Het meisje Felicia

[nurias]

Hoofdstuk 1 'Het misleiden leidt tot avontuur.'

Felicia was door een bot ziekte klein. Haar lengte kwam overeen met kinderen die zes jaar zijn. Niet tien jarige meisjes, zo oud was Felicia. Veel kinderen pesten haar en ze werd voor van alles uit gescholden. Op een vrijdag ochtend waren ze naar het zwembad gegaan voor school zwemmen. Al gauw werd ze weer gepest door een groepje meiden. Als ze na het zwemmen wilt teruglopen naar de kleedkamer ziet ze meiden die haar altijd pesten haar opwachten. Wat nu denkt Felicia.
Dan ziet ze een andere groep kinderen, een kleutergroep denkt Felicia gezien hun lengte. Wat als ik nu tot de kleedkamer met hun mee loop. Als de groep bij haar is mengt ze tussen de kinderen. Niemand lijkt op te vallen dat ze er niet tussen hoort. Aan lengte helemaal niet en aan gezicht leek ze ook jong. Als de groep bij de meiden zijn die Felicia willen pesten, draait ze haar gezicht weg en praat met een meisje. Die zit haar eerst aan te kijken, maar praat dan met haar. Bij de kleedkamer van Felicia haar school wil ze erin lopen.
“Nee jongedame, volgende kleedkamer,” zegt een mevrouw die haar ook een zetje geeft op haar rug om de groep te volgen.
Wat moet ik nu, kan toch niet met deze groep meegaan denkt Felicia.
Bij een andere kleedkamer gaat de groep naar binnen. Alle kindjes gaan direct naar hun spullen. Felicia en nog twee andere kindjes staan rond te kijken.
“Goed kijken of je de juiste spullen hebt, er is een schoolklas hier!” Zegt een mevrouw streng.
Een andere mevrouw helpt de andere kinderen, Felicia staat bibberend te kijken.
“Jongedame, Elise toch. Weet je niet waar je spullen zijn,” zegt een mevrouw vrij hard en duidelijk. Felicia schud nee. “Dacht je niet meer op zomerkamp wilde, heeft je tante je gebracht?"
Felicia haalt haar schouders op.
De mevrouw zit haar aan te kijken en roept ze een andere mevrouw erbij. “Elise is toch bij jouw afgemeld, misschien ook weer aangemeld.”
De andere mevrouw staat Felicia aan te kijken en gaat dan gehurkt voor haar zitten. Ze wijst met twee vingers naar haar ogen en dan naar haar mond. De mevrouw begint dan met handgebaren. Dat is gebarentaal, denk Felicia. Ze herkend het van haar vriendinnetje die doof is. Felicia weet totaal niet wat ze wil zegen en bedoeld met de handgebaren. Ze blijft maar kijken ernaar en haalt weer de schouders op.
"Ze heeft een rode jas aan, daar zal vast ook haar gehoorapparaat liggen. Neem toch aan dat je tante die mee heeft laten nemen," zegt de leidster ook duidelijk en hard.
Weer doet ze gebarentaal voor Felicia haar ogen. Ze willen vast dat ik aanwijs waar mijn spullen zijn. Al liggen die in de andere kleedruimte, denkt Felicia. Bij de eerste beste spullen waar een rode jas bij hangt wijst ze aan.
De leidster van de gebarentaal doorzoekt alles, maar geen gehoorapparaat. Dit kan natuurlijk wel kloppen want dit zijn spullen van een onbekend meisje.
"Wat doen we nu," vraagt de leidster aan de andere leidsters.
Alle kijken elkaar aan, "vind het maar vreemd hoor dat Elise zo wordt gedumpt door haar tante! En dan ook nog zonder gehoorapparaat. Zal haar moeder en tante wel even bellen," zegt een van de dames.
De gebaren leidster gebaart weer naar Felicia en wijst later naar de kleren. Zal me moeten aankleden, denkt Felicia.
Zal het niet beter zijn om alles op te biechten, denkt Felicia. Maar denkt ze aan de meiden, ze weet wat er vorige keer is gebeurd. Ze kreeg toen klappen en haar spullen werden nat en stuk gemaakt. Felicia begint zich af te drogen met de handdoek die in een tas zat. Deze hing bij de spullen dus het zal erbij horen. Dan kleed ze zich aan met de kleren die vreemd genoeg passen. Niet mijn keuzen en echt kleuter kleren, denkt ze. Als ze de schoenen aan hebt dan pakt ze de jas, Olivia staat erin. Ze kijkt in de jaszaken, in een jaszak vindt ze een roze hartje, snoepjes en snoeppapiertjes. In de andere jaszak een fietssleutel met een fotohanger eraan. Er staat een donker meisje erop met die rode jas en kleren aan. Vast Olivia denkt ze.
Felicia doet haar zwemmen spullen in de tas en ook de handdoek. Ze kijkt rond en ziet andere meisjes die klaar zijn de kleedruimte uit lopen. Felicia loopt maar een ander meisje achterna. In de gang ziet de kinderen hun jas aandoen en doet maar hetzelfde. Ze wacht af wat er komen gaat en hoopt dat haar groep niet zullen ontdekken dat ze er niet bij is.
De gebaren leidster komt naar haar toe en gaat weer gehurkt zitten. Twee vingers naar de ogen en dan wijst ze naar haar mond.
"Elise, we kunnen je moeder of tante niet bereiken. We kijken op het gebouw wel of je reserve gehoorapparaat daar ligt. Doe jas goed dicht want je moeder zal niet blij zijn dat je verders verkouden wordt!” gebaard de leidster en gelukkig voor Felicia zegt ze het ook.
Felicia doet de jas dicht. Deze zit ruim en op de groei gekocht, rood met een dezelfde kleur binnenvest die je eruit kan halen.
Een mevrouw kijkt naar alle kinderen, “kinderen alle twee aan twee staan!”
De kinderen luisteren gelijk, Felicia schrikt als een jongetje haar hand past. Ze kijkt naar hem maar zegt niets. Dan loopt de groep naar buiten en ze loopt maar mee met een huppelend jongetje aan haar hand. Bij een bus stopt de groep. Een voor stappen de kinderen in de bus en Felicia weet dat het spelletje uit is.
De gebaren leidster gebaart naar Felicia en praat er weer bij. “Elise ga maar de bus in met je broertje en bij elkaar zitten.”
Felicia kijkt het jongetje aan en hij kijkt haar aan. Nee dit is zeker mijn broertje niet en waarom denken ze dat ik Elise ben, denkt ze. Dan alles iedereen in de bus zit rijd deze weg. Weg van de Felicia haar schoolgroep en die pestende meiden. Ze weet nog steeds wat ze gaat doen? Het is flink stuk rijden denkt Felicia en niemand lijkt nog steeds op te vallen dat ze er niet bij hoort. Dan stopt de bus langs de weg, bij een bos. Felicia weet niet waar ze is en wordt een beetje bang. De groep stapt de bus uit en het broertje van Elise pakt haar hand weer.
“Weer twee aan twee staan,” roept een van de vrouwen weer.
Samen met de groep loopt Felicia over een bospad het bos in. Waar heen weet ze niet?

[nurias]

Hoofdstuk 2 'Ontdekken'

Tijdens het lopen kijkt Felicia naar alle kinderen. Duidelijk heel anders als ik ben met praten en doen Denkend hoe ze zelf was op die leeftijd, ben ik echt zo geweest. De vraag blijft hoe oud Elise is en hoe zal ze zijn. Felicia hoopt meer als haar, stoer en dat ze allerlei gave en spannende dingen doet. Meer een echt meisje moet ze niet aan denken, al die frutsels en kleuren zoals roze. Elise zit op Scouting dus dan zal ze wel meer als mij zijn Bij een gebouw stopt de groep, ze moeten wachten tot de volwassen de deur open doet. Felicia kijkt alle kinderen aan. Zij kijken haar aan maar vragen niet wie ze is.
“Kinderen, wij gaan rustig naar binnen waar we de zwem spullen aan leidster Maries geven. Daarna jas uitdoen, op de kapstok hangen en naar de eetzaal.” Hoort Felicia een van de leidster streng zegen.
Samen met het broertje van Elise loopt ze naar de kapstok en doet de rode jas uit van Olivia. De jas bekijkt ze goed of de naam niet zichtbaar is als ze de jas ophangt. Ook haalt ze alle spullen eruit, vooral de sleutel met de pasfotohouder. Felicia merkt dat het broertje wel heel erg plakkerig is naar zijn zus. Hij staat met buik naar voren te wachten tot ze hem helpt met zijn jas. Ze zucht en helpt hem, de jas komt naast de jas van Olivia te hangen. Felicia moet even kijken waar de groep is maar die hoort ze in een zaal. Met het jongetje achter haar aan loopt ze naar toe. Het gebouw is oud en alles is versleten. Maar wel kleurig en met allerlei leuke plaatjes van dieren en mensen.
“Elise,” hoort ze opeens een vrouwenstem hard roepen.
Maar ze luistert niet en loopt door naar de zaal.
Dan opeens hand op haar schouder! Gespeeld schrikt eze n draait zich om. De gebaren leidster kijkt recht in de ogen van haar en is even stil. Ze gaat weer gehurkt zitten en weer twee vingers naar haar ogen en dan naar haar mond. Felicia begint het zat te worden maar ze moet in haar rol blijven.
“Wij gaan eerst je slaap spullen neerleggen en kijken of je alles hebt. Een geluk dat je moeder de spullen heeft laten staan vanochtend. Ook even kijken of je reserve gehoorapparaat er ligt," zegt de leidster weer hard en gebaart het in gebarentaal.
Felicia loopt met de leidster mee naar een zaaltje. Bij een al opgemaakt bed pakt ze een tas, matje en slaapzak.
“Even kijken, matje, slaapzak,” ze maakt de tas open en kijkt erin. “Volgens mij zit er alles in. Kom we leggen alles in meiden slaapzaal. Dan gaan we weer naar de andere kinderen. “ zegt de leidster tegen Felicia, ze vergeet gebarentaal erbij te doen.
Als de leidster naar een andere zaal wil lopen blijft Felicia staan. Dit zal ook Elise doen, denkt ze. De leidster merkt dat ze blijft staan en gebaart dan om mee te gaan.
In een andere zaal die al volstaat met bedjes maakt Felicia samen met de leidster het bed op.
“We zullen je pyjama op het bed leggen en knuffel in de slaapzak,” zegt ze lief en geduldig maar vergeet weer te gebaren. “Het is toch allemaal wat met jou, eerst wil je niet mee met dit kamp. Dan ga je naar een tante toe, dan wil je toch op kamp en wordt je gedumpt door je tante,” gebaard de leidster.
Felicia durft niets te zegen, bang om ontdekt te worden. Dan kijkt ze in de tas voor een pyjama en of Elise een knuffel heeft. Een dikke bruine envelop trekt haar aandacht, Felicia gebaart naar de leidster of ze water mag. Die knikt ja en loopt weg. Ze maakt snel de envelop open en ziet wat papier erin zitten. Ze haalt deze eruit en kijkt er op. Gezondheidsformulier staat er op een met allerlei gegevens van Elise. Dan op ander stuk papier staat een foto, Felicia schrikt! Dat meisje lijkt op mij en daarom zien ze mij voor haar aan. Alleen ze heeft het haar anders opgemaakt en aan kleur meer donker blond. Ook heeft ze ander kleur ogen. Maar het kan een tweeling zus zijn van mij. Heb ik dan echt een jong gezicht, denkt Felicia.
“O die moest je afgeven van je ouders. Die zijn niet belangrijk voor kleine meisje,” hoort ze de leidster zegen. Felicia houd de papieren vast en geeft ze pas als de leidster het haar in gebarentaal vraagt.
De leidster geeft het water aan haar en bekijkt de formulieren Dan doorzoekt ze de tas en vind ze een zakje met een gehoor apparaat.
“We moeten eerst je oor schoonmaken,” ze pakt een flesje uit de tas en een zakje met wattenstaafjes. Ze maakt het linkeroor schoon en frommelt dan het apparaatje achter Felicia haar oor.
Maar als ze de plug in haar oor wilt drukken lijkt deze niet te passen. “Vreemd het lijkt wel of het niet past,” zegt de leidster.
Het plastic stukje dat in het oor gaat is natuurlijk speciaal gegoten, gevormd en gemaakt voor het oor van Elise. De leidster weet met wat proppen de plug als nog in het oor te krijgen. Als ze deze aanzet schrikt ze behoorlijk van een harde pieptoon.
“Sorry Elise, ben het ook niet gewend.” Na wat instellen van het apparaatje aan de hand van een gebruiksaanwijzing gaat de piep weg. “Nu zul je wat beter horen,” lacht de leidster. “Kijk, gelukkig ligt je rode trui ook in de tas.”
Van de gebaren leidster moet Felicia de trui aan. Elise haar naam staat er in, als ze deze aanheeft helpt de leidster haar een bruine met grijze das omdoen. Samen lopen ze naar de andere kinderen, ze gaat weer naast het broertje van Elise zitten. Net als de andere kinderen krijgt ze een bord, bestek en een mok. Dan wordt een liedje gezongen en dan ze gaan eten, Felicia durft hier ook niet aan mee te doen. Bang dat haar oudere stem opvalt. De broodjes gaan er goed in en ze denkt na hoe het is op het zwembad. Haar school zal nu wel ontdekt hebben dat ze weg is. Ook mogelijk dat Olivia nu haar kleren mist. Niet te veel aandenken, denkt Felicia.
Na het eten gaan ze een bosspel doen en ze doet overal aan mee. Het is voor haar verwarrend en ook saai dat ze nu met jongere kinderen moet spelen. De spelletjes vind ze niet leuk en ook dat het broertje van Elise steeds aan haar plakt. Ze snapt nog steeds niet waar hij denkt dat zij zijn zus is. Ik ben toch totaal anders en heb een andere jas aan. Maar zal ook wel aan mijn gezicht liggen, denkt Felicia. Het avondeten gaat net als het brood eten in de middag, beginnen en eindigen met een liedje. De jongste kinderen moeten eerst naar bed, waaronder het broertje van Elise. Felicia mag als een van de oudste opblijven maar ze moeten wel haar pyjama aandoen. Ze pakt de pyjama van Elise en ze kijkt er weer met een smerig gezicht naar. Mega Mindy, dat is zo verkeert voor een tien jarige. Als ze deze wil aantrekken komt een mevrouw haar kant op.
“Elise ook schone onderbroek aantrekken net als thuis,” zegt een leidster en gebaart er ook bij.
Met een stille zucht trekt ze een onderbroek aan van Elise, deze zit wel een strak. Dan de pyjama aan, daarover nog een vest. Een paar pantoffels ook van Elise trekt ze ook aan. Alles zit wel een beetje krap en de onderbroek helemaal maar wel lekker warm.
“Elise. Je broertje nog even welterusten,” zegt een leidster.
Felicia loopt naar de jongens zaal en naar het broertje van Elise, “welterusten broertje.” Wat ze onduidelijk zegt en zachtjes.
Meer durft ze niet te doen want ze weet niet hoe Elise het doet. In de eetzaal zit ze in een kring met de andere oudste kinderen, bij een warme open haard. Een leidster vertelt een verhaal over een koning en Koningin. De gebaren leidster vertaalt alles weer voor Felicia. Dan moeten ze gaan slapen, Felicia moet haar tandenpoetsen net als de andere kinderen. Maar met wat, in de tas zit er een maar deze is van Elise. Het is zo smerig om iemands tandenborstel te gebruiken, denkt Felicia. Dan wordt de naam geroepen van Elise en ze neemt maar de tandenborstel en tandenpasta mee, ook een washandje en handdoek. Voor Felicia een geluk dat de leidsters niet goed opletten, dan hoeft ze haar tanden niet te poetsen. Wel wassen wat lekker fris is.
Dan moet ze naar bed of eigenlijk Elise haar bed. Gelukkig heeft het luchtbed ook een kussen. De knuffel van Elise doet ze zo ver mogelijk in de slaapzak, te smerig en te oud ervoor vind Felicia.
“Elise nog even je gehoorapparaatje uit doen,” zegt een leidster.
Felicia haalt hem zelf los en geeft deze aan de leidster die hem weer in het doosje doet. Een andere leidster leest nog een verhaaltje voor. Dan valt ze in slaap door de drukke en vreemde dag.

[nurias]

Hoofdstuk 3 'Twijfels.'

De volgende wordt ze wakker gemaakt door de andere kinderen. Ze schreeuwen alle door elkaar en rennen door de zaal. Felicia kruipt dieper in de slaapzak. Dan opeens staat een meisje op haar been, het doet pijn! Felicia denkt snel na, niet gillen want Elise is doof! Als ze uit de slaapzak is geeft ze het meisje een harde duw tegen haar benen als ze weer voorbij komt. Het meisje valt hard op de grond. Het meisje staat wat versuft op en geeft Felicia een duw, maar ze valt niet. Ze bijt van haar af en al gauw vechten de twee. Een leidster komt naar binnen en trekt beide van elkaar af.
“Beide stoppen nu,” ze kijkt beide streng aan.
Het meisje wijst Felicia aan als de schuldige, “zij begon met duwen!”
De leidster kijkt alle kinderen aan,”wie heeft het gezien?”
“Zij is begon met duwen,” zegt een meisje zachtjes en wijzend naar Felicia. “Maar ze...”
Voordat het meisje kan uitpraten trekt de leidster Felicia mee aan haar hand. Op de gang kijkt recht in de ogen van Felicia.
“Nu ga je mij heel goed vertellen waarom je dat meisje heeft geduwd!” Zegt de leidster streng.
Felicia zegt niets, “nou komt er nog een antwoord!” Snauwt de leidster. Felicia blijft stil staan en doet net als of niets hoort. “Het is niet aardig om te gaan duwen zonder redenen, je zult toch zelf het niet leuk vinden!”
Even is het stil en Felicia blijft goed in haar rol. Ze weet zelfs tranen te maken.
De leidster wordt ongeduldig, “ga hier maar even in de hoek staan om er over na te denken. Kom straks kijken bij je en tot die tijd blijf je daar staan!”
De leidster pakt Felicia bij haar hand en sleept haar de hoek in. Felicia stribbelt tegen en huilt, natuurlijk gespeeld maar zo zal elk kindje het doen. Als de leidster weg gaat loopt ze erachter aan.
De leidster tilt Felicia op en zet haar in de hoek. “Laatste waarschuwing jonge dame!”
Felicia weet nu niet wat ze moet doen. Wat zal Elise doen? Na een aantal minuten loopt ze weg uit de hoek, richting de keuken waar de leiding is.
“Jonge dame wat heb ik nu gezegd!” Zegt de leiding die haar in de hoek heeft gezet.
“Monique, Elise zal je niet horen want ze heeft haar gehoorapparaat niet in!” Zegt een andere leidster als die komt aanlopen.
Zij is de gebaren leidster van gisteren. Felicia rent naar haar toe en geeft haar een omhelzing. Met nep tranen huilt ze. De leidster schrikt even maar gaat dan gehurkt zitten en doet haar armen om Felicia heen. Ze wrijft over haar rug, dat werkt rustgevend denkt Felicia
Monique kijkt Felicia aan, “zij Elise?”
De leidster kijkt haar collega aan, “ja Elise. Hoezo zij Elise!”
“Ik mag misschien wel niet goed in gezichten zijn maar zij is echt niet Elise. Dit meisje is veel ouder dan dat ze lijkt en Elise haar gezicht was dikker. Vind het trouwens ook zo vreemd dat ze opeens is verschenen gisteren. Haar moeder of tante kennende zal Elise niet zo maar dumpen en weggaan. Vooral niet zonder gehoorapparaat!” Schreeuwt de andere leidster.
Felicia doet maar als of ze niets hoort en houd de gebaren leidster nog stevig vast. Nog steeds met gespeelde tranen.
“Nu ik even na denk, had ze geen pleister op haar hoofd omdat ze voor het kamp was gevallen met haar fiets!” Schreeuwt Monique weer en nu zo dat elk in het gebouw het kan horen.
Nu hebben ze het door, denkt Felicia. Snel bedenkt ze een plan om de gebaren leidster aan haar kant te krijgen. Met nog dikkere tranen en omhelzing probeert ze het.
De gebaren leidster wrijft over Felicia haar rug om te troosten. “Doe eens kalm aan Monique, ze mag wel niets horen zonder gehoor apparaat maar ze merkt echt wel hoe je nu reageert!”
Monique kijkt naar haar, “sommige dingen kloppen echt niet.”
De gebaren leidster kijkt haar aan en troost nog steeds Felicia die met nep tranen en net als of ze troost zoekt probeert te kalmeren.
“Monique, haar broertje van vijf jaar had het anders allang gezegd dat als ze zijn zus niet is. Dat is wel bewijs dat zij Elise is niet,”zegt de gebaren leidster op een rustige toon. “Maar inderdaad volgens mij had ze ook een hoofdwond, maar we kunnen haar natuurlijk ook verwisselen met een ander meisje. Maar kan mij alleen niet bedenken welk meisje dat is? Trouwens wie is ze dan, een vreemd meisje gaat toch niet zo maar met ons mee. En als ze per ongeluk met ons is mee gegaan waarom doet ze als of ze Elise is.”
Even is het stil in de keuken en Felicia houd de gebaren leidster nog stevig vast. “Zal haar wel eerst laten aankleden want ze trilt als een rietje van de kou. Ook haar gehoorapparaat laten in doen.”
Samen met de gebaren leidster loopt ze naar de slaapzaal. Daar helpt de gebaren leidster haar met aankleden. Als ze de kleren van Elise bekijkt vindt ze deze niet zo mooi, te meisjesachtig. Zelf is ze is ze niet zo en ze houd meer van stoere kleren en kleuren. Ze vindt aan de tas gebonden een label met nog een foto van Elise erop. Ze kijkt ernaar, ik kan Elise wezen denkt ze. In de tas in een toilettas vindt ze haar elastiekjes. Elise heeft namelijk staartjes, Felicia nooit. Felicia haat zelfs staartjes maar als ze Elise wil zijn. Aan de gebaren leidster vraagt en gebaart Felicia of ze staartjes bij haar in kan doen. Het doet pijn want ze is het helemaal niet gewend. Eerst de pyjama uit van Elise, dan sokken en een roze t-shirt van haar aan. Dan de broek en schoenen aan. Daarna pakt ze de rode trui en trekt deze aan, ook de grijze met bruine das. Er staat op de achterkant Bevergroep 'de Hogerlanden.” Op de voorkant aan de linkerkant op schouderhoogte een plaatje van een bever. Op de rechter mouw nog een plaatje van een grappig poppetje met er onder Scoutinggroep de Hogerlanden. Dit is dus een Scoutinggroep, wat zullen ze zijn op weekend of op week vakantie denkt Felicia. Als Felicia in de gang staat en voor de spiegel schrikt ze, dat ben ik niet!
Als Felicia weer in de keuken is met de gebaren leidster dan zijn de andere leidsters ondertussen naar de keuken gekomen. Zij hadden Monique duidelijk kunnen horen net als alle andere kinderen. Beide leidsters bekijken Felicia van tenen tot gezicht. Samen gaven ze met de gebaren leidster vanaf het begin leiding aan de Bevers groep. Monique zate er pas een jaar bij. Alle drie kende Elise sinds ze erbij kwam met vijf jaar, nu is ze bijna zeven jaar.
Felicia is ondertussen gaan zitten op een stoel en heeft wat drinken gekregen.
“Monique, ik ken Elise al sinds ze bij de Bevers zit en echt dit is Elise. Wat zit je dwars en waarom doe je nu zo, elk kind in dit gebouw heeft jouw geschreeuw gehoord. Wat moeten zij nu denken, Elise is al een buitenbeentje wegens dat ze doof is. Jij maakt het nog erger ook,” zegt een leidster boos en kijkt Felicia aan. “Misschien dat ze zo anders lijkt omdat ze vanochtend nog geen staartje in had of omdat ze net wakker is. Kom op, je trekt veel te snel een conclusie.”
Monique is nog steeds niet blij met het antwoord en vertrouwd het niet. “Wil toch wat zekerheid. Er staat vast een tweede telefoonnummer op het gezondheid formulier. “
Monique loopt weg uit de keuken en gebaren leidster kijkt in de ogen van Felicia en lacht. Met gebaren vraagt ze of het gaat en Felicia knikt ja.
“Wat was er nu gebeurd vanochtend?”Vraagt de gebaren leidster aan Felicia.
Met nep tranen kijkt Felicia de gebaren leidster aan. Even is het stil, “het meisje ging op mij staan opeens en deed pijn en … “ Ze probeert zo te praten als of ze doof is. Een vriendinnetje van haar is doof en weet zo hoe ze moet praten. onduidelijk en zachtjes.
“Nou kom op over, begrijp je wel. Beetje schrik natuurlijk als je niets kan horen,” zegt de gebaren leidster.
Een leidster kijkt de gebaren leidster aan, “ze is echt Elise. Het zal anders wel heel knap gespeeld zijn hoe ze nu is. Geschrokken, traantjes en zoals ze praat.” Dan gaat ze voor Felicia zitten. Ze doet net als de gebaren leidster twee vingers naar de ogen en dan naar de mond. Felicia kijkt haar aan en naar haar mond, dan gebaart de leidster iets. Felicia weet niet wat ze bedoelt wat ze kent geen gebaren. Met haar hoofd schud ze nee. De leidster staat op en vraagt de gebaren leidster even uit de keuken de stappen. Nu ben ik erbij, denkt Felicia.
“Zij is Elise, wat ik gebaarde waren wat niet kloppende woorden. Als zij niet Elise was en een vreemd meisje die haar speeld zal ze iets verzinnen. Al vind ik het ook wel vreemd dat ze zo maar gedumpt is zonder gehoor apparaat. Maar wat jij al zei, Elise haar broertje kent zijn grote zus echt wel. Die had het anders meteen gezegd op het zwembad.”
Felicia moet excuses aanbieden aan het meisje. Ondertussen heeft Monique contact gezocht met de oma van Elise. Zij is het tweede telefoonnummer. De oma woont op een uurtje rijden en is bereid om langs te komen om de identiteit vast te stellen.
Tijdens een spelletje buiten arriveert de oma van Elise en haar broertje. Die zou eigenlijk morgen komen, alleen om het broertje op te halen. Van Monique en de gebaren leidster krijgt ze het verhaal. De oma is ten eerste kwaad dat de tante zo maar Elise heeft gedumpt. De beslissing om haar niet te bellen vind ze goed. Het is een zus van Elise haar vader, de vaders kant was altijd al zo vreemd geweest. Daarom waren de ouders van Elise en haar broertje gescheiden. Lisa de moeder was in het buitenland voor werk als stewardess. De gebaren leidster haalt Felicia uit de groep en brengt haar naar de oma. Felicia staat even stil en bedenkt snel wat Elise zal doen. Dan rent ze naar de oma en omhelst haar met een stevige knuffel.
De oma knielt neer en kijkt in het gezicht van Felicia. Even is ze stil, “dit is toch echt mijn kleindochter Elise!”
Monique kijkt de rest van de leiding aan, “ik ben overtuigd.” Ze knielt neer voor Felicia en kijkt haar aan, “sorry Elise, ik dacht dat je iemand anders was en dat ik pijn hebt gedaan vanochtend.”
Felicia geeft Monique een knuffel als teken dat het goed is.
De oma krijgt van de Felicia, het broertje en de gebaren leidster een rondleiding door het kamp. Met gespeelde trots laat Felicia het bed zien van Elise en waar ze slaapt.
“Ik kom beide morgen ophalen, zal wel een mailtje sturen naar mijn dochter dan wel hun moeder over wat er gebeurd is. Zij moet maar in gesprek gaan met de andere kant van de familie. Ga er niet tussen zitten, heb er al genoeg problemen mee. Heb begrepen dat Elise haar gehoorapparaat daar ook nog lig.” Vraagt de oma.
De gebaren leidster zegt dat het klopt en dat Elise zonder is afgezet op het zwembad. Als de oma afscheid heeft genomen van Felicia, Elise haar broertje en de leiding gaat de dag door met het programma. Felicia is heel trots op haar zelf dat ze zo knap kan toneelspellen. Gevaar ziet ze er niet in en het is wel spannend vind ze.

[nurias]

Hoofdstuk 4 'Felicia's ontvoering.'

In het zwembad is er paniek uitgebroken, want de school heeft ontdekt dat Felicia niet meer aanwezig is. Dit omdat haar kleren bleven hangen nadat alle kinderen zich hadden aangekleed en gemeld bij de ingang. Overal wordt gekeken door de school en personeel maar geen Felicia. De politie en ouders worden ingelicht. Als de school waar Olivia in zit in de kleedkamer is wordt ook ontdekt dat de kleren van Olivia weg zijn. De politie denkt hierdoor al snel dat Felicia ontvoerd kan zijn. De link met de Scoutinggroep wordt niet gemaakt. Deze zouden eigenlijk gebruik maken van de gewone pashoekjes en niet de kleedkamer. Dit wegens dat deze gebruikt werden voor het schoolzwemmen. Maar de leiding van de Scoutinggroep had er niets van aan getrokken. Zij vonden de pashokjes ongemakkelijk en de leiding had geen overzicht op de kinderen.
De politie bekijkt de camera beelden die er zijn. Maar de camera’s zijn oud, geven een vaag beeld en het zijn er maar twee. Alleen bij de kassa bij de ingang en de kassa van de snackhoek. Na het bekijken van de beelden stuurt de politie door de verdenking van ontvoering gelijk een Amber Alert rond. Met beschrijving van Felicia en de kleren van Olivia. Maar op foto die de ouders van Felicia aan de politie hebben gegeven, ziet felicia een stuk ouder uit. Dit komt door de leesbril die Felicia ophad tijdens de foto maken en haar haren zaten los zonder staartje. De kassa medewerkster wordt ook ondervraagd. Maar zij heeft niets gezien, ze verklaard dat de Scoutinggroep richting de gewone pashokjes ging. Niet wetend dat de groep binnendoor naar de kleedruimte was gegaan, wat ook nog eens verboden was. Een meisje had een rode jas aan, maar die was doof verklaarde de kassa medewerkster. Dit wegens dat de leiding gebarentaal gebruikte om te praten met haar. Ook hoorde ze dat het jongetje aan de hand van het meisje, haar broertje was.
Een aantal gezinnen dat kwamen vrij zwemmen hadden kinderen met een rode jas aan of iets met rood. De kleur rood was in deze tijd veel te zien in kleren en jassen van kinderen. Maar de kassa medewerkster verklaarde dat er geen kindjes echt tegenstribbelde om mee te gaan toen de gezinnen naar huis gingen. Of gedwongen werd onder woordelijke bedreiging of met een wapen.
Volgens verklaringen denkt de politie dat de ontvoerders Felicia hebben gegrepen toen ze alleen naar de kleedruimte liep. Haar aankleden zal gebeurt zijn in de kleedhokjes. De kleren van Olivia zouden al eerder gestolen kunnen zijn door de ontvoerders. Hoe de ontvoerders Felicia rustig en zelf lopend naar buiten hebben gekregen weet de politie niet.
De ouders van Felicia weten niet wie hun dochter zou willen ontvoeren. Rijk waren ze niet, de vader was een gewone automonteur bij een garage en de moeder werkte niet. Ook de familie van beide waren niet rijk, zelfs vele familieleden leefde op de armoede grens.
Ondertussen zijn de ouders van Olivia aangekomen met nieuwe kleren, schoenen en een jas voor hun dochter. Ook horen ze het verhaal aan, hun vraag is waarom de ontvoerders juist hun dochters spullen hebben gebruikt. Er hangen nog wel meer meisjes kleren die Felicia aan kan.
De ouders van Felicia gaan met goede hoop naar huis. Gehoopt word dat hun dochter snel wordt gevonden of dat er iets van bericht komt van haar ontvoerders. Ondertussen is de politie bezig met sporenonderzoek, elke ruimte waar Felicia geweest is of kan zijn wordt onderzocht op sporen. Contact met de Scoutinggroep wordt niet gezocht, want die hebben volgend de politie geen rol. Immers het enige meisje met een rode jas was doof en had een broertje. Die zal toch ook wel weten of het meisje die hem vasthoud zijn zus wel of niet is.
De volgende dag is er nog geen enkele tip door mensen die de Amber Alert hadden gezien. Ook getuigenverklaringen van personeel van het zwembad en bezoekers leverde niets op. Het sporenonderzoek liep nog en dat was de enige hoop nog op een aanwijzing. Felicia haar ouders zijn onrustig en bang dat er wat gebeurd is met hun dochter. De politie heeft alles klaargezet mochten de ontvoerders bellen, ook hebben ze 24 uur bewaking bij het huis van de ouders geregeld.
Het Amber Alert is ook gezien door de oma in de avond. Maar ze kon geen vergelijking vinden tussen Felicia en haar kleindochter Elise. Felicia is veel ouder in het gezicht op de foto die de politie toonde, dacht de oma. Ook dat haar kleindochter die ze gisteren zag duidelijk doof was doet haar niets vermoeden. Olivia haar kleren en jas had de oma meteen in de was gedaan, die stonken naar rook. Dat de kleren klopte met de beschrijving van de kleren die de politie gaf in het Amber Alert deed de oma nog geen belletje rinkelen

[nurias]

Hoofdstuk 5 'Het leven van Elise'

De volgende ochtend zijn de kinderen weer vroeg wakker. Felicia blijft liggen en doet net als of ze slaapt, ook luistert ze naar de andere kinderen. De oudste praten over Elise als of ze een ziekte heeft, waarom doen ze dat? Daarom wordt ze ook genegeerd en is ze een buitenbeentje van de groep denkt Felicia. Elise had geen vriendinnen in de groep had ze opgemerkt, Felicia kan niet bedenken hoe het zal zijn voor haar. Elise is bijna zeven jaar, haar broertje vijf jaar. Dan schrikt ze als iemand schud aan haar schouder. Felicia doet haar ogen open en kijkt in het gezicht van een leidster. Deze gebaart dat ze moet opstaan en aankleden. Als eerste natuurlijk het gehoorapparaat in van Elise. Dan weer dat vreselijke staartje in en aankleden met de te kleine kleren. Na ontbijten wordt er geopend en spelletje om even alle goed wakker te maken. Daarna moeten de kinderen hun spullen opruimen en tassen inpakken. Felicia doet die van Elise. Daarna helpt ze haar broertje zoals elke grote zus zal doen. De naam van het broertje weet ze nog steeds niet, maar al gauw ziet ze deze netjes geschreven op een label van de tas. Joost, leuke naam vindt Felicia. Als alles klaar is gaan de kinderen in een kring zitten, er volgt een verhaal en een aantal leiding zijn verkleed en spelen toneel. De gebaren leidster vertaalt alles weer in gebaren. Felicia vindt er niets aan, saai en het hele verhaal is gewoon ongeloof waardig. De jongste kinderen luisteren wel aandachtig, voor hun is het juist wel spannend en geloofwaardig. Ook Joost zit aandachtig te luisteren en zit tegen Felicia aan. Als ze haar arm om hem doet kijkt hij haar aan, maar dan gaat de aandacht weer naar het optreden. Best vreemd om nu een jongere broertje te hebben. Hij denkt echt dat ik zijn oudere zus ben. Anders zal hij allang er wat gezegd hebben of nu niet tegen mij aanzitten denkt Felicia. Felicia ziet de andere vier oudste meiden bij elkaar zitten en zijn aan het klieren. Als ze zien dat ze naar hun kijkt maken ze vieze gebaren naar haar. Felicia denkt weer na hoe het thuis is en wat er allemaal speelt. Ook hoe het straks zal zijn als ze mee gaat me de oma van Elise en haar broertje. Spannend is het zeker maar toch ook eng. Want als ze naar het huis van Elise gaan, kan de oma eerder zien dat ze Elise niet is. Ook weet ze niet wanneer hun moeder weer thuis zal komen.
Na het toneelstuk komen de ouders of andere mensen om de kinderen op te halen. De oma van Elise en Joost is er ook. Als Joost naar haar gaat doet Felicia maar hetzelfde. Beide geven de oma een dikke knuffel. Felicia kijkt om haar heen en merkt dat sommige ouders naar haar kijken! Een moeder loopt naar haar kant op en begroet de oma. Haar zoontje is even oud als Joost en zit in zijn klas, ze is verbaasd dat de zus van Joost er is. Ze was er namelijk bij net als alle andere ouders toen Elise besloot om toch maar niet op kamp te gaan. Het verhaal wordt door de oma dit keer vertelt en de moeder staat vol ongeloof te luisteren. Ook andere ouders horen het en vinden het maar vreemd en kwalijk, dat een tante zo maar haar heeft gedumpt! Niemand heeft het door dat ik Elise niet ben, lijk ik dan echt op haar. Ik kan het niet geloven denkt Felicia. Al snel wordt ze de hoofdpersoon van gespreksstof en een discussie onder de ouders, oma’s en opa’s en met de leiding. Felicia wil maar een ding, weg hier! Het duurt nog een uur voordat iedereen zijn eigen weg gaat. Felicia moest veel toneelspellen om maar niet te laten blijken dat ze Elise niet is. Veel kennen haar want ze is de grote zus van Joost of ze zit bij hun dochter in de klas. Als de spullen in de auto liggen neemt Joost en Felicia afscheid van de leiding. De oma zal contact opnemen met hun moeder.
Een lange auto rit volgt, Felicia vraagt zich af waar ze naar toe gaan. Naar het huis van de oma of van Elise?
“Hoe was het zomerkamp Elise,” vraagt de oma duidelijk en best hard.
Felicia kijkt haar aan, ze zit voorin omdat de oma geen autostoeltje had.
Even is ze stil, “leuk en we hebben veel spelletjes gedaan, liedjes gezongen, ons verkleden als prinsen en prinsessen en we mochten brood bakken boven het kampvuur. ” zegt ze onduidelijk en zachtjes.
“Straks als we thuis zijn moet je alles maar nog een keer vertellen. Je praat zo onduidelijk, staat het gehoorapparaat wel goed afgesteld. Of hoor je minder,” vraagt de oma.
Felicia haalt haar schouders op.
Bij een huis stoppen ze, als Felicia wacht tot de oma de voordeur heeft open gedaan. Kijkt ze rond in de straat. Het is een klein straatje met aan beide kanten auto’s. De huizen zijn alle klein en oud, het is stil en geen kinderen die spelen. Zal vast door de vakantie komen, denkt Felicia. Eenmaal binnen merkt ze dat dit het huis van Elise is. Er liggen kinderjassen, sjaals, schoenen en laarzen op de trap. Het is opgeruimd maar toch ook wel een beetje een zootje. Ook zit er geen behang op de muur en geen vloerbedekking op de vloer. De gang is krap, Joost en Felicia moeten daarom hun schoenen en jas in de woonkamer uitdoen. Felicia bekijkt de woonkamer als ze de jas en schoenen heeft uitgedaan. Hetzelfde als de gang, opgeruimd maar ook rommelig. Klein is het ook, je kan amper lopen tussen de meubels. Onder de trap is een hoekje waar alle speelgoed en andere spullen van de kinderen liggen opgestapeld. Er is maar een grote ruimte beneden naast de gang en wc, die is bijna rechthoekig. Alle muren hebben iets van de kleuren donker paars, wit en grijs. Een licht houten keuken is geplaatst aan de achterste korte muur en de trap naar boven bij de voorste muur. Hierdoor is er maar een klein raam aan de voorkant. De woonkamer is wat donker hierdoor vind Felisia. Er hangen veel foto’s en tekeningen van Joost en Elise op elke muur. Van de oma krijgen ze een pakje drinken en Felicia drinkt deze samen met Joost op de bank. Nog steeds om haar heen kijkend valt haar op dat er geen foto’s zijn van de papa van Joost en Elise. Geen trouwfoto van hun ouders. Ook geen foto’s met Joost en Elise met hun vader. Of hun moeder met hun vader. Zullen gescheiden zijn denkt Felicia. Ook reukt het vreemd in het huis, Felicia kan de geur niet herkennen. Het is een scherpe geur maar niet onprettig.
Als ze klaar zijn met drinken gebaart de oma beide om naar boven te gaan. Wat ze daar gaan doen weet Felicia niet maar het is zeker weer spannend.
Boven is het ook krap, er zijn maar twee slaapkamers. Eentje voor de moeder en eentje voor Joost en Elise. Hun kamer wordt gescheiden door kasten. De kamer van Joost is helemaal Cars en die van Elise vol met jurkjes, knuffels, poppen, K3 en de kleuren roze, paars, wit, geel. Er gaan trillingen door het lichaam van Felicia, ze vindt het afschuwelijk. De oma gebaart en zegt dat ze zich moeten uitkleden. In haar blootje staat ze nu trillend van de kou in de slaapkamer van Elise. De oma komt de kamer binnen en staat haar aan te kijken. Even staat ze stil en bekijkt Felicia van tenen tot kruin. Dan gebaart ze iets in gebarentaal maar wat weet Felicia niet. Als de oma de kamer uit gaat blijft ze staan, maar de oma gebaart om mee te komen. De badkamer is ook klein, Felicia denkt drie bij twee. Op school heeft ze geleerd dat elke stap ongeveer een meter is. Er is een douche en een wasbak. De wasmachine staat er ook. Moet vast douchen, wel lekker want ben best vies denkt Felicia. De oma doet het gehoorapparaat uit haar oor en propt dan een soort plug in haar oren. Deze wordt vastgezet met een stuk tape. Na het douchen moet ze zich aankleden. De oma helpt ondertussen Joost met douchen. Felicia vind de kleren net als de kamer afschuwelijk! Een groen gestreepte legging, een witte t-shirt en een roze jurkje. Met trillende handen en bijna gesloten ogen trekt Felicia alles aan. Het zit krap maar te doen. Na het aankleden doet de oma het gehoor apparaat weer in bij Felicia en kamt ze haar haren. Natuurlijk weer een staartje in, net als Elise.
“We gaan morgen wel even naar de stad om te kijken voor een nieuwe gehoorapparaat plug. Deze zit zo vreemd bij je,” zegt en gebaart de oma duidelijk. “Ook even naar de kapper!”
Beneden eten ze een broodje, de oma vraagt nogmaals en gebaart hierbij met gebarentaal wat ze hebben gedaan op het zomerkamp. Felicia vertelt wat ze gedaan hebben, natuurlijk weer onduidelijk en zachtjes.
“Kan wel merken dat je spraak achteruit gaat. Heb je nog veel gebarentaal gebruikt op het zomerkamp Elise,” vraagt de oma.
Felicia schud nee.
De oma kijkt haar aan, “kan het wel begrijpen. Je bent ook de enigste die doof is en alleen met leidster Inge gebruik je gebarentaal. We zullen komende dagen wel even weer werken eraan. Merk gewoon dat je veel dingen niet begrijpt wat ik zeg in gebarentaal.”
Als de oma in de keuken bezig is en Joost en Felicia mogen spelen kijkt ze verder in het huis. Vooral naar de foto’’s waar ze nog steeds met ongeloof ziet hoe goed ze lijkt op Elise. Wat ze nu moet doet weet ze niet, wat zal een bijna zeven jarige meisje doen? Met de poppen of speelgoed keuken gaan spelen, misschien wel knutselen. Joost gaat spelen met zijn Duplo, Felicia zit maar een beetje op de bank. Ze kijkt nog een keer goed rond. Steeds meer dingen vallen haar op vooral dat het klein is en een zootje. Maar dat het ook lijkt of de moeder van Elise en Joost arm is. Alle meubels zijn duidelijk aan vervanging toe, het behang laat overal los, de kozijnen mogen wel een likje verf gebruiken. Ook de vloerbedekking is aan vervanging toe. Overal vlekken erop en het tapijt is afgesleten tot de onderlaag. Felicia kijkt naar buiten en ziet dat er een tuin is. Deze is gevuld met nog meer rotzooi en alleen een klein paadje lijd naar achter. Daar staat een schuur met een schommel.
Zachtjes loopt ze naar de oma. “Mag ik schommelen,” vraagt ze aan de oma onduidelijk en zachtjes.
De oma schrikt en staat haar aan te kijken, “doe eens in gebarentaal Elise. Weet dat je het kan,” vraagt de oma en gebaart er in gebarentaal bij.
Felicia haalt haar schouders op. De oma zucht en knikt ja dat er geschommeld mag worden. Als Felicia de schoenen aanheeft van Elise wilt ze de rode jas pakken van Olivia. Maar deze is weg, ze kijkt de oma aan. Die komt aangelopen, zoekt op de kapstok en pakt een roze vest Al schommelt denkt Felicia na hoe lang ze kan blijven spelen dat ze Elise en ze door de mand valt. Het avondeten smaakt Felicia niet, ze haat tuinbonen! Maar Elise zal ze wel eten, misschien wel haar lievelingseten. Na het avond eten gaan Joost en Felicia vroeg hun bed in. De oma leest en gebaart in gebarentaal nog een verhaaltje voor. Dan krijgt Felicia een knuffel op haar voorhoofd, wordt de deken nog even goed om haar heen gedaan en moet ze gaan slapen. Een knuffel van Elise houd ze vast zo lang de oma er is. Zo om geen argwaan te wekken bij de oma. Maar als de oma weg is doet ze snel de knuffel weg, smerig en ben er veel te oud voor denkt Felicia.Wegens dat de ganglicht door een kier schijnt bij de deur kan Felicia niet slapen. Ze hoort ook allerlei vreemde geluiden, het lijkt wel of het huis zo uit elkaar kan vallen. Bij haar huis hoort ze niets en is het donker in de slaapkamer. Ook mag ze later naar bed, tegen negen uur. Daarna mag ze zelfs nog wat lezen. Maar nu niet, ze is Elise en bijna zeven jaar. Het is nu half acht en ze valt toch in slaap.