Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.
[Dit verhaal betreft een film treatment]
Hoeveel liefde is er nodig om te ontsnappen aan de vrijheid?
Act 1. Zolang we Hope houden
Een meisje(14) dat altijd al een zusje wilde, loopt een groentewinkel binnen. Wanneer ze haar zwangere moeder bewegingsloos op de grond ziet liggen met gevallen kratten op haar buik en hoofd, rent ze op haar moeder af. Ze verwijderd de kratten en probeert haar wakker te slaan. Wanhopig legt ze haar handen op haar buik. De vader van het meisje komt de winkel binnen. In paniek duwt hij het meisje weg en probeert zijn vrouw te reanimeren. Er is veel paniek en gegil. Haar moeder en haar ongeboren zusje zijn niet meer te redden. Het meisje raakt verward en legt haar hoofd op haar moeders buik en begint te huilen. Het meisje zweert wraak te nemen en is vastberaden de daders te vinden.
Een paar dagen later staat het verwarde meisje in een donkere kelder voor een glazen muur. Door de glazen muur ziet ze haar vader in een andere kelder staan. Haar vader kijkt ook naar de glazen muur vanuit zijn kelder. De twee lijken door het glas naar elkaar te kijken, maar de vader kan het meisje niet zien of horen. Hij ziet alleen zichzelf in het geblindeerde glas. Het meisje kan haar vader wel zien en horen via een kleine speaker in haar kelder.
Even later komt het meisje haar vaders kelder via de trap binnen lopen. Samen kijken ze met een psychisch gestoorde indruk naar zichzelf in het glas.
12 jaar later (tegenwoordige tijd)
Hope (12), het ernstig onderontwikkelde meisje, komt bij bewustzijn in een bos. Ze ligt in haar nachtjapon half in een plas water. Ze kijkt geconcentreerd naar de takken van de bomen en luistert aandachtig naar het gezang van de vogels. Een vrouwenstem schreeuwt haar naam. Hope schrikt, staat op en rent moeizaam het bos in. De boze vrouwenstem achtervolgt haar het bos in.
Hope ziet dat er iemand snel achter een boom verdwijnt. Hope schrikt en komt ten val in de ochtenddauw. Ze denkt dat opstaan geen zin meer heeft en blijft liggen. Ze begint in paniek te huilen. De boze vrouwenstem en haar voetstappen komen steeds dichterbij. Op dat moment wordt er een arm om Hope heen geslagen. Er is een jonge man die eruit ziet als een zwerver (Jessy 24) naast haar gaan liggen.
Jessy maakt een stiltegebaar naar de hysterische Hope. Hope wordt rustig. Samen houden ze zich stil en verscholen in de ochtenddauw. De boze vrouw heeft hun niet gezien. Na een tijdje trek Jessy Hope overeind en samen rennen ze verder het bos in. Jessy laat haar hand niet los. Jessy merkt dat Hope moeizaam rent en ziet dat Hope geen schoenen aan heeft. Hij besluit haar op zijn rug verder mee te nemen. Hope voelt zich extreem onwennig en kijkt schichtig om zich heen.
Na een tijdje komen ze aan bij een groot grasveld. Ze gaan zitten bij een verlaten kampvuur. Er is een zonsopgang te zien. Hope begint paniekerig om zich heen te kijken. Jessy begint tegen haar te praten en stelt vragen over hoe ze heet en en waar ze vandaan komt. Hij merkt dat Hope een groot gebrek aan spraak heeft. Hij kan niets zinnigs opmaken over wat Hope hem probeert te vertellen. Hope bibbert. Jessy staat op en trekt Hope op. Hij kalmeert haar en vertelt tegen Hope dat hij haar naar een warme plek zal brengen. Hij neemt Hope mee naar zijn boomhut.
De boomhut van Jessy ziet er vies uit. Jessy helpt Hope de trap op en de boomhut in. In de boomhut ligt een matras, deken, wat gereedschap en een foto van een jongere Jessy samen met een meisje zittend bij een kampvuur. Jessy symboliseert naar Hope dat ze even hier moet blijven. Hope wordt hysterisch en wil niet dat Jessy weggaat. Jessy kalmeert Hope en laat haar op zijn matras liggen. Jessy vertrekt om eten en drinken te halen.
Zodra Jessy de boomhut verlaat, springt Hope van het matras af. Ze wordt weer angstig en hysterisch, ze is weer alleen en de omgeving lijkt op haar af te komen. Hope staat met grote ogen het matras te observeren en te voelen. Ze heeft geen idee wat het is. Ze vindt het eng. Het durven lopen door de boomhut is een grote opgave. Wanneer ze dat doet raak ze in paniek door de krakende vloer. Ze heeft geen keus om het enige te doen dat ze ooit geleerd heeft, en dat is bibberend in de hoek van de kamer zitten.
Hope kijkt om zich heen. Elke keer als ze een geluid hoort stopt ze even met bibberen en gaat aandachtig zitten luisteren naar de geluiden van de wind en vogels. Ze kijkt naar de spullen in de kamer waarnaar haar oog valt op de foto van Jessy en het meisje. Ze wordt rustig en blijft naar de foto kijken tot de avond valt.
Jessy komt terug in de donkere boomhut. Als hij een kaars aansteekt, ziet hij Hope niet meer op bed liggen. Hope zit schichtig in de hoek en staart hem aan met grote ogen. Als ze Jessy ziet, begint ze langzaam weer kalm te worden. Jessy lacht naar haar. Met zijn gereedschap repareert Jessy een aantal gebreken in de boomhut. Hope kijkt gefascineerd toe. Jessy slaat per ongeluk met de hamer op zijn duim waardoor Hope lacht. Deze uiting van emotie is nieuw voor haar. Ze schrikt van haar eigen gelach en raakt in paniek. Jessy troost haar lachend. Samen lijken ze even lol te hebben totdat Hope's oog op de foto van de jongere Jessy en het meisje valt.
Jessy kijkt naar de foto en stopt met lachen. Hij vindt dat het tijd wordt voor Hope om te gaan slapen en dekt haar toe. Als Hope slaapt, haalt Jessy de foto van de muur. Hij kijkt verdrietig en bedenkelijk naar de zwart-witte polaroid foto. Op de foto zien we een 14 jarige Jessy naast de zwangere 14 jarige Liana zitten bij het eerder genoemde veld. Jessy blijft nadenken en kijken naar de foto. De foto begint zich als een herinnering af te spelen in Jessy's hoofd.
12 jaar eerder...
Jessy(14) en Liana(14) glimlachen naar Sanne(13), die op dat moment een foto van hun maakt met haar polaroid camera. Sanne heeft het maar druk met foto's maken van alle kinderen die om het kampvuur zitten. De kinderen hebben het over de buit die ze die dag hebben winst gemaakt, waaronder de polaroid camera. De kinderen uiten hun trots en blijdschap over het feit dat ze geen ouders hebben en zwerfkinderen zijn.
Jessy legt zijn hand op de buik van Liana en vertelt haar hoe blij hij is met hun toekomstige kind. Liana kijkt minder blij. Ze vertelt Jessy dat het misschien niet zo'n goed idee is om het kind te houden, omdat ze pas 14 jaar zijn, zwerfkinderen zijn en amper zelf iets te eten hebben. Jessy blijft positieve opmerkingen maken en probeert Liana het gevoel te geven dat het allemaal wel goed zal komen, zolang ze hoop houden. Jessy wijst naar de zilveren ketting van Liana die ze om haar nek heeft waar 'Hope' op staat. Liana kijkt Jessy aan en ziet hoe graag hij het wil.
Sanne gaat naast het verliefde koppel zitten. Ze heeft geen film meer om nieuwe foto's te maken. Liana vraagt aan Sanne hoe ze haar eerste dag in deze zwerfgroep heeft ervaren. Sanne glimlacht. Liana begint langzaam verdrietig te worden. Ze biecht aan Sanne op dat ze gistermiddag groente wilde stelen bij een groentewinkel en dat het een beetje uit de hand is gelopen. Liana heeft een zwangere vrouw zien dood gaan en door haar heeft is het zover gekomen dat de kratten op de zwangere vrouw haar hoofd en buik vielen. Het was een ongeluk. Sanne en Jessy troosten haar. Sanne loopt weg om eten te gaan zoeken.
Lianne zegt tegen Jessy dat ze even de bosjes in gaat om haar behoefte te doen. Na een half uur is Liana nog steeds niet terug. Jessy en de kinderen gaan in het bos op zoek naar Liana en komen uiteindelijk aan bij een boshuis. Jessy klopt aan. Een vriendelijk uitziende man doet de deur open. Jessy vraagt of hij een zwanger meisje voorbij heeft zien komen. De man schudt nee. De kinderen vertrekken.
Wanneer de kinderen 10 meter van het huis verwijderd zijn, lijkt Jessy gegil te horen. De andere kinderen horen niets en vertellen Jessy dat hij het zich inbeeldt en wijzen naar een boom waarin een krijsende kraai zit. Wanneer de kinderen weer in de buurt zijn van het kamp vinden ze achter een grote boom, een leeg pillendoosje waarin een abortuspil heeft gezeten. De groep vermoed dat Liana hun in de steek heeft gelaten, omdat ze abortus pleegde. De groep komt weer aan bij het kampvuur en zien Sanne alleen bij het vuur zitten.
Sanne springt op en vraagt zich af waar iedereen was.
Dagen gaan voorbij bij het kamp van de kinderen. Nog steeds geen signaal van Liana. Jessy zondert zich steeds meer af van de groep. De groep lijkt Liana al te zijn vergeten.
Op een avond besluit de groep verder te willen trekken. Jessy maakt ruzie met de groep, omdat hij vindt dat ze Liana niet in de steek kunnen laten. De groep vertrekt genadeloos zonder Jessy. Jessy houdt hoop en besluit te blijven. Hij zit alleen bij het verlaten kampvuur.
Na een tijdje komt er een meisje uit de verte aanrennen. Ze roept zijn naam. Jessy staat op. Het is Sanne. Sanne heeft nog iets voor hem. De polaroid foto van hem en Liana. Sanne probeert Jessy ter vergeefs over te halen om mee te gaan met de groep, maar Jessy wil per se blijven. Sanne schud nee en rent richting de groep. Jessy gaat zitten en kijkt verdrietig en bedenkelijk naar de foto.
Tegenwoordige tijd
In de boomhut vallen Jessy's tranen op de polaroid foto. Hij heeft Lianne nooit meer kunnen vinden. De afgelopen 12 jaar zwerft hij rond op de plek waar hij het laatst met haar samen was. Hij kijkt even naar Hope en wordt eventjes blij, maar vraagt zich af wat er met Lianne is gebeurd.
12 jaar eerder...
Liana loopt een stukje het bos in en kijkt even achterom. Ze loopt sneller het bos in en stopt achter een grote boom. Liana grijpt in haar zak en pakt een pillendoosje tevoorschijn. Liana pakt de abortuspil uit het doosje en kijkt naar de pil op haar hand. Ze bedenkt zich even en trekt daarna haar hand richting haar mond. Op dat moment wordt er een vieze doek op Liana's mond gehouden. Liana raakt buiten bewustzijn en word door een man meegenomen.
De man komt aan bij het boshuis. De gedrogeerde Liana wordt in het boshuis op de grond gelegd. Na een half uur wordt er aan de deur gebonkt. De man schrik, maar besluit om open te doen. Het is Jessy en de groep kinderen. Jessy vraagt of de man een zwanger meisje voorbij heeft zien komen. De man schudt nee en gaat weer naar binnen. Liana komt langzaam weer bij bewustzijn en begint te gillen. De man legt snel zijn hand over haar mond en sleept haar mee de hal in.
In de hal staan twee metalen deuren met grote sloten. De man doet een deur open en trekt Liana de donkere kelder in. De man laat Liana achter in de donkere kelder.
Liana is in paniek. Wanneer ze na een tijde rustig wordt, ziet ze de grote glazen muur. Het is donker, maar door het glas heen ziet ze dat er nog een donkere kelder is aan de andere kant van de glazen muur. Liana schrik, omdat ze in de andere kelder onduidelijk een meisje naar haar ziet staren. Het meisje verdwijnt.
Een paar maanden later...
Liana wordt nog steeds gevangen gehouden. Ze heeft geen idee waarom, omdat de man niet tegen haar praat. Hij geeft alleen eten en drinken. Het enige wat hij zegt is dat de ware kwelling snel zal beginnen.
Later in die nacht begint Liana te schreeuwen om hulp. Het onduidelijke meisje verschijnt weer in de andere kelder. Ze lacht en knikt ja met haar hoofd. Het meisje verdwijnt weer. De man komt de kelder van Liana binnen. Hij help Liana met bevallen.
Liana krijgt haar baby niet vast te houden. De man verdwijnt met de baby. Liana wordt gek, maar de man negeert haar. Liana's enige wens die ze naar de man uit, is of hij haar baby Hope wil noemen. De man stopt met lopen en draait zich om. Hij glimlacht ziekelijk naar haar en verlaat de kelder.
Liana zit in de hoek van de kelder en begint na te denken over Hope. Ze kan zich niet voorstellen dat ze abortus wilde plegen. Ze denkt na over het ongeluk in de groentewinkel. Ze denkt na over wat ze veroorzaakt heeft.
Opeens gaan er in beide kelders felle lichten aan. Liana wordt verblind. Ze ziet nu voor het eerste hoe smerig haar kelder is. Als ze naar de glazen muur kijkt, ziet ze ook hoe smerig de andere kelder is. In de andere kelder ziet ze een meisje met haar rug naar haar toe staan. Ze heeft Hope vast en legt Hope op de vieze grond en verdwijnt uit de kelder. Uren zonder eten en drinken gaan voorbij. Liana hoort Hope door de speaker steeds harder huilen. Ze kan niets doen, ze is machteloos.
Opeens gaan de lichten weer uit. Liana ziet Hope niet meer en kan haar ook niet meer horen door de speaker. Liana wordt gek! Na uren gaat het licht en geluid weer aan. Hope huilt veel harder. Het meisje komt binnen en geeft haar de fles. Liana is weer kalm, maar de volgende dag wordt het licht en geluid voor twee dagen uit gezet...
Act 2. Sanne en Suzette
De depressieve psychisch gestoorde Suzette(24) wordt wakker in de roze ingerichte babykamer van het boshuis. Versleten slingers met de tekst ‘welkom’ hangen voor het raam. In de babykamer hangen twee beeldschermen met daaronder een lichtschakelaar. Op de linker monitor is de verwaarloosde Lianne net zichtbaar zittend in de hoek van de donkere kelder te zien. Suzette staat half slapend op uit bed en speelt met de linker lichtschakelaar onder het linker beeldscherm. Het felle licht in Lianna’s kelder gaat aan, waardoor ze wakker wordt. Suzette speelt met een psychische blik een paar keer met de schakelaar om Lianna te irriteren. Lianna raakt gedesoriënteerd.
Lianna springt wanhopig op en rent naar de glazen wand. Ze hoopt dat Suzette het licht weer even aandoet, zodat ze Hope eindelijk na een jaar weer eens goed kan zien. Suzette laat het licht voor Lianna aan en druk nu ook op de tweede schakelaar onder het rechter beeldscherm, zodat de kelder van Hope verlicht wordt. Lianna kijkt schichtig door het glas Hope’s kelder in, maar ziet Hope niet en raakt in paniek. Suzette raakt des te meer in paniek als ze op het beeldscherm van Hope’s kelder de deur open ziet staan. Met haar handen in het haar rent ze naar Hope’s kelder en doorzoekt de kelder.
Lianna lacht, ze hoort Suzette gestrest praten door de speaker. Ze beseft dat Hope heeft weten te ontsnappen, maar ze beseft ook heel goed dat Hope nog nooit eerder in haar leven de wereld heeft gezien. Suzette verlaat de kelder en rent de hal op. Ze ziet dat de voordeur open staat. Als ze naar buiten gaat, ziet ze Hope in haar nachtjapon een paar meter verderop staan. Ze kijkt toe hoe Hope schokkerig en schichtig rondjes draait en om zich heen kijkt. Alles is nieuw voor Hope, de bomen, de blaadjes, de kleuren, de geluiden, de wint en de aarde. Alles komt na 12 jaar geleefd te hebben in de kelder op haar af. Het is zo intens voor Hope dat ze uiteindelijk haar bewustzijn verliest en half in een plas water valt, waar haar epileptisch uitziende aanval nog even doorgaat, maar uiteindelijk overgaat in een diepe slaap.
Suzette houdt zicht schuil achter de voordeur van het boshuis. Ze denkt dat Hope dood. Ze durft niet naar Hope toe te gaan en denkt na over 12 jaar geleden, hoe ze haar zwangere moeder aantrof in de groentewinkel en haar zusje verloor. Dat ze haar moeder die dag eventjes alleen liet in de winkel, heeft ze zichzelf nooit vergeven.
Na een tijdje gaan de ogen van Hope langzaam open. Ze kijkt geconcentreerd naar de takken van de bomen en luistert aandachtig naar het gezang van de vogels. Suzette schreeuwt eerst vol opluchting haar naam, maar veranderd kort daarna weer in een boze psychische toon. Hope schrikt en staat op. Ze begint zich moeizaam voort te bewegen het bos in. Het lijkt op rennen, maar Suzette houdt haar gewoon lopend bij. Ze plaagt Hope een beetje en tikt op haar rug. Ze zegt tegen Hope dat weglopen geen zin heeft in een wereld die je niet kent. Hope verstaat er niets van en loopt wanhopig door.
Na een tijdje achter de vluchtende Hope aangelopen te hebben, heeft ze geen zin meer in dit spelletje en grijpt Hope in haar nek, maar op dat moment ziet ze Jessy in de verte lopen.
Jessy ziet hun niet en verdwijnt even achter een boom uit het gezichtsveld van Suzette. Suzette duwt Hope op de grond en gaat achter een boom zitten. Ze hoopt dat Hope voor Jessy niet zichtbaar is in de ochtenddauw, maar tot Suzette’s grote ergernis is Hope aan het huilen.
Als Jessy bij Hope aankomt, ziet hij Hope liggen, ze kijkt weer schichtig om zicht heen. Jessy kijkt ook om zicht heen, maar ziet niemand, hij denkt dat Hope hallucineert en gaat naast haar liggen. Hij maakt een stiltegebaar naar Hope en wanneer ze een beetje gekalmeerd is trekt hij haar op en neemt haar mee verder het bos in.
Als de kust veilig is, kijkt Suzette om de boom. Ze is blij dat Jessy haar niet gezien heeft, maar des te meer verward dat Hope ontsnapt is. Ze heeft geen idee wat ze tegen haar vader moet zeggen. Ze blijft nog een uur achter de boom zitten en denkt na.
Vervolgens keert ze terug naar het boshuis en gaat verdrietig en angstig in de schuur zitten. Ze heeft geen idee wat ze moet doen. Ze denkt aan vluchten. Ze kijkt even om zich heen naar de rommel in de schuur. Rommel die ze in alle jaren in het bos heeft gevonden. Haar oog valt op een polaroid camera. Suzette staat op en houdt bedenkelijk de polaroid camera vast. Ze wordt zelfverzekerd en schud ja met haar hoofd en begint weer psychisch gestoord te glimlachen. Ze denkt aan Sanne, aan hoe ze vroeger was, en hoe ze nu zal zijn. Ze weet het zeker, Jessy mag haar zo niet zien. Ze kijkt weer naar de polaroid camera en fluister zachtjes 'Ja, dit is een klusje voor Sanne'.
10 jaar eerder
Wordt vervolgd...
Act 3. Polaroid-effect
(to be continued...)
)