Om te lachen

15 mei 2014 23:03

Dit verhaal is eigenlijk niet om te lachen. Misleidend, vind je niet?
Als je tips, opmerkingen, of andere dingen hebt die je wilt zeggen (moordbekentenissen, liefdesverklaringen, etc.), laat dan een bericht achter hieronder. Dat waardeer ik. I really do.
__________________________________________________________________________________
Ik liep op mijn vader af, met een papiertje in mijn hand.
“Ah, Ron! Wat is dat wat je daar in je hand hebt?” zei hij met een lach op zijn gezicht. Op dit moment was ik zijn favoriete kind. Hij had er ook maar een, maar als hij er meer had gehad, was ik op dit moment zijn favoriet.
Ik overhandigde hem het papier. Bovenaan stond de naam van mijn school, mijn naam, mijn klas, en nog wat andere informatie. Daaronder stond het woord eindrapport.
Ik zag de lach van zijn gezicht glijden. “Een vijf voor natuurkunde?” Ik wou antwoorden, maar op dat moment vervolgde hij: “Én een vijf voor scheikunde? Waar sláát dit op?” Ik was niet langer zijn favoriete kind meer, ook al had hij er maar een.
Ik haalde mijn schouders op. “Ligt me gewoon niet. Ik ga ondanks die onvoldoendes wel over, trouwens.”
“Hoe denk je óóit met zo’n rapport een baan in de vliegtuigindustrie te krijgen? Ik heb er keihard mijn best voor gedaan, en als jij dat niet ook doet gaat het je niet lukken!” schreeuwde hij. Ik negeerde dat maar. Hij schreeuwde wel vaker. Ik hoorde mijn moeder de trap aflopen.
“Ik wil niet eens in de vliegtuigindustrie. Jij wilt dat ik in de vliegtuigindustrie ga. Mij kan het niks schelen. Ik hoef niet zoals jij te zijn.” Voordat ik het besefte bevond ik me ten opzichte van de grond in een veel te scherpe hoek. In andere woorden, ik was aan het vallen. Mijn hoofd raakte het houten tafeltje dat achter me stond.
Ik hoorde de kamerdeur opengaan.

“Waarom deed je dat nou weer?”
Ik staarde naar het kopje thee dat voor me stond. Langzaam steeg er een damp van op. Rustig, in tegenstelling tot mijn moeder die voor me stond.
“Je wéét dat hij het niet kan hebben als je dat soort dingen zegt!” zei ze, om vervolgens een moment stil te vallen. “Je bent ook zo…” Ze schudde met haar hoofd.
Afmaken zou ze die zin nooit. Beginnen deed ze vaak met die zin, maar het einde bleef altijd verzwegen. Maar ik wist toch al hoe de zin ongeveer zou eindigen. Ik had het anderen vaak genoeg horen zeggen.
Debiel, vreemd, achterlijk, dom… Ga zo maar door. Het deed pijn. Maar wat misschien nog meer pijn deed, was het verzwegen einde van mijn moeders zin. Alsof ze niet wilde toegeven wat haar zoon was. Mijn zoon is niet debiel, mijn zoon is niet vreemd, mijn zoon is niet achterlijk… Maar zelfs mijn eigen moeder zou er uiteindelijk aan moeten toegeven.
“Mam…”
“Ja?”
Even stond ik op het punt het haar te vragen. Vragen haar de zin af te maken. Maar toen bedacht ik me. “Wil je nog wat thee voor me pakken?”
Ze glimlachte. “Denk je niet dat het beter is als we eerst die wond eens gaan verzorgen?”
Direct voelde ik een pijnsteek aan de achterkant van mijn hoofd. Oh ja. Ik mompelde instemmend.
“Mam. Waarom gaan we niet weg?” Mijn moeder, die ondertussen de EHBO-koffer had gepakt, stopte even, en keek me aan. Ze ademde in om te beginnen met praten, maar bedacht zich en richtte zich weer op de EHBO-koffer.
Zorgvuldig voerde ze alle stappen uit. Wond schoonmaken. Afdrogen. Gaasje overheen. Zo goed en zo kwaad als het ging, een pleister.
“Zo. Dat zit weer.” Ze lachte weer.
Ik keek haar aan. Ik had geen flauw idee waarom ze lachte. Er was niks om te lachen. Behalve mijn leven. Mijn hele bestaan.
Maar dat begreep ze niet. Ze begreep niet dat ik begreep dat mijn bestaan een grap was.

16 mei 2014 10:39

Hoi Maurits,

Je vraagt om commentaar - dat geef ik je graag!

In tegenstelling tot wat je zelf zegt, vond ik dit verhaal wél om te lachen. Om de paar zinnen kom je met zo'n treffende beschrijving dat het een glimlach op mijn gezicht tovert. Verder is de hele onverschillige houding van je hoofdpersoon, die zijn eigen bestaan een grap vindt, cynisch en op die manier ook grappig.

(Gek: als mensen zeggen dat hun leven een grap is, bedoelen ze dat nooit leuk... Alsof ze zeggen: 'Is dit mijn leven? Je maakt een grapje zeker...')

Een paar van die treffende zinnen:

Op dit moment was ik zijn favoriete kind. Hij had er ook maar een, maar als hij er meer had gehad, was ik op dit moment zijn favoriet. (...) Ik was niet langer zijn favoriete kind meer, ook al had hij er maar een.

Voordat ik het besefte bevond ik me ten opzichte van de grond in een veel te scherpe hoek. In andere woorden, ik was aan het vallen.

Deze zinnen vond ik mooi door de treffende beschrijving. Eerst begrijp je het niet, maar de hoofdpersoon begrijpt het zelf eerst ook nog niet. Het geeft een gevoel van: "O shit, Houston, Houston, problem!" als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik staarde naar het kopje thee dat voor me stond. Langzaam steeg er een damp van op. Rustig, in tegenstelling tot mijn moeder die voor me stond.

Sterk, die personificatie van het kopje thee en het bruggetje naar je moeder via de damp!

Afmaken zou ze die zin nooit. Beginnen deed ze vaak met die zin, maar het einde bleef altijd verzwegen.

Dan het verhaal zelf: je schetst een beeld dat de meesten van ons hopelijk niet van dichtbij kennen, maar waarvan we allemaal weten dat het bestaat. De agressieve, prestatiegerichte vader die het ene moment van zijn kinderen houdt en ze het andere moment tegen tafeltjes aan gooit en de moeder die glimlacht, glimlacht, glimlacht in de hoop dat alle ellende dan snel voorbij zou zijn maar zelf geen stappen onderneemt.
De manier waarop je de vader introduceert is sterk. Hij blijft een beetje op afstand, je krijgt hem niet goed te zien, maar hij is er wel degelijk. Ik kan er even overheen lezen, maar je schrijft nergens "Mijn vader [werkwoord]...". Het enige moment dat je vader zegt, is in een zin met 'ik' als onderwerp. Het effect hiervan is, dat de lezer een beetje bang wordt voor die onbekende, duistere vaders die zijn kinderen omver duwt als ze niet in de vliegtuigindustrie willen (wat ik me héél goed kan voorstellen).

Conclusie: met zeer veel plezier gelezen en zeker gelachen, ook al maakt mij dat misschien een beetje sadistisch.

De enige aanmerking die ik wil maken, maak ik omdat het ook de enige taalfout was in het hele verhaal:

Ik hoef niet zoals jij te zijn.

Groet,
Mathijs

16 mei 2014 11:45

Bedankt voor je reactie! Ik was me van veel dingen niet eens bewust dat ik ze deed, bijvoorbeeld dat ik alleen het woord vader heb gebruikt in een zin met 'ik' als onderwerp. Grappig dat andere mensen zoals jou dat dan wel opvalt. :p
Ik ben blij dat je van het verhaal hebt kunnen genieten. ^^ Ik zal die spelfout nog even verbeteren, trouwens. Bedankt. ^^