Julinn

[Delamont]

Nieuw verhaal (ik ben nogal vreselijk in verhalen afmaken)
Themata: woestijn, liefde, leeuwin, ..
Alle bedenkingen/kritiek welkom, hou je maar niet in ((:
Hopelijk is het fijn om te lezen :3
& Met een beetje zelfdiscipline komt er gauw vervolg.

--------------

Loom keek Julinn uit over de zanderige heuvels. De zon ging net onder en zijn warme gloed kleurde de hemel. Haar anders witte vacht voelde zich gekoesterd in zijn laatste goudgele stralen. Ze lag op de vlakke bovenzijde van een groot rotsblok. Nu verwarmde het hete vlak nog haar buik en poten, maar ze wist dat de rots binnen zo'n tien minuten al sterk zou beginnen afkoelen, net als de rotsen rondom haar. Weldra zou ze terugkeren naar het klooster, maar voorlopig wilde ze nog zo lang mogelijk van de warmte genieten. Ze kwam hier altijd om te mijmeren over het leven, voor zich uit te zingen en de Godin te danken, hoewel ze dat meestal samen met de anderen op de binnenplaats deed.
De afgelopen dag was zoals altijd verlopen. Dakcha, waarmee ze een kamer deelde, had haar zoals gewoonlijk gewekt voor het ontbijt. In de voormiddag hadden ze met z'n allen rondom het klooster gewerkt totdat de zon hen naar binnen joeg. Na het middagmaal kwamen ze dan tussen de kloostermuren bijeen, die op dat punt van de dag overdekt waren met witte en gele doeken, om de hogepriesteres in gezang en meditatie te volgen. Na de meditatie volgde het transformatieritueel, waarin de zevenentwintig priesteressen in leeuwinnen veranderden.
Tegen de avond werden dan de schijngevechten en duellen gehouden, ter ere van de Godin en om een veilige toekomst te verzekeren voor het klooster. Die dag had moeder Oda hen laten focussen op uithoudingsvermogen en daarom was Julinn ook extra blij geweest toen de Avondklok geluid had en iedereen voor even zijn eigen gang mocht gaan. Niet veel later was ze op deze steen neergeploft, die toen nog bijna onhoudbaar heet was. Het afkoelen was nu duidelijk begonnen, en zuchtend rekte ze zich uit om daarna het laatste licht de rug toe te keren. De rotsblokkenformatie was niet zo groot en na een tiental sprongen landden haar voorpoten al op het zand. Glimlachend bedacht ze dat ze eigenlijk niet van zand tussen haar tenen hield.

Aan het opstuivende zand kon Lilla zien dat Julinn eraan kwam. De jonge priesteres was ondertussen al lang geretransformeerd en droeg een blauwe tuniek die haar blauwe ogen extra deed oplichten. Haar onbedekte armen en benen vonden de koelende lucht maar niets en ze was dan ook blij dat Julinn eraan kwam, dan zat haar taak als poortwachter erop.
Julinn was nu de poort bijna genaderd, en quasi geïrriteerd keek Lilla de witte leeuwin aan, de armen over elkaar geslagen.
'De volgende keer laat ik je buiten overnachten', riep ze Julinn toe, 'mij zo laten wachten in de kou'.
Julinn gromde enkel, weerwoord bieden kon ze toch niet in deze toestand, maar haar ogen lachten. Anders had ze waarschijnlijk iets over Lilla's kledingkeuze gezegd, die gezien ze aan de vooravond van een woestijnnacht waren wel iets minder flinterdun had kunnen zijn. Het meisje kwam uit een diepgelovige handelaarsfamilie, waar ze van jongs af aan de kunst van weven en naaien had opgedaan. Om de anderen niet te jaloers te maken, liet ze zich zo nu en dan overhalen een kledingstuk op vraag te maken. Ook voor Julinn had ze al een wijde felrode harembroer en een kleed uit zachtoranje stof gemaakt. Ze hield van beiden, en al die extra keer water halen in Lilla's plaats had ze geen moment betreurd. Sommige jonge priesteressen keken op naar de blonde Lilla met haar onberispelijke stijl, maar de meeste oudere priesteressen zagen haar verlangen naar schoonheid meer als een zwakte. Zijzelf droegen meestal witte kleding, zonder enig patroon of sieraad. Maar omdat al decennialang was overeengekomen dat kleding ieders eigen zaak was, namen ze er vrede mee. Ieder heeft zo zijn eigen zwaktes, zoals moeder Marinne placht te zeggen als ze zuurpruim Lindda met toegeknepen ogen naar Lilla's gewaagde kledingkeuzes ziet kijken. Als leeuwin heb je die kleren toch niet nodig, zou Lindda dan onverstoorbaar antwoorden.
Het waren dergelijke kleine dingen die het leven tussen zevenentwintig vrouwen soms vermoeiend maakten, en soms vroeg ze zich af wat ze hier eigenlijk deed. Nu Lilla de versterkte poort achter hen sloot, voelde ze zich niet voor het eerst opgesloten. In gedachten verzonken volgde ze de overdekte zuilengang naar de slaapvertrekken.
Natuurlijk wilde ze graag leven voor de Godin, maar hoe kon ze weten of ze haar misschien niet beter kon dienen op een andere manier, als ze haar hele leven hier doorbracht. Al zo lang ze zich kon herinneren woonde ze hier, wat was er te beleven achter die zanderige horizon? Verder dan de markt in de naburige kleinstad Lann was ze nog niet geweest. Toch voelde ze zich ook dankbaar, voor de veiligheid en vriendschap die ze hier elke dag voelde.
Ondertussen was het al aardig donker. Julinn merkte dat iedereen al was gaan slapen, niet verwonderlijk met die uithoudingsoefeningen van moeder Oda. Ze besloot hetzelfde te doen en sloop haar kamer in waar Dakcha al diep ademhaalde. Ze sprong soepel op het bed en was blij dat haar vacht haar warm hield want de kamer was verdraaid koud.

[-Maaike-]

Leuk begin van je verhaal! Als ik het goed begrijp veranderen de personages in dieren, of zijn het dieren waarmee andere mensen kunnen communiceren? Kon dat niet helemaal uit de tekst halen. Verder vind ik het leuk en ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren, ga zo door!