Klassenlijst.
Naam: Elisabeth
Leeftijd: 15
Uiterlijk: Donker blond lang haar en grijze ogen.
Karakter: Avontuurlijk, Introvert, Zorgzaam, Volwassen, onzeker, houd van grappen.
Naam: Jayden
Leeftijd: 16
Uiterlijk: grijs/groene ogen, donker blond/bruin kort haar.
Karakter: Soms onzeker, grappig,
Naam: Mika
Leeftijd: 16
Uiterlijk: grijze ogen, donker blond kort haar.
Karakter: eigenwijs, grappig, altijd uit op een discussie
Naam: Lynn
Leeftijd: 15
Uiterlijk: blauw/grijze ogen, blond krullend haar.
Karakter: Vrolijk, eigenwijs,
Naam: Manouk
Leeftijd: 15
Uiterlijk: Bruine ogen, chocolade bruin haar met pony.
Karakter: Vrolijk, lacherig, onzeker
Naam: Adam
Leeftijd:15
Uiterlijk: kort zwart haar, bruine ogen.
Karakter: Vrolijk, kan soms irritant zijn, plagerig
Naam: Xam
Leeftijd: 15
Uiterlijk: Bruine ogen, kort zwart haar.
Karakter: vrolijk, energiek
Naam: Hazel
Leeftijd:15
Uiterlijk: Lang krullend zwart haar, bruine ogen.
Karakter: Hysterisch, zorgzaam, snel bang, heeft vaak last van lachbuien.
Naam: Olivia
Leeftijd: 16
Uiterlijk: licht bruin stijl schouderlang haar, groen/bruine ogen.
Karakter: Rustig, sportief,
Naam: Destiny
Leeftijd: 15
Uiterlijk: Lang stijl zwart haar, groene ogen.
Karakter: Perfectionist, super netjes, wil altijd de beste zijn.
Naam: Vanessa
Leeftijd: 16
Uiterlijk: lang zwart krullend haar, heel lichte bruine ogen
Karakter: gevoelig, heel meelevend, slim
Naam: Nathan
Leeftijd: 15
Uiterlijk: licht bruin kort haar, grijs/bruine ogen.
Karakter: Dapper, vrolijk, afstandelijk, rokkenjager
Naam: Mathew
Leeftijd: 15
Uiterlijk: Blond kort haar, blauwe ogen.
Karakter: Eerlijk, netjes,
Hoofdstuk I
"Ben je klaar Elisabeth?" hoor ik mijn moeder roepen. "Straks kom je te laat!"
Ik spring op mijn overvolle blauwe koffer in een poging hem dicht te krijgen. "Ja ik kom zo!" roep ik terug naar mijn moeder. Door mijn gewicht springt mijn koffer niet meer open en kan ik hem dicht risten.
Met een zucht blaas ik mijn blonde haren uit mijn gezicht. Vandaag blijf ik met mijn klas op school slapen. Het zal vast geweldig worden. Geen leraren, een lege school met donkere gangen en een hele groep kinderen om bang te maken. Eigenlijk zouden we als afsluiting van het jaar op school logeren. Alles was al klaar gezet en geregeld, maar de leraar moest naar het ziekenhuis voor zijn vrouw. De klas besloot om toch door te gaan, maar dan zonder onze leraar. Omdat hij met spoed naar het ziekenhuis ging heeft hij de congierse niet kunnen doorgeven dat het eigenlijk niet door ging. Mijn klas is erg klein, maar dat komt omdat er niet zoveel mensen op mijn school zitten. Raar genoeg, omdat het een best grote school is. Waarschijnlijk omdat het een school is buiten de stad, ver buiten de stad.
Ik pak mijn koffer en ik loop de trap af. "Zo, ik ben klaar." zeg ik terwijl ik de koffer op de grond zet.
"Je had al weg moeten zijn." moppert mijn moeder.
Ik kijk op de klok, vier uur. "Ik hoef er pas om vijf uur te zijn." zeg ik.
"Waarom heb je zo'n grote koffer bij je?" vraagt mijn moeder. "Je blijft er maar een weekend niet een week."
Met het elastiekje dat om mijn arm zit maak ik een staart. Mijn moeder hoef ik geen antwoord te geven, want die is al verstrooid naar boven gelopen. Ik pak mijn rode leren jack van de stoel en trek het aan. "Dag mam!" roep ik naar boven.
"Doei, veel plezier." roept ze terug. Uit de fruitschaal pak ik een appel voor onderweg. Dan pak ik mijn koffer en loop ik de deur uit. Door mijn grote koffer kan ik niet op de fiets. Dus zal ik het hele eind moeten lopen. De lente maakt mijn wandeling prettiger. De zang van de vogels, de bloemen en de warme avondlucht. Diep in gedachten bijt ik in mijn appel. Vanavond zal er iets gebeuren, ik voel het gewoon.
Na drie kwartier lopen zie ik de school tussen de bomen door. Om vijf uur komt de conciërge met de sleutel en zal ons binnen laten. Dus moeten we nog even wachten. Jayden en Mika staan voor de deur van de school te praten. "Hey, is de rest er nog niet?" vraag ik de jongens. "Nope." antwoord Mika. Ik ga op het bankje dat tegen de muur aan staat zitten.
"Wat heb jij allemaal bij je?" vraagt Jayden.
"Die heeft een hele hutkoffer mee genomen." lacht Mika.
"Ha Ha." lach ik sarcastisch. Het enige wat de jongens bij zich hebben is een sporttas.
"Maar wat moeten we eigenlijk dit weekend gaan doen?" vraagt Jayden.
"Ik zou het niet weten." zeg ik glimlachend.
"Is er iets wat we moeten weten?" vraagt Mika.
"Ja, maar dat zien jullie vanzelf wel." zeg ik mysterieus. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Mika zijn hoofdschud. Ik kijk op mijn horloge, tien voor vijf.
Lucky number thirteen
In de verte zie ik dat er al meer aan komen. Het zijn Lynn, Xam en Manouk. Vanaf het bankje hoor ik de muziek al uit de mobiel van Xam komen. Ik laat mijn koffer staan en loop naar hun toe.
"Heeey." roept Manouk.
"Hey." zeg ik verbaasd door haar enthiousme.
"Hey, liss." zegt Xam een geeft me een knuffel.
De enige die niet reageert is Lynn. Ze is druk bezig op haar mobiel om naar haar zus te sms’en.
"Zal ik de deur open maken?" vraagt iemand achter me. Geschrokken draai ik me om en zie ik de conciërge staan. "Eh, ja graag." zeg ik.
Hij loopt om me heen en maakt de deur open. "Weten jullie in welk lokaal jullie slapen?" vraagt de conciërge.
"Nee." zegt Lynn.
"In lokaal 113." lacht hij en hij loopt weg.
"Ik snap niet wat daar zo grappig aan is." zegt Mika. En natuurlijk gaat Lynn er weer op in. Wat een eindeloze discussie wordt. "Ga je mee?" vraag ik aan Manouk. Ze knikt en we lopen om de jongens heen naar binnen. "Waar is lokaal 113?" vraagt Manouk.
"Ik weet het niet." antwoordt ik. Samen lopen we de trap op in de gang aan de rechter kant zien we bordjes met 111. "Deze gang moet het zijn." zeg ik wijzend naar het bordje. We lopen twee lokalen verder en op de deur hangt het bordje 113. Ik open de deur en een ijzige kou komt me tegemoet. "Het is hier echt koud." merk ik rillend op. In het lokaal staan acht bedden. "Hoe denken ze dat we met dertien personen in acht bedden passen?" zeg ik geërgerd.
"Misschien staat hiernaast iets." suggereert Manoek. Ze loopt naar het lokaal aan het einde van de gang en kijkt naar binnen. "Hier staan zes bedden." roept ze naar me.
"Welke kant is beter denk je?" lach ik. "Nu hebben we een keus."
Ze wenkt me terwijl ze het lokaal in loopt snel ren ik naar haar toe met mijn koffer achter mij aan hobbelend.
Aan de rechter kant van het lokaal staat een lange tafel met een rood kleed erover heen. Erop staan borden, glazen en bestek. "Nemen we deze kamer?" vraag ik Manoek.
"Is goed." antwoord ze. Ik leg mijn koffer op het laatste bed. Als ik het open rits springt hij gelijk open. Ik pak mijn slaapzak eruit en leg die naast de koffer op het bed neer. De rust word verstoord doordat Adam het lokaal binnen komt rennen. "Wat doe je?" vraag ik Adam terwijl ik hem onderzoekend aankijk.
"Ik wilde hier als eerste zijn." zegt hij terwijl hij de deur met de sleutel op slot draait.al snel hoor ik gebonk tegen het smalle raampje naast de deur. En ik hoor iemand heel hard lachen. Die lach herken ik uit duizenden, Hazel lacht om alles en als ze begonnen is komt ze er ook moeilijk uit. Adam staat lachend voor het raam naar Hazel te kijken. Ik ga naast Adam staan en zie dat Mika achter Hazel is komen staan.
"Doe die deur open!" roept Mika geërgerd.
"Wat wil je hier ga doen zonder jouw tas?" vraag ik aan Adam.
"Elisabeth! doe de deur open!" roept Mika.
"Niet doen." zegt Adam.
"Je bent echt kinderachtig." zeg ik tegen Adam. En ik maak de deur open. Hazel strompelt lachend het lokaal binnen en pakt mijn arm vast. "Blijf vooral ademen." zeg ik tegen Hazel. Rustig komt ze weer op adem. Lynn en Xam komen zingend het lokaal binnen. "Slaap je ook hier?" vraag ik aan Hazel. Als ze weer op adem is gekomen knikt ze. Samen lopen we naar Manoek. Ze heeft haar bed al op gemaakt en net haar tas onder haar bed geplaatst. Hazel zet haar spullen op het bed tegenover mij.
"Wie weet wat we vanavond gaan eten?" vraagt Lynn.
"Pizza!" roept Xam.
"Ja, tuurlijk." antwoord Mika sarcastisch.
"Welk lokaal gaan jullie slapen?" vraag ik aan de anderen.
"Ik slaap wel hier." lacht Jayden terwijl hij zijn sporttas op een van de bedden gooit. Hij was net binnen komen lopen met Nathan.
"Vinden jullie het goed als ik ook hier kom slapen?" vraag Nathan.
"Natuurlijk." mompel ik.
"Heeey." roept Manouk.
"Hey." zeg ik verbaasd door haar enthiousme.
"Hey, liss." zegt Xam een geeft me een knuffel.
De enige die niet reageert is Lynn. Ze is druk bezig op haar mobiel om naar haar zus te sms’en.
"Zal ik de deur open maken?" vraagt iemand achter me. Geschrokken draai ik me om en zie ik de conciërge staan. "Eh, ja graag." zeg ik.
Hij loopt om me heen en maakt de deur open. "Weten jullie in welk lokaal jullie slapen?" vraagt de conciërge.
"Nee." zegt Lynn.
"In lokaal 113." lacht hij en hij loopt weg.
"Ik snap niet wat daar zo grappig aan is." zegt Mika. En natuurlijk gaat Lynn er weer op in. Wat een eindeloze discussie wordt. "Ga je mee?" vraag ik aan Manouk. Ze knikt en we lopen om de jongens heen naar binnen. "Waar is lokaal 113?" vraagt Manouk.
"Ik weet het niet." antwoordt ik. Samen lopen we de trap op in de gang aan de rechter kant zien we bordjes met 111. "Deze gang moet het zijn." zeg ik wijzend naar het bordje. We lopen twee lokalen verder en op de deur hangt het bordje 113. Ik open de deur en een ijzige kou komt me tegemoet. "Het is hier echt koud." merk ik rillend op. In het lokaal staan acht bedden. "Hoe denken ze dat we met dertien personen in acht bedden passen?" zeg ik geërgerd.
"Misschien staat hiernaast iets." suggereert Manoek. Ze loopt naar het lokaal aan het einde van de gang en kijkt naar binnen. "Hier staan zes bedden." roept ze naar me.
"Welke kant is beter denk je?" lach ik. "Nu hebben we een keus."
Ze wenkt me terwijl ze het lokaal in loopt snel ren ik naar haar toe met mijn koffer achter mij aan hobbelend.
Aan de rechter kant van het lokaal staat een lange tafel met een rood kleed erover heen. Erop staan borden, glazen en bestek. "Nemen we deze kamer?" vraag ik Manoek.
"Is goed." antwoord ze. Ik leg mijn koffer op het laatste bed. Als ik het open rits springt hij gelijk open. Ik pak mijn slaapzak eruit en leg die naast de koffer op het bed neer. De rust word verstoord doordat Adam het lokaal binnen komt rennen. "Wat doe je?" vraag ik Adam terwijl ik hem onderzoekend aankijk.
"Ik wilde hier als eerste zijn." zegt hij terwijl hij de deur met de sleutel op slot draait.al snel hoor ik gebonk tegen het smalle raampje naast de deur. En ik hoor iemand heel hard lachen. Die lach herken ik uit duizenden, Hazel lacht om alles en als ze begonnen is komt ze er ook moeilijk uit. Adam staat lachend voor het raam naar Hazel te kijken. Ik ga naast Adam staan en zie dat Mika achter Hazel is komen staan.
"Doe die deur open!" roept Mika geërgerd.
"Wat wil je hier ga doen zonder jouw tas?" vraag ik aan Adam.
"Elisabeth! doe de deur open!" roept Mika.
"Niet doen." zegt Adam.
"Je bent echt kinderachtig." zeg ik tegen Adam. En ik maak de deur open. Hazel strompelt lachend het lokaal binnen en pakt mijn arm vast. "Blijf vooral ademen." zeg ik tegen Hazel. Rustig komt ze weer op adem. Lynn en Xam komen zingend het lokaal binnen. "Slaap je ook hier?" vraag ik aan Hazel. Als ze weer op adem is gekomen knikt ze. Samen lopen we naar Manoek. Ze heeft haar bed al op gemaakt en net haar tas onder haar bed geplaatst. Hazel zet haar spullen op het bed tegenover mij.
"Wie weet wat we vanavond gaan eten?" vraagt Lynn.
"Pizza!" roept Xam.
"Ja, tuurlijk." antwoord Mika sarcastisch.
"Welk lokaal gaan jullie slapen?" vraag ik aan de anderen.
"Ik slaap wel hier." lacht Jayden terwijl hij zijn sporttas op een van de bedden gooit. Hij was net binnen komen lopen met Nathan.
"Vinden jullie het goed als ik ook hier kom slapen?" vraag Nathan.
"Natuurlijk." mompel ik.
Laatst gewijzigd door Aislin op 22 sep 2013 19:17, 1 keer totaal gewijzigd.
"Ik ga even naar de wc." zeg ik tegen Manoek.
"Oke." antwoord ze. Voorzichtig baan ik me een weg tussen mijn klasgenoten door. Op de gang is het stil, het enige wat ik hoor zijn mijn laarzen die de vloeren raken.
"Wacht even!" Nathan rent naar me toe.
"Wat is er Nathan?" vraag ik hem.
"Niks." zegt hij terwijl hij zijn arm om mij heen slaat.
"Alsjeblieft Nathan, niet." zeg ik terwijl ik zijn arm weghaal. Als we langs lokaal 113 komen kijk ik even naar binnen. Binnen staan Olivia en Mathew te praten. "Zijn Vanessa en Destiny er nog niet?" vraag ik verbaasd.
"Nee, zover ik weet niet." antwoord Olivia. Ik kijk op mijn horloge.
"Het is al half zes." merk ik op en ik loop verder naar de wc. Het is niets voor Destiny om te laat te zijn.
"Waarom niet?" vraagt Nathan.
"Als je weer zo gaat doen dan..." zeg ik geërgerd.
"Dan wat?" vraagt Nathan terwijl hij me bij mijn schouder pakt. Zuchtend draai ik me om. "Dat merk je dan wel." zeg ik hem strak aankijkend. Ik open de deur van de meisjes wc achter me en loop achteruit naar binnen zonder Nathan uit het oog te verliezen. Als de deur dicht is gevallen hoor ik hoe Nathan met zijn vuist tegen de deur aan slaat. Met mijn handen in mijn haar zak ik tegen de muur op de grond. Nathan heeft altijd veel vriendinnen gehad. Totdat hij zijn oog op mij liet vallen. Het begon gewoon met aardig zijn, maar hij wou meer. Ik had hem al vaak verteld dat ik gewoon vrienden wilde zijn, maar hij gaf niet op.
"Ben je oke?" vraagt Mathew aan de andere kant van de deur.
"Ja." zeg ik. Snel ga ik naar de wc en was mijn handen. Als ik de deur uitloop staat Mathew met een bezorgt gezicht te wachten. Mathew, eigenlijk heb ik hem nooit zo erg gemogen omdat hij het tegenovergestelde is van wat ik ben. Hij is netjes, vergeet nooit een afspraak en noem maar op! En ik ben chaotisch en vergeet van alles.
"Zat Nathan weer achter je aan?" vraagt Mathew zo zacht dat ik hem nog net kan horen. Verbaasd kijk ik hem aan. "Hoe weet jij daarvan?"
Even aarzelt hij. "Gewoon, de manier waarop hij je aankijkt." zegt hij.
"Als een roofdier die naar een prooi kijkt?" vraag ik hem.
"Nee als een jongen die naar een meisje kijkt die hij mag." antwoord Mathew.
Met grote passen begin ik weer terug naar het lokaal te lopen. "Ik weiger dat te geloven, we weten allebei hoe Nathan is."
Verder zwijgt Mathew. Lokaal 113 is leeg, iedereen zit in 114. Als ik binnen kom staart bijna iedereen me aan. De blikken ontwijkend loop ik naar mijn bed en ga er op zitten.
"Het eten is er!" roept Adam. Ik kijk om en zie Destiny die twee plastic tasjes omhoog houd, naar binnen lopen. Daarachter loopt Vanessa lachend met een stapel dozen in haar armen. Als hongerige beesten valt iedereen aan. Rustig wacht ik tot iedereen wat heeft gepakt een pak dan voor mezelf. Op mijn bord ligt een pizza punt en patat. Ik loop terug naar mijn bed mijn koffer neemt nog steeds alle plaats in beslag. Mijn bord zet ik voorzichtig op mijn slaapzak zodat ik mijn koffer van bed kan halen. In kleermakerszit ga ik op mijn bed zitten. Manouk komt tegenover me zitten.
"En heb je nog iets leuks te vertellen?" vraag ik Manouk terwijl ik mijn bord op mijn schoot leg.
Lachend kijkt ze me aan. "Omg! Ja, ik ben gister met Xam naar de stad geweest was echt gezellig!" Terwijl ze me de details verteld eet ik rustig mijn patat op. Ik zie er tegen op om het stuk pizza te eten omdat ik weet dat dan mijn hele gezicht onder zal zitten. Bijna niets van Manouk ‘s verhaal dringt tot me door. Door mijn gedachten hoor ik niks van wat ze zegt. Maar ik wordt uit mijn gedachten gehaald door Xam die naast Manouk op bed ploft.
"Heb je al gehoord dat we een opdracht hebben?" vraagt Xam zuchtend.
" Hoe bedoel je een opdracht?" vraag ik verward.
"Ze laten ons niet eens plezier hebben." zegt Xam boos.
"Ik bedoel of je uit kan leggen wat we moeten doen." zeg ik.
Xam haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet precies Mika heeft het."
Wat 'het' betekend weet ik niet precies, maar daar kom ik vast snel achter. Ik leg mijn bord naast me neer en sta op.
"Mag ik jouw stuk?" vraagt Xam.
"Ga je gang." antwoord ik.
"Oke." antwoord ze. Voorzichtig baan ik me een weg tussen mijn klasgenoten door. Op de gang is het stil, het enige wat ik hoor zijn mijn laarzen die de vloeren raken.
"Wacht even!" Nathan rent naar me toe.
"Wat is er Nathan?" vraag ik hem.
"Niks." zegt hij terwijl hij zijn arm om mij heen slaat.
"Alsjeblieft Nathan, niet." zeg ik terwijl ik zijn arm weghaal. Als we langs lokaal 113 komen kijk ik even naar binnen. Binnen staan Olivia en Mathew te praten. "Zijn Vanessa en Destiny er nog niet?" vraag ik verbaasd.
"Nee, zover ik weet niet." antwoord Olivia. Ik kijk op mijn horloge.
"Het is al half zes." merk ik op en ik loop verder naar de wc. Het is niets voor Destiny om te laat te zijn.
"Waarom niet?" vraagt Nathan.
"Als je weer zo gaat doen dan..." zeg ik geërgerd.
"Dan wat?" vraagt Nathan terwijl hij me bij mijn schouder pakt. Zuchtend draai ik me om. "Dat merk je dan wel." zeg ik hem strak aankijkend. Ik open de deur van de meisjes wc achter me en loop achteruit naar binnen zonder Nathan uit het oog te verliezen. Als de deur dicht is gevallen hoor ik hoe Nathan met zijn vuist tegen de deur aan slaat. Met mijn handen in mijn haar zak ik tegen de muur op de grond. Nathan heeft altijd veel vriendinnen gehad. Totdat hij zijn oog op mij liet vallen. Het begon gewoon met aardig zijn, maar hij wou meer. Ik had hem al vaak verteld dat ik gewoon vrienden wilde zijn, maar hij gaf niet op.
"Ben je oke?" vraagt Mathew aan de andere kant van de deur.
"Ja." zeg ik. Snel ga ik naar de wc en was mijn handen. Als ik de deur uitloop staat Mathew met een bezorgt gezicht te wachten. Mathew, eigenlijk heb ik hem nooit zo erg gemogen omdat hij het tegenovergestelde is van wat ik ben. Hij is netjes, vergeet nooit een afspraak en noem maar op! En ik ben chaotisch en vergeet van alles.
"Zat Nathan weer achter je aan?" vraagt Mathew zo zacht dat ik hem nog net kan horen. Verbaasd kijk ik hem aan. "Hoe weet jij daarvan?"
Even aarzelt hij. "Gewoon, de manier waarop hij je aankijkt." zegt hij.
"Als een roofdier die naar een prooi kijkt?" vraag ik hem.
"Nee als een jongen die naar een meisje kijkt die hij mag." antwoord Mathew.
Met grote passen begin ik weer terug naar het lokaal te lopen. "Ik weiger dat te geloven, we weten allebei hoe Nathan is."
Verder zwijgt Mathew. Lokaal 113 is leeg, iedereen zit in 114. Als ik binnen kom staart bijna iedereen me aan. De blikken ontwijkend loop ik naar mijn bed en ga er op zitten.
"Het eten is er!" roept Adam. Ik kijk om en zie Destiny die twee plastic tasjes omhoog houd, naar binnen lopen. Daarachter loopt Vanessa lachend met een stapel dozen in haar armen. Als hongerige beesten valt iedereen aan. Rustig wacht ik tot iedereen wat heeft gepakt een pak dan voor mezelf. Op mijn bord ligt een pizza punt en patat. Ik loop terug naar mijn bed mijn koffer neemt nog steeds alle plaats in beslag. Mijn bord zet ik voorzichtig op mijn slaapzak zodat ik mijn koffer van bed kan halen. In kleermakerszit ga ik op mijn bed zitten. Manouk komt tegenover me zitten.
"En heb je nog iets leuks te vertellen?" vraag ik Manouk terwijl ik mijn bord op mijn schoot leg.
Lachend kijkt ze me aan. "Omg! Ja, ik ben gister met Xam naar de stad geweest was echt gezellig!" Terwijl ze me de details verteld eet ik rustig mijn patat op. Ik zie er tegen op om het stuk pizza te eten omdat ik weet dat dan mijn hele gezicht onder zal zitten. Bijna niets van Manouk ‘s verhaal dringt tot me door. Door mijn gedachten hoor ik niks van wat ze zegt. Maar ik wordt uit mijn gedachten gehaald door Xam die naast Manouk op bed ploft.
"Heb je al gehoord dat we een opdracht hebben?" vraagt Xam zuchtend.
" Hoe bedoel je een opdracht?" vraag ik verward.
"Ze laten ons niet eens plezier hebben." zegt Xam boos.
"Ik bedoel of je uit kan leggen wat we moeten doen." zeg ik.
Xam haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet precies Mika heeft het."
Wat 'het' betekend weet ik niet precies, maar daar kom ik vast snel achter. Ik leg mijn bord naast me neer en sta op.
"Mag ik jouw stuk?" vraagt Xam.
"Ga je gang." antwoord ik.
Laatst gewijzigd door Aislin op 22 sep 2013 19:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Spannend, ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren!
Het enige dat mij een beetje stoort is dat alles achter elkaar staat, waardoor het moeilijker te volgen is.
Zo zou je het beter kunnen doen:
"Waarom niet?" vraagt Nathan.
"Als je weer zo gaat doen dan..." zeg ik geërgerd.
"Dan wat?" vraagt Nathan terwijl hij me bij mijn schouder pakt.
Zuchtend draai ik me om. "Dat merk je dan wel." zeg ik hem strak aankijkend.
Verder, super!
Groetjes Blieje
Het enige dat mij een beetje stoort is dat alles achter elkaar staat, waardoor het moeilijker te volgen is.
Zo zou je het beter kunnen doen:
"Waarom niet?" vraagt Nathan.
"Als je weer zo gaat doen dan..." zeg ik geërgerd.
"Dan wat?" vraagt Nathan terwijl hij me bij mijn schouder pakt.
Zuchtend draai ik me om. "Dat merk je dan wel." zeg ik hem strak aankijkend.
Verder, super!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Thanks voor je adviesBlieje schreef:Spannend, ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren!
Het enige dat mij een beetje stoort is dat alles achter elkaar staat, waardoor het moeilijker te volgen is.
Zo zou je het beter kunnen doen:
"Waarom niet?" vraagt Nathan.
"Als je weer zo gaat doen dan..." zeg ik geërgerd.
"Dan wat?" vraagt Nathan terwijl hij me bij mijn schouder pakt.
Zuchtend draai ik me om. "Dat merk je dan wel." zeg ik hem strak aankijkend.
Verder, super!
Groetjes Blieje
Hoofdstuk II
Ik loop op Mika af die bij de tafel staat met een stuk papier in zijn handen. "wat is dat." vraag ik aan Mika. Hij kijkt op van het papier.
"Ze denken dat we nog kleuters zijn." zegt hij en overhandigd mij het papier. Bovenaan staat er met grote letters speurtocht. Wat ik gelijk zie staan is de regel: "Als jullie de zoektocht volbrengen krijgt ieder van jullie een tien." "Heb je dit al gelezen?" vraag ik Mika.
"Wat?" vraagt hij. Ik wijs de regel aan. "Hey jongens!" roept Mika naar de rest van de klas. Ze gaan gewoon verder met waar ze mee bezig waren. "Koppen houden!" schreeuwt Mika. Deze keer is iedereen stil.
Ik lees de brief voor: "Vannacht zullen jullie op zoek gaan naar aanwijzingen die jullie naar nieuwe aanwijzingen zullen leiden. De aanwijzingen zullen bestaan uit formules, verschillende talen, raadsels, opdrachten en codes. Jullie zullen een speurtocht voor een kinderpartijtje verwachten, maar dat zal jullie tegenvallen. Als jullie de zoektocht volbrengen krijgt ieder van jullie een tien. Veel succes." met een zucht eindig ik de brief.
"En wat is onze eerste aanwijzing dan?" vraagt Lynn.
"Als ik het weet ben je de eerste die ik het zal vertellen." antwoord ik Lynn. Zonder mijn ogen van het papier af te halen ga ik op de tafel zitten. Het antwoord moet hier gewoon inzitten. De zinnen lees ik opnieuw en opnieuw. Vannacht, aanwijzingen die jullie naar nieuwe raadsels zullen leiden. De woorden blijven in mijn hoofd hangen. Ik kijk naar de klok die boven de deur hangt. Bijna half negen. Om twaalf uur is het nacht, dan zullen we de aanwijzing vinden maar hoe?
" Weet je al iets?" vraagt Vanessa. Ik kijk op en zie hoe Vanessa me aankijkt met haar onmenselijk licht bruine ogen. De rest is al klaar met eten en bezig met opruimen onder leiding van Lynn en Destiny.
"Vannacht, om twaalf uur zullen we een aanwijzing vinden maar ik weet nog niet hoe of waar." zeg ik licht gefrustreerd.
"Misschien kan ik je helpen." zegt Vanessa die naast me op tafel komt zitten.
" Misschien heeft het iets met de klok te maken." suggereert Vanessa.
"Het enige wat ik zou kunnen bedenken is dat er iets achter de klok zit of in de klok. Al lijkt in de klok een beetje ver gezocht." zeg ik. Tegelijk springen we van de tafel wat enige aandacht trekt.
"Hebben jullie wat gevonden?" vraagt Jayden.
"Misschien." antwoord Vanessa. Ik heb een stoel nodig om bij de klok te kunnen en in dit lokaal staat niks wat daar op lijkt. Zonder iets te zeggen laat ik Vanessa achter bij de rest die haar bestoken met vragen. De deur van het lokaal om de hoek zit op slot. Meer geluk bij het volgende lokaal, die is wel open. Met een zwaai gaat de deur open. Met mijn hand ga ik over de muur op zoek naar de lichtschakelaar. Ik voel het plastic onder mijn vingers en schakel het licht aan. Een lamp aan het eind doet het nog de rest zijn allemaal kapot.
De lamp geeft me net genoeg licht om te zien dat hier niemand in een lange tijd is geweest. Als ik naar binnen stap ruik ik de muffe geur van het lokaal. Het enige wat er instaat zijn stapels dozen en een paar opgestapelde tafels en stoelen. Ik loop naar de opgestapelde stoelen. Op het moment dat ik mijn vingers om het koude metaal sla springt de laatste lamp kapot.
"Shit." scheld ik. Snel til ik de stoel van de stapel af en ga met grote passen naar buiten. In de klas zet ik de stoel op de grond en ga erop staan. De stoel wankelt een beetje maar het lukt me om er op te blijven staan. De klok is groot en ik denk daarom ook best zwaar. Makkelijk kom ik bij de klok mijn vingers zijn dun genoeg om achter de klok te kunnen. Daardoor heb ik een betere grip. De meeste klokken moet je eerst omhoog doen en dan trekken. Dus dat is ook precies wat ik ga proberen. Met moeite duw ik de klok omhoog de stoel begint een beetje te wankelen.
Kalm wacht ik totdat hij weer stil staat dan begin ik aan de klok te trekken. Het lijkt alsof hij helemaal vast geroest is. Plotseling schiet de klok los en ik verlies mijn evenwicht. Met de klok in mijn rechterhand val ik naar achter. Het lijkt meer op vliegen dan op een val.
Op zo'n moment gebeurt alles heel snel. Het piepende geluid van de stoel die weg schuift, het gegil van een paar van mijn klasgenoten, mijn armen die door de lucht spartelen, de adrenaline die door mijn lichaam giert tot de armen die me opvangen.
Verbaast dat ik niet op de harde grond terecht ben gekomen kijk ik om me heen. Als ik naar links kijk kijk ik recht in het gezicht van Mathew. Hij was dus degene die me had opgevangen. Niet iemand die ik zou verwachten. Ik voel hoe mijn hart in mijn keel klopt. Als Mathew me op de grond zet voel ik hoe mijn benen trillen. Elke keer als er veel adrenaline in mijn lichaam vrij komt krijg ik trillende benen. "Dankje." zeg ik nog steeds verbaasd.
"Graag gedaan." zeg hij.
"Gaat het?" vraagt Hazel die op me af komt lopen.
Ik wist dat ik zou liegen als ik ja zou zeggen. Maar nee zeggen wil ik niet. "Ja, het gaat wel." Maar toch zet Hazel me op het eerste bed neer. Manouk komt naast me zitten en de rest gaat om me heen staan. Een beetje laat besef ik dat het komt omdat ik de klok vast heb.
Ik loop op Mika af die bij de tafel staat met een stuk papier in zijn handen. "wat is dat." vraag ik aan Mika. Hij kijkt op van het papier.
"Ze denken dat we nog kleuters zijn." zegt hij en overhandigd mij het papier. Bovenaan staat er met grote letters speurtocht. Wat ik gelijk zie staan is de regel: "Als jullie de zoektocht volbrengen krijgt ieder van jullie een tien." "Heb je dit al gelezen?" vraag ik Mika.
"Wat?" vraagt hij. Ik wijs de regel aan. "Hey jongens!" roept Mika naar de rest van de klas. Ze gaan gewoon verder met waar ze mee bezig waren. "Koppen houden!" schreeuwt Mika. Deze keer is iedereen stil.
Ik lees de brief voor: "Vannacht zullen jullie op zoek gaan naar aanwijzingen die jullie naar nieuwe aanwijzingen zullen leiden. De aanwijzingen zullen bestaan uit formules, verschillende talen, raadsels, opdrachten en codes. Jullie zullen een speurtocht voor een kinderpartijtje verwachten, maar dat zal jullie tegenvallen. Als jullie de zoektocht volbrengen krijgt ieder van jullie een tien. Veel succes." met een zucht eindig ik de brief.
"En wat is onze eerste aanwijzing dan?" vraagt Lynn.
"Als ik het weet ben je de eerste die ik het zal vertellen." antwoord ik Lynn. Zonder mijn ogen van het papier af te halen ga ik op de tafel zitten. Het antwoord moet hier gewoon inzitten. De zinnen lees ik opnieuw en opnieuw. Vannacht, aanwijzingen die jullie naar nieuwe raadsels zullen leiden. De woorden blijven in mijn hoofd hangen. Ik kijk naar de klok die boven de deur hangt. Bijna half negen. Om twaalf uur is het nacht, dan zullen we de aanwijzing vinden maar hoe?
" Weet je al iets?" vraagt Vanessa. Ik kijk op en zie hoe Vanessa me aankijkt met haar onmenselijk licht bruine ogen. De rest is al klaar met eten en bezig met opruimen onder leiding van Lynn en Destiny.
"Vannacht, om twaalf uur zullen we een aanwijzing vinden maar ik weet nog niet hoe of waar." zeg ik licht gefrustreerd.
"Misschien kan ik je helpen." zegt Vanessa die naast me op tafel komt zitten.
" Misschien heeft het iets met de klok te maken." suggereert Vanessa.
"Het enige wat ik zou kunnen bedenken is dat er iets achter de klok zit of in de klok. Al lijkt in de klok een beetje ver gezocht." zeg ik. Tegelijk springen we van de tafel wat enige aandacht trekt.
"Hebben jullie wat gevonden?" vraagt Jayden.
"Misschien." antwoord Vanessa. Ik heb een stoel nodig om bij de klok te kunnen en in dit lokaal staat niks wat daar op lijkt. Zonder iets te zeggen laat ik Vanessa achter bij de rest die haar bestoken met vragen. De deur van het lokaal om de hoek zit op slot. Meer geluk bij het volgende lokaal, die is wel open. Met een zwaai gaat de deur open. Met mijn hand ga ik over de muur op zoek naar de lichtschakelaar. Ik voel het plastic onder mijn vingers en schakel het licht aan. Een lamp aan het eind doet het nog de rest zijn allemaal kapot.
De lamp geeft me net genoeg licht om te zien dat hier niemand in een lange tijd is geweest. Als ik naar binnen stap ruik ik de muffe geur van het lokaal. Het enige wat er instaat zijn stapels dozen en een paar opgestapelde tafels en stoelen. Ik loop naar de opgestapelde stoelen. Op het moment dat ik mijn vingers om het koude metaal sla springt de laatste lamp kapot.
"Shit." scheld ik. Snel til ik de stoel van de stapel af en ga met grote passen naar buiten. In de klas zet ik de stoel op de grond en ga erop staan. De stoel wankelt een beetje maar het lukt me om er op te blijven staan. De klok is groot en ik denk daarom ook best zwaar. Makkelijk kom ik bij de klok mijn vingers zijn dun genoeg om achter de klok te kunnen. Daardoor heb ik een betere grip. De meeste klokken moet je eerst omhoog doen en dan trekken. Dus dat is ook precies wat ik ga proberen. Met moeite duw ik de klok omhoog de stoel begint een beetje te wankelen.
Kalm wacht ik totdat hij weer stil staat dan begin ik aan de klok te trekken. Het lijkt alsof hij helemaal vast geroest is. Plotseling schiet de klok los en ik verlies mijn evenwicht. Met de klok in mijn rechterhand val ik naar achter. Het lijkt meer op vliegen dan op een val.
Op zo'n moment gebeurt alles heel snel. Het piepende geluid van de stoel die weg schuift, het gegil van een paar van mijn klasgenoten, mijn armen die door de lucht spartelen, de adrenaline die door mijn lichaam giert tot de armen die me opvangen.
Verbaast dat ik niet op de harde grond terecht ben gekomen kijk ik om me heen. Als ik naar links kijk kijk ik recht in het gezicht van Mathew. Hij was dus degene die me had opgevangen. Niet iemand die ik zou verwachten. Ik voel hoe mijn hart in mijn keel klopt. Als Mathew me op de grond zet voel ik hoe mijn benen trillen. Elke keer als er veel adrenaline in mijn lichaam vrij komt krijg ik trillende benen. "Dankje." zeg ik nog steeds verbaasd.
"Graag gedaan." zeg hij.
"Gaat het?" vraagt Hazel die op me af komt lopen.
Ik wist dat ik zou liegen als ik ja zou zeggen. Maar nee zeggen wil ik niet. "Ja, het gaat wel." Maar toch zet Hazel me op het eerste bed neer. Manouk komt naast me zitten en de rest gaat om me heen staan. Een beetje laat besef ik dat het komt omdat ik de klok vast heb.
Ik draai de klok om en tot mijn teleurstelling zit er niks achter de klok.
"Niks." zegt Vanessa teleurgesteld.
"Misschien zit er iets in." zegt Adam hoopvol.
"Ga je gang zou ik zeggen." zeg ik en ik geef hem de klok.
Adam haalt een zakmes uit zijn broekzak en begint de schroeven los te draaien. Een beetje verveeld wacht iedereen tot Adam klaar is. Mijn gevoel zegt al dat er niks in zal zitten. En zoals gewoonlijk heeft mijn gevoel weer gelijk. Er zit niks in de klok.
"Wat nu?" vraagt Mathew.
"Wachten tot twaalf uur dan maar." zeg ik zuchtend.
Iedereen gaat weer verder waar die mee bezig was. Ik sta op en loop weer terug naar mijn bed om die op te maken. Nog steeds ben ik een beetje van slag. In het vervolg moet ik echt voorzichtiger zijn. Ik pak mijn grijze mummie slaapzak van mijn bed en leg hem lang uit op bed neer. Met een zucht plof ik op mijn bed neer. Mijn koffer trek ik naar me toe en haal mijn licht blauwe pyjama eruit. Die ik netjes naast mijn kussen neer leg. Een akelige vermoeidheid bekruipt me. Mijn horloge geeft aan dat het tien uur is. In foetus houding ga ik op mijn bed liggen met mijn hoofd naar de muur. Nooit kan ik slapen als het herrie is. Ik maak me dus ook geen zorgen dat ik nu in slaap zal vallen. Het enige wat ik moet doen is even liggen dan zal het vast wel weer beter gaan.
"Ben je oke?" hoor ik Xam vragen. Langzaam draai ik me om.
"Ja, het is niks ik ben alleen een beetje moe." Mijn hoofd begint te branden, iedere keer dat ik mijn hoofd beweeg.
"Nu, al moe!" vraagt Xam. "Je moet nog een hele nacht." Met moeite luister ik naar Xam's woorden.
"Ik weet het daarom heb ik er behoefte aan om nu even te liggen." zeg ik terwijl ik me weer omdraai. Mijn lichaam ontspant steeds meer, het luide gepraat en gelach begint steeds doffer te klinken. Langzaam glip ik weg.
"Niks." zegt Vanessa teleurgesteld.
"Misschien zit er iets in." zegt Adam hoopvol.
"Ga je gang zou ik zeggen." zeg ik en ik geef hem de klok.
Adam haalt een zakmes uit zijn broekzak en begint de schroeven los te draaien. Een beetje verveeld wacht iedereen tot Adam klaar is. Mijn gevoel zegt al dat er niks in zal zitten. En zoals gewoonlijk heeft mijn gevoel weer gelijk. Er zit niks in de klok.
"Wat nu?" vraagt Mathew.
"Wachten tot twaalf uur dan maar." zeg ik zuchtend.
Iedereen gaat weer verder waar die mee bezig was. Ik sta op en loop weer terug naar mijn bed om die op te maken. Nog steeds ben ik een beetje van slag. In het vervolg moet ik echt voorzichtiger zijn. Ik pak mijn grijze mummie slaapzak van mijn bed en leg hem lang uit op bed neer. Met een zucht plof ik op mijn bed neer. Mijn koffer trek ik naar me toe en haal mijn licht blauwe pyjama eruit. Die ik netjes naast mijn kussen neer leg. Een akelige vermoeidheid bekruipt me. Mijn horloge geeft aan dat het tien uur is. In foetus houding ga ik op mijn bed liggen met mijn hoofd naar de muur. Nooit kan ik slapen als het herrie is. Ik maak me dus ook geen zorgen dat ik nu in slaap zal vallen. Het enige wat ik moet doen is even liggen dan zal het vast wel weer beter gaan.
"Ben je oke?" hoor ik Xam vragen. Langzaam draai ik me om.
"Ja, het is niks ik ben alleen een beetje moe." Mijn hoofd begint te branden, iedere keer dat ik mijn hoofd beweeg.
"Nu, al moe!" vraagt Xam. "Je moet nog een hele nacht." Met moeite luister ik naar Xam's woorden.
"Ik weet het daarom heb ik er behoefte aan om nu even te liggen." zeg ik terwijl ik me weer omdraai. Mijn lichaam ontspant steeds meer, het luide gepraat en gelach begint steeds doffer te klinken. Langzaam glip ik weg.
Today is life, the only life you're sure of.
Zwetend schrik ik wakker op mijn bed. Het was allemaal zo vreselijk, zo angstaanjagend. Ik sluit mijn ogen en zie alles weer opnieuw gebeuren.
De lege school hal, ik begin te lopen. Door het smalle raam bij elk klaslokaal zie ik iedere keer een of meer leerlingen staan. Schreeuwend voor hulp, de angst die op hun gezicht stond geschreven was zo vreselijk. Ik loop tot aan het einde van de gang en ga de hoek om. De deur van de conciërge was open. Met een hart kloppend in mijn keel loop ik naar binnen.
"We hebben gewacht." echoot een stem door de ruimte. " Te lang, te lang." Een trap leid naar beneden. Beneden is het te donker om iets te zien. Een wit licht vormt zich om mij heen. Dat geeft me de kracht om naar beneden te lopen. Mijn witte licht geeft een vage gloed door de ruimte. Genoeg om te zien dat er iemand aan de muur zit vast geketend. Ik loop dichterbij ik moet weten wie het is. Mijn hand plaats zich op de schouder. Ze draait zich om.
Mijn hart maakt een sprong als iemand me heen en weer schud. Verschrikt open ik mijn ogen. Het is Manouk. Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar het enige wat eruit komt is een gil. Het duurd even voordat het tot me door dringt dat de gil niet van mij was.
Hoofstuk III
"Wat was dat?" vraag ik terwijl ik opspring en het lokaal uit ren. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat de gil uit het meisjes toilet kwam. Als een gek storm ik het meisjes toilet binnen. Binnen vind ik Destiny die van schrik nog een gil vrijlaat.
"Waarom gilde je?" vraag ik Destiny hijgend. Achter me gaat de deur open. Mika, Vanessa en Adam wachten in de deuropening.
"Zie je het dan niet zitten." vraagt Destiny duidelijk geiriteerd.
"Nee, wat zou ik moeten zien zitten Destiny?" vraag ik zuchtend.
"Die enorme spin!" ze wijst naar de spiegel die boven de wasbak hangt. Mika en Adam beginnen te lachen. Wat ik best kan begrijpen. Dat kleine beestje niet groter dan een regendruppel. Mika en Adam beginnen stomme opmerkingen te maken over de spin en hoe bang meisjes zijn voor spinnen. Als ik weer terug loop naar mijn lokaal beginnen de beelden van mijn droom door mijn hoofd te vliegen. Die angst, die wanhoop, en dan het mysterieuze meisje. Ik heb veel gehoord over dromen die echt gebeuren. Kop dicht Elisabeth! Zoiets zou nooit kunnen gebeuren. Toch? Peinzend loop ik naar het computerlokaal. Misschien dat ik iets kan vinden. Ik schakel een computer aan en ga op een stoel zitten.
De lege school hal, ik begin te lopen. Door het smalle raam bij elk klaslokaal zie ik iedere keer een of meer leerlingen staan. Schreeuwend voor hulp, de angst die op hun gezicht stond geschreven was zo vreselijk. Ik loop tot aan het einde van de gang en ga de hoek om. De deur van de conciërge was open. Met een hart kloppend in mijn keel loop ik naar binnen.
"We hebben gewacht." echoot een stem door de ruimte. " Te lang, te lang." Een trap leid naar beneden. Beneden is het te donker om iets te zien. Een wit licht vormt zich om mij heen. Dat geeft me de kracht om naar beneden te lopen. Mijn witte licht geeft een vage gloed door de ruimte. Genoeg om te zien dat er iemand aan de muur zit vast geketend. Ik loop dichterbij ik moet weten wie het is. Mijn hand plaats zich op de schouder. Ze draait zich om.
Mijn hart maakt een sprong als iemand me heen en weer schud. Verschrikt open ik mijn ogen. Het is Manouk. Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar het enige wat eruit komt is een gil. Het duurd even voordat het tot me door dringt dat de gil niet van mij was.
Hoofstuk III
"Wat was dat?" vraag ik terwijl ik opspring en het lokaal uit ren. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat de gil uit het meisjes toilet kwam. Als een gek storm ik het meisjes toilet binnen. Binnen vind ik Destiny die van schrik nog een gil vrijlaat.
"Waarom gilde je?" vraag ik Destiny hijgend. Achter me gaat de deur open. Mika, Vanessa en Adam wachten in de deuropening.
"Zie je het dan niet zitten." vraagt Destiny duidelijk geiriteerd.
"Nee, wat zou ik moeten zien zitten Destiny?" vraag ik zuchtend.
"Die enorme spin!" ze wijst naar de spiegel die boven de wasbak hangt. Mika en Adam beginnen te lachen. Wat ik best kan begrijpen. Dat kleine beestje niet groter dan een regendruppel. Mika en Adam beginnen stomme opmerkingen te maken over de spin en hoe bang meisjes zijn voor spinnen. Als ik weer terug loop naar mijn lokaal beginnen de beelden van mijn droom door mijn hoofd te vliegen. Die angst, die wanhoop, en dan het mysterieuze meisje. Ik heb veel gehoord over dromen die echt gebeuren. Kop dicht Elisabeth! Zoiets zou nooit kunnen gebeuren. Toch? Peinzend loop ik naar het computerlokaal. Misschien dat ik iets kan vinden. Ik schakel een computer aan en ga op een stoel zitten.
Al snel is de computer opgestart. Op Google typ ik voorspellende dromen in. Als resultaat allemaal dingen met hekserij. Op Wikipedia vind ik dingen als Nostradamus die had ook voorspellende dromen en schreef ze in verwarrende geheimtaal op. Op een andere site vind ik iets over overdag kleine dingen hebben die je aangevoeld hebt. Waarvan je voelde dat ze zouden gebeuren. Snel schakel ik mijn computerscherm uit. Peinzend bijt ik op mijn lip. Hoe meer ik erover begin na te denken hoe bekender het klinkt. Ben ik raar? Dat is nog wel mijn onbelangrijkste vraag. Wat als mijn droom echt voorspellend is wat gebeurt er met mijn klas? "Wat doe je hier?" Nathan staat voor me. Ik had hem niet horen binnen komen.
" Oh my, my. Je liet me schrikken." zeg ik geschrokken. Mathew vind het niet leuk als iemand 'oh my god' zeg, dus heb ik mezelf aangeleerd om 'oh my my' te zeggen. Het klinkt stom maar werkt wel. We zijn niet echt vrienden of zo maar ik heb het er wel voor over.
"Maar ik ging net weg dus." zeg ik terwijl ik opsta.
"Ik weet dat je niet met me wilt praten, maar je hebt niks gezegd over luisteren." Probeert Nathan. Ongeduldig blijf ik staan en wacht tot hij zijn verhaal begint en ik eindelijk weg kan. "Het spijt me van wat ik deed eerder vandaag en ik wil gewoon vrienden zijn. Ik wil gewoon tijd met je doorbrengen."
Het blijft stil dus neem ik aan dat hij klaar is. "Was dat alles?" vraag ik en loop weg.
"Wat is je antwoord Elisabeth?" vraagt Nathan die zijn handen in de lucht gooit. Ik stop en draai me om.
"Je vroeg me om te luisteren en dat heb ik gedaan." zeg ik kil. Zonder achterom te kijken loop ik door de glazen deuren terug naar het lokaal. Opgelucht merk ik dat Nathan niet achter me aankomt. In het lokaal zit Manouk op haar bed in een magazine te lezen. "Hey." begroet ik Manouk.
"Waar was je?" vraagt Manouk zonder haar ogen van het magazine te halen.
"Oh, overal en nergens." zeg ik een beetje nerveus. Ik ga tegenover haar op bed zitten. Peinzend kijk ik naar Manouk. "Manouk, ik heb net zoiets raars gedroomd ." begin ik aarzelend.
Ze doet haar magazine dicht en legt die naast zich neer.
"Iedereen was in een lokaal opgesloten. De angst op jullie gezicht was echt zo vreselijk. En in de kelder zat een van de meisjes vastgeketend." fluister ik.
"Het was maar een droom." probeert Manouk me gerust te stellen. Maar aan haar gezicht kan ik zien dat ze er zelf niet zo zeker van is.
"Dat zal het vast zijn." Ik kijk op mijn horloge kwart voor twaalf. Het gaat bijna gebeuren. Het enige wat ik kan doen is hopen dat er niks gebeurt. Na mijn droom ben ik voor niks meer in. Geen lege donkere gangen met een klas om bang te maken.
"Waar hadden jullie het over?" Hazel zit op haar bed. Ik had haar nog helemaal niet opgemerkt.
"uhmm, niets belangrijks." zeg ik met een gemaakte lach.
"Ik kan zien dat er iets is." zegt Hazel.
"Ik, uh, ben nog een beetje van slag van de val denk ik." zeg ik twijfelend. Nog niet zolang en dan is het twaalf uur. Misschien dat ik het aan de rest moet vertellen, maar ze zullen me nooit geloven. De twijfel maakt me gek. Nog tien minuten tot twaalf uur. Ik haal een flesje water uit mijn koffer en draai de dop eraf. Lusteloos neem ik een paar slokjes en draai dan de dop er weer op. het flesje leg ik op mijn bed en sta op. Gespannen loop ik naar de deur. Als ik het lokaal uit wil lopen blokkeert een arm mijn weg. Voor me staat Nathan. Een zucht ontsnapt uit mijn mond.
"Wat deed je net in het computerlokaal?" vraagt Nathan met een serieuze blik in zijn ogen. "Weet je, dat gaat je niks aan." Zeg ik en probeer zijn arm weg te halen.
"Wat is dit dan?" Hij haalt zijn andere hand achter zijn rug vandaan. In zijn hand houd hij een blad.
"wat is dat?" vraag ik terwijl ik al weet waar dit naartoe zal gaan.
"Toen ik in het computerlokaal kwam stond er een computer aan. En kijk eens wat ik heb gevonden!" zegt Nathan quasi verast. Het papier is de pagina die ik bezocht had voordat Nathan binnen kwam. Zo dom van me! Ik was helemaal vergeten om af te sluiten.
"Geef dat!" zeg ik terwijl ik het blad uit Nathan's handen probeer te trekken.
"Eerst ga jij me vertellen wat dit is." commandeert Nathan.
"Vergeet het!" Zeg ik geiriteerd. Ik kijk op mijn horloge. Drie voor twaalf. Nathan laat ik met rust en ga op een tafel zitten. Dit is waarom ik niet bij hem wil zijn, hij is zo bazig. En wat maakt het uit dat hij die pagina heeft uitgeprint?
" Oh my, my. Je liet me schrikken." zeg ik geschrokken. Mathew vind het niet leuk als iemand 'oh my god' zeg, dus heb ik mezelf aangeleerd om 'oh my my' te zeggen. Het klinkt stom maar werkt wel. We zijn niet echt vrienden of zo maar ik heb het er wel voor over.
"Maar ik ging net weg dus." zeg ik terwijl ik opsta.
"Ik weet dat je niet met me wilt praten, maar je hebt niks gezegd over luisteren." Probeert Nathan. Ongeduldig blijf ik staan en wacht tot hij zijn verhaal begint en ik eindelijk weg kan. "Het spijt me van wat ik deed eerder vandaag en ik wil gewoon vrienden zijn. Ik wil gewoon tijd met je doorbrengen."
Het blijft stil dus neem ik aan dat hij klaar is. "Was dat alles?" vraag ik en loop weg.
"Wat is je antwoord Elisabeth?" vraagt Nathan die zijn handen in de lucht gooit. Ik stop en draai me om.
"Je vroeg me om te luisteren en dat heb ik gedaan." zeg ik kil. Zonder achterom te kijken loop ik door de glazen deuren terug naar het lokaal. Opgelucht merk ik dat Nathan niet achter me aankomt. In het lokaal zit Manouk op haar bed in een magazine te lezen. "Hey." begroet ik Manouk.
"Waar was je?" vraagt Manouk zonder haar ogen van het magazine te halen.
"Oh, overal en nergens." zeg ik een beetje nerveus. Ik ga tegenover haar op bed zitten. Peinzend kijk ik naar Manouk. "Manouk, ik heb net zoiets raars gedroomd ." begin ik aarzelend.
Ze doet haar magazine dicht en legt die naast zich neer.
"Iedereen was in een lokaal opgesloten. De angst op jullie gezicht was echt zo vreselijk. En in de kelder zat een van de meisjes vastgeketend." fluister ik.
"Het was maar een droom." probeert Manouk me gerust te stellen. Maar aan haar gezicht kan ik zien dat ze er zelf niet zo zeker van is.
"Dat zal het vast zijn." Ik kijk op mijn horloge kwart voor twaalf. Het gaat bijna gebeuren. Het enige wat ik kan doen is hopen dat er niks gebeurt. Na mijn droom ben ik voor niks meer in. Geen lege donkere gangen met een klas om bang te maken.
"Waar hadden jullie het over?" Hazel zit op haar bed. Ik had haar nog helemaal niet opgemerkt.
"uhmm, niets belangrijks." zeg ik met een gemaakte lach.
"Ik kan zien dat er iets is." zegt Hazel.
"Ik, uh, ben nog een beetje van slag van de val denk ik." zeg ik twijfelend. Nog niet zolang en dan is het twaalf uur. Misschien dat ik het aan de rest moet vertellen, maar ze zullen me nooit geloven. De twijfel maakt me gek. Nog tien minuten tot twaalf uur. Ik haal een flesje water uit mijn koffer en draai de dop eraf. Lusteloos neem ik een paar slokjes en draai dan de dop er weer op. het flesje leg ik op mijn bed en sta op. Gespannen loop ik naar de deur. Als ik het lokaal uit wil lopen blokkeert een arm mijn weg. Voor me staat Nathan. Een zucht ontsnapt uit mijn mond.
"Wat deed je net in het computerlokaal?" vraagt Nathan met een serieuze blik in zijn ogen. "Weet je, dat gaat je niks aan." Zeg ik en probeer zijn arm weg te halen.
"Wat is dit dan?" Hij haalt zijn andere hand achter zijn rug vandaan. In zijn hand houd hij een blad.
"wat is dat?" vraag ik terwijl ik al weet waar dit naartoe zal gaan.
"Toen ik in het computerlokaal kwam stond er een computer aan. En kijk eens wat ik heb gevonden!" zegt Nathan quasi verast. Het papier is de pagina die ik bezocht had voordat Nathan binnen kwam. Zo dom van me! Ik was helemaal vergeten om af te sluiten.
"Geef dat!" zeg ik terwijl ik het blad uit Nathan's handen probeer te trekken.
"Eerst ga jij me vertellen wat dit is." commandeert Nathan.
"Vergeet het!" Zeg ik geiriteerd. Ik kijk op mijn horloge. Drie voor twaalf. Nathan laat ik met rust en ga op een tafel zitten. Dit is waarom ik niet bij hem wil zijn, hij is zo bazig. En wat maakt het uit dat hij die pagina heeft uitgeprint?
Today is life, the only life you're sure of.
Manouk is naast me komen zitten.
"Nog twee minuten." zeg ik tegen Manouk.
"Waar zijn de anderen?" merkt Manouk op. Op dat moment komen Mika, Adam, Jayden en Olivia het lokaal in gelopen. Boven hun gepraat en gelach uit hoor ik een geluid.
"Wees eens stil!" roep ik naar mijn klasgenoten. Ze luisteren en zijn stil.
"Wat is er?" vraagt Olivia.
"Ik hoor iets." antwoord ik. Het klinkt als een wekker. Het komt onder mij vandaan. Ik spring van de tafel en kijk er onder. Met ducktape zit een kleine wekker vast getaped aan de tafel. Ik trekt de wekker van de tafel en kruip er weer onder vandaan.
"Een wekker." antwoordt Mika minachtend. Op de achterkant van de wekker zit een briefje geplakt.
"To refresh, to cool it down. Blow it out, here and now." lees ik voor.
"En wat betekend dat." vraagt Hazel.
"Als je haar even de tijd geeft." zegt Olivia.
here and now... Dat zal vast betekenen dat het hier is. iets wat het frisser maakt en het uit blaast. "Adam, geef me je zakmes eens." zeg ik tegen Adam. In dit lokaal zitten drie luchtschachten, een boven de deur en twee op de muur naast de deur.
"Wat ga je ermee doen?" vraagt Adam die zijn zakmes geeft.
Ik schuif de wandelende stoel waar ik eerder vandaag vanaf ben gevallen onder de deur. "Kan een van jullie de stoel vast houden?" vraag ik. Manouk en Olivia gaan allebei aan een kant staan. Ik stap op de stoel als Manouk en Olivia de stoel vast hebben. Met het zakmes draai ik de vier schroeven los. Een voor een geef ik de losse schroeven aan Jayden tot de laatste er uit is. Voorzichtig haal ik het rooster er vanaf en geef die aan Mika. In de luchtschacht is het te donker om iets te zien.
Zonder iets te hoeven zeggen reikt Olivia haar mobiel naar mij. Ik pak haar mobiel en schijn in de luchtschacht. Het is stoffig en vies, maar de witte envelop valt erg op tussen de bruine stof. Met mijn arm ga ik in de luchtschacht en pak de envelop.
"Hebbes." zeg ik triomfantelijk. Ik ruil de envelop voor het rooster en plaats die weer op het gat. Snel draai ik alle schroeven vast benieuwd naar wat er in de envelop zit. Mika kon niet wachten met de envelop openen want als ik naar hem kijk zie ik dat hij de envelop al geopend heeft. Zonder hulp spring ik van de stoel en loop naar Mika. Hij trekt een raar gezicht als hij naar het papier kijkt.
"Wat staat er?" vraagt Jayden.
Ik probeer over Mika's schouder heen mee te kijken. Het is niet in gewone letters geschreven.
"Wat is dit?" vraagt Mika. "Heeft een kind dit geschreven."
Ik pak de brief uit zijn handen en bekijk de letters. Het zijn rune tekens. Nooit verwacht dat ik zoiets ooit nog zou moeten gebruiken. Misschien zou zelfs mijn latijn lessen van pas komen. Buiten school om leer ik thuis ook nog voor latijn. Niet altijd maar soms als ik er tijd voor heb. "Wat is het Elisabeth?" vraagt Manouk die tegenover mij staat. "Ik kan aan je gezicht zien dat je het weet."
"Nog twee minuten." zeg ik tegen Manouk.
"Waar zijn de anderen?" merkt Manouk op. Op dat moment komen Mika, Adam, Jayden en Olivia het lokaal in gelopen. Boven hun gepraat en gelach uit hoor ik een geluid.
"Wees eens stil!" roep ik naar mijn klasgenoten. Ze luisteren en zijn stil.
"Wat is er?" vraagt Olivia.
"Ik hoor iets." antwoord ik. Het klinkt als een wekker. Het komt onder mij vandaan. Ik spring van de tafel en kijk er onder. Met ducktape zit een kleine wekker vast getaped aan de tafel. Ik trekt de wekker van de tafel en kruip er weer onder vandaan.
"Een wekker." antwoordt Mika minachtend. Op de achterkant van de wekker zit een briefje geplakt.
"To refresh, to cool it down. Blow it out, here and now." lees ik voor.
"En wat betekend dat." vraagt Hazel.
"Als je haar even de tijd geeft." zegt Olivia.
here and now... Dat zal vast betekenen dat het hier is. iets wat het frisser maakt en het uit blaast. "Adam, geef me je zakmes eens." zeg ik tegen Adam. In dit lokaal zitten drie luchtschachten, een boven de deur en twee op de muur naast de deur.
"Wat ga je ermee doen?" vraagt Adam die zijn zakmes geeft.
Ik schuif de wandelende stoel waar ik eerder vandaag vanaf ben gevallen onder de deur. "Kan een van jullie de stoel vast houden?" vraag ik. Manouk en Olivia gaan allebei aan een kant staan. Ik stap op de stoel als Manouk en Olivia de stoel vast hebben. Met het zakmes draai ik de vier schroeven los. Een voor een geef ik de losse schroeven aan Jayden tot de laatste er uit is. Voorzichtig haal ik het rooster er vanaf en geef die aan Mika. In de luchtschacht is het te donker om iets te zien.
Zonder iets te hoeven zeggen reikt Olivia haar mobiel naar mij. Ik pak haar mobiel en schijn in de luchtschacht. Het is stoffig en vies, maar de witte envelop valt erg op tussen de bruine stof. Met mijn arm ga ik in de luchtschacht en pak de envelop.
"Hebbes." zeg ik triomfantelijk. Ik ruil de envelop voor het rooster en plaats die weer op het gat. Snel draai ik alle schroeven vast benieuwd naar wat er in de envelop zit. Mika kon niet wachten met de envelop openen want als ik naar hem kijk zie ik dat hij de envelop al geopend heeft. Zonder hulp spring ik van de stoel en loop naar Mika. Hij trekt een raar gezicht als hij naar het papier kijkt.
"Wat staat er?" vraagt Jayden.
Ik probeer over Mika's schouder heen mee te kijken. Het is niet in gewone letters geschreven.
"Wat is dit?" vraagt Mika. "Heeft een kind dit geschreven."
Ik pak de brief uit zijn handen en bekijk de letters. Het zijn rune tekens. Nooit verwacht dat ik zoiets ooit nog zou moeten gebruiken. Misschien zou zelfs mijn latijn lessen van pas komen. Buiten school om leer ik thuis ook nog voor latijn. Niet altijd maar soms als ik er tijd voor heb. "Wat is het Elisabeth?" vraagt Manouk die tegenover mij staat. "Ik kan aan je gezicht zien dat je het weet."
Today is life, the only life you're sure of.
Op dat moment komen Lynn, Xam Hazel en Vanessa binnen.
"Waar is Destiny?" vraagt Olivia aan Vanessa.
"Destraks was ze er nog ze zal vast wel bij de douches zijn." antwoord Vanessa. Dan wordt de aandacht weer op mij en de brief gericht.
"Het zijn rune tekens." zeg ik.
Het blijft een stil totdat Lynn de stilte verbreekt. "Kan je het lezen?"
De rune tekens zijn met blauwe inkt op wit papier geschreven die ze op een of andere manier bruin hadden willen maken.
"Niet helemaal we kunnen het opzoeken op de computer." antwoord ik.
"Wat heb ik gemist?" vraagt Xam. Manouk praat hem en de rest bij terwijl we naar de computers lopen. In het computer lokaal staat nog steeds mijn computer aan. Ik ga zitten en typ Google in. Het laden duurt lang totdat er uit eindelijk een error pagina tevoorschijn komt. "Het internet doet het niet." zegt Adam.
"Ja, dat zie ik ook wel." zeg ik.
"Wow wow rustig." zegt Adam lachend.
Peinzend kijk ik naar de brief. "Ik zou het kunnen proberen maar het zal wel langer duren dan met de computer." zeg ik.
Mijn klas stemt in en iedereen behalve Olivia en Manouk gaan terug naar het lokaal. Het eerste teken kan ik ontcijferen wat een 'S' is. Onderaan de brief zet ik een stip voor elke rune en plaats de 's' op de goede plaats. Manouk en Olivia kletsen over het tijdschrift wat Manouk las. Niet alle rune tekens kan ik ontcijferen.
"Meiden luister dit heb ik al." zeg ik. "Schijn .et .ijn .ee. o. jou nee. Bij de ..ou. .o schoon .e is als een d.oo." Voor elke letter die ik niet heb vul ik een punt in. Van et maak ik met waardoor .ijn mijn wordt. Door alles in te vullen krijg ik een volledig gedicht.
"Schijn met mijn peer, op jou neer. Bij de vrouw zo schoon, ze is als een droom." Lees ik voor.
"Waar is Destiny?" vraagt Olivia aan Vanessa.
"Destraks was ze er nog ze zal vast wel bij de douches zijn." antwoord Vanessa. Dan wordt de aandacht weer op mij en de brief gericht.
"Het zijn rune tekens." zeg ik.
Het blijft een stil totdat Lynn de stilte verbreekt. "Kan je het lezen?"
De rune tekens zijn met blauwe inkt op wit papier geschreven die ze op een of andere manier bruin hadden willen maken.
"Niet helemaal we kunnen het opzoeken op de computer." antwoord ik.
"Wat heb ik gemist?" vraagt Xam. Manouk praat hem en de rest bij terwijl we naar de computers lopen. In het computer lokaal staat nog steeds mijn computer aan. Ik ga zitten en typ Google in. Het laden duurt lang totdat er uit eindelijk een error pagina tevoorschijn komt. "Het internet doet het niet." zegt Adam.
"Ja, dat zie ik ook wel." zeg ik.
"Wow wow rustig." zegt Adam lachend.
Peinzend kijk ik naar de brief. "Ik zou het kunnen proberen maar het zal wel langer duren dan met de computer." zeg ik.
Mijn klas stemt in en iedereen behalve Olivia en Manouk gaan terug naar het lokaal. Het eerste teken kan ik ontcijferen wat een 'S' is. Onderaan de brief zet ik een stip voor elke rune en plaats de 's' op de goede plaats. Manouk en Olivia kletsen over het tijdschrift wat Manouk las. Niet alle rune tekens kan ik ontcijferen.
"Meiden luister dit heb ik al." zeg ik. "Schijn .et .ijn .ee. o. jou nee. Bij de ..ou. .o schoon .e is als een d.oo." Voor elke letter die ik niet heb vul ik een punt in. Van et maak ik met waardoor .ijn mijn wordt. Door alles in te vullen krijg ik een volledig gedicht.
"Schijn met mijn peer, op jou neer. Bij de vrouw zo schoon, ze is als een droom." Lees ik voor.
Today is life, the only life you're sure of.
Bij het woordje droom schieten de beelden weer door mijn hoofd.
"En wat betekend dat?" vraagt Manouk.
"Iets met licht en een vrouw." antwoord ik afwezig. Een beeld of schilderij van een vrouw schilderijen zijn er genoeg. Door de gangen van de school hangen allemaal schilderijen. Sommige gemaakt door leerlingen en sommige waarvan ik het niet weet. Op jou neer, dus van boven af. Een peer... Fruit?
"Wacht ik weet het!" zeg ik en spring op uit mijn stoel. "Een peer die schijnt een gloeilamp is toch een peer." ratel ik.
"Dus we moeten opzoek naar een lamp?" vraagt Manouk ongelovig.
"Of naar een schilderij van een vrouw." zegt Olivia.
"Juistem." zeg ik.
Olivia lacht tevreden en staat ook op. "Zullen we beneden beginnen?" vraagt Olivia.
"Beter boven." antwoord ik ongemakkelijk.
We lopen het lokaal uit en beginnen aan het eind van de gang met het bekijken van schilderijen. Tot aan het andere eind van de gang hebben we nog niks gevonden wat op een vrouw leek. We lopen de hoek om waar geen schilderijen op de muur hangen. We gaan nog een keer de hoek om deze gang is maar de helft van de andere gang. Aan het einde hangt een schilderij dat ik nog nooit gezien heb. Niet dat ik vaak in deze gang kom omdat die doodloopt.
Een jonge vrouw in een mooie middeleeuws achtige jurk. Manouk en Olivia hebben allebei nog geen woord gezegd. Voorzichtig til ik het schilderij van de haak.
Manouk gilt waarna Olivia ook gilt. Verschrikt draai ik me om. Tot mijn opluchting waren het Adam en Mika die de meiden hadden laten schrikken. Ik kijk op de achterkant van het schilderij, maar geen envelop, niks.
"Wat hebben we hier." Adam pakt het schilderij en houd het in de lucht.
"Voorzichtig!" roep ik bang dat het kapot gaat. Dan valt mijn oog op de achter kant van het schilderij.
Adam haalt het schilderij weer naar beneden.
"Nee, wacht ik denk dat ik iets zag." zeg ik. "Hou het tegen het licht."
Adam houd het schilderij tegen het licht in. De achterkant van het schilderij is lichtbruin. Aan de mooie donker houten lijst en de achterkant zie ik dat het een oud schilderij is. Het licht schijnt een beetje door het schilderij heen maar aan de linker kant zit een rechthoekige donkere plek.
"Wat zie je?" vraagt Olivia. Adam geeft het schilderij aan mij en ik leg het voorzichtig op de grond.
"Er zit niks achter het schilderij." zeg ik terwijl ik zoek voor een losse plek. "Er zit iets in." Adam overhandigt me zijn zakmes.
"Thanks." Voorzichtig maak ik een sneetje aan de linker kant en onderkant. Net groot genoeg om de envelop eruit te halen. De envelop was lichtbruin alsof hij oud is. Ik geef Adam zijn zakmes terug en open de brief.
"En wat betekend dat?" vraagt Manouk.
"Iets met licht en een vrouw." antwoord ik afwezig. Een beeld of schilderij van een vrouw schilderijen zijn er genoeg. Door de gangen van de school hangen allemaal schilderijen. Sommige gemaakt door leerlingen en sommige waarvan ik het niet weet. Op jou neer, dus van boven af. Een peer... Fruit?
"Wacht ik weet het!" zeg ik en spring op uit mijn stoel. "Een peer die schijnt een gloeilamp is toch een peer." ratel ik.
"Dus we moeten opzoek naar een lamp?" vraagt Manouk ongelovig.
"Of naar een schilderij van een vrouw." zegt Olivia.
"Juistem." zeg ik.
Olivia lacht tevreden en staat ook op. "Zullen we beneden beginnen?" vraagt Olivia.
"Beter boven." antwoord ik ongemakkelijk.
We lopen het lokaal uit en beginnen aan het eind van de gang met het bekijken van schilderijen. Tot aan het andere eind van de gang hebben we nog niks gevonden wat op een vrouw leek. We lopen de hoek om waar geen schilderijen op de muur hangen. We gaan nog een keer de hoek om deze gang is maar de helft van de andere gang. Aan het einde hangt een schilderij dat ik nog nooit gezien heb. Niet dat ik vaak in deze gang kom omdat die doodloopt.
Een jonge vrouw in een mooie middeleeuws achtige jurk. Manouk en Olivia hebben allebei nog geen woord gezegd. Voorzichtig til ik het schilderij van de haak.
Manouk gilt waarna Olivia ook gilt. Verschrikt draai ik me om. Tot mijn opluchting waren het Adam en Mika die de meiden hadden laten schrikken. Ik kijk op de achterkant van het schilderij, maar geen envelop, niks.
"Wat hebben we hier." Adam pakt het schilderij en houd het in de lucht.
"Voorzichtig!" roep ik bang dat het kapot gaat. Dan valt mijn oog op de achter kant van het schilderij.
Adam haalt het schilderij weer naar beneden.
"Nee, wacht ik denk dat ik iets zag." zeg ik. "Hou het tegen het licht."
Adam houd het schilderij tegen het licht in. De achterkant van het schilderij is lichtbruin. Aan de mooie donker houten lijst en de achterkant zie ik dat het een oud schilderij is. Het licht schijnt een beetje door het schilderij heen maar aan de linker kant zit een rechthoekige donkere plek.
"Wat zie je?" vraagt Olivia. Adam geeft het schilderij aan mij en ik leg het voorzichtig op de grond.
"Er zit niks achter het schilderij." zeg ik terwijl ik zoek voor een losse plek. "Er zit iets in." Adam overhandigt me zijn zakmes.
"Thanks." Voorzichtig maak ik een sneetje aan de linker kant en onderkant. Net groot genoeg om de envelop eruit te halen. De envelop was lichtbruin alsof hij oud is. Ik geef Adam zijn zakmes terug en open de brief.
Hoofdstuk IV
"Liefste Armandon,
Mortimer heeft verteld dat het een ongeluk was. Dat je niet anders kon. Vader en moeder zeggen dat het jouw schuld is. Maar dat geloof ik niet. Elke dag denk ik aan wat er was gebeurd. Het had nooit zo moeten gaan. We zouden nu samen moeten zijn. Ergens waar ze ons niet kunnen vinden. Maar nu zit ik hier en schrijf ik jou deze brief. Getrouwd met de man waar ik niet van houd. Ik zou nooit iemand anders mijn hart kunnen toe vertrouwen. We kunnen dit niet meer doen. Ik kan het niet meer. Als vader het ons ooit zou ontdekken. Mijn liefste met deze brief zeg ik gedag. Mijn hart is voor altijd de jouwe. En we zullen altijd samen zijn. Waar je ook bent ik ben bij je.
Liefs Constance." Zuchtend lees ik de brief voor.
"Wat is dat een geklef." zegt Mika.
"Dat is wat je noemt ware liefde." zeg ik standvastig. "Ik denk niet dat dit bij de zoektocht hoort." zeg ik de brief bekijkend.
"Wat zit er in die lamp?" Manouk wijst naar de lamp boven mijn hoofd.
Aan de lamp zit een papiertje geplakt.
"Dat is de zoektocht." zeg ik lachend.
Het schilderij hang ik weer op aan de haak en loop weg met de brief.
"Wat met het briefje in de lamp?" vraagt Olivia.
"Dit is veel interessanter." zeg ik de brief omhoog houdend.
Manouk en Olivia laten de jongens achter en komen achter mij aan.
"Liefste Armandon,
Mortimer heeft verteld dat het een ongeluk was. Dat je niet anders kon. Vader en moeder zeggen dat het jouw schuld is. Maar dat geloof ik niet. Elke dag denk ik aan wat er was gebeurd. Het had nooit zo moeten gaan. We zouden nu samen moeten zijn. Ergens waar ze ons niet kunnen vinden. Maar nu zit ik hier en schrijf ik jou deze brief. Getrouwd met de man waar ik niet van houd. Ik zou nooit iemand anders mijn hart kunnen toe vertrouwen. We kunnen dit niet meer doen. Ik kan het niet meer. Als vader het ons ooit zou ontdekken. Mijn liefste met deze brief zeg ik gedag. Mijn hart is voor altijd de jouwe. En we zullen altijd samen zijn. Waar je ook bent ik ben bij je.
Liefs Constance." Zuchtend lees ik de brief voor.
"Wat is dat een geklef." zegt Mika.
"Dat is wat je noemt ware liefde." zeg ik standvastig. "Ik denk niet dat dit bij de zoektocht hoort." zeg ik de brief bekijkend.
"Wat zit er in die lamp?" Manouk wijst naar de lamp boven mijn hoofd.
Aan de lamp zit een papiertje geplakt.
"Dat is de zoektocht." zeg ik lachend.
Het schilderij hang ik weer op aan de haak en loop weg met de brief.
"Wat met het briefje in de lamp?" vraagt Olivia.
"Dit is veel interessanter." zeg ik de brief omhoog houdend.
Manouk en Olivia laten de jongens achter en komen achter mij aan.
Spannend verhaal! Leuk ook om in school een speurtocht te houden, een heel weekend is trouwens wel lang. Haha.
Je hebt best veel personages die in één keer geïntroduceerd worden terwijl je maar één hoofdpersoon hebt. Dat maakt het verwarrend wie nou wie is en het is ook lastig om een "band" met hen te voelen. Daarnaast lijkt de HP overal de leider in te zijn. Leuker zou zijn, als je ze een allemaal een eigen rol in het verhaal geeft, waardoor ze belangrijk zijn. Want nu is het alleen de HP nog, ze zou er ook alleen kunnen zitten snap je? Omdat het een ik-verhaal is zou je per hoofdstuk kunnen afwisselen van personage om het helder te houden.
Een ander dingetje dat me op viel, is dat de leerlingen de school niet echt kennen (wisten niet waar 113 was) en dat een lokaal ongebruikt is. Ik heb nergens een hint gelezen dat het zo'n groot gebouw is dat ruimtes ongebruikt worden gelaten (wel dat groot was en het daarom apart is dat hp een kleine klas heeft). Ik denk dat je het wat meer in het begin zou kunnen benadrukken dat het bijv. al honderden jaren bestaat, dat de leerlingen alleen in het opgeknapte gedeelte komen ofzo. En dat ze verder het gebouw niet echt kennen en dat ze in een redelijk onbekend deel slapen
(Dat maakt het gelijk ook wat spannender omdat ze het niet kennen en oude gebouwen hebben vaak rare ruimtes, enge kleders en krakende vlieringen)
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ga zo door!
Je hebt best veel personages die in één keer geïntroduceerd worden terwijl je maar één hoofdpersoon hebt. Dat maakt het verwarrend wie nou wie is en het is ook lastig om een "band" met hen te voelen. Daarnaast lijkt de HP overal de leider in te zijn. Leuker zou zijn, als je ze een allemaal een eigen rol in het verhaal geeft, waardoor ze belangrijk zijn. Want nu is het alleen de HP nog, ze zou er ook alleen kunnen zitten snap je? Omdat het een ik-verhaal is zou je per hoofdstuk kunnen afwisselen van personage om het helder te houden.
Een ander dingetje dat me op viel, is dat de leerlingen de school niet echt kennen (wisten niet waar 113 was) en dat een lokaal ongebruikt is. Ik heb nergens een hint gelezen dat het zo'n groot gebouw is dat ruimtes ongebruikt worden gelaten (wel dat groot was en het daarom apart is dat hp een kleine klas heeft). Ik denk dat je het wat meer in het begin zou kunnen benadrukken dat het bijv. al honderden jaren bestaat, dat de leerlingen alleen in het opgeknapte gedeelte komen ofzo. En dat ze verder het gebouw niet echt kennen en dat ze in een redelijk onbekend deel slapen
(Dat maakt het gelijk ook wat spannender omdat ze het niet kennen en oude gebouwen hebben vaak rare ruimtes, enge kleders en krakende vlieringen)Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ja bedankt. Alleen ik vind het zelf prettiger om bij dit verhaal het alleen bij Elisabeth te houden want daardoor weet je heel veel niet waardoor er in het spannende stuk sneller onverwachte dingen gebeuren ( dat is wat ik zelf denk weet niet wat jullie ervan zullen vinden)-Maaike- schreef:Spannend verhaal! Leuk ook om in school een speurtocht te houden, een heel weekend is trouwens wel lang. Haha.
Je hebt best veel personages die in één keer geïntroduceerd worden terwijl je maar één hoofdpersoon hebt. Dat maakt het verwarrend wie nou wie is en het is ook lastig om een "band" met hen te voelen. Daarnaast lijkt de HP overal de leider in te zijn. Leuker zou zijn, als je ze een allemaal een eigen rol in het verhaal geeft, waardoor ze belangrijk zijn. Want nu is het alleen de HP nog, ze zou er ook alleen kunnen zitten snap je? Omdat het een ik-verhaal is zou je per hoofdstuk kunnen afwisselen van personage om het helder te houden.
Een ander dingetje dat me op viel, is dat de leerlingen de school niet echt kennen (wisten niet waar 113 was) en dat een lokaal ongebruikt is. Ik heb nergens een hint gelezen dat het zo'n groot gebouw is dat ruimtes ongebruikt worden gelaten (wel dat groot was en het daarom apart is dat hp een kleine klas heeft). Ik denk dat je het wat meer in het begin zou kunnen benadrukken dat het bijv. al honderden jaren bestaat, dat de leerlingen alleen in het opgeknapte gedeelte komen ofzo. En dat ze verder het gebouw niet echt kennen en dat ze in een redelijk onbekend deel slapen
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ga zo door!
En ik zal zeker meer de andere personage iets laten doen ik probeerde het eerst wel al met Olivia maar heb het een beetje laten vallen.. Maar ik zal het zeker doen!
Met grote passen loop ik naar het computer lokaal. Hopend dat het internet het weer doet. Ik typ google in en heb geluk, het internet doet het weer.
In de zoek balk typ ik 'Constance'. Geen resultaten.
"Wacht, probeer het school adres eens." stelt Olivia voor. Ze buigt over me heen en typt het school adres in.
Een Wikipedia pagina over onze school staat boven aan. Ik klik de pagina aan en het beeldscherm vult zich met tekst.
Sinds 1813 woont de rijke familie Meddeltin op dit adres. Vader, moeder en drie dochters. 1826 de jongste dochter werd verliefd op een arme jongen. Haar vader had voor haar een man uitgezocht van goede afkomst. Met wie ze na haar zestiende verjaardag zou trouwen. Niemand weet wat er verder precies is gebeurt. De vader en moeder zijn verhuist met hun twee dochters. Waar hun jongste dochter en haar man waren wist niemand. Het huis is daarna in verschillende handen geweest totdat het een school werd gemaakt. Op Wikipedia staat nog een foto van een schets van het huis. Het lijkt veel op onze school.
"En nu?" vraag ik. "Wat gaan we nu doen?"
Olivia begint te lachen. "Hebben jullie ooit een trap naar de zolder gezien?"
Met stomheid geslagen kijk ik haar aan. Dat dat me nog nooit is opgevallen. De school is hoog genoeg voor drie verdiepingen misschien zelfs wel vier. "Die trap zal dan vast wel verborgen zijn." zeg ik.
"Dan gaan we die zoeken."zegt Olivia duidelijk opgewonden.
"Ik denk dat we het beste kunnen beginnen bij het schilderij." stel ik voor. Ik sluit de computer af.
"Goed idee." stemt Olivia in.
"Ik weet het niet." zegt Manouk twijfelend. "Als je niet wil mag je naar de andere toe, wij houden je niet tegen." zeg ik tegen Manouk.
"Oke." zegt Manouk.
Met z'n drieën lopen we terug naar het schilderij. De gang is aan de bovenkant rood geverfd en vanaf het midden is het donker bruin hout. Ik ga op mijn knieën zitten en klop op het hout. Zoals ik had verwacht klinkt het hol. Lachend kijk ik achterom. De reling van het hout pak ik vast en trek. Olivia en Manouk komen naast me staan en helpen met trekken. Het hout geeft een beetje mee.
"Drie, twee, een." telt Olivia af.
Op een trekken we samen hard aan het hout. Met z'n drieën vallen we achterover op de grond met het hout in onze handen. We duwen het stuk hout van ons af en staan op. Een doorgang van een halve meter breed en een halve meter hoog staart me aan.
"Ik moet nog even iets pakken." zeg ik. Ik kijk op mijn horloge en zie hoe hij van 24.59 overspringt naar 13.00. Op dat moment valt het licht uit gevolgd door Manouk's gil.
In de zoek balk typ ik 'Constance'. Geen resultaten.
"Wacht, probeer het school adres eens." stelt Olivia voor. Ze buigt over me heen en typt het school adres in.
Een Wikipedia pagina over onze school staat boven aan. Ik klik de pagina aan en het beeldscherm vult zich met tekst.
Sinds 1813 woont de rijke familie Meddeltin op dit adres. Vader, moeder en drie dochters. 1826 de jongste dochter werd verliefd op een arme jongen. Haar vader had voor haar een man uitgezocht van goede afkomst. Met wie ze na haar zestiende verjaardag zou trouwen. Niemand weet wat er verder precies is gebeurt. De vader en moeder zijn verhuist met hun twee dochters. Waar hun jongste dochter en haar man waren wist niemand. Het huis is daarna in verschillende handen geweest totdat het een school werd gemaakt. Op Wikipedia staat nog een foto van een schets van het huis. Het lijkt veel op onze school.
"En nu?" vraag ik. "Wat gaan we nu doen?"
Olivia begint te lachen. "Hebben jullie ooit een trap naar de zolder gezien?"
Met stomheid geslagen kijk ik haar aan. Dat dat me nog nooit is opgevallen. De school is hoog genoeg voor drie verdiepingen misschien zelfs wel vier. "Die trap zal dan vast wel verborgen zijn." zeg ik.
"Dan gaan we die zoeken."zegt Olivia duidelijk opgewonden.
"Ik denk dat we het beste kunnen beginnen bij het schilderij." stel ik voor. Ik sluit de computer af.
"Goed idee." stemt Olivia in.
"Ik weet het niet." zegt Manouk twijfelend. "Als je niet wil mag je naar de andere toe, wij houden je niet tegen." zeg ik tegen Manouk.
"Oke." zegt Manouk.
Met z'n drieën lopen we terug naar het schilderij. De gang is aan de bovenkant rood geverfd en vanaf het midden is het donker bruin hout. Ik ga op mijn knieën zitten en klop op het hout. Zoals ik had verwacht klinkt het hol. Lachend kijk ik achterom. De reling van het hout pak ik vast en trek. Olivia en Manouk komen naast me staan en helpen met trekken. Het hout geeft een beetje mee.
"Drie, twee, een." telt Olivia af.
Op een trekken we samen hard aan het hout. Met z'n drieën vallen we achterover op de grond met het hout in onze handen. We duwen het stuk hout van ons af en staan op. Een doorgang van een halve meter breed en een halve meter hoog staart me aan.
"Ik moet nog even iets pakken." zeg ik. Ik kijk op mijn horloge en zie hoe hij van 24.59 overspringt naar 13.00. Op dat moment valt het licht uit gevolgd door Manouk's gil.
Today is life, the only life you're sure of.
In het donker zie ik hoe het licht van Olivia's mobiel aanspringt. "Dit is raar." mompelt Olivia.
"Wat is raar?" vraagt Manouk "Naast het feit dat het licht zomaar is uitgevallen.
"Op mijn mobiel staat 13.00." antwoord Olivia.
"Ja, en?" zelf snap ik ook niet wat hier zo raar aan is.
Olivia zucht. "Digitaal hoort er na 24.00, 1.00 te staan." legt ze uit.
"Ooh.." zeg ik. Wat stom dat ik daar niet op was gekomen. Eigenlijk best eng.
"Creepy." merkt Manouk op.
Dan schiet me ineens iets te binnen. Een dag eerder had ik een rugtas meegenomen naar school met daarin mijn voorbereiding spullen. Voor het geval zoiets als dit zou gebeuren.
"Ik heb een tas met zaklampen bij me." zeg ik. Met behulp van Olivia's mobiel lopen we naar mijn kluisje. Uit mijn kluisje haal ik een zwarte rugtas. Uit de tas haal ik drie zaklampen en geef er een aan Olivia en een aan Manouk. Uit de tas haal ik nog drie walkietalkie en deel ze uit.
"Hoe kom je hieraan?" vraagt Manouk.
"Ik ben gewoon graag voorbereid." antwoord ik nonchalant. "Misschien moeten we ook even bij de anderen gaan kijken." Stelt Olivia voor.
Hoeveel jaar heb ik wel niet gehoopt op een mysterie om op te lossen. Ik heb mezelf zoveel getraind door dingen te lezen en te bekijken.
De tas rits ik dicht en doe hem op mijn rug. Gelukkig zijn de zaklampen fel zodat we veel licht hebben. We lopen naar het lokaal. Binnen zie ik het licht van een paar mobiels.
"Hoe komen jullie aan zaklampen?" vraagt Xam.
"Vraag maar niet." antwoord ik. "Hier zijn nog drie zaklampen." Mijn zaklamp leg ik op tafel en rits mijn tas open. Uit de tas haal ik drie zaklampen en drie walkietalkies.
Xam, Mika en Lynn pakken een zaklamp en walkietalkie.
Met mijn zaklamp schijn ik door het lokaal. Benauwd kom ik tot de conclusie dat Destiny er niets is. "Waar is Destiny?" vraag ik al wetende dat ze hier niet is.
"Wat is raar?" vraagt Manouk "Naast het feit dat het licht zomaar is uitgevallen.
"Op mijn mobiel staat 13.00." antwoord Olivia.
"Ja, en?" zelf snap ik ook niet wat hier zo raar aan is.
Olivia zucht. "Digitaal hoort er na 24.00, 1.00 te staan." legt ze uit.
"Ooh.." zeg ik. Wat stom dat ik daar niet op was gekomen. Eigenlijk best eng.
"Creepy." merkt Manouk op.
Dan schiet me ineens iets te binnen. Een dag eerder had ik een rugtas meegenomen naar school met daarin mijn voorbereiding spullen. Voor het geval zoiets als dit zou gebeuren.
"Ik heb een tas met zaklampen bij me." zeg ik. Met behulp van Olivia's mobiel lopen we naar mijn kluisje. Uit mijn kluisje haal ik een zwarte rugtas. Uit de tas haal ik drie zaklampen en geef er een aan Olivia en een aan Manouk. Uit de tas haal ik nog drie walkietalkie en deel ze uit.
"Hoe kom je hieraan?" vraagt Manouk.
"Ik ben gewoon graag voorbereid." antwoord ik nonchalant. "Misschien moeten we ook even bij de anderen gaan kijken." Stelt Olivia voor.
Hoeveel jaar heb ik wel niet gehoopt op een mysterie om op te lossen. Ik heb mezelf zoveel getraind door dingen te lezen en te bekijken.
De tas rits ik dicht en doe hem op mijn rug. Gelukkig zijn de zaklampen fel zodat we veel licht hebben. We lopen naar het lokaal. Binnen zie ik het licht van een paar mobiels.
"Hoe komen jullie aan zaklampen?" vraagt Xam.
"Vraag maar niet." antwoord ik. "Hier zijn nog drie zaklampen." Mijn zaklamp leg ik op tafel en rits mijn tas open. Uit de tas haal ik drie zaklampen en drie walkietalkies.
Xam, Mika en Lynn pakken een zaklamp en walkietalkie.
Met mijn zaklamp schijn ik door het lokaal. Benauwd kom ik tot de conclusie dat Destiny er niets is. "Waar is Destiny?" vraag ik al wetende dat ze hier niet is.
Today is life, the only life you're sure of.
chanell schreef:Waarom gilde Manouk nu zo?? Ik had mezelf schrap gezet voor iets heel engs...
( tot de conclusie dat Destiny er NIET is. "Waar is Destiny?" vraag ik, al wetende dat ze hier niet is. )
Ga zo door!
Groeten,
Chanell
Haha dat komt nog wel, ze schrok alleen omdat het licht uit ging
"Ik dacht dat ze bij jullie was." zegt Lynn.
"Schijn niet in mijn ogen!" zegt Mika zeurend.
"Wie gaan Destiny zoeken en wie gaan naar boven." vraag ik.
"Ik weet niet of je het gemerkt heb, maar we zijn al boven." zegt Nathan.
"We hebben een geheime trap gevonden." zegt Olivia enthousiast.
"Cool." zegt Xam.
"We zijn precies met twaalf dus twee teams van zes?" stel ik voor.
"Ik ga Destiny wel zoeken." oppert Vanessa op die zich duidelijk schuldig voelt.
"Ik ga met je mee." zegt Hazel.
"Ik ga ook wel met jullie mee." zegt Nathan.
"Wij ook." zegt Xam die ook voor Lynn spreekt.
"Ik ook." zegt Mathew.
"Oke, jullie gaan Destiny zoeken. Blijf in iedergeval minstens in groepjes van twee. Met ieder groepje een zaklamp en walkietalkie." leg ik uit.
Mika geeft zijn zaklamp en walkietalkie aan Mathew.
Ons groepje gaat naar de gang. Mijn hart bonst als een gek.
"Wie wil als eerst?" vraagt Olivia.
Het blijft stil.
"Adam wilt wel."zegt Mika die Adam naar voren duwt.
Ik stop mijn zaklamp in Adam's handen.
Zonder te protesteren gaat Adam op zijn knieën zitten en schijnt met de zaklamp naar binnen. Voorzichtig kruip Adam naar binnen.
Als hij binnen is volg ik hem. Eenmaal binnen ga ik staan en klop het stof van mijn broek. Ik volg de lichtstraal die Adam over de muren schijnt. We staan in een gang het bovenste gedeelte van de muur is goud gekleurd en de onderkant is net zoals in de andere gangen donker hout. Aan de muren hangen oude schilderijen en een paar lantaarns.
"Heb je toevallig ook vuur bij je?" vraag ik Adam.
Triomfantelijk haalt hij een blauwe aansteker uit zijn zak. Terwijl de rest naar binnen kruipt steek Adam de dichtst bijzijnde lantaarn aan.
Het licht van de lantaarn werpt een mysterieus gloed op de muren.
Als iedereen in de gang staat begint Adam naar de volgende lantaarn te lopen.
De vloer kraakt onder ons gewicht.
Naast een van de twee deuren hangt nog een lantaarn die Adam aansteekt.
Met een bonzend hart leg ik mijn hand op de deurklink. Even werp ik nog een snelle blik achterom waarna ik de deurklink naar beneden druk en de deur open duw.
"Schijn niet in mijn ogen!" zegt Mika zeurend.
"Wie gaan Destiny zoeken en wie gaan naar boven." vraag ik.
"Ik weet niet of je het gemerkt heb, maar we zijn al boven." zegt Nathan.
"We hebben een geheime trap gevonden." zegt Olivia enthousiast.
"Cool." zegt Xam.
"We zijn precies met twaalf dus twee teams van zes?" stel ik voor.
"Ik ga Destiny wel zoeken." oppert Vanessa op die zich duidelijk schuldig voelt.
"Ik ga met je mee." zegt Hazel.
"Ik ga ook wel met jullie mee." zegt Nathan.
"Wij ook." zegt Xam die ook voor Lynn spreekt.
"Ik ook." zegt Mathew.
"Oke, jullie gaan Destiny zoeken. Blijf in iedergeval minstens in groepjes van twee. Met ieder groepje een zaklamp en walkietalkie." leg ik uit.
Mika geeft zijn zaklamp en walkietalkie aan Mathew.
Ons groepje gaat naar de gang. Mijn hart bonst als een gek.
"Wie wil als eerst?" vraagt Olivia.
Het blijft stil.
"Adam wilt wel."zegt Mika die Adam naar voren duwt.
Ik stop mijn zaklamp in Adam's handen.
Zonder te protesteren gaat Adam op zijn knieën zitten en schijnt met de zaklamp naar binnen. Voorzichtig kruip Adam naar binnen.
Als hij binnen is volg ik hem. Eenmaal binnen ga ik staan en klop het stof van mijn broek. Ik volg de lichtstraal die Adam over de muren schijnt. We staan in een gang het bovenste gedeelte van de muur is goud gekleurd en de onderkant is net zoals in de andere gangen donker hout. Aan de muren hangen oude schilderijen en een paar lantaarns.
"Heb je toevallig ook vuur bij je?" vraag ik Adam.
Triomfantelijk haalt hij een blauwe aansteker uit zijn zak. Terwijl de rest naar binnen kruipt steek Adam de dichtst bijzijnde lantaarn aan.
Het licht van de lantaarn werpt een mysterieus gloed op de muren.
Als iedereen in de gang staat begint Adam naar de volgende lantaarn te lopen.
De vloer kraakt onder ons gewicht.
Naast een van de twee deuren hangt nog een lantaarn die Adam aansteekt.
Met een bonzend hart leg ik mijn hand op de deurklink. Even werp ik nog een snelle blik achterom waarna ik de deurklink naar beneden druk en de deur open duw.
Spannend vervolg! Leuk ook de dingen die ze ontdekken en de vermissing van klasgenoten. Wat ik goed vind, is dat je de groep hebt opgesplitst (nog steeds veel zes man, maar beter dan twaalf). Deze twee verhaallijnen kunnen heel spannend worden, vermoed ik zo
Bedoel je hier niet 00.00 (want digitale klokken gaan maar tot 23 en daarna naar 0)
ze hebben alleen nog een doorgang gezien want toen viel het licht uit. Hoe weten ze dan dat er een trap zit? Misschien is dit wel een geheime gang ergens anders heen 
Ik hoop dat je wat aan mijn feedback hebt. Ga zo door!
Eh, bedoel je hier nu de muur of het plafond? Ik dacht het plafond omdat je het over de bovenkant hebt, maar vervolgens slopen de meiden de muur, haha.De gang is aan de bovenkant rood geverfd en vanaf het midden is het donker bruin hout
Ik kijk op mijn horloge en zie hoe hij van 24.59 overspringt naar 13.00.
Bedoel je hier niet 00.00 (want digitale klokken gaan maar tot 23 en daarna naar 0)
Haha, geniaal! Ik ben benieuwd of ze tot de conclusie komt dat niet alles dat ze gelezen heeft, toe te passen is. In elk geval wel cool dat ze zo voorbereid is.Hoeveel jaar heb ik wel niet gehoopt op een mysterie om op te lossen. Ik heb mezelf zoveel getraind door dingen te lezen en te bekijken.
Umh, even betweterig doen hoor"We hebben een geheime trap gevonden." zegt Olivia enthousiast.
ze hebben alleen nog een doorgang gezien want toen viel het licht uit. Hoe weten ze dan dat er een trap zit? Misschien is dit wel een geheime gang ergens anders heen kruip = kruiptVoorzichtig kruip Adam naar binnen.
Eh, je beschrijft lampen en schilderijen in de gang, maar geen deuren. Het beste is als je beschrijft dat ze deze eerst zien, in plaats van 'naast de deuren', want dan komen ze praktisch uit het nietsNaast een van de twee deuren hangt nog een lantaarn die Adam aansteekt.
Ik hoop dat je wat aan mijn feedback hebt. Ga zo door!
-Maaike- schreef:Spannend vervolg! Leuk ook de dingen die ze ontdekken en de vermissing van klasgenoten. Wat ik goed vind, is dat je de groep hebt opgesplitst (nog steeds veel zes man, maar beter dan twaalf). Deze twee verhaallijnen kunnen heel spannend worden, vermoed ik zo
Eh, bedoel je hier nu de muur of het plafond? Ik dacht het plafond omdat je het over de bovenkant hebt, maar vervolgens slopen de meiden de muur, haha.De gang is aan de bovenkant rood geverfd en vanaf het midden is het donker bruin hout
Ik kijk op mijn horloge en zie hoe hij van 24.59 overspringt naar 13.00.
Bedoel je hier niet 00.00 (want digitale klokken gaan maar tot 23 en daarna naar 0)
Haha, geniaal! Ik ben benieuwd of ze tot de conclusie komt dat niet alles dat ze gelezen heeft, toe te passen is. In elk geval wel cool dat ze zo voorbereid is.Hoeveel jaar heb ik wel niet gehoopt op een mysterie om op te lossen. Ik heb mezelf zoveel getraind door dingen te lezen en te bekijken.
Umh, even betweterig doen hoor"We hebben een geheime trap gevonden." zegt Olivia enthousiast.
kruip = kruiptVoorzichtig kruip Adam naar binnen.
Eh, je beschrijft lampen en schilderijen in de gang, maar geen deuren. Het beste is als je beschrijft dat ze deze eerst zien, in plaats van 'naast de deuren', want dan komen ze praktisch uit het nietsNaast een van de twee deuren hangt nog een lantaarn die Adam aansteekt.
Ik hoop dat je wat aan mijn feedback hebt. Ga zo door!
Ik heb er echt heel veel aan dankje
Ik wacht totdat Adam naar binnen schijnt voordat ik naar binnen stap.
Mijn hart klopt zo hard dat ik het gevoel krijg dat hij eruit wil.
Naast de deur opening hangt nog een lantaarn die Adam aansteekt.
Aan mijn rechterkant staat een grote kast met daarnaast een kaptafel. En aan de linker kant staat een groot tweepersoonsbed. Dit is duidelijk de kamer van de ouders. De andere volgen mij de kamer in. Waarschijnlijk is de kamer van Constance boven.
Ik loop de gang in en dankzij het licht van de lantaarns kan ik een beetje zien waar ik loop. De deurklink van de deur aan het eind van de gang druk ik naar beneden en probeer hem te openen. De deur blijft gewoon op zijn plaats. Met al mijn kracht trek ik aan de deur. Hij geeft geen centimeter mee. Waarschijnlijk zit de deur op slot.
Het licht van een zaklamp schijnt op de deurklink. Onder de deurklink zit een sleutelgat wat mij niet eerder was opgevallen. Achter me staat Olivia met een zaklamp.
"De deur zit op slot. Maar misschien ligt de sleutel in de grote slaapkamer." zeg ik teleurgesteld.
Olivia overhandigd me haar zaklamp. Samen lopen we de grote slaapkamer in.
"De deur zit op slot misschien dat hier een sleutel ligt." zeg ik tegen mijn klasgenoten. Sommige zitten gespannen en sommige verveeld, ergens in de kamer.
Omdat niemand reageert loop ik zelf naar de kaptafel en check de lades. Het enige wat de lades vult is stof. En in de kast ligt naast de stof alleen een oude jurk.
Als ik naar een van de nachtkastjes loop struikel ik bijna over een plank die een beetje los zit. Ik kan me nog net aan het bed opvangen. Allebei de kastjes zijn leeg.
"Ik heb op alle logische plaatsen gekeken maar ik kan niks vinden." zucht ik. Teleurgesteld laat ik me naast Jayden en Mika op bed vallen.
"Kijk dan op de onlogische plaatsen." zegt Jayden.
Ik kijk hem aan en veer overeind. Dat is het! Kijk op de onlogische plaatsen.
"Thanks." zeg ik met nieuwe hoop. Met grote passen loop ik naar de kaptafel en kijk eronder. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik een envelop aan de onderkant van de kaptafel zie. Nieuwschierig pak ik de envelop en open het. In de envelop zit de sleutel die hopelijk op de deur past. Triomfantelijk hou ik de sleutel om hoog en loop naar de deur. Met gemengde gevoelens steek ik de sleutel in het slot en draai de sleutel om. De klik van het openspringende slot klinkt als muziek in mijn oren. Met moeite trek ik de deur open. Het licht van Olivia's zaklamp schijnt naar binnen. Het licht van de zaklamp onthuld een trap. Ongecontroleerd wil ik naar boven lopen, al mijn eigen regels vergetenende. Maar ik word bij mijn arm gepakt. Geschrokken draai ik me om.
"Niemand gaat alleen." zegt Jayden.
"Sorry, helemaal vergeten. Ik ben gewoon zo nieuwsgierig. Ik wil weten wat er gebeurt is. Dit is beter dan een film, een liefdes tragedie waar niemand vanaf weet. Die wij gaan ontdekken." Ratel ik opgewonden aan een stuk door.
De rest is al achter ons komen staan. Opgewonden begin ik de trap op te lopen, met mijn handen tegen de muur omdat er geen trapleuning is.
De trap kraakt nog harder dan de vloer.
Mijn hart klopt zo hard dat ik het gevoel krijg dat hij eruit wil.
Naast de deur opening hangt nog een lantaarn die Adam aansteekt.
Aan mijn rechterkant staat een grote kast met daarnaast een kaptafel. En aan de linker kant staat een groot tweepersoonsbed. Dit is duidelijk de kamer van de ouders. De andere volgen mij de kamer in. Waarschijnlijk is de kamer van Constance boven.
Ik loop de gang in en dankzij het licht van de lantaarns kan ik een beetje zien waar ik loop. De deurklink van de deur aan het eind van de gang druk ik naar beneden en probeer hem te openen. De deur blijft gewoon op zijn plaats. Met al mijn kracht trek ik aan de deur. Hij geeft geen centimeter mee. Waarschijnlijk zit de deur op slot.
Het licht van een zaklamp schijnt op de deurklink. Onder de deurklink zit een sleutelgat wat mij niet eerder was opgevallen. Achter me staat Olivia met een zaklamp.
"De deur zit op slot. Maar misschien ligt de sleutel in de grote slaapkamer." zeg ik teleurgesteld.
Olivia overhandigd me haar zaklamp. Samen lopen we de grote slaapkamer in.
"De deur zit op slot misschien dat hier een sleutel ligt." zeg ik tegen mijn klasgenoten. Sommige zitten gespannen en sommige verveeld, ergens in de kamer.
Omdat niemand reageert loop ik zelf naar de kaptafel en check de lades. Het enige wat de lades vult is stof. En in de kast ligt naast de stof alleen een oude jurk.
Als ik naar een van de nachtkastjes loop struikel ik bijna over een plank die een beetje los zit. Ik kan me nog net aan het bed opvangen. Allebei de kastjes zijn leeg.
"Ik heb op alle logische plaatsen gekeken maar ik kan niks vinden." zucht ik. Teleurgesteld laat ik me naast Jayden en Mika op bed vallen.
"Kijk dan op de onlogische plaatsen." zegt Jayden.
Ik kijk hem aan en veer overeind. Dat is het! Kijk op de onlogische plaatsen.
"Thanks." zeg ik met nieuwe hoop. Met grote passen loop ik naar de kaptafel en kijk eronder. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik een envelop aan de onderkant van de kaptafel zie. Nieuwschierig pak ik de envelop en open het. In de envelop zit de sleutel die hopelijk op de deur past. Triomfantelijk hou ik de sleutel om hoog en loop naar de deur. Met gemengde gevoelens steek ik de sleutel in het slot en draai de sleutel om. De klik van het openspringende slot klinkt als muziek in mijn oren. Met moeite trek ik de deur open. Het licht van Olivia's zaklamp schijnt naar binnen. Het licht van de zaklamp onthuld een trap. Ongecontroleerd wil ik naar boven lopen, al mijn eigen regels vergetenende. Maar ik word bij mijn arm gepakt. Geschrokken draai ik me om.
"Niemand gaat alleen." zegt Jayden.
"Sorry, helemaal vergeten. Ik ben gewoon zo nieuwsgierig. Ik wil weten wat er gebeurt is. Dit is beter dan een film, een liefdes tragedie waar niemand vanaf weet. Die wij gaan ontdekken." Ratel ik opgewonden aan een stuk door.
De rest is al achter ons komen staan. Opgewonden begin ik de trap op te lopen, met mijn handen tegen de muur omdat er geen trapleuning is.
De trap kraakt nog harder dan de vloer.
Today is life, the only life you're sure of.
Leuk vervolg weer! Geheimzinnige kamers en gesloten deuren doen het altijd goed
En waarom is de kamer van Constance boven? Tot nu toe hebben de leerlingen geen trap opgemerkt (behalve die keer dat je zei dat er een trap was, voordat ze de gang in gingen).
Misschien een gekke gedachte, maar als ik oude jurk zie liggen en ik houd van mysterieuze dingen dan zou ik hem oppakken om hem te bekijken
Ik zou alles op pakken en omkeren en bekijken, gewoon omdat het kan en alles geheimzinnig is en ontraadselt moet worden
Als ie loszit verbergt ie vast iets
Krijg zin om mee te zoeken!
)
Ga zo door! Ben benieuwd wat ze boven zullen aantreffen
Hoezo is dit duidelijk de kamer van de ouders? Kan het geen logeerkamer zijn geweest, want wie heeft nu de ouderslaapkamer verstopt in een geheime gang?Dit is duidelijk de kamer van de ouders. De andere volgen mij de kamer in. Waarschijnlijk is de kamer van Constance boven.
En waarom is de kamer van Constance boven? Tot nu toe hebben de leerlingen geen trap opgemerkt (behalve die keer dat je zei dat er een trap was, voordat ze de gang in gingen). de stof = stof (nu staat er dat er "kleding" stof ligt in plaats van stof als viezigheid (de stofnesten kan wel))En in de kast ligt naast de stof alleen een oude jurk.
Misschien een gekke gedachte, maar als ik oude jurk zie liggen en ik houd van mysterieuze dingen dan zou ik hem oppakken om hem te bekijken
Ik zou alles op pakken en omkeren en bekijken, gewoon omdat het kan en alles geheimzinnig is en ontraadselt moet worden Wat zit er onder die plank?!Als ik naar een van de nachtkastjes loop struikel ik bijna over een plank die een beetje los zit.
Als ie loszit verbergt ie vast iets Leuker is, als ze toch nog op meerdere onlogische plekken moet kijken of dat ze even moet nadenken wat een onlogische plek is / waar zij iets wat niet gevonden mag worden zou verstoppen (maar dat is mijn mening). Dat ze enthousiast is bij het idee van Jayden vind ik wel heel leuk, ook dat ze daardoor een boost energie krijgtEen grote glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik een envelop aan de onderkant van de kaptafel zie
Krijg zin om mee te zoeken!Kraak, piep, piep, de scharnieren zijn vastgeroest (iets meer showMet moeite trek ik de deur open.
)Haha daar is de mysterieuze trap!Het licht van de zaklamp onthuld een trap.
Aww, lief!"Niemand gaat alleen." zegt Jayden.
Is de hele kamer zeg maar de trap, of is er ook nog ruimte naast de trap? - Just wondering -met mijn handen tegen de muur omdat er geen trapleuning is.
Ga zo door! Ben benieuwd wat ze boven zullen aantreffen
Nee, natuurlijk niet, 't is ook veel te spannend....Bijna boven zet ik mijn voeten op dezelfde trede. Een gil ontsnapt uit mijn mond als ik met mijn voeten door de trap zak. Ik verlies mijn evenwicht en val naar voren. Mijn gezicht komt op de rand van de bovenste trap terecht. Een brandend gevoel schiet door mijn enkel die vast zit in de trap. Hijgend van de schrik duw ik me overeind en probeer mijn voet uit de trap te trekken. Jayden die achter me liep helpt me en ik krijg mijn voet eruit.
"Gaat het?" luid zijn vraag.
Ik ga bovenaan de trap zitten en wrijf over mijn enkel. "Ja, alleen mijn enkel doet een beetje pijn." antwoord ik. Steun zoekend bij de muren sta ik op. Ik loop verder zodat de rest ook de gang in kan. Met Jayden op mijn hielen loop ik naar de achterste deur. De deurklink is zo heet dat ik hem los moet laten.
"Auw!" Op dat moment proef ik bloed. Met mijn vingers ga ik over mijn lippen. Het licht van de zaklamp vertoond het bloed op mijn vingers. De mouw van mijn jack trek ik over mijn hand. Zo probeer ik de deurklink aan te raken. Snel duw ik de deurklink naar beneden en trek de deur open. Voor me verschijnt nog een trap die naar boven leid. "Kijk je deze keer uit." grapt Jayden. "Doe ik toch altijd." reageer ik. Voorzichtig loop ik de trap op. Veilig komen Jayden en ik boven aan. Wanneer we boven aankomen valt de deur achter ons dicht. Benauwd ren ik de trap af en probeer de deur te openen. Maar er is geen beweging in te krijgen. "Hij zit vast." informeer ik Jayden terwijl ik weer naar boven loop. "Misschien is er nog een andere weg uit." zegt Jayden hoopvol. Allebei weten we dat er geen andere weg uit zal zijn. Met de zaklamp schijn ik door de kamer. Een hemelbed staat tegen de rechter wand in de hoek staan nog een paar dozen. Met de aansteker van Adam steek ik de lantaarns in de kamer aan. "Waar zoeken we precies naar." vraagt Jayden. "Haar dagboek, en ik weet al waar die ligt." luid mijn antwoord. "Hoe weet je dat nou weer?" vraagt Jayden niet overtuigd. "Ik ben een meisje." zeg ik terwijl ik een boekje onder het matras tevoorschijn haal. Tevreden draai ik me om en schijn in Jayden's gezicht. Hij houd zijn armen voor zijn ogen om ze te beschermen tegen het felle licht dat uit mijn zaklamp komt. "Sorry." zeg ik lachend. Ik plof neer op het bed waar een hele stof wolk vanaf komt. Met trillende handen van opwinding open ik het boekje.
Lief dagboek,
Hij is de charmantste jongeman die ik ooit heb ontmoet! Wanneer ik hem zie voelt het alsof er niemand anders is. En zijn woorden doen mijn adem stokken. Hij is zo aardig en grappig. Morgen ga ik met hem mee appels plukken in de boomgaarden van zijn oom.
Snel blader ik naar de laatste pagina.
Ik ben zo ongelukkig. Ik mis mijn liefste Armandon. Vandaag heb ik beslist dat ik niet zonder hem kan leven. Ik mis hoe hij me laat lachen, de avonturen die we samen beleefden. Hoe ik mezelf kon zijn bij hem. Vanavond ga ik naar hem toe en dan kunnen we vluchten.
Er moet meer zijn. De laatste pagina is helemaal vol geschreven. Misschien dat ze ergens anders in verder is gegaan. "Er moet nog een ander boekje zijn." merk ik op. Ik sta op en loop naar de grote kledingkast aan de andere kant van de kamer. De deuren gaan verbazingwekkend gemakkelijk open. In de kast hangt een mooie licht bruine baljurk. Het is moeilijk om de mooie jurk te weerstaan. Voorzichtig pak ik de jurk van de haak en trek hem aan. Hij past precies. Met behulp van het licht van de lantaarns kijk ik in de stoffige spiegel naast de kast. "Oh, mijn god." mompelt Jayden. "Elisabeth ik denk dat je dit wel zou willen zien." Jayden wijst naar een schilderij aan de wand. Nieuwsgierig kom ik naast hem staan en schijn met mijn zaklamp op het schilderij. Mijn mond valt open van verbazing. Op het schilderij staat een meisje van mijn leeftijd. Waarschijnlijk Constance. Op het schilderij draagt ze de zelfde jurk als ik nu aan heb. Ze heeft haar donker blonde krullend haar langs haar gezicht hangen. Ze heeft dezelfde ogen, lippen en neus. Haar hele gezicht is het zelfde als die van mij. Ik ga weer voor de spiegel staan en haal mijn haar uit een staart. Mijn haar valt langs mijn gezicht. "Dat kan toch niet." mompel ik. "Ze lijkt precies op jou. Ze zou je tweeling zus kunnen zijn." zegt Jayden. "Een probleem ze is al bijna twee honderd jaar dood." zeg ik tegen het spiegelbeeld van Jayden. Ineens begint de kamer om me heen te draaien. Als hij weer stil staat is hij anders door een raam in de muur valt licht. De kamer ziet er niet meer oud uit. Op het bed zit Constance te schrijven in haar dagboek. De deur vliegt open en een man stormt woest naar binnen. Hij schreeuwt iets wat ik niet kan verstaan en pakt haar dan bij haar arm en smijt haar op de grond. Hulpeloos ligt Constance op de grond. Dan komt er een jonge man binnen. De man trekt zijn revolver en richt het op de jonge man. "Hij is opgesloten op de geheime plek heer." zegt de jonge man. "Laat nu Constance gaan." Over het gezicht van de man trekt een brede grijns. "U had mij haar hand beloofd." zegt de jongeman wie waarschijnlijk haar verloofde is. Zonder iets te zeggen vuurt de man zijn revolver af. Constance gilt en haar verloofde valt als een lappenpop op de grond neer. Dreigend wend hij zich naar Constance. "Papa." zegt Constance haast smeekent. Haar vader. De man is Constance vader. "Hoe dacht je ooit dat je met die boerenjongen weg zou kunnen vluchten." zegt haar vader boos. "Ik heb je hier alles gegeven. Eten, kleding, onderdak, liefde en een man. En dan wil je er vandoor met iemand zoals Armandon. Dat kan ik niet laten gebeuren." Constance kijkt gekwetst. "Waar is hij, waar is Armandon?" vraagt ze op een smeekende toon. Haar vader tilt haar op aan een arm en houd die stevig vast. Met haat in haar ogen kijkt ze hem aan. "Ik zorg dat jullie voor eeuwig gescheiden zullen blijven." antwoord hij verbitterd. Dan kijkt Constance mijn kant op. Maar dan dringt het tot me door dat ze me recht aankijkt. Over haar wang glijd een traan. Haar vader ziet haar kijken en volgt haar blik. Woedend loopt hij op me af. Schuw deins ik achteruit. Ik voel zijn ruwe handen op mijn keel. Steeds steviger. De lucht wordt uit mijn longen geperst. Met alle kracht die ik heb stribbel ik tegen. Het lukt me hem van mij weg te trappen en ik beland op de grond. Gretig hap ik naar lucht en wrijf over mijn keel heen. En ik merk dat ik weer terug ben. Jayden kijkt me bezorgt aan. "Wat is er gebeurt?" vraagt hij als hij naast me neer knielt. "Ik had een nogal tastelijk tripje naar het verleden." antwoord ik als ik weer op adem ben. Snel leg ik uit wat ik heb gezien. "Dus, omdat Armandon als geest nog gevangen zit door de geest van haar vader heeft Constance geen rust." vat Jayden het samen. "En wat voor rol spelen wij hier in?" vraagt hij ongelovig. "Wij moeten haar helpen." antwoord ik. "Ik weet niet of ik dit wel kan geloven." zegt Jayden twijfelend. In de kamer verschijnt een fel wit licht dat na een paar seconden weer verdwenen is. Net lang genoeg om Jayden een bevestiging te geven. "Dankje." fluister ik naar Constance. "Dus wat zeg je er van?" vraag ik uitdagend. "Ik denk dat ik ook geen ander keus heb." lacht Jayden.
"Gaat het?" luid zijn vraag.
Ik ga bovenaan de trap zitten en wrijf over mijn enkel. "Ja, alleen mijn enkel doet een beetje pijn." antwoord ik. Steun zoekend bij de muren sta ik op. Ik loop verder zodat de rest ook de gang in kan. Met Jayden op mijn hielen loop ik naar de achterste deur. De deurklink is zo heet dat ik hem los moet laten.
"Auw!" Op dat moment proef ik bloed. Met mijn vingers ga ik over mijn lippen. Het licht van de zaklamp vertoond het bloed op mijn vingers. De mouw van mijn jack trek ik over mijn hand. Zo probeer ik de deurklink aan te raken. Snel duw ik de deurklink naar beneden en trek de deur open. Voor me verschijnt nog een trap die naar boven leid. "Kijk je deze keer uit." grapt Jayden. "Doe ik toch altijd." reageer ik. Voorzichtig loop ik de trap op. Veilig komen Jayden en ik boven aan. Wanneer we boven aankomen valt de deur achter ons dicht. Benauwd ren ik de trap af en probeer de deur te openen. Maar er is geen beweging in te krijgen. "Hij zit vast." informeer ik Jayden terwijl ik weer naar boven loop. "Misschien is er nog een andere weg uit." zegt Jayden hoopvol. Allebei weten we dat er geen andere weg uit zal zijn. Met de zaklamp schijn ik door de kamer. Een hemelbed staat tegen de rechter wand in de hoek staan nog een paar dozen. Met de aansteker van Adam steek ik de lantaarns in de kamer aan. "Waar zoeken we precies naar." vraagt Jayden. "Haar dagboek, en ik weet al waar die ligt." luid mijn antwoord. "Hoe weet je dat nou weer?" vraagt Jayden niet overtuigd. "Ik ben een meisje." zeg ik terwijl ik een boekje onder het matras tevoorschijn haal. Tevreden draai ik me om en schijn in Jayden's gezicht. Hij houd zijn armen voor zijn ogen om ze te beschermen tegen het felle licht dat uit mijn zaklamp komt. "Sorry." zeg ik lachend. Ik plof neer op het bed waar een hele stof wolk vanaf komt. Met trillende handen van opwinding open ik het boekje.
Lief dagboek,
Hij is de charmantste jongeman die ik ooit heb ontmoet! Wanneer ik hem zie voelt het alsof er niemand anders is. En zijn woorden doen mijn adem stokken. Hij is zo aardig en grappig. Morgen ga ik met hem mee appels plukken in de boomgaarden van zijn oom.
Snel blader ik naar de laatste pagina.
Ik ben zo ongelukkig. Ik mis mijn liefste Armandon. Vandaag heb ik beslist dat ik niet zonder hem kan leven. Ik mis hoe hij me laat lachen, de avonturen die we samen beleefden. Hoe ik mezelf kon zijn bij hem. Vanavond ga ik naar hem toe en dan kunnen we vluchten.
Er moet meer zijn. De laatste pagina is helemaal vol geschreven. Misschien dat ze ergens anders in verder is gegaan. "Er moet nog een ander boekje zijn." merk ik op. Ik sta op en loop naar de grote kledingkast aan de andere kant van de kamer. De deuren gaan verbazingwekkend gemakkelijk open. In de kast hangt een mooie licht bruine baljurk. Het is moeilijk om de mooie jurk te weerstaan. Voorzichtig pak ik de jurk van de haak en trek hem aan. Hij past precies. Met behulp van het licht van de lantaarns kijk ik in de stoffige spiegel naast de kast. "Oh, mijn god." mompelt Jayden. "Elisabeth ik denk dat je dit wel zou willen zien." Jayden wijst naar een schilderij aan de wand. Nieuwsgierig kom ik naast hem staan en schijn met mijn zaklamp op het schilderij. Mijn mond valt open van verbazing. Op het schilderij staat een meisje van mijn leeftijd. Waarschijnlijk Constance. Op het schilderij draagt ze de zelfde jurk als ik nu aan heb. Ze heeft haar donker blonde krullend haar langs haar gezicht hangen. Ze heeft dezelfde ogen, lippen en neus. Haar hele gezicht is het zelfde als die van mij. Ik ga weer voor de spiegel staan en haal mijn haar uit een staart. Mijn haar valt langs mijn gezicht. "Dat kan toch niet." mompel ik. "Ze lijkt precies op jou. Ze zou je tweeling zus kunnen zijn." zegt Jayden. "Een probleem ze is al bijna twee honderd jaar dood." zeg ik tegen het spiegelbeeld van Jayden. Ineens begint de kamer om me heen te draaien. Als hij weer stil staat is hij anders door een raam in de muur valt licht. De kamer ziet er niet meer oud uit. Op het bed zit Constance te schrijven in haar dagboek. De deur vliegt open en een man stormt woest naar binnen. Hij schreeuwt iets wat ik niet kan verstaan en pakt haar dan bij haar arm en smijt haar op de grond. Hulpeloos ligt Constance op de grond. Dan komt er een jonge man binnen. De man trekt zijn revolver en richt het op de jonge man. "Hij is opgesloten op de geheime plek heer." zegt de jonge man. "Laat nu Constance gaan." Over het gezicht van de man trekt een brede grijns. "U had mij haar hand beloofd." zegt de jongeman wie waarschijnlijk haar verloofde is. Zonder iets te zeggen vuurt de man zijn revolver af. Constance gilt en haar verloofde valt als een lappenpop op de grond neer. Dreigend wend hij zich naar Constance. "Papa." zegt Constance haast smeekent. Haar vader. De man is Constance vader. "Hoe dacht je ooit dat je met die boerenjongen weg zou kunnen vluchten." zegt haar vader boos. "Ik heb je hier alles gegeven. Eten, kleding, onderdak, liefde en een man. En dan wil je er vandoor met iemand zoals Armandon. Dat kan ik niet laten gebeuren." Constance kijkt gekwetst. "Waar is hij, waar is Armandon?" vraagt ze op een smeekende toon. Haar vader tilt haar op aan een arm en houd die stevig vast. Met haat in haar ogen kijkt ze hem aan. "Ik zorg dat jullie voor eeuwig gescheiden zullen blijven." antwoord hij verbitterd. Dan kijkt Constance mijn kant op. Maar dan dringt het tot me door dat ze me recht aankijkt. Over haar wang glijd een traan. Haar vader ziet haar kijken en volgt haar blik. Woedend loopt hij op me af. Schuw deins ik achteruit. Ik voel zijn ruwe handen op mijn keel. Steeds steviger. De lucht wordt uit mijn longen geperst. Met alle kracht die ik heb stribbel ik tegen. Het lukt me hem van mij weg te trappen en ik beland op de grond. Gretig hap ik naar lucht en wrijf over mijn keel heen. En ik merk dat ik weer terug ben. Jayden kijkt me bezorgt aan. "Wat is er gebeurt?" vraagt hij als hij naast me neer knielt. "Ik had een nogal tastelijk tripje naar het verleden." antwoord ik als ik weer op adem ben. Snel leg ik uit wat ik heb gezien. "Dus, omdat Armandon als geest nog gevangen zit door de geest van haar vader heeft Constance geen rust." vat Jayden het samen. "En wat voor rol spelen wij hier in?" vraagt hij ongelovig. "Wij moeten haar helpen." antwoord ik. "Ik weet niet of ik dit wel kan geloven." zegt Jayden twijfelend. In de kamer verschijnt een fel wit licht dat na een paar seconden weer verdwenen is. Net lang genoeg om Jayden een bevestiging te geven. "Dankje." fluister ik naar Constance. "Dus wat zeg je er van?" vraag ik uitdagend. "Ik denk dat ik ook geen ander keus heb." lacht Jayden.
Spannend vervolg zeg! Leuk dat ze de jurk aantrekt en dat het ook nog iets in beweging zet Ik vond het ook leuk dat ze het dagboek vonden.
Ik zou het geschreven stuk van het dagboek tussen dubbele aanhalingstekens zetten " ". Daarnaast raad ik je aan om het schuingedrukt neer te zetten. Dan springt het er wat meer uit. Dat geldt ook voor het tripje terug in de tijd. Ze is dan niet meer hier in het nu, dus dan is het overzichtelijker voor de lezer (je maakt dan onderscheid tussen de twee tijden). Ik heb dat pas zelf ook geleerd, omdat ik mijn personages beschreef in het nu en in hun dromen, m'n lezers gaven aan dat het helderder zou zijn. En ik ben het nu met hen eens Dus ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.
Verder, probeer als iemand iets zegt dit op een nieuwe regel te plaatsen (geen witregel, alleen een enter). Dan krijgt 1) je tekst wat meer lucht, nu is het een beetje een blok en 2) dat leest net wat fijner
Ohja wat ik me nog afvroeg, zijn die vrienden/klasgenoten niet kabaal aan het maken aan de andere kant van de deur? Als er een deur voor mij dicht zou vallen en twee klasgenoten zouden erdoor verdwijnen, dan zou ik op z'n minst gaan schreeuwen zodat ze reageren om te zeggen dat het goed met ze gaat
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ga zo door! Ben benieuwd wat er nog meer gaat gebeuren
Ik vond het ook leuk dat ze het dagboek vonden.Ik zou het geschreven stuk van het dagboek tussen dubbele aanhalingstekens zetten " ". Daarnaast raad ik je aan om het schuingedrukt neer te zetten. Dan springt het er wat meer uit. Dat geldt ook voor het tripje terug in de tijd. Ze is dan niet meer hier in het nu, dus dan is het overzichtelijker voor de lezer (je maakt dan onderscheid tussen de twee tijden). Ik heb dat pas zelf ook geleerd, omdat ik mijn personages beschreef in het nu en in hun dromen, m'n lezers gaven aan dat het helderder zou zijn. En ik ben het nu met hen eens
Dus ik hoop dat jij er ook iets aan hebt.Verder, probeer als iemand iets zegt dit op een nieuwe regel te plaatsen (geen witregel, alleen een enter). Dan krijgt 1) je tekst wat meer lucht, nu is het een beetje een blok en 2) dat leest net wat fijner
Ohja wat ik me nog afvroeg, zijn die vrienden/klasgenoten niet kabaal aan het maken aan de andere kant van de deur? Als er een deur voor mij dicht zou vallen en twee klasgenoten zouden erdoor verdwijnen, dan zou ik op z'n minst gaan schreeuwen zodat ze reageren om te zeggen dat het goed met ze gaat
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Ga zo door! Ben benieuwd wat er nog meer gaat gebeuren
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ik ben een hele lange tijd weg geweest en heb in die tijd heel veel geschreven. Meerdere verhalen (Ik ben namelijk erg chaotisch). Maar ik ben klaar met het verhaal lucky number 13 er zit alleen een maar aan... Ik heb hem herschreven met andere personages. Een klasgenoot dacht dat het verhaal over nze klas ging toen ik hem erover vertelde en dat bracht me op het idee. Ik heb jullie tips meegenomen en heb er veel aangehad. Ik ben jullie erg dankbaar want zonder jullie was ik echt niet zo ver gekomen. Als jullie het ook willen, wil ik met jullie mijn verhaal delen. Ook hoop ik dat jullie mij dan meer tips zouden kunnen geven. Ik ben momenteel ook bezig met een deel 2 dat ergens ook op waar verhaal gebaseerd is. Zelf ben ik er erg enthousiast over en wil dat al graag met jullie delen, maar natuurlijk kan ik geen deel 2 delen als deel 1 nog niet gelezen is. Ook ben ik niet geheel tevreden over deel 1. Alleen weet ik niet wat het is.
Nu heb ik echter nog een vraag. Willen jullie het lezen?
Nu heb ik echter nog een vraag. Willen jullie het lezen?
