Proloog:
Ik ben Red. Tot mijn elfde had ik een een dood normale jeugd. Was ik een meisje zoals ieder ander. Ik maakte vrienden en maakte veel plezier. Ook thuis ging alles goed. Maar alles veranderde toen mijn vader dood ging. Sinds de dood van mijn vader raakte mijn moeder depressief. Ze begon te drinken wat ze al snel niet meer onder controle had. Sindsdien zag ik haar eigenlijk niet vaak, want ik was altijd wel ergens waar zij niet was. Voor de dood van mijn vader was is altijd al geïnteresseerd in wapens. Iets waar een jong meisje zich normaal niet mee bezig hoort te houden. Maar dat maakte voor mij nooit iets uit. Na de dood van mijn vader had ik de moed om de wapens echt vast te houden. Ik was pas elf, maar vastbesloten. Gefascineerd. Ondanks dat de wapens illegaal waren kwam ik er toch aan. Er is altijd wel een manier om eraan te komen. Gelukkig had ik een eigenaardige oom waardoor het voor mij makkelijker was om aan wapens te komen. Ik hoor jullie denken dat een normaal persoon geen wapens aan zo'n jong meisje zou geven, maar mijn oom was apart. Als hij überhaupt echt mijn oom was. Hij was niet bepaald het meest verantwoordelijkste persoon. Zolang iedereen maar blij was kon het hem niks schelen. Hij was niet een persoon die echt nadacht. En ik zorg altijd dat ik iets krijg als ik het echt wil. Dat is iets wat mijn vader altijd zei, "Red, onthoud dat als je iets echt wilt, je het kan.". Elke dag trainde ik. Alsof ik gedreven werd door iets wat je niet met het blote oog kan zien. En ik zou weer zien hoe alles voor mijn neus veranderde toen ik met het bovennatuurlijke in aanraking kwam.
Red.
-
An-Sofietje
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 20 jul 2014 22:01
Ik vind het een mooi stukje 
1 klein opmerkingetje:
)
Heel mooi stukje trouwens
1 klein opmerkingetje:
Is= Ik (gewoon een klein typfoutjeVoor de dood van mijn vader was is altijd geïnteresseerd in wapens.
)Die zin met 'ik hoor jullie denken' vind ik echt geweldig. Ik heb het nog nooit gehoord, maar ik vraag me af of het een uitdrukking is.Ik hoor jullie denken dat een normaal persoon geen wapens aan zo'n jong meisje zou geven, maar mijn oom was apart.
Heel mooi stukje trouwens
Met een klap komt het boek tegen de muur tot stilstand. Ik heb nog net op tijd kunnen bukken om hem te ontwijken. Het gezicht van mijn moeder is grauw. Tranen stromen langs haar wangen naar beneden. Ze is weer dronken. Ik had langs haar naar buiten willen glippen om in het bos te oefenen. Ze was wakker geworden en als een bezetene boeken gaan gooien. Mijn moeder pakt een nieuw boek en gooit hem weer naar mij. Een boek met donker paarse kaft vliegt mijn kant op. Om een of andere reden ben ik bevroren. Het enige wat ik kan doen is kijken hoe het boek op mijn gezicht af komt. Er is iets speciaals aan de sierlijke graveringen op de kaft. Met verbazingwekkend veel kracht komt het boek tegen mijn gezicht aan. Het moment dat het boek de grond raakt lukt het me om weer te bewegen. Met grote ogen kijk ik naar mijn moeder en ren dan via de keukendeur naar buiten.
Via de achterkant van het huis ren ik het bos in. Het bos is de enige plek waar ik rust vind. Na al die jaren dat ik in het bos heb doorgebracht, kan ik haast ongezien door het bos sluipen. Ik weet nog dat ik elke keer achter een konijn of hert aan probeerde te sluipen en dat ze elke keer weg schoten.
Na een tijd lopen kom ik bij mijn boomhut aan. Oke, je kan het niet echt een boomhut noemen aangezien het alleen een vloer is. Maar ik kan het moeilijk een vloer in een boom noemen. Handig klim ik omhoog en pak ik mijn zakje met werpmessen erin. Ik knoop hem vast aan mijn broek en klim weer naar beneden. Overal in het bos zijn stippen geverfd op de bomen. De perfecte manier om te oefenen. Uit het zakje haal ik een mes en gooi die richting een boom rechts van mij. Trillend komt het mes in de boom tot stilstand.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het mes zit precies in het midden van de stip. Ik heb net een nieuwe gepakt en wil hem gooien als ik een takje hoor kraken. Snel draai ik me om.
"Leg je wapens langzaam neer." zegt een jongen. Tegenover me staat een jongen met een warrig donkerbruin kapsel en heldere groene ogen. Hij is een kop groter en aardig gespierd.
"Wie ben jij?" vraag ik.
Onderzoekend kijkt hij mij aan. "Jason, jij bent?" Hij verplaats zijn evenwicht op zijn andere voet. Hij oogt ontspannen. Als ik niet antwoord doet hij een stap naar mij toe.
"Red." stel ik mezelf voor. Mijn vingers klemmen zich stevig om het mes. Wat wilt die jongen?
"Stoere naam." Jason schenkt me een glimlach.
Al jaren heb ik geen echte sociale interactie gehad. Dus wie kan het mij kwalijk nemen dat ik nu niet weet hoe ik moet reageren. "Wat doe je hier?" vragen wij tegelijk.
Jason lacht en doet een paar van zijn nonchalante stappen naar mij toe. Zijn lichaam is geheel ontspannen. Vergeleken met hem ben ik net een standbeeld. Jason heeft geen problemen met mensen, dat kan je makkelijk zien. "Je weet toch dat die dingen illegaal zijn?" vraagt Jason.
"Ja, maar niemand die het hoeft te weten." zeg ik, "Maar wat doe jij hier?" Het bevalt me niet helemaal dat Jason maar een halve meter van me vandaan staat.
"Vind het raar, maar ik wordt altijd naar het bos toe getrokken." Jason kijkt omhoog naar de bladeren van de bomen die een dak boven ons hoofd vormen. Door het licht dat erop schijnt is het net een licht groen dak.
"Ik vind het niet raar." Even, voor een moment begrijp ik hem. Voor een paar seconden vind ik het niet meer zo ongemakkelijk. Maar Jason veranderd dat weer door naar mijn gezicht te blijven staren.
"Wat is dat?" Hij reikt met zijn hand naar mijn gezicht. In een reflex pak ik zijn hand en wil die op zijn rug draaien, maar ik bedenk me nog net.
"Wow, rustig ninja!" roept Jason. Hij is niet geschrokken. Eerder onder de indruk.
Ik laat zijn arm los en doe een stap naar achter. Toen hij met zijn hand naar mijn gezicht reikte, zag ik een tatoeage op de binnenkant van zijn pols. Op een of andere manier komt die tatoeage me bekend voor. Het zijn allemaal sierlijke krullen met een cirkel in het midden.
"Ik wilde alleen die schaafwond op je wang aanwijzen." verdedigd Jason zichzelf.
"Sorry, dat ik het niet gewend ben dat een vreemde jongen aan mijn gezicht probeert te zitten!" zeg ik beledigd.
"Ik laat je wel alleen." oppert Jason op en loopt weg.
"Fijn!" roep ik hem na. Als ik zeker weet dat hij weg is ga ik op een omgevallen boom zitten. Voorzichtig ga ik met mijn vinger over mijn wang heen. Dat wordt een blauwe plek. Ineens schiet me wat te binnen. Het boek! De tatoeage op de pols van Jason is dezelfde als die op het boek! Ik moet gewoon weten wat zijn tatoeage met dat boek te maken heeft. Dat betekend dat ik terug naar huis moet.
Via de achterkant van het huis ren ik het bos in. Het bos is de enige plek waar ik rust vind. Na al die jaren dat ik in het bos heb doorgebracht, kan ik haast ongezien door het bos sluipen. Ik weet nog dat ik elke keer achter een konijn of hert aan probeerde te sluipen en dat ze elke keer weg schoten.
Na een tijd lopen kom ik bij mijn boomhut aan. Oke, je kan het niet echt een boomhut noemen aangezien het alleen een vloer is. Maar ik kan het moeilijk een vloer in een boom noemen. Handig klim ik omhoog en pak ik mijn zakje met werpmessen erin. Ik knoop hem vast aan mijn broek en klim weer naar beneden. Overal in het bos zijn stippen geverfd op de bomen. De perfecte manier om te oefenen. Uit het zakje haal ik een mes en gooi die richting een boom rechts van mij. Trillend komt het mes in de boom tot stilstand.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het mes zit precies in het midden van de stip. Ik heb net een nieuwe gepakt en wil hem gooien als ik een takje hoor kraken. Snel draai ik me om.
"Leg je wapens langzaam neer." zegt een jongen. Tegenover me staat een jongen met een warrig donkerbruin kapsel en heldere groene ogen. Hij is een kop groter en aardig gespierd.
"Wie ben jij?" vraag ik.
Onderzoekend kijkt hij mij aan. "Jason, jij bent?" Hij verplaats zijn evenwicht op zijn andere voet. Hij oogt ontspannen. Als ik niet antwoord doet hij een stap naar mij toe.
"Red." stel ik mezelf voor. Mijn vingers klemmen zich stevig om het mes. Wat wilt die jongen?
"Stoere naam." Jason schenkt me een glimlach.
Al jaren heb ik geen echte sociale interactie gehad. Dus wie kan het mij kwalijk nemen dat ik nu niet weet hoe ik moet reageren. "Wat doe je hier?" vragen wij tegelijk.
Jason lacht en doet een paar van zijn nonchalante stappen naar mij toe. Zijn lichaam is geheel ontspannen. Vergeleken met hem ben ik net een standbeeld. Jason heeft geen problemen met mensen, dat kan je makkelijk zien. "Je weet toch dat die dingen illegaal zijn?" vraagt Jason.
"Ja, maar niemand die het hoeft te weten." zeg ik, "Maar wat doe jij hier?" Het bevalt me niet helemaal dat Jason maar een halve meter van me vandaan staat.
"Vind het raar, maar ik wordt altijd naar het bos toe getrokken." Jason kijkt omhoog naar de bladeren van de bomen die een dak boven ons hoofd vormen. Door het licht dat erop schijnt is het net een licht groen dak.
"Ik vind het niet raar." Even, voor een moment begrijp ik hem. Voor een paar seconden vind ik het niet meer zo ongemakkelijk. Maar Jason veranderd dat weer door naar mijn gezicht te blijven staren.
"Wat is dat?" Hij reikt met zijn hand naar mijn gezicht. In een reflex pak ik zijn hand en wil die op zijn rug draaien, maar ik bedenk me nog net.
"Wow, rustig ninja!" roept Jason. Hij is niet geschrokken. Eerder onder de indruk.
Ik laat zijn arm los en doe een stap naar achter. Toen hij met zijn hand naar mijn gezicht reikte, zag ik een tatoeage op de binnenkant van zijn pols. Op een of andere manier komt die tatoeage me bekend voor. Het zijn allemaal sierlijke krullen met een cirkel in het midden.
"Ik wilde alleen die schaafwond op je wang aanwijzen." verdedigd Jason zichzelf.
"Sorry, dat ik het niet gewend ben dat een vreemde jongen aan mijn gezicht probeert te zitten!" zeg ik beledigd.
"Ik laat je wel alleen." oppert Jason op en loopt weg.
"Fijn!" roep ik hem na. Als ik zeker weet dat hij weg is ga ik op een omgevallen boom zitten. Voorzichtig ga ik met mijn vinger over mijn wang heen. Dat wordt een blauwe plek. Ineens schiet me wat te binnen. Het boek! De tatoeage op de pols van Jason is dezelfde als die op het boek! Ik moet gewoon weten wat zijn tatoeage met dat boek te maken heeft. Dat betekend dat ik terug naar huis moet.
Dankje dit betekend heel veel voor mijAn-Sofietje schreef:Ik vind het een mooi stukje
1 klein opmerkingetje:Is= Ik (gewoon een klein typfoutjeVoor de dood van mijn vader was is altijd geïnteresseerd in wapens.
Die zin met 'ik hoor jullie denken' vind ik echt geweldig. Ik heb het nog nooit gehoord, maar ik vraag me af of het een uitdrukking is.Ik hoor jullie denken dat een normaal persoon geen wapens aan zo'n jong meisje zou geven, maar mijn oom was apart.
Heel mooi stukje trouwens