Tot De Dood

[An-Sofietje]

Sorry, maar ik heb dit verhaal gestopt... Er komt nog een ander verhaal, maar dat ben ik volop aan het schrijven... Ik ga het waarschijnlijk ongeveer begin september posten, want ik kan mij altijd beter concentreren na een schooldag..

-1-

"Waarom?" Het lijkt een onschuldige vraag, maar geloof me, dat ene woordje kan je wereld laten instorten... Want hoe meer je het wilt weten, hoe vernietigender het antwoord zal zijn... Dat ene woord kan het laatste sprankje hoop dat je nog over had gewoon verpesten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar het ergste is dat het antwoord op die vraag altijd de absolute waarheid is. Je kunt er niet omheen draaien.
Dat is nu ook de vraag die ik me stel: "Waarom híj? Waarom moest dit hém overkomen? Waarom?" Dat spookt de hele tijd door mijn gedachten – onvermoeibaar en meedogenloos. Het verschroeit al mijn andere gedachten.

"Wat als?" Nog zo een zinnetje. Onbetrouwbaar en geniepig, omdat er geen zekerheid over bestaat. Je kan nooit weten hoe het zou kunnen geweest zijn. Zulke vragen dwalen ook door mijn hoofd "Wat als ik het hem niet had gevraagd? Kon ik het tegenhouden? Kon ik dat?"
Het schuldgevoel knaagt aan me als een muis aan een stukje kaas.
Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, smachtend om eruit te stromen. Ik voel mijn opgekropte gevoelens op mijn hart drukken, als een gevangene die niets liever wil dan ontsnappen. Maar ik laat het niet toe, dan ben ik wel de bewaker die ervoor zorgt dat alles normaal blijft – of toch zijn best doet.

In gedachten verzonken staar ik voor me uit. Hier op het dak heb je een prachtig zicht over de stad. Ik klim al op mijn dak sinds mijn zevende, en ik ben er nog nooit af gevallen. Ik vind het een rustgevende plaats om te denken.
Ik trek mijn knieën op en omhels ze met mijn armen, om mijn lichaam bij elkaar te houden – langs de buitenkant dan – alsof het het enige is wat ik nog heb. Langs de binnenkant ben ik één grote chaos
Ik sluit voorzichtig mijn ogen en geniet van het geruststellende gevoel dat de wind geeft, wanneer hij lieftallig langs mijn wang streelt.
Na een tijdje open ik mijn ogen weer en staar naar de oranjeroze gloed die de prachtige horizon, met hier en daar een kerktoren of een groot gebouw, uitstraalt. Het is een redelijk rustgevend uitzicht, maar het kalmeert me niet – niet genoeg.

Van binnen hoor ik geroep. Dat zal mijn moeder zijn. Ik klim behendig van het dak en spring naar binnen via het zolderraam. Ik slenter de trappen af naar beneden. Wanneer ik de keukendeur opendoe, komt de imponerende geur mijn moeders zelfgemaakte pompoensoep me tegemoet. Als ik aan tafel ga zitten, zie ik mijn moeder achter het fornuis staan. Het is een mooie vijfenveertigjarige vrouw. Mijn donkerbruine krullen heb ik aan haar te danken, net als mijn sproeten en mijn neus. Ongeveer alles, behalve mijn ogen. Mijn felgroene ogen heb ik van mijn vader.
Door de 'bonk' van de dampende ketel die op tafel wordt gezet schrik ik op uit mijn gedachten. Mijn moeder pakt mijn bord en vult hem met soep. Terwijl ze mij mijn bord teruggeeft, vraagt ze, zoals elke dag: "Hoe was je dag, lieverd?"
"Gaat wel," luidt mijn antwoord dan ook elke dag. Daarna komt mijn vader binnen in zijn witte hemd en vlotte jeans. Hij heeft bronskleurige krullen en een stoppelbaard. Hij hangt zijn kostuumjas over een stoel en geeft mijn moeder een kus op haar slaap. Hij komt blijkbaar net thuis van werk. Ik schenk bijna nooit aandacht aan wat hij en moeder wanneer doen. Niet meer sinds… het voorval…
Ik schrok mijn soep binnen en maak aanstalten om weer weg te gaan, tot mijn vader vraagt: "Waar ga je naartoe, Julia?"
"Naar mijn kamer," zeg ik droogjes.
"Heb je niet een beetje frisse lucht nodig, schat? Je sluit jezelf de hele tijd op op je kamer, ga anders een naar buiten met een paar vrienden ofzo"
Vertaling: je zit veel binnen, moet je niet sociaal doen en uitgaan met vrienden zoals een normale tiener van jouw leeftijd zou moeten doen?
"Ik ga wel naar het park," zeg ik nors, zijn hint negerend. Hij moet toch weten dat ik het moeilijk heb? Hij doet alsof er amper twee maanden niets is gebeurd...

[An-Sofietje]

Moet ik verder schrijven?

[An-Sofietje]

Wanneer ik het park binnenstap, valt mij meteen op dat de groene bomen kalmte uitstralen. Het klemmende gevoel op mijn borstkas vermindert een beetje, en ademhalen gaat steeds makkelijker. De wind strijkt langs mijn wangen en blaast mijn haar naar achteren. Ik sluit mijn ogen even en geniet van het gevoel. Wat had ik dit gemist! Ik was hier niet meer geweest sinds… het voorval… en ik had er de hele weg hiernaartoe over zitten piekeren: was het wel goed? Zou ik het aankunnen? Zou ik door alle herinneringen instorten? Zou in instorten? Maar ik heb mezelf door een depressie gesleurd - die er nog steeds is - dus een klein bezoekje aan het park gaat lukken! En hier sta ik dan, met mijn ogen toe aan het genieten van de wind en de kalmte.

Wanneer ik mijn ogen opendoe, is het eerste dat me opvalt de mooie zwanen die op het meertje zwemmen. Gebiologeerd kijk ik toe hoe ze sierlijk voortbewegen in het water. Mijn blik dwaalt af naar een boom en ik ga er tegen zitten. Alweer sluit ik lijn ogen - genietend van het moment. Maar wat ik niet zie is dat er een jongen naar me zit te staren in de verte...
Na een tijdje naar de vijver gestaard te hebben, komen er steeds meer herinneringen opborrelen. Al die keren dat ik hier met haar zat - ze hield ook zo veel van het park. Zachtjes beginnen er tranen over mijn wangen te stromen. Niet per se omdat ik verdrietig ben - ik mis haar wel enzo - maar omdat het nu voelt alsof ze dicht bij me is. Mijn ogen open ik weer en mijn blik valt meteen op het verleidelijke meertje. Ik ga rechtstaan en slenter er rustig naartoe. Ik ga aan de rand zitten en bekijk het water. Ik zie een meisje. Een meisje met donkerbruine krullen en doordringende felgroene ogen. Een meisje met een spitse neus en sproeten. En dat meisje, dat ben ik, Julia.

Na een minuutje of vijf besluit ik om maar naar huis te gaan. Ik vang een glimp op van een naar mij starende jongen. Wanneer ik hem aankijk, zie ik vanaf hier zelfs dat hij zich een beetje betrapt voelt, en hij wendt zijn blik af. Ik besteed er niet zoveel aandacht aan en vertrek naar huis.

Wanneer ik terug in mijn kamer ben, is het al laat in de avond, maar slapen zit er voor mij nog niet in. Ik blijf maar denken aan hoe het vroeger was om met haar te spelen, plezier te maken, geheimen te delen... Ik krijg steeds meer en meer schuldgevoel. Het is mijn schuld dat ze er niet meer is. Het is allemaal mijn schuld. Het is moeilijk te beschrijven hoe ik me nu voel; alsof je moet overgeven, maar geen maaginhoud hebt, alsof je moet wenen, maar geen enkele traan meer overhebt, barstende hoofdpijn waar geen enkele aspirine tegen bestand is, zo voel ik me op dit moment. Na een paar uren te piekeren en woelen in mijn bed kan in toch eindelijk de slaap vatten...

Het was een zonnige dag. We - zij en ik- waren in onze tuin, in het gras op een tafellaken. We zaten een zelf uitgevonden spelletje te spelen; je zegt een woord, en de andere moet dan meteen de herinnering vertellen waar je aan denkt. Het was mijn beurt om een woord te verzinnen, en ik zei: "Baby."
"Mijn herinnering is de dag dat ik je voor de eerste keer zag - je geboorte. Ik was zo blij! Je was een schatje! Mama's exacte woorden waren: 'Hier is je nieuwe kleine zusje, Marie.' Ze zei ook dat ik je mocht vasthouden - en dat deed ik. Het was een magisch moment om je in mijn armen te houden. En ook al was ik maar zes jaar, ik zie het nog steeds voor me!" zei mijn grote zus meteen tegen me.

[An-Sofietje]

.-2-.
Ik staar verdoofd door mijn kamerraam. De regen giet in enorme hoeveelheden naar beneden. Alles in mijn tuin is doorweekt – de zielige schommel, het eenzame paadje, het houten tuinhuisje, het plekje waar ik samen met m'n grote zusje zat in mijn droom - en herinnering. Ik voel me net zo eenzaam als de regen. Ik weet precies hoe hij zich voelt – slecht.
Ter afleiding stop ik muziek in mijn oren en laat de harde rock over me neerdalen. Het liedje dat ik luister gaat over bang zijn voor het donker. En dat ben ik – bang voor het donker van het leven. Bang voor nieuwe dingen, waarvan ik in het donker moet aftasten hoe het zal uitpakken. Bang dat ik nóg iemand moet verliezen aan het donker...

Ik kan niet nog iemand verliezen! Ik kan dat gewoon niet aan. Mijn hart is al gebroken geweest door de dood, dat kan ik niet nog eens aan! Daarom heb ik mezelf voorgehouden om zo asociaal mogelijk te zijn. Ik ga naar een nieuwe school – dat vonden mijn ouders beter zodat ik ‘minder aan haar zou denken’ – en daar ga ik proberen alleen maar contact te hebben met mensen wanneer het echt moet. Als mensen me raar gaan vinden – wat ik echt hoop – is het zelfs beter, want dan gaan ze minder in contact met mij willen komen. Als ze dat in het begin al willen, tenminste. Wie wil er nu met een depressief meisje omgaan? Samen lekker lol beleven tijdens het huilen, echt iets waar iemand heel veel zin in heeft!

Soms vraag ik me af hoe mijn ouders het volhouden. Ik denk dat ik het al ongeveer weet; mijn vader stopt zijn verdriet in zijn werk – hij wil zich sterk houden tegenover ons – en mijn moeder stopt haar verdriet in het koken. Dus als er een beetje teveel suiker is gebruikt, zag ze een beetje wazig door de tranen in haar ogen. Maar toch verwerken ze beiden goed – beter dan mij in ieder geval. Volgens de vijf fasen van het rouwproces van Elisabeth Kübler-Ross zit ik nu in fase 4 (depressie) en fase 2 (woede) tegelijk. Ik denk gewoon dat het rouwproces bij mij een beetje een andere volgorde aangenomen...
Mijn gedachten worden onderbroken door het o zo bekende geroep van mijn moeder: "Lieverd, eten is klaar! Kom je?"
"Ja, mam," was dan ook mijn antwoord.
Ik slenter op mijn gemak de trap af naar beneden. Eenmaal in de keuken aangekomen, ga ik op 'mijn' plekje aan tafel zitten. Ditmaal heeft mama steak met frietjes bereidt. Stukje per stukje werk ik alles naar binnen. Wanneer ik klaar ben en mijn bestek juist op het bord gelegd heb, vraagt mijn vader opeens: "Heb je al zin in de nieuwe school?"
"Pap, wat denk je? Geen enkele normale tiener - zelfs ik niet - kijkt uit naar school... En zeker niet naar een nieuwe school waar je bestempeld zult worden als 'het nieuwe meisje' of 'dedie' of 'depressiekind'," luidt mijn antwoord. Daarna sta ik op van tafel en ga naar boven. Ik heb geen behoefte aan zo'n gesprek. Ik heb zelfs geen behoefte aan een gesprek. Op mijn kamerdrempel blijf ik stil staan. Mijn hoofd staat er niet naar om weer uit mijn raam te staren, dus doe ik wat ik altijd doe wanneer ik dringend mijn gevoelens kwijt moet: ik ga mezelf uitleven in kunst. Boven mijn kamer bevindt zich mijn 'atelier' - de zolderkamer waar al mijn tekenspullen liggen. Daar aangekomen, zet in meteen een nieuw wit doek op de ezel, pak mijn dikste penseel (van wel tien centimeter breed) en dompel ik hem in zwarte verf. Met grote armbewegingen maak ik een X op het doek. Dan spuit ik er een M - de eerste letter van haar naam - van rode graffiti over. Ten slotte pak ik een gewoon penseel, dompel hem onder in donkerblauwe verf en maak spatten op het eerst nog witte doek.

[An-Sofietje]

Ik vraag me af of er toch (hopelijk) iemand is die dit leest, want anders heeft het ook niet zoveel zin om verder te schrijven. Dus als er iemand is die dit leest: laat aub een berichtje achter, ik zal het zo snel mogelijk proberen te lezen, maar zaterdag vertrek ik tot woensdag naar Polen (naar het wel bekende Krakau, en ook naar Auswitch dus dan zal ik er niet zijn
Grtjes
An-Sofie

[An-Sofietje]

Na nog ongeveer drie schilderijen - met allemaal quasi dezelfde boodschap - valt mijn blik op het houten kistje in de hoek van de kamer, weggestopt achter schilderijen. Ik herken het doosje uit duizenden, dat was het doosje met mijn dagboek erin. Na de dood van mijn grote zusje had ik een dagboek bijgehouden, met allemaal (redelijk poëtische) tekstjes in. Ik stap er voorzichtig naartoe, alsof ik bang ben dat het ineens de benen neemt. Ik weet nog precies waarom ik het daar had weggemoffeld. Omdat het niet hielp. Omdat ik er steeds depressiever van werd. Omdat ik het niet aankon.
Ik raap al mijn moed bijeen en maak het kistje voorzichtig open. Het is een maand geleden dat het nog eens open is geweest. Ik sla de eerste bladzijde om, en ik kijk recht op het tekstje dat ik een paar dagen na haar dood had geschreven:

Duister
Onverwacht
Ondraaglijk
Donker

De tranen springen in mijn ogen, het lijkt misschien gewoon een naamgedichtje, maar voor mij betekent het veel. Ik slik de brok ik mijn keel weg en blader verder. Na een stuk of vijf bladzijden bots ik op het tekstje dat ik had geschreven op de begrafenis:

Lieve zus,
Waarom ben je weggegaan? Waarom? Wist je dan niet hoeveel pijn je me zou doen? Ik weet dat jij er niets aan kunt doen, maar kon ik dat? Sinds vandaag ben je zeg maar officieel weg - zo zie ik het toch. Je kist zit nu ergens diep in de grond, wachtend op de toekomst. Misschien kom ik daar binnenkort ook liggen, misschien ook niet. Maar het gevoel is gewoon ondraaglijk hier zonder jou.
Alstublieft, kom terug...

Zachtjes laat ik mijn vinger gaan over een traan. Hij is inmiddels al opgedroogd en het papier is op die plek een beetje gekreukeld. Ik voel mijn ogen vochtig worden, en doe er niets aan om die tranen tegen te houden. Neerslachtig blader ik nog verder tot ik abrupt stop. Het zinnetje dat ik lees haalt ook nog een paar opgekropte gevoelens naar boven. Er staat:

Oordeel niet
Over iets wat je niet ziet

Dit had ik geschreven wanneer ik net terugkwam van huis. Ik was even naar het stad geweest achter een onbenullige boodschap voor mijn moeder - die toen niet in staat was geweest om zich buiten te vertonen. Onderweg zag ik een meisje raar naar me kijken. Ze zag er lief uit, met die twee vlechtjes en die sproetjes rond haar neusje. Ze lachte en zwaaide naar mij, totdat haar moeder naar haar keek - en dan naar mij. De moeder pakte het zwaaiende handje vast en fluisterde naar het kindje: "Isabel, naar zulke mensen moet je beter niet zwaaien."
Daarna keek de moeder nog eens afkeurend naar mijn zwarte nagellak, naar mijn dikke mascara, naar mijn zwarte leren vest, naar mijn redelijk donkere kledingstijl.

Ik sla de rest over en ga naar de laatste pagina waar ik nog iets geschreven had.

Verblind door de tranen in mijn ogen
Starend in het niets
Sta ik hier dan
In de mist te tasten
Naar iets wat ik waarschijnlijk nooit ga vinden,
Geluk

Dat staat er. Het is een klap in mijn gezicht om dat te lezen. Dat is het moment waarop ik instort. Ik huil tot mijn ogen ervan pijn doen en mijn wangen branden. Ik blijf huilen totdat mijn tranen op zijn. Ik blijf daar zitten, en uiteindelijk liggen. Ik ben niet eens in staat om recht te staan. Uiteindelijk ben ik daar dan ook in slaap gevallen.

[An-Sofietje]

Moet ik verder schrijven? Want ik heb zo het gevoel dat dit verhaal echt op niets trekt, als je andere verhalen bekijkt... Kan er aub iemand de moeite doen om een antwoord op deze vraag te geven? Het moet niet per se ja zijn, maar gewoon een antwoord... The doubts are killing me...

[Christian Damen]

Je zit momenteel met vakantie periode, iedereen is weg. Zal in september wel weer bijtrekken.

Ook is het handig om een topic aan te maken hier: http://onlineverhalen.nl/forum/viewforum.php?f=15 om jezelf even voor te stellen. Dan weten mensen dat je er bent en wat je schrijft.

Als laatste zijn mensen sneller geneigd jouw verhaal te lezen en commentaar op te geven, als jij dit ook bij andere verhalen doet. Tenslotte zijn het leeuwendeel van de leden voornamelijk schrijver, en wilt iedereen graag commentaar op hun verhalen.

[An-Sofietje]

Ik stop met het schrijven van dit verhaal, ik ga een andere versie schrijven, die ook tot de dood gaat heten. Hope to see you there (:

[Faatje]

Hoi meid,

Op dit forum kan je beter niet verwachten dat je heel veel lezers zult krijgen. De meeste lezen een verhaal en gaan weer verder met hun eigen.
Probeer zelf ook zoveel mogelijk verhalen te lezen en te reageren!

Ik vind het een mooi verhaal dat je schrijft, enkel ik zou niet te lang blijven haken in het 'depressieve' gedeelte.
Ik ben erg benieuwd naar de rest en hopelijk stop je er niet mee!!

[An-Sofietje]

Jha, ik begrijp wat je bedoelt met dat blijven haken... Ik wou denk ik gewoon echt laten merken dat ze er mee zit, maar misschien heb ik dat een beetje te nadrukkelijk gedaan...
En sorry, maar ik stop wel met dit verhaal, want het heeft een beetje een gans andere wending genomen. Maar sommige stukjes wil ik uiteraard niet weggooien, dus die komen wel naar boven in het verhaal waar ik nu mee bezig ben. Het gaat denk ik ook Tot de dood heten, of geheimen. Eentje van die 2. Dus... XD

Xxx An-Sofie

[An-Sofietje]

Oops, paar dingetjes vergeten zeggen. Typisch ik ^^
Euhm over dat van de lezers; het is gewoon, ik ben nogal vaak onzeker over mezelf en over de dingen die ik doe, en zelf kan ik mij bijna nooit overtuigen dat ik iets goed kan. En als ik dan iets goed doe - en dan bedoel ik iets dat ik zelf goed vind - dan ben ik altijd verwonderd over mezelf XD
En daarom wil ik de mening van de lezers weten, om in te schatten of ik wel goed bezig ben.

En dan nog iets, zou je de dingetjes die jij het leukste vindt even laten weten? Dan zal ik er proberen voor te zorgen dat ik ze in mijn nieuw verhaal stop.


Groetjes xxx

[savrom]

Als je graag wilt dat mensen je verhalen lezen én reageren, is het handig als je zelf hetzelfde doet . 'Voor wat, hoort wat' principe dat hier helaas heerst. Daarnaast kan het ook heel nuttig zijn. Misschien zie je wel dingen die iemand anders heel goed doet en jij niet, of zie je opmerkingen van mensen die ook handig kunnen zijn voor jou.

[ROMEH]

Ik vraag me af of er toch (hopelijk) iemand is die dit leest, want anders heeft het ook niet zoveel zin om verder te schrijven. Dus als er iemand is die dit leest: laat aub een berichtje achter, ik zal het zo snel mogelijk proberen te lezen, maar zaterdag vertrek ik tot woensdag naar Polen (naar het wel bekende Krakau, en ook naar Auswitch dus dan zal ik er niet zijn
Grtjes
An-Sofie

Je moet gewoon even geduldig afwachten, dan zijn er vanzelf mensen die je verhaal gaan lezen. Wat ook invloed kan hebben op je aantal lezers is of jij andermans verhalen wel leest?
Ik wil je verhaal gaan lezen, maar beloof me dan dat je niet zoveel stukjes achter elkaar plaatst én rustig afwacht, dan komt het heus wel goed.
Ik ben afgelopen week 4 dagen naar Berlijn geweest en 3 dagen in Krakau, waaronder 1 dag in Auschwitz. Krakau is echt een prachtige stad! En Auschwitz is erg indrukwekkend. Ik wens je heel veel succes, want 't komt best hard aan. Laat me maar weten wat je er van vond!

[ROMEH]

Oh, ik lees nu pas dat je gaat stoppen met dit verhaal... Bedenk eerst een verhaal uit, voordat je het plaatst. Voor de lezers van jouw verhaal is het natuurlijk ook niet leuk als je ineens stopt met verder schrijven. Dan zitten ze midden in je verhaal en dan wordt het ineens afgekapt. Zonde... Hoop dat je het schrijven volhoudt in de nieuwe versie, ben benieuwd.

[An-Sofietje]

Srr voor het stoppen allemaal, maar ik schrijf het verhaal wel nog maar het heeft een gans andere wending genomen en ik ben het nu nog aan het schrijven en daarom staat het er nog niet op

[Faatje]

We will wait

[P_Westdijk]

Srr voor het stoppen allemaal, maar ik schrijf het verhaal wel nog maar het heeft een gans andere wending genomen en ik ben het nu nog aan het schrijven en daarom staat het er nog niet op

Doe mij en waarschijnlijk ook andere lezers alsjeblieft een heel groot plezier en zet bovenaan de eerste pagina dat je het verhaal niet afschrijft of vraag nog liever aan een moderator het te verwijderen. Er zijn mensen die tijd steken in een reactie en om er dan vervolgens achter te komen dat je ermee stopt is... Laat ik het er maar op houden dat ik niet geamuseerd was.

Succes met je volgende verhaal.

[An-Sofietje]

Sorry, dat was niet mijn bedoeling... Ik had er zelf nog niet echt aan gedacht... Ik ga het meteen veranderen