Just a game

[xCarpeDiem]

Hey!
Misschien komt dit verhaal voor sommigen van jullie bekend voor. Mijn vriendin is al eens eerder met dit verhaal begonnen, maar ze komt steeds niet verder en wilt om persoonlijke redenen ook niet meer verder. Ze wou dat ik het idee overnam, en hier en daar helpt ze me om bepaalde stukjes uit te werken en sommige stukjes komen ook van haar. Dit is alvast de proloog, kritiek is welkom! Oh en om verwarring te voorkomen, dit verhaal staat ook op girlscene!

Proloog
Je kunt er wel over fantaseren dat alles later goed is, maar dit is nu, en nu is het mooi klote. De tranen stromen over mijn wangen, maar ik neem niet de moeite om ze weg te vegen. Ik vind dat ik deze pijn verdien, dit is immers allemaal mijn schuld. Het begon allemaal zo onschuldig. Het was alleen maar één van mijn vele dromen, mijn mooie fantasiewerelden.
Ik heb er zo’n grote puinhoop van gemaakt en nu raken mijn dierbaren betrokken bij mijn sterke fantasie; dat allang geen fantasie meer is. Dit was niet mijn bedoeling. Ik kan alleen maar bidden dat niemand betrokken raakt, of dat iemand me kan helpen mijn eigen fantasie te overwinnen. Mijn fantasie, die werkelijkheid is geworden.
“Vergeet nooit wie je bent,’’ fluister ik met een heldere zachte stem. Ik weet dat ik dit zelf niet kan nakomen. Met pijn in haar hart drukt ik de knop in, waarmee alles begint. Dit is een vloek waarmee ik moet leren leven. Het is waar dat ik een grote fantasie heb, maar wat is er mis met dromen? Ik vind het leuk om mijn eigen wereld te fantaseren en mijn eigen mensen. Toen ik klein was wou ik ook altijd koningin worden, maar niet vanwege de mooie jurken. Ik wou heersen over mijn eigen rijk, over mijn mensen. Maar nu alles werkelijkheid is geworden vind ik er niets aan. Ik wil terug, terug naar mijn eigen veilige plekje, thuis. Maar thuis is op dit moment heel ver weg en dat is waarom ik haar gewenst heb. Natuurlijk wou ik niet echt dat ze hier terecht zou komen, maar helaas. Je kunt niet alles hebben wat je wilt. Ik doe mijn ogen dicht en laat het monster in me het overnemen.

[xCarpeDiem]

Beginnetje van het eerste hoofdstuk!

I don’t know where I am.
Ik heb mijn ogen nog niet open, maar ik weet dat er iets niet klopt. Misschien ligt het aan het feit dat het best wel frisjes is, maar dat kan natuurlijk verklaard worden doordat mijn moeder misschien het raam heeft open gezet. Waarom weet ik niet, maar ik wil mijn ogen nog niet open doen. Er is een gevoel in me, die me tegen houd. Het valt me ook opdat het hier veel stiller is dan thuis, want daar hoor ik altijd mijn gillende broertjes en zusjes, dus ik kan nooit uitslapen. Dus of het is nog extreem vroeg, of ik ben niet thuis. Met moeite probeer ik de nacht van gister terug te halen. Het enige wat ik nog weet is dat ik met mijn moeder tevergeefs naar mijn zusje heb gezocht. Kathy is nu al zo lang weg… Ik wil het liever niet toegeven, maar ik denk dat we allemaal al een beetje de hoop op hebben gegeven. Het doet pijn, maar misschien leeft ze niet eens meer. De dag dat ze verdween kan ik nog goed herinneren. Als ik er over nadenk was Kathy de periode voor die dag al wat stilletjes, misschien had ik haar kunnen helpen, maar dat is achteraf praten.
Op het moment dat ik mijn eindelijk ogen open zie ik niet het saaie witte plafond van mijn slaapkamer. Deze keer zie ik echter een strakblauwe lucht. De kleur is zo mooi, dat het lijkt alsof hij bewerkt is. Het is zo’n soort lucht waarvan ik al droom sinds mijn vijfde.
In de lucht vliegen een paar vogels. Een vogelsoort die ik nog nooit eerder heb gezien. Ik houd erg van de natuur, en ken daarom bijna alle planten- en dierennamen uit mijn hoofd. Dus het is raar dat ik deze vogels niet herken. Er klopt iets niet aan ze, maar ik kan er niet helemaal mijn vinger op leggen. Misschien heeft het te maken met de rare manier waarop ze vliegen. Het zijn twee vogels, die precies naast elkaar vliegen in een rechte lijn. De lijn is zo recht dat het bijna eng wordt. Ik blijf ze nakijken totdat ik ze niet meer kan zien. Ik heb geen zin om overeind te gaan zitten, zodat ik ze langer kan volgen.
Heel veel mensen zouden nu in paniek raken. Hoe kun je buiten, ergens in een weiland wakker worden? Tenminste, ik denk dat ik in een weiland lig. Ik weet het niet zeker, omdat ik nog steeds niet overeind ben gekomen. Ik vind het niet eng. In tegendeel, van dit soort mysterieuze dingen houd ik. Daarom hoop ik ook vurig dat dit geen droom is. En als dit wel een droom is, dan hoop ik dat ik voorlopig niet wakker word.
Vol bewondering blijf ik nog even liggen. Er is geen wolkje aan de lucht, en het enige wat ik zie is het oneindige blauw. Dat soort blauw dat ik nooit heb kunnen beschrijven.
Veel mensen zullen mij omschrijven als ‘apart’ of als ‘een uitzondering’. Dit vind ik niet erg, omdat het de waarheid is. Als iedereen zwart mooi vind, kies ik wit. Als iedereen thee wilt, wil ik koffie. En ga zo maar door.
Waarschijnlijk ben ik ook één van de weinige die een lievelingskleur heeft, maar die nog nooit gezien heeft. Ik weet al jaren dat dit mijn lievelingskleur is, maar dit is dus de eerste keer dat ik de kleur daadwerkelijk zie.
Altijd was de kleur net te licht, of net te donker. Het was nooit goed. Daarom heb ik deze kleur alleen nog maar in mijn dromen gezien. Ik wou dat ik naar boven kon gaan, om de lucht te proeven, om hem te voelen. Maar de lucht lijkt onbereikbaar te zijn. Waarom kan ik niet vliegen? De wens om te vliegen heb ik al mijn hele leven, net zoals veel mensen dezelfde wens hebben. Maar hij is nog nooit zo sterk geweest. Het liefste zou ik uren blijven kijken naar deze lucht. Dan zou ik duizenden foto’s maken, en schilderijen natuurlijk.
Schilderen is namelijk één van mijn hobby’s. Eén van de honderd. Ik weet dat ik geen tijd heb om uren te kijken. Ik kan het niet helemaal uitleggen, maar ik heb een apart gevoel van binnen. Er is meer aan de hand dan deze lucht, die prachtig is. En ik moet er achter zien te komen wat hier aan de hand is.

[xCarpeDiem]

Ik weet niet waar ‘hier’ is, maar ik weet wel dat het niet in Engeland is. Ik woon in Engeland, en daar is nooit zo’n mooie lucht te zien. Waar ik wel ben? Geen flauw idee. Hier ben ik nog nooit van mijn leven geweest. Dat weet ik honderd procent zeker, want als ik hier al eens was geweest, hing mijn kamer vol met foto’s van deze omgeving.
Helaas komt in Engeland deze heldere lucht nooit voor. Dat komt door de uitlaatgassen die voor een eeuwige mist zorgen.
Toch heb ik een déjà-vu gevoel. Die wordt waarschijnlijk veroorzaakt omdat ik deze lucht vaak in mijn dromen heb gezien. Of misschien komt het omdat dit het soort lucht is die je altijd in films ziet.
Behalve de prachtige lucht valt het me op dat het hier doodstil is, bijna te stil. Mijn familie zouden deze stilte vervelend vinden. En alweer ben ik hier de uitzondering, want ik erger me er niet aan. Eigenlijk vind ik het wel even fijn.
In Engeland is het te druk, altijd hoor je de auto’s voorbij razen. Het geluid is zelfs niet te missen als je binnen bent. Het geluid van de auto’s die voorbij zoeven, geeft me altijd het gevoel dat ik gevangen zit. Dat ik geen vrijheid heb. Je moet altijd uitkijken dat je niet om ver wordt gereden.
Het is niets voor mij om te leven met angst. Ik ben het soort meisje dat in vrijheid wilt leven. Nee, je hoeft mij niet te zeggen wat ik moet doen. Dat accepteer ik gewoonweg niet. Daarom wordt mijn gedrag altijd bestempelt als ‘lastig’. Alleen maar omdat ik niet wil luisteren. Het gaat er niet om dat ik niet luister. Het gaat er bij mij om dat je mij niet kunt dwingen om iets te doen. Gelukkig weet mijn familie dit nu, en vragen ze op een aardige manier of ik iets wil doen. Natuurlijk kun je dit van de docenten niet vragen, hun huiswerk is verplicht. En omdat ik daar veel moeite mee heb, zit ik op een speciale creatieve school. Ik mag mijn planning zelf indelen, zolang mijn cijfers er maar niet onder lijden. Een regel die ik wel kan accepteren.
In Engeland is zelfs het park verpest. Motors zijn natuurlijk verboden in het park, maar wie houdt die hangjongeren tegen? Ja, soms komt de politie langs, maar op de een of andere manier weten de jongeren altijd wanneer, zodat de politie niet meer aantreft dan lege bierflesjes en sigaretten.
Stiekem vind ik de hangjongeren wel leuk. Ze zijn stoer, en doen net alsof ze zich nergens iets van aantrekken. Waarschijnlijk doen ze dat ook niet. Ik leef best vrij, maar ik denk altijd te veel aan anderen. Ik wou dat ik mezelf op de eerste plaats kon zetten, maar ik weet nu al dat ik mezelf dan egoïstisch ga vinden.
Thuis is ook één van de redenen waarom ik de stilte fijn vind. Thuis is het namelijk ook nooit rustig. Met die jongere zusjes en twee jongere broertjes is er altijd wel leven in huis. Natuurlijk is dat wel gezellig, maar ik wil ook een plekje voor mezelf. Als de oudste thuis draai ik ook nog eens voor de meeste klusjes op. Ik ben altijd degene die de schuld krijgt van dingen. Omdat ik de “kleintjes” niet onder controle heb gehouden krijg ik op mijn kop. In Engeland heb ik dus ook geen ruimte voor mezelf, altijd is er wel iemand bij me. Dus nu het eindelijk een keer stil is geniet ik ervan.
Hoelang heb ik wel niet naar deze stilte verlangt? Hoe vaak heb ik mijn huiswerk niet afkregen, omdat ik weer eens lastig gevallen werd? Ik wou dat we een plek zoals deze in Engeland hadden. Dan zou ik er uren lang kunnen zitten. Als we zo’n plek in Engeland houden zou ik hier mijn huiswerk maken. Hier zou ik al mijn boeken uitlezen.
Lezen is ook één van mijn hobby’s. Helaas word ik thuis altijd gestoord tijdens het lezen, waardoor het moeilijk is om me in een verhaal te verdiepen.
Dit is zo’n plek waar ik mijn date naar toe zou nemen. Dan moet ik trouwens wel eerst een date hebben. Het is niet dat jongens mij niet leuk vinden, in tegendeel. Maar het zijn altijd de verkeerde jongens die mij leuk vinden.
Eigenlijk zou ik een keer uit willen met één van de hangjongeren, gewoon een keer wat anders. Ik wil spanning in mijn leven, de sleur doorbreken.
Ik vind het altijd moeilijk om nee te zeggen als een jongen mij uitvraagt. Ik ben dan altijd bang dat ik hem kwets. Meestal gaan we dan naar de bioscoop, of uiteten, maar er is nog nooit iets uitgekomen.
Eigenlijk is dat ook wel gemeen van mij. Ik geef de jongens valse hoop, maar nee zeggen vind ik nog moeilijker.
Misschien verwacht ik ook wel te veel van iemand. Jammer genoeg kan ik niet eeuwig blijven dromen van een prins op het witte paard. Al is dat wel wat ik wil, een echte prins. Ik wil niet zo’n jongen die rookt en altijd dronken of stoned is. Daarom vallen de hangjongeren af, hoe stoer ik ze ook vind. Nee, ik wil een jongen die alle aandacht voor mij heeft. Mijn vriendje moet me het hof maken, maar ook eerlijk tegen me zijn als ik me onacceptabel gedraag. Ik wil een jongen die sterk in zijn schoenen staat, en er niet bang voor is om tegen me in te gaan. Niet dat hij moet gaan zeggen wat ik moet dan, want dat accepteer ik dus niet. Maar hij mag best een discussie aangaan, dat vind ik juist leuk. Ik begin te beseffen dat ik best wel gecompliceerd ben. Misschien moet ik eerst goed nadenken wat ik wil.
Door de stilte lijkt het alsof ik alleen ben, maar ik voel de aanwezigheid om me heen. De aanwezigheid van wie of wat? Ik zou het niet weten. Het enige dat ik weet is dat ik hier snel weg moet. Er gaat iets gebeuren, ik voel het.

[xCarpeDiem]

Leest er iemand haha?

Nee Lynn, kom op. Spreek ik mezelf in gedachten streng toe. Anders blijf ik doorgaan totdat ik bij een veel erger verhaal uitkom. Dit doe ik namelijk altijd. Eigenlijk heb ik het altijd erger gemaakt dan dat het was. Maar ik heb het gevoel dat er deze keer echt wat aan de hand is.
Mijn vriendinnen zeggen altijd dat ik te veel fantasie heb, en daar kunnen ze op zich wel gelijk in hebben. Maar waarom zou ik niet in sprookjes mogen geloven? Alleen maar omdat ik er nog nooit één heb mee gemaakt? Dat is onzin!
Het idee dat dit een sprookje is stelt me een beetje gerust, een sprookje loopt altijd goed af en eindigt met ‘en ze leven nog lang en gelukkig.’ Al zou het in mijn geval zijn ‘en ze leeft nog lang en gelukkig’ aangezien ik helemaal alleen ben.
Het idee dat er dit keer echt wat bijzonders aan de hand is groeit. Misschien volgt mijn leven deze keer een filmscenario. Dat zou ik echt geweldig vinden, dat doorbreekt de sleur van het dagelijks leven in iedere geval een beetje.
Er schiet een wild idee door mijn hoofd, dat ik niet kan loslaten. Het klinkt waarschijnlijk belachelijk, maar misschien is dit wel mijn levensopdracht.
Ik ben er altijd heilig van overtuigt geweest dat ieder mens een bepaald doel heeft in zijn leven. Dat je een bepaalde opdracht moet voltooien voordat je naar de volgende levensfase mag gaan. Naar mijn idee was de volgende fase altijd de dood. Je opdracht zou net voor je dood moeten komen toch? Nou ja, ik kan niet altijd gelijk hebben. Al zou ik dat wel willen.
“Hallo? Hoort er geen gids te zijn die me op weg helpt? Zo horen dit soort dingen toch altijd te gaan? Of had ik dat ook mis?.”
Helaas wordt het me toch iets moeilijker gemaakt, want ik krijg geen enkele reactie. Mijn stemgeluid sterft weg. Ik besluit om maar rechtop te gaan zitten, omdat ik dat nog steeds niet heb gedaan. Het is inderdaad een soort weiland waar ik ben, maar het is nog groter dan ik dacht dat het was. Het gras lijkt net iets te fel te zijn. Alsof het is geproduceerd door een fabriek. Eigenlijk is dat nog niet eens zo een heel gek idee. Als de gemeente in Engeland opeens vind dat we te weinig groen in de stad hebben, komt er ook zo een nep groen gekleurd grasveld. Alleen wat kleiner dan dit. Oké, veel kleiner dan dit.
Opeens besef ik me dat ik alleen nog maar naar dit weiland heb gekeken. Andere mensen zouden allang de omgeving verkent hebben. Of ze zouden nu ergens in een hoekje zitten huilen omdat ze niet weten wat hen overkomt. Misschien moet ik maar is gaan kijken waar ik echt ben…
“Oké, dan ga ik nu maar een kant op lopen. Is dat goed?”
Omdat ik nog steeds geen antwoord krijg, besluit ik maar om op weg te gaan.

[Saskjezwaard]

Ik lees mee :p Welk verhaal was eigenlijk het verhaal dat je vriendin begonnen was? Ik hang hier nu toch al een tijdje rond, maar bij het lezen kwam je verhaal me niet bekend voor.
Oh, voordat ik het vergeet: een kleine tip vantevoren^^ als je lezers wil hebben is het niet slim om iedere dag te posten :p het is leuk dat je zo enthousiast bent! Maar helaas heeft niet iedereen de tijd om gelijk mee te lezen. Er was laatst hier ergens een topic over geopend en daar kwam uit dat lezers het het fijnste vinden als er twee keer per week gepost wordt en dan het liefst op telkens dezelfde dagen. Daar zal het denk ik aan liggen dat je nog geen reactie hebt :p

Je proloog is erg interessant! Je verhaal zelf begint ook leuk, een nieuwe wereld waarin iemand gedropt is altijd interessant^^ Je schrijfstijl leest ook lekker weg, nette spelling en grammatica en daar wordt een mierenneuker zoals ik ben erg blij van :p het enige waar ik je op zou willen wijzen is dat je best chaotisch schrijft. Dat zie ik wel vaker bij beginnende schrijvers en daar heb ikzelf me ook schuldig aan gemaakt xD
Normaal gesproken zit er een lijn door je verhaal heen. Die bestaat bij jouw stukjes tot nu toe uit: meisje wordt wakker, komt erachter dat ze in een nieuwe wereld is, went aan dat idee en gaat daarna op onderzoek uit. Schrijvers schrijven die lijn uit en wijken met zijsprongetjes (zoals gedachten) uit van die lijn, maar komen er altijd snel weer op terug. Jij daarentegen neemt een enorme zijsprong, daarna een bocht, maakt er nog even een salto bij en na een pirouette kom je weer terug bij je lijn :p met andere woorden: je begint te schrijven en gaat daarmee door totdat alles wat in je hoofd opkomt eruit is. Maar dat maakt het geheel best chaotisch.
Zo is je vehraal nu in drie stukjes niet verder dan dat je hp erachter is gekomen dat ze in een andere wereld is en op onderzoek uit moet gaan. Drie stukjes zijn, om dat te beschrijven, best wel veel. Ik denk dat de meesten er twee, drie alinea's voor nodig hebben. Een heel stuk minder :p
Mijn tip is om dus te proberen de chaotische gedachten te beperken. Probeer meer de lijn te volgen. Schrijf de chaotische gedachten in een ander document op en laat het je personage vormen, zodat je later in je verhaal duidelijk kan beschrijven wat voor personage je hp eigenlijk is. Schrijven vereist best wel goed planwerk, helaas :p

[xCarpeDiem]

Dat klopt wel eigenlijk. Ik wil details bespreken, omdat ik het verhaal anders zo kort vind worden snap je? Maar soms ga ik te lang op iets door, ik moet leren doseren haha.
Ik kan het account van mijn vriendin niet meer vinden, zal het binnenkort eens vragen.
Ik ga dan wel minder vaak posten haha :p Op andere sites waar ik post verlies je juist lezers als je niet elke dag post dus vandaar. Bedankt voor je reactie ^^

[xCarpeDiem]

Ik heb toetsweek dus het gaat wat langzamer dan gepland, maar hier een stukje c:

I don’t know this place.
Naar een andere plek gaan klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Ik loop nu al uren zonder dat de omgeving om mij heen veranderd. Dit weiland is zoveel groter dan dat ik in eerste instantie dacht. Er is een idee in mij opgekomen en ik hoop zo dat dat de waarheid is. Misschien is Kathy hier wel! Hoe ben ik anders op een plek gekomen die ik niet ken? Misschien verlang ik wel zo erg naar Kathy dat ik droom over de plek waar ze is. Ik hoop het.
Waar ben ik in vredesnaam? Mijn nieuwsgierigheid groeit met elke stap die ik zet. Ik neem de omgeving in me op, opzoek naar herkenningspunten, maar die zijn er niet. Welke plek heeft nou enorme vlaktes waar helemaal niets op staat?
Moet je eens denken wat je op deze plek allemaal kunt doen! De mogelijkheden zijn eindeloos. Ik heb het altijd al leuk gevonden om dingen te organiseren. Een festival, een theater, allemaal van dat soort dingen. Deze plek is perfect daarvoor. Al zou het in Engeland hier vol gezet worden met fabrieken, denk ik verbitterd. In Engeland is er geen groot leeg weiland. Hooguit een klein stukje groen, dat vol ligt met hondenpoep, sigaretten en lege bierflesjes.
De stilte begint me nu wel te vervelen, dit is niet meer leuk. Een avontuur heeft me altijd al aangetrokken ja, maar nu het zo ver is krabbel ik terug. Het liefste zou ik nu gewoon thuis willen zijn. Ik wil me weer irriteren aan de drukte thuis. Een golf van angst overspoelt me. Wat als ik nooit meer thuiskom? Wat als ik mijn familie nooit meer zie? Ik durf er bijna niet aan te denken, maar wat als ik voor altijd gevangen zit op dit weiland?
De stilte doet me denken aan het boek ‘Alleen op de Wereld’. Dat boek is altijd één van mijn lievelingsboeken geweest, maar nu ik zelf alleen ben vind ik er niets aan. Ik wil de drukte terug, of laten we beginnen met wat gezelschap.
Tegen beter weten in verbreek ik de stilte. “Hallo? Hoort iemand mij?.” Ik had het verwacht, maar toch doet het pijn om alleen mijn echo te horen. Moet je nagaan hoe groot en leeg deze plek is. Ik moet er echt niet aan denken om hier altijd vast te zitten.
Als mijn benen beginnen te branden besef ik hoe uitgeput ik eigenlijk ben. Ik loop al lang, zonder iets te drinken. Mijn vader heeft altijd gezegd dat als ik ooit verdwaal, ik voor water moest zorgen. Die opmerking heb ik nooit serieus genomen. Ik lachte de opmerking weg, want waarom zou ik ooit verdwalen? Natuurlijk, Engeland is groot, maar ik kende mijn wijk uit mijn hoofd. Datzelfde gelde voor de naastliggende wijken. Trouwens, als ik ooit zou verdwalen kon ik toch gewoon bij een huis aanbellen? Nee, dat ik ooit zou verdwalen was uitgesloten. Alleen heb ik nooit rekening gehouden met onbekende plekken. Misschien wist mijn vader wel dat ooit het moment zou komen dat ik op zo’n plek zou vast zitten. Misschien weet papa van deze plek! Nee Lynn, spreek ik mezelf al snel tegen. Mijn gedachten gaan met me op de loop. Ik moet logisch blijven denken. Mijn eerste prioriteit is water.
En als ik ooit verdwaal, bel ik wel gewoon aan bij een huis.
Toen dacht ik er wel erg luchtig over. Hier zijn in geen velden of wegen huizen te bekennen. Er zijn geen eens teken van leven te bekennen. Ik ben alle besef van tijd kwijt, maar ik gok dat het rond een uur of vier in de middag is. Mijn tong voelt droog aan, en ik weet dat het niet lang meer duurt voordat ik neerstort. Maar ik geef niet op zonder slag of stoot.
Kom op Lynn, denk na. Er moeten toch ergens tekens van leven zijn? Waarschijnlijk is dit gewoon een grensgebied, en zit ik tussen twee drukke gebieden in. De gedachte dat het niet lang meer duurt voordat ik in de bewoonde wereld terecht kom is geruststellend.
Opeens sta ik voor een rivier. Ik was zo verdiept in mijn gedachten dat ik hem niet aan zag komen. Nu ik het water zie kan ik me niet beheersen, en duik er in. De rivier is best diep. In Engeland kan je meestal staan, maar nu raken mijn tenen zelfs de bodem niet. Oké, ik moet toegeven; ik ben best klein. Maar ik vind het al heel wat dat een rivier dieper is dan één meter zestig.
Ik word herinnerd aan mijn dorst, maar in mijn hoofd klinkt er een stemmetje dat je niet uit een rivier moet drinken. Het water is helder, want ik zie mijn voeten trappelen. Ik zie de bodem niet, dus het is inderdaad erg diep. Kan ik echt geen slokje van dit water nemen? Het ziet er zo lekker uit. Ik besluit dat als ik moet kiezen tussen een uitdroging of ziek worden, ik kies voor ziek worden. De kans dat ik ziek wordt is niet zo groot, en als ik niet drink is het zeker dat ik uitdroog.
De pijn in mijn spieren overvalt me. Opeens kan ik mijn lichaam niet meer bewegen. Het enige wat ik kan proberen is om te blijven drijven. Dit komt niet door het slokje dat ik heb genomen. Dat kan nooit zulke gevolgen hebben, en al helemaal niet zo snel. Ik voel dat ik met de stroming wordt meegetrokken, maar het kan me niets meer schelen. Ik ben moe, en ik voel dat ik niet meer verder kan.