Fiona Monet

[mar]

Hoofdstuk 1 – Voorbij violet

Ze noemde mij Fiona…

en het laatste dat ik mij kan herinneren van mijn zus Fleur, waren haar violet lichtgevende ogen. Ik had altijd al het idee dat ik mama’s witte waterlelies anders waarnam dan Fleur. “Zo kleurloos”, zei ze dan altijd. Terwijl ik uren naar de violette gloed kon blijven staren. Daar lag ik dan, heel de middag op het grasveld voor onze vijver, starend naar de waterlelies en andere bloemen in het grasveld. Soms kwam Fleur naast mij liggen en keken we naar de vlinders en bijen. Ze kon het nooit hebben dat ik altijd correct kon voorspellen naar welke volgende bloem een bij zou gaan. Het was alsof ik door de ogen van de bijen kon kijken.

De dag daarna werd ik 10 jaar oud. Ik had nooit verwacht dat deze dag de rest van mijn leven zou veranderen. Ik herinner mij nog zo goed dat het buiten onweerde. Fleur zei dat ze een verassing voor mij had. Ze deed mij een blinddoek om en tilde mij op. Ik hoorde dat we een trap op liepen en langzaam begon het tot mij door te dringen waar ze mij mee naar toe nam. Ik begon op haar rug te slaan en zo hard als ik kon ‘mama!’, te roepen. “Nee Fleur, nee Fleur, je weet dat ik niet tegen dat licht kan”.

We kwamen aan op de donkere zolder en Fleur deed de deur op slot. En daar stond mijn grootste nachtmerrie, waar andere kinderen bang zijn voor monsters en spoken, ben ik bang voor onze zonnebank. Ik wilde niet dat Fleur hem aanzette, maar ze deed het toch.
Dat licht is zo intens, dat ik mijn ogen niet kan open houden. De gehele zolderkamer kleurt op in violet licht. Fleur zegt dat ik me niet zo moet aanstellen en dat de kamer helemaal niet zo erg opkleurt. “Ziet zij het dan echt niet?", denk ik bij mezelf. Soms dacht ik dat Fleur superkrachten had, omdat ze haar ogen open kan houden alsof het niets is. Fleur zei dat ik nu al 10 jaar oud ben en het tijd wordt om over mijn angst heen te komen. Ze wilde dat in de zonnebank ging liggen. “Maar ik ben toch geen 18 zoals jij? Ik mag er toch nog niet onder?”, zei ik terughouden. Fleur beloofde dat het ons geheimpje zou worden en omdat papa en mama eindelijk een keer niet thuis waren, vond ze dit het geschikte moment.

Ik ging nogal onzeker in de zonnebank liggen met mijn ogen dicht. Na een tijdje begon ik het eigenlijk wel prettig te vinden. Het voelde als thuis komen van een lange wereldreis. Na een tijdje zei Fleur dat het nu wel genoeg is, maar ik wilde nog 5 minuten blijven liggen. De 5 minuten waarvan ik nog niet wist dat die mij leven zou veranderen. Fleur zette een muziekje op en begon de 5 minuten af te tellen. Precies op het moment dat ze aan het einde van de 5de minuut was, sloeg de bliksem in op het dak. Door de hard klap sprong de grote aquarium kapot, die zich boven de zonnebank bevond. Al het water viel over de zonnebank terwijl ik er in lag. “Fiona! Neee, Fiona!”, hoorde ik Fleur nog schreeuwen terwijl ik geëlektrocuteerd werd. De pijn was intens. Alles werd violet voor mijn ogen voordat het over ging in zwart.

“Fiona? Fiona? Hé”, hoorde ik Fleur zachtjes roepen. Langzaam gingen mijn ogen open. Ik keek om mij heen en zag dat ik niet meer onder de zonnebank lag, maar naast de boekenkast. Rustig kwam ik weer tot adem. Ik had geen pijn meer. Het was net alsof ik alles had gedroomd. Alles leek even rustig, tot er een tweede inslag volgde. De vaas op de boekenkast begon te wankelen en viel richting mijn gezicht. Uit reflex deed ik mijn handen voor mijn ogen. Voordat de vaas mij kon raken, hoorde ik een ontbranding en viel de vaas als verbrand as op mijn gezicht. Dit was het eerste moment dat ik één van mijn verdedigingskrachten ontdekten. “Ozon Aura”, zo noem ik het tegenwoordig, maar op dat moment begreep ik er geen reet van.
Fleur stond op en deed angstig een paar stappen achteruit, langzaam stond ik ook op. Op dat moment stond ik in een flits voor Fleur. Het voelde aan als een black-out. Nu weet ik uiteraard hoe ik gecontroleerd gebruik kan maken van deze kracht, maar het duurde wel even voor ik door had dat ik naast dat ik al heel mijn leven UV-licht kon zien, door het incident invloed kan uitoefenen op UV-licht en UV-licht ben, maar mezelf kan manifesteren als een normaal mens als ik dat wil.

Fleur keek me aan. “Je ogen, je ogen. Ze gloeien”, zei ze bibberend. Ze stond op en rende weg. “Waar ga je naar toe?”, vroeg ik. Op het moment dat ik aan de woonkamer dacht, stond ik in de woonkamer onder aan de trap. Fleur kwam aangerend en keek me recht in mijn ogen aan. Ze stond verstijfd en keek me aan als een zombie, langzaam zag ik haar ogen in een violette kleur opgloeien. Ik werd hier op dat moment enorm bang van en deed weer mijn handen voor mijn gezicht. Hierdoor activeerde ik weer mijn Ozon Aura waardoor het voor mij leek alsof de gehele kamer violet was geworden. Ik dacht dat Fleur dit deed. “Ga weg, alsjeblieft, ga weg, blijf uit mijn buurt!”, schreeuwde ik huilend naar Fleur.
Fleur die mij de hele tijd met haar violet lichtgevende ogen aankeek, reageerde op mijn vraag door JA te knikken. Kalm liep ze de voordeur uit en vanaf dat moment heb ik haar nooit meer gezien.

Ik besef me nu dat op het moment dat Fleurs ogen in violet licht opkleurde, dat het moment was dat ik voor het eerst mijn kracht UV-mind-control ontdekte. Het waren mijn ogen die op dat moment eerst opkleurde en een link met Fleur maakte waardoor haar ogen opkleurde. Ik heb haar de opdracht gegeven om weg te gaan en uit mijn buurt te blijven. Ook weet ik nu dat als ik iemand te lang onder UV-mind-cntrol houdt, immuniteit voor mij ontwikkeld en zich tegen mij zal keren.

Hoe vind ik iemand die ik de opdracht heb gegeven uit mijn buurt te blijven? En al 7 jaar onder invloed is van mijn mind-control?

Hoofdstuk 2 – Designer baby