Twee Streepjes

[Freya]

Er stonden twee duidelijke streepjes in het venster van de test. Marina sloot haar ogen voor een paar seconden, maar dat hielp natuurlijk niet. De griezelige streepjes bleven staan. Dus het was echt gebeurd. Met een zucht legde ze de test op de vloer. Niet goed. Wat moest ze nu doen? Het was allemaal zo eenvoudig om te voorkomen. Als ze gewoon een condoom hadden gebruikt... Nu was het te laat.
Ze leunde over de wasbak en gooide een plens koud water in haar gezicht in een poging de dreigende paniek af te wassen. Een kindje! Kleine armpjes, kleine schoentjes, vieze luiers... Wilde ze wel een baby? Ze was nog te jong. Daar weet ze het aan: ze was jong en stom. Stom genoeg om geen condoom te gebruiken... Nou ja, steeds denken in cirkeltjes zou niet helpen.
Ze had wat frisse lucht nodig om na te denken en besloot naar buiten te gaan. Haar grijze mantel was wat te wijd en haar bruine laarzen pasten er niet echt bij, maar het was al te koud voor haar zwarte zomerschoenen. Ze moest weer nieuwe schoenen kopen, maar nu zou het geld ook voor het kindje nodig zijn... Op dit moment maakte het niet uit: haar laarzen waren warm en het was donker, dus niemand zou het zien. Ze trok ze aan en ging de slecht onderhouden trap af.
Door de volle maan was het niet volledig donker. De nacht was fris en helder en Marina voelde zich al snel een beetje beter. Ze liep door de verlaten straten naar de einde van de stad, naar het bos. Daar, onder een linde op de laatste warme nacht van het jaar was het gebeurd. Ze kon een glimlach niet onderdrukken toen ze zich het contrast tussen de ruwe schors en zijn zachte lippen herinnerde. Ondanks de gevolgen was het de beste nacht van haar leven geweest, maar nu moest ze het probleem oplossen. Bij de gedachte van een abortus kreeg ze een rotgevoel van binnen, maar ze had geen keus. Tranen welden in haar ogen op. Het kon gewoon niet. Zij kon niet voor een kindje zorgen en hij... Hij was anders.

[Christian Damen]

De dobbelsteen landde op 1, dus jij krijgt

- Een Natuurramp (aardbeving, vulkaanuitbarsting e.d.)

[Freya]

Er stonden twee duidelijke streepjes in het venster van de test. Marina sloot haar ogen voor een paar seconden, maar dat hielp natuurlijk niet. De griezelige streepjes bleven staan. Dus het was echt gebeurd. Met een zucht legde ze de test op de vloer. Niet goed. Wat moest ze nu doen? Het was allemaal zo eenvoudig om te voorkomen. Als ze gewoon een condoom hadden gebruikt... Nu was het te laat.
Ze leunde over de wasbak en gooide een plens koud water in haar gezicht in een poging de dreigende paniek af te wassen. Een kindje! Kleine armpjes, kleine schoentjes, vieze luiers... Wilde ze wel een baby? Ze was nog te jong. Daar weet ze het aan: ze was jong en stom. Stom genoeg om geen condoom te gebruiken... Nou ja, steeds denken in cirkeltjes zou niet helpen.
Ze had wat frisse lucht nodig om na te denken en besloot naar buiten te gaan. Haar grijze mantel was wat te wijd en haar bruine laarzen pasten er niet echt bij, maar het was al te koud voor haar zwarte zomerschoenen. Ze moest weer nieuwe schoenen kopen, maar nu zou het geld ook voor het kindje nodig zijn... Op dit moment maakte het niet uit: haar laarzen waren warm en het was donker, dus niemand zou het zien. Ze trok ze aan en ging de slecht onderhouden trap af.
Door de volle maan was het niet volledig donker. De nacht was fris en helder en Marina voelde zich al snel een beetje beter. Ze liep door de verlaten straten naar de einde van de stad, naar het bos. Daar, onder een linde op de laatste warme nacht van het jaar was het gebeurd. Ze kon een glimlach niet onderdrukken toen ze zich het contrast tussen de ruwe schors en zijn zachte lippen herinnerde. Ondanks de gevolgen was het de beste nacht van haar leven geweest, maar nu moest ze het probleem oplossen. Bij de gedachte van een abortus kreeg ze een rotgevoel van binnen, maar ze had geen keus. Tranen welden in haar ogen op. Het kon gewoon niet. Zij kon niet voor een kindje zorgen en hij... Hij was anders.
Ze volgde het grindpad naar de top van de heuvel en zat op een bank. Achter haar was het bos en voor haar lag de slapende stad. Het was al laat en er waren nog maar weinig lichtjes aan. Tussen de lichtjes vond ze de tafellamp van de schrijver die boven haar woonde. 's Nachts was hij altijd aan het werken, aan het schrijven van zijn fantasyroman. Voor hem was fantasy maar een genre, voor haar bestond het echt. Ze had het zelf nooit gezien, maar ze wist dat haar geliefde meer kon dan de gewone mensen. Hij had ook de reden uitgelegd en ze was dankbaar voor zijn vertrouwen. Geen vloek kon haar liefde wegnemen, toch liet hij haar alleen. Misschien wilde hij haar tegen zichzelf beschermen of hij hield gewoon niet van haar. Ze wou zo graag dat ze nog een keer met hem kon praten, maar ze wist dat hij niet van plan was terug te komen.
Haar gepeins werd plotseling onderbroken door een trilling. Angstig klampte ze zich aan de bank vast. De lichtjes van de stad schudden voor haar ogen. Nog nooit had ze zo een zware aardbeving gevoeld. Het zachte brommen veranderde in harde bonken en knallen; een brand brak in het noorden uit. Toen zag ze het dak van haar huis naar binnen vallen en gaf een gil. De muur stortte in; het licht in de schrijvers kamer knipperde en ging uit. Ze wilde terug rennen, maar na een paar stappen voelde ze iets aan haar mantel trekken. Een enorme wolf had erop gebeten en liet haar niet verder rennen.
- Johan, - zei ze zachtjes en viel op haar knieën op de nog steeds bevende grond.
Het beest bewoog niet. Ze keek hem aan en toen barstte ze in huilen uit en sloeg haar armen om zijn rug heen.


Met de eerste stralen van de zon werd Marina wakker. Er was geen warme zachte vacht meer. Een naakte man droeg haar in zijn armen door het bos.
- Johan, - fluisterde ze en drukte haar wang tegen zijn borst.
- Je bent nu veilig. Er zullen geen naschokken meer komen, - zei hij en legde haar op de droge bladeren neer. - Als een wolf kan ik ze voelen aankomen.
-Johan...
Ze bloosde een beetje toen ze naar zijn naakte lichaam keek.
- Sorry, mijn kleren zijn een kilometer of twintig van hier, daarom wilde ik niet op het pad blijven. Ik ben ze vergeten; ik rende zo hard als ik kon naar hier. Ik wist dat het zwaar zou zijn en ik wilde alleen maar zeker weten dat je veilig bent.
- Ik ben zwanger.
Ze wachtte op een reactie met haar ogen gericht op de grond.
-Het spijt me, Marina...
Zijn stem klonk machteloos, maar zijn armen voelden sterk aan om haar heen en ze wist dat ze veilig was.

[Christian Damen]

Leuk uitgewerkt! Je had (mijns inziens) de vervelendste gebeurtenis! :p

[savrom]

Grappig! Haha. Had je van te voren al bedacht dat hij een weerwolf was?
Oh 1 opmerking, voor de rest zaten er niet zoveel fouten in, al zou ik niet zoveel .... gebruiken (deed ik vroeger ook, maar in hoeveel boeken gebruiken ze dat nou?): je dialogen. Ik zou het zo doen:

'Johan,' zei ze zachtjes en viel op haar knieën op de nog steeds bevende grond.
Het beest bewoog niet. Ze keek hem aan en toen barstte ze in huilen uit en sloeg haar armen om zijn rug heen.

Met de eerste stralen van de zon werd Marina wakker. Er was geen warme zachte vacht meer. Een naakte man droeg haar in zijn armen door het bos.
'Johan,' fluisterde ze en drukte haar wang tegen zijn borst.
'Je bent nu veilig. Er zullen geen naschokken meer komen,'' zei hij en legde haar op de droge bladeren neer. 'Als een wolf kan ik ze voelen aankomen.'
'Johan...' Ze bloosde een beetje toen ze naar zijn naakte lichaam keek.
'Sorry, mijn kleren zijn een kilometer of twintig van hier, daarom wilde ik niet op het pad blijven. Ik ben ze vergeten; ik rende zo hard als ik kon naar hier. Ik wist dat het zwaar zou zijn en ik wilde alleen maar zeker weten dat je veilig was.'
'Ik ben zwanger.'
Ze wachtte op een reactie met haar ogen gericht op de grond.
'Het spijt me, Marina...'
Zijn stem klonk machteloos, maar zijn armen voelden sterk aan om haar heen en ze wist dat ze veilig was.