik huil vaak bij films, maar bij boeken is het nog maar één keer eerder voorgekomen. Ik benijd je erom, om eerlijk te zijn. Jij hebt een fucking talent en ik wil het ook hebben, serieus. Ik huil omdat ik niet wil dat het eindigt. Ik wil de rest van mijn leven lezen over hun liefde, over de perfectie, over alles. Ik huil omdat ik niet geloof dat t nu echt voorbij is .. Oh god.
Waarschijnlijk ga ik dit verhaal nog achthonderdzevenenvijftigduizenddriehonderdtweeënveertig keer opnieuw lezen, en ik weet zeker dat ik bij elke keer dat ik het lees moet huilen. Verhalen zoals deze zetten mij altijd aan het denken, ik begin me altijd af te vragen waarom ik niet zo'n perfecte, geweldige relatie kan hebben.
Dit is best een nutteloze reactie maar ik hoop dat je t toch leest, omdat ik hier eigenlijk 837520435 keer wil neerzetten hoe geweldig, getalenteerd en ... tja, geweldig je bent. Echt waar.
Ik schrijf zelf ook een FF, maar hij is in het Engels. Toch, bij alles wat ik schrijf en bedenk moet ik denken aan dit verhaal en vraag ik me altijd af of ik ooit iets kan schrijven wat ook maar in de buurt komt bij het niveau waarop jij schrijft.
Ik ben jaloers, ik geef het toe. (:

Je bent geweldig, echt waar.

xx

[Melian]

... dat is...
Nu maak jij MIJ aan het huilen!

Verhalen zoals deze zetten mij altijd aan het denken, ik begin me altijd af te vragen waarom ik niet zo'n perfecte, geweldige relatie kan hebben.

Dat heb ik dus ook, en daarom schrijf ik over dat soort relaties. En dan word ik gek van mezelf omdat ik dan weer ga bedenken dat ik het zelf niet heb, en dan ga ik weer schrijven, en... Dus ik weet hoe je je voelt. (:

Toch, bij alles wat ik schrijf en bedenk moet ik denken aan dit verhaal en vraag ik me altijd af of ik ooit iets kan schrijven wat ook maar in de buurt komt bij het niveau waarop jij schrijft.

En dat is één van de grootste complimenten die ik ooit heb gehad. Echt waar.

Heel veel liefde! <3

[Anoukxx]

Ik heb je verhaal vanaf het begin gevolgt en ik had eerst een ander account, waar ik wat problemen mee had, maar nu ben ik er weer.
Ik vind het een fantastisch verhaal en jammer dat het klaar is! Ik hoop snel weer iets nieuws van jou te zien .

[MissRolex]

Ik had je verhaal gevonden, ik denk maandag? Ik weet het niet meer, want ben al de hele tijd verslaafd aan jouw verhaal . Het werd gewoon gevaarlijk met dat ik examens heb xD.
In ieder geval, ik heb het af yaay , en aan de andere kant niet-yaay , want dit was écht een goed verhaal . En ik ga het missen, maar echt wel geweldig. Gogh, pff ben er nog altijd niet goed van, ik leefde zo mee met de personages (kippenvelmomentjes). Ik ben niet eens een Tokio Hotel fan, maar ik ga wel eens liedjes van hen beluisteren (wat ik nog nooit gedaan heb ).
Ben je niet van plan het uit te geven? Anders koop ik het onmiddellijk!

[LunANDROID]

Wow Ik vier dagen niets anders gedaan dan je verhaal te kunnen lezen. Het is echt super goed geschreven. Vindt het jammer dat het afgelopen is:( Je Epiloog was verrassend. Op een goede manier. Ik heb er in ieder geval van genoten^^

[Melian]

... dit wordt nog steeds gelezen. You guys are troopers, dit verhaal is zo oud. Ik snap niet dat jullie door het afschuwelijke begin heen komen! xD Bedankt iedereen, dit betekent echt veel voor me. *deelt koekjes uit* <3

[xIMISSYOU]

Haha, zo erg is het nu ook weer niet hoor, Melian :p je verhaal blijft altijd leuk om te lezen. Denk dat ik het ondertussen al drie keer herlezen heb? :p en ik ben het heus nog niet beu ;d

[x.Mara]

Ik heb het verhaal ook al vaker gelezen.. En hij blijft gaaf!!
als je er een boek van maakt wil ik er 1!!