portals of life

[FlaminFox]

hey, dit is de eerste keer dat ik een volledig verhaal schrijf en daarbij post ik deze eens. Hopelijk vinden jullie het leuk reacties of commentaar is altijd welkom

proloog

Stemmen. Talloze stemmen dwaalden door zijn hoofd. Ze riepen allemaal zijn naam. Maar er was iets met de klank van hun stemmen. Het leek wel alsof ze allemaal bezorgd waren, alsof er iets heel erg mis was.
‘Alex!’ klonk plots de stem van Lotte door de massa heen.
Toen werd alles stil…

[glenovic]

Zeer korte proloog eigenlijk een beetje te kort om iets zinnigs te zeggen over de inhoud van je verhaal. Setting, plot, karakters komt nog niet naar voren maar misschien in het vervolg!

Stemmen. Talloze stemmen dwaalden door zijn hoofd. Ze riepen allemaal zijn naam. Maar er was iets met de klank van hun stem.

Je schrijft dat er meerdere stemmen zijn. De laatste zin zeg je echter dat er maar één is. Maar er was iets met de klank van hun stem -> Maar er was iets met de klank van hun stemmen.

Verder heb ik niets meer te melden ben benieuwd naar het vervolg ^^

[FlaminFox]

@glenovic
dankje om dit te melden, had de fout niet opgemerkt ^^ hier is alvast een eerste hoofdstuk maar zoals ik al zei: het is de eerste keer dat ik echt een volledig verhaal schrijf dus ik hoop dat het goed is.

hoofdstuk 1

De auto’s reden allemaal stapvoets achter elkaar. Het was weer eens file, zoals bijna elke morgen om zeven uur in Gent. Alexander ergerde zich suf aan spitsuren. Het leken wel allemaal mieren die een wedstrijdje hielden om als eerste het nest te bereiken. Vandaag was het dan ook nog eens het begin van een nieuw schooljaar. Dat zorgde natuurlijk weer voor extra drukte. En zijn moeder die naast hem zat maakte het er niet bepaald beter op. Die zat luidkeels mee te brullen met een liedje op de radio. Niet dat het liedje slecht was, integendeel, maar het gezang van zijn moeder bezorgde hem helse koppijn en bovendien een hogere kans op ontplofte trommelvliezen.
Alex probeerde het gejank van zijn moeder te negeren en deed zijn ogen dicht in een poging kalm te blijven en al zijn gedachten op een rijtje te zetten van wat er allemaal gebeurd was de afgelopen tijd. Vandaag was namelijk de eerste dag op zijn nieuwe school en hij had vannacht bijna niet geslapen van de zenuwen. Hij ging namelijk niet zomaar naar een normale school. Hij ging naar een “speciale” school waar bijna niemand van op de hoogte was. Hij had zelfs zwijgplicht gekregen om er iemand iets over te vertellen. De enigen die in de omgeving van Alexander op de hoogte waren van zijn school waren zijn ouders. Zelfs zijn kleine zusje, Lydie, mocht er niks over weten en dacht dat Alexander nu gewoon verder weg op internaat ging, wat in feite niet eens gelogen was. Zij had het er in het begin wel heel moeilijk mee gehad. Zijn zusje en hij waren altijd al twee handen op één buik en hebben een hele sterke band. Ook al zijn vrienden die hij had moeten achterlaten dachten dit. Alexander vond het eigenlijk vreselijk om ze allemaal te moeten achterlaten, hij wou eigenlijk zelfs niet eens naar die “speciale” school gaan. Het was allemaal gekomen door een brief die een paar weken geleden in de brievenbus zat met een uitnodiging tot een gesprek voor een “school voor hoogbegaafde kinderen”. Zijn ouders waren over het dolle heen geweest dat hun kind zogezegd “hoogbegaafd” was en een uitnodiging had gekregen om daar te gaan studeren. Zelf had hij niet eens mogen kiezen of hij daar eigenlijk wel naar toe wou. Zijn ouders hadden het hem gewoon opgedrongen en hij had er niks over te zeggen gehad. Het enige waar zijn ouders het wel moeilijk mee hebben gehad is dat ze het niet overal konden gaan rondvertellen want de directeur had namelijk op zwijgplicht gehamerd uit “veiligheid voor de studenten en het voorkomen van jaloezie”. Zijn ouders en hij hebben daar uiteindelijk zelfs een contract voor moeten tekenen. Alexander vond dit allemaal maar bizar, maar zijn ouders leken er zich niets van aan te trekken. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. En nu was hij dus samen met zijn moeder op weg naar de boot die in de haven van Gent lag te wachten op alle studenten die naar die school moesten. Ze zouden door het kanaal van Gent-Terneuzen varen en zo de Noordzee in naar de school. De school lag afgelegen voor alle publiek. Ze stond zelfs nergens op een kaart aangegeven. Alexander had al geprobeerd de school te googelen maar kwam steeds op niks uit. Ook had hij al op Google Maps geprobeerd, maar daarop stond de school niet eens. Het was alsof de school totaal niet bestond, en dat wilden ze zo te zien zo houden ook. Vandaar waarschijnlijk ook de zwijgplicht. Alexander was natuurlijk heel nieuwsgierig, hij wou nu wel eens weten wat er zo bijzonder was aan de school.
‘Nerveus lieverd?’ onderbrak de stem van zijn moeder zijn gedachten.
‘Best wel, ben wel benieuwd waarom die school zo de moeite waard is om erover te zwijgen en waarom ze er alles over geheimhouden,’ Grinnikte Alexander, ‘en jij vertrouwd het dan nog ook. Dat snap ik toch niet hoor.’
Zijn moeder keek hem even aan. Ze hadden deze discussie de afgelopen weken al meerdere keren gevoerd en steeds was het geëindigd met slaande deuren en een hoop scheldwoorden die ze naar elkaars hoofd slingerden. Alleen zijn vader was steeds rustig gebleven en koos geen partij. Maar dat was Alexander gewend, zijn vader moeide zich namelijk nooit in een ruzie en maakte zelf ook nooit ruzie. Hij had zijn vader in heel zijn leven zelfs nog nooit echt kwaad gezien. Waarschijnlijk was dat te wijten aan beroepsmisvorming. Zijn vader was namelijk hoofdinspecteur en hield altijd het hoofd koel. Hij dacht altijd eerst na over alle mogelijke antwoorden en situaties voor hij een antwoord gaf of keek gewoon toe.
Zijn moeder zuchtte eens en antwoorde op rustige toon: ‘Lieverd, we hebben het hier al over gehad en de directeur heeft ons al uitgebreid uitgelegd waarom hij de school geheim wilt houden. Aanvaard dat nu toch gewoon, het is het beste voor iedereen. Het is voor jullie eigen rust zodat jullie tijdens jullie zware studies niet gestoord kunnen worden. En voor je het weet zit je met jaloerse mensen en roddelaars en komt iedereen zich daar vrijwillig aanmelden. Dan zou het daar een heksenketel worden.’
Alexander zweeg, hij wist dat het beter was om hier niet op in te gaan. Als hij dat zou doen zou hij dit laatste moment bederven door een ruzie. Vanmorgen had hij al van zijn vader en zijn zusje afscheid genomen en dat was al heel moeilijk geweest. Zijn zusje heeft de hele tijd geweend terwijl zijn vader niet echt wist wat hij moest zeggen en hem dan maar een onhandige knuffel en een klopje op de schouder had gegeven. Hij zou ze een hele maand niet zien. Op de school waar hij naartoe ging mochten leerlingen alleen het laatste weekend van de maand naar huis, de andere drie weekenden waren ze verplicht in de school te blijven. Alexander wist nu al dat hij ontzettende heimwee zou krijgen. Hij was nooit langer dan een week van huis weggeweest, en dat was met de zeeklassen en de bosklassen in de lagere school.
‘Nou, we zijn er,’ zei zijn moeder met een beverige stem terwijl ze de auto parkeerde, ‘zal ik meegaan?’
Alexander glimlachte naar zijn moeder en zei met een even beverige stem: ‘nee hoor, is niet nodig. Uiteindelijk zou het toch maar een weenpartij worden en er is hier al water genoeg he.’
Zijn moeder lachte om zijn flauwe grapje en sloeg haar armen om hem heen.
‘Doe het goed he, mijn grote jongen. Ik ben echt heel trots op jou dat je dit bereikt hebt,’ snotterde zijn moeder.
‘Doe ik. En geef Lydie ook nog een dikke knuffel van me.’ antwoorde Alexander en gaf zijn moeder nog een laatste knuffel voor hij uit de auto stapte.
Hij liep naar de kade waar de boot lag te wachten en zag dat er al een paar mensen op het dek stonden. Voor de boot stond een struise man die eruit zag als een bodybuilder uit de reclame van teleshopping. Zijn spieren waren zo groot dat het T-shirtje dat de man aanhad strak gespannen stond alsof het elk moment in twee kon scheuren.

[glenovic]

Als ik toch bezig ben kan ik net zo goed ook je volgende post maar bekijken nietwaar?

Qua setting heb ik nog niet heel veel te melden. Het is uiteraard in België en mijn kennis over België en met name Gent is nog al gelimiteerd. Die school doet me echter, omdat het in De Poort Naar Een Andere Wereld staat, denken aan Zweinstijn maar misschien zit ik fout, dat moet nog blijken ^^

Alexander heb je naar mijn mening best geloofwaardig neergezet. Ik schat hem zo'n 15/16 jaar door zijn omgang met zijn ouders. Zijn ouders daarin tegen vind ik een tikkeltje ongeloofwaardig. Ik kan niet geloven dat iemand zijn kind naar een één of andere school stuurt alleen door het ontvangen van brief en een gesprek met iemand van de school. Misschien heeft het met het verhaal te maken en komt het later omhoog, wie weet ^^.

Voor de boot stond een struise man die eruit zag als een bodybuilder uit de reclame van teleshopping.

Ik had nog nooit van het woord struise gehoord haha

Zij spieren waren zo groot dat het T-shirtje dat de man aanhad strak gespannen stond alsof het elk moment in twee kon scheuren.

Zijn spieren ipv zij spieren

Leuk geschreven ga zo door!

[FlaminFox]

@ glenovic

alvast weer bedankt om de kleine foutjes op te merken, Soms als ik inspiratie hebt typ ik iets te snel of zie ik sommige kleine foutjes over het hoofd.

struis = heel breed gebouwd lichaam ^^

en inderdaad, het gedrag van de ouders komt later in het verhaal aan bod en is een belangrijk aspect ^^

[MinnieMouse]

Ik had je eerste hoofdstuk al eens gelezen hé, maar dat maakt niet dat ik het minder leuk vind om het nog eens te lezen. Je schrijfstijl is echt leuk (ga ik lekker blijven zeggen :p) Ben wel benieuwd naar de rest dat ik nog niet gelezen heb want ik ben eigenlijk heel nieuwsgierig (a)

[FlaminFox]

@MinnieMouse

hier is het volgende stuk van mijn verhaal al!

@alle andere lezers:
Veel leesplezier iedereen! en reacties en commentaar is altijd welkom

vervolg hoofdstuk 1

‘Naam en uitnodiging alstublieft,’ vroeg de man kordaat met zijn zware basstem.
‘De Wilder Alexander,’ antwoordde Alex terwijl hij een zwaar verfrommelde uitnodiging uit zijn broekzak haalde en het aan de bodybuilder gaf.
De man keek naar de uitnodiging en toen naar hem. Het leek even alsof de bodybuilder hem een serieuze uitbrander zou geven maar die hield zich in en keek hem alleen aan alsof hij medelijden met hem had.
De man gaf Alexander het zwaar verfrommelde papier terug samen met een pasje.
‘Dit is vanaf nu je studentenkaart. Hiermee kan je op de boot komen, maar het is ook een sleutel van je kamer. Elke pas heeft een code die geïnstalleerd is in je deurslot. Op je kaart staan ook al je gegevens. Het is dus eigenlijk je identiteitskaart een beetje, raak hem dus nooit kwijt of je kan je verwachten aan een hele reeks problemen. Dus stop hem ook niet zomaar in je broekzak. Begrepen?’ legde de bodybuilder uit met een sneer naar het verfrommelde papier.
‘Oké, ik heb het begrepen.’ mopperde Alexander beschaamd terwijl hij langs de bodybuilder het brugje opstapte naar het dek van de boot. Het was nu officieel, hij was nu officieel een leerling van het AHABP, de Academie voor Hoog- en Anders Begaafde Personen.
Het eerste wat Alexander opviel toen hij op het dek stond is dat er maar een zes andere personen waren. En van die zeven personen leek hij dan nog de enige jongen ook. Hij vroeg zich af of hij misschien veel te vroeg was en keek op zijn horloge. Die gaf 07:57 aan, dus te vroeg was hij alleszins niet want de boot zou om stipt 08:00 vertrekken stond er op de uitnodiging. En bovendien moest iedereen naar de haven van Gent komen, ongeacht waar je woonde. En er ging maar één boot naar de school. Dus die mocht je niet missen of je kon tot volgende maand niet meer naar de school, wat dus zou betekenen dat je onmiddellijk geschorst wordt wegens verzuim en het niet nakomen van de algemene afspraken. De hogere jaren moesten er al sinds het vorig weekend zijn dus het dus dit was letterlijk de laatste boot die deze maand zou varen naar de school. Alexander vroeg zich af of hij dan de enige jongen zou zijn in het eerste jaar. Het leek er alleszins op. De portier ging zelf aan dek en begon de brug binnen te halen.
‘Wacht op mij!’ klonk er opeens een stem en in de verte kwam er een jongen aanrennen terwijl hij wild met zijn armen zwaaide.
De bodybuilder keek verbaasd op en fronste zijn wenkbrauwen.
‘Krijg nu wat, weer eentje die te laat komt. Straks vertrekken we nog te laat en de directeur haat het om te wachten. En wie heeft het dan weer gedaan?’ mopperde de man in zichzelf en hij liet de brug weer uit.
De jongen sprong de brug op en zakte buiten adem op zijn knieën.
‘Amai, dat scheelde maar een haartje,’ hijgde de jongen uitgeput. ‘Mijn naam is Tom De Groote, hier is mijn uitnodiging.’
De bodybuilder keek minachtend neer op de jongen terwijl hij de uitnodiging aannam die Tom naar hem uitstak.
‘In orde,’ gromde de bodybuilder terwijl hij nog maar eens de volledige uitleg gaf van het nut van de studentenpas. Toen hij daarmee klaar was liet hij de brug op en verdween in de stuurcabine van de boot. Het leek erop dat de bodybuilder tevens de kapitein was van deze boot. Een paar seconden later begon de boot los te komen en voeren ze het kanaal op. In de verte zwaaiden de ouders hun kinderen nog een laatste keer uit, die op hun moment ook weer terug zwaaiden naar hun ouders. Alexander keek de kleine jongen aan, die ondertussen was gaan zitten tegen de reling van de boot en een Mars-reep aan het eten was. Hij was nu tenminste niet de enige jongen tussen de eerstejaars en daar was hij best blij om. Hij liep naar de jongen en stak zijn hand uit.
‘Hoi, ik ben Alexander, maar noem me maar Alex.’ verklaarde hij terwijl de andere jongen zijn hand schudde.
‘Ik ben Tom, noem mij maar gewoon Tom’ antwoordde de kleine jongen terwijl hij rondkeek naar iedereen die op het dek stond en een bedenkelijk gezicht trok. ‘Het ziet ernaar uit dat wij blijkbaar de enige jongens zullen zijn. Des te meer keuze voor ons zou ik zeggen.’
Alexander lachte om de opmerking. Hij kon de pittigheid van de jongen wel waarderen en wist nu al dat ze goede vrienden zouden worden. Hij hield van mensen met humor. Op zijn oude school had hij ook steeds vrienden gehad die heel wat humor hadden. Soms zelfs iets te veel, waardoor ze vaak uit de les gezet werden of een fikse sanctie kregen omdat ze grappen uithaalden met de leerkrachten of midden in de les luidop begonnen te lachen en de les stoorden.
‘Nou, die zit,’ zei Alexander nog half lachend. Hij ging naast de jongen zitten.
‘Zo, en voor welke reden mag jij naar het AHABP?,’ vroeg Tom al kauwend.
‘Uitzonderlijk talent voor wiskunde,’ verklaarde Alex trots, ‘Ik had steeds 100% op de examens, heb verschillende wiskundewedstrijden gewonnen en uiteindelijk gaf ik bijles aan laatstejaars. Een paar mensen zijn toen naar school gekomen en hebben me getest en het bleek dat ik een bijzondere wiskundegave zou bezitten.’
Alexander had altijd al genoten van wiskunde. Al van toen hij in de luiers zat was hij al dol geweest op getalletjes en sorteren. Hij kon al rekenen en omzetten voor hij in het eerste leerjaar kwam en elke wiskundeleraar was altijd trots geweest een leerling als hem te hebben. Ze dachten natuurlijk kwam omdat zij uitstekend les gaven en hij zijn uiterste best deed. Het tegendeel was waar. Meestal zat hij zich te vervelen in de les en was hij de leerkracht mijlenver voor. Hij kon de moeilijkste oefeningen oplossen in slecht enkele seconden. Het was of hij steeds de oplossingen zag en de formules zag verschijnen vanaf hij naar een wiskundige oefening keek.
‘Mag jij in het vervolg mijn wiskundehuiswerk doen hoor als wij dat krijgen op die school. Ik buis steeds weer opnieuw voor wiskunde. Ik snap niets van al die formuletjes.’ Legde Tom uit, ‘geef mij maar talen.’
Alex lachte, hij had die opmerking al heel vaak gehoord en hij heeft zelfs ooit tegen betaling huiswerk gemaakt van andere klasgenoten. Maar daar was een einde aan gekomen toen iedereen in de klas plots tienen haalde op hun taken en op de toetsen buisden. De leerkracht was er achter gekomen en Alexander had toen alles moeten terugbetalen en er een week schorsing voor in de plaats gekregen.
‘Is talen jouw bijzonder talent misschien?’ vroeg hij geïnteresseerd.
Tom grijnsde en antwoordde met een overvloed van trots in zijn stem: ‘Inderdaad, deze jongen kan maar liefst twaalf verschillende talen spreken, van Afrikaans tot Chinees. Hebben ze ontdekt tijdens een talenwedstrijd. Ze hebben toen ook gevraagd of ze mij mochten testen en een week later zat er al een brief met een uitnodiging voor deze school in de brievenbus.’
Blijkbaar had iedereen die hier zat dus de een of andere specialiteit en waren ze allemaal ontdekt en getest. Alexander keek rond naar de andere zes leden die zich op de boot bevonden en vroeg zich af wat hun kwaliteiten waren. Maar daar zou hij vast en zeker nog achter komen de volgende dagen.

[Hirador]

Hey flaminfox

Ik laat de spelling aan anderen over want dat is niet mijn ding.

je verhaal boeit en leest vlot weg op een enkele zin na

je maakt mij nieuwsgierig naar de school. Wie weet ligt die wel onder het water

[FlaminFox]

@hirador

hier is alvast het volgende stukje ^^ helaas niet, maar zou wel een goed idee geweest zijn

Hoofstuk 2

Een aantal uur later brulde opeens een stem over het dek die Alexander uit zijn slaap trok. Samen met Tom en de anderen had Alex ontdekt dat dit een lange reis ging worden en dat ze allemaal nog moe waren door het vroege uur. De meesten hadden dus een dutje gedaan. Alleen het meisje met de vlechtjes zat nog steeds gefascineerd te tokkelen op haar Nintendo 3DS. Het zou Alexander niet verwonderen dat het meisje verslaafd was aan het toestelletje.
‘Wakker worden slaapkoppen, we zijn er!’ brulde de basstem van de bodybuilder nog een keer.
Alexander rekte zich nog eens snel uit. Hij keek waar ze waren en zag een gigantisch eiland voor zich. Er was een tuin die minstens zo groot was als een halve stad en midden in die tuin stond een heus kasteel. Alsof ze plots in de middeleeuwen terecht waren gekomen en bij de koning aan het hof kwamen. Hij kon niet anders dan er met open mond staan naar kijken.
‘Het is echt heel groot, hé,’ sprak ineens de ondertussen vertrouwde stem van Tom zijn gedachten uit.
‘Het is echt gigantisch, en dan maar denken dat wij hier een heel jaar zullen in verblijven,’ antwoorde Alexander vol bewondering.
Hij stond op, trok zijn rugzak over zijn schouder en liep achter Tom aan.
‘Daar gaan we dan,’ zei Alexander tegen zichzelf.
Het volledige eiland was omringd door een groot hek met maar één poort waar je door kon als je op of af het eiland wilde. De groep volgde stilzwijgend de bodybuilder de kade op en de poort door naar de enorme tuin. Daar stapten ze allemaal op een minibusje dat klaarstond voor hen. Ze reden verder het pad af naar het kasteel toe. Het gras in de tuin was prachtig afgereden en overal stonden de bloemen in volle bloei. Alexander kon zich niet voorstellen hoeveel tuinmannen hiervoor wel nodig waren om dit allemaal klaar te krijgen. En zo te zien kon de rest dat ook niet. Iedereen zat met open mond om zich heen te kijken. Nog even en je zou denken dat je in een sprookje terecht was gekomen. Er was maar één meisje die niet overdonderd was door het uitzicht, en dat was het Nintendomeisje. Ze bleef maar verder spelen alsof haar leven ervan afhing.
‘Je vraagt je waarschijnlijk af wat haar talent zou zijn he,’ raadde Tom zijn gedachten.
‘Inderdaad, ze lijkt wel bezeten door dat spelletje. Misschien is dat haar talent? Non-stop gamen?’ grapte Alexander.
Hun gesprek werd afgebroken doordat het minibusje stopte en de chauffeur iedereen gebood uit te stappen. Ze waren aangekomen. Voor hun lag het kasteel en ja hoor, zelfs met een echte ophaalbrug en een gracht rond het kasteel. De ophaalbrug was neergelaten en de groep volgde de bodybuilder door de deuren naar binnen. Binnen in het kasteel leek het wel een museum. Ze stonden in een enorme hal met langs elke kant bustes van verscheidene mensen en tussen de bustes af en toe een deur. Op het einde van de hal was er aan elke kant een marmeren trap naar boven. Tussen de trappen, in het midden, was er maar één grote deur te zien en daaruit kwam elegante vrouw naar de groep toe lopen.
‘Welkom, welkom, op deze prachtige academie!’ riep de vrouw enthousiast uit, ‘dit prachtige kasteel zal voor de komende jaren jullie thuis worden. Hier zullen jullie je bijzondere talenten tot het ultieme kunnen ontwikkelen en gebruiken.’
De vrouw keek de groep rond en bekeek de acht nieuwe leerlingen van top tot teen. Ze bleef verbaasd staan kijken naar het Nintendomeisje. Deze was nog altijd niet gestopt met spelen en gaf de indruk dat niets haar kon schelen.
‘Uhum,’ kuchte ze, ‘juffrouw, zou u zo vriendelijk willen zijn uw apparaat te sluiten en het op te bergen of zou u liever al meteen de eerste dag al een sanctie willen?’
Het meisje keek op en keek recht in de ogen van de vrouw. Ze knipperde even met haar ogen alsof ze net uit een droom ontwaakt was en stak toen gemoedelijk haar Nintendo in de zak van haar pull. Ze trok haar capuchon over haar hoofd en keek naar de grond, totaal in zichzelf gekeerd.
‘Dank u wel,’ grijnsde de vrouw vriendelijk en ze begon zichzelf voor te stellen met een overdreven Frans accent. ‘Ik ben Alaine Du Roque, zoals jullie waarschijnlijk al opgemerkt hebben van Franse afkomst maar in België opgegroeid. Ik ben onderdirecteur en tegelijk ook studiecoördinator van de eerstejaars. Ik zal jullie dus persoonlijk begeleiden in jullie traject dit jaar en jullie ten gepaste tijden evalueren. Daarover later verdere uitleg. Nu zal onze conciërge Marcel jullie rondleiden.’
De bodybuilder die nu een naam had keerde zich om naar de groep.
‘Jullie blijven nergens hangen en volgen mij op de voet. In het begin is het moeilijk om alle gangen uit elkaar te houden, maar dat is een kwestie van tijd. Op elke verdieping hangen richtingsaanwijzers en informatieborden die jullie op weg helpen als jullie de weg niet vinden. Als jullie mij nu zouden willen volgen.’
De bodybuilder liep naar de grote deur en deed die open. De scharnieren kraakten een beetje en je kon eraan horen hoe oud en stevig de deur wel was. Marcel en de groep stapten naar binnen en kwamen terecht in een refter die meer leek op een volledige balzaal. Er stonden lange rijen tafels met stoelen en aan het einde een grote bar waar het eten geserveerd werd. Van achter die bar kwam een mollige man aanwaggelen.
‘Dit is Tonio, de chef-kok die elke dag jullie eten zal koken. Hier in het restaurant heb je elke dag een ruime keuze tussen verschillende gerechten,’ dreunde Marcel.
De mollige kok glimlachte naar de groep en zei met een overduidelijk Italiaans accent: ‘Bellisimo! Alleen het beste is goed genoeg voor onze kindertjes. Daar kan Marcel van meespreken. Niet waar, grote jongen?’
De man gaf Marcel een vette knipoog en op dat moment kon de groep zich niet meer inhouden van het lachen. Marcel die zich uitgelachen voelde begon van top tot teen te blozen en van de struise bodybuilder met de zware basstem bleef ineens niets meer over. Alexander wist dat er achter het masker van de bodybuilder waarschijnlijk veel meer verscholen lag dan iedereen dacht.
Na het bezoek aan de keuken was de spanning een beetje verdwenen en begon iedereen zich al meer op zijn gemak te voelen onder het toeziende oog van Marcel. Deze had door het grapje van de kok nog steeds een lichte blos op zijn wangen en was ineens een stuk vriendelijker geworden. Tijdens de rondleiding maakte hij zelfs af en toe eens een grapje en al gauw mocht de hele groep Marcel graag.
Tegen ’s avonds was de rondleiding ten einde en volgde de groep Marcel terug naar de refter op het gelijkvloers. Toen ze binnenkwamen zaten daar alle leerlingen van de academie. Dat waren er zo weinig dat het niet eens opviel dat ze er zaten. Er waren hooguit een kleine zestig stoelen bezet in de immense refter waar zeker duizend man binnen kon. Alexander geloofde zijn ogen niet, en ook naast hem hoorde hij iemand verbaasd vragen waar iedereen was gebleven. Marcel, die de verbazing van de leerlingen verstond, speelde hierop in om de nodige uitleg te verschaffen.
‘Er zijn niet zoveel hoogbegaafde mensen meer in onze Belgische academie. Het aantal neemt elk jaar sterk af en dit jaar zijn jullie acht zelfs de enige die gevonden zijn. Tien jaar geleden waren er zelfs honderden, de refter zat zo vol dat we bijna geen plaats meer hadden. Maar op een onverklaarbare wijze is het jaar daarna het aantal fors gedaald. En tot op de dag van vandaag blijft het maar dalen,’ legde Marcel uit met een droevige stem terwijl hij door de refter daar de tafel voor de eerstejaars liep. Voor de tafel bleef hij staan.
‘Deze tafel is voor de eerstejaars, jullie zullen hier altijd aan deze tafel eten of werken. De refter blijft de hele dag doorlopend open en is toegankelijk om te studeren ook. Als je niet alleen op je kamer wilt zijn ’s avonds kan je ook hier komen zitten of in een van de zetels aan de andere kant van de refter om samen iets te drinken of te praten.’ Legde Marcel verder uit. ‘er wordt wel verwacht dat om ten laatste tien uur ’s avonds iedereen op zijn kamer is. Dan wordt alles gesloten. ’s Morgens worden jullie allemaal om half zeven opgeroepen en de lessen beginnen om negen uur zodat jullie de tijd hebben om te douchen en te eten. De lessenroosters en al jullie boeken liggen al allemaal klaar op jullie bureaus. Jullie zullen aan de naamplaatjes zien welke kamer van jullie is. Smakelijk iedereen en veel succes.’
Met deze laatste woorden liep Marcel naar de tafel voor docenten en personeel en ging naast een kale man zitten.
Alexander en de anderen gingen allemaal bij elkaar zitten en gingen allemaal achter eten. Nog nooit had Alexander zo een uitgebreid menu gezien. Je kon er werkelijk alles krijgen. Als dit elke dag zo zou zijn, was hij er al zeker van dat hij hier zeker niet zou vermageren, integendeel. Toen iedereen aan tafel zat te eten begon de groep los te komen en iedereen begon zich aan elkaar voor te stellen. Hij kwam de namen van de meisjes te weten en ook hun speciale talenten. Een van de meisjes, Sarah, deelde zijn obsessie voor wiskunde en was net als hem een wiskundeknobbel. Maar zoals verwacht zat er één meisje iets verder dan de rest, zonder eten. Het Nintendomeisje had haar afgezonderd en zat weer volop te tokkelen op haar spelcomputer. Ze had de hele dag nog niks gezegd en had elk mogelijk moment met haar spelcomputer bezig geweest. Alexander vroeg zich in stilte af waarom ze dit deed en wat er met het meisje was.

Na het eten gingen iedereen samen naar boven. Tijdens het eten was iedereen min of meer bevriend geraakt met de andere leerlingen. Vanaf morgen zouden ze ook een heel jaar in de klas zitten samen dus je kon maar beter met iedereen goed opschieten. Ze waren namelijk maar met acht. Eenmaal boven nam iedereen nog afscheid van elkaar en splitsten hun wegen. De meisjes sliepen namelijk in de linkervleugel van het kasteel en de jongens in de rechtervleugel. Alexander en Tom liepen samen de gang door tot Tom als eerste zijn naam tegen kwam. Alexanders kamer bleek die naast Toms kamer te zijn.
‘Nou, de eerste dag zit er al op. Het is best nog leuk hier, veel beter dan ik eerst had gedacht. Ik dacht eerder aan een suffe school vol stof waar iedereen zich te pletter studeerde. Ben ik blij dat het niet zo blijkt te zijn.,’ lachte Tom
Alexander begreep hem, hij had namelijk dezelfde gedachten gehad vanmorgen voor hij hier aankwam. Ook hij was opgelucht dat het anders gelopen was.
‘Volgens mij gaan we het hier nog best naar ons zin hebben,’ antwoorde Alex al geeuwend, ‘maar ik denk dat ik toch de matras eens ga uitproberen, ik kan geen pap meer zeggen.’
‘Lijkt me een goed idee,’ zei Tom met een grijns op zijn gezicht, ‘slaap ze goed, tot morgen.’
Met deze woorden opende Tom zijn kamerdeur en verdween hij in zijn kamer. Alexander stapte naar de deur ernaast en deed hetzelfde. Toen hij binnen was deed hij het licht aan en keek hij eens rond, dit zou vanaf vandaag zijn kamer worden voor zijn volledige studieloopbaan. Hij kon het maar beter wat kleurrijker en hipper inrichten want afgezonderd van een houten bureau, een grote houten kleerkast en een bed stond er verder niks in de kamer. Alexander liep naar het raam. Zijn kamer had tenminste wel een goed uitzicht, als hij uit het raam keek had hij namelijk een prachtig uitzicht op de achterkant van de tuin. Iets meer naar rechts stonden een heleboel serres. Hij zag nog net hoe een man stiekem naar binnenglipte in één ervan. Maar hij was veel te moe om zich daar nu zorgen over te maken. Hij deed de grijze gordijnen dicht en trok traag en vermoeid zijn kleren uit. Daarna plofte hij op het bed en enkele minuten later lag hij vredig te slapen.

[FlaminFox]

hoofdstuk 3

De volgende ochtend werd Alexander wakker van een luide klok die over de volledige
campus weerklonk. Alexander keek op zijn horloge en zag daar 06:30 staan. Ze waren hier alleszins al heel stipt als het aankwam op iedereen wakker maken. En iedereen zou ook wel wakker zijn geworden van zo een hels geluid, hij zou zich niet kunnen voorstellen dat iemand door dat lawaai toch zou kunnen blijven doorslapen. Overslapen was hier dus geen excuus om te laat in de lessen te komen. Alexander trok zich overeind en liep naar de kleerkast, daarin lag het uniform die iedereen hier moest dragen. Afhankelijk van het jaar waarin je zat veranderde de kleur van de stropdas die je moest aanhebben. De eerstejaars hadden zo een witte stropdas terwijl de laatstejaars een zwarte hadden. Het was een beetje zoals de banden die vechtsportverenigingen droegen. Hij pakte zijn uniform en liep in zijn pyjama en badjas naar de gemeenschappelijke douches op het einde van de gang. Daar hoorde hij Toms stem al uit één van de douches komen, die bezig was met luidkeels een liedje te zingen van The White Stripes.
‘Goeiemorgen Tom, ik veronderstel dat je goed geslapen hebt,’ probeerde Alexander boven het gezang te roepen terwijl hij naar de douche naast Tom liep.
‘Morgen Alex! Ja hoor, zalig, en jij?’ riep Tom vrolijk terug.
‘Goed hoor, wacht jij zo meteen even in de kleedkamer tot ik ook klaar ben?’ vroeg Alexander terwijl hij in de douche stapte en het water liet stomen.
‘Is goed hoor,’ hoorde hij Tom antwoorden terwijl die zijn deur opendeed en richting de kleedkamer liep.
Alexander genoot van het hete water dat over zijn lichaam stroomde terwijl hij zich waste. Het gaf hem een soort gevoel van rust. Alsof hij zich voor een klein moment ergens anders bevond, niet op deze wereld. Helaas kon hij hier niet eeuwig blijven staan. Hij deed zijn handdoek rond zijn middel en slenterde naar de kleedkamers waar ondertussen Tom al zat te wachten op hem. Naast Tom waren er nog enkele jongens uit andere jaren aanwezig maar Alexander kende nog geen enkele van hen.
‘Man, ik heb net ons uurrooster bekeken. Blijkt dat we het eerste uur iets van Psychologische Ontwikkeling hebben op de tweede verdieping. En zo meteen moeten we ook nog gaan eten, en dat is op het gelijkvloers! Waarom hebben ze in hemelsnaam hier nog geen liften uitgevonden?’ zei Tom geërgerd.
Hij had ergens wel gelijk. Ondanks de acht verdiepingen en de bijhorende toppen van het kasteel, was er hier toch nergens een lift te bespeuren en moest iedereen alles te voet doen. En het was nu al half acht en ze bevonden zich aan de rechtertop van het kasteel, waar alle jongensslaapplaatsen zich bevonden. De meisjesslaapplaatsen bevonden zich in de linker kasteeltop. Dat betekende dat ze nog maar één uur en drie kwartier hadden om op het gelijkvloers te gaan eten en daarna terug naar de tweede verdieping te hollen om niet te laat in de les te komen.
‘Dan kunnen we ons best beginnen haasten. Kom op!’ mompelde Alexander gejaagd terwijl ze nog snel naar hun kamer renden achter hun boeken en om de vuile was te gaan dumpen.
Toen ze alle twee terug uit hun kamer kwamen was het al bijna acht uur en renden ze zo hard ze konden de trappen af naar het gelijkvloers. Ze bereikten de refter zonder breuken en strompelden totaal uitgeput de refter binnen. Daar zat tot hun grootste verbazing de meerderheid al rustig te ontbijten. Ze waren duidelijk veel te traag op gang gekomen deze morgen. Alexander en Tom gingen rap iets kleins halen aan de bar en gingen zitten bij de anderen die druk aan het praten waren.
‘Goeiemorgen iedereen,’ zeiden Alexander en Tom in koor.
‘Goeiemorgen,’ kregen ze vriendelijk terug van de anderen. Er was alweer dat ene meisje dat niks zei en druk in de weer was met haar Nintendo. Alexander was gefascineerd door het meisje. Ondanks dat ze niks gezegd had, had ze toch even omgekeken en geglimlacht, en dat was Alexander niet ontgaan. Hij wilde dit niet onopgemerkt voorbij laten gaan en waagde zijn poging om er haar bij te betrekken door vlak naast haar te gaan zitten, iets verder van de anderen. Hij voelde de blikken van de anderen op zich branden, maar besloot om er zich even niets van aan te trekken. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe.
‘Hallo, ik ben Alexander,’ probeerde hij een gesprek te openen met het Nintendomeisje.
Hij zag het meisje verstijven en voor een paar momenten stopte ze met op de knopjes van haar spelcomputer te duwen. Toen stond ze op en liep zonder enige reden plots van de tafel weg en verdween uit de refter. Alexander snapte er niets van. Had hij nu iets fout gezegd of gedaan? Even bleef hij totaal verbijsterd zitten, maar toen ging hij naar de rest toe en een paar minuten laten waren ze allemaal aan het lachen om de flauwe grappen van Tom. Alleen Sarah keek hem continu vanuit haar ooghoek aan. Tom had echt een overvloed aan sociale attitude. Alexander bleef echter toch met het meisje in zijn achterhoofd zitten en vroeg zich af wat er aan de hand was met het meisje.

Niet veel later zaten ze allemaal in de les. Iedereen kwam ondertussen met elkaar overeen en ze zaten allemaal samen op één rij. Dit was gelukkig vrij gemakkelijk aangezien ze toch maar met acht waren. Of toch met zeven, want het meisje had haar een paar rijen achter hun gezet. Alexander keek even om naar het meisje. Ze was nog altijd niet gestopt met spelen. Hij vroeg zich af hoe de leerkracht hierop zou reageren. Alsof de leerkracht zijn gedachten kon lezen verscheen die plots in de deurpost en liep naar zijn bureau. Hij zette zijn tas neer en keek hun één voor één aan.
‘Goeiemorgen beste leerlingen, ik ben mijnheer De Schapere en ik zal jullie het komende jaar Psychologische Ontwikkeling doceren.’ Kondigde de magere man met een schriel stemmetje aan. ‘Ik zou graag hebben dat jullie tijdens mijn lessen zo interactief mogelijk meewerken en zo een gezellige sfeer zullen krijgen. Dit vak is namelijk heel belangrijk omdat Hoogbegaafde kinderen zoals jullie het psychologisch vaak moeilijk krijgen door de prestatiedruk die op jullie zal gelegd worden. Daarom zullen jullie ook altijd na de les bij mij terecht kunnen en zal ik zo goed mogelijk jullie psychologisch begeleiden.’
Alexander zag hoe de man onopvallend naar het meisje achteraan keek. Tot Alexanders verbazing zei die er niets over maar ging hij gewoon door met de uitleg over wat ze het komende academiejaar in zijn lessen zouden behandelen en legde hij de bijkomende belangen van het vak uit. Hij vroeg zich af of er iets speciaals mankeerde aan het meisje en waarom de leerkrachten er gewoon naast keken. Zij wisten blijkbaar al wat er aan de hand was, wat in tegenstelling voor hun nog een raadsel was. Hij wist dat hij niet de enige was die het opgemerkt had want hij zag naast zich af en toe een hoofd naar achter draaien.
‘Niet teveel dromen hoor, jongeheer De Wilder,’ hoorde hij plots de stem van de leerkracht zijn gedachten onderbreken.
Hij had zo ver met zijn gedachten gezeten dat hij de laatste minuten van de les niet meer opgelet had en niet gemerkt had dat de leerkracht hem aan zat te kijken. De klas begon te lachen.
‘Mogen wij ook weten wat je droomde,’ plaagde Sarah naast hem.
‘Waarschijnlijk over een meisje,’ deed Veronique, het Waalse fysicagenie, er een schepje bovenop.
‘Of misschien is het wel over een jongen,’ riep Tom ineens uit terwijl hij achteruitweek. Iedereen begon te lachen, zelfs de leerkracht deed mee. Het zag er naar uit dat de klas een heel goede band zou krijgen. Maar toch keek Alexander heel even snel naar het meisje achteraan. Die had nog steeds geen woord gezegd en leek zelfs niets gehoord te hebben. Het enige wat ze deed was op de knopjes van haar spelcomputer blijven duwen.

Zo ging de eerste week vrij snel voorbij. Ze hadden leuke leerkrachten, een toffe sfeer in de groep en alles verliep op wieltjes. Alleen dat ene meisje waar niemand de naam van wist bleef stil en op zichzelf gekeerd. Ze waren nu zaterdag en ze zouden hun eerste weekend hebben hier op de academie. Twee dagen zonder les en uitslapen. Toch lag Alexander al heel vroeg wakker. Hij had afgelopen nacht amper geslapen. Hij had steeds maar met zijn hoofd bij het Nintendomeisje gezeten. Hij vroeg zich af waarom hij er zelfs zijn slaap voor liet. Hij raakte steeds meer en meer gefascineerd door het meisje. Hij zou vandaag een poging doen om terug een gesprek met haar te voeren, als ze op zijn minst al kwam opdagen. De ochtenden nadat Alexander had geprobeerd zich voor te stellen aan haar had ze zich niet meer laten zien in de refter. Hij was wel te weten gekomen dat ze er al was rond zes uur, voor iedereen opstond. En ook dat ze weer wegging vlak voor iedereen in de refter was. Alexander voelde zich daar heel schuldig over. Hij wilde dat hij haar nooit had aangesproken die ochtend. Dan was dit misschien allemaal nooit gebeurd en had ze zich niet zo verstopt. Hij besloot dat hij haar vandaag zou gaan zoeken en haar proberen zijn excuses aan te bieden. Hij moest alleen Tom en de rest even zien af te wimpelen zodat hij dit in alle rust kon doen. Misschien was het omdat ze zich niet op haar gemak voelde met meerdere mensen. Alexander begon te denken dat het meisje misschien wel autistisch was of iets in die aard. Hij besloot het erop te wagen. Hij stapte uit zijn bed en trok zijn kleren aan. Toen hij de deur opende, keek hij eerst de gang in of het wel veilig was, maar zoals gedacht sliep iedereen na een week lang school graag uit. Op zijn tenen liep hij naar de doucheruimte en douchte zich snel. Zodra hij klaar was met zich te wassen en zijn vuile was op zijn kamer had afgelegd, liep Alexander de trappen af naar de eerste verdieping. Hij zou beginnen met de refter, misschien zou ze daar wel zitten op dit vroege uur. Ze moest desnoods net als ieder mens ook eten. Langzaam liep hij de refter in en keek rond. Helaas was ze nergens te bespeuren, ze zat niet aan de tafel. Ze was dus nog niet wakker. Hij besloot dan zelf maar eerst iets te eten en haalde iets uit het aanrecht. Terwijl hij zijn croissant smaalvol opat, zag hij ineens een plateau staan in het afruimrek. Dit betekende dat er kans was dat ze al wakker was maar dat hij gewoon te laat was geweest. Snel at hij het laatste restje op, legde zijn dienblad op het afruimrek en haastte zich naar de grote hal. Net toen hij daar aankwam zag hij de zijdeur van de hoofdpoort, dat werd gebruikt door leerlingen en leerkrachten om naar de tuinen te gaan, dichtgaan en nog net het bekende lange vlechtjeshaar verdwijnen. Hij was er zeker van dat zij het moest zijn en liep zo snel mogelijk naar de deur om haar achterna te gaan. Al die tijd had hij niet door dat uit de hoek van de gang hem iemand heel nauwlettend in de gaten hield en wegliep toen hij buiten was.
‘Hey, wacht even!’ riep Alexander in een poging haar aandacht te trekken.
Het meisje hoorde hem niet of deed of ze hem niet hoorde en liep gewoon verder. Alexander liet zich niet ontmoedigen en liep haar achterna.
‘Hey, wacht even,’ riep Alexander toen hij haar dicht genaderd was.
Deze keer bleef het meisje wel staan. Ze keek eventjes om en bleef toen stokstijf staan alsof ze een spook gezien had. Het viel Alexander meteen op dat ze deze keer niet op haar Nintendo aan het spelen was maar gewoon haar oortjes inhad van haar mp3. Dat verklaarde meteen ook waarom ze daarjuist niet reageerde.
‘Hey, ik zag je lopen en wou nog eens mijn excuses aanbieden voor eerder deze week,’ probeerde Alexander het gesprek op gang te brengen.
Het meisje keek alsof ze totaal niet wist over wat hij het had. Alexander besloot hierop handig in te spelen.
‘Je weet wel, toen ik je in schaamte bracht in de refter die ochtend toen ik je probeerde te spreken,’ legde Alexander uit.
Het meisje glimlachte snel en draaide zich toen om verder te lopen. Alexander was echter niet van plan om zo snel op te geven en legde zijn hand op haar schouder om haar tegen te houden. Wat hierna gebeurde kwam zo onverwacht dat hij zelfs geen tijd had om het zelf te beseffen. Ineens lag hij op de grond met het gevoel alsof zijn arm net uit zijn kom gerukt was. Zo een pijn deed het. Het meisje keek angstig naar hem en begon langzaam en zacht te snikken. Alexander snapte er niets meer van. Hij probeerde overeind te geraken en voor hij het goed en wel besefte had hij haar tegen zich aangedrukt en huilde ze op zijn schouder.
‘Hey, sorry, ik wilde je niet bang maken of pijn doen,’ stotterde Alexander nog steeds verbaasd.
Het meisje verstijfde en zei niets, alsof ze nu pas door had dat ze op zijn schouder aan het huilen was. Ze trok zich snel los en droogde met haar mouwen van haar pull haar ogen.
‘Gaat het?’ vroeg Alexander medelevend.
Het meisje knikte alleen. Toen ze haar tranen gedroogd had keek ze hem aan en glimlachte een beetje.
‘Lotte,’ sprak ze toen zo zacht dat je het nog maar net verstond.
Alexander grijnsde en was blij dat hij eindelijk haar naam wist. Hij had hier misschien moeite voor moeten doen maar het was het volgens hem meer dan waard geweest.
‘Ik ben Alexander, noem me maar Alex,’ zei Alexander terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.
Lotte keek er eens naar alsof het vergif was maar hief langzaam haar hand op en gaf hem voor een second lang een slap handje. Alexander was tevreden, eindelijk hadden ze kennis gemaakt. Hij besloot dat hij deze gelegenheid niet kon laten voorbijgaan en er verder op moest inspelen.
‘Zo, waar ga jij naartoe op dit vroege uur?’ vroeg Alexander lachend.
Alweer keek ze hem met dezelfde emotieloze uitdrukking aan en wees heel even naar de treurwilg aan de rivier. Daar zag hij een bankje staan. Alexander had het door, ze wou natuurlijk alleen zijn. En op dit uur zou niemand er aan denken om hier naartoe te komen. Het was trouwens ook veel te koud om daar te gaan zitten. Voor haar was het dus de ideale plek om zich af te zonderen van de rest.
‘Vind je het erg als ik meega?’ probeerde Alexander rustig voor te stellen.
Heel even keek ze verwonderd. Het was duidelijk dat ze deze vraag totaal niet verwacht had. Uiteindelijk schudde ze heel langzaam haar hoofd en begon naar het bankje te lopen. Zonder iets te zeggen tegen elkaar liepen ze samen naar het bankje en gingen erop gaan zitten. Samen keken ze in alle stilte uit over de rivier en de rest van de tuin. Alexander begreep waarom ze net deze plek gekozen had. Niet alleen kon niemand je zien zitten onder de treurwilg, je had ook nog eens een prachtig uitzicht. Het leek wel zo een gefotoshopte foto die je soms zag in vakantiebladen.
‘Het is prachtig he,’ zei Alexander met zachte stem.
Het meisje keek hem aan en lachte. Het was de eerste keer dat hij haar zag lachen en hij was totaal overdondert. Het was de prachtigste lach die hij ooit in zijn leven had gezien. Haar mondhoeken, haar ontblote tanden, het was allemaal zo perfect. Dit meisje leek wel een engel als ze lachte. Diep vanbinnen voelde Alexander een vreemde kriebel in zijn buik. En toen gebeurde het onmogelijke. Ze begon te praten!

[FlaminFox]

vervolg hoofdstuk 3

‘Ik hou van deze plek. Het voelt goed.,’ zei ze bijna onhoorbaar terwijl ze naar haar voeten keek.
Alexander besefte dat dit niet gemakkelijk moest geweest zijn om dit te zeggen en dat ze zich waarschijnlijk nu verlegen voelde door uit haar comfortzone te gaan en te praten. Hij keek het meisje aan en glimlachte
‘Ik zag dat je graag op je Nintendo speelde. Als je wilt mag je mijn spelletjes ook wel hebben hoor. Dan neem ik die mee voor je volgende keer.’ Stelde Alexander voor in een poging om haar nog meer aan de praat te krijgen.
En het had het effect dat hij verwacht had. Ze hief haar hoofd op en keek hem lachend aan. Haar uitdrukking was te beschrijven als iemand die net het grootste cadeau ooit heeft gekregen.
‘Echt waar?’ vroeg het meisje met een gebroken stem.
‘Natuurlijk, ik speel daar niet meer op en ze liggen daar toch maar stof te happen,’ antwoorde Alexander.
Zonder enige waarschuwing sloeg het meisje plots haar armen rond hem heen en zei met een huilerig stemmetje: ‘Dank je.’
Alexander begreep het niet. Was het meisje nu aan het huilen van blijdschap? Dit had hij nog nooit tegengekomen.
‘Geen probleem hoor, het is graag gedaan,’ stammelde Alexander met een vragende en verbaasde toon.
Het meisje had de onderliggende toon in zijn stem duidelijk gemerkt en trok zich beschaamd los. Ze begon langzaam te giechelen. Alexander was uit zijn lood geslagen en wist zich even geen houding meer te geven. Hij vroeg zich af wat er gebeurde met het meisje.
‘Sorry, je vindt me nu waarschijnlijk raar,’ zei het meisje plots weer emotieloos.
‘Nee hoor, het verbaasde me even. Ik heb namelijk nog nooit zo een dankbare reactie gekregen van iemand om zoiets klein. Speel je echt zo graag op je Nintendo?’ probeerde Alexander haar te sussen.
Het meisje lachte even naar hem en bracht een kleine giechel voort.
‘Sorry, het is de eerste keer dat iemand mij echt een cadeau geeft,’ legde Lotte beschaamd uit. ‘Deze Nintendo met de spelletjes is het enige cadeau dat ik ooit gekregen heb.’
Moest Alexander niet op een bank gezeten hebben zou hij zeker en vast achterover gevallen zijn van verbazing. Nu pas besefte hij hoe moeilijk het leven van het meisje moest geweest zijn. Maar aan de andere kant begreep hij het niet. Hij kon zich gewoonweg niet voorstellen hoe het mogelijk was dat iemand nog nooit een cadeau gekregen had. Je kreeg toch logisch gezien cadeautjes van je ouders en familie op kerstdag of je verjaardag.
‘Het enige cadeau? Heb je dan echt nog nooit een cadeautje gekregen?’ vroeg Alexander totaal verbaasd ‘Je moet toch ooit een verjaardagscadeautje gekregen hebben van je ouders?’
De schouders van Lotte begonnen te schokken en ze begon te wenen. Heel zachtjes en stil maar de tranen vloeide over haar gezicht en drupten op haar broek en op de grond. Alexander legde een hand op haar schouder als troost en trok haar voor de tweede keer deze ochtend tegen zich aan en liet haar nog eens uithuilen op zijn schouder. Deze keer trok ze zich niet los maar sloeg ze haar armen om hem heen en huilde uit terwijl Alexander zacht troostende woorden fluisterde en over haar rug streelde.
Zo gingen er enkele minuten voorbij tot Lotte uitgehuild was. Voor de zoveelste keer droogde ze haar tranen met de mouwen van haar pull. Alexander voelde dat er iets was met de ouders van Lotte. Waarom zou ze anders zo heftig gereageerd hebben toen hij over het onderwerp begon?
‘Heb ik iets verkeerd gezegd?’ begon Alexander op voorzichtige toon het gesprek terug op te nemen.
Lotte schudde haar hoofd en haar vlechtjes vlogen van links naar rechts.
‘Nee hoor, je hebt niets verkeerd gezegd. Je moet nu waarschijnlijk wel denken dat ik een huilebalk ben,’ antwoorde ze beschaamd, ‘het is gewoon dat ik nooit ouders heb gehad. Ik ben opgegroeid in een weeshuis waar ik de hele tijd gepest werd. Ik kreeg niets voor kerst of voor mijn verjaardag. Behalve dan een uurtje langer opblijven.’
De puzzelstukjes begonnen allemaal op zijn plaats te vallen in Alexanders hoofd. Daarom was ze steeds zo afgezonderd en durfde ze niets te zeggen tegen andere mensen. Ze was gewoon bang voor ze. Ze dacht waarschijnlijk dat ze dan weer gepest ging worden. Misschien was hij wel haar enigste vriend die ze ooit gehad heeft. Medelevend keek hij haar aan.
‘Hier zal niemand je pesten, dat beloof ik je,’ zei Alexander vol medeleven. ‘Ik zorg er voor dat niemand je hier zal pesten. Vanaf nu zijn we vrienden hoor, en vrienden beschermen elkaar en helpen elkaar in alle omstandigheden. Hoe moeilijk die ook zijn.’
Lotte keek hem recht in de ogen en vertoonde een kleine glimlach. Alexander wist dat hij voor dit meisje zou zorgen en dat hij haar zou beschermen tegen de gevaren van buitenaf. Hij zou haar uit haar schelp krijgen en terug vrolijk maken. Dat was een belofte die hij zichzelf maakte.
‘Beloof je dat echt?’ vroeg Lotte stotterend. ‘Ik weet dat ik niet zo gemakkelijk ben, ik weet niet eens hoe ik vrienden moet maken of een goede vriend moet zijn. Ik heb eigenlijk nog nooit een echte vriend gehad.’
Het vermoeden van Alexander klopte dus. Ze was heel haar leven steeds buitengesloten en gepest, bang voor de reacties van andere mensen. Bang om te leven. Alexander keek het kwetsbare meisje aan en stak zijn hand uit. Deze keer nam ze die wel dankbaar aan en duurde die langer dan enkele minuten. Zo zaten ze tot de grote klok luidde die aangaf dat het twaalf uur was. Zonder het zelf te beseffen was de tijd voorbij gevlogen. Ze hadden hier meer dan drie uur zitten praten en Alexander had gezworen het nooit tegen iemand anders te vertellen. Hijzelf had over zijn thuis verteld en zijn familie en leven voor hij naar hier gekomen was.

[MinnieMouse]

ik blijf lotte een heel leuk karakter vinden om de verlegenheid en het mysterieuze dat van haar uit gaat. :p

[strawberrybunny]

Ik vind het verhaal erg leuk geschreven.
Ik vind Lotte een leuke personage. Ga zo door