Territory

[yvette]

Eindelijk heb ik een verhaal al in de grote lijnen uitgeschreven voordat ik ben begonnen met schrijven, dus hier komt eindelijk een verhaal met een einde!
Hier alvast een heel klein teasertje, ik zal waarschijnlijk om de dag een nieuw stukje plaatsen

Cenna was gaan zitten, haar ogen waren glazig en haar nagels drukten door de stof van mijn spijkerbroek heen. Ik merkte aan haar snelle ademhaling dat een gevoel van angst haar had bekropen maar aan haar gezichtsuitdrukking was niets te zien. Ze had alleen nog maar stil gezeten, haar voeten raakten de glazen wand voor ons en met haar handen had ze zich om mijn been heen geklemd.
Ik had al een kwartier lang mijn hoofd lopen breken over de kwestie ‘hoe nu te handelen’ en nog steeds was er niks in me op gekomen. Deels was dit ook te wijten aan de ‘Cenna-kwestie*’ maar ook die ene vierkante meter waar we op dit moment met zijn tweeën verbleven liet niet veel nadenkruimte toe.
Wat te doen?

[ROMEH]

Leuk dat je van plan bent om je verhaal hier te plaatsen. Ik ben erg benieuwd.

Cenna was gaan zitten, haar ogen waren glazig en haar nagels drukten door de stof van mijn spijkerbroek heen.

Wat ik dikgedrukt heb, is een nieuwe zin. Je eindigt de zin daarvoor dus met een punt en begint deze met een hoofdletter: Cenna was gaan zitten. Haar ogen waren glazig en haar nagels drukten door de stof van mijn spijkerbroek heen.

Ik merkte aan haar snelle ademhaling dat een gevoel van angst haar had bekropen maar aan haar gezichtsuitdrukking was niets te zien.

Voor het voegwoord 'maar' hoort een komma.

Ze had alleen nog maar stil gezeten, haar voeten raakten de glazen wand voor ons en met haar handen had ze zich om mijn been heen geklemd.

Hier is weer hetzelfde probleem als waar ik mee begon. Na de komma komt een nieuwe zin. Je eindigt de zin daarvoor dus met een punt en begint de volgende met een hoofdletter: Ze had alleen nog maar stil gezeten. Haar voeten raakten de glazen wand voor ons en met haar handen had ze zich om mijn been heen geklemd.

Deels was dit ook te wijten aan de ‘Cenna-kwestie*’ maar ook die ene vierkante meter waar we op dit moment met zijn tweeën verbleven liet niet veel nadenkruimte toe.

Waarom dat * bij de 'Cenna-kwestie'? Typefoutje, denk ik? Ook in deze zin dient het woordje 'maar' als voegwoord, dus hier hoort een komma voor.

Ik ben heel erg benieuwd waar dit verhaal naar toe gaat. Je teaser wekt veel vragen op!

[yvette]

Ahh! thanks, dit soort reacties heb ik nodig aangezien mijn zinsbouw niet mega hoogstaand is! thumbs up voor je reactie

Hier weer een klein stukje zodat mensen zich rustig in het verhaal kunnen gaan verliezen;

Jailey

‘Welkom, geef de coördinaten van uw beschemming aan op het touchscreen’. De blikkerige stem die uit de boxen vandaan kwam vulde meteen de gehele ruimte. Met mijn vinger gleed ik over de kaart die daaropvolgend verplaatste. Het kleine gebouwtje links onderin had mijn voorkeur gekregen en door middel van 2 kleine tikjes op het scherm hoorde ik hoe de deuren zich achter mij sloten. Langzaam voelde ik hoe de lift naar beneden zakte en eenmaal beneden aangekomen leek het een wirwar van mensen in glazen cabines. Het kleine meisje wat mij aan de overkant voorbij gleed, leek wat verschrikt rond te kijken. De jongen naast me zwaaide wat nonchalant, althans ik denk dat het een poging tot zwaaien was aangezien hij een rare beweging met zijn hand maakte maar zijn gezicht geen teken van herkenning vertoonde.
Met een zacht klikje kwam ook mijn lift weer tot stilstand en wachtte ik totdat de deuren open gingen. Ze hadden trouwens tegenover de liften wel een bordje mogen hangen met ‘mind the gab please’ want talloze mensen (waaronder ikzelf) waren de eerste paar keer met hun voet blijven hangen tussen de liften en het platform. Zwijgend liep ik langs de eerste paar rijen vol met onbekende gezichten en mengde ik me in mijn eigen groep. De vierde kolom van links, derde rij, plaats rust.

[ROMEH]

‘Welkom, geef de coördinaten van uw beschemming aan op het touchscreen’.

Ik neem aan dat 'beschemming' 'bestemming' hoort te zijn? Haha. Ook hoort te punt binnen het aanhalingsteken te staan, omdat de punt nog bij het citaat hoort.

De blikkerige stem die uit de boxen vandaan kwam vulde meteen de gehele ruimte.

Twee werkwoorden die na elkaar volgen in één zin moeten van elkaar onderscheiden worden door middel van een komma, dus: De blikkerige stem die uit de boxen vandaan kwam, vulde...

Het kleine gebouwtje links onderin had mijn voorkeur gekregen en door middel van 2 kleine tikjes op het scherm hoorde ik hoe de deuren zich achter mij sloten.

Dit is een fout, die ik ook vaak maak, maar nu nooit meer vergeet. Getallen hoort je helemaal uit te schrijven, dus niet '2', maar 'twee'.

De jongen naast me zwaaide wat nonchalant, althans ik denk dat het een poging tot zwaaien was aangezien hij een rare beweging met zijn hand maakte maar zijn gezicht geen teken van herkenning vertoonde.

Hele lange zin, waarin super veel informatie staat. Ik zou hier nog even naar kijken als ik jou was.

Met een zacht klikje kwam ook mijn lift weer tot stilstand en wachtte ik totdat de deuren open gingen. Ze hadden trouwens tegenover de liften wel een bordje mogen hangen met ‘mind the gab please’ want talloze mensen (waaronder ikzelf) waren de eerste paar keer met hun voet blijven hangen tussen de liften en het platform.

Ook weer zo'n lange zin...

Ik moet zeggen dat ik niet helemaal begreep waar jouw hoofdpersonage nu is... Eerst dacht ik aan een treinstation? Maar er worden geen treinen beschreven? En is je personage in een ander land, dat je 'mind the gab please' schrijft? Want anders denk ik dat ze op een vliegveld is ofzo? Ik zeg wel 'ze'... maar wie weet is het wel een hij. Misschien kan je iets grotere stukjes plaatsen, zodat de lezers zich echt in kunnen leven. En misschien meer omschrijvingen van de situatie, de hoofdpersonage en de omgeving. Leuk geschreven!