Begrip

[15lila]

Papa

Mijn vader is een vriendelijke man, hij heeft mooie praatjes en is enorm sociaal. Zijn glimlach sierden zijn licht getinte gezicht. Hij was charmant en was altijd in voor een babbel met iedereen. Iedereen was dol op mijn vader. Toen ik klein was, was hij mijn grote voorbeeld.Mijn vriendinnen vonden het geweldig als hij op school was hij was daar vaak in de pauze om op de kinderen te letten. Hij kon radslagen maken en minuten lang op zijn handen lopen. Ik was ontzettend trots dat hij mijn vader was. Hij nam me overal mee naar toe van de speeltuin tot dierentuin en van het ene speelkasteel naar het andere. Geweldig vond ik het. We hadden altijd een speciaal uitje voor ons tweeën naar de winterefteling. Als de sneeuw uit de lucht kwam vallen zaten we gezellig in de auto en zongen we liedjes. Bij de Efteling doken we in iedere mogen lijken attractie. Het circus was mijn favoriet. Ieder jaar weer maakten we daar een foto die we meenamen naar huis. Hij was mijn maatje ik hoefde me nooit alleen te voelen. Wat bofte ik toch met zo een vader.

Een aantal jaar later veranderde alles, ik was toen ongeveer zes. Mijn opa werd enorm ziek in dezelfde tijd als mijn vaders broer. Er ontstond steeds meer spanning tussen mijn ouders. Over en weer waren er ruzies maar ze bleven samen.
Mijn vader veranderde, hij was blij en dan weer chagrijnig zijn stemmig vloog om de minuut over. Hij sloot zich af.
De sfeer werd kil in huis. Het leek net of alles wat zo veilig was ineens afzwakte. Soms kwam ik thuis en zat mijn vader met vreemde mensen thuis. Jongens uit de buurt die minstens tien jaar jonger waren dan hem met rode, glazige ogen. In de zomer gingen we naar de camping op de Veluwe waar we een vaste plaats hadden, de camping was van familie. Ik vond het heerlijk om daar te zijn met mijn vrienden en vriendinnetjes, door het gras rollebollen en zwemmen in de warme zon. Toen alles eindelijk aangenaam leek te gaan bleek dat mijn moeder honderd euro miste. Ze heeft alles ondersteboven gehaald, in alle hoeken en spleten gezocht maar het geld was nergens te vinden. Mijn vader echter, had nieuwe vrienden gevonden. 'De polen'. Een stelletje aardige studente die naar Nederland kwamen om te werken.
Op de camping was het nogal een taboe om met hun op te trekken maar mijn vader deed dit alsnog. Soms zei hij dat hij even 'sigaretten' ging halen met hun en bleef vervolgens uren lang weg. Of hij ging tussendoor naar huis 'voor werk'. Steeds meer dingen vielen niet op zijn plaats. Voor mijn zevende verjaardag had ik een spaarpot gekregen en een heleboel geld.
Ik als klein kind hield nauwkeurig bij hoeveel centen ik had. Totdat er een dag kwam dat ik geld misten er was vijftig euro weg. Het was allemaal een rotzooi, ik snapt er niks van. Mijn vader nam mij niet meer mee naar de winterefteling, er miste steeds meer geld thuis en mij oom en Opa werden steeds zieker. Op een regenachtige dag zat ik thuis met mijn vader. Hij was onrustig en ijsbeerde door de kamer. Er reed een grote, witte truck door de straat. Mijn vader die ondertussen was gaan zitten schoot uit zijn stoel.Hij liep snel de deur uit en loodste een van zijn vrienden naar binnen. 'zo' zei hij 'Dennis past wel even op je'.
Dennis was nog gejaagder dan mijn vader. Zijn magere, lange lichaam zat gespannen op de bank. Zijn groene ogen stonden strak en schoten schichtig heen en weer. Haastig zetten hij zijn pet op zijn hoofd en trok hem er weer af. Dit herhaalde zich een aantal keer. Ik nieuwsgierig als ik was stak mijn hoofd achter de gordijnen. Mijn vader was druk in gesprek met de chauffeur van het busje. Mijn vader liep weer naar binnen en riep Dennis bij zich. Na veel smoezen verdween Dennis via de achterdeur.
'Papa van wie was dat busje?' vroeg ik neerslachtig. Mijn vader keek mij niet eens aan, hij liep naar de keuken om een jointje te roken. 'Iemand vroeg de weg' vertelde hij mij. Dat was denk ik het moment dat ik mijn maatje verloor. Ik wist dat hij loog, ik als klein meisje voelde dat aan. Ik voelde me zo alleen. Alsof ik niemand kon vertrouwen.
De volgende dag kwam mijn moeder mij ophalen van school. Wat raar was omdat mijn vader mij eigenlijk op zou halen.
Ik zag het donzige haar en hoorde het gejengel van mijn vier jarige zusje Sarah. 'Schatje we gaan een tijdje op vakantie'.
zei mijn moeder. Ik voelde me verraden, ik was niet zoals alle andere kinderen. Ik was niet dom, er was iets aan de hand en niemand had het lef om het mij te vertellen.

We reden een lange tijd tot we in Almere waren. We bleven daar een tijdje bij mijn tante woonden. Ik ging niet naar school en hield me de hele dag bezig met boeken lezen en tekeningen maken. Af en toe kwamen mijn oma en zieke opa langs en gaven mij wat geld zodat ik wat kon halen in de winkelstraat. Een avond toen ik op mijn bed een verhaal zat te schrijven kwam mijn moeder naar boven. Tranen stonden in haar ogen. Ik wist dat dit het moment was, het moment dat ik eindelijk kreeg te horen wat er speelden. Mijn moeder ging bij mij op bed zitten en streelde langs mijn gezichtje. 'Meisje er zijn wat dingen die je moet weten' weende ze. Ik bleef stil zitten en keek haar met grote ogen aan. Ze vertelde me dat mijn vader geen vervelende man was. Hij was nog steeds het zelfde maar hij was net als de vader van Poleke. Poleke was een meisje uit de film, haar vader hete spiek en spiek was verslaafd aan drugs.

[-Maaike-]

Mooi verhaal, vooral de manier waarop je de vader langzaam laat afglijden. Als snap ik alleen niet helemaal waarom. De opa en oom die ziek worden zijn toch van moederskant? Het zou veel geloofwaardiger zijn als hij afglijdt omdat zijn enige broer en vader ziek worden, snap je? Dan valt een deel van hem weg. In elk geval zo zie ik het

Ik vond een aantal schrijffoutjes in de tekst, die staan hieronder:

Zijn glimlach sierden zijn licht getinte gezicht.

sierden is enkelvoud aan gezien je het over één glimlach hebt, (sierde).

de Efteling doken we in iedere mogen lijken attractie.

Mogen lijken = mogelijke. Maar ik denk dat het mooier is om het weg te laten. Je geeft met "iedere" al aan, dat de hp en de vader al in alle attracties gaan.

er een dag kwam dat ik geld misten er was vijftig euro weg.

Misten = miste

en mij oom en Opa werden steeds zieker

mij = mijn

'Papa van wie was dat busje?' vroeg ik neerslachtig.

Ik vind de emotie "neerslachtig" niet echt passen bij een kind van zeven die net nieuwsgierig om het hoekje van de gordijnen heeft gekeken. Beter is denk ik als ze het nieuwsgierig vraagt

haar vader hete spiek en spiek was verslaafd aan drugs.

Hete = heette. En spiek moet met een hoofdletter omdat het een naam is, Spiek.

Goed geschreven!

[15lila]

Hee, ik heb ook al de spellings fouten gezien.
Eigenlijk is dit een waargebeurd verhaal dus wou ik het zo opschrijven als hoe het echt gebeurd is !
Bedankt voor de feedback en reageren op mijn verhaal!!

Groetjes,

[Faatje]

Je hebt alles heel mooi beschreven en vooral de gevoelens van het kleine meisje..

Je hebt er een lezer erbij..

[Anna's]

Hoi!

Heftig verhaal hoor zo, wel mooi dat je het zo kunt beschrijven op de manier waarop jij het doet. Zie het helemaal voor me. Je schrijft overigens de eerste zin in de tegenwoordige tijd en daarna ga je over in de verleden tijd. Vaak is het mooier als je één tijd kiest waarin je schrijft. Is wel lastig soms, zit er zelf ook regelmatig mee te worstelen. Ga zo door!