Emmelie

[Anna's]

Hoi iedereen,

Mijn eerste verhaal hier, ik hoop dat jullie het wat vinden. Ik wist overigens niet zo goed onder welk thema ik het verhaal moest plaatsen aangezien het veel gaat beslaan. Uiteindelijk heb ik toch voor drama gekozen, maar wel op een luchtige manier gebracht.

Ik begin met een klein stukje. Tips en feedback zijn altijd van harte welkom!

{ }

Emmelie. Eenzaam in haar onverwerkte verdriet na het overlijden van haar moeder. Sindsdien altijd op de vlucht. Altijd opzoek geweest naar de ware, maar altijd bang om hem te vinden. Vriendelijk, spontaan, pessimistisch en een beetje vreemd; Emmelie laat zich nooit vertellen wat ze moet doen.

Een verhaal over een dromer, een fantast. Een meisje dat gaat backpacken, opzoek naar warmte en acceptatie. Vele avonturen, bizarre ontmoetingen en ervaringen die je in je eigen omgeving nooit zult tegenkomen. Kortom; een reis die haar meer brengt dat Emmelie ooit had durven hopen.

{ }

Deel 1
Vast

Hoofdstuk 1

Ik bekijk de jongen die voor mijn kassa staat. Hij is lang en mager. De jongen kijkt naar het menubord dat boven mijn hoofd hangt en doet alsof hij hier nog nooit eerder is geweest door zich constant hardop af te vragen of de hamburger of de kipburger beter smaakt. Of we kreukelfrietjes hebben? Nee, maar dat wist hij natuurlijk zelf ook wel. De enige reden waarom hij dit doet is omdat hij niet wilt overkomen als een fastfoodjunkie. Dit weet ik omdat ik hem eerder heb gezien. Als in wekelijks. Hij haalt iedere keer opnieuw hetzelfde trucje uit.

Zijn huid oogt grijs. Of bruin. Of toch meer als karton. Wat het ook is, hij ziet er in ieder geval niet uit alsof gek veel waarde hecht aan persoonlijke hygiëne. De jongen laat zijn slanke vingers over zijn kin glijden. Geen spoor van een baardje te bekennen.

“Tsja, moeilijk dit. Ehm, doe maar… een BigMac”, besluit hij. Ik glimlach voorzichtig.
“Alleen de losse burger of in een menu?” vraag ik. De jongen mompelt iets onverstaanbaars waarna hij zijn gele tanden bloot lacht. Dit moment. Zoiets gebeurt mij nu altijd. Klant mompelt, lacht en kijkt mij daarna vragend aan in afwachting op een reactie. Op dit moment kan ik twee dingen doen. A) Teruglachen en hopen dat hij geen vraag stelde of B) Een willekeurig woord zeggen en hopen dat dat een antwoord is dat in de buurt komt van zijn eventuele vraag.

“Groen”, antwoord ik vol overtuiging. De jongen kijkt mij nu vragend aan. Shit, optie B was dit keer niet de goede keuze.
“Nee, ik zei”, begint de jongen. “Als je had gevraagd ‘wil je me nu?’ had ik ‘ja’ gezegd.” Een korte stilte volgt. De korte stilte wordt opgevolgd door een langere stilte. Met grootse moeite, en dan bedoel ik met echt heel veel moeite, krul ik mijn mondhoeken om tot een mager glimlachje.
“Frietsaus erbij dan maar?”

[Anna's]

De uren trekken tergend langzaam voorbij. Op de automatische piloot overgeschakeld bedien ik de hongerige klanten en incasseer ik een stuk of honderdduizendmiljoen woordgrapjes. Tegen de nacht, sluitingstijd, worden de laatste mensen de tent uit gegooid. Ze zijn dronken en ze geven over als ze eenmaal buiten zijn. Iets nieuws is dit overigens niet: iedere vrijdagnacht is één van onze medewerkers wel bezig een kotsburger van de stoep te vegen. Maargoed, beter buiten dan binnen. Positief blijven denken. Het leven is zo slecht nog niet. Alles komt goed. Ik herhaal deze clichés in mijn hoofd die ik in mijn gedachten als een soort levensmotto goes musical opdreun. Beter buiten dan binnen, positief blijven denken, het leven is zo slecht nog niet, alles komt go-

“Wil jij misschien even naar buiten gaan en de stoepen controleren? Volgens mij heeft er iemand gekotst.” Op de een of andere manier heeft mijn baas zich op een magische wijze door de tijd en ruimte geteleporteerd en blokkeert hij ineens de weg die ik af wilde leggen naar de personeelsruimte.
“Ehm..” Op dit punt heb ik natuurlijk allang besloten dat ik niet de persoon ga zijn die de kotsburgers op gaat ruimen. Als ik echter om mij heen kijk zie ik dat ik helaas de enige medewerker ben in deze ruimte wat betekent dat ik, tenzij er nu een leger schoonmakers het restaurant bestormt, de pineut ben. Mijn baas kijkt mij vragend aan. Hij is jong maar kaal en compenseert dat door de meest vulgaire grappen te maken om te laten horen hoe jeugdig en gedurfd hij wel niet is- ondanks het feit dat hij dus geen hoofdhaar heeft en 45 lijkt. Gefaalde cabaretier, noem ik hem ook wel eens. Maargoed, daar heb ik nu niks aan.

Hij port een wijsvinger in mijn buik.
“Kom op, ik heb je al lang geen bezem meer zien vasthouden. En je bent er zo goed in.” Knipoog.
“Ik denk niet dat ik dat kan”, zeg ik rustig. Goeie man, daar trapt hij vast in.
“En waarom dan niet?”
“Omdat ik.. ja.. gewoon.” Gefaalde cabaretier fronst zijn wenkbrauwen en zet een stap vooruit. Ineens kan ik hem ruiken. Hij stinkt naar zweet gemengd met liters Axe en frituurvet.
“Wat is dat nou weer voor antwoord?” vraagt hij.
“Wat is dat nou weer voor antwoord?” herhaal ik twijfelachtig.
“Jezus Emmelie, doe even normaal!”
“Jezus Emmelie doe even norm-“ Ik schraap mijn keel en zwijg even. Beheers je, Emmelie. Los dit op een volwassen manier op. Zonder echt heel bewust erbij na te denken hef ik mijn arm op en haal ik de belachelijk lelijke en overbodige zonneklep van zijn hoofd. Ik druk hem in de handen van gefaalde cabaretier. Niet veel later trek ik mijn shirt uit. Ik zie hem kijken, maar het boeit mij vrij weinig. Het shirt druk ik ook in zijn handen, maar ik laat niet los. Met een ernstige blik kijk ik de gefaalde cabaretier aan die een beetje overweldigd lijkt door alles.
“Ik neem ontslag”, zeg ik vastberaden en draai mij om. In een rustig tempo loop ik naar de uitgang. Voordat ik de deur open doe kijk ik nog één keer achterom; dat ziet er namelijk altijd zo tof uit in films. Ik schuifel naar buiten, ontwijk een kotsburger of twee en loop naar mijn fiets. Lekkere volwassen reactie, denk ik nog even. Toch stap ik rustig op mijn fiets en ga richting huis. Ik voel me rebels en vrij, en dat mag ik wel.

[Saskjezwaard]

Ik snap niet dat nog niemand heeft gereageerd: je verhaal is geniaal! Je beschrijft alles zo lekker luchtig en op zo'n manier dat het grappig overkomt. Sommige mensen weten wel leuke situaties te verzinnen, maar schrijven het dan zo neer dat het niet grappig overkomt. Bij jou is dat gelukkig het geval niet :p
Ik heb wel een paar kleine tips voor

“Tsja, moeilijk dit. Ehm, doe maar… een BigMac”, besluit hij. Ik glimlach voorzichtig. “Alleen de losse burger of in een menu?” vraag ik. De jongen mompelt iets onverstaanbaars waarna hij zijn gele tanden bloot lacht. Dit moment. Zoiets gebeurt mij nu altijd. Klant mompelt, lacht en kijkt mij daarna vragend aan in afwachting op een reactie. Op dit moment kan ik twee dingen doen. A) Teruglachen en hopen dat hij geen vraag stelde of B) Een willekeurig woord zeggen en hopen dat dat een antwoord is dat

in de buurt komt van zijn eventuele vraag.

Als iemand anders iets zegt dan hoort dat op een nieuwe regel. Dat maakt het makkelijker om te zien wie wat zegt en geeft tegelijkertijd je tekst een stuk luchtigheid waardoor het beter

door te lezen is. Op elkaar geprakte alinea's lezen namelijk niet fijn weg :p
dus:
“Tsja, moeilijk dit. Ehm, doe maar… een BigMac”, besluit hij.
Ik glimlach voorzichtig. “Alleen de losse burger of in een menu?” vraag ik.
De jongen mompelt iets onverstaanbaars waarna hij zijn gele tanden bloot lacht. Dit moment. Zoiets gebeurt mij nu altijd. Klant mompelt, lacht en kijkt mij daarna vragend aan in afwachting op een reactie. Op dit moment kan ik twee dingen doen. A) Teruglachen en hopen dat hij geen vraag stelde of B) Een willekeurig woord zeggen en hopen dat dat een antwoord is dat in de buurt komt van zijn eventuele vraag.

“Frietsaus erbij dan maar?”

Geniaal antwoord hahaha xD

Iets nieuws is dit overigens niet; iedere vrijdagnacht is één van onze medewerkers wel bezig een kotsburger van de stoep te vegen. Maargoed, beter buiten dan binnen.

De puntkomma moet een dubbele punt zijn, want hierna komt een aankondiging. En maargoed = maar goed . Die staat er trouwens nog een keer verkeerd in, maar die mag je zelf opzoeken. Interactief verbeteren

Ik herhaal deze clichés in mijn hoofd die ik in mijn gedachten als een mantra opdreun.

Het woord mantra houdt al in dat het constant wordt herhaald, dus dan is het woord 'herhaal' zelf niet nodig. Je moet even kiezen wat je precies neer wil zetten :p

Als ik echter om mij heen kijk zie ik dat ik helaas de enige medewerker ben in deze ruimte wat betekend dat ik, tenzij er nu een leger schoonmakers het restaurant bestormt, de pineut ben.

betekend = betekent

Lekkere volwassen reactie, denk ik nog even.

Heel volwassen ja, hahaha

Leuke stukjes! Ik wacht met smart op meer :p

[Anna's]

Ah super bedankt voor alles! En jeetje, jij weet wel echt raad met taal. Vet handig! Ik ga meteen alle aanpassingen doorvoeren want je hebt hartstikke gelijk. Altijd fijn als iemand het nog even na leest, want zelf zie ik de fouten niet meer (of ken ik ze gewoon niet haha). Heel erg bedankt !

[Anna's]

Eenmaal onderweg geniet ik van het gevoel van vrijheid dat ik altijd krijg als ik ontslag neem bij een intens verschrikkelijk bijbaantje. Dan realiseer ik mij weer even dat ik toch echt degene ben die controle heeft over mijn leven en niet het rooster van de McDonald’s. Of het rooster van de BurgerKing. Of het rooster van de HEMA. Of..- Okee, het is niet zo dat ik er een gewoonte van maak om super saaie bijbaantjes te nemen om vervolgens op een uiterst asociale manier mijn ontslag in te dienen, maar als ik eenmaal ergens klaar mee ben dan ben ik dat gewoon. Daarnaast verkeert mijn leven op dit moment in een crisis, dus ik vind dat ik deze keer wel een goed excuus had om midden in mijn dienst weg te lopen. Het niet willen opruimen van kotsburgers is in ieder geval beter dan ‘ik houd niet van HEMA rookworsten’ of ‘ik vind de naam BurgerKing onwijs seksistisch. Ik bedoel, het kan toch ook BurgerQueen zijn? Vrouwen hebben ook rechten’.

Het stoplicht dat voor de kruising staat waar ik tegenaan fiets springt op rood. Ik minder langzaam vaart totdat ik stilsta en stap van mijn fiets af. Wat ga ik eens met mijn leven doen nu ik een vrij persoon ben in een vrije wereld, vraag ik mezelf af. Okee, misschien is dat iets te optimistisch. Wat ga ik met deze avond en nacht doen nu ik een vrij persoon ben in een, op sommige delen zoals Noord-Korea enzo na, vrije wereld? Tijd voor een realitycheck. Ik woon in een klein dorp waar meer koeien wonen dan mensen, de meeste vrienden van mij werken in de horeca (zoals ik een halfuur geleden nog deed) en werken op dit moment nog en thuis rondhangen is sowieso nooit een optie aangezien het daar gewoon heel saai is en ik mij dan eenzaam ga voelen. En eenzaamheid is nou niet echt mijn ding. Het liefste omring ik mij namelijk altijd met mensen. Zo vaak en zo lang mogelijk. Als ik alleen ben ga ik denken en van denken word ik verdrietig. Beter van niet dus.

Het stoplicht springt weer op groen, maar fietsen doe ik niet. Ik wil eerst weten wat ik ga doen voordat ik al die moeite ga doen om mij te verplaatsen naar een plek waar ik dan toch niet lang ga blijven. Ik ga in mijn broekzak opzoek naar mijn telefoon en zodra ik deze eenmaal gevonden heb scroll ik door mijn lijst met contacten.
“Lisa, Hendrik, Peter-Jan, Ashley, Tom, Tom2, TomArrogant, Kelly”, mompel ik. Bij de naam Achiel stop ik en begin ik te glimlachen. Tuurlijk, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Ik draai het nummer en druk de telefoon tegen mijn oor aan. Hij gaat slechts één keer over totdat ik zijn vertrouwde stem hoor.
“Hee, Chiel. Met mij”. Ik hoor gelach aan de andere kant van de telefoon.
“Is het weer zover? Ik zit in het bos, zie je zo, Em.” Hij kent mij te goed, bedenk ik mij als ik het contact verbreek en de telefoon weer in mijn broekzak stop. Het stoplicht is ondertussen weer rood geworden, maar ik zie geen verkeer op de weg. Ik stap weer op mijn fiets en in het kader van ‘ik heb toch al ontslag genomen dus waarom ook niet nog een keer mijn leven vergokken’ besluit ik het rode stoplicht te negeren. Terwijl ik richting het bos fiets waar Achiel en ik hebben afgesproken verheug ik mij intens op onze ontmoeting; een avond met Achiel is nooit een doorsnee avond.

[-Maaike-]

Wat een lekker luchtig verhaal! Meestal schrik ik altijd een beetje af bij drama verhalen (soms zit er zóvéél drama in... ), maar dat is bij het jouwe totaal niet het geval. Al zit er wel een heel klein minpuntje aan je verhaal en dat is dat het stopt en ik wilde juist verder lezen, dus ik hoop dat je snel het verhaal weer oppakt

Ik vind vooral je personage leuk en hoe ze omgaat met haar wereld, haha. Lekker geniaal kind is het ^_^^

Ga zo door!

[Linnaea]

Ik hoop ook dat je doorgaat! Heel leuk geschreven, leest prettig weg! Ik wil morgen een verhaal plaatsen in deze categorie en klikte willekeurig een verhaal aan om gewoon even te kijken hoe een hier geplaatst verhaal eruit ziet. Maar ik bleef lezen . Ik hoop dus ook dat je snel verder schrijft!