
Gisteren had ik Vlucht uit kamp 14 uit gelezen. Die is anders biografisch, omdat het door een journalist geschreven is, dus de hp (Shin) wordt in de derde persoon aangesproken. Daardoor is het afstandelijk en mist het de emotie die mensen in een autobiografie zo goed neer kunnen zetten.
Maar ook door het journalistieke gedeelte krijg je wel een hoop informatie van de situatie in Noord-Korea mee en dat is echt bizar daar. Bijna iedereen lijdt daar honger omdat het gebied daar erg bergachtig is dus weinig landbouwgrond. Door een barslechte economie hebben ze ook niet genoeg stroom om in de nacht de hoofdstad te verlichten. Dus als je op google-earth kijkt, zit er een groot zwart gat tussen China en Zuid-Korea. En dan heb je nog de mensen die zowat gehersenspoeld worden. Bizar.
Maar het boek zelf gaat over Shin Dong-Hyuk, die geboren werd en opgroeide in een van de geheime concentratiekampen in Noord-Korea, waar tot op de dag van vandaag honderdduizenden mensen worden vastgehouden. Deze gevangenen van de staat hebben levenslang, net als hun ouders en hun kinderen. Ze krijgen werkdagen van vijftien uur dwangarbeid opgelegd, tot ze sterven. Voedsel is er nooit genoeg; lijfstraffen, onderling wantrouwen en liefdeloosheid des te meer. Als jongetje moest Shin toezien hoe zijn moeder werd opgehangen en zijn broer werd doodgeschoten, omdat zij hun ontsnapping planden. Als jongvolwassene wist hij als eerste en enige te ontsnappen. In Vlucht uit Kamp 14 vertelt hij voor het eerst zijn schokkende verhaal.