Loner

[Toomzz]

hey allemaal,
ik ben ook weer een nieuw verhaal aan het schrijven, dit keer een iets grotere. en ik las dat het goed is om niet alles in 1 keer te posten maar het per hoofdstuk te doen. jammer genoeg gebruik ik geen hoofdstukken dus doe ik het na de paar a4tjes of als ik denk dat er een nieuw stuk bij moet worden gepost. ik wil aan het eind (als ik het verhaal helemaal af heb) hem ook nog een keer bij elkaar posten. alles onder elkaar zegmaar. dan zal ik hem op de boekenplank plaatsen.
ik wens jullie veel leesplezier!
feedback is altijd welkom!

Toomzz

Loner

“Vertel mij nu maar eens wat er is gebeurd” zei de agent.
Hij zat tegenover me aan een metalen tafel. In een grote vierkante kamer, met in de hoek een camera en aan het plafond een lamp, zo dat de kamer net goed genoeg verlicht was. Ik zat op het politiebureau. Ik was er weer eens bij. Dit is nu al de 3e keer deze maand. Maar deze keer was het niet mijn schuld! Dit keer kon ik er niks aan doen!
“Nou kijk….” Begon ik.
“Dit is helemaal niet mijn schuld! Ik kan er niks aan doen dat dat rotwijf mij heeft verraden!” schreeuwde ik boos naar de agent. Alsof ik hoopte dat hij toegaf en me liet gaan. Natuurlijk deed hij dat niet. Hij keek me gewoon weer aan, met zijn norse blik. We zaten hier al bijna 2 uur, en hij bleef maar vragen stellen. Het was een tijdje stil, dus ik vertelde verder:
“Al die andere keren waren anders, toen kwam de politie toevallig langs toen ik bezig was! Maar nu komt het gewoon allemaal door dat kutwijf! Die meid heeft letterlijk alles verpest. Niet alleen dat ik nu mijn contact kwijt ben, maar ook dat mijn ouders weer te horen krijgen dat ik dat spul op zak had, en dan gaan ze weer zeiken en zo.”
“tja” zei de agent, “je doet het toch allemaal zelf”
“Niet waar! Riep ik terug, “deze keer was echt anders! Geloof me nou gewoon en laat me gaan! Ik weet dat het niet goed is dat ik drugs bij me heb, maar om me weer een taakstraf op te leggen, of met geldboetes te zwaaien helpt ook niks hoor!”
Ik wist heel goed wat ik fout had gedaan, ik had het wiet dat ik doorverkoop, aan een verkeerd meisje gegeven, en zij ging er mee naar de politie.
Ik wist ook al wat ik ging doen als ik weer buiten stond. Hier heb ik al zo lang over nagedacht. Ik heb het opgezocht, spullen verzameld, het vrienden verteld. Alles.
Ik hoef hier alleen nog maar weg te komen en geld te fixen. Dan zou alles goedkomen.
Maar hoelang zou ik hier nog zitten? Als het aan de agent lag kon ik volgens mij mijn hele leven nog wel aan deze metalen, koude tafel blijven zitten.
“vertel verder” zei de agent, met een kalme stem.
“wat?” vroeg ik.
“het verhaal! waarom gaf je dat meisje dan dat wiet!?”
“nou gewoon, ik vergiste me, dat is gewoon menselijk hoor! Hij had een tussenpersoon geregeld, en we hadden onder de brug afgesproken, maar toen stond dit kind er, en ik dacht dat dit de tussenpersoon was, omdat ze het ook gewoon aannam.”
“oke, en de betaling dan?”
“Hij had al betaald”
“oke” zei de agent. Hij stond op en liep naar de deur.
“en nu laat u me hier gewoon zitten?! Wat denkt u wel niet hee! Ik moet ook weg hoor!” riep ik hem na.
Hij draaide zich abrupt om “pardon!” riep hij, “jij bent hier degene die in de penarie zit hoor! Ik ga je ouders bellen.”
Hij trok de deur achter zich dicht.
en daar zat ik dan. Helemaal in mijn eentje, in die kamer, waar ik de afgelopen twee uur ben ondervraagt. Ik keek naar de klok. 18:55. Oh vandaar dat ik zon honger krijg.
Ik denk eerlijk gezegd dat mijn ouders me al helemaal niet meer komen ophalen. De eerste keer toen ik werd gearresteerd wegens het bezit van drugs, was 3 weken geleden. Mijn ouders waren woest op me en voor straf kreeg ik naast mijn taakstraf ook 2 weken geen zakgeld meer en pakte ze mijn loon af.
De tweede keer, was het weer per ongeluk, ik had het toen zelf niet eens bij me, ik was gewoon aan het chillen met vrienden, en we waren een beetje aan het blowen, toen er ineens een politieauto langsreed en in de gaten had dat wij allemaal nog minderjarig zijn. Toen kreeg ik natuurlijk weer een taakstraf, en een maand huisarrest dat ik na 4 dagen opgaf. Ik bedoel, het is toch gewoon onmogelijk om niet meer met vrienden te mogen afspreken? Je hebt niet voor niets vrienden..
Maar deze keer word anders, m’n ouders worden eerst echt heel erg boos op me. maar als ik eenmaal aan geld ben gekomen, dan ben ik eindelijk van ze af! Voor altijd!

Daar stonden ze dan, m’n pa, ma en mijn zusje. Ze keken me teleurgesteld aan. De agent vertelde dat we nog werden gebeld om een afspraak te maken bet bureau halt, die dan met me gingen praten en het hebben over wat ik verkeerd heb gedaan en zo. Allemaal zinloos gedoe.
Ik liep ongemakkelijk op mijn pa af.
“ik kan het je uitleggen…” probeerde ik nog, ook al wist ik dat het geen zin zou hebben.
“hoeft niet, ik weet voldoende” antwoordde mijn pa teleurgesteld.
Ik liep naar mijn ma toe,
“Ma, kom op, jij geloofd toch wel dat dit niet mijn schuld is”
“Ik weet niet wat ik moet geloven” antwoordde ze.
“ik weet alleen dat ik jou niet meer geloof.”
Ik liep voor een laatste poging naar mijn kleine zusje toe, die waarschijnlijk nog niet helemaal doorhad wat er aan de hand was, omdat ze pas 3 jaar oud is.
“Hey sis? Jij gelooft….” begon ik, maar ze draaide zich om en verstopte zich achter mijn moeder, en keek me af en toe, met een bang gezicht nog aan.
Ik zuchtte diep, en liep om mijn familie heen, naar de uitgang. Ik wou hier weg. Zo snel mogelijk. Niet alleen uit het politiebureau, maar uit dit, kleine, krappe kutland. Ik wil leven. Echt leven. Een leven zonder ouders die de hele tijd zeuren dat je dit en dat moet doen. Een leven waar in ik kon doen wat ik wou. Niet wat andere willen dat ik doe.

Toen we met z’n vieren thuis kwamen begon het. Mijn ouders zijn niet van die ouders die al m’n spullen afpakken als ze boos zijn dus dat deden ze nu ook niet. Eerst kreeg ik de volle laag van mijn pa, hij schreeuwde tegen me dat wiet niet gezond voor je is en je hersenen kapot maken.. Bladiebladiebla, toen na ’n uur m’n pa uitgeraasd was begon ma op de bank te huilen, omdat ze echt niet wist wat ze met me aan moest. Mijn pa stemde ermee in en hij ging huilend naast haar zitten, en elkaar troosten. Ondertussen stond ik ongemakkelijk bij de deur te wachten of ze nog wat wouden zeggen. Het leek er niet op, dus ik opende de deur om naar boven te lopen.
“DICHT DOEN DIE DEUR! WE ZIJN NOG NIET KLAAR MET JOU!” schreeuwde hij boos naar me. Ik wachtte even om te kijken of er nog meer kwam, toen ik in de gaten had dat dit het was sloot ik zenuwachtig weer de kamerdeur en ging op een stoel tegenover de bank zitten. Zo zaten we nog een half uur, mijn moeder hard huilend bij m’n vader, en ik ertegen over toe te kijken hoe mijn vader haar een beetje probeerde te troosten.
“Half jaar huisarrest” begon hij,
“geen zakgeld voor de komende maand” ging hij verder,
“als dit je nog een keer overkomt, schoppen we je het huis uit en doen we alsof je niet meer ons kind bent” eindigde hij. Mijn moeders adem stokte in haar keel.
“n-niet meer ons k-kind?”
“ja niet meer ons kind, ik wil geen kind in huis dat wiet handelt, ook al vverdiend het zo goed! Hij kan z’n geld ook eerlijk verdienen!”
“Maar dit is eerlijk!” riep ik, voordat ik besefte dat dat het helemaal niet was. Dat het juist niet eerlijk was.
“ohja!” ging mijn pa nog even door,
“Als je niet over gaat, krijg je een heel zwaar leven bij ons. Dus ik zou maar snel al die vieren wegwerken als ik jou was!”
“Godverdomme!” riep ik boos
“NIET ZO SCHELDEN JIJ! ALS HIER IEMAND MOET SCHELDEN EN BOOS MOET ZIJN DAN ZIJN WIJ DAT! NIET JIJ!” schreeuwde m’n pa boos terug.
“okeoke rustig… “ antwoordde ik.
“mag ik dan nu naar boven?”
“graag. Ik hoef je ook niet bij het eten te zien! Je regelt zelf maar wat!” antwoordde m’n ma.

[Anna's]

Hee, ik ben dol op ieder verhaal waar de politie in voor komt (ik houd van spanning en mysteries), dus kom maar op! Een tip is wel om nog eens even goed te kijken naar de tijd die je gebruikt in je verhaal. Soms wissel je de vt en de tt af, je kunt beter voor één tijd kiezen. Daarnaast moet je hier en daar even wat hoofdletters toevoegen. Vooral in een dialoog, dus na de ", vergeet je dat vaak. Ben benieuwd naar je volgende stukje!

[Toomzz]

oke dankjewel; voor je tip, de vt en tt had k zelf ook al n beetje door ja. en wat de hoofdletters betreft, ik ging er vanuit dat word dat automatisch corrigeert. maar ik zal erop letten dankjewel!

[Nienke98]

Wat een spannend begin! Lekker direct midden in de problemen, daar hou ik wel van!
Kleine tip: Tijdens de gesprekken en in het algemeen zou je de gedachtes van je hoofdpersoon wat meer kunnen beschrijven. Dus, wat voelt en denkt hij?
Ook kun je bij een gesprek de houding en uitdrukkingen van bijvoorbeeld de ouders ook vermelden.
Dat kleine beetje zou het nog iets levendiger maken.
Verder vind ik dat je een fijne schrijfstijl hebt, ga zo door!