De zwijgzame held

[P_Westdijk]

Het rumoer in de kantine was al op de trap er naar toe te horen. De man schudde kort het hoofd voor hij de deur open duwde en een wereld van mannen betrad. Tot voor kort had hij zelf deel uit gemaakt van deze wereld. Nu was hij, na te hebben gesolliciteerd naar een hogere functie, een buitenstaander geworden. Hij merkte het aan de manier waarop er naar hem werd gekeken, zoals nu ook het geval was. Verspreid over de kantine waren er tafels geplaatst waar vier tot zes mensen aan konden zitten. De ogen van de man bleven rusten op iemand die er alleen aan zat. Zoals bij Herman bijna altijd het geval was. Sinds kort ervaarde de opzichter zelf hoe dat was. Aan de tafel waar hij ging zitten nam zelden nog iemand anders plaats.
"Neem jij je telefoon niet op?"
Automatisch taste Herman naar een zak op zijn overall om te constateren dat deze leeg was. Blijkbaar had hij de mobiele telefoon in de bus laten liggen. Het aantal malen dat hem dit over kwam op jaarbasis waren op de vingers van zijn handen af te tellen, maar vandaag was het dus zover.
"Ook goedemorgen." Langzaam bracht hij zijn arm omhoog om de tijd op zijn horloge af te kunnen lezen. "Ik heb bovendien pauze", antwoordde hij nors en een verdere verklaring achterwege latend. Hij wist immers dat de opzichter zijn telefoon tijdens het eten altijd uitschakelde. Gesprekken aan de tafels om hem heen verstomden.
"Jij bent gisteren in de Kadestraat geweest?"
"Ik ben daar inderdaad geweest", antwoordde Herman behoedzaam. De beschuldigende toon die de man direct bij binnenkomst had aangeslagen stond hem maar weinig aan.
"Je bent gefilmd."
Een meerderheid van de mannen in de kantine begon te lachen of keken vol leedvermaak toe. Een enkeling haalde zijn mobiele telefoon te voorschijn. De vorige dag hadden ze Herman met een natte overall uit de bus zien uitstappen. Hij was door het ijs gezakt, zoals hij zelf had verklaard.
"Ja?", vroeg Herman, argwanend geworden.
"De moeder van het meisje is nu op het hoofdkantoor. Ze wil de man bedanken die haar dochter heeft gered."
Het lachen verstomde. Er was verbazing alom. De opzichter bemerkte het. Hij kon niet zeggen dat hij er erg door verrast was. Herman was altijd al zwijgzaam geweest en hield er nooit van in het middelpunt van de belangstelling te staan.
"Het staat al op YouTube", verklaarde de opzichter met een brede grijns, "de directeur wacht samen met de moeder op je."
Het werd weer rumoerig om hen heen.
"Ik kom als mijn pauze voorbij is."
"Je kan ze toch niet laten wachten? De pers is er ook al."
Onverstoorbaar at hij zijn laatste boterham op. Inmiddels ging er al een telefoon rond waarop het filmpje keer op keer werd afgespeeld. Iemand bood hem de telefoon aan, maar Herman schudde slechts het hoofd. Hij had er geen behoefte aan om de beelden te zien. Niemand lachte meer toen ze hem op het kleine scherm in het ijskoude water zagen verdwijnen.
Onderweg naar de vuilnisbak met het boterhamzakje en een lege, papieren beker ontving hij van diverse kanten bemoedigende klappen op de schouders. Al at hij altijd alleen aan een tafel, toch maakte hij deel uit van deze mannenwereld waarin hij zijn eigen plek had gevonden. Grijnzend keken ze toe hoe Herman kalm achter de gespannen opzichter aanliep, die zijn mindere tevergeefs aanspoorde om wat sneller naar de auto te lopen waarvan de motor al de hele tijd draaide.

[-Maaike-]

Awwww... dit is een heel mooi verhaal! Hier ga ik een bladwijzer op zetten, zodat ik hem nog eens kan herlezen ^_^

Goed geschreven!

[P_Westdijk]

Bedankt voor je reactie.