heey allemaal
ben al een tijdje bezig met schrijven, ik ben een heel fantasierijk persoon.
ik heb besloten om mijn verhaal eens online te zetten, om te zien wat jullie vinden.
Om mij tips te geven om het beter te maken.
natuurlijk is dit geen verplichting eh
"Toen ik hem vroeg waarom hij mij koos om tegen te praten gaf hij geen antwoord, maar schonk hij me alleen die ene scheve glimlach die me liet duizelen.
Nu ik eindelijk besef waarom hij geen antwoord gaf, ben ik ontzettend boos. Niet alleen op hem, maar ook op mezelf omdat ik het zo ver heb laten komen zonder dat ik iets door had. Ik wist niets dat zweer ik, aan iedereen die het vraagt. Ik zou waarschijnlijk alles gegeven hebben als ik het over kon doen. Ik weet dat het geen zin heeft om de tijd te veranderen. Alles zal ooit gebeuren zoals het moet gebeuren, niemand kan dat tegenhouden. Nu ik er goed over nadenk, na alles wat ik heb meegemaakt, weet ik eigenlijk niet zo zeker wat ik zou doen als ik de kans kreeg alles opnieuw te doen.
Ik praat teveel. Mijn verhaal begint op de regenachtige dinsdag morgen dat Near Commlewood voor het eerst het lokaal binnen stapte..."
Jezus, de zomer was pas net afgelopen en nu al viel de regen pijnlijk tegen mijn huid. Met een verbeten gezicht trok ik mijn gele muts met de rode pompon wat verder over mijn hoofd. hij hield mijn oren warm, maar door de kou verscheen er iets rood op mijn normaal gesproken zo bleke gezicht. Toen ik eindelijk bij school aan kwam, waren mijn vingers zo bevroren dat ik nauwelijks mijn slot dicht kreeg. Terwijl ik in het kommetje van mijn handen blies, liep ik naar binnen. Ik bleef nadenken wat ik het eerste uur had. Geschiedenis. De meeste vonden het saai, maar ik vond het leuk en interessant.
'Cayla!' Mijn beste vriendin Yara zwaaide naar me vanaf haar kluisje aan de andere kant van de gang. Ik baande me een weg door de massa leerlingen en ging naast haar staan. Haar getinte gezicht leek witter dan normaal.
'Ik heb het nog steeds koud.' jammerde ik zielig. Yara was altijd een stuk eerder op school dan ik en haar handen waren al opgewarmd. Ze pakte mijn handen vast en ik ademde opgelucht uit. Ze glimlachte toen ze mijn gezicht zag. Na een minuut zo gestaan te hebben, liet ze mijn handen los. Mijn jas die ik ondertussen had uitgetrokken, propte ik in mijn kluisje en ik huiverde. Yara keek me vreemd aan.
'Wat?' vroeg ik, ook al wist ik haar antwoord al. Yara had de gave me gedachten te lezen voor ik ze uitsprak.
'Niets, dat ging ik net aan jou vragen.' ze keek me doordringend en nieuwsgierig aan. ze had me zoals gewoonlijk al door. Ik kan echt niks verbergen voor haar.
'ik weet het niet, ik heb het gevoel dat vandaag anders is dan anders.' ze knikte en samen liepen we naar het geschiedenislokaal.
Ik rilde opnieuw, maar dit keer niet door de kou. Een paar minuten later kwam onze leraar, meneer Rodson binnen. hij had een rode neus en droeg een bruine versleten muts. Hij was nog best jong, ergens in de dertig denk ik. Hij zette zich neer en deelde ons nog na hijgend mee dat we alvast moesten beginnen lezen. We zaten aan de Middeleeuwen, ik vond het een leuk hoofdstuk, maar ik kon er gewoon mijn gedachten niet bij houden. In plaats van te lezen staarde ik voor me uit heel kalm, maar in mijn hoofd spookte van alles rond. Vreemde gedachten. De deur ging open en de directeur kwam binnen, samen met een jongen. hij had zwart haar en donkerbruine, bijna zwarte ogen.
'Zo' fluisterde Yara naast mij. Ze porde me en ik keek haar vragend aan.
'Wat?' fluisterde ik. Ze wees naar het groepje samen geklitte meisjes aan de andere kant van het lokaal. Hun ogen keken de nieuwe jongen vol nieuwsgierigheid aan terwijl ze hun make-up bijwerkten.
'Zo' herhaalde ik. Yara grijnsde, maar voor ze nog iets kon zeggen, nam de directeur het woord.
'Ik breng jullie een nieuwe leerling.' zei hij. 'Near Commlewood, hij komt bij jullie in de klas.' De directeur liep het lokaal weer uit met een zuur gezicht, alsof hij wel wat anders aan zijn hoofd had dan nieuwe leerlingen naar hun lokalen te begeleiden.
'Nou Near,' meneer Rodson haalde zijn neus op. 'Ga maar zitten.'
Zelf ging hij ook in zijn stoel zitten met een opgeluchte zucht. Nadat Near een leeg tafeltje had gevonden, zette hij zijn tas neer en pakte zijn boeken. Zonder ook maar op te kijken of enige aandacht aan een van ons te tonen. Hij leek helemaal niet zenuwachtig of nerveus, maar ook niet zelfverzekerd. Hij had een vreemde uitstraling die ik niet goed kon verklaren.
'Zo,' meneer Rodson bladerde verstrooid door het geschiedenis boek en keek toen verontschuldigend naar Near.
'Uhm, Near misschien is het beter als er iemand bij je komt zitten.' Voor Near kon protesteren wees meneer Rodson naar Yara. 'Ja Yara ga maar naast Near zitten en leg hem uit waar we mee bezig zijn.' Zowel Yara als Near leken er niet zoveel zin in te hebben en met een jammerlijke blik op mij greep Yara haar tas en nam ze hem mee naar het lege tafeltje naast dat van Near. Ik had medelijden met mijn beste vriendin.
'Oke, de Middeleeuwen dus.' De rest van de les verliep normaal.
Een paar keer wierp ik een blik op Near en Yara. Zo te zien dulde hij geen hulp en Yara spoorde hem ook niet het haar te vragen. Ze gingen allebei aan hun eigen werk, zonder nog een woord gezegd te hebben.
Laatst gewijzigd door Monie op 15 feb 2014 23:56, 1 keer totaal gewijzigd.
De bel redde yara. Meneer Rodson gevraag over "samen huiswerk maken" ging verloren door het langgerekte geluid. Ik pakte snel mijn tas in en wachtte buiten het lokaal op Yara. Die waarschijnlijk nu bij meneer Rodson aan het klagen is over het feit ze naast die onaangename jongen moest zitten.
'Godzijdank.' Verzuchtte ze, met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. Ik glimlachte.
'Zo erg kan het toch niet zijn? Hebben jullie eigenlijk wel een woord gewisseld?' Ik grinnikte.
'Ja, lach maar.' Zei Yara chagrijnig. 'Hij heeft geen woord gezegd en toen ik hem vroeg of ik hem moest helpen, zei hij alleen maar koeltjes nee.'
'Hij had toch niets gezegd.' Ik deinsde alvast achteruit om Yara's por te ontwijken. Ze keek me zielig aan.
'De volgende les heb je vast meer geluk.' Samen liepen we verder.
'Hij had gewoon een soort vreemde uitstraling waardoor ik mezelf er niet toe kon zetten verder nog iets te zeggen. Ik voelde me echt raar naast hem.' Zei ze zielig.
Ik gaf haar een geamuseerd klopje op de schouder. Maar het gevoel dat er iets mis was, versterkte. Ik kon niet zeggen aan wat het lag, maar ik voelde Yara zich afzonderen. Ze was uit haar doen, iets wat niet vaak voorvalt. Ik bekeek haar aandachtig, ze staarde gewoon voor zich uit. Ik weet niet wat het was, maar er was iets mis met mijn beste vriendin.
Het derde uur Engels, wat gegeven werd door Mrs. evers, een aardige vrouw met bruin haar, verliep wel oké. Engels was mijn lievelingsvak, gewoon omdat het makkelijk was.
'Near, kan je wat over jezelf vertellen?' Vroeg ze toen iedereen zat.
'Nee, liever niet.' Hij sprak kalm en met een toon die duidelijk maakte dat het ook echt nee was.
Mrs. Evers leek even uit het veld geslagen. Ze deed haar haar achter haar oor en knikte.
'Oké.' Zei ze toen. Ze besteedde er de rest van de les geen aandacht aan en beschouwde hem als een van ons, als een lering die haar al jaren kende.
We begonnen met de film freedom writers. Ik zat geboeid te kijken tot ik omkeek, en zag dat er verder bijna niemand keek. Er was veel gefluister te horen vanaf de meisjestafel aan de andere kant. Ze letten niet op de diaprojector, maar op Near. Die merkte het niet, maar zat met een schuin hoofd te kijken.
Verward stootte ik Yara aan, die zoals daarnet gewoon voor zicht uit zat te staren. Ze keek me vragend aan en ik wees.
'Zo.' Zeiden we tegelijkertijd.
'Misschien wordt het toch nog wat met die jongen.' Fluisterde Yara, en ik grinnikte, maar richtte me weer op de film.
'Volgende les kijken we verder, de bel kan ieder moment gaan.' Mrs. Evers had geen ongelijk, want ze was nog niet uitgepraat of een luid getring verstoorde de stilte. Ik pakte in, en zei tegen Yara dat ik op haar zou wachten. Ze deed altijd zolang over het inpakken van haar tas.
Iemand stootte tegen mij aan en ik keek geïrriteerd om in verwachting een vervelend grijnzende jongen te zien, die me expres probeerde om te gooien. Een oud trucje. In plaats van een scheve grijns zag ik een verontschuldigende blik. Near dook naar beneden en pakte een potlood op, die blijkbaar was gevallen.
'O.' Mompelde ik. Toen hij weer op stond en het aan me gaf, glimlachte hij flauwtjes.
'alsjeblieft.' zei hij. Zijn stem klonk zacht, bijna aardig.
'Bedankt.' Zei ik, lichtjes uit het veld geslagen. Hij liep weer verder.
Yara kwam naast me staan.
'Wat was dat?' Vroeg ze verbaasd. Ik schudde mijn hoofd.
'Niets, hij raapte alleen mijn potlood op.'
Op de een of andere manier kreeg ik de vrolijke twinkeling die in zijn donkere ogen had gespeeld maar moeilijk uit mijn hoofd...
Die avond kon ik niet slapen. Ik maakte me zorgen om Yara. Ze had er daarstraks zo verslagen uit gezien. Ze ontkende het, en zei dat alles goed ging, als ik er haar achter vroeg. Het was de eerste keer dat mijn beste vriendin tegen me loog, dat ze iets voor me verzweeg. Ik was vastbesloten om haar morgen is goed onder handen te pakken. Die nacht had ik voor het eerst in lange tijd weer een nachtmerrie. Ik werd badend in het zweet wakker en het enige wat ik me nog kon herinneren, waren twee donkere ogen die me verdrietig aankeken. De ogen kwamen me bekend voor, maar ik kon me niet meer herinneren van wie die ogen waren.
Het was een goed idee om het eerste stukje als voorproefje van je verhaal erbij te zetten, want het geeft een idee waar het verhaal naartoe gaat. Je schrijfstijl leest prettig, maar je moet letten op een paar foutjes die je af en toe maakt:
Ik rilde opnieuw, maar dit keer niet door de kou. Een paar minuten later kwam onze leraar, meneer Rodson binnen. hij kwam binnen met een rode neus en een bruine versleten muts
Hier herhaal je bijvoorbeeld het feit dat de leraar binnen komt, dat is niet nodig
Ook geef je een paar keer informatie die niet per se nodig is in het verhaal. Je hoeft er bijvoorbeeld niet bij te zeggen dat Yara de beste vriendin van Cayla is, want dat moet blijken door hun acties in plaats van dat de schrijver het moet vertellen.
Voor de rest heb ik eigenlijk vrij weinig aan te merken en vond het leuk om te lezen Ik kijk uit naar het vervolg.
"In the face of disaster lies the opportunity for renewal."
De volgende dag was het nog net zo koud en was ik mijn handschoenen weer vergeten. Maar er was geen Yara die mijn handen opwarmde, me door het blokuur wiskunde heen sloeg, geen Yara die me hielp met Frans en geen Yara die met me praatte in de pauzes die nu veel te lang leken. Met een zucht ging ik op een bankje zitten, en liet ik mijn rug tegen het glas van de grote ramen leunen.
'Cayla?'
Ik keek op. Near keek me een beetje voorzichtig aan.
'Wat?' Vroeg ik een beetje kortaf.
'Je... Hebt je boeken laten liggen.' antwoordde hij.
Ik was even stil en toen verscheen er even een rood blosje op mijn wangen.
'O.' Mompelde ik, in een poging mijn hoofd koel te houden. Dit soort dingen gebeurde me niet vaak, en als het wel gebeurde was Yara er altijd om mijn spullen te pakken of me te verdedigen. Maar nu werd ik er totaal door overrompeld. 'Bedankt.'
Er verscheen een leuke, scheve grijns op zijn gezicht.
'Graag gedaan.'
Ik draaide me al om om de boeken in mijn tas te stoppen , en toen ik weer recht ging zitten, verwachtte ik dat hij weg was. Niet dus.
Near stond nog op dezelfde plek, met diezelfde grijns op zijn gezicht. Maar die verborg hij snel toen hij mijn blik zag.
'Is er wat aan de hand?' Vroeg hij toen.
Ik gaf geen antwoord.
'Mag ik?' Hij keek vragend naar het bankje. Ik knikte.
'Er is niets.' Zei ik toen. Ik begreep ook niet goed waarom ik zo van slag was. Ik had wel eens vaker een dag zonder Yara doorgebracht.
'Je leek het niet zo goed te kunnen vinden met Yara hé?' Vroeg ik plotseling. Ik weet niet wat het was, ik moest gewoon wat zeggen.
Hij keek een beetje moeilijk.
'Nee, het lag niet aan haar.' Zei hij toen. 'Het was gewoon... Je weet wel, eerste dag op een nieuwe school. Alles was gewoon een beetje vreemd. En toen kwam zij, terwijl ik liever had dat ik kon proberen om het alleen op te lossen.' Hij keek me verontschuldigend aan.
Ik glimlachte.
'Ik begrijp het wel.' Zei ik geruststellend.
'Ze is je vriendin hé?' Dit keer was het zijn beurt om een vraag te stellen.
'Ja,ze is zo'n beetje mijn enige vriendin. Ze is super.' Ik beet op de binnenkant van mijn lip.
'Weet je waarom ze er niet is?' Zijn stem klonk zacht, vriendelijk, meelevend.
'Nee, gewoon ziek , denk ik.'
'O.'
Er viel een stilte, al was hij niet ongemakkelijk. Het was een beetje als de stiltes die soms tussen mij en Yara vielen.
De bel ging.
'Zullen we naar binnen gaan?'
Ik knikte.
Near bood me de plek naast die van hem aan, en omdat het geen zin had om alleen te gaan zitten, liet ik mijn tas vallen en ging ik zitten. Achter ons kon ik de andere meiden horen knarsetanden van woede. Ze vonden het zeker niet eerlijk dat iemand zoals ik met de "geweldige-perfecte" Near Commlewood om mocht gaan.
Nouja, misschien was hij niet geweldig en perfect. Maar wel aardig.
De volgende dag kwam Yara opnieuw niet opdagen. Een raar gevoel dat al een paar dagen in mijn maag rondhing, verspreidde zich door mijn lichaam. Ik kreeg er de rillingen van. Op de een of andere manier baarde het me zorgen dat ze er niet was. Ze kon natuurlijk gewoon ziek zijn... Dat idee stootte ik af, alsof ik gewoon wilde geloven dat er iets niet klopte. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik het gevoel had er iets niet klopte.
Normaal gesproken had Yara al wat van zich laten horen, gewoon om mij een paar keer te horen zeggen hoe verschrikkelijk zielig ik haar vond, om vervolgens opgewekt te zeggen dat ze dat ook was. Typisch Yara.
Near kwam tijdens de lessen naast me zitten en ik had het vreemde gevoel dat ik hem al jaren kende. Het klinkt zo cliché, maar het voelde ook echt zo. Als we met elkaar praatte, voelde het voor mij alsof we oude vrienden waren. Ook al kende ik hem nog maar net.
'Ik denk niet dat het veel uitmaakt.' Zei ik met opgetrokken wenkbrauw en een grijns op mijn gezicht.
Hij keek me serieus aan.
'Natuurlijk wel.' Zei hij met die toon in zijn stem, die altijd aanduidde dat hij zijn lach in moest houden.
'Natuurlijk maakt het wél uit of je in de lijntjes kleurt, daar gaan je vingers links of rechts van staan.'
We hadden vaak van dit soort onzin gesprekjes, om na twee zinnen gezegd te hebben in lachen uit te barsten en weer opnieuw te beginnen.
Bij Near voelde ik me altijd op mijn gemak. Hij deed en zei dingen op het juiste moment. Het was bijna... Onmenselijk.
Dat woord bleef door mijn hoofd spoken.
Een week nadat Near hier was aangekomen nam Mrs. evers me even apart, na de Engelse les.
Ik keek haar vragdn aan.
'Nee,' zei ze met een glimlach. 'er is niets ergs aan de hans.'
Mijn gezicht ontspande zich.
'Ik wou gewoon zeggen dat ik het fijn vind dat je zo goed kunt opschieten met Near. We wisten niet goed of hij het... Zou trekken, na alles wat hij heeft meegemaakt.'
Ze zag dat de vraag wat hij dan had meegemaakt, op mijn lippen brandde, maar ze schudde haar hoofd.
'als hij het je niet verteld heeft, zal ik dat ook niet doen. Ik weet zeker dat jij de eerste zal zijn tegen wie hij zijn hart zou luchten. En het moment dat hij er klaar voor is, zal zeker snel komen. jullie hebben een zo'n goede band.' Ze aarzelde even. 'Tot dan zou ik je willen vragen er niet over te beginnen, het kan nogal moeilijk liggen.'
Ik knikte begripvol en dacht even na over de dingen die ze had gezegd. In mijn hoofd begonnen zich allerlei scenario's af te spelen, over dingen die er gebeurd zouden kunnen zijn in Near's verleden. Net voor ik de deur van het lokaal achter me sloot, hield Mrs. Evers me tegen.
'Oja, voor ik het vergeet.' Zei ze. 'Weet jij war er met Yara is, ze is al even niet naar school geweest. Haar ouders zeiden dat ze ziek was, maar sinds drie dagen hebben we niets meer van ze gehoord.'
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik had gehoopt dat jullie het zouden weten. Ik ben ook een beetje bezorgd.' Biechtte ik op.
Ze knikte. ' Oké, dat was het, ga nu maar vlug naar je volgende les.'
Ik knikte en liep het lokaal uit.
Samen met Near liep ik naar de volgende les, maar het gevoel in mijn maag werd erger. Ik voelde de drang Near dingen te vragen. Dus zei ik niet veel, in de hoop dat ik me niet zou verspreken. Het was vergeefse hoop.
Het moment dat ik in sukkel was, kwam toch.
'Hoe zijn je ouders?'
De grijns was van zijn gezicht verdwenen, als sneeuw voor de zon.
Ik werd rood en boog mijn hoofd, zodat mijn donkere haar voor mijn gezicht viel. Hij legde zijn handen op mijn kin en hield mijn hoofd weer rechtop.
'Het is goed, je moest er ooit eens achter komen.'
Ik keek hem aarzelend aan en ook een beetje verontschuldigend.
Hij haalde diep adem.
'Mijn ouders zijn dood.'
Mijn ogen werden even groot en toen kleurde mijn gezicht weer. Ik voelde me zo ontzettend stom. Ik had moeten zwijgen.
Zonder dat ik het zag, verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Toen ik weer opkeek, was ik verbaasd.
'Waarom lach je?'
'Omdat jij de eerste bent die het zo... Goed opvat.'
Ik fronste mijn voorhoofd, met een geamuseerde blik op mijn gezicht.
'Nee, ik meen het.' Ik zag aan zijn ogen dat hij de waarheid sprak. ' Het... Stootte de meeste af.'
Ik knikte begrijpend.
Er viel een moeilijke stilte en niemand verbrak hem. Pas na enkele minuten deed Near zijn mond open.
'Laten we het vergeten.' Ik knikte stilletjes.
Hij sloeg een arm om me heen, en samen liepen we naar het lokaal, voor de volgende les.
Sorry ik heb niet echt de tijd gehad om een fatsoenlijke reactie te posten Ik beloof de volgende keer wat sneller te zijn
Allereerst even wat kleine foutjes die me opvielen:
Als we met elkaar praatte
praatten
Ik keek haar vragdn aan.
'Nee,' zei ze met een glimlach. 'er is niets ergs aan de hans.'
Ik keek haar vragend aan
'Nee,' zei ze met een glimlach. 'Er is niets ernstigs aan de hand.
Ook zou ik zelf vragend naar 'ongemakkelijk' of 'ongerust' veranderen.
Er zijn trouwens nog een paar andere momenten dat je een hoofdletter vergeet, daar moet je goed op letten
Voor de rest vind ik het een leuk stuk. Aangezien het in het fantasy forum staat verwacht ik nog een bovennatuurlijke twist, en ik durf te wedden dat het met Near te maken heeft. Ik vind het eigenlijk wel een beetje jammer dat de relatie tussen Cayla en Near zo veel achter de schermen gebeurt, de meeste stukjes zijn delen waar Cayla in haar hoofd herhaald wat Near aan het doen is, terwijl het leuker is om die gebeurtenissen zelf mee te lezen.
Ik kijk uit naar het vervolg
Ik beloof de volgende keer wat sneller te zijn 