Unfinished.

[An-Sofietje]

PROLOOG:

Iedereen vindt waarschijnlijk dat ik een zielig, emotioneel meisje ben. Maar ze durven het niet zeggen - moest het zo zijn. Waarom zouden ze het zeggen? Ik ben toch maar een emotioneel wrak. Maar ooit - bijna twee jaar geleden, na… het voorval… - was ik de vrolijkheid zelve. Ik was zo'n meisje dat alles luidop zei wat ze dacht, dat bijna overal geliefd was, maar dat alles is veranderd na hém. Of om precies te zijn na zijn dóód. Hij - Dylan - was mijn vriendje. Maar, hij was ook mijn beste vriend. Ik kon niet zonder hem. Ik kon met alles over hem praten, ik kon met hem lachen, ik kon op hem rekenen…
Maar dat alles gaat nu niet meer.

Sinds zíjn dood ben ik veranderd. Ik zeg nu niet meer wat ik denk. Ik heb niet meer zoveel vrienden als vroeger. Ik heb amper vrienden. Ik ben liever op mezelf. Ik leef in mijn eigen binnenste wereldje, waar niemand me kan storen. Ik denk op mijn eigen manier aan dingen. Ik denk veel. Ik ben een denker. Maar vooral een dromer.

[An-Sofietje]

Dit is dus het beloofde 'Tot de dood'. De titel is anders, en het verhaal ook, omdat ik zoveel dingen heb veranderd, en bijna nooit zeker was van wat ik schreef. Dit is het beste - vind ik toch - wat ik geschreven heb dus… hier is het . Hoop dat jullie het mooi vinden

Oh jha, feedback en tips zijn bij mij altijd welkom .

[An-Sofietje]

Hoofdstuk I:

Ik schrik wakker. Vandaag. Is. De. Verhuizing. Ik moet weg van dit oude gezellige dorpje. Ik moet weg van mijn ouders. Ik moet weg van zíjn geboorteplaats.
Mijn ouders sturen mij naar mijn tante in Lilywood, omdat ze vinden dat het gezellige stadje waar ik woon me teveel aan hém doet denken. Alsof ik dat moet geloven! Mijn moeder meent het natuurlijk echt, ze wilt altijd het beste voor me, daarom houd ik ook zoveel van haar. Maar mijn vader daarentegen… hij vindt gewoon dat mijn depressie niet goed is voor de zaak. Mijn vader is de uitbader van het meest bekende restaurant van de stad. En wie wilt dáár nu bediend worden door een stil meisje, met een donkere kledingstijl, en veel mascara?

Ik kijk mijn kamer rond. De kamer die ik achter moet laten. Ik kijk nog eens heel goed rond. Ik kijk naar elke hoek, naar elke muur, naar alles. Niet dat dat zo veel is; bijna alles is al verpakt en klaar voor een reis naar Lilywood. Het enige wat nog in mijn kamer staat is mijn lege kledingkast, een klok aan de muur, mijn leeg bureau, mijn bed, en mijn nachtkastje.
Vluchtig werp ik een blik op de klok boven mijn bureau. Negen uur 's ochtends, ik heb nog twee uur totdat ik dit hier achterlaat. Ik was me, kleed me vlug aan en ga voor mijn deur staan. Mijn mooie witte deur waar 'Marie' op staat. Mijn naam. Ik wrijf over de letter.
En dan draai ik me om en slenter weg...

[An-Sofietje]

Dat was een klein stukje, misschien post ik straks meer

[JodieJJ]

hey än - sofietje

ten eerste leuk geschreven. begin dat velen zal aanspreken het laat wel weinig weg voor de fantasie van het verhaal ( waar het over gaat enz. ) maar ik denk dat dat in dit geval ook niet belangrijk is.

wel vond ik je proloog nogal tegenstrijdig. het eerste deel lijkt niet te gaan over iemand die depressief is. ( ben jezelf welleens depressief geweest ? ) als in depressie mensen worden over het algemeen niet als dapper beschouwd. een belangrijk punt van depressiviteit is dat je in de meeste gevallen je helemaal geen toekomst meer kan voorstellen ( hier wacht of hoop je dus ook niet op ) en over het algemeen probeer je activiteiten te ontwijken ( ook al is dit lang niet zo in alle gevallen... maar het plezier erin is wel zo'n beetje altijd verminderd en de interesse )

je tweede deel daarentegen beschrijft weer goed depressie. denken dat mensen heel negatief over haar zijn. niet meer zoveel vrienden hebben liever alleen willen zijn. enz.

ik zou daar dus alleen wat aanpassingen in maken.
Verder heb ik grammaticaal niet gekeken omdat ik in de trein zit xp. ( goed vermaak andermans verhalen lezen ^^ )

helaas moet ik er dan ook bijleggen dat ik wss niet zal verder lezen. niet omdat het geen verhaal is die de moeite niet waard is om te lezen ! maar meer omdat ik dit genre volledig ontgroeit ben... ik vind het wel een verhaal dat ik zou aanraden bij lezers die van teen drama verhalen houden ^^

Nog veel plezier met het schrijven hieraan!

[An-Sofietje]

@JodieJJ
Euhm even kijken… met dat dapper bedoelde ik dat mensen haar dapper vinden, óndanks haar depressie… en ja, ik ben al depressief geweest, maar ik haat het om mensen teleur te stellen, dus was ik overal waar ik moest zijn, ik was er alleen niet blij… en dat van de toekomst, daar kan je wel gelijk in hebben; daar ga ik nog eens goed naar kijken, en uiteindelijk zal ik het waarschijnlijk veranderen

[An-Sofietje]

Ik zit in de wagen. Op weg naar Lilywoods. Al mijn spullen in kartonnen dozen gepropt. Ik zie er enorm naar tegenop om te vertrekken, maar het moet nu eenmaal.

Lilywoods is een groen dorpje omringt door bossen. Het is er wel heel gezellig, maar het weer daarentegen... Het is ongeveer drie uur rijden vanaf mijn geboortestadje; een lange reis om stil te zitten.
Lilywoods is qua oppervlakte heel groot, maar qua bevolking heel klein. Er liggen vooral velden en de drie uur durende weg ernaartoe is bijna constant door velden, met soms vee erop, maar meestal graan of maïs.

Ik kijk er wel naar uit om mijn tante eindelijk nog eens terug te zien. Het is al lang geleden, van mijn tiende verjaardag. Zeven jaar heb ik haar niet gezien. Tot mijn tien jaar kwam ik altijd elke zomer hierheen. Ik ken nog veel mensen uit de buurt, maar ze zullen ongetwijfeld merken dat het niet goed met me gaat; dat ik in een depressie zit. In stilte bereid ik me al voor op de vragen die ze ongetwijfeld zullen stellen. Waarom heb je zoveel mascara op? Wat is er met je kledingstijl gebeurd? Waarom draag je zoveel zwart? Waarom ben je zo stil?

Ik staar uit mijn raam en zie dat we er bijna zijn. In mijn hoofd probeer ik te plannen wat ik wanneer ga doen vandaag: eerst kleren uitpakken, dan mijn andere spullen, misschien eventjes in het bos dat het huis omringd van mijn tante wandelen, en nog veel meer.
We rijden de oprit op. Mijn oma woont in het oudste huis van heel Lilywoods. Het ligt ver buiten het centrum.

Het huis zelf is een grote villa, die vroeger waarschijnlijk prachtig geweest moet zijn. Maar, hij heeft jammer genoeg de bloei van zijn leven al achter de rug. De verf is al een beetje afgebladerd en de muren zijn veroverd door klimop. En toch, vind ik dit huis prachtig. De verf en de klimop schept een bepaalde sfeer, die ik niet goed kan benoemen.