Hoofdstuk 1.0
De ontsnapping
‘Ren voor je leven' galmde door de gedachtes van het meisje dat probeerde te vluchten uit zijn klauwen 'en als dat niet genoeg is, ren nog harder’
Als ze wist wat er achter de deuren afspeelde in dit verlaten kasteel had ze nooit het lef gehad om het kasteel binnen te treden. Zijn harde gelach galmde door alle gangen heen wat het meisje het gevoel gaf dat hij haar helemaal omsingeld had. Tranen baanden hun weg over haar wangen en de pijn die ze in haar voeten voelde was intens.Het voelde als spijkers in haar blote voeten die steeds dieper haar huid binnendrongen.
Ze had het gevoel dat ze elk moment over haar eigen voeten zou struikelen en haar kans om te ontsnappen in puin zag opgaan.
Echter moest ze de pijn negeren want haar overlevingsinstinct maakte haar duidelijk dat ze in levensgevaarlijk was.Ze moest de pijn weerstaan om te kunnen overleven.
Aan het einde van de gang zag het meisje een grote gesloten houten deur en ze hoopte dat deze niet op slot zat. Tijdens het rennen botste ze tegen een vaas waardoor het omviel en in tientallen stukken kapot viel. Zonder om te kijken probeerde ze niet om te vallen en rende weg met de laatste kracht die ze in haar had.
Haar ademhaling ging razend snel en haar hoofd begon er vreselijk van te bonken. Ze was uitgeput na de vele meters die zij had afgelegd.
De muren leken op haar af te komen en haar lichaam was oververhit en had grote behoefte aan wat verkoeling. Ze probeerde het harde gelach te dempen door haar oren af te schermen met haar handen. Ze kon het niet aan horen hoe geweldig hij het vond als ze een wanhopige poging probeerde te doen om te ontsnappen.
Iets waarvan ze goed wist dat het nooit zou lukken maar ze kon het niet laten om het telkens weer opnieuw te proberen.
Ze was vastberaden om niet als slavin te eindigen en helemaal niet als een slavin van een vervloekt figuur waarvan zij zijn bestaan alleen maar had gelezen uit boeken.
Fantasie boeken nog wel.
Het was enkel maar een fantasie wat de mens maar enkel verzonnen had. Maar niets was minder waar. Ze bestonden echt.
Enkel een stap voor de deur stopte ze en begon wild aan de gouden deurklink te trekken. Het maakte een raar geluid en wild keek ze achterom of ze hem al aan kon zien lopen.Het lange gangpad achter haar was nog leeg, maar dit stelde haar niet gerust. Ze wist dondersgoed hoe snel hij was. Hij was zelfs sneller dan het menselijk oog. Ze hoefde maar één seconde haar ogen te sluiten en hij zou voor haar staan.
Met haar bevende handen bleef ze maar aan de deurklink trekken en ze schopte hard tegen de deur met haar pijnlijke voet.
Een gefrustreerde zucht ontsnapte uit haar mond en ze maakte een snel schietgebedje zodat de deur open zou gaan.
‘Moet ik je misschien helpen?’ fluisterde hij met een zware mannelijke stem. Voordat ze een harde gil kon laten ontsnappen had hij haar al vast in zijn oersterke greep en een ijskoude hand bedekte haar mond.
‘Denk je echt dat je van mij kunt ontsnappen?' fluisterde hij weer zacht 'ik krijg werkelijk medelijden met je Lolita’
Terwijl hij haar nog steeds in zijn greep vasthield sloot ze haar ogen en besefte dat ze weer verloren had. Dit was de zestiende keer en ook dit keer was het mislukt om te ontsnappen.Ook dit keer was het mislukt om te ontsnappen van de vervloekte figuur die enkel bestond in boeken.
Namelijk ‘de Vampier -Koning’.
De vampier koning
Hoofdstuk 1.1
De ontsnapping
Bedroefd opende Lolita haar ogen en keek naar de deur die niet open wilde gaan. Ze vervloekte alles en iedereen in dit kasteel en wat ze het meest vervloekte was de persoon die haar vasthield.Zijn greep werd wat losser en ze trok zichzelf los en stond nu oog in oog met haar ontvoerder. Ze was gevallen voor zijn charmes en kon nog steeds niet geloven in wat voor situatie ze nu was beland.
‘Mijn Lolita' zei hij op een zingende toon ' we hadden samen onze toekomst helemaal uitgestippeld en kijk nu wat je mij aandoet’
Grinnikend bleef hij haar strak aankijken met zijn bloedrode ogen en doorgetrokken zware pupillen. De adrenaline raasde door zijn aderen en hij genoot van het moment.
‘Toen wist ik nog niet wie jij werkelijk was’ siste ze woest.
‘Zo vreselijk ben ik toch niet?' mompelde hij 'Jullie mensen zetten onze soort in het kwade daglicht, geef mij nou maar gewoon een kans’ en werd abrupt onderbroken door haar.
‘Je hebt mij erin geluisd' zei ze met een trillende stem 'je hebt mij hierheen gelokt en nu houd je mij gevangen in jouw kasteel' gilde ze
'Je wilt mij omtoveren tot een onderdanige slavin !’.
‘Dat is wat jij ervan maakt' zei hij hoofdschuddend 'Jij hebt ervoor gekozen om verliefd te worden op mij en nu je erachter bent gekomen hoe machtig ik ben wil je ontsnappen’ zei hij met een vermakelijke blik om haar te kleineren.
Hij hield ervan als een jonge vrouw zo kwetsbaar was, het liet zijn lusten vergroten en zijn dorst heviger worden.
‘Jouw macht doet mij niets' zuchtte ze 'Het feit wat jij bent is wat ik verafschuw. God heeft wezens zoals jou verdoemd naar de Hel' zei ze fel terwijl speeksel uit haar mond vloog 'God zal mij helpen om uit dit kasteel te ontsnappen’
Lolita zag hoe hij een duistere glimlach liet zien en de kleur van zijn ogen veranderde. Ze waren nu helemaal zwart en het was afschuwelijk om het aan te zien. Lolita begon ervan te trillen en kon het heldhaftige vertoon niet meer vol houden.
Ze was doodsbang voor hem. Naast God was hij de persoon waarvoor zij het meest angstig voor was.
‘Niets of niemand kan ervoor zorgen dat je kunt ontsnappen uit mijn kasteel' zei hij vastberaden en op een abnormale toon 'wat jammer dat je niet in wilt zien hoeveel ik jou kan bieden en hoeveel ik eigenlijk om je geef’
Lolita plaatste kleine stapjes naar achter en het zweet brak bij haar uit. Haar hartslag sloeg vele malen sneller dan normaal en het voelde alsof iemand haar hart wurgde. In haar gedachtes smeekte ze God om haar te verlossen van deze vervloekte vampier.
Hij bekeek het meisje goed en hoorde haar hart snel kloppen. Hij wist dat ze nu doodsbang was en hij voelde een rilling over zijn rug gaan van genot.
Het kloppen van haar hart gaf betekenis aan zijn lege en eeuwenlange eenzaam bestaan. Het gaf hem wat voldoening en het gaf hem een vreemd gevoel wat hij nog nooit eerder heeft gekend. Hij was de koning binnen de vampieren-rijk maar het kon hem niets meer schelen sinds de dag hij Lolita had ontmoet in het park.
De ontsnapping
Bedroefd opende Lolita haar ogen en keek naar de deur die niet open wilde gaan. Ze vervloekte alles en iedereen in dit kasteel en wat ze het meest vervloekte was de persoon die haar vasthield.Zijn greep werd wat losser en ze trok zichzelf los en stond nu oog in oog met haar ontvoerder. Ze was gevallen voor zijn charmes en kon nog steeds niet geloven in wat voor situatie ze nu was beland.
‘Mijn Lolita' zei hij op een zingende toon ' we hadden samen onze toekomst helemaal uitgestippeld en kijk nu wat je mij aandoet’
Grinnikend bleef hij haar strak aankijken met zijn bloedrode ogen en doorgetrokken zware pupillen. De adrenaline raasde door zijn aderen en hij genoot van het moment.
‘Toen wist ik nog niet wie jij werkelijk was’ siste ze woest.
‘Zo vreselijk ben ik toch niet?' mompelde hij 'Jullie mensen zetten onze soort in het kwade daglicht, geef mij nou maar gewoon een kans’ en werd abrupt onderbroken door haar.
‘Je hebt mij erin geluisd' zei ze met een trillende stem 'je hebt mij hierheen gelokt en nu houd je mij gevangen in jouw kasteel' gilde ze
'Je wilt mij omtoveren tot een onderdanige slavin !’.
‘Dat is wat jij ervan maakt' zei hij hoofdschuddend 'Jij hebt ervoor gekozen om verliefd te worden op mij en nu je erachter bent gekomen hoe machtig ik ben wil je ontsnappen’ zei hij met een vermakelijke blik om haar te kleineren.
Hij hield ervan als een jonge vrouw zo kwetsbaar was, het liet zijn lusten vergroten en zijn dorst heviger worden.
‘Jouw macht doet mij niets' zuchtte ze 'Het feit wat jij bent is wat ik verafschuw. God heeft wezens zoals jou verdoemd naar de Hel' zei ze fel terwijl speeksel uit haar mond vloog 'God zal mij helpen om uit dit kasteel te ontsnappen’
Lolita zag hoe hij een duistere glimlach liet zien en de kleur van zijn ogen veranderde. Ze waren nu helemaal zwart en het was afschuwelijk om het aan te zien. Lolita begon ervan te trillen en kon het heldhaftige vertoon niet meer vol houden.
Ze was doodsbang voor hem. Naast God was hij de persoon waarvoor zij het meest angstig voor was.
‘Niets of niemand kan ervoor zorgen dat je kunt ontsnappen uit mijn kasteel' zei hij vastberaden en op een abnormale toon 'wat jammer dat je niet in wilt zien hoeveel ik jou kan bieden en hoeveel ik eigenlijk om je geef’
Lolita plaatste kleine stapjes naar achter en het zweet brak bij haar uit. Haar hartslag sloeg vele malen sneller dan normaal en het voelde alsof iemand haar hart wurgde. In haar gedachtes smeekte ze God om haar te verlossen van deze vervloekte vampier.
Hij bekeek het meisje goed en hoorde haar hart snel kloppen. Hij wist dat ze nu doodsbang was en hij voelde een rilling over zijn rug gaan van genot.
Het kloppen van haar hart gaf betekenis aan zijn lege en eeuwenlange eenzaam bestaan. Het gaf hem wat voldoening en het gaf hem een vreemd gevoel wat hij nog nooit eerder heeft gekend. Hij was de koning binnen de vampieren-rijk maar het kon hem niets meer schelen sinds de dag hij Lolita had ontmoet in het park.
Laatst gewijzigd door Faatje op 18 mar 2014 13:22, 2 keer totaal gewijzigd.
Hoofdstuk 1.2
Terug in de tijd
De ontmoeting
Het begon al aardig koud te worden in oktober maar niets kon Lolita meer schelen. Ze had net haar baan verloren en wist geen oplossing meer voor de grote huurachterstand die ze had. Daarnaast had geen vader of moeder meer waarvan zij het geld tijdelijk kon lenen. Met moeite was gevlucht uit het pleeggezin en had alle contact met hen verbroken.
Ze hadden haar als slavin behandeld en ze kon het niet meer langer verdragen om zo verder te moeten leven.
Het studentenleven was veel te duur geworden waardoor ze vorig jaar wel gedwongen was om met school te stoppen. Een opleiding zou het einde betekenen aan haar armoedig leventje, maar zelfs dit kon ze niet voltooien omdat haar niets leek gegund.
Lolita was begin de twintig maar had meer levenservaring dan van een vrouw van dertig. Ze heeft mishandeling weerstaan, honger, vermoeidheid, eenzaamheid en noem maar op. Haar leven leek te bestaan uit enkel leed en verdriet. Ze kon geen enkel moment bedenken dat ze werkelijk gelukkig was.
Verslagen sloeg ze haar twee handen voor haar gezicht en probeerde de tranen te verdringen.
Huilen zou haar niet verder kunnen helpen en alles alleen maar moeilijker maken. Alleen God zou haar verder kunnen helpen en haar genoeg kracht geven om door te kunnen gaan. Een windvlaag leek langs haar heen te gaan waardoor ze haar handen weghaalde en opkeek.
Haar hart leek even stil te staan door de man die tegenover haar stond. Nog nooit had ze zo’n aantrekkelijke man gezien en ze kneep zachtjes in haar andere hand om te voelen of ze niet droomde.
Zijn ogen waren omringd door lange volle wimpers en hij had heldere grijsgroene ogen. Het zou haar niet verbazen als hij contactlenzen in had want ze had nog nooit zulke heldere ogen gezien. Hij had een perfecte rechte neus en volle zalmkleurige lippen.
Hij was helemaal gladgeschoren en had zijn haren naar achter gekamd en zijn haarbos vastgebonden tot een kleine staart.
Het viel haar op dat hij erg dun was maar toch brede schouders had. Alsof hij alleen zijn bovenlichaam trainde.
Knalrood bleef ze hem aanstaren en probeerde haar beschamende gedachtes te blokkeren.
Ze mocht deze gedachtes niet hebben, ze mocht geen gevoelens krijgen voor een onbekende man die zij nog nooit eerder had gezien. Normaal was ze een harde chick die elke man zou afblaffen.
‘Gaat het wel een beetje?’ vroeg hij met een zware mannelijke stem 'je zit hier in je eentje in de kou, er moet iets aan de hand zijn'
Ze had nog nooit eerder gesproken met een aantrekkelijke man en helemaal niet in deze situatie waarin ze elk moment in huilen kon uitbarsten.
Waar waren haar zelfvertrouwen gebleven! Ze vloekte binnensmonds.
‘Hier’ zei hij en ze keek naar zijn hand die hij voor haar hield met een kop heerlijke geurende koffie.Twijfelend nam ze het toch aan omdat ze het erg koud begon te krijgen in haar dunne winterjas die eerder leek op een spijkerblouse. Kuchend nam hij naast haar plaats en ze hield de warme kartonnen kop tussen haar koude handen.
‘Bedankt’ piepte ze er zachtjes 'maar het had niet gehoeven' mompelde ze nors.
Hij lachte zacht en nam al gauw ook een slok van zijn warme kop koffie. Om de gênante stilte te verbreken nam Lolita ook een slok van haar koffie en liet de heerlijke aroma in haar keel wegspoelen.
‘Is de koffie lekker?’ hoorde ze hem vragen en ze knikte verward naar hem. ‘Mijn naam is trouwens Laurence, en hoe heet jij?’ vroeg hij terwijl hij haar ook goed bekeek.
‘Lolita, aangenaam’ en ze hield haar bibberende hand voor zich.
Hij nam zijn grote mannelijke hand in die van haar en ze schrok lichtjes van zijn ijskoude hand.
‘Aangenaam kennis te maken Lolita’ bromde hij zacht en even vergat ze haar hand die hij nog steeds vasthield.
Een warm gevoel kwam in Lolita’s onderbuik en ze voelde voor het eerst een klein beetje geluk.
‘Heb je zin om samen wat te gaan eten?' vroeg hij 'het begint aardig donker te worden’ zei hij zelfverzekerd terwijl hij haar geschrokken blik zag.
Vermoeid van alle gedachtes die door Lolita's hoofd gingen wreef ze over haar voorhoofd. Hoe kon zo'n aantrekkelijke man met haar uit eten willen?
Ze had maanden slecht gegeten waardoor ze meer mager was dan slank en al haar vrouwelijke vormen leken te verdwijnen. Haar haar had zijn glans verloren door de vitaminen tekort en de goedkope shampoo die ze wel moest gebruiken. Hij daarentegen had dure designer kleding aan en zij had haar kleding gekocht bij een kringloopwinkel. Zachtjes trok ze haar hand los en stond ongemakkelijk op.
‘Het spijt me maar ik kan helaas niet' zei ze teleurgesteld 'ik heb nog huiswerk’ loog ze.
Ze moest proberen zo snel mogelijk weg te komen van Laurence, het zou haar alleen maar verdriet brengen dacht ze stil.
Geïrriteerd gooide ze haar lege koffiemok weg in de prullenbak die naast het bankje stond.
‘Je zult toch moeten eten Lolita' zei hij geïrriteerd 'je bent erg dun’. Beschamend keek ze van haar lichaam naar hem en kon niet geloven wat hij daarnet zei!
Ze wilde meteen in verdediging gaan maar zag dat hij haar vriendelijk aankeek. Natuurlijk kon ze een warme maaltijd goed gebruiken, maar ze had er geen geld voor. Bedroefd keek ze hem aan en ze begon vreselijk te stotteren van schaamte.
‘Maar…ik…heb…geen..geld’ zei ze en voelde de tranen omhoog komen.
Hij stond op en kwam dicht voor haar staan en hij liet een kleine glimlach zien terwijl hij zijn handen plaatsten op haar schouders.
Lolita wenste dat ze even van deze wereldbol kon verdwijnen om de vernedering te kunnen vergeten en de gevoelens van verliefdheid.
Terug in de tijd
De ontmoeting
Het begon al aardig koud te worden in oktober maar niets kon Lolita meer schelen. Ze had net haar baan verloren en wist geen oplossing meer voor de grote huurachterstand die ze had. Daarnaast had geen vader of moeder meer waarvan zij het geld tijdelijk kon lenen. Met moeite was gevlucht uit het pleeggezin en had alle contact met hen verbroken.
Ze hadden haar als slavin behandeld en ze kon het niet meer langer verdragen om zo verder te moeten leven.
Het studentenleven was veel te duur geworden waardoor ze vorig jaar wel gedwongen was om met school te stoppen. Een opleiding zou het einde betekenen aan haar armoedig leventje, maar zelfs dit kon ze niet voltooien omdat haar niets leek gegund.
Lolita was begin de twintig maar had meer levenservaring dan van een vrouw van dertig. Ze heeft mishandeling weerstaan, honger, vermoeidheid, eenzaamheid en noem maar op. Haar leven leek te bestaan uit enkel leed en verdriet. Ze kon geen enkel moment bedenken dat ze werkelijk gelukkig was.
Verslagen sloeg ze haar twee handen voor haar gezicht en probeerde de tranen te verdringen.
Huilen zou haar niet verder kunnen helpen en alles alleen maar moeilijker maken. Alleen God zou haar verder kunnen helpen en haar genoeg kracht geven om door te kunnen gaan. Een windvlaag leek langs haar heen te gaan waardoor ze haar handen weghaalde en opkeek.
Haar hart leek even stil te staan door de man die tegenover haar stond. Nog nooit had ze zo’n aantrekkelijke man gezien en ze kneep zachtjes in haar andere hand om te voelen of ze niet droomde.
Zijn ogen waren omringd door lange volle wimpers en hij had heldere grijsgroene ogen. Het zou haar niet verbazen als hij contactlenzen in had want ze had nog nooit zulke heldere ogen gezien. Hij had een perfecte rechte neus en volle zalmkleurige lippen.
Hij was helemaal gladgeschoren en had zijn haren naar achter gekamd en zijn haarbos vastgebonden tot een kleine staart.
Het viel haar op dat hij erg dun was maar toch brede schouders had. Alsof hij alleen zijn bovenlichaam trainde.
Knalrood bleef ze hem aanstaren en probeerde haar beschamende gedachtes te blokkeren.
Ze mocht deze gedachtes niet hebben, ze mocht geen gevoelens krijgen voor een onbekende man die zij nog nooit eerder had gezien. Normaal was ze een harde chick die elke man zou afblaffen.
‘Gaat het wel een beetje?’ vroeg hij met een zware mannelijke stem 'je zit hier in je eentje in de kou, er moet iets aan de hand zijn'
Ze had nog nooit eerder gesproken met een aantrekkelijke man en helemaal niet in deze situatie waarin ze elk moment in huilen kon uitbarsten.
Waar waren haar zelfvertrouwen gebleven! Ze vloekte binnensmonds.
‘Hier’ zei hij en ze keek naar zijn hand die hij voor haar hield met een kop heerlijke geurende koffie.Twijfelend nam ze het toch aan omdat ze het erg koud begon te krijgen in haar dunne winterjas die eerder leek op een spijkerblouse. Kuchend nam hij naast haar plaats en ze hield de warme kartonnen kop tussen haar koude handen.
‘Bedankt’ piepte ze er zachtjes 'maar het had niet gehoeven' mompelde ze nors.
Hij lachte zacht en nam al gauw ook een slok van zijn warme kop koffie. Om de gênante stilte te verbreken nam Lolita ook een slok van haar koffie en liet de heerlijke aroma in haar keel wegspoelen.
‘Is de koffie lekker?’ hoorde ze hem vragen en ze knikte verward naar hem. ‘Mijn naam is trouwens Laurence, en hoe heet jij?’ vroeg hij terwijl hij haar ook goed bekeek.
‘Lolita, aangenaam’ en ze hield haar bibberende hand voor zich.
Hij nam zijn grote mannelijke hand in die van haar en ze schrok lichtjes van zijn ijskoude hand.
‘Aangenaam kennis te maken Lolita’ bromde hij zacht en even vergat ze haar hand die hij nog steeds vasthield.
Een warm gevoel kwam in Lolita’s onderbuik en ze voelde voor het eerst een klein beetje geluk.
‘Heb je zin om samen wat te gaan eten?' vroeg hij 'het begint aardig donker te worden’ zei hij zelfverzekerd terwijl hij haar geschrokken blik zag.
Vermoeid van alle gedachtes die door Lolita's hoofd gingen wreef ze over haar voorhoofd. Hoe kon zo'n aantrekkelijke man met haar uit eten willen?
Ze had maanden slecht gegeten waardoor ze meer mager was dan slank en al haar vrouwelijke vormen leken te verdwijnen. Haar haar had zijn glans verloren door de vitaminen tekort en de goedkope shampoo die ze wel moest gebruiken. Hij daarentegen had dure designer kleding aan en zij had haar kleding gekocht bij een kringloopwinkel. Zachtjes trok ze haar hand los en stond ongemakkelijk op.
‘Het spijt me maar ik kan helaas niet' zei ze teleurgesteld 'ik heb nog huiswerk’ loog ze.
Ze moest proberen zo snel mogelijk weg te komen van Laurence, het zou haar alleen maar verdriet brengen dacht ze stil.
Geïrriteerd gooide ze haar lege koffiemok weg in de prullenbak die naast het bankje stond.
‘Je zult toch moeten eten Lolita' zei hij geïrriteerd 'je bent erg dun’. Beschamend keek ze van haar lichaam naar hem en kon niet geloven wat hij daarnet zei!
Ze wilde meteen in verdediging gaan maar zag dat hij haar vriendelijk aankeek. Natuurlijk kon ze een warme maaltijd goed gebruiken, maar ze had er geen geld voor. Bedroefd keek ze hem aan en ze begon vreselijk te stotteren van schaamte.
‘Maar…ik…heb…geen..geld’ zei ze en voelde de tranen omhoog komen.
Hij stond op en kwam dicht voor haar staan en hij liet een kleine glimlach zien terwijl hij zijn handen plaatsten op haar schouders.
Lolita wenste dat ze even van deze wereldbol kon verdwijnen om de vernedering te kunnen vergeten en de gevoelens van verliefdheid.
Laatst gewijzigd door Faatje op 25 mar 2014 16:43, 2 keer totaal gewijzigd.
Hoofdstuk 1.3
De ontmoeting
‘Ik trakteer' zei hij zacht 'ik zou je graag beter willen leren kennen’.
Zelfs zo zacht zodat alleen zij het kon horen en zelfs de wind niet kon opvangen wat hij precies had gezegd. Natuurlijk wilde ze deze man ook graag leren kennen. Helemaal nu omdat ze niemand om zich heen had en toch binnenkort uit haar kleine appartement zou worden gegooid. Niemand zou haar toch missen als ze wat later thuis zou komen.
‘Is goed' zei ze uiteindelijk 'maar ik wil wel graag voor middernacht thuis zijn’ zei ze vastbesloten en ze liet uiteindelijk een glimlach zien.
Hij liet zijn handen zakken en keek haar goedkeurend aan. Alsof hij bang was dat ze niet in zou stemmen met zijn aanbod.
‘Ik ken een hele leuke en fijn restaurant hier in het dorp’ zei hij en ze liepen kletsend het park uit richting de drukke Verkeersstraat..
Tijdens het gesprek leerde ze Laurence beter kennen en des te meer ze gefascineerd door hem raakte. Hij was dertig jaar en had sinds kort zijn opleiding arts afgerond aan de universiteit. Hij vertelde dat hij genoeg ervaring had opgebouwd binnen zijn vak. Hierdoor had hij een eigen praktijk die gespecialiseerd waren in ernstige ziektes zoals kanker, aids, reuma enzovoort. Hij woonde samen met zijn zusje in een afgelegen villa en heeft ook zijn ouders nooit eerder leren kennen.
Lolita voelde een soort 'band' met hem die ze nog nooit eerder had gekend. Vele vrienden waren gekomen en gegaan en uiteindelijk had ze gezworen nooit meer bevriend te raken met een ander persoon.
‘Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk' zuchtte hij 'alleen ik en mijn zusje hebben het overleefd' en een lange tijd bleef het stil tussen hen.
'Mijn alleenstaande tante heeft ons wel met veel moeite en liefde opgevoed’ zei Laurence terwijl hij voor zich uit keek alsof hij iets zag in de verte.
‘Jij bent tenminste in een liefdevol gezin opgegroeid' mompelde ze verdrietig 'ik werd opgevoed als een persoonlijke slavin voor mijn pleegouders’
Vanuit haar ooghoek zag ze dat hij haar aankeek maar ze kon hem niet aankijken. Laurence was de eerste persoon die meer wist over haar leven dan wie dan ook.
‘Mijn leven bestaat enkel uit verdriet en eenzaamheid' zei ze rillend 'het enige wat mij op het been heeft gehouden is mijn geloof in God.'
Na het spreken van God begon ze haar zelfvertrouwen weer wat terug te krijgen. Met een kleine glimlach keek ze Laurence nu aan.
'God geeft mij nog een klein beetje kracht om het vol te kunnen houden in deze harde maatschappij’ zei ze zonder erbij na te denken. Alles wat ze in haar hart had begraven vertelde ze nu aan Laurence. De mishandelingen die ze had weerstaan, de honger, de vernederingen, de eenzaamheid, de armoede waarin ze nu leeft en dat ze binnenkort uit haar huis word getrapt omdat ze geen baan meer heeft.
Het voelde alsof ze Laurence jaren kende en het voelde helemaal niet onaangenaam om aan hem haar levensverhaal te vertellen. Hij luisterde stil en gehoorzaam wat haar een opgelucht gevoel gaf. Het gaf haar het gevoel alsof er voor het eerst een persoon echt naar haar luisterde. De lasten op haar schouders leken wat minder zwaar maar waren nog niet verdwenen.
‘We zijn er Lolita' vertelde hij uiteindelijk 'het spijt me dat ik je moet onderbreken’
Verrast zag ze dat zij al voor het restaurant stonden zonder dat ze het besefte. Knalrood sloeg ze een hand voor haar mond en met de andere hand wuifde ze een soort van ‘sorry’. Hij zou haar nu vast een dwaas vinden!
Stil volgde ze Laurence naar een zitplek in de hoek achter in het restaurant. Bewonderend keek ik het restaurant rond en het voelde alsof ze in een totaal andere tijd was binnengestapt. Er hingen grote kroonluchters aan het plafond en aan de muur hingen grote prachtige schilderijen. De tafels waren van glas en de stoelen hadden een zachte paars-kleurige bekleding. Op de tafel stond een grote chique vaas met een grote bos prachtige verse bloemen.
Aan de voorzijde van het restaurant stond een grote bar die ook van glas was wat een prachtig aanzicht was met de felle verlichting die erop scheen.
‘Wauw’ zei ze enthousiast en Laurence bekeek haar goed. Een kwetsbaar meisje zat nu voor hem en ze bekeek de ruimte net als een klein kind op kerstavond.
Wallen onder haar ogen liet zien dat ze duidelijk slecht sliep en at. Maar het geklop van haar hart trok haar aan hem aan.
Nog nooit had hij een hart zo kalm horen kloppen en daarnaast kon hij ruiken dat ze kerngezond was ondanks de slechte voeding.Dit betekende dat ze de beste kwaliteit bloed had, iets wat hij al jaren niet meer had gevonden. De ober onderbrak allebei hun gedachtes en vroeg wat ze precies wilde bestellen.
‘Voor mij het gewoonlijke en voor de dame?’ vroeg Laurence beleefd aan Lolita die ongemakkelijk naar het menu keek. Ze begreep meer dan de helft niet van wat er op het menu stond. Zij at altijd in de goedkope snackbars die alleen maar gefrituurd eten hadden.
‘Doe mij maar een glas water en een standaard salade’ zei ze knalrood en ze hoopte dat hij het zou begrijpen.
Gelukkig knikte hij goedkeurend en schreef het op zijn notitieboek en nam de menukaarten mee.
‘Is een salade wel voldoende?’ vroeg Laurence aan Lolita en ze knikte twijfelt.
Ze wist dondersgoed dat het niet genoeg was maar ze begreep helemaal niets van het menu! Alles stond in het Frans geschreven en ze sprak alleen Nederlands en gebrekkig Engels.
‘Ja hoor' zei ze snel 'maar goed vertel wat meer over jezelf’
‘Hoe denk jij over vampiers?’ vroeg hij aan haar en ze keek hem vreemd aan.
‘Hoezo?' vroeg ze verward '' vampiers bestaan enkel in fantasieën meer niet’
Dit voelde als een mes in het hart voor Laurance en voor één minuut keek hij haar vuil aan.
‘En als ze nou wel bestaan?’ vroeg hij weer en ze moest ervan lachen.
‘Dat gelooft toch niemand!’ zei ze lachend en ze veegde een traan weg van het lachen. Het viel haar op dat zij de enige was die lachte en was al gauw stil omdat ze dacht dat ze nu echt als een dwaas overkwam. Al gauw glimlachte hij weer maar hij had een vreemde blik in zijn ogen. Hij keek niet meer zo vriendelijk als eerst.
‘Stel, ze bestaan echt' fluisterde ze 'dan hoop ik dat ze ver uit mijn buurt blijven want ik geloof dat ze vervloekt zijn en daarom hun eindbestemming de hel zal zijn’
Hij keek haar verveeld aan en al gauw kwam de ober met het eten. Geschrokken keek Lolita naar haar salade en hoopte dat dit een grapje zou zijn.
Op het bord lagen twee kleine tomaatjes, paar slabaadjes, vier gesneden plakjes komkommer en een radijsje.Dit zou toch nooit genoeg zijn!
Ze bedankten beide de ober en Lolita keek nog steeds teleurgesteld naar haar bord.
‘Ik zei toch dat een salade niet genoeg was’ zei hij grinnikend en ze werd knalrood van schaamte.
‘Ik dacht dat ik een vol bord salade zou krijgen' zei ze luid 'dit is vast bedoeld voor een konijn’
Door haar opmerking barstte hij in lachen uit. Verlegen keek ze naar hem en voelde het warme gevoel in haar onderbuik versterken. Hij zag er nu nog aantrekkelijker uit met zijn kuiltjes in zijn wangen tijdens het lachen.
‘Je bent echt geweldig!’ lachte hij en ongemakkelijk pakte ze haar vork en prikte in het radijsje. Ze kon haar oren niet geloven! Hij vond haar geweldig! Haar hart sprong een gat in de lucht en ze voelde zich nu wat meer op haar gemak. Hij vond haar helemaal geen dwaas, nee hij vond haar geweldig!
‘Doe je mond open’ en hij sneed een klein stuk van zijn vlees en hield het nu voor haar mond.
Ze nam een hap van het malse vlees maar vond het wel nog te rauw.
‘Het is wel lekker' vertelde ze kauwend 'maar wel heel erg rauw vind je niet?’
‘Kangoeroe hoor je rare te eten' zei hij terwijl hij zachtjes over haar hand streek 'bijna rauw dus’
Verstijfd keek ze hem aan en ze voelde haar lichtjes zweven. Haar eerste aanraking van een man, een nog wel een aantrekkelijke man. Haar hart begon een gevecht met haar gedachtes, omdat ze wist dat deze gevoelens haar van slag zou maken. Hij nam een hap van zijn vlees en bleef haar doordringend aankijken en zijn volle lippen fluisterde wat maar ze kon het niet verstaan. Haar hart begon vele malen sneller te kloppen en ze voelde dat ze het erg warm begon te krijgen.
Weer hield hij een stuk vlees voor haar mond en ze wilde een kleine hap van het vlees bijten tot hij plotseling ervoor stond en een klein kus op haar lippen drukte.
Geschokt keek ze hem aan en hij had zichzelf dichterbij geschoven. Ze kon zijn koude ademhaling nu voelen over haar wang.
Ze sloot haar ogen van genot en haar hart kon elk moment uit haar borstkas springen.
Ze had zichzelf nog nooit zo warm en veilig gevoeld en ze wilde maar een ding.
‘Ik wil je helpen Lolita' fluisterde hij in haar oor 'mag dat?’
Voorzichtig opende ze haar ogen en keek opzij naar hem. Ze zag een glinstering door zijn ogen gaan en ze leek helemaal in trance door zijn blik. Twijfelend bracht ze haar lippen dichter bij de zijne en ze wilde niets liever dan de zijne op die van haar voelen. Hij drukte zijn zachte koude lippen op die van haar en hij hoorde haar hart wild kloppen in haar borstkas. Hij voelde zijn tanden groeien en hij kon zijn dorst niet meer negeren.
Zachtjes beet hij op haar onderlip en zoog zachtjes haar bloed naar binnen. Lolita was in de zevende hemel door haar eerste kus waardoor ze helemaal niet in de gaten had wat hij aan het doen was. Ze genoot van zijn aanwezigheid en de warme golven die door haar lichaam gingen. Hij stopte en likte zijn tanden en lippen af om haar zoete en verrukkelijke bloed weg te halen. Lolita opende haar ogen en zag Laurence met een intense blik haar aanstaren.
‘Je lip bloedt’ zei hij en geschrokken veegde ze met haar vinger langs haar lippen en hij had gelijk. Geschrokken keek ze naar haar bebloede vingers en keek daarna verward naar Laurence.
‘Je hebt vast schrale lippen waardoor ze zijn open gebarsten’ zei hij en hij schoof haar een servet toe. Nog steeds opgewonden van de kus veegde Lolita haar lip droog en dronk haar glas water in één keer leeg. Ondertussen was Laurence weer op zijn plek geschoven en at nu stil verder van zijn vlees.
Ze voelde een lichte teleurstelling omdat ze vond dat hij te vroeg was gestopt.Maar aan de andere kant kon ze zichzelf wel knock-out slaan door wat zij had gedaan.Ze had een wildvreemde man gekust zonder hem echt te leren kennen. Misschien wilde hij maar enkel één ding en haar daarna dumpen. Ze legde haar vork weg en stond nu wat bedroefd op. Laurence keek haar vragend aan en ze beantwoorde zijn vraag die hij stelde in zijn hoofd.
‘Ik kan dit niet' piepte ze 'bedankt voor het betalen van mijn maaltijd, maar ik moet maar eens gaan’
Met tranen in de ogen rende ze het restaurant uit en liet de deur wagenwijd open staan. Het was allemaal te mooi om waar te zijn. Welke man zou nou interesse hebben in haar?
De ontmoeting
‘Ik trakteer' zei hij zacht 'ik zou je graag beter willen leren kennen’.
Zelfs zo zacht zodat alleen zij het kon horen en zelfs de wind niet kon opvangen wat hij precies had gezegd. Natuurlijk wilde ze deze man ook graag leren kennen. Helemaal nu omdat ze niemand om zich heen had en toch binnenkort uit haar kleine appartement zou worden gegooid. Niemand zou haar toch missen als ze wat later thuis zou komen.
‘Is goed' zei ze uiteindelijk 'maar ik wil wel graag voor middernacht thuis zijn’ zei ze vastbesloten en ze liet uiteindelijk een glimlach zien.
Hij liet zijn handen zakken en keek haar goedkeurend aan. Alsof hij bang was dat ze niet in zou stemmen met zijn aanbod.
‘Ik ken een hele leuke en fijn restaurant hier in het dorp’ zei hij en ze liepen kletsend het park uit richting de drukke Verkeersstraat..
Tijdens het gesprek leerde ze Laurence beter kennen en des te meer ze gefascineerd door hem raakte. Hij was dertig jaar en had sinds kort zijn opleiding arts afgerond aan de universiteit. Hij vertelde dat hij genoeg ervaring had opgebouwd binnen zijn vak. Hierdoor had hij een eigen praktijk die gespecialiseerd waren in ernstige ziektes zoals kanker, aids, reuma enzovoort. Hij woonde samen met zijn zusje in een afgelegen villa en heeft ook zijn ouders nooit eerder leren kennen.
Lolita voelde een soort 'band' met hem die ze nog nooit eerder had gekend. Vele vrienden waren gekomen en gegaan en uiteindelijk had ze gezworen nooit meer bevriend te raken met een ander persoon.
‘Mijn ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk' zuchtte hij 'alleen ik en mijn zusje hebben het overleefd' en een lange tijd bleef het stil tussen hen.
'Mijn alleenstaande tante heeft ons wel met veel moeite en liefde opgevoed’ zei Laurence terwijl hij voor zich uit keek alsof hij iets zag in de verte.
‘Jij bent tenminste in een liefdevol gezin opgegroeid' mompelde ze verdrietig 'ik werd opgevoed als een persoonlijke slavin voor mijn pleegouders’
Vanuit haar ooghoek zag ze dat hij haar aankeek maar ze kon hem niet aankijken. Laurence was de eerste persoon die meer wist over haar leven dan wie dan ook.
‘Mijn leven bestaat enkel uit verdriet en eenzaamheid' zei ze rillend 'het enige wat mij op het been heeft gehouden is mijn geloof in God.'
Na het spreken van God begon ze haar zelfvertrouwen weer wat terug te krijgen. Met een kleine glimlach keek ze Laurence nu aan.
'God geeft mij nog een klein beetje kracht om het vol te kunnen houden in deze harde maatschappij’ zei ze zonder erbij na te denken. Alles wat ze in haar hart had begraven vertelde ze nu aan Laurence. De mishandelingen die ze had weerstaan, de honger, de vernederingen, de eenzaamheid, de armoede waarin ze nu leeft en dat ze binnenkort uit haar huis word getrapt omdat ze geen baan meer heeft.
Het voelde alsof ze Laurence jaren kende en het voelde helemaal niet onaangenaam om aan hem haar levensverhaal te vertellen. Hij luisterde stil en gehoorzaam wat haar een opgelucht gevoel gaf. Het gaf haar het gevoel alsof er voor het eerst een persoon echt naar haar luisterde. De lasten op haar schouders leken wat minder zwaar maar waren nog niet verdwenen.
‘We zijn er Lolita' vertelde hij uiteindelijk 'het spijt me dat ik je moet onderbreken’
Verrast zag ze dat zij al voor het restaurant stonden zonder dat ze het besefte. Knalrood sloeg ze een hand voor haar mond en met de andere hand wuifde ze een soort van ‘sorry’. Hij zou haar nu vast een dwaas vinden!
Stil volgde ze Laurence naar een zitplek in de hoek achter in het restaurant. Bewonderend keek ik het restaurant rond en het voelde alsof ze in een totaal andere tijd was binnengestapt. Er hingen grote kroonluchters aan het plafond en aan de muur hingen grote prachtige schilderijen. De tafels waren van glas en de stoelen hadden een zachte paars-kleurige bekleding. Op de tafel stond een grote chique vaas met een grote bos prachtige verse bloemen.
Aan de voorzijde van het restaurant stond een grote bar die ook van glas was wat een prachtig aanzicht was met de felle verlichting die erop scheen.
‘Wauw’ zei ze enthousiast en Laurence bekeek haar goed. Een kwetsbaar meisje zat nu voor hem en ze bekeek de ruimte net als een klein kind op kerstavond.
Wallen onder haar ogen liet zien dat ze duidelijk slecht sliep en at. Maar het geklop van haar hart trok haar aan hem aan.
Nog nooit had hij een hart zo kalm horen kloppen en daarnaast kon hij ruiken dat ze kerngezond was ondanks de slechte voeding.Dit betekende dat ze de beste kwaliteit bloed had, iets wat hij al jaren niet meer had gevonden. De ober onderbrak allebei hun gedachtes en vroeg wat ze precies wilde bestellen.
‘Voor mij het gewoonlijke en voor de dame?’ vroeg Laurence beleefd aan Lolita die ongemakkelijk naar het menu keek. Ze begreep meer dan de helft niet van wat er op het menu stond. Zij at altijd in de goedkope snackbars die alleen maar gefrituurd eten hadden.
‘Doe mij maar een glas water en een standaard salade’ zei ze knalrood en ze hoopte dat hij het zou begrijpen.
Gelukkig knikte hij goedkeurend en schreef het op zijn notitieboek en nam de menukaarten mee.
‘Is een salade wel voldoende?’ vroeg Laurence aan Lolita en ze knikte twijfelt.
Ze wist dondersgoed dat het niet genoeg was maar ze begreep helemaal niets van het menu! Alles stond in het Frans geschreven en ze sprak alleen Nederlands en gebrekkig Engels.
‘Ja hoor' zei ze snel 'maar goed vertel wat meer over jezelf’
‘Hoe denk jij over vampiers?’ vroeg hij aan haar en ze keek hem vreemd aan.
‘Hoezo?' vroeg ze verward '' vampiers bestaan enkel in fantasieën meer niet’
Dit voelde als een mes in het hart voor Laurance en voor één minuut keek hij haar vuil aan.
‘En als ze nou wel bestaan?’ vroeg hij weer en ze moest ervan lachen.
‘Dat gelooft toch niemand!’ zei ze lachend en ze veegde een traan weg van het lachen. Het viel haar op dat zij de enige was die lachte en was al gauw stil omdat ze dacht dat ze nu echt als een dwaas overkwam. Al gauw glimlachte hij weer maar hij had een vreemde blik in zijn ogen. Hij keek niet meer zo vriendelijk als eerst.
‘Stel, ze bestaan echt' fluisterde ze 'dan hoop ik dat ze ver uit mijn buurt blijven want ik geloof dat ze vervloekt zijn en daarom hun eindbestemming de hel zal zijn’
Hij keek haar verveeld aan en al gauw kwam de ober met het eten. Geschrokken keek Lolita naar haar salade en hoopte dat dit een grapje zou zijn.
Op het bord lagen twee kleine tomaatjes, paar slabaadjes, vier gesneden plakjes komkommer en een radijsje.Dit zou toch nooit genoeg zijn!
Ze bedankten beide de ober en Lolita keek nog steeds teleurgesteld naar haar bord.
‘Ik zei toch dat een salade niet genoeg was’ zei hij grinnikend en ze werd knalrood van schaamte.
‘Ik dacht dat ik een vol bord salade zou krijgen' zei ze luid 'dit is vast bedoeld voor een konijn’
Door haar opmerking barstte hij in lachen uit. Verlegen keek ze naar hem en voelde het warme gevoel in haar onderbuik versterken. Hij zag er nu nog aantrekkelijker uit met zijn kuiltjes in zijn wangen tijdens het lachen.
‘Je bent echt geweldig!’ lachte hij en ongemakkelijk pakte ze haar vork en prikte in het radijsje. Ze kon haar oren niet geloven! Hij vond haar geweldig! Haar hart sprong een gat in de lucht en ze voelde zich nu wat meer op haar gemak. Hij vond haar helemaal geen dwaas, nee hij vond haar geweldig!
‘Doe je mond open’ en hij sneed een klein stuk van zijn vlees en hield het nu voor haar mond.
Ze nam een hap van het malse vlees maar vond het wel nog te rauw.
‘Het is wel lekker' vertelde ze kauwend 'maar wel heel erg rauw vind je niet?’
‘Kangoeroe hoor je rare te eten' zei hij terwijl hij zachtjes over haar hand streek 'bijna rauw dus’
Verstijfd keek ze hem aan en ze voelde haar lichtjes zweven. Haar eerste aanraking van een man, een nog wel een aantrekkelijke man. Haar hart begon een gevecht met haar gedachtes, omdat ze wist dat deze gevoelens haar van slag zou maken. Hij nam een hap van zijn vlees en bleef haar doordringend aankijken en zijn volle lippen fluisterde wat maar ze kon het niet verstaan. Haar hart begon vele malen sneller te kloppen en ze voelde dat ze het erg warm begon te krijgen.
Weer hield hij een stuk vlees voor haar mond en ze wilde een kleine hap van het vlees bijten tot hij plotseling ervoor stond en een klein kus op haar lippen drukte.
Geschokt keek ze hem aan en hij had zichzelf dichterbij geschoven. Ze kon zijn koude ademhaling nu voelen over haar wang.
Ze sloot haar ogen van genot en haar hart kon elk moment uit haar borstkas springen.
Ze had zichzelf nog nooit zo warm en veilig gevoeld en ze wilde maar een ding.
‘Ik wil je helpen Lolita' fluisterde hij in haar oor 'mag dat?’
Voorzichtig opende ze haar ogen en keek opzij naar hem. Ze zag een glinstering door zijn ogen gaan en ze leek helemaal in trance door zijn blik. Twijfelend bracht ze haar lippen dichter bij de zijne en ze wilde niets liever dan de zijne op die van haar voelen. Hij drukte zijn zachte koude lippen op die van haar en hij hoorde haar hart wild kloppen in haar borstkas. Hij voelde zijn tanden groeien en hij kon zijn dorst niet meer negeren.
Zachtjes beet hij op haar onderlip en zoog zachtjes haar bloed naar binnen. Lolita was in de zevende hemel door haar eerste kus waardoor ze helemaal niet in de gaten had wat hij aan het doen was. Ze genoot van zijn aanwezigheid en de warme golven die door haar lichaam gingen. Hij stopte en likte zijn tanden en lippen af om haar zoete en verrukkelijke bloed weg te halen. Lolita opende haar ogen en zag Laurence met een intense blik haar aanstaren.
‘Je lip bloedt’ zei hij en geschrokken veegde ze met haar vinger langs haar lippen en hij had gelijk. Geschrokken keek ze naar haar bebloede vingers en keek daarna verward naar Laurence.
‘Je hebt vast schrale lippen waardoor ze zijn open gebarsten’ zei hij en hij schoof haar een servet toe. Nog steeds opgewonden van de kus veegde Lolita haar lip droog en dronk haar glas water in één keer leeg. Ondertussen was Laurence weer op zijn plek geschoven en at nu stil verder van zijn vlees.
Ze voelde een lichte teleurstelling omdat ze vond dat hij te vroeg was gestopt.Maar aan de andere kant kon ze zichzelf wel knock-out slaan door wat zij had gedaan.Ze had een wildvreemde man gekust zonder hem echt te leren kennen. Misschien wilde hij maar enkel één ding en haar daarna dumpen. Ze legde haar vork weg en stond nu wat bedroefd op. Laurence keek haar vragend aan en ze beantwoorde zijn vraag die hij stelde in zijn hoofd.
‘Ik kan dit niet' piepte ze 'bedankt voor het betalen van mijn maaltijd, maar ik moet maar eens gaan’
Met tranen in de ogen rende ze het restaurant uit en liet de deur wagenwijd open staan. Het was allemaal te mooi om waar te zijn. Welke man zou nou interesse hebben in haar?
Laatst gewijzigd door Faatje op 18 mar 2014 13:12, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Tijd om jouw verhaal te lezen 
ik zag dat er nog niemand een reactie had achtergelaten. Pfff, shame on us!
Ik zag trouwens dat je een paar beginnersfoutjes maakt die -de naam zegt het al- beginners vaak maken. Helemaal niet erg om die te maken, het zijn van die kleine handigheidjes waar je op gewezen moet worden en daarna zal je ze nooit meer verkeerd doen! Er is een schrijfles over, heb je die al gelezen? Zoniet, hij is hier te vinden: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =87&t=7323 . Ik zal even kort de puntjes aanhalen die in jouw verhaal voorkomen. De uitgebreide uitleg erover moet je maar lezen in de les :p
Over je alinea's, je gebruikt ze niet echt :p nu zijn het telkens aparte zinnen waardoor je verhaal onsamenhangend overkomt. Probeer alinea's te maken, door zoiets simpels is je verhaal meteen een stuk netter!
De interpunctie van je dialoog is ook niet helemaal de juiste. Daar hebben we ook een schrijfles voor! Wat handig allemaal xD die kan je hier vinden: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =87&t=7224
Oh, nog een laatste tip! Het is hier op het forum gebruikelijk om een paar dagen tussen het posten van je stukjes in te laten, zodat mensen de tijd krijgen om het bij te lezen. Vier stukken op één dag is veel om in één keer in te halen. Tip voor in het vervolg
Zo, dat waren alle beginnersfoutjes, op naar het werkelijke verhaal!
Ik vind het trouwens een leuke manier hoe je sommige stukjes schuingedrukt neerzet. Zo springen ze extra uit waardoor het goed duidelijk wordt wat je over wil brengen. Goede beschrijvingen ook, vooral het restaurant kon ik zo voor me zien! Met je schrijfstijl zit het goed, daar heb ik helemaal niets over te klagen :p de manier waarop je je karakters neerzet is ook goed, ze zijn meteen duidelijk uit elkaar te halen. Het wat verlegen, ingetogen meisje, gelovend in God, en de vampier die leuk sadistisch en een tikkeltje spottend overkomt. Het maakt dat ik het jammer vind in welke richting je verhaal lijkt op te gaan. Het alleen gelaten meisje dat door de vampier wordt opgepikt omdat ze een makkelijke prooi is, maar dan blijkt dat ze specialer voor hem is dan hij in eerste instantie had gedacht. Dat is het gevaar van vampierverhalen: ze worden door de hype die na Twilight is ontstaan helaas al snel cliché.
Clichéverhalen zijn helemaal niet erg omdat ze goed zijn om te oefenen. Een van mijn eerste verhalen hier op OV begon ook met een meisje dat een knappe vreemdeling achter zich aan kreeg die niet zulke goede bedoelingen met haar had :') Drie jaar verder en het plot is nu zo ontwikkeld dat je de eerste versie alleen nog maar herkent door dezelfde namen die gebruikt worden :p Wat ik probeer te zeggen is dat je moet kijken naar elementen die je verhaal uit de cliché-put kan trekken. Maak het anders. Probeer te leren van het cliché dat gebruikt wordt en gebruik het om je verhaal interessant te maken. Het zou zo zonde zijn van je talenten om te blijven verzanden in de clichés!
Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt =)
ik zag dat er nog niemand een reactie had achtergelaten. Pfff, shame on us!Ik zag trouwens dat je een paar beginnersfoutjes maakt die -de naam zegt het al- beginners vaak maken. Helemaal niet erg om die te maken, het zijn van die kleine handigheidjes waar je op gewezen moet worden en daarna zal je ze nooit meer verkeerd doen! Er is een schrijfles over, heb je die al gelezen? Zoniet, hij is hier te vinden: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =87&t=7323 . Ik zal even kort de puntjes aanhalen die in jouw verhaal voorkomen. De uitgebreide uitleg erover moet je maar lezen in de les :p
Getallen staan het mooist als je ze voluit schrijftDit was de 16de keer en ook dit keer was het mislukt om te ontsnappen.
Over je alinea's, je gebruikt ze niet echt :p nu zijn het telkens aparte zinnen waardoor je verhaal onsamenhangend overkomt. Probeer alinea's te maken, door zoiets simpels is je verhaal meteen een stuk netter!
De interpunctie van je dialoog is ook niet helemaal de juiste. Daar hebben we ook een schrijfles voor! Wat handig allemaal xD die kan je hier vinden: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =87&t=7224
Oh, nog een laatste tip! Het is hier op het forum gebruikelijk om een paar dagen tussen het posten van je stukjes in te laten, zodat mensen de tijd krijgen om het bij te lezen. Vier stukken op één dag is veel om in één keer in te halen. Tip voor in het vervolg
Zo, dat waren alle beginnersfoutjes, op naar het werkelijke verhaal!
Ik vind het trouwens een leuke manier hoe je sommige stukjes schuingedrukt neerzet. Zo springen ze extra uit waardoor het goed duidelijk wordt wat je over wil brengen. Goede beschrijvingen ook, vooral het restaurant kon ik zo voor me zien! Met je schrijfstijl zit het goed, daar heb ik helemaal niets over te klagen :p de manier waarop je je karakters neerzet is ook goed, ze zijn meteen duidelijk uit elkaar te halen. Het wat verlegen, ingetogen meisje, gelovend in God, en de vampier die leuk sadistisch en een tikkeltje spottend overkomt. Het maakt dat ik het jammer vind in welke richting je verhaal lijkt op te gaan. Het alleen gelaten meisje dat door de vampier wordt opgepikt omdat ze een makkelijke prooi is, maar dan blijkt dat ze specialer voor hem is dan hij in eerste instantie had gedacht. Dat is het gevaar van vampierverhalen: ze worden door de hype die na Twilight is ontstaan helaas al snel cliché.
Clichéverhalen zijn helemaal niet erg omdat ze goed zijn om te oefenen. Een van mijn eerste verhalen hier op OV begon ook met een meisje dat een knappe vreemdeling achter zich aan kreeg die niet zulke goede bedoelingen met haar had :') Drie jaar verder en het plot is nu zo ontwikkeld dat je de eerste versie alleen nog maar herkent door dezelfde namen die gebruikt worden :p Wat ik probeer te zeggen is dat je moet kijken naar elementen die je verhaal uit de cliché-put kan trekken. Maak het anders. Probeer te leren van het cliché dat gebruikt wordt en gebruik het om je verhaal interessant te maken. Het zou zo zonde zijn van je talenten om te blijven verzanden in de clichés!
Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt =)
Hoi Saskjezwaard!
Hartelijk bedankt voor jouw goede tips!
Ik heb ook het stuk gelezen betreft de dialoog. Hier wist ik helemaal niets van haha!
De volgende keer zal ik rekening houden met jouw handige tips en bedankt voor het lezen!
Groetjes!
Hartelijk bedankt voor jouw goede tips!
Ik heb ook het stuk gelezen betreft de dialoog. Hier wist ik helemaal niets van haha!
De volgende keer zal ik rekening houden met jouw handige tips en bedankt voor het lezen!
Groetjes!
Geniet van de kleine dingen in het leven.
Je kunt je leven niet langer maken, maar wel meer leven uit elke dag halen.
Je kunt je leven niet langer maken, maar wel meer leven uit elke dag halen.
Hoofdstuk 1.4
De ontmoeting
Haar ogen moesten even wennen van de omschakeling van licht naar donker. Gelukkig kende ze de wegen erg goed waardoor ze geen enkel probleem had om thuis te kunnen komen. Het was ijskoud in de nacht maar door het rennen bleef ze warm. Ze vond het vreselijk van wat ze had gedaan en helemaal nu ze weg probeerde te rennen van Laurence. Haar ademhaling was snel maar onder controle. Ze rende elke ochtend vanuit haar appartement naar haar werk om op tijd te kunnen komen. Haar fiets was een maand geleden gestolen en ze had geen geld voor de bus. Een harde stomp in haar linkerkuit liet haar gillend struikelen en ze kwam met een harde klap terecht in het gras.Huilend en woest kwam ze overeind en keek in de ogen van Laurence.
‘Hoe durf je mij te laten struikelen’ gilde ze huilend en wreef over haar pijnlijke knie.
‘Dat was de enige manier om jou te kunnen stoppen’ zei hij zacht ‘wat bezielde jou om mij zo achter te laten?’
‘Ik doe wat ik zelf wil’ siste ze woest en kwam onstabiel overeind.
Een lantaarnpaal verlichtte hun pad en ze zag dat haar broek gescheurd was en haar knie begon te bloedden.
‘VERDOMME!’ gilde ze luid ‘dit was mijn enige fatsoenlijke broek!’
Laurence was stil en slikte de brok in zijn keel door. Zijn tanden waren gegroeid binnen zijn mond naar het ruiken van haar bloed. Als hij zijn mond zou openen zou ze zijn lange scherpe tanden opmerken. In een snelle beweging duwde hij haar zacht weer terug op het gras en hield haar knie nu strak in zijn handen. Zijn dorst was weer aangewakkerd en hij bleef strak naar het bloed kijken. Lolita echter probeerde haar knie los te krijgen maar besefte dat hij een enorme kracht had.
‘Laat me los’ zei ze terwijl ze wild aan haar been trok. Laurence boog zijn hoofd wat naar voren zodat zijn tanden niet te zien waren.
‘Lolita’ vertelde hij geërgerd ‘ik ben een arts dat weet je toch?’
‘Wat kan mij dat schelen’ pufte ze boos ‘laat me nou maar gewoon los!’
Laurence haalde een servet uit zijn broekzak maar hield haar knie nog steeds stevig vast met één hand. Zachtjes depte hij op de wond en Lolita kermde van de pijn.
‘Ik heb altijd wat ontsmettingsmiddel bij me’ zei hij haar negerend ‘maar het gaat wel even pijn doen’
Nu haalde hij een klein flesje ontsmettingsmiddel uit zijn achter-broekzak en druppelde dit op haar wond. Lolita gilde haar longen uit haar lijf en een voorbijganger keek ze nu verdacht aan.
‘Klootzak’ gilde ze en ze ging achterover liggen omdat de pijn ondraaglijk begon te worden. Lolita had nooit tegen pijn gekund en ze kon het al uitschreeuwen van de pijn als ze een lichte schaafwond had. Laurence begon nu ook wat boos te worden maar hij probeerde kalm te blijven. De voorbijganger kwam nu naast ze staan en scheen nu een zaklamp op hun beide. Lolita kon nu zien dat het een politieagent was en ze kwam weer overeind zitten.
‘Wat is hier allemaal aan de hand’ bromde de politieagent.
Laurence liet de knie van Lolita los en kwam overeind staan om de agent te kunnen aankijken. Het viel haar op dat Laurence stukken langer was dan de agent en dat de agent dit ook was opgevallen.
‘Goedenavond agent’ zei Laurence met een zakelijke toon ‘deze dame is gevallen en ik besloot haar te helpen omdat ze een goede vriendin is’
Puffend probeerde Lolita ook overeind te komen en ze liep een diepe zucht horen.
‘Mijn naam is Laurence del Rosa, waarnemend arts van huisartsenpraktijk de Bloedroos’ zei Laurence terwijl hij Lolita snel aankeek ‘ik kan het u bewijzen’
Zonder dat de agent erom vroeg haalde Laurence zijn dokterpas + vergunningen uit zijn zakken en de agent bekeek ze grondig.
‘Zo te zien hebt u gelijk’ mompelde de agent nors ‘wel vreemd dat ze u net een klootzak noemde?’
‘Natuurlijk noemt ze mij een klootzak’ lachte Laurence ‘Lolita heeft namelijk een lage pijngrens’
Lolita had nog steeds geen enkel woord gezegd en voelde zich een grote druiloor. Laurence had werkelijk alleen maar het goede met haar voor en het enige wat ze kon doen was als een kinderachtig persoon gedragen.
‘Het spijt me agent’ vertelde ze nu zacht ‘Laurence heeft mij inderdaad goed geholpen’
De agent vroeg nog om de legitimatiebewijzen van hen beide en al gauw liet hij hen alleen achter na alles nog gecontroleerd te hebben via de centrale.
Laurence keek haar nu lang aan en beschaamd draaide ze haar hoofd weg. Ze wist niet hoe ze hem kon bedanken maar ze was nog steeds boos doordat hij haar had laten struikelen.
‘Kan je lopen?’ vroeg Laurence op een geruststellende toon en ze probeerde kleine stapjes te zetten. Kleine pijnscheuten gingen door haar knie, maar het was te doen.
‘Ja hoor’ zei ze zacht ‘het spijt me van net’
Laurence lachte zachtjes en stil liepen ze daarna weer terug naar het restaurant. De stilte tussen hen was om te snijden en voor Lolita voelde het alsof ze op elk moment kon ontploffen. Ze had zichzelf net zwaar verschut gezet en daarna Laurence voor de agent. Godzijdank dat hij zijn papieren bij had en zij haar legitimatiebewijs. Ze kon het niet verdragen om Laurence opgepakt te zien worden. Zoveel gaf ze al om hem.
‘Wacht maar even hier’ zei Laurence ‘ik betaal even de rekening’
Laurence stapte het restaurant weer binnen terwijl Lolita plaats nam op een stoel op het terras.
De maan stond nu hoog boven aan de hemel en verlichtte de aarde met haar licht. Een koude rilling ging over haar rug en ze voelde hoe ze bibberde van de kou.
‘Ik breng je naar huis’ hoorde ze hem achter haar zeggen en ze draaide haar gezicht om.
‘Is goed’ zei ze vriendelijk ‘loop je met mij mee tot mijn huis?’
‘Ik bel een taxi’ zei hij terwijl hij zijn mobiel tevoorschijn haalde ‘je bent gewond en moet jouw knie niet gaan belasten’
Ze wilde hierop ingaan maar Laurence had zijn mobiel al aan zijn oor. Lolita begon aan haar vingers te friemelen van onzekerheid en probeerde alles op een rijtje te zetten. Met gesloten ogen wreef ze over haar slapen en ze verlangde al naar haar bed.
‘Hij is er over 2 minuten’ zei Laurence en nam ook plaats naast haar op een stoel.
‘Oké’ was het enige wat ze kon zeggen en ze probeerde niet teveel te trillen om zichzelf te verraden dat ze het koud had.
‘Heb je het koud?’ vroeg Laurence ‘jouw lippen zijn helemaal blauw!’
‘Een beetje’ gaf Lolita beschaamd toe. Laurence stond direct op en trok zijn jas uit en sloeg die om Lolita. Zij wilde tegenstribbelen maar de warmte van de jas hield haar tegen.
‘En?’ vroeg Laurence geamuseerd terwijl hij een grote glimlach van haar ontvang. Hij hoorde hoe kalm haar hart nu weer sloeg en dat gaf hem het signaal dat ze weer gekalmeerd was.Hij kon niet geloven dat ze werkelijk van hem wegrende nadat hij haar had gekust.
‘Stukken beter’ bedankte ze hem en een taxi stopte voor het terras.
Tegelijkertijd wilde ze het terras aflopen waardoor ze tegen elkaar aanbotsten. Laurence liet een kleine glimlach zien en Lolita staarde naar zijn heldere ogen. Ze leken nog mooier door het licht van de maan. Laurence verstoorde hun onderonsje en opende de achterdeur van de taxi. Laurence wist dat Lolita nog heel wat te wachten stond en dat haar leven binnenkort dramatisch zou veranderen.
De ontmoeting
Haar ogen moesten even wennen van de omschakeling van licht naar donker. Gelukkig kende ze de wegen erg goed waardoor ze geen enkel probleem had om thuis te kunnen komen. Het was ijskoud in de nacht maar door het rennen bleef ze warm. Ze vond het vreselijk van wat ze had gedaan en helemaal nu ze weg probeerde te rennen van Laurence. Haar ademhaling was snel maar onder controle. Ze rende elke ochtend vanuit haar appartement naar haar werk om op tijd te kunnen komen. Haar fiets was een maand geleden gestolen en ze had geen geld voor de bus. Een harde stomp in haar linkerkuit liet haar gillend struikelen en ze kwam met een harde klap terecht in het gras.Huilend en woest kwam ze overeind en keek in de ogen van Laurence.
‘Hoe durf je mij te laten struikelen’ gilde ze huilend en wreef over haar pijnlijke knie.
‘Dat was de enige manier om jou te kunnen stoppen’ zei hij zacht ‘wat bezielde jou om mij zo achter te laten?’
‘Ik doe wat ik zelf wil’ siste ze woest en kwam onstabiel overeind.
Een lantaarnpaal verlichtte hun pad en ze zag dat haar broek gescheurd was en haar knie begon te bloedden.
‘VERDOMME!’ gilde ze luid ‘dit was mijn enige fatsoenlijke broek!’
Laurence was stil en slikte de brok in zijn keel door. Zijn tanden waren gegroeid binnen zijn mond naar het ruiken van haar bloed. Als hij zijn mond zou openen zou ze zijn lange scherpe tanden opmerken. In een snelle beweging duwde hij haar zacht weer terug op het gras en hield haar knie nu strak in zijn handen. Zijn dorst was weer aangewakkerd en hij bleef strak naar het bloed kijken. Lolita echter probeerde haar knie los te krijgen maar besefte dat hij een enorme kracht had.
‘Laat me los’ zei ze terwijl ze wild aan haar been trok. Laurence boog zijn hoofd wat naar voren zodat zijn tanden niet te zien waren.
‘Lolita’ vertelde hij geërgerd ‘ik ben een arts dat weet je toch?’
‘Wat kan mij dat schelen’ pufte ze boos ‘laat me nou maar gewoon los!’
Laurence haalde een servet uit zijn broekzak maar hield haar knie nog steeds stevig vast met één hand. Zachtjes depte hij op de wond en Lolita kermde van de pijn.
‘Ik heb altijd wat ontsmettingsmiddel bij me’ zei hij haar negerend ‘maar het gaat wel even pijn doen’
Nu haalde hij een klein flesje ontsmettingsmiddel uit zijn achter-broekzak en druppelde dit op haar wond. Lolita gilde haar longen uit haar lijf en een voorbijganger keek ze nu verdacht aan.
‘Klootzak’ gilde ze en ze ging achterover liggen omdat de pijn ondraaglijk begon te worden. Lolita had nooit tegen pijn gekund en ze kon het al uitschreeuwen van de pijn als ze een lichte schaafwond had. Laurence begon nu ook wat boos te worden maar hij probeerde kalm te blijven. De voorbijganger kwam nu naast ze staan en scheen nu een zaklamp op hun beide. Lolita kon nu zien dat het een politieagent was en ze kwam weer overeind zitten.
‘Wat is hier allemaal aan de hand’ bromde de politieagent.
Laurence liet de knie van Lolita los en kwam overeind staan om de agent te kunnen aankijken. Het viel haar op dat Laurence stukken langer was dan de agent en dat de agent dit ook was opgevallen.
‘Goedenavond agent’ zei Laurence met een zakelijke toon ‘deze dame is gevallen en ik besloot haar te helpen omdat ze een goede vriendin is’
Puffend probeerde Lolita ook overeind te komen en ze liep een diepe zucht horen.
‘Mijn naam is Laurence del Rosa, waarnemend arts van huisartsenpraktijk de Bloedroos’ zei Laurence terwijl hij Lolita snel aankeek ‘ik kan het u bewijzen’
Zonder dat de agent erom vroeg haalde Laurence zijn dokterpas + vergunningen uit zijn zakken en de agent bekeek ze grondig.
‘Zo te zien hebt u gelijk’ mompelde de agent nors ‘wel vreemd dat ze u net een klootzak noemde?’
‘Natuurlijk noemt ze mij een klootzak’ lachte Laurence ‘Lolita heeft namelijk een lage pijngrens’
Lolita had nog steeds geen enkel woord gezegd en voelde zich een grote druiloor. Laurence had werkelijk alleen maar het goede met haar voor en het enige wat ze kon doen was als een kinderachtig persoon gedragen.
‘Het spijt me agent’ vertelde ze nu zacht ‘Laurence heeft mij inderdaad goed geholpen’
De agent vroeg nog om de legitimatiebewijzen van hen beide en al gauw liet hij hen alleen achter na alles nog gecontroleerd te hebben via de centrale.
Laurence keek haar nu lang aan en beschaamd draaide ze haar hoofd weg. Ze wist niet hoe ze hem kon bedanken maar ze was nog steeds boos doordat hij haar had laten struikelen.
‘Kan je lopen?’ vroeg Laurence op een geruststellende toon en ze probeerde kleine stapjes te zetten. Kleine pijnscheuten gingen door haar knie, maar het was te doen.
‘Ja hoor’ zei ze zacht ‘het spijt me van net’
Laurence lachte zachtjes en stil liepen ze daarna weer terug naar het restaurant. De stilte tussen hen was om te snijden en voor Lolita voelde het alsof ze op elk moment kon ontploffen. Ze had zichzelf net zwaar verschut gezet en daarna Laurence voor de agent. Godzijdank dat hij zijn papieren bij had en zij haar legitimatiebewijs. Ze kon het niet verdragen om Laurence opgepakt te zien worden. Zoveel gaf ze al om hem.
‘Wacht maar even hier’ zei Laurence ‘ik betaal even de rekening’
Laurence stapte het restaurant weer binnen terwijl Lolita plaats nam op een stoel op het terras.
De maan stond nu hoog boven aan de hemel en verlichtte de aarde met haar licht. Een koude rilling ging over haar rug en ze voelde hoe ze bibberde van de kou.
‘Ik breng je naar huis’ hoorde ze hem achter haar zeggen en ze draaide haar gezicht om.
‘Is goed’ zei ze vriendelijk ‘loop je met mij mee tot mijn huis?’
‘Ik bel een taxi’ zei hij terwijl hij zijn mobiel tevoorschijn haalde ‘je bent gewond en moet jouw knie niet gaan belasten’
Ze wilde hierop ingaan maar Laurence had zijn mobiel al aan zijn oor. Lolita begon aan haar vingers te friemelen van onzekerheid en probeerde alles op een rijtje te zetten. Met gesloten ogen wreef ze over haar slapen en ze verlangde al naar haar bed.
‘Hij is er over 2 minuten’ zei Laurence en nam ook plaats naast haar op een stoel.
‘Oké’ was het enige wat ze kon zeggen en ze probeerde niet teveel te trillen om zichzelf te verraden dat ze het koud had.
‘Heb je het koud?’ vroeg Laurence ‘jouw lippen zijn helemaal blauw!’
‘Een beetje’ gaf Lolita beschaamd toe. Laurence stond direct op en trok zijn jas uit en sloeg die om Lolita. Zij wilde tegenstribbelen maar de warmte van de jas hield haar tegen.
‘En?’ vroeg Laurence geamuseerd terwijl hij een grote glimlach van haar ontvang. Hij hoorde hoe kalm haar hart nu weer sloeg en dat gaf hem het signaal dat ze weer gekalmeerd was.Hij kon niet geloven dat ze werkelijk van hem wegrende nadat hij haar had gekust.
‘Stukken beter’ bedankte ze hem en een taxi stopte voor het terras.
Tegelijkertijd wilde ze het terras aflopen waardoor ze tegen elkaar aanbotsten. Laurence liet een kleine glimlach zien en Lolita staarde naar zijn heldere ogen. Ze leken nog mooier door het licht van de maan. Laurence verstoorde hun onderonsje en opende de achterdeur van de taxi. Laurence wist dat Lolita nog heel wat te wachten stond en dat haar leven binnenkort dramatisch zou veranderen.
Hoofdstuk 1.5
De sollicitatie
Lolita bekeek zichzelf in de spiegel en keurde haar uiterlijk goed. Wekenlang had ze de koude winternachten doorgebracht op het toilet van het treinstation.
Ze wist dat het toilet nauwelijks tot zelden werd gebruikt in de nachten en ze het ongestoord kon gebruiken. Het was ruim genoeg om haar slaapzak neer te kunnen leggen maar het was verre van comfortabel.
Even snel smeerde ze wat vochtinbrengende lippenbalsem op haar lippen en spoot zichzelf nog goed onder de parfum die ze gevonden had.
De gedachten aan Laurence maakte haar verdrietig omdat ze sinds die avond nooit meer wat van hem had gehoord. Hoe kon ze nou zo stom zijn!
Ten eerste stort ze haar rotleven bij hem uit en daarna rent ze als een maniak van hem weg. Wild schudde ze haar hoofd heen en weer en ze moest en zou hem vergeten.
‘Alleen God kan en zal mij helpen’ zuchtte ze diep.
Ze ruimde haar spullen op en probeerde alles achter te laten hoe het was.
Mensen mochten geen indruk krijgen dat ze hier geslapen had, anders zou ze nog weggejaagd worden.
Zodra ze de deur achter haar sloot voelde ze hoe koud het was geworden in januari. Kerst had ze alleen gevierd met een stuk taart die ze met hoge korting had gekocht uit de supermarkt. Het smaakte al heel zuur, maar het was eens wat anders dan droog brood met pindakaas.
Met Nieuwjaar liep ze de straten rond en genoot van de harde knallers. Dat gaf de indruk dat ze in de realiteit leefde en niet in een illusie.
Het nieuwe jaar had haar gelukkig weer een nieuwe kans gegeven door een uitnodigingsgesprek als schoonmaakster in een dokterspraktijk binnen in de stad. Natuurlijk had ze gecontroleerd of het niet de praktijk was van Laurence, maar onderaan de advertentie zag ze dat er een vrouwelijke naam stond.
Met snelle passen liep ze door de drukke winkelstraat en probeerde niet te verdwalen. De vrouwelijke arts had haar uitgelegd hoe ze bij de praktijk kon komen. Lolita had al twee dagen eerder wel tig keer dezelfde weg gelopen om zo op tijd te kunnen zijn en in te kunnen schatten hoe lang de reistijd zou zijn.
‘Na het stoplicht meteen links en naar honderdzestig stappen ben ik bij de praktijk’ herhaalde ze hardop. Binnen vijf minuten was ze er en bekeek het grote bord die boven de voordeur hing.
‘Huisartsenpraktijk van Huizen’
Ze streek haar jas glad en nam een diepe zucht voordat ze de praktijk binnen stapte. Het verbaasde haar dat het veel groter was dan dat ze dacht.
Aan de linkerkant was een royale wachtruimte en in het midden een balie met aan beide kanten een assistente. Aan de achterkant van de ruimte was er een kleine apotheek gevestigd en aan het begin aan haar rechterkant waren enkele gesloten deuren. Met een brok in haar keel liep ze met een grote glimlach na de balie.
‘Goedemiddag, mijn naam is Lolita’ zei ze vriendelijk ‘ik heb een afspraak om tien uur met mevrouw van Huizen’
‘Goedendag’ zei de assistente ‘OW, u bent hier voor de sollicitatie’
‘Dat klopt’ antwoordde Lolita met een glimlach.
‘Neem plaats’ zei de assistente terwijl ze naar de klok keek ‘ze zal u vanzelf komen ophalen’
‘Bedankt’ antwoordde Lolita en ze nam stilletjes plaats in de volle wachtruimte.
Om haar zenuwen wat te verminderen pakte ze een tijdschrift en begon er in te lezen. Haar hoofd was er helemaal niet bij dus bekeek ze maar de foto’s van de modellen.
‘Lolita del Mare’ hoorde Lolita en ze keek op naar een wat oudere vrouw die enkele formulieren in haar hand had. Lolita stond zenuwachtig op en liep op haar af en gaf haar een hand.
‘Goedemorgen, en welkom’ zei ze ‘volg mij maar’
Lolita probeerde haar zenuwen onder bedwang te houden maar voelde ze zich wat kalmeren door het zien van de vriendelijke vrouw.
‘Gaat u zitten’ zei ze en ze sloot de deur achter zich nadat ze een klein kantoor waren binnen gestapt. Al gauw nam ze tegenover Lolita plaats en Lolita plaatste haar grote tas op de grond.
‘Ten eerste welkom’ begon de vrouw ‘Mijn naam is Maria van Huizen, je mag mij Maria noemen’
‘Aangenaam Maria’ stotterde Lolita ‘Bedankt voor de uitnodiging’
‘Geen dank’ zei Maria ‘Zoals je goed begrepen hebt zijn we nog op zoek naar een schoonmaakster voor de vroege ochtenden, avonden en weekenden’
‘Dat klopt’ zei Lolita terwijl ze wat rechtop ging zitten ‘Dat komt erg goed uit voor mij’
‘Heb jij je legitimatiebewijs bij en je CV?’ vroeg Maria terwijl ze Lolita een glimlach liet zien.
‘Natuurlijk’ antwoordde Lolita en ze boog voorover naar haar tas om de spullen te pakken en gaf die daarna aan Maria. Maria bekeek haar legitimatie en haar CV en knikte goedkeurend.
‘Ik zie dat je al eerder hebt gewerkt bij een schoonmaakbedrijf?’ vroeg Maria en ze keek Lolita met een serieuze blik.
‘Dat klopt’ zei Lolita zelfverzekerd ‘Het was erg leuk om te doen, maar helaas is het bedrijf failliet gegaan door de crisis’
‘Begrijpelijk’ mompelde Maria en ze schreef enkele dingen op haar eigen notitieblok. Lolita begon onder het bureau aan haar vingers te friemelen en ze hoopte dat ze aangenomen zou worden. God sta mij bij!
‘Oké’ zei Maria uiteindelijk ‘Wij zijn dus op zoek naar een flexibele schoonmaakster’
Lolita knikte en wachtte tot Maria haar zin verder zou afmaken maar ze werden gestoord door het geklop op de deur.
‘Sorry Lolita’ zei Maria terwijl ze op stond en de deur opende ‘Mijn collega zou ook bij dit gesprek aanwezig moeten zijn’
Lolita’s glimlach verdween als sneeuw in de zon na het zien van de collega. Het was niemand minder dan Laurence! Lolita voelde de paniek naar boven komen en het schaamrood op haar wangen tevoorschijn komen.
‘Dus je bent al begonnen zie ik’ zei Laurence geamuseerd ‘Ik heb jou haar toch aanbevolen, waar wacht je nog op?’
Maria lachte en ze namen nu beide plaats tegenover Lolita. Laurence voelde zijn tanden weer groeien na het zien van Lolita. Hij had haar vreselijk gemist en hij was vreselijk blij om haar weer eindelijk eens te zien en haar hart te horen. Lolita echter was woest en voelde haar zelfverzekerd helemaal wegslinken. Hoe kon hij nou doodleuk voor haar zitten en doen alsof er helemaal niets aan de hand was!
‘Lolita’ zei Maria ‘Laat ik mijn collega even voorstellen, dit is Laurence Vertale’
Laurence hield een hand voor zich uit en Lolita kneep hard in zijn hand toen ze die vasthield.
‘Aangenaam Laurence’ siste ze en ze zag hoe hij haar een knipoog gaf.
‘Aangenaam Lolita’ lachte hij ‘maar we kennen elkaar al Maria’
‘OW?’ vroeg Maria verbaast ‘Dat wist ik helemaal niet!’
‘Lolita heeft een speciaal plekje in mijn hart’ zei Laurence ‘Daarom ken je haar niet’
Hij kreeg een speelse duw van Maria en schudde lachend haar hoofd. Lolita voelde hoe knalrood ze werd en hoe het zweet bij haar uitbrak. Ze kon zijn doordringende blik haast niet meer weerstaan en ze wilde hier helemaal niet meer zijn. Ze had een baan hard nodig maar niet op deze manier.
‘Zullen we verder gaan met de sollicitatie?’ zei Laurence en de sfeer werd direct van speels naar serieus.
Maria begon nu uit te leggen wat de werkzaamheden waren en de werktijden. Lolita probeerde goed naar haar te luisteren maar ze kon de aanwezigheid van Laurence maar niet negeren. Het gaf haar een benauwd gevoel en het maakte haar ook verdrietig.
‘Je begint met een uurloon van 9,80 bruto’ zei Maria terwijl ze een formulier naar Lolita schoof ‘maar naar zes maanden zal dit verhoogd worden met vijftig cent.
Lolita vond alles wel goed en ze bekeek het formulier die voor haar lag.
‘Als je hiermee eens bent’ zei Maria tevreden ‘mag je het contract ondertekenen’
Lolita keek verrast naar haar op en ze kon een glimlach nu niet meer onderdrukken.
‘Ben ik dan aangenomen?’ zei Lolita verheugd.
‘Dat klopt’ antwoordde Laurence en Lolita las het contract door als een speer. Na enkele seconden ondertekenden ze het contract alle drie.
‘Welkom bij de club’ zei Laurence zacht terwijl Maria opstond en hen alleen liet om een kopie te maken van het legitimatiebewijs van Lolita.
Lolita keek hem woest aan en greep de kans die ze nu had.
‘Hoe durf je!’ siste ze boos ‘Mij uit eten nemen en daarna nooit meer wat van je laten horen’
‘Lolita’ zei Laurence terwijl hij vooroverboog ‘Je was nooit alleen, ik was er altijd ook al zag je mij niet'
‘Ga weg met je smoesjes’ pufte Lolita boos.
‘Waarom denk je dat je toevallig bij een dokterspraktijk bent gekomen voor een sollicitatie?’ zei hij ferm terwijl een glinstering door zijn ogen ging.
Lolita slikte even maar ze wilde het allemaal niet meer geloven. Ze had zichzelf beloofd nooit meer in de val te laten lokken door mannen. Helemaal niet door een aantrekkelijke man! Maria kwam binnen en Laurence kuchte even en ging weer rechtop zitten.
‘Mijn assistente Pauline zal jou hierna een rondleiding geven’ zei Maria en ze gaf het legitimatiebewijs terug.
‘Bedankt’ antwoordde Lolita en Laurence negerend ‘Wanneer kan ik beginnen?’
‘Morgenavond’ reageerde Maria ‘komt dat goed uit?’
‘Prima’ glimlachte Lolita en Maria stond op terwijl ze een hand uitreikte.
‘Hartelijk bedankt Maria’ zei Lolita terwijl ze haar hand strak vasthield ‘Dit betekend heel veel voor me’
‘Geen dank hoor’ lachte Maria ‘Pauline wacht op je bij de balie en ik zie je dan morgen weer!’
Lolita knikte en pakte haar spullen bij elkaar en vertrok zonder afscheid te nemen van Laurence.
De sollicitatie
Lolita bekeek zichzelf in de spiegel en keurde haar uiterlijk goed. Wekenlang had ze de koude winternachten doorgebracht op het toilet van het treinstation.
Ze wist dat het toilet nauwelijks tot zelden werd gebruikt in de nachten en ze het ongestoord kon gebruiken. Het was ruim genoeg om haar slaapzak neer te kunnen leggen maar het was verre van comfortabel.
Even snel smeerde ze wat vochtinbrengende lippenbalsem op haar lippen en spoot zichzelf nog goed onder de parfum die ze gevonden had.
De gedachten aan Laurence maakte haar verdrietig omdat ze sinds die avond nooit meer wat van hem had gehoord. Hoe kon ze nou zo stom zijn!
Ten eerste stort ze haar rotleven bij hem uit en daarna rent ze als een maniak van hem weg. Wild schudde ze haar hoofd heen en weer en ze moest en zou hem vergeten.
‘Alleen God kan en zal mij helpen’ zuchtte ze diep.
Ze ruimde haar spullen op en probeerde alles achter te laten hoe het was.
Mensen mochten geen indruk krijgen dat ze hier geslapen had, anders zou ze nog weggejaagd worden.
Zodra ze de deur achter haar sloot voelde ze hoe koud het was geworden in januari. Kerst had ze alleen gevierd met een stuk taart die ze met hoge korting had gekocht uit de supermarkt. Het smaakte al heel zuur, maar het was eens wat anders dan droog brood met pindakaas.
Met Nieuwjaar liep ze de straten rond en genoot van de harde knallers. Dat gaf de indruk dat ze in de realiteit leefde en niet in een illusie.
Het nieuwe jaar had haar gelukkig weer een nieuwe kans gegeven door een uitnodigingsgesprek als schoonmaakster in een dokterspraktijk binnen in de stad. Natuurlijk had ze gecontroleerd of het niet de praktijk was van Laurence, maar onderaan de advertentie zag ze dat er een vrouwelijke naam stond.
Met snelle passen liep ze door de drukke winkelstraat en probeerde niet te verdwalen. De vrouwelijke arts had haar uitgelegd hoe ze bij de praktijk kon komen. Lolita had al twee dagen eerder wel tig keer dezelfde weg gelopen om zo op tijd te kunnen zijn en in te kunnen schatten hoe lang de reistijd zou zijn.
‘Na het stoplicht meteen links en naar honderdzestig stappen ben ik bij de praktijk’ herhaalde ze hardop. Binnen vijf minuten was ze er en bekeek het grote bord die boven de voordeur hing.
‘Huisartsenpraktijk van Huizen’
Ze streek haar jas glad en nam een diepe zucht voordat ze de praktijk binnen stapte. Het verbaasde haar dat het veel groter was dan dat ze dacht.
Aan de linkerkant was een royale wachtruimte en in het midden een balie met aan beide kanten een assistente. Aan de achterkant van de ruimte was er een kleine apotheek gevestigd en aan het begin aan haar rechterkant waren enkele gesloten deuren. Met een brok in haar keel liep ze met een grote glimlach na de balie.
‘Goedemiddag, mijn naam is Lolita’ zei ze vriendelijk ‘ik heb een afspraak om tien uur met mevrouw van Huizen’
‘Goedendag’ zei de assistente ‘OW, u bent hier voor de sollicitatie’
‘Dat klopt’ antwoordde Lolita met een glimlach.
‘Neem plaats’ zei de assistente terwijl ze naar de klok keek ‘ze zal u vanzelf komen ophalen’
‘Bedankt’ antwoordde Lolita en ze nam stilletjes plaats in de volle wachtruimte.
Om haar zenuwen wat te verminderen pakte ze een tijdschrift en begon er in te lezen. Haar hoofd was er helemaal niet bij dus bekeek ze maar de foto’s van de modellen.
‘Lolita del Mare’ hoorde Lolita en ze keek op naar een wat oudere vrouw die enkele formulieren in haar hand had. Lolita stond zenuwachtig op en liep op haar af en gaf haar een hand.
‘Goedemorgen, en welkom’ zei ze ‘volg mij maar’
Lolita probeerde haar zenuwen onder bedwang te houden maar voelde ze zich wat kalmeren door het zien van de vriendelijke vrouw.
‘Gaat u zitten’ zei ze en ze sloot de deur achter zich nadat ze een klein kantoor waren binnen gestapt. Al gauw nam ze tegenover Lolita plaats en Lolita plaatste haar grote tas op de grond.
‘Ten eerste welkom’ begon de vrouw ‘Mijn naam is Maria van Huizen, je mag mij Maria noemen’
‘Aangenaam Maria’ stotterde Lolita ‘Bedankt voor de uitnodiging’
‘Geen dank’ zei Maria ‘Zoals je goed begrepen hebt zijn we nog op zoek naar een schoonmaakster voor de vroege ochtenden, avonden en weekenden’
‘Dat klopt’ zei Lolita terwijl ze wat rechtop ging zitten ‘Dat komt erg goed uit voor mij’
‘Heb jij je legitimatiebewijs bij en je CV?’ vroeg Maria terwijl ze Lolita een glimlach liet zien.
‘Natuurlijk’ antwoordde Lolita en ze boog voorover naar haar tas om de spullen te pakken en gaf die daarna aan Maria. Maria bekeek haar legitimatie en haar CV en knikte goedkeurend.
‘Ik zie dat je al eerder hebt gewerkt bij een schoonmaakbedrijf?’ vroeg Maria en ze keek Lolita met een serieuze blik.
‘Dat klopt’ zei Lolita zelfverzekerd ‘Het was erg leuk om te doen, maar helaas is het bedrijf failliet gegaan door de crisis’
‘Begrijpelijk’ mompelde Maria en ze schreef enkele dingen op haar eigen notitieblok. Lolita begon onder het bureau aan haar vingers te friemelen en ze hoopte dat ze aangenomen zou worden. God sta mij bij!
‘Oké’ zei Maria uiteindelijk ‘Wij zijn dus op zoek naar een flexibele schoonmaakster’
Lolita knikte en wachtte tot Maria haar zin verder zou afmaken maar ze werden gestoord door het geklop op de deur.
‘Sorry Lolita’ zei Maria terwijl ze op stond en de deur opende ‘Mijn collega zou ook bij dit gesprek aanwezig moeten zijn’
Lolita’s glimlach verdween als sneeuw in de zon na het zien van de collega. Het was niemand minder dan Laurence! Lolita voelde de paniek naar boven komen en het schaamrood op haar wangen tevoorschijn komen.
‘Dus je bent al begonnen zie ik’ zei Laurence geamuseerd ‘Ik heb jou haar toch aanbevolen, waar wacht je nog op?’
Maria lachte en ze namen nu beide plaats tegenover Lolita. Laurence voelde zijn tanden weer groeien na het zien van Lolita. Hij had haar vreselijk gemist en hij was vreselijk blij om haar weer eindelijk eens te zien en haar hart te horen. Lolita echter was woest en voelde haar zelfverzekerd helemaal wegslinken. Hoe kon hij nou doodleuk voor haar zitten en doen alsof er helemaal niets aan de hand was!
‘Lolita’ zei Maria ‘Laat ik mijn collega even voorstellen, dit is Laurence Vertale’
Laurence hield een hand voor zich uit en Lolita kneep hard in zijn hand toen ze die vasthield.
‘Aangenaam Laurence’ siste ze en ze zag hoe hij haar een knipoog gaf.
‘Aangenaam Lolita’ lachte hij ‘maar we kennen elkaar al Maria’
‘OW?’ vroeg Maria verbaast ‘Dat wist ik helemaal niet!’
‘Lolita heeft een speciaal plekje in mijn hart’ zei Laurence ‘Daarom ken je haar niet’
Hij kreeg een speelse duw van Maria en schudde lachend haar hoofd. Lolita voelde hoe knalrood ze werd en hoe het zweet bij haar uitbrak. Ze kon zijn doordringende blik haast niet meer weerstaan en ze wilde hier helemaal niet meer zijn. Ze had een baan hard nodig maar niet op deze manier.
‘Zullen we verder gaan met de sollicitatie?’ zei Laurence en de sfeer werd direct van speels naar serieus.
Maria begon nu uit te leggen wat de werkzaamheden waren en de werktijden. Lolita probeerde goed naar haar te luisteren maar ze kon de aanwezigheid van Laurence maar niet negeren. Het gaf haar een benauwd gevoel en het maakte haar ook verdrietig.
‘Je begint met een uurloon van 9,80 bruto’ zei Maria terwijl ze een formulier naar Lolita schoof ‘maar naar zes maanden zal dit verhoogd worden met vijftig cent.
Lolita vond alles wel goed en ze bekeek het formulier die voor haar lag.
‘Als je hiermee eens bent’ zei Maria tevreden ‘mag je het contract ondertekenen’
Lolita keek verrast naar haar op en ze kon een glimlach nu niet meer onderdrukken.
‘Ben ik dan aangenomen?’ zei Lolita verheugd.
‘Dat klopt’ antwoordde Laurence en Lolita las het contract door als een speer. Na enkele seconden ondertekenden ze het contract alle drie.
‘Welkom bij de club’ zei Laurence zacht terwijl Maria opstond en hen alleen liet om een kopie te maken van het legitimatiebewijs van Lolita.
Lolita keek hem woest aan en greep de kans die ze nu had.
‘Hoe durf je!’ siste ze boos ‘Mij uit eten nemen en daarna nooit meer wat van je laten horen’
‘Lolita’ zei Laurence terwijl hij vooroverboog ‘Je was nooit alleen, ik was er altijd ook al zag je mij niet'
‘Ga weg met je smoesjes’ pufte Lolita boos.
‘Waarom denk je dat je toevallig bij een dokterspraktijk bent gekomen voor een sollicitatie?’ zei hij ferm terwijl een glinstering door zijn ogen ging.
Lolita slikte even maar ze wilde het allemaal niet meer geloven. Ze had zichzelf beloofd nooit meer in de val te laten lokken door mannen. Helemaal niet door een aantrekkelijke man! Maria kwam binnen en Laurence kuchte even en ging weer rechtop zitten.
‘Mijn assistente Pauline zal jou hierna een rondleiding geven’ zei Maria en ze gaf het legitimatiebewijs terug.
‘Bedankt’ antwoordde Lolita en Laurence negerend ‘Wanneer kan ik beginnen?’
‘Morgenavond’ reageerde Maria ‘komt dat goed uit?’
‘Prima’ glimlachte Lolita en Maria stond op terwijl ze een hand uitreikte.
‘Hartelijk bedankt Maria’ zei Lolita terwijl ze haar hand strak vasthield ‘Dit betekend heel veel voor me’
‘Geen dank hoor’ lachte Maria ‘Pauline wacht op je bij de balie en ik zie je dan morgen weer!’
Lolita knikte en pakte haar spullen bij elkaar en vertrok zonder afscheid te nemen van Laurence.
Hoofdstuk 1.6
De sollicitatie
De nerveusheid verdween met elke stap die Lolita maakte. Ze was helemaal in de war na het zien van Laurence. Wekenlang heeft ze hem proberen te vergeten ook al leek het onmogelijk. Ze had dagenlang over hem gefantaseerd en gedroomd. Van een zachte kus tot een uitgelopen strippartij.
Het was strikt verboden om over een man te fantaseren die ze enkel maar eenmalig was tegengekomen. De gevoelens echter waren zo hevig dat ze er gek van werd. Ze wilde dat ze eens in haar leven bemind werd en gewaardeerd. Iedereen wilt uiteindelijk zichzelf nestelen en een lang en gelukkig bestaan leven.
Lolita toverde met moeite een glimlach op haar gezicht toen ze Pauline achter de balie zag staan.
‘Hoi Pauline’ zei Lolita zacht ‘Ik moest naar jou toekomen voor een rondleiding?’
‘Maar natuurlijk’ zei Pauline vrolijk ‘Volg me maar’
Lolita schoof haar tas wat naar achteren op haar schouder en volgde Pauline naar een andere ruimte. Pauline vertelde uitgebreid waar alles was en alles lag en uiteindelijk kwamen ze bij een kleine ruimte terecht.
‘Dit is het facilitaire magazijn’ zei ze terwijl ze het slot opende ‘Hier staan alle spullen die je nodig hebt voor je werk’
Pauline drukte het licht aan en Lolita stapte voorzichtig de ruimte in en keek tevreden rond. Het was een ruimte van ongeveer twaalf vierkante meter maar het was genoeg voor een schoonmaak-kar en een kleine voorraad die netjes was geplaatst in een kast. Aan de rechterkant stond een kleine tafel met een stoel eronder. Aan de plafond hing een simpele lamp maar het gaf wel voldoende licht om alles goed te kunnen zien.
‘Je kunt jouw spullen in dat kluisje daar doen’ zei Pauline terwijl ze naar achteren wees.
‘OW dat is wel fijn’ antwoordde Lolita ‘En is er ook een soort werkmap aanwezig?’
‘Natuurlijk’ knikte Pauline terwijl ze de kar wat naar achteren trok ‘Daar staat precies in wat je moet doen en wanneer’
Pauline gaf de map aan Lolita en Lolita begon erin te bladeren om te weten wat ze precies moest doen. Met een zwaaibeweging gooide Lolita haar tas op de tafel.
‘Neem je tijd, en als je klaar bent laat het mij weten’ zei Pauline terwijl ze zwaaiend het magazijn verliet. Lolita nam plaats op de stoel en legde de map op de kleine tafel die voor haar stond.
‘Even kijken’ dacht ze hardop en begon alles stuk voor stuk door te lezen. Het gaf haar naar maanden weer een goed gevoel om nuttig bezig te zijn. Ze kon het nog steeds niet geloven dat ze eindelijk een baan had!
‘Hier ben je dus’ kuchte iemand achter haar en geschrokken draaide ze zich om. Ze keek in de ogen waarna zij vreselijk verlangd had.
Het waren de ogen van Laurence.
Opnieuw stond ze versteld van zijn heldere ogen en voor even voelde ze weer de vlinders in haar buik fladderen. Het gaf haar een warm gevoel van binnen wat zij enkel voelde wanneer ze aan Laurence dacht of zag.
‘Gefeliciteerd met je nieuwe baan’ lachte Laurence terwijl hij een onweerstaanbare glimlach niet zien. Lolita vond dat hij straalde wanneer hij lachte en het leek alsof er een spotlight op hem scheen. Zo keurig zag hij eruit en helemaal nu hij zijn haar korter had geknipt en het kleine staartje verdwenen was. Hij had zijn haar naar achteren gekamd waardoor hij op een echte Britse topmodel leek. Goddelijk dus.
‘Bedankt’ stamelde Lolita uit en snel draaide ze zich om en begon de instructies verder te lezen. Ze kon zijn aanwezigheid goed voelen en het gaf haar gemengde gevoelens van gemis en verwardheid. God sta mij bij en houd deze man ver van mij vandaan!
‘Lolita’ fluisterde hij zacht ‘Ik heb je gemist’
Lolita schoof met een snelle draai naar achteren en ze had helemaal niet in de gaten gehad dat hij over haar schouder boog. Ze rook zijn sterke parfumgeur van zoethout en musk. Laurence hoorde hoe haar hart sneller begon te kloppen en dat haar temperatuur omhoog schoot. Ze had het benauwd gekregen door de kleine afstand die tussen hen zat.Zijn lusten en behoeftes wakkerde aan als vuur en hij moest zich in houden om niet in haar malse huid te bijten.
‘Laat me met rust’ zei Lolita boos ‘Ik ben geen speelgoed die je kunt gebruiken en daarna kan weggooien’
‘Dat ben je ook helemaal niet’ antwoordde Laurence ‘Je bent een dierbaar persoon’
‘Waarom heb je dan geen contact meer opgezocht?’ piepte Lolita terwijl ze hem fel aankeek.
‘Omdat je tijd voor jezelf nodig had’ vertelde Laurence terwijl hij rechtop ging staan.
‘Onzin!’ zei Lolita hard ‘Ik ben dakloos,blut,eenzaam,vermoeid en dat noem je tijd voor jezelf?’
‘Wat wil je dan Lolita?’ mompelde Laurence ‘Wil je bij mij komen wonen misschien?’
Lolita sprong vanuit haar stoel naar hem en gaf Laurence een harde klap in zijn gezicht. Wat een klootzak!
Hoe kon hij er zo nuchter over doen? Alsof iemand ervoor kiest om als een zwerver te gaan leven. Laurence echter bleef haar maar enkel aankijken en voelde dat zijn tanden nu in de weg stonden om een fatsoenlijk gesprek te kunnen voeren.
In een snelle beweging duwde hij Lolita tegen de muur en liet haar zwijgen door haar mond te verzegelen met zijn lippen. Haar smaak was ook iets wat hij vreselijk gemist had. Ze smaakte naar onschuld en hij wist dat maar weinig of zelfs geen enkele man haar betast hadden. Hij streek met een vinger langs haar nek om haar warmte te kunnen voelen. Lolita stond stokstijf en wist niet wat ze moest doen. Zijn lippen waren vreselijk zacht en hij rook zo heerlijk dat het haar hypnotiseerde. Het liet haar alle ellende vergeten en ze ontspande. Het kon haar niet meer schelen wat Laurence haar aangedaan had, zij had hem ook vreselijk gemist.
Ze beantwoorde zijn kus en Laurence zag zijn kans. Zachtjes beet hij in haar lip en proefde het warme en overheerlijke bloed op zijn tong. Zijn vampier-instincten versterkten en hij verdiepte de kus en hij genoot van haar aanwezigheid. Hij genoot met al zijn zintuigen en het beetje bloed wat hij van haar kreeg maakte hem weer sterk en onverwoestbaar. Lolita eindigde de kus en draaide verlegen haar hoofd opzij. Ze was hier gekomen voor een sollicitatie en kijk nu in welke situatie ze was beland. Laurence hief haar gezicht omhoog door met zijn wijsvinger haar kin omhoog te duwen. Hij hypnotiseerde haar met zijn ogen en zei een vloek in zijn gedachtes.Het was een lange tijd geleden dat hij voor het laatst iemand had gehypnotiseerd. Hij hoopte dat hij het nog steeds in zich had en hij besloot het om te testen.
‘Lieve Lolita’ vroeg hij ‘Kom je bij mij wonen?’
‘Is goed’ antwoordde Lolita ‘Vanaf wanneer?’
Lolita schrok van haar antwoord en kon niet begrijpen wat ze zojuist had gezegd. Ze wilde helemaal niet gaan samenwonen maar het leek alsof ze juist het tegenovergestelde zei. Wild schudde ze haar hoofd 'nee' en beet zachtjes op haar wang van wanhoop.
Lolita wilde Laurence opzij duwen maar in plaats daarvan schoof ze met haar rechterhand haar trui wat opzij zodat haar schouder te zien was.
Lolita wilde dit tegen houden maar ze zag dat Laurence een strakke houding begon te krijgen en geobsedeerd toekeek wat ze zojuist had gedaan. Laurence keek naar haar sleutelbeen en haar blanke huid waardoor haar aderen goed te zien waren. Hij kon ze vanaf een afstand zien en het was voor hem een grote eer om zo'n prachtig gezond meisje tegen te komen. Lolita vloekte in haar gedachtes maar in plaats daarvan trok ze Laurence dichterbij zodat hij zijn gezicht in haar nek legde. Ze voelde zijn ijskoude adem over haar schouder gaan en hij gaf kleine kusjes in haar nek. Ze rilde van de aanrakingen en sloot haar ogen.
‘Bijt me’ zei Lolita zacht ‘Ik ben helemaal van jou’
Haar ogen schoten open en ze voelde iets vlijmscherp in haar nek komen waardoor ze hard op haar kiezen beet. Ze leek helemaal verlamd te zijn terwijl een afschuwelijk pijnlijk gevoel door haar heenging. Ze hoorde hoe Laurence zachtjes slurpte en het maakte haar doodsbang. Wat was hij in hemelsnaam aan het doen? Had hij haar nu echt gebeten? Laurence kwam voldaan overeind en veegde de restjes bloed weg bij zijn mond. Zijn schouders ontspande en hij zijn ogen waren niet meer helder zoals ze van hem gewend was. Zijn hoektanden waren veel groter als normaal en hij leek op een of andere manier ook veel groter.
Dit kwam bij Lolita aan als een harde klap en ze besefte wie deze man eigenlijk was. De ouderwetse sprookjes klopten wel, ze bestonden wel. Het waren geen verzonnen figuren maar levende wezens op aarde. Direct kreeg ze van hem de bevestiging die zij nodig had.
‘Lolita’ zei Laurence zacht ‘Ik ben de vampier koning en ik heb jou gekozen als mijn bruid’
De sollicitatie
De nerveusheid verdween met elke stap die Lolita maakte. Ze was helemaal in de war na het zien van Laurence. Wekenlang heeft ze hem proberen te vergeten ook al leek het onmogelijk. Ze had dagenlang over hem gefantaseerd en gedroomd. Van een zachte kus tot een uitgelopen strippartij.
Het was strikt verboden om over een man te fantaseren die ze enkel maar eenmalig was tegengekomen. De gevoelens echter waren zo hevig dat ze er gek van werd. Ze wilde dat ze eens in haar leven bemind werd en gewaardeerd. Iedereen wilt uiteindelijk zichzelf nestelen en een lang en gelukkig bestaan leven.
Lolita toverde met moeite een glimlach op haar gezicht toen ze Pauline achter de balie zag staan.
‘Hoi Pauline’ zei Lolita zacht ‘Ik moest naar jou toekomen voor een rondleiding?’
‘Maar natuurlijk’ zei Pauline vrolijk ‘Volg me maar’
Lolita schoof haar tas wat naar achteren op haar schouder en volgde Pauline naar een andere ruimte. Pauline vertelde uitgebreid waar alles was en alles lag en uiteindelijk kwamen ze bij een kleine ruimte terecht.
‘Dit is het facilitaire magazijn’ zei ze terwijl ze het slot opende ‘Hier staan alle spullen die je nodig hebt voor je werk’
Pauline drukte het licht aan en Lolita stapte voorzichtig de ruimte in en keek tevreden rond. Het was een ruimte van ongeveer twaalf vierkante meter maar het was genoeg voor een schoonmaak-kar en een kleine voorraad die netjes was geplaatst in een kast. Aan de rechterkant stond een kleine tafel met een stoel eronder. Aan de plafond hing een simpele lamp maar het gaf wel voldoende licht om alles goed te kunnen zien.
‘Je kunt jouw spullen in dat kluisje daar doen’ zei Pauline terwijl ze naar achteren wees.
‘OW dat is wel fijn’ antwoordde Lolita ‘En is er ook een soort werkmap aanwezig?’
‘Natuurlijk’ knikte Pauline terwijl ze de kar wat naar achteren trok ‘Daar staat precies in wat je moet doen en wanneer’
Pauline gaf de map aan Lolita en Lolita begon erin te bladeren om te weten wat ze precies moest doen. Met een zwaaibeweging gooide Lolita haar tas op de tafel.
‘Neem je tijd, en als je klaar bent laat het mij weten’ zei Pauline terwijl ze zwaaiend het magazijn verliet. Lolita nam plaats op de stoel en legde de map op de kleine tafel die voor haar stond.
‘Even kijken’ dacht ze hardop en begon alles stuk voor stuk door te lezen. Het gaf haar naar maanden weer een goed gevoel om nuttig bezig te zijn. Ze kon het nog steeds niet geloven dat ze eindelijk een baan had!
‘Hier ben je dus’ kuchte iemand achter haar en geschrokken draaide ze zich om. Ze keek in de ogen waarna zij vreselijk verlangd had.
Het waren de ogen van Laurence.
Opnieuw stond ze versteld van zijn heldere ogen en voor even voelde ze weer de vlinders in haar buik fladderen. Het gaf haar een warm gevoel van binnen wat zij enkel voelde wanneer ze aan Laurence dacht of zag.
‘Gefeliciteerd met je nieuwe baan’ lachte Laurence terwijl hij een onweerstaanbare glimlach niet zien. Lolita vond dat hij straalde wanneer hij lachte en het leek alsof er een spotlight op hem scheen. Zo keurig zag hij eruit en helemaal nu hij zijn haar korter had geknipt en het kleine staartje verdwenen was. Hij had zijn haar naar achteren gekamd waardoor hij op een echte Britse topmodel leek. Goddelijk dus.
‘Bedankt’ stamelde Lolita uit en snel draaide ze zich om en begon de instructies verder te lezen. Ze kon zijn aanwezigheid goed voelen en het gaf haar gemengde gevoelens van gemis en verwardheid. God sta mij bij en houd deze man ver van mij vandaan!
‘Lolita’ fluisterde hij zacht ‘Ik heb je gemist’
Lolita schoof met een snelle draai naar achteren en ze had helemaal niet in de gaten gehad dat hij over haar schouder boog. Ze rook zijn sterke parfumgeur van zoethout en musk. Laurence hoorde hoe haar hart sneller begon te kloppen en dat haar temperatuur omhoog schoot. Ze had het benauwd gekregen door de kleine afstand die tussen hen zat.Zijn lusten en behoeftes wakkerde aan als vuur en hij moest zich in houden om niet in haar malse huid te bijten.
‘Laat me met rust’ zei Lolita boos ‘Ik ben geen speelgoed die je kunt gebruiken en daarna kan weggooien’
‘Dat ben je ook helemaal niet’ antwoordde Laurence ‘Je bent een dierbaar persoon’
‘Waarom heb je dan geen contact meer opgezocht?’ piepte Lolita terwijl ze hem fel aankeek.
‘Omdat je tijd voor jezelf nodig had’ vertelde Laurence terwijl hij rechtop ging staan.
‘Onzin!’ zei Lolita hard ‘Ik ben dakloos,blut,eenzaam,vermoeid en dat noem je tijd voor jezelf?’
‘Wat wil je dan Lolita?’ mompelde Laurence ‘Wil je bij mij komen wonen misschien?’
Lolita sprong vanuit haar stoel naar hem en gaf Laurence een harde klap in zijn gezicht. Wat een klootzak!
Hoe kon hij er zo nuchter over doen? Alsof iemand ervoor kiest om als een zwerver te gaan leven. Laurence echter bleef haar maar enkel aankijken en voelde dat zijn tanden nu in de weg stonden om een fatsoenlijk gesprek te kunnen voeren.
In een snelle beweging duwde hij Lolita tegen de muur en liet haar zwijgen door haar mond te verzegelen met zijn lippen. Haar smaak was ook iets wat hij vreselijk gemist had. Ze smaakte naar onschuld en hij wist dat maar weinig of zelfs geen enkele man haar betast hadden. Hij streek met een vinger langs haar nek om haar warmte te kunnen voelen. Lolita stond stokstijf en wist niet wat ze moest doen. Zijn lippen waren vreselijk zacht en hij rook zo heerlijk dat het haar hypnotiseerde. Het liet haar alle ellende vergeten en ze ontspande. Het kon haar niet meer schelen wat Laurence haar aangedaan had, zij had hem ook vreselijk gemist.
Ze beantwoorde zijn kus en Laurence zag zijn kans. Zachtjes beet hij in haar lip en proefde het warme en overheerlijke bloed op zijn tong. Zijn vampier-instincten versterkten en hij verdiepte de kus en hij genoot van haar aanwezigheid. Hij genoot met al zijn zintuigen en het beetje bloed wat hij van haar kreeg maakte hem weer sterk en onverwoestbaar. Lolita eindigde de kus en draaide verlegen haar hoofd opzij. Ze was hier gekomen voor een sollicitatie en kijk nu in welke situatie ze was beland. Laurence hief haar gezicht omhoog door met zijn wijsvinger haar kin omhoog te duwen. Hij hypnotiseerde haar met zijn ogen en zei een vloek in zijn gedachtes.Het was een lange tijd geleden dat hij voor het laatst iemand had gehypnotiseerd. Hij hoopte dat hij het nog steeds in zich had en hij besloot het om te testen.
‘Lieve Lolita’ vroeg hij ‘Kom je bij mij wonen?’
‘Is goed’ antwoordde Lolita ‘Vanaf wanneer?’
Lolita schrok van haar antwoord en kon niet begrijpen wat ze zojuist had gezegd. Ze wilde helemaal niet gaan samenwonen maar het leek alsof ze juist het tegenovergestelde zei. Wild schudde ze haar hoofd 'nee' en beet zachtjes op haar wang van wanhoop.
Lolita wilde Laurence opzij duwen maar in plaats daarvan schoof ze met haar rechterhand haar trui wat opzij zodat haar schouder te zien was.
Lolita wilde dit tegen houden maar ze zag dat Laurence een strakke houding begon te krijgen en geobsedeerd toekeek wat ze zojuist had gedaan. Laurence keek naar haar sleutelbeen en haar blanke huid waardoor haar aderen goed te zien waren. Hij kon ze vanaf een afstand zien en het was voor hem een grote eer om zo'n prachtig gezond meisje tegen te komen. Lolita vloekte in haar gedachtes maar in plaats daarvan trok ze Laurence dichterbij zodat hij zijn gezicht in haar nek legde. Ze voelde zijn ijskoude adem over haar schouder gaan en hij gaf kleine kusjes in haar nek. Ze rilde van de aanrakingen en sloot haar ogen.
‘Bijt me’ zei Lolita zacht ‘Ik ben helemaal van jou’
Haar ogen schoten open en ze voelde iets vlijmscherp in haar nek komen waardoor ze hard op haar kiezen beet. Ze leek helemaal verlamd te zijn terwijl een afschuwelijk pijnlijk gevoel door haar heenging. Ze hoorde hoe Laurence zachtjes slurpte en het maakte haar doodsbang. Wat was hij in hemelsnaam aan het doen? Had hij haar nu echt gebeten? Laurence kwam voldaan overeind en veegde de restjes bloed weg bij zijn mond. Zijn schouders ontspande en hij zijn ogen waren niet meer helder zoals ze van hem gewend was. Zijn hoektanden waren veel groter als normaal en hij leek op een of andere manier ook veel groter.
Dit kwam bij Lolita aan als een harde klap en ze besefte wie deze man eigenlijk was. De ouderwetse sprookjes klopten wel, ze bestonden wel. Het waren geen verzonnen figuren maar levende wezens op aarde. Direct kreeg ze van hem de bevestiging die zij nodig had.
‘Lolita’ zei Laurence zacht ‘Ik ben de vampier koning en ik heb jou gekozen als mijn bruid’
Hoofdstuk 1.7
De waarheid
De woede borrelde bij Lolita naar boven en met de kracht die ze in haar had sloeg ze met haar rechterhand tegen zijn gezicht. Het maakte een hard geluid en Laurence deinsde naar achter. Natuurlijk deed ik het fysiek geen pijn maar het was een grote deuk op zijn mannelijkheid. Dit was de eerste keer in zijn lange bestaan dat hij geslagen was door een vrouw. Een mens nog wel.
‘Ik ken jou geeneens’ siste Lolita ‘wie denk je wel niet wie je bent!’
‘Lolita ik ken jou beter dan je denkt’ antwoordde Laurence kalm ‘Ik weet alles vanaf de dag dat jouw moeder jou op de wereld heeft gezet’
Lolita kon dit niet meer aanhoren en liep met grote passen naar haar tas. Ze zocht naar een zakdoek om de tranen weg te kunnen vegen. Ze was nog steeds in schok van wat er zojuist was gebeurd en ze vond het ook vreemd dat niemand kwam kijken na het geroezemoes.
‘Lolita, denk niet dat ik jou slecht zal behandelen’ reageerde Laurence ‘het zal juist een openbaring voor jou zijn’
‘Laurence vergeet dit alles en mij’ snotterde Lolita ‘dan vergeet ik dat ook’
En met een grote brok in haar keel ruimde ze haar spullen op en verliet het gebouw met een gebogen hoofd. De hoop op een baan was nu alweer verdwenen. Ze kon onmogelijk weer terug gaan want ze zou hem alweer tegen komen.
Het begon hard te regenen waardoor Lolita het gevoel kreeg alsof iemand ook met haar meehuilde. Niemand leek haar op te merken en niemand zou haar missen. Hoort het leven zo bitter en hard te zijn? Was er werkelijk geen één enkel sprankje hoop?
Met zeiknatte kleding en haren liep ze gauw een klein café binnen en nam plaats achterin. Het was hier aangenaam warm en ze hoopte dat Laurence haar niet achtervolgd had. Met een naar gevoel streek ze over haar nek waar hij gebeten had. Ze rilde ervan en ze hoopte dat ze dit nooit meer zou meemaken.
‘Kan ik u een drankje aanbieden?’ vroeg een ober ‘je lust vast iets warms’
Lolita pakte met rillende vingers het menu en het schaamrood kwam op haar wangen te staan. Ze had maar enkele euromunten en ze hoopte dat het hier niet te duur zou zijn.
‘Uhm’ stotterde Lolita ‘doe voor mij maar een kop bosbessen thee’
‘En voor mij een café latte’ en geschrokken keek Lolita Laurence aan die tegenover haar plaats nam. Door de regen was hij ook zeiknat geworden en met zijn handen wreef hij zijn haren plat naar achteren. De ober knikte en schreef onze bestelling op en liet ons alleen achter. Met een vuile blik keek ze Laurence aan en zonder wat te zeggen stond ze op en liep richting de toiletten. Haar schoenen maakte een raar geluid alsof ze vol zaten met water. Ze sloot de toiletdeur achter haar en liet een diepe zucht ontsnappen. Vermoeit en verward trok ze haar schoenen en sokken uit en hield ze onder de blower om het wat op te drogen. Met wat toiletpapier veegde ze haar gezicht droog en met haar vingers probeerde ze haar kapsel weer recht te maken.
Rillend hield ze haar koude handen onder de blower en genoot van de warme lucht. Minutenlang bleef ze in het toilet maar het kon haar niets schelen als hij al vertrokken was. Stiekem hoopte ze dat hij inderdaad al weg was want ze kon hem niet onder ogen zien.
Het was vreselijk verwarrend voor haar en helemaal nu ze wist wie hij werkelijk was. Nadat haar sokken en schoenen een klein beetje waren opgedroogd en ze was opgewarmd liep ze met grote tegenzin weer terug naar haar zitplek. Haar hart maakte een kleine sprong en ze zag hoe Laurence een tijdschrift las en onze kopjes al op tafel stonden. Hij was helemaal niet vertrokken!
Met een chagrijnig gezicht ging ze weer zitten en nam een slok van haar lekkere lauwwarme thee.
‘Eindelijk’ zuchtte Laurence ‘dan kunnen we nu praten’
‘Nee’ reageerde Lolita bot ‘wij zijn uitgepraat’
‘Lolita’ reageerde hij ferm ‘wij gaan dit uitpraten of je wilt of niet’
Beide keken wij om ons heen of iemand ons in de gaten hield. Niemand leek ons gesprek te kunnen horen dus vervolgde wij ons gesprek.
‘Laurence, hier heb ik helemaal geen zin in’ zei Lolita ‘dus waarom zouden wij het moeten uitpraten?’
Laurence zuchtte en begon wat in zijn jas te rommelen. Al gauw haalde hij er een envelop uit en legde het op tafel neer. Met een frons op haar gezicht keek Lolita na de envelop en ze begreep niet wat nu precies de bedoeling was.
‘Open het’ zei Laurence ‘en al je vragen zullen beantwoord worden’
De nieuwsgierigheid overwon de woede bij Lolita en ze pakte de envelop en haalde er een brief uit. Met een brok in haar keel begon ze het te lezen.
Aan Laurence Vertale,
Van Maria del Mare.
Laurence, onze schulden aan jou zullen we nooit terug kunnen betalen. Je hebt zoveel voor ons gedaan en het is onmogelijk om jou daarvoor genoeg te bedanken.
Jij was diegene die mijn man, mijn ongeboren kind en mij hebben gered uit de klauwen van de gemene heksen. Jij was onze schild tegen al het kwaad en de beschermer van onze ongeboren dochter.
Laurence, de dood van mijn man en ik zal binnenkort naderen na de geboorte van mijn dochter. Dit is wat ik in mijn visioenen heb gezien. Ze zal een moeilijk leven tegemoet komen maar ze zal de innerlijke kracht hebben van haar vader.
Laurence, de liefde voor mijn man en mijn dochter is intens en niet in woorden te beschrijven. De liefde is wat mij sterker maakt en wat uiteindelijk mijn dood zal worden. Ik zal moeten strijden tegen de heksen van het kwade licht maar zal uiteindelijk de strijd verliezen.
Laurence, ik zal mijn dochter Lolita noemen na de naam van mijn grootmoeder. Ze zal precies op mij lijken wanneer ze de leeftijd van een vrouw benaderd.
Laurence, mijn laatste wens aan jou is dat jij haar vanaf het moment dat ze een vrouw is voor haar zal zorgen en haar als jouw metgezel zal maken.
Laurence, ik kon jou mijn hart niet geven maar zij zal dit wel doen. In het begin zal ze tegen je werken en zal het ondraaglijk voor je zijn, maar uiteindelijk zal zij van je houden.
Lolita als je dit leest mijn dierbare dochter. Weet dat je vader en ik altijd achter je zullen staan en dat wij van je houden ook na onze dood. Het spijt me dat ik jou nooit goed heb leren kennen en jij mij. Lolita, ik houd van je.
Met tranen in haar ogen haalde Lolita nog een foto uit de envelop en haar hart stond nu werkelijk stil. Ze zag een look-a-like van zichzelf met daarnaast een aantrekkelijke en jonge man. Ze kon duidelijk zien en voelen dat dit haar moeder en vader waren omdat ze op hen leek. Nog nooit eerder had ze een foto van hen gezien en ze kon hen niet eens meer voorstellen hoe ze waren geweest. Verdoofd door alle emoties had ze niet opgemerkt dat Laurence naast haar was gaan zitten en haar tegen zich aanhield. Lolita maakte geen enkel geluid en haar blik bleef enkel haken op de foto die ze tussen haar vingers hield. Laurence pakte voorzichtig de foto uit haar hand en de brief en stopte dit in haar tas. Laurence draaide met zijn linkerhand haar gezicht wat naar zich toe en drukte een lange kus op een traan die over haar wang gleed. Hierdoor zou ze ontwaken uit de schok en zou ze weer beseffen waar ze nu was. Lolita schrok hier vreselijk van en keek Laurence nu angstig aan.
‘Ik moet gaan’ zei ze gehaast en greep hals over kop al haar spullen en rende het café uit.
De waarheid
De woede borrelde bij Lolita naar boven en met de kracht die ze in haar had sloeg ze met haar rechterhand tegen zijn gezicht. Het maakte een hard geluid en Laurence deinsde naar achter. Natuurlijk deed ik het fysiek geen pijn maar het was een grote deuk op zijn mannelijkheid. Dit was de eerste keer in zijn lange bestaan dat hij geslagen was door een vrouw. Een mens nog wel.
‘Ik ken jou geeneens’ siste Lolita ‘wie denk je wel niet wie je bent!’
‘Lolita ik ken jou beter dan je denkt’ antwoordde Laurence kalm ‘Ik weet alles vanaf de dag dat jouw moeder jou op de wereld heeft gezet’
Lolita kon dit niet meer aanhoren en liep met grote passen naar haar tas. Ze zocht naar een zakdoek om de tranen weg te kunnen vegen. Ze was nog steeds in schok van wat er zojuist was gebeurd en ze vond het ook vreemd dat niemand kwam kijken na het geroezemoes.
‘Lolita, denk niet dat ik jou slecht zal behandelen’ reageerde Laurence ‘het zal juist een openbaring voor jou zijn’
‘Laurence vergeet dit alles en mij’ snotterde Lolita ‘dan vergeet ik dat ook’
En met een grote brok in haar keel ruimde ze haar spullen op en verliet het gebouw met een gebogen hoofd. De hoop op een baan was nu alweer verdwenen. Ze kon onmogelijk weer terug gaan want ze zou hem alweer tegen komen.
Het begon hard te regenen waardoor Lolita het gevoel kreeg alsof iemand ook met haar meehuilde. Niemand leek haar op te merken en niemand zou haar missen. Hoort het leven zo bitter en hard te zijn? Was er werkelijk geen één enkel sprankje hoop?
Met zeiknatte kleding en haren liep ze gauw een klein café binnen en nam plaats achterin. Het was hier aangenaam warm en ze hoopte dat Laurence haar niet achtervolgd had. Met een naar gevoel streek ze over haar nek waar hij gebeten had. Ze rilde ervan en ze hoopte dat ze dit nooit meer zou meemaken.
‘Kan ik u een drankje aanbieden?’ vroeg een ober ‘je lust vast iets warms’
Lolita pakte met rillende vingers het menu en het schaamrood kwam op haar wangen te staan. Ze had maar enkele euromunten en ze hoopte dat het hier niet te duur zou zijn.
‘Uhm’ stotterde Lolita ‘doe voor mij maar een kop bosbessen thee’
‘En voor mij een café latte’ en geschrokken keek Lolita Laurence aan die tegenover haar plaats nam. Door de regen was hij ook zeiknat geworden en met zijn handen wreef hij zijn haren plat naar achteren. De ober knikte en schreef onze bestelling op en liet ons alleen achter. Met een vuile blik keek ze Laurence aan en zonder wat te zeggen stond ze op en liep richting de toiletten. Haar schoenen maakte een raar geluid alsof ze vol zaten met water. Ze sloot de toiletdeur achter haar en liet een diepe zucht ontsnappen. Vermoeit en verward trok ze haar schoenen en sokken uit en hield ze onder de blower om het wat op te drogen. Met wat toiletpapier veegde ze haar gezicht droog en met haar vingers probeerde ze haar kapsel weer recht te maken.
Rillend hield ze haar koude handen onder de blower en genoot van de warme lucht. Minutenlang bleef ze in het toilet maar het kon haar niets schelen als hij al vertrokken was. Stiekem hoopte ze dat hij inderdaad al weg was want ze kon hem niet onder ogen zien.
Het was vreselijk verwarrend voor haar en helemaal nu ze wist wie hij werkelijk was. Nadat haar sokken en schoenen een klein beetje waren opgedroogd en ze was opgewarmd liep ze met grote tegenzin weer terug naar haar zitplek. Haar hart maakte een kleine sprong en ze zag hoe Laurence een tijdschrift las en onze kopjes al op tafel stonden. Hij was helemaal niet vertrokken!
Met een chagrijnig gezicht ging ze weer zitten en nam een slok van haar lekkere lauwwarme thee.
‘Eindelijk’ zuchtte Laurence ‘dan kunnen we nu praten’
‘Nee’ reageerde Lolita bot ‘wij zijn uitgepraat’
‘Lolita’ reageerde hij ferm ‘wij gaan dit uitpraten of je wilt of niet’
Beide keken wij om ons heen of iemand ons in de gaten hield. Niemand leek ons gesprek te kunnen horen dus vervolgde wij ons gesprek.
‘Laurence, hier heb ik helemaal geen zin in’ zei Lolita ‘dus waarom zouden wij het moeten uitpraten?’
Laurence zuchtte en begon wat in zijn jas te rommelen. Al gauw haalde hij er een envelop uit en legde het op tafel neer. Met een frons op haar gezicht keek Lolita na de envelop en ze begreep niet wat nu precies de bedoeling was.
‘Open het’ zei Laurence ‘en al je vragen zullen beantwoord worden’
De nieuwsgierigheid overwon de woede bij Lolita en ze pakte de envelop en haalde er een brief uit. Met een brok in haar keel begon ze het te lezen.
Aan Laurence Vertale,
Van Maria del Mare.
Laurence, onze schulden aan jou zullen we nooit terug kunnen betalen. Je hebt zoveel voor ons gedaan en het is onmogelijk om jou daarvoor genoeg te bedanken.
Jij was diegene die mijn man, mijn ongeboren kind en mij hebben gered uit de klauwen van de gemene heksen. Jij was onze schild tegen al het kwaad en de beschermer van onze ongeboren dochter.
Laurence, de dood van mijn man en ik zal binnenkort naderen na de geboorte van mijn dochter. Dit is wat ik in mijn visioenen heb gezien. Ze zal een moeilijk leven tegemoet komen maar ze zal de innerlijke kracht hebben van haar vader.
Laurence, de liefde voor mijn man en mijn dochter is intens en niet in woorden te beschrijven. De liefde is wat mij sterker maakt en wat uiteindelijk mijn dood zal worden. Ik zal moeten strijden tegen de heksen van het kwade licht maar zal uiteindelijk de strijd verliezen.
Laurence, ik zal mijn dochter Lolita noemen na de naam van mijn grootmoeder. Ze zal precies op mij lijken wanneer ze de leeftijd van een vrouw benaderd.
Laurence, mijn laatste wens aan jou is dat jij haar vanaf het moment dat ze een vrouw is voor haar zal zorgen en haar als jouw metgezel zal maken.
Laurence, ik kon jou mijn hart niet geven maar zij zal dit wel doen. In het begin zal ze tegen je werken en zal het ondraaglijk voor je zijn, maar uiteindelijk zal zij van je houden.
Lolita als je dit leest mijn dierbare dochter. Weet dat je vader en ik altijd achter je zullen staan en dat wij van je houden ook na onze dood. Het spijt me dat ik jou nooit goed heb leren kennen en jij mij. Lolita, ik houd van je.
Met tranen in haar ogen haalde Lolita nog een foto uit de envelop en haar hart stond nu werkelijk stil. Ze zag een look-a-like van zichzelf met daarnaast een aantrekkelijke en jonge man. Ze kon duidelijk zien en voelen dat dit haar moeder en vader waren omdat ze op hen leek. Nog nooit eerder had ze een foto van hen gezien en ze kon hen niet eens meer voorstellen hoe ze waren geweest. Verdoofd door alle emoties had ze niet opgemerkt dat Laurence naast haar was gaan zitten en haar tegen zich aanhield. Lolita maakte geen enkel geluid en haar blik bleef enkel haken op de foto die ze tussen haar vingers hield. Laurence pakte voorzichtig de foto uit haar hand en de brief en stopte dit in haar tas. Laurence draaide met zijn linkerhand haar gezicht wat naar zich toe en drukte een lange kus op een traan die over haar wang gleed. Hierdoor zou ze ontwaken uit de schok en zou ze weer beseffen waar ze nu was. Lolita schrok hier vreselijk van en keek Laurence nu angstig aan.
‘Ik moet gaan’ zei ze gehaast en greep hals over kop al haar spullen en rende het café uit.
Leuk verhaal, al waren mijn verwachtingen na het lezen van de proloog een beetje anders dan het uiteindelijke verhaal. De proloog vond ik heel goed en ook spannend! Daarna zwakt het verhaal een beetje af, als je verteld hoe ze elkaar ontmoet hebben en hoe de vampierkoning is. Ik had het denk ik leuker gevonden als je meer beschreven had hoe ze zou ontsnappen of hoe haar leven in dat kasteel zou zijn met korte flashback over hoe ze daar terecht is gekomen
Echter, ik hoop wel dat je verder gaat met het verhaal! Want ik ben benieuwd hoe het afloopt. Ga zo door!
Echter, ik hoop wel dat je verder gaat met het verhaal! Want ik ben benieuwd hoe het afloopt. Ga zo door!
2.0
Kennismaking met de hel
Never trust someone who doesn’t know how to love..
Lolita stond met een koffer in haar rechterhand en met een slaapzak in haar linkerhand. De brief had haar overtuigd dat de wereld enkel maar een illusie is van de mens. Alle sprookjes en mythes bestonden wel en dat beangstigde haar meer en meer.Het was absurd hoe snel Laurence haar had overgehaald om samen een nieuw begin te maken. Om hun relatie een nieuwe naam te geven, terwijl ze elkaar maar enkel twee keer ontmoet hadden.
De grote poorten voor haar openden sloom en ze betrad de grote voortuin van het huis van Laurence. Hij had verteld dat hij in een villa woonde, niet in een kasteel! Vol verbazing keek Lolita naar het kasteel en haar voorgevoel waarschuwde haar dat er hier iets niet klopte.
Enkel haar hart had de harde strijd gewonnen, omdat ze hunkerde naar gezelschap en liefde.
In de verte zag ze Laurence al zwaaien vanuit het raam en haar hart sloeg vele malen sneller. Het moment dat ze eindelijk had toegegeven dat ze over haar oren verliefd op hem was, kon ze het niet langer meer negeren. Ze wilde verder met Laurence ondanks dat hij een vampier was.
Een glimlach kwam automatisch tevoorschijn nadat Laurence de grote houten voordeur voor haar opende.
‘Welkom Lolita’ begroette hij haar.
‘Dankjewel Laurence’ antwoorde ze ‘bedankt dat jij mij een plekje wilt geven in jouw huis’
‘Ik doe alles voor mijn kleine Lolita’ grinnikte hij terwijl hij een speelse duw kreeg van haar.
‘Wie zegt dat ik klein ben!’ lachte Lolita ‘dat jij bijna twee meter bent, betekend niet dat ik klein ben’
Laurence moest er hard om lachen en plots omhelsde hij haar strak. Lolita snoof zijn heerlijke parfum weer in en sloot haar ogen voor een minuut.
‘Je betekend heel veel voor me’ onderbrak Laurence de stilte ‘heel veel’
Lolita maakte zich wat losser om in zijn heldere ogen te kijken. Hij opende zijn mond een beetje om te kijken of ze zou schrikken van zijn hoektanden. Hij zag aan haar blik dat ze wat angstig begon te worden, maar na het horen van haar hart wist hij dat ze ook verliefd op hem was.
Lolita knipperde snel met haar wimpers en lichtjes begon ze angstig te worden. Haar hart bonkte na het zien van zijn ware gedaante.
Zou ze het wel kunnen? Samen een leven opbouwen met een vampier?
‘Ik weet dat het nog wennen is’ zei Laurence zacht ‘maar mijn bloeddorst is op dit moment te sterk’
Meteen trok Lolita zich los uit de omhelzing na de gedachte van wat er de vorige keer was gebeurd. Hij had haar in haar nek gebeten en het had vreselijk veel pijn gedaan.
‘Laurence’ zei Lolita ferm ‘ik ben hier niet voor jouw verlangen gekomen!’
Haar stem trilde een beetje door de mengeling van angst en woede. Ze had zijn omhelzing van net zo fijn gevonden en de sfeer leek nu helemaal zijn omgedraaid.
Met zijn wijsvinger streek hij over haar wang en voordat Lolita kon reageren had hij haar al opgetild. Met grote passen rende hij de trap op en Lolita liet een harde gil horen. Laurence zou zich pas zichzelf weer kunnen zijn door enkel een klein beetje van haar bloed te drinken.
Zijn duistere kant werd enkel in toom gehouden wanneer hij bloed dronk van een mens. Het bloed van Lolita was zo sterk dat één druppel al genoeg was.
Voorzichtig legde hij haar neer op een grote zetel en Lolita wilde er meteen vanaf springen. Het besef dat ze een grote fout had gemaakt drong nu diep tot haar door.
‘Vuile smeerlap!’ krijste ze ‘ik ben geen speelgoedpop!’
Met snelle bewegingen had hij haar handen en voeten al vastgebonden met een stuk touw. Lolita vloekte hardop en vervloekte zichzelf door dit huis te hebben binnen getreden. Laurence was nog sneller als het licht en ze kon zijn bewegingen niet bijhouden waardoor ze zichzelf niet kon verdedigen.
Uiteindelijk stond hij rechtop en ze zag dat hij een rode afdruk had op zijn gezicht. Ze had hem dus toch wel geraakt met haar voet.
‘Het spijt me lieve Lolita’ vertelde Laurence kalm ‘enkel één druppel van je bloed zal mij kunnen bedaren’
‘Wie geeft jou het recht!’ maar Lolita kon haar zin niet afmaken, omdat Laurence al over haar heen boog en zijn vlijmscherpe tanden in haar nek had geplaatst.
Tranen verlieten haar ogen en doordat ze vastgebonden was, kon ze het enkel uitgillen van de pijn. De pijn maakte haar misselijk en het leegdrinken van haar bloed maakte haar erg zwak. Al gauw had ze geen enkel kracht meer en legde ze haar hoofd op een kussen.
Ze kon enkel de pijn voelen en het horen hoe hij haar bloed opzoog als een bezetene. Voor Lolita leek het een eeuwigheid te duren terwijl het enkel een fractie van twintig seconden was. Voldaan en tevreden stopte Laurence en haalde zijn tanden uit haar brosse huid. Hij bekeek haar wond en het was helemaal blauw geworden. Dat was al het teken dat hij teveel van haar had weggenomen. Hij bekeek haar ogen die erg wazig waren en doordat ze er stil en slap bijlag wist hij wat hij moest doen. Hij zou haar enkel kunnen genezen door haar goed te laten rusten en zijn geheime medicijn te gebruiken. Een medicijn die hij had ontwikkeld om een mensenleven te kunnen redden. Het medicijn bestond uit zijn bloed en enkele plantensoorten uit de jungle van Ecuador. Een geheim medicijn die hij nog aan niemand had verteld, omdat de mens het dan zou gebruiken voor eigen bestwil. Lolita begon alles wazig te zien en wilde enkel slapen door het bloedverlies. Nog nooit had zij zich zo zwak gevoeld en haar hoofd was helemaal leeg. Laurence haastte zich naar zijn lab en al gauw spoot hij het medicijn in haar arm. Ze gaf geen enkele kick en Lolita had haar ogen al dicht en ademde zacht.
Met een schuldgevoel maakte hij haar los en streek zacht over haar wond in haar nek. Enkele minuten later opende ze haar ogen weer en draaierig ging ze overeind zitten.
‘Hufter’ schold ze zachtjes terwijl ze hem vuil aankeek. Ze zou liever als zwerver verder willen leven dan als aas voor deze vampier. Zodra ze haar eigen krachten weer zou hebben, zou ze dit kasteel verlaten en nooit meer terugkomen. Laurence kwam naast haar zitten en ze hoorde hoe hij diep zuchtte.
‘Het spijt me nogmaals’ fluisterde hij ‘ik had mezelf niet onder controle’
Lolita was erg boos en ze beweeg nu haar vingers en haar voeten. Dit was het signaal dat ze snel weer de oude zou zijn.
‘Ik ga hier weg en kom nooit meer terug’ zei Lolita woest ‘ik wil je nooit meer zien’
‘Lolita’ smeekte Laurence ‘het spijt me vreselijk!’
‘Ik had gelijk toen ik zei dat vampiers eindigen in de hel’ siste ze ‘net als jij’
Dit kwam als een harde klap aan bij Laurence en hij zag hoe vuil ze hem aankeek. Haar hart bonkte niet door verliefdheid meer maar door woede en verachting.
Lolita zag dat dit Laurence kwetste en hoe de kleur van zijn ogen veranderde. Zijn hoektanden waren nu volgroeid en zijn houding was gespannen.
‘Niemand heeft het recht om mij zo diep te kwetsen’ bromde hij ‘zelfs jij niet’
Geschrokken keek ze naar zijn felrode ogen en zijn doorgetrokken pupillen. De angst was zelfs zo groot dat ze stokstijf bleef zitten op de zetel en geen woord uitsprak.
‘We gaan samen verder zoals jouw moeder mij heeft beloofd’ grijnsde hij nu vals ‘zij heeft mij verraden door met een ander vandoor te gaan’
‘stil’ piepte Lolita huilend. Ze kon de harde waarheid niet meer langer aanhoren.
‘Ze ging er vandoor met jouw vader’ schreeuwde hij ‘en alsnog heb ik ze gered!’
De tranen rolde nu rijkelijk over haar wangen en ze had zichzelf helemaal opgerold tot een kleine slak.
‘Niets of niemand staat mij in de weg’ spuugde hij eruit ‘hoe eerder jij het accepteert, des te beter voor jezelf’
Kennismaking met de hel
Never trust someone who doesn’t know how to love..
Lolita stond met een koffer in haar rechterhand en met een slaapzak in haar linkerhand. De brief had haar overtuigd dat de wereld enkel maar een illusie is van de mens. Alle sprookjes en mythes bestonden wel en dat beangstigde haar meer en meer.Het was absurd hoe snel Laurence haar had overgehaald om samen een nieuw begin te maken. Om hun relatie een nieuwe naam te geven, terwijl ze elkaar maar enkel twee keer ontmoet hadden.
De grote poorten voor haar openden sloom en ze betrad de grote voortuin van het huis van Laurence. Hij had verteld dat hij in een villa woonde, niet in een kasteel! Vol verbazing keek Lolita naar het kasteel en haar voorgevoel waarschuwde haar dat er hier iets niet klopte.
Enkel haar hart had de harde strijd gewonnen, omdat ze hunkerde naar gezelschap en liefde.
In de verte zag ze Laurence al zwaaien vanuit het raam en haar hart sloeg vele malen sneller. Het moment dat ze eindelijk had toegegeven dat ze over haar oren verliefd op hem was, kon ze het niet langer meer negeren. Ze wilde verder met Laurence ondanks dat hij een vampier was.
Een glimlach kwam automatisch tevoorschijn nadat Laurence de grote houten voordeur voor haar opende.
‘Welkom Lolita’ begroette hij haar.
‘Dankjewel Laurence’ antwoorde ze ‘bedankt dat jij mij een plekje wilt geven in jouw huis’
‘Ik doe alles voor mijn kleine Lolita’ grinnikte hij terwijl hij een speelse duw kreeg van haar.
‘Wie zegt dat ik klein ben!’ lachte Lolita ‘dat jij bijna twee meter bent, betekend niet dat ik klein ben’
Laurence moest er hard om lachen en plots omhelsde hij haar strak. Lolita snoof zijn heerlijke parfum weer in en sloot haar ogen voor een minuut.
‘Je betekend heel veel voor me’ onderbrak Laurence de stilte ‘heel veel’
Lolita maakte zich wat losser om in zijn heldere ogen te kijken. Hij opende zijn mond een beetje om te kijken of ze zou schrikken van zijn hoektanden. Hij zag aan haar blik dat ze wat angstig begon te worden, maar na het horen van haar hart wist hij dat ze ook verliefd op hem was.
Lolita knipperde snel met haar wimpers en lichtjes begon ze angstig te worden. Haar hart bonkte na het zien van zijn ware gedaante.
Zou ze het wel kunnen? Samen een leven opbouwen met een vampier?
‘Ik weet dat het nog wennen is’ zei Laurence zacht ‘maar mijn bloeddorst is op dit moment te sterk’
Meteen trok Lolita zich los uit de omhelzing na de gedachte van wat er de vorige keer was gebeurd. Hij had haar in haar nek gebeten en het had vreselijk veel pijn gedaan.
‘Laurence’ zei Lolita ferm ‘ik ben hier niet voor jouw verlangen gekomen!’
Haar stem trilde een beetje door de mengeling van angst en woede. Ze had zijn omhelzing van net zo fijn gevonden en de sfeer leek nu helemaal zijn omgedraaid.
Met zijn wijsvinger streek hij over haar wang en voordat Lolita kon reageren had hij haar al opgetild. Met grote passen rende hij de trap op en Lolita liet een harde gil horen. Laurence zou zich pas zichzelf weer kunnen zijn door enkel een klein beetje van haar bloed te drinken.
Zijn duistere kant werd enkel in toom gehouden wanneer hij bloed dronk van een mens. Het bloed van Lolita was zo sterk dat één druppel al genoeg was.
Voorzichtig legde hij haar neer op een grote zetel en Lolita wilde er meteen vanaf springen. Het besef dat ze een grote fout had gemaakt drong nu diep tot haar door.
‘Vuile smeerlap!’ krijste ze ‘ik ben geen speelgoedpop!’
Met snelle bewegingen had hij haar handen en voeten al vastgebonden met een stuk touw. Lolita vloekte hardop en vervloekte zichzelf door dit huis te hebben binnen getreden. Laurence was nog sneller als het licht en ze kon zijn bewegingen niet bijhouden waardoor ze zichzelf niet kon verdedigen.
Uiteindelijk stond hij rechtop en ze zag dat hij een rode afdruk had op zijn gezicht. Ze had hem dus toch wel geraakt met haar voet.
‘Het spijt me lieve Lolita’ vertelde Laurence kalm ‘enkel één druppel van je bloed zal mij kunnen bedaren’
‘Wie geeft jou het recht!’ maar Lolita kon haar zin niet afmaken, omdat Laurence al over haar heen boog en zijn vlijmscherpe tanden in haar nek had geplaatst.
Tranen verlieten haar ogen en doordat ze vastgebonden was, kon ze het enkel uitgillen van de pijn. De pijn maakte haar misselijk en het leegdrinken van haar bloed maakte haar erg zwak. Al gauw had ze geen enkel kracht meer en legde ze haar hoofd op een kussen.
Ze kon enkel de pijn voelen en het horen hoe hij haar bloed opzoog als een bezetene. Voor Lolita leek het een eeuwigheid te duren terwijl het enkel een fractie van twintig seconden was. Voldaan en tevreden stopte Laurence en haalde zijn tanden uit haar brosse huid. Hij bekeek haar wond en het was helemaal blauw geworden. Dat was al het teken dat hij teveel van haar had weggenomen. Hij bekeek haar ogen die erg wazig waren en doordat ze er stil en slap bijlag wist hij wat hij moest doen. Hij zou haar enkel kunnen genezen door haar goed te laten rusten en zijn geheime medicijn te gebruiken. Een medicijn die hij had ontwikkeld om een mensenleven te kunnen redden. Het medicijn bestond uit zijn bloed en enkele plantensoorten uit de jungle van Ecuador. Een geheim medicijn die hij nog aan niemand had verteld, omdat de mens het dan zou gebruiken voor eigen bestwil. Lolita begon alles wazig te zien en wilde enkel slapen door het bloedverlies. Nog nooit had zij zich zo zwak gevoeld en haar hoofd was helemaal leeg. Laurence haastte zich naar zijn lab en al gauw spoot hij het medicijn in haar arm. Ze gaf geen enkele kick en Lolita had haar ogen al dicht en ademde zacht.
Met een schuldgevoel maakte hij haar los en streek zacht over haar wond in haar nek. Enkele minuten later opende ze haar ogen weer en draaierig ging ze overeind zitten.
‘Hufter’ schold ze zachtjes terwijl ze hem vuil aankeek. Ze zou liever als zwerver verder willen leven dan als aas voor deze vampier. Zodra ze haar eigen krachten weer zou hebben, zou ze dit kasteel verlaten en nooit meer terugkomen. Laurence kwam naast haar zitten en ze hoorde hoe hij diep zuchtte.
‘Het spijt me nogmaals’ fluisterde hij ‘ik had mezelf niet onder controle’
Lolita was erg boos en ze beweeg nu haar vingers en haar voeten. Dit was het signaal dat ze snel weer de oude zou zijn.
‘Ik ga hier weg en kom nooit meer terug’ zei Lolita woest ‘ik wil je nooit meer zien’
‘Lolita’ smeekte Laurence ‘het spijt me vreselijk!’
‘Ik had gelijk toen ik zei dat vampiers eindigen in de hel’ siste ze ‘net als jij’
Dit kwam als een harde klap aan bij Laurence en hij zag hoe vuil ze hem aankeek. Haar hart bonkte niet door verliefdheid meer maar door woede en verachting.
Lolita zag dat dit Laurence kwetste en hoe de kleur van zijn ogen veranderde. Zijn hoektanden waren nu volgroeid en zijn houding was gespannen.
‘Niemand heeft het recht om mij zo diep te kwetsen’ bromde hij ‘zelfs jij niet’
Geschrokken keek ze naar zijn felrode ogen en zijn doorgetrokken pupillen. De angst was zelfs zo groot dat ze stokstijf bleef zitten op de zetel en geen woord uitsprak.
‘We gaan samen verder zoals jouw moeder mij heeft beloofd’ grijnsde hij nu vals ‘zij heeft mij verraden door met een ander vandoor te gaan’
‘stil’ piepte Lolita huilend. Ze kon de harde waarheid niet meer langer aanhoren.
‘Ze ging er vandoor met jouw vader’ schreeuwde hij ‘en alsnog heb ik ze gered!’
De tranen rolde nu rijkelijk over haar wangen en ze had zichzelf helemaal opgerold tot een kleine slak.
‘Niets of niemand staat mij in de weg’ spuugde hij eruit ‘hoe eerder jij het accepteert, des te beter voor jezelf’
Leuk dat je weer verder gaat En gelijk neemt het verhaal een andere wending, haha leuk!
Laurence vindt ik wel een beetje wispelturig
eerst is hij heel vrolijk (kan ik begrijpen want hij heeft zijn buit binnen), maar daarna vraagt ie om vergeving, smeekt hij en wordt hij een super evil vampier. Ik had hem wel gluiperig verwacht, maar niet dat hij na te veel te hebben gedronken, gelijk om vergeving vraagt. Dan lijkt het net of hij niet de baas is haha 
Verder vond ik het een leuk stuk, ga zo door!
En gelijk neemt het verhaal een andere wending, haha leuk!Laurence vindt ik wel een beetje wispelturig
eerst is hij heel vrolijk (kan ik begrijpen want hij heeft zijn buit binnen), maar daarna vraagt ie om vergeving, smeekt hij en wordt hij een super evil vampier. Ik had hem wel gluiperig verwacht, maar niet dat hij na te veel te hebben gedronken, gelijk om vergeving vraagt. Dan lijkt het net of hij niet de baas is haha Verder vond ik het een leuk stuk, ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Er gaat nog veel gebeuren haha. Bedankt voor je feedback!-Maaike- schreef:Leuk dat je weer verder gaat
Laurence vindt ik wel een beetje wispelturig
Verder vond ik het een leuk stuk, ga zo door!
2.1
De kern van het verhaal
Verraad was het juiste woord voor het gevoel wat Lolita nu voelde. Pure bedrog en verraad.
Hier zat ze dan tegenover een creatie van God wat vele malen sterker was dan haar. Vele malen slechter was dan haar. Vele malen ouder was dan haar. Laurence had honderden jaren meer levenservaring dan haar terwijl Lolita net de hoek om kwam kijken.
Haar moeder had haar als goedmakertje beloofd zodat Laurence zou kalmeren. Het was één groot en vies spelletje wat Laurence en haar moeder speelden.
‘Hoe kan ik dit accepteren als mijn moeder mij gewoon gebruikt als goedmakertje?’ zei Lolita.
‘Lolita’ antwoorde Laurence nu kalm ‘jij bent geen goedmakertje, jij bent mijn oogappeltje’
‘Oogappeltje?’ antwoorde Lolita verafschuwt ‘een oogappeltje kan je niet worden door enkel twee ontmoetingen’
Laurence haalde diep adem en hij voelde dat zijn woede wat minder werd. Zijn gespannen houding werd wat losser en zijn hoektanden krompen weer. Hij had medelijden met dit onschuldig meisje dat tegenover hem zat. Ze had werkelijk geen idee wat er allemaal rondom haar afspeelde.
‘Het pleeggezin waar je eerst woonde?’ vroeg Laurence kalm
‘Wat is daarmee?’ vroeg Lolita verdacht
‘Ze werken voor mij’ antwoorde hij haar.
Lolita kwam overeind zitten en kon haar oren niet geloven. Sprak hij nu de waarheid of probeerde hij haar weer een mooi verhaal voor te schuiven?
‘Pardon?’ vroeg Lolita verbaasd ‘ze werken voor jou, wat bedoel je ermee?’
‘Het zijn burgers die in dienst zijn van een vampier’ reageerde hij ‘elk vampier heeft vijfhonderd burgers onder zich in dienst’
‘En waarom deed je dan niets aan mijn situatie?’ vroeg ze boos
‘Omdat ik niet wist dat ze je slecht behandelden, anders had ik er wel wat aan gedaan’ zei hij
‘Ik geloof je niet’ proestte ze het uit en ze probeerde op te staan, maar haar benen tintelden nog waardoor ze gauw weer terug ging zitten.
‘Ik zal je alles vertellen zodra je bent opgeknapt’ zei Laurence terwijl hij zich omdraaide.
‘Paula zal je helpen met opfrissen’ vertelde Laurence ‘ik verwacht je straks in de eetzaal’
Lolita wilde dit tegenspreken maar Laurence was al verdwenen. Binnen enkele seconden stond er nu een oudere vrouw voor haar die haar niet aankeek of aansprak. Lolita liet het maar zo en met de hulp van Paula liepen ze samen richting de slaapruimte die speciaal was gemaakt voor Lolita.
Vol verbazing keek Lolita de slaapkamer rond en had zulke slaapkamers enkel in films gezien. Een grote kristallen lamp hing aan het plafond waardoor er duizenden kleine lichtjes op de muren terugkaatste. Een groot houten hemelbed met witte lakens zagen er goddelijk uit voor de uitgeputte Lolita. Weken had ze door moeten brengen op de vloer van het toilet en ze kon het niet laten door plaats te nemen op het bed. Paula pakte zonder toestemming haar koffer uit terwijl Lolita met haar ijskoude handen over de lakens streek. De kamer stond vol met prachtige grote kristallen vazen vol met bloemen. Het viel Lolita op dat er buiten een kast en een tafel met een stoel verder geen spullen in de slaapkamer waren. Géén enkel modern tintje. Alsof ze een stap had gezet in de jaren 20.
Paula trok Lolita overeind en begeleidde haar naar haar eigen badkamer. Ze nam Lolita onder handen terwijl Lolita nog steeds erg suf en zwak was door al het bloedverlies. Het drong nog niet tot haar door wat er allemaal gebeurd was. Het was als een lichtflits. Te snel om het vast te leggen.
Lolita was nu helemaal schoon en haar lange nagels waren nu kort en schoon. Haar haren waren goed gewassen en klitvrij. Enkel haar droevige blik kon Paula niet omtoveren. Er werd tweemaal aan de deur geklopt en Paula stopte direct met het dichtritsen van Lolita’s laars. Bij de slaapkamerdeur kwam Laurence tevoorschijn en al gauw was Paula verdwenen. Vermoeid liep Lolita de badkamer uit.
‘Paula heeft haar werk goed verricht’ zei Laurence terwijl hij haar ondersteunde
‘Het zal allemaal wel’ antwoorde Lolita en ze plofte neer op het rand van het bed. Zonder hem aan te kijken ging ze liggen en voelde de heerlijke zachte warme dekens onder haar. Haar ogen jeukten door het slaaptekort en met een kleine glimlach viel ze in een diepe slaap.
Drie dagen laterr;
Iets zacht streek over haar wang waardoor Lolita het weg probeerde te vegen. Slaperig opende ze haar ogen en zag Laurence naast haar zitten terwijl hij met een veer over haar wang streek.
Geïrriteerd mompelde ze wat en probeerde ze haar slaap weer te hervatten.
‘Goedemorgen kleine meid’ zei Laurence zacht ‘je slaapt al drie dagen achter mekaar’
Geschrokken kwam Lolita overeind en bedacht opeens dat ze in het huis was van een vampier.
‘Jij bent toch een vampier!’ zei Lolita gehaast ‘ik moet hier snel weg!’
Laurence lachte hard en gooide de veer opzij en keek haar doordringend aan. Hij gebruikte weer zijn magische kracht om haar te hypnotiseren.
‘Je houdt van me en dat zal je doen tot je dood’ zei hij kalm
‘Ik houd van je tot mijn dood’ zei Lolita na
Laurence liet een duistere glimlach zien en stopte zijn magische kracht en tot zijn grote schrik kreeg hij een klap tegen zijn wang.
‘Denk je echt dat je mij kunt hypnotiseren?’ gilde Lolita ‘mooi niet!’
Woest duwde ze Laurence opzij en stapte met haar kleding en schoenen zo uit haar bed en rende naar de deur. Gelukkig ging de deur sneller open dan ze dacht en ze holde de gang op met als eindbestemming de buitenwereld. Ze wilde de verhalen niet meer horen, ze kon het niet meer langer verdragen. Mensen hadden genoeg misbruik van haar gemaakt, laat staan een vampier.
Binnen enkele meters stond Laurence voor haar met zijn armen over mekaar en keek haar verveeld aan.
‘Dit huis is net als een doolhof’ zei hij ‘elke gang eindigt op een bepaalde punt waarvan alleen ik de uitgang van weet’
Lolita struikelde over zijn voet en viel met een harde knal op de grond. Ze kermde van de pijn en begon hardop te vloeken terwijl ze over haar knie wreef.
‘Lieverd, je kunt zo vaak proberen te vluchten het zal je toch niet lukken’ zei hij kalm
‘Het gaat me lukken!’ gilde ze hard terwijl ze zichzelf leunde aan de muur en overeind ging staan.
‘Wil je het hele verhaal niet horen?’ vroeg hij geamuseerd
‘Nee!’ hijgde Lolita nu buiten adem
‘Wil dan je niet weten dat jij half mens en half vampier bent?’ vroeg hij duisters
De kern van het verhaal
Verraad was het juiste woord voor het gevoel wat Lolita nu voelde. Pure bedrog en verraad.
Hier zat ze dan tegenover een creatie van God wat vele malen sterker was dan haar. Vele malen slechter was dan haar. Vele malen ouder was dan haar. Laurence had honderden jaren meer levenservaring dan haar terwijl Lolita net de hoek om kwam kijken.
Haar moeder had haar als goedmakertje beloofd zodat Laurence zou kalmeren. Het was één groot en vies spelletje wat Laurence en haar moeder speelden.
‘Hoe kan ik dit accepteren als mijn moeder mij gewoon gebruikt als goedmakertje?’ zei Lolita.
‘Lolita’ antwoorde Laurence nu kalm ‘jij bent geen goedmakertje, jij bent mijn oogappeltje’
‘Oogappeltje?’ antwoorde Lolita verafschuwt ‘een oogappeltje kan je niet worden door enkel twee ontmoetingen’
Laurence haalde diep adem en hij voelde dat zijn woede wat minder werd. Zijn gespannen houding werd wat losser en zijn hoektanden krompen weer. Hij had medelijden met dit onschuldig meisje dat tegenover hem zat. Ze had werkelijk geen idee wat er allemaal rondom haar afspeelde.
‘Het pleeggezin waar je eerst woonde?’ vroeg Laurence kalm
‘Wat is daarmee?’ vroeg Lolita verdacht
‘Ze werken voor mij’ antwoorde hij haar.
Lolita kwam overeind zitten en kon haar oren niet geloven. Sprak hij nu de waarheid of probeerde hij haar weer een mooi verhaal voor te schuiven?
‘Pardon?’ vroeg Lolita verbaasd ‘ze werken voor jou, wat bedoel je ermee?’
‘Het zijn burgers die in dienst zijn van een vampier’ reageerde hij ‘elk vampier heeft vijfhonderd burgers onder zich in dienst’
‘En waarom deed je dan niets aan mijn situatie?’ vroeg ze boos
‘Omdat ik niet wist dat ze je slecht behandelden, anders had ik er wel wat aan gedaan’ zei hij
‘Ik geloof je niet’ proestte ze het uit en ze probeerde op te staan, maar haar benen tintelden nog waardoor ze gauw weer terug ging zitten.
‘Ik zal je alles vertellen zodra je bent opgeknapt’ zei Laurence terwijl hij zich omdraaide.
‘Paula zal je helpen met opfrissen’ vertelde Laurence ‘ik verwacht je straks in de eetzaal’
Lolita wilde dit tegenspreken maar Laurence was al verdwenen. Binnen enkele seconden stond er nu een oudere vrouw voor haar die haar niet aankeek of aansprak. Lolita liet het maar zo en met de hulp van Paula liepen ze samen richting de slaapruimte die speciaal was gemaakt voor Lolita.
Vol verbazing keek Lolita de slaapkamer rond en had zulke slaapkamers enkel in films gezien. Een grote kristallen lamp hing aan het plafond waardoor er duizenden kleine lichtjes op de muren terugkaatste. Een groot houten hemelbed met witte lakens zagen er goddelijk uit voor de uitgeputte Lolita. Weken had ze door moeten brengen op de vloer van het toilet en ze kon het niet laten door plaats te nemen op het bed. Paula pakte zonder toestemming haar koffer uit terwijl Lolita met haar ijskoude handen over de lakens streek. De kamer stond vol met prachtige grote kristallen vazen vol met bloemen. Het viel Lolita op dat er buiten een kast en een tafel met een stoel verder geen spullen in de slaapkamer waren. Géén enkel modern tintje. Alsof ze een stap had gezet in de jaren 20.
Paula trok Lolita overeind en begeleidde haar naar haar eigen badkamer. Ze nam Lolita onder handen terwijl Lolita nog steeds erg suf en zwak was door al het bloedverlies. Het drong nog niet tot haar door wat er allemaal gebeurd was. Het was als een lichtflits. Te snel om het vast te leggen.
Lolita was nu helemaal schoon en haar lange nagels waren nu kort en schoon. Haar haren waren goed gewassen en klitvrij. Enkel haar droevige blik kon Paula niet omtoveren. Er werd tweemaal aan de deur geklopt en Paula stopte direct met het dichtritsen van Lolita’s laars. Bij de slaapkamerdeur kwam Laurence tevoorschijn en al gauw was Paula verdwenen. Vermoeid liep Lolita de badkamer uit.
‘Paula heeft haar werk goed verricht’ zei Laurence terwijl hij haar ondersteunde
‘Het zal allemaal wel’ antwoorde Lolita en ze plofte neer op het rand van het bed. Zonder hem aan te kijken ging ze liggen en voelde de heerlijke zachte warme dekens onder haar. Haar ogen jeukten door het slaaptekort en met een kleine glimlach viel ze in een diepe slaap.
Drie dagen laterr;
Iets zacht streek over haar wang waardoor Lolita het weg probeerde te vegen. Slaperig opende ze haar ogen en zag Laurence naast haar zitten terwijl hij met een veer over haar wang streek.
Geïrriteerd mompelde ze wat en probeerde ze haar slaap weer te hervatten.
‘Goedemorgen kleine meid’ zei Laurence zacht ‘je slaapt al drie dagen achter mekaar’
Geschrokken kwam Lolita overeind en bedacht opeens dat ze in het huis was van een vampier.
‘Jij bent toch een vampier!’ zei Lolita gehaast ‘ik moet hier snel weg!’
Laurence lachte hard en gooide de veer opzij en keek haar doordringend aan. Hij gebruikte weer zijn magische kracht om haar te hypnotiseren.
‘Je houdt van me en dat zal je doen tot je dood’ zei hij kalm
‘Ik houd van je tot mijn dood’ zei Lolita na
Laurence liet een duistere glimlach zien en stopte zijn magische kracht en tot zijn grote schrik kreeg hij een klap tegen zijn wang.
‘Denk je echt dat je mij kunt hypnotiseren?’ gilde Lolita ‘mooi niet!’
Woest duwde ze Laurence opzij en stapte met haar kleding en schoenen zo uit haar bed en rende naar de deur. Gelukkig ging de deur sneller open dan ze dacht en ze holde de gang op met als eindbestemming de buitenwereld. Ze wilde de verhalen niet meer horen, ze kon het niet meer langer verdragen. Mensen hadden genoeg misbruik van haar gemaakt, laat staan een vampier.
Binnen enkele meters stond Laurence voor haar met zijn armen over mekaar en keek haar verveeld aan.
‘Dit huis is net als een doolhof’ zei hij ‘elke gang eindigt op een bepaalde punt waarvan alleen ik de uitgang van weet’
Lolita struikelde over zijn voet en viel met een harde knal op de grond. Ze kermde van de pijn en begon hardop te vloeken terwijl ze over haar knie wreef.
‘Lieverd, je kunt zo vaak proberen te vluchten het zal je toch niet lukken’ zei hij kalm
‘Het gaat me lukken!’ gilde ze hard terwijl ze zichzelf leunde aan de muur en overeind ging staan.
‘Wil je het hele verhaal niet horen?’ vroeg hij geamuseerd
‘Nee!’ hijgde Lolita nu buiten adem
‘Wil dan je niet weten dat jij half mens en half vampier bent?’ vroeg hij duisters
Mm.. volgens mij zijn we nu bijna op het punt aangekomen waar het verhaal startte Haha. En ik had al zo'n vermoeden dat ze een half vampier zou zijn, door haar moeder en Laurence en het feit dat ie haar z'n oogappeltje noemt ^_^
Ga zo door
Haha. En ik had al zo'n vermoeden dat ze een half vampier zou zijn, door haar moeder en Laurence en het feit dat ie haar z'n oogappeltje noemt ^_^Ga zo door
2.2
De vloek
Het voelde alsof het aankwam als een donderslag. Haar omgeving leek te verdwenen en het enige wat ze kon horen waren de woorden die Laurence zojuist had uitgesproken. Half mens, half vampier.
Bibberend en lijkbleek probeerde ze te gaan zitten en greep net verkeerd naar de muur waardoor Laurence met een snelle vaart haar opving in zijn armen.
‘Half mens, half vampier?’ fluisterde ze zacht
‘Ik neem je mee naar de eetzaal en dan praten we verder’ beantwoorde hij haar.
Laurence maakte gebruik van dat zij zich niet meer verzette en tilde haar op en liep op zijn gemak naar de grote eetzaal. Lolita bleef strak voor zich uitstaren en al haar gedachtes waren een grote puinhoop. Er ontbraken nog vele puzzelstukjes, maar die had ze niet in haar eigen handen. Laurence had de puzzelstukjes en dat zou al snel duidelijk worden.
Met zijn linkerhand schoof hij een stoel naar achteren en plaatste haar daarop. De tranen kwamen uiteindelijk tevoorschijn nadat zij zich besefte wat Laurence zojuist had verteld.
‘Laten we beginnen vanaf het begin’ kuchte Laurence terwijl hij plaats nam tegenover haar
‘Was mijn moeder dan een vampier?’ vroeg ze snikkend
‘Nee Lolita, ze was van oorsprong een heks’ zei hij ‘ik heb haar veranderd naar een vampier’
Geschokt sloeg Lolita een hand voor haar openvallende mond en ze zag nu Laurence wazig door haar vochtige ogen.
‘Zoals je al weet Lolita ben ik de vampier koning’ vervolgde hij zijn verhaal ‘een vampierkoning heeft bepaalde krachten zoals hypnose, oersterke kracht, snelheid enzovoort’
‘Vertel meer over mijn moeder’ vroeg ze zacht
‘Mijn uitzonderlijke kracht is dat ik iedereen tot vampier kan omtoveren’ negeerde hij haar ‘jouw moeder heeft altijd getwijfeld omdat ze al een heks was’
Lolita knikte en veegde haar tranen weg om Laurence beter te kunnen zien.
‘Uiteindelijk hebben we samen besloten dat we samen wilden blijven en heb ik haar omgetoverd tot half heks en half vampier’ vertelde Laurence.
‘Hoe doe je dat dan?’ vroeg ze
‘Door een bloedritueel en op de tijd van de maansverduistering’ beantwoorde hij haar
‘Wat voor ritueel?’ vroeg Lolita verward ‘een bloedritueel?’
‘Inderdaad, ik ga niet op de details in’ beantwoorde hij streng
‘Ga verder’ zei Lolita
‘Dat hebben we gedaan en tot mijn grootste angst werd ze drie weken later verliefd op mijn nieuwe slaaf, jouw vader’ zei Laurence pissig
Laurence schoof zijn stoel wild naar achter en balde zijn vuisten. Lolita voelde dat dit haar angst aanwakkerde omdat ze de kleur van zijn ogen zag veranderen.
‘Jouw moeder had medelijden met hem waardoor ze hem stiekem verzorgde’ blafte Laurence hard ‘en daarbij kwamen van beide kanten gevoelens bij’
Lolita friemelde aan haar vingers en Laurence keek haar nu strak aan terwijl hij voorover boog.
‘Wist jij dat wij vampiers geen bloed ,lucht, water of zaad in ons lichaam hebben?’ vroeg hij nu duister
‘Ik weet niet?’ piepte ze zachtjes
‘Jouw moeder kon zich dus niet voortplanten dus heb ik de hulp ingeschakeld van de Verwekker’ zei hij fluisterend
‘De Verwekker?’ vroeg Lolita angstig
‘Inderdaad’ zei hij ‘De Verwekker kan ervoor zorgen dat een vampier weer vruchtbaar word van enkel het bloed van een ander vampier’
‘Wat bedoel je ermee?’ zei ze terwijl de tranen weer tevoorschijn kwamen.
‘Jouw moeder en ik hebben een bloedverband afgesloten waardoor ze onmogelijk haarzelf kon binden met een ander’ beantwoorde hij haar vraag ‘de Verwekker heeft dus onze bloedverband verzegeld en ervoor gezorgd dat ze zwanger werd van mijn bloed’
‘Dat betekend’ onderbrak zij hem
‘Dat ik jouw vader ben’ lachte hij terwijl zijn hoektanden duidelijk te zien waren.
Lolita gilde het uit van ongeloof en sloeg haar handen voor haar gezicht. Het maakte haar misselijk. Het maakte haar helemaal kapot van binnen. Ze was al gebroken, maar nu was er helemaal niets meer van haar over. Laurence greep haar handen vast en trok ze weg bij haar gezicht terwijl hij gevaarlijk dichterbij kwam.
‘Gelukkig kennen wij vampiers geen incest zoals bij jullie mensen’ fluisterde hij ‘daarom ben jij mijn nieuwe bruid voor deze eeuw’
‘Nee!’ gilde Lolita angstig ‘ik kan onmogelijk jouw bruid worden als jij mijn vader bent!’
‘Jij draagt mijn cellen met je mee Lolita’ zei hij ‘hierdoor kunnen we een sterke ras voortplanten’
Lolita trok wild haar handen los en huilend duwde ze hem opzij. Enkel door haar pijnlijke knie kwam ze niet verder dan twee meter voordat ze het uithuilde van de pijn en ongeloof.
‘Jouw moeder heeft een vloek op jou bezegeld waardoor je nu meer mens dan vampier bent’ zei Laurence vermoeid ‘ik moet dat zien te verbreken’
‘Laat me met rust’ huilde Lolita smekend ‘Alsjeblieft laat me met rust’
Hun gesprek werd plotseling onderbroken door harde gekuch van een ander persoon en beide keken richting de deur.
‘Stel je mij niet meer voor broer?’ zei de persoon ‘of ben je bang dat ik deze bruid ook zal veroveren?’
Lolita veegde haar tranen weg en zag een ongelooflijke aantrekkelijke man de eetzaal binnen treden. Voor even voelde ze haar hart bonken door het zien van zijn prachtige groene ogen, blonde lange haarlokken, breed postuur en zijn perfecte volle lippen.
Laurence zuchtte diep en trok Lolita overeind terwijl Lolita haar ogen niet van de ‘nieuwe’ man kon afhouden. Hoe dichter hij bij haar kwam, des te sneller haar hart sloeg.
‘Lolita, dit is mijn broer Benjamin’ zuchtte Laurence ‘oftewel de Verwekker’
Lolita voelde zichzelf helemaal warm worden van binnen omdat er een bepaalde aura om Benjamin zat. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was, maar ze voelde zich helemaal week van binnen.
‘Aangenaam kennis te maken’ zei Benjamin ‘en hoe heet jij schoonheid?’
‘Lolita’ stotterde ze verlegen en werd plotseling opgetild door Laurence en over zijn schouder gegooid.
‘Blijf met je vuile poten van haar af hoor je mij’ schreeuwde Laurence ‘ik ben jouw koning dus gehoorzaam mij!’
‘Tot uw dienst mijn majesteit’ zei Benjamin lachend. Laurence liep met snelle passen de eetzaal uit terwijl Lolita de beeldschone man maar niet kon vergeten.
Benjamin lachte gemeen in zijn eentje in de eetzaal en streek een hand door zijn haar.
‘Let the game begins’ fluisterde hij duisters toe.
De vloek
Het voelde alsof het aankwam als een donderslag. Haar omgeving leek te verdwenen en het enige wat ze kon horen waren de woorden die Laurence zojuist had uitgesproken. Half mens, half vampier.
Bibberend en lijkbleek probeerde ze te gaan zitten en greep net verkeerd naar de muur waardoor Laurence met een snelle vaart haar opving in zijn armen.
‘Half mens, half vampier?’ fluisterde ze zacht
‘Ik neem je mee naar de eetzaal en dan praten we verder’ beantwoorde hij haar.
Laurence maakte gebruik van dat zij zich niet meer verzette en tilde haar op en liep op zijn gemak naar de grote eetzaal. Lolita bleef strak voor zich uitstaren en al haar gedachtes waren een grote puinhoop. Er ontbraken nog vele puzzelstukjes, maar die had ze niet in haar eigen handen. Laurence had de puzzelstukjes en dat zou al snel duidelijk worden.
Met zijn linkerhand schoof hij een stoel naar achteren en plaatste haar daarop. De tranen kwamen uiteindelijk tevoorschijn nadat zij zich besefte wat Laurence zojuist had verteld.
‘Laten we beginnen vanaf het begin’ kuchte Laurence terwijl hij plaats nam tegenover haar
‘Was mijn moeder dan een vampier?’ vroeg ze snikkend
‘Nee Lolita, ze was van oorsprong een heks’ zei hij ‘ik heb haar veranderd naar een vampier’
Geschokt sloeg Lolita een hand voor haar openvallende mond en ze zag nu Laurence wazig door haar vochtige ogen.
‘Zoals je al weet Lolita ben ik de vampier koning’ vervolgde hij zijn verhaal ‘een vampierkoning heeft bepaalde krachten zoals hypnose, oersterke kracht, snelheid enzovoort’
‘Vertel meer over mijn moeder’ vroeg ze zacht
‘Mijn uitzonderlijke kracht is dat ik iedereen tot vampier kan omtoveren’ negeerde hij haar ‘jouw moeder heeft altijd getwijfeld omdat ze al een heks was’
Lolita knikte en veegde haar tranen weg om Laurence beter te kunnen zien.
‘Uiteindelijk hebben we samen besloten dat we samen wilden blijven en heb ik haar omgetoverd tot half heks en half vampier’ vertelde Laurence.
‘Hoe doe je dat dan?’ vroeg ze
‘Door een bloedritueel en op de tijd van de maansverduistering’ beantwoorde hij haar
‘Wat voor ritueel?’ vroeg Lolita verward ‘een bloedritueel?’
‘Inderdaad, ik ga niet op de details in’ beantwoorde hij streng
‘Ga verder’ zei Lolita
‘Dat hebben we gedaan en tot mijn grootste angst werd ze drie weken later verliefd op mijn nieuwe slaaf, jouw vader’ zei Laurence pissig
Laurence schoof zijn stoel wild naar achter en balde zijn vuisten. Lolita voelde dat dit haar angst aanwakkerde omdat ze de kleur van zijn ogen zag veranderen.
‘Jouw moeder had medelijden met hem waardoor ze hem stiekem verzorgde’ blafte Laurence hard ‘en daarbij kwamen van beide kanten gevoelens bij’
Lolita friemelde aan haar vingers en Laurence keek haar nu strak aan terwijl hij voorover boog.
‘Wist jij dat wij vampiers geen bloed ,lucht, water of zaad in ons lichaam hebben?’ vroeg hij nu duister
‘Ik weet niet?’ piepte ze zachtjes
‘Jouw moeder kon zich dus niet voortplanten dus heb ik de hulp ingeschakeld van de Verwekker’ zei hij fluisterend
‘De Verwekker?’ vroeg Lolita angstig
‘Inderdaad’ zei hij ‘De Verwekker kan ervoor zorgen dat een vampier weer vruchtbaar word van enkel het bloed van een ander vampier’
‘Wat bedoel je ermee?’ zei ze terwijl de tranen weer tevoorschijn kwamen.
‘Jouw moeder en ik hebben een bloedverband afgesloten waardoor ze onmogelijk haarzelf kon binden met een ander’ beantwoorde hij haar vraag ‘de Verwekker heeft dus onze bloedverband verzegeld en ervoor gezorgd dat ze zwanger werd van mijn bloed’
‘Dat betekend’ onderbrak zij hem
‘Dat ik jouw vader ben’ lachte hij terwijl zijn hoektanden duidelijk te zien waren.
Lolita gilde het uit van ongeloof en sloeg haar handen voor haar gezicht. Het maakte haar misselijk. Het maakte haar helemaal kapot van binnen. Ze was al gebroken, maar nu was er helemaal niets meer van haar over. Laurence greep haar handen vast en trok ze weg bij haar gezicht terwijl hij gevaarlijk dichterbij kwam.
‘Gelukkig kennen wij vampiers geen incest zoals bij jullie mensen’ fluisterde hij ‘daarom ben jij mijn nieuwe bruid voor deze eeuw’
‘Nee!’ gilde Lolita angstig ‘ik kan onmogelijk jouw bruid worden als jij mijn vader bent!’
‘Jij draagt mijn cellen met je mee Lolita’ zei hij ‘hierdoor kunnen we een sterke ras voortplanten’
Lolita trok wild haar handen los en huilend duwde ze hem opzij. Enkel door haar pijnlijke knie kwam ze niet verder dan twee meter voordat ze het uithuilde van de pijn en ongeloof.
‘Jouw moeder heeft een vloek op jou bezegeld waardoor je nu meer mens dan vampier bent’ zei Laurence vermoeid ‘ik moet dat zien te verbreken’
‘Laat me met rust’ huilde Lolita smekend ‘Alsjeblieft laat me met rust’
Hun gesprek werd plotseling onderbroken door harde gekuch van een ander persoon en beide keken richting de deur.
‘Stel je mij niet meer voor broer?’ zei de persoon ‘of ben je bang dat ik deze bruid ook zal veroveren?’
Lolita veegde haar tranen weg en zag een ongelooflijke aantrekkelijke man de eetzaal binnen treden. Voor even voelde ze haar hart bonken door het zien van zijn prachtige groene ogen, blonde lange haarlokken, breed postuur en zijn perfecte volle lippen.
Laurence zuchtte diep en trok Lolita overeind terwijl Lolita haar ogen niet van de ‘nieuwe’ man kon afhouden. Hoe dichter hij bij haar kwam, des te sneller haar hart sloeg.
‘Lolita, dit is mijn broer Benjamin’ zuchtte Laurence ‘oftewel de Verwekker’
Lolita voelde zichzelf helemaal warm worden van binnen omdat er een bepaalde aura om Benjamin zat. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was, maar ze voelde zich helemaal week van binnen.
‘Aangenaam kennis te maken’ zei Benjamin ‘en hoe heet jij schoonheid?’
‘Lolita’ stotterde ze verlegen en werd plotseling opgetild door Laurence en over zijn schouder gegooid.
‘Blijf met je vuile poten van haar af hoor je mij’ schreeuwde Laurence ‘ik ben jouw koning dus gehoorzaam mij!’
‘Tot uw dienst mijn majesteit’ zei Benjamin lachend. Laurence liep met snelle passen de eetzaal uit terwijl Lolita de beeldschone man maar niet kon vergeten.
Benjamin lachte gemeen in zijn eentje in de eetzaal en streek een hand door zijn haar.
‘Let the game begins’ fluisterde hij duisters toe.
2.3
Verleiding
Ruw gooide Laurence Lolita op haar bed en siste woedend iets in zichzelf. Lolita voelde zich vreselijk in de war en wreef over haar pijnlijke ogen.
Al het gehuil had haar zwak gemaakt en ze voelde dat al haar zelfvertrouwen waren verdwenen.
‘Je bevindt je niet binnen twee meter van mijn broer’ vertelde Laurence ‘tenzij ik erbij ben’
‘Dus ik mag mijn eigen oom niet zien?’ beantwoorde ze sarcastisch
‘Luister, ik heb geen zin in die stomme opmerkingen van je’ commandeerde hij ‘ik ben diegene die jij moet gehoorzamen’
‘Ben jij God dan?’ fluisterde ze met walging. Tot haar schrik sprong hij op haar en hield haar handen strak boven haar hoofd vast.
‘Ik heb een veel beter gehoor als die van jou dame!’ brulde hij
‘Sorry, maar ik wil hier gewoon niet meer zijn’ gilde ze terug
Laurence keek haar aan met een verslagen blik en stapte van haar af. Lolita kwam overeind en sloeg nu het deken over zichzelf en genoot van de heerlijke zachte kussen.
‘Ik begrijp dat je nu vreselijk in de war bent, vooral nu je weet dat ik ook je vader ben’ zei hij zacht.
Lolita antwoorde hier niet op en voelde de tranen weer opkomen.
‘Dit kasteel behoort ook tot jou toe, dus zal ik jou rondleiden en wat meer vertellen over jouw geschiedenis’ zuchtte hij
‘Laurence?’ vroeg ze zacht
‘Ja lieverd’ beantwoorde hij haar
‘Zou je mij voor even alleen willen laten zodat ik even alles op een rijtje kan zetten’ zei ze
Laurence knikte en drukte voordat hij vertrok nog een snelle zachte kus op haar voorhoofd. Zodra Laurence de deur had dichtgetrokken liet Lolita de tranen en het gejammer los. Haar gesnik werd luider en het gejammer ook. De ellende die ze haar hele leven had meegemaakt kwamen nu voor haar beeld tevoorschijn. Ze kneep hard in haar kussen en liet haar emoties vrij die ze altijd diep had verstopt. Een streling over haar zij liet haar geschrokken omdraaien en snel veegde ze haar tranen weg.
‘Ow lieve Lolita, treur niet’ hoorde ze Benjamin zeggen ‘aan alle ellende komt er vast een eind’
Beschaamd veegde ze het snot en de tranen af aan haar mouw en kwam wat overeind zitten terwijl ze nog steeds snikte.
‘Je bent een sterke meid dat zag ik vanaf het moment dat ik je zag’ zei hij lief ‘je gelooft in God toch?’
Ze knikte en haalde diep adem zodat ze antwoord kon geven.
‘Ik geloof inderdaad in God, alleen ik ben een mens’ zei ze hees ‘elk mens heeft een grens’
‘En die is vast overschreden’ maakte hij haar zin in. Verlegen knikte ze en voelde dat zijn aanwezigheid haar goed deed.
‘Zal ik jou vertellen wat mijn speciale krachten zijn?’ zei hij lachend
‘Nee?’ beantwoorde ze
‘Ik weet hoe vrouwen zich voelen en wat ze denken’ zei hij ‘daarnaast heb ik de kracht over de vruchtbaarheid van een vrouw’
‘Dus jij weet wat ik nu denk?’ vroeg ze verbaasd
‘Ik kan inderdaad jouw gedachtes lezen’ grinnikte hij
‘Oké wat denk ik dan?’ vroeg ze lachend terwijl ze haar handen over elkaar sloeg en hem strak aankeek. Plotseling kwam hij heel dichtbij waardoor ze elkaars lippen haast elkaar raakten.
Lolita werd vuurrood en ze voelde hoe haar hart even stopte.
‘Je denkt nu dat ik je wil kussen en dat je mij erg aantrekkelijk vindt’ fluisterde hij
Geschrokken draaide ze haar gezicht om, maar vond de lef niet hem weg te duwen.
‘Je vind me een klootzak, maar eigenlijk ben je nieuwsgierig naar mijn kus’ zei hij zacht.
Verlegen keek ze hem weer aan en ze stond versteld. Hij kon inderdaad haar gedachtes lezen.
Hij streek met zijn vinger over haar onderlip en tot haar verbazing was hij niet zo koud als Laurence. De handen van Benjamin waren aangenaam warm en zacht. Bibberend sloot ze haar ogen en wachtte af totdat hij haar wens in vervulling zou laten gaan.
‘Kus me, dat is wat je nu denkt’ fluisterde hij en één seconde later vervulde hij haar wens. Benjamins lippen waren zacht, vochtig en heerlijk tegelijk. Warme golven stroomden door Lolita's lichaam en het stoorde haar niet dat hij haar wat achterover duwde. Hierdoor voelde ze de verlangen opkomen maar tot haar teleurstelling stopte hij.
Met een grote glimlach streek hij weer over haar onderlip en liet haar alleen achter. Oververhit zuchtte ze terwijl ze de vlinders in haar buik voelden.
Lolita was hals over kop tot over haar oren verliefd geworden op Benjamin. Ze hadden al gekust naar twee minuten! Lolita streek over haar lippen en voelde nog zijn warme zachte lippen op die van haar. Zelfs Laurence had nog nooit zo’n reactie bij haar kunnen vrijmaken.
‘Ow Benjamin’ zuchtte ze terwijl ze haar ogen sloot en in een diepe slaap viel.
Verleiding
Ruw gooide Laurence Lolita op haar bed en siste woedend iets in zichzelf. Lolita voelde zich vreselijk in de war en wreef over haar pijnlijke ogen.
Al het gehuil had haar zwak gemaakt en ze voelde dat al haar zelfvertrouwen waren verdwenen.
‘Je bevindt je niet binnen twee meter van mijn broer’ vertelde Laurence ‘tenzij ik erbij ben’
‘Dus ik mag mijn eigen oom niet zien?’ beantwoorde ze sarcastisch
‘Luister, ik heb geen zin in die stomme opmerkingen van je’ commandeerde hij ‘ik ben diegene die jij moet gehoorzamen’
‘Ben jij God dan?’ fluisterde ze met walging. Tot haar schrik sprong hij op haar en hield haar handen strak boven haar hoofd vast.
‘Ik heb een veel beter gehoor als die van jou dame!’ brulde hij
‘Sorry, maar ik wil hier gewoon niet meer zijn’ gilde ze terug
Laurence keek haar aan met een verslagen blik en stapte van haar af. Lolita kwam overeind en sloeg nu het deken over zichzelf en genoot van de heerlijke zachte kussen.
‘Ik begrijp dat je nu vreselijk in de war bent, vooral nu je weet dat ik ook je vader ben’ zei hij zacht.
Lolita antwoorde hier niet op en voelde de tranen weer opkomen.
‘Dit kasteel behoort ook tot jou toe, dus zal ik jou rondleiden en wat meer vertellen over jouw geschiedenis’ zuchtte hij
‘Laurence?’ vroeg ze zacht
‘Ja lieverd’ beantwoorde hij haar
‘Zou je mij voor even alleen willen laten zodat ik even alles op een rijtje kan zetten’ zei ze
Laurence knikte en drukte voordat hij vertrok nog een snelle zachte kus op haar voorhoofd. Zodra Laurence de deur had dichtgetrokken liet Lolita de tranen en het gejammer los. Haar gesnik werd luider en het gejammer ook. De ellende die ze haar hele leven had meegemaakt kwamen nu voor haar beeld tevoorschijn. Ze kneep hard in haar kussen en liet haar emoties vrij die ze altijd diep had verstopt. Een streling over haar zij liet haar geschrokken omdraaien en snel veegde ze haar tranen weg.
‘Ow lieve Lolita, treur niet’ hoorde ze Benjamin zeggen ‘aan alle ellende komt er vast een eind’
Beschaamd veegde ze het snot en de tranen af aan haar mouw en kwam wat overeind zitten terwijl ze nog steeds snikte.
‘Je bent een sterke meid dat zag ik vanaf het moment dat ik je zag’ zei hij lief ‘je gelooft in God toch?’
Ze knikte en haalde diep adem zodat ze antwoord kon geven.
‘Ik geloof inderdaad in God, alleen ik ben een mens’ zei ze hees ‘elk mens heeft een grens’
‘En die is vast overschreden’ maakte hij haar zin in. Verlegen knikte ze en voelde dat zijn aanwezigheid haar goed deed.
‘Zal ik jou vertellen wat mijn speciale krachten zijn?’ zei hij lachend
‘Nee?’ beantwoorde ze
‘Ik weet hoe vrouwen zich voelen en wat ze denken’ zei hij ‘daarnaast heb ik de kracht over de vruchtbaarheid van een vrouw’
‘Dus jij weet wat ik nu denk?’ vroeg ze verbaasd
‘Ik kan inderdaad jouw gedachtes lezen’ grinnikte hij
‘Oké wat denk ik dan?’ vroeg ze lachend terwijl ze haar handen over elkaar sloeg en hem strak aankeek. Plotseling kwam hij heel dichtbij waardoor ze elkaars lippen haast elkaar raakten.
Lolita werd vuurrood en ze voelde hoe haar hart even stopte.
‘Je denkt nu dat ik je wil kussen en dat je mij erg aantrekkelijk vindt’ fluisterde hij
Geschrokken draaide ze haar gezicht om, maar vond de lef niet hem weg te duwen.
‘Je vind me een klootzak, maar eigenlijk ben je nieuwsgierig naar mijn kus’ zei hij zacht.
Verlegen keek ze hem weer aan en ze stond versteld. Hij kon inderdaad haar gedachtes lezen.
Hij streek met zijn vinger over haar onderlip en tot haar verbazing was hij niet zo koud als Laurence. De handen van Benjamin waren aangenaam warm en zacht. Bibberend sloot ze haar ogen en wachtte af totdat hij haar wens in vervulling zou laten gaan.
‘Kus me, dat is wat je nu denkt’ fluisterde hij en één seconde later vervulde hij haar wens. Benjamins lippen waren zacht, vochtig en heerlijk tegelijk. Warme golven stroomden door Lolita's lichaam en het stoorde haar niet dat hij haar wat achterover duwde. Hierdoor voelde ze de verlangen opkomen maar tot haar teleurstelling stopte hij.
Met een grote glimlach streek hij weer over haar onderlip en liet haar alleen achter. Oververhit zuchtte ze terwijl ze de vlinders in haar buik voelden.
Lolita was hals over kop tot over haar oren verliefd geworden op Benjamin. Ze hadden al gekust naar twee minuten! Lolita streek over haar lippen en voelde nog zijn warme zachte lippen op die van haar. Zelfs Laurence had nog nooit zo’n reactie bij haar kunnen vrijmaken.
‘Ow Benjamin’ zuchtte ze terwijl ze haar ogen sloot en in een diepe slaap viel.
-
An-Sofietje
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 20 jul 2014 22:01
Hi,
Ik heb net je verhaal gelezen en ik vind het geweldig! Hier en daar heb ik nog een paar opmerkingen en tips
Als eerste: ik weet niet waarom maar in begin (voordat Benjamin kwam) deed dit verhaal mij denken aan Belle en het Beest XD
Ten tweede: dit kwam gewoon in mij op; ik denk dat toen Laurence zei dat zij zijn oogappeltje was, ze beter had kunnen antwoorden: "Jouw appeltje om op te eten, ja!"
Ten derde: ik hoop dat Laurence haar hart veroverd XD want ze hebben misschien hun tegenslagen, ze zijn schattig samen (vind ik)
Hoop dat je wat aan mijn tips had ^^
Verder is het een heel leuk verhaal
Ik heb net je verhaal gelezen en ik vind het geweldig! Hier en daar heb ik nog een paar opmerkingen en tips
Als eerste: ik weet niet waarom maar in begin (voordat Benjamin kwam) deed dit verhaal mij denken aan Belle en het Beest XD
Ten tweede: dit kwam gewoon in mij op; ik denk dat toen Laurence zei dat zij zijn oogappeltje was, ze beter had kunnen antwoorden: "Jouw appeltje om op te eten, ja!"
Ten derde: ik hoop dat Laurence haar hart veroverd XD want ze hebben misschien hun tegenslagen, ze zijn schattig samen (vind ik)
Hoop dat je wat aan mijn tips had ^^
Verder is het een heel leuk verhaal
Hoi An-Sofietje,An-Sofietje schreef:Hi,
Ik heb net je verhaal gelezen en ik vind het geweldig! Hier en daar heb ik nog een paar opmerkingen en tips
Als eerste: ik weet niet waarom maar in begin (voordat Benjamin kwam) deed dit verhaal mij denken aan Belle en het Beest XD
Ten tweede: dit kwam gewoon in mij op; ik denk dat toen Laurence zei dat zij zijn oogappeltje was, ze beter had kunnen antwoorden: "Jouw appeltje om op te eten, ja!"
Ten derde: ik hoop dat Laurence haar hart veroverd XD want ze hebben misschien hun tegenslagen, ze zijn schattig samen (vind ik)
Hoop dat je wat aan mijn tips had ^^
Verder is het een heel leuk verhaal
Bedankt voor jouw adviezen, zal ze zeker meenemen
Er gaat nog heel veel gebeuren, dus blijf vooral lezen.. 2.4. Transformatie
Twee dagen lang sloot Lolita zichzelf op in haar slaapkamer. Ze wilden niemand zien behalve Paula die haar wat eten bracht of haar kamer schoonmaakte. In haar hoofd was het een grote puinhoop en ze wilde haar zondes die ze had begaan met Benjamin even vergeten. De warme hartstochtelijke kus had haar helemaal van slag gemaakt en dan niet in de goede zin. Ze begon te twijfelen of er wel een God bestond.
God zou haar toch wel helpen? Haar een sprankje hoop geven in de diepe put waarin ze nu zat?
Zuchtend omsloot ze haar eigen benen terwijl ze achter het raam naar beneden keek naar de immens grote achtertuin. Een grote grasveld met daarlangs grote rijen verschillende soorten bloemen sierden de tuin. In het midden stond een heel groot fontein wat een prachtige uitzicht gaf. Het deed haar denken aan de films van vroeger van die grote Franse tuinen die grensde aan kastelen. Al dagen was ze niet buiten geweest. Misschien zou het haar wel goed doen hoopte ze.
Ze schoof zichzelf van de vensterbank af en pakte een vest die in de kledingkast hing. Ze ritste het helemaal dicht en sloeg de capuchon over haar haren heen. Het begon al iets warmer te worden, maar nog steeds had je voldoende kleding nodig om de koud te kunnen weerstaan. Een vest zou lang genoeg niet voldoende te zijn, maar de warmte binnen dit huis voelde verstikkend.
Met een klap gooide ze haar slaapkamerdeur achter haar dicht en liep de lange gang maar in. Ze wist niet hoe ze naar beneden moest komen dus maakte ze tientallen rondjes. Laurence had gelijk, ze kwam telkens weer op dezelfde plek terecht. Namelijk voor de deur van haar slaapkamer.
Vloekend en teleurgesteld schopte ze tegen de slaapkamerdeur en schrok door de hand op haar schouder.
‘Lang niet meer gezien’ hoorde ze Laurence zachtjes fluisteren
‘Rot kasteel’ siste ze ‘ik wil naar buiten toe en heb zowat honderd rondjes gemaakt in dezelfde gangen’
‘Als jij je niet had opgesloten voor twee dagen dan had ik je al rond kunnen leiden door ons huis’ zei hij geïrriteerd
‘ONS? Er is geen ONS’ zei Lolita bespottelijk
‘Wat jij wilt jongedame’ antwoorde hij ‘wil je nog naar buiten toe?’
‘Graag’ zei ze koppig en sloeg boos haar handen over elkaar als een klein kind. Laurence haalde zijn schouders op en liep al voor haar uit. Stil liep ze achter hem aan en concentreerde zich op hoe ze hier kon wegkomen. Helaas leek elke gang exact hetzelfde waardoor ze al gauw geen besef meer had waar ze zojuist langs was gelopen.
Enkele verdiepingen later liepen ze via de grote eetzaal de tuin binnen. Lolita voelde de koude wind over haar gezicht gaan en deed de capuchon weer af. Ze haalde diep adem en genoot van de frisse lucht.
‘Zalig’ pufte ze en plofte neer op het natte gras. Ze keek opzij naar de bloemen en besefte opeens dat ze in volle bloei waren. In volle bloei terwijl het nog in winter was?
‘Hoe kan dat nou?’ vroeg ze verbaasd ‘de bloemen staan in volle bloei in deze koud?’
‘Dat klopt’ antwoorde Laurence terwijl hij naast haar kwam zitten ‘dankzij magie’
‘Kom je alweer met die verhalen over magie?’ zei ze licht geïrriteerd
‘Ik kan niet anders dan de waarheid te spreken’ beantwoorde hij haar. Ze kwam wat overeind en omsloot haar benen zoals ze dat altijd deed.
‘Er zit mij iets dwars’ zei ze zacht en legde haar kin op haar knieën
‘Je kunt alles met mij delen Lolita’ zei hij zacht ‘ik ben je vader en je geliefde’
‘Vader en geliefde?’ lachte ze sarcastisch ‘rare combo vind je niet?’
‘Nee, vind ik niet’ zei hij bot ‘ik ben enkel je vader qua bloed meer niet’
‘Zal allemaal wel’ zei Lolita verdrietig
‘Wat zat je dwars?’ vroeg hij
‘Of God wel bestaat?’ zei ze angstig ‘ik begin steeds meer te geloven dat hij niet bestaat’
‘Je hebt momenten dat je gelooft dat je leven niet slechter kan zijn’ zuchtte hij ‘maar wanneer er weer iets gebeurd, besef je pas dat de vorige gebeurtenis veel minder erg was.’
Lolita knikte en kon niet anders dan hem gelijk te geven. Inderdaad, er waren vaak momenten geweest waarin Lolita geen moment had getwijfeld dat wat ze nu meemaakte veel erger was dan toen. Raar is dat eigenlijk.
‘Lieverd?’ vroeg hij zacht
‘Noem me bij mijn naam , vader’ zei ze met nadruk op ‘vader’
‘Zal ik je iets laten zien?’ vroeg hij duisters
Lolita antwoorde niet en keek hem vreemd aan. Zijn ogen hadden nu een gouden gloed en ze moest even knipperen of ze het wel goed zag.
Zonder wat te zeggen trok hij haar overeind en tilde haar weer mee naar binnen. De laatste tijd werd ze wel heel vaak opgetild door hem. Laurence legde haar neer in het midden van de eetzaal.
‘Kijk en aanschouw mijn krachten’ zei hij terwijl hij zijn colbert opzij gooide.
Hij sloot zijn ogen en bewoog enkel met zijn vingers. Plotseling begonnen er spullen om hem heen te vliegen en angstig verstopte Lolita zich achter een eetstoel terwijl ze toekeek.
Een lichtflits verblindde haar even en ze moest even in haar ogen wrijven.
‘Wat was dat?’ fluisterde ze zichzelf toe. Angstig kwam ze wat overeind en zag plotseling een totaal ander gedaante staan. Laurence was veranderd in een persoon met vleugels! Zijn oren waren iets scherper en hij was nu nog langer als gewoonlijk. Lolita voelde zich misselijk door de schok en ging zitten op de vloer terwijl alles om haar heen duizelde. Laurence vloog een klein stukje boven de vloer en kwam haar richting op en boog boven haar neer. Met tranen in haar ogen keek ze omhoog recht in zijn pikzwarte ogen en gouden gloed. Dit overtrof werkelijk alles!
Lolita was zo in schok dat ze niets zei en hem enkel aankeek.
‘Begrijp je nu wie ik werkelijk ben?’ vroeg hij ‘ik ben veel sterker, machtiger en groter dan mijn menselijke vorm’
Ze wilde wat terug zeggen maar het kwam haar mond uit als gemompel. Had God nu werkelijk zulke creaties gemaakt? Of was ze misschien aan het dromen.
Laurence sloeg zijn vleugels dicht en landde voor haar en knielde voor haar neer. Hij gaf heel veel om dit meisje, maar haar koppigheid zat hem vreselijk dwars. De vrolijke lieve Lolita was nu omgetoverd naar een eigenwijs en koppige tiener.
Met zijn hand streek hij een haarlok voor haar rechteroog weg en boog voorover en drukte een zachte kus op haar lippen. Ze voelde hoe koud hij aanvoelde in vergelijking met Benjamin.
Een zachte kreun ontsnapte uit zijn mond en hij beëindigde snel zijn kus. Lolita staarde hem nog steeds enkel aan en zag dat de kleur van zijn ogen veranderde en zijn hoektanden uit zijn mond tevoorschijn kwamen. Zonder hierop te reageren en tegen te vechten voelde ze hoe hij haar achterover duwde en haar aanstaarde.
‘Ik houd van je Lolita, zelfs meer dan je denkt’ zei hij
Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze sloot haar ogen en wachtte het af. Al gauw voelde ze hoe hij zijn tanden weer in haar nek had geplaatst en de felle pijnscheuten door haar lichaam heen schoot. Dit keer gilde ze het niet uit, maar zakte weg en verloor haar bewustzijn.
Twee dagen lang sloot Lolita zichzelf op in haar slaapkamer. Ze wilden niemand zien behalve Paula die haar wat eten bracht of haar kamer schoonmaakte. In haar hoofd was het een grote puinhoop en ze wilde haar zondes die ze had begaan met Benjamin even vergeten. De warme hartstochtelijke kus had haar helemaal van slag gemaakt en dan niet in de goede zin. Ze begon te twijfelen of er wel een God bestond.
God zou haar toch wel helpen? Haar een sprankje hoop geven in de diepe put waarin ze nu zat?
Zuchtend omsloot ze haar eigen benen terwijl ze achter het raam naar beneden keek naar de immens grote achtertuin. Een grote grasveld met daarlangs grote rijen verschillende soorten bloemen sierden de tuin. In het midden stond een heel groot fontein wat een prachtige uitzicht gaf. Het deed haar denken aan de films van vroeger van die grote Franse tuinen die grensde aan kastelen. Al dagen was ze niet buiten geweest. Misschien zou het haar wel goed doen hoopte ze.
Ze schoof zichzelf van de vensterbank af en pakte een vest die in de kledingkast hing. Ze ritste het helemaal dicht en sloeg de capuchon over haar haren heen. Het begon al iets warmer te worden, maar nog steeds had je voldoende kleding nodig om de koud te kunnen weerstaan. Een vest zou lang genoeg niet voldoende te zijn, maar de warmte binnen dit huis voelde verstikkend.
Met een klap gooide ze haar slaapkamerdeur achter haar dicht en liep de lange gang maar in. Ze wist niet hoe ze naar beneden moest komen dus maakte ze tientallen rondjes. Laurence had gelijk, ze kwam telkens weer op dezelfde plek terecht. Namelijk voor de deur van haar slaapkamer.
Vloekend en teleurgesteld schopte ze tegen de slaapkamerdeur en schrok door de hand op haar schouder.
‘Lang niet meer gezien’ hoorde ze Laurence zachtjes fluisteren
‘Rot kasteel’ siste ze ‘ik wil naar buiten toe en heb zowat honderd rondjes gemaakt in dezelfde gangen’
‘Als jij je niet had opgesloten voor twee dagen dan had ik je al rond kunnen leiden door ons huis’ zei hij geïrriteerd
‘ONS? Er is geen ONS’ zei Lolita bespottelijk
‘Wat jij wilt jongedame’ antwoorde hij ‘wil je nog naar buiten toe?’
‘Graag’ zei ze koppig en sloeg boos haar handen over elkaar als een klein kind. Laurence haalde zijn schouders op en liep al voor haar uit. Stil liep ze achter hem aan en concentreerde zich op hoe ze hier kon wegkomen. Helaas leek elke gang exact hetzelfde waardoor ze al gauw geen besef meer had waar ze zojuist langs was gelopen.
Enkele verdiepingen later liepen ze via de grote eetzaal de tuin binnen. Lolita voelde de koude wind over haar gezicht gaan en deed de capuchon weer af. Ze haalde diep adem en genoot van de frisse lucht.
‘Zalig’ pufte ze en plofte neer op het natte gras. Ze keek opzij naar de bloemen en besefte opeens dat ze in volle bloei waren. In volle bloei terwijl het nog in winter was?
‘Hoe kan dat nou?’ vroeg ze verbaasd ‘de bloemen staan in volle bloei in deze koud?’
‘Dat klopt’ antwoorde Laurence terwijl hij naast haar kwam zitten ‘dankzij magie’
‘Kom je alweer met die verhalen over magie?’ zei ze licht geïrriteerd
‘Ik kan niet anders dan de waarheid te spreken’ beantwoorde hij haar. Ze kwam wat overeind en omsloot haar benen zoals ze dat altijd deed.
‘Er zit mij iets dwars’ zei ze zacht en legde haar kin op haar knieën
‘Je kunt alles met mij delen Lolita’ zei hij zacht ‘ik ben je vader en je geliefde’
‘Vader en geliefde?’ lachte ze sarcastisch ‘rare combo vind je niet?’
‘Nee, vind ik niet’ zei hij bot ‘ik ben enkel je vader qua bloed meer niet’
‘Zal allemaal wel’ zei Lolita verdrietig
‘Wat zat je dwars?’ vroeg hij
‘Of God wel bestaat?’ zei ze angstig ‘ik begin steeds meer te geloven dat hij niet bestaat’
‘Je hebt momenten dat je gelooft dat je leven niet slechter kan zijn’ zuchtte hij ‘maar wanneer er weer iets gebeurd, besef je pas dat de vorige gebeurtenis veel minder erg was.’
Lolita knikte en kon niet anders dan hem gelijk te geven. Inderdaad, er waren vaak momenten geweest waarin Lolita geen moment had getwijfeld dat wat ze nu meemaakte veel erger was dan toen. Raar is dat eigenlijk.
‘Lieverd?’ vroeg hij zacht
‘Noem me bij mijn naam , vader’ zei ze met nadruk op ‘vader’
‘Zal ik je iets laten zien?’ vroeg hij duisters
Lolita antwoorde niet en keek hem vreemd aan. Zijn ogen hadden nu een gouden gloed en ze moest even knipperen of ze het wel goed zag.
Zonder wat te zeggen trok hij haar overeind en tilde haar weer mee naar binnen. De laatste tijd werd ze wel heel vaak opgetild door hem. Laurence legde haar neer in het midden van de eetzaal.
‘Kijk en aanschouw mijn krachten’ zei hij terwijl hij zijn colbert opzij gooide.
Hij sloot zijn ogen en bewoog enkel met zijn vingers. Plotseling begonnen er spullen om hem heen te vliegen en angstig verstopte Lolita zich achter een eetstoel terwijl ze toekeek.
Een lichtflits verblindde haar even en ze moest even in haar ogen wrijven.
‘Wat was dat?’ fluisterde ze zichzelf toe. Angstig kwam ze wat overeind en zag plotseling een totaal ander gedaante staan. Laurence was veranderd in een persoon met vleugels! Zijn oren waren iets scherper en hij was nu nog langer als gewoonlijk. Lolita voelde zich misselijk door de schok en ging zitten op de vloer terwijl alles om haar heen duizelde. Laurence vloog een klein stukje boven de vloer en kwam haar richting op en boog boven haar neer. Met tranen in haar ogen keek ze omhoog recht in zijn pikzwarte ogen en gouden gloed. Dit overtrof werkelijk alles!
Lolita was zo in schok dat ze niets zei en hem enkel aankeek.
‘Begrijp je nu wie ik werkelijk ben?’ vroeg hij ‘ik ben veel sterker, machtiger en groter dan mijn menselijke vorm’
Ze wilde wat terug zeggen maar het kwam haar mond uit als gemompel. Had God nu werkelijk zulke creaties gemaakt? Of was ze misschien aan het dromen.
Laurence sloeg zijn vleugels dicht en landde voor haar en knielde voor haar neer. Hij gaf heel veel om dit meisje, maar haar koppigheid zat hem vreselijk dwars. De vrolijke lieve Lolita was nu omgetoverd naar een eigenwijs en koppige tiener.
Met zijn hand streek hij een haarlok voor haar rechteroog weg en boog voorover en drukte een zachte kus op haar lippen. Ze voelde hoe koud hij aanvoelde in vergelijking met Benjamin.
Een zachte kreun ontsnapte uit zijn mond en hij beëindigde snel zijn kus. Lolita staarde hem nog steeds enkel aan en zag dat de kleur van zijn ogen veranderde en zijn hoektanden uit zijn mond tevoorschijn kwamen. Zonder hierop te reageren en tegen te vechten voelde ze hoe hij haar achterover duwde en haar aanstaarde.
‘Ik houd van je Lolita, zelfs meer dan je denkt’ zei hij
Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze sloot haar ogen en wachtte het af. Al gauw voelde ze hoe hij zijn tanden weer in haar nek had geplaatst en de felle pijnscheuten door haar lichaam heen schoot. Dit keer gilde ze het niet uit, maar zakte weg en verloor haar bewustzijn.
2.5 Goud & Zilver
Lolita voelde hoe droog haar mond was en kon met moeite haar ogen openen. Ze knipperde enkele keren en kon nu stukken beter zien. Ze zag dat ze weer in haar slaapkamer was en dat Laurence en Benjamin naast haar bed stonden. Laurence boog over haar heen en glimlachte naar haar.
‘Rise and shine’ glimlachte hij en drukte een rietje tussen haar lippen. Gulzig dronk Lolita van het koude water en moest er van hikken.
‘Niet erg slim om je echte gedaante te laten zien broer’ grinnikte Benjamin terwijl hij knipoogde naar Lolita. Laurence gromde naar hem en keek daarna Lolita liefjes aan.
Lolita’s gedachtes waren allemaal erg wazig en moest even goed nadenken hoe ze hier terecht was gekomen. Was het al de volgende morgen? Is ze in haar eigen bed in slaap gevallen?
‘Verdomme’ vloekte Lolita terwijl ze gefrustreerd over haar haren streek.
‘Scheldwoorden sieren jou niet’ bromde Laurence zacht
‘Ik heb een black-out’ zei Lolita en nam de schaal met eten aan van Benjamin.
‘Eet smakelijk prinses’ zei Benjamin terwijl hij streek over haar hand.
Direct kreeg Lolita kippenvel over haar lichaam en kreeg een roze blos op haar gezicht. Laurence sprong richting Benjamin en duwde hem ruw en hard tegen de muur.
‘Blijf uit haar buurt vuile slang’ siste Laurence terwijl hij zijn greep versterkte
‘Mag ik mijn nichtje niet verwennen?’ lachte Benjamin vals
‘STOP!’ schreeuwde Lolita hard ‘stop daarmee, jullie zijn broers!’
‘Niet als je het mij vraagt’ siste Laurence vals terwijl zijn ogen rood begonnen te worden en zijn hoektanden vanonder zijn lippen tevoorschijn kwamen.
‘Of ben je bang dat jouw oogappeltje verliefd op mij wordt?’ zei Benjamin op een kille toon
Plotseling voelde Lolita dat het bed trilde en zag dat de lamp wild door elkaar schudde.
‘Aardbeving?’ zei Lolita bang en hoorde de vazen wild trillen en omvielen.
Lolita zag dat de ogen van Laurence een gouden gloed kregen en dat er vanachter zijn rug door zijn blouse twee grote vleugels kwamen. Zijn oren waren nu spits en hij was stukken langer. Doodsbang pakte Lolita een kussen en hield het voor zich terwijl ze van het bed afsprong. Alles trilde om haar heen. Huilend verstopte ze zich in een hoek. Het leek alsof Laurence en Benjamin haar gegil en gehuil niet hoorden. Ze zag dat Benjamin’s ogen ook veranderde en een zilveren gloed kregen. Zilver?
Vanachter zijn rug kwamen ook twee grote zilveren vleugels tevoorschijn. In vergelijking met Laurence zag hij er adembenemend uit. Hij straalde helemaal alsof er duizenden diamanten aan hem waren vastgeplakt. Zijn haar groeide plotseling en kwam nu tot zijn borst. Het viel Lolita wel op dat Laurence nu vele malen groter was dan Benjamin doordat Benjamin niet groeide in zijn ‘originele’ vorm. Hij was nu nog mooier dan zijn menselijke gedaante. Laurence brulde als een leeuw en vloog samen met Benjamin het raam uit. Het glas viel luid op de grond en Sylvana sloeg haar handen op haar oren. Angstig en bibberend durfde zij zich niet te bewegen. Ondanks dat ze twijfelde aan God, smeekte ze hem om vergevenis en om verlossing van deze ellende. Ze smeekte hem alsof ze de dood voor ogen had gezien. Ze smeekte hem om voorgoed van deze aardbol te mogen verdwijnen. Niemand verdiende het om dit te moeten meemaken. Om zulke doodsangsten te moeten voelen!
Voorzichtig opende ze haar ogen en haalde haar handen van haar oren. Ze merkte dat de aardbeving was gestopt en zag al het glas verpreidt over de grond liggen. Ze liep op haar tenen richting het raam om te kijken of ze Laurence en Benjamin nog kon zien. Spoorloos.
‘Auw’ zei ze en keek naar haar bebloedde vinger. Ze had zichzelf gesneden aan het scherpe glas bij het raam. Ze trok het stukje glas uit haar vingers.
Tot haar grote schrik zag ze Laurence weer de slaapkamer binnen vliegen via het raam. Hij klapte zijn vleugels dicht en keek haar met een glimlach aan. Ze draaide haar gezicht weg omdat hij er angstaanjagend uitzag voor haar. Een eng en vreselijke monster was hij.
‘Ik ruik je bloed van kilometers ver’ zei hij hees en greep haar hand vast
‘Laat me los!’ gilde ze fel en sloeg zijn hand los.
‘Lolita’ zei hij ‘ik zuig alleen het glas weg uit je vinger’
‘Wat heb je gedaan met mijn kamer!’ blafte ze naar hem terwijl de tranen in haar ogen stonden
‘Het spijt me’ zei hij ‘maar mijn broer heeft het lef om mij uit te dagen’
‘Jij begon eerst!’ verdedigde Lolita hem. Ze voelde haar hart wild bonken in haar keel. Laurence was weer in zijn menselijke vorm en keek haar strak aan. Zijn houding was gespannen en ze wist dat ze zojuist iets verkeerds had gedaan. Namelijk het verdedigen van Benjamin.
‘Ik begrijp niet waarom jullie niet goed met elkaar kunnen opschieten’ zei ze zacht om de kille sfeer te verminderen
‘Omdat Benjamin de troon wil overnemen’ siste hij verachtend terwijl hij naar al het glas keek op de grond
‘Maar jij bent al de Vampierkoning toch?’ vroeg ze
‘Tenzij hij mij ten schande brengt tegenover de Vampierenbond’ fluisterde Laurence
‘Vampierenbond? Wat is dat nou weer?’ zei ze verwarrend
‘De vampierenbond bestaat uit de twee oudste vampieren en een koningin die de macht heeft over de Duistere Onderwereld’ zei hij ferm
Lolita voelde hoe droog haar mond was en kon met moeite haar ogen openen. Ze knipperde enkele keren en kon nu stukken beter zien. Ze zag dat ze weer in haar slaapkamer was en dat Laurence en Benjamin naast haar bed stonden. Laurence boog over haar heen en glimlachte naar haar.
‘Rise and shine’ glimlachte hij en drukte een rietje tussen haar lippen. Gulzig dronk Lolita van het koude water en moest er van hikken.
‘Niet erg slim om je echte gedaante te laten zien broer’ grinnikte Benjamin terwijl hij knipoogde naar Lolita. Laurence gromde naar hem en keek daarna Lolita liefjes aan.
Lolita’s gedachtes waren allemaal erg wazig en moest even goed nadenken hoe ze hier terecht was gekomen. Was het al de volgende morgen? Is ze in haar eigen bed in slaap gevallen?
‘Verdomme’ vloekte Lolita terwijl ze gefrustreerd over haar haren streek.
‘Scheldwoorden sieren jou niet’ bromde Laurence zacht
‘Ik heb een black-out’ zei Lolita en nam de schaal met eten aan van Benjamin.
‘Eet smakelijk prinses’ zei Benjamin terwijl hij streek over haar hand.
Direct kreeg Lolita kippenvel over haar lichaam en kreeg een roze blos op haar gezicht. Laurence sprong richting Benjamin en duwde hem ruw en hard tegen de muur.
‘Blijf uit haar buurt vuile slang’ siste Laurence terwijl hij zijn greep versterkte
‘Mag ik mijn nichtje niet verwennen?’ lachte Benjamin vals
‘STOP!’ schreeuwde Lolita hard ‘stop daarmee, jullie zijn broers!’
‘Niet als je het mij vraagt’ siste Laurence vals terwijl zijn ogen rood begonnen te worden en zijn hoektanden vanonder zijn lippen tevoorschijn kwamen.
‘Of ben je bang dat jouw oogappeltje verliefd op mij wordt?’ zei Benjamin op een kille toon
Plotseling voelde Lolita dat het bed trilde en zag dat de lamp wild door elkaar schudde.
‘Aardbeving?’ zei Lolita bang en hoorde de vazen wild trillen en omvielen.
Lolita zag dat de ogen van Laurence een gouden gloed kregen en dat er vanachter zijn rug door zijn blouse twee grote vleugels kwamen. Zijn oren waren nu spits en hij was stukken langer. Doodsbang pakte Lolita een kussen en hield het voor zich terwijl ze van het bed afsprong. Alles trilde om haar heen. Huilend verstopte ze zich in een hoek. Het leek alsof Laurence en Benjamin haar gegil en gehuil niet hoorden. Ze zag dat Benjamin’s ogen ook veranderde en een zilveren gloed kregen. Zilver?
Vanachter zijn rug kwamen ook twee grote zilveren vleugels tevoorschijn. In vergelijking met Laurence zag hij er adembenemend uit. Hij straalde helemaal alsof er duizenden diamanten aan hem waren vastgeplakt. Zijn haar groeide plotseling en kwam nu tot zijn borst. Het viel Lolita wel op dat Laurence nu vele malen groter was dan Benjamin doordat Benjamin niet groeide in zijn ‘originele’ vorm. Hij was nu nog mooier dan zijn menselijke gedaante. Laurence brulde als een leeuw en vloog samen met Benjamin het raam uit. Het glas viel luid op de grond en Sylvana sloeg haar handen op haar oren. Angstig en bibberend durfde zij zich niet te bewegen. Ondanks dat ze twijfelde aan God, smeekte ze hem om vergevenis en om verlossing van deze ellende. Ze smeekte hem alsof ze de dood voor ogen had gezien. Ze smeekte hem om voorgoed van deze aardbol te mogen verdwijnen. Niemand verdiende het om dit te moeten meemaken. Om zulke doodsangsten te moeten voelen!
Voorzichtig opende ze haar ogen en haalde haar handen van haar oren. Ze merkte dat de aardbeving was gestopt en zag al het glas verpreidt over de grond liggen. Ze liep op haar tenen richting het raam om te kijken of ze Laurence en Benjamin nog kon zien. Spoorloos.
‘Auw’ zei ze en keek naar haar bebloedde vinger. Ze had zichzelf gesneden aan het scherpe glas bij het raam. Ze trok het stukje glas uit haar vingers.
Tot haar grote schrik zag ze Laurence weer de slaapkamer binnen vliegen via het raam. Hij klapte zijn vleugels dicht en keek haar met een glimlach aan. Ze draaide haar gezicht weg omdat hij er angstaanjagend uitzag voor haar. Een eng en vreselijke monster was hij.
‘Ik ruik je bloed van kilometers ver’ zei hij hees en greep haar hand vast
‘Laat me los!’ gilde ze fel en sloeg zijn hand los.
‘Lolita’ zei hij ‘ik zuig alleen het glas weg uit je vinger’
‘Wat heb je gedaan met mijn kamer!’ blafte ze naar hem terwijl de tranen in haar ogen stonden
‘Het spijt me’ zei hij ‘maar mijn broer heeft het lef om mij uit te dagen’
‘Jij begon eerst!’ verdedigde Lolita hem. Ze voelde haar hart wild bonken in haar keel. Laurence was weer in zijn menselijke vorm en keek haar strak aan. Zijn houding was gespannen en ze wist dat ze zojuist iets verkeerds had gedaan. Namelijk het verdedigen van Benjamin.
‘Ik begrijp niet waarom jullie niet goed met elkaar kunnen opschieten’ zei ze zacht om de kille sfeer te verminderen
‘Omdat Benjamin de troon wil overnemen’ siste hij verachtend terwijl hij naar al het glas keek op de grond
‘Maar jij bent al de Vampierkoning toch?’ vroeg ze
‘Tenzij hij mij ten schande brengt tegenover de Vampierenbond’ fluisterde Laurence
‘Vampierenbond? Wat is dat nou weer?’ zei ze verwarrend
‘De vampierenbond bestaat uit de twee oudste vampieren en een koningin die de macht heeft over de Duistere Onderwereld’ zei hij ferm
Bedankt voor het lezen! Hierdoor krijg ik veel meer motivatie-Maaike- schreef:Leuk vervolg weer. Grappig dat het een soort van driehoeksverhouding wordt
Ga zo door
Er gaat nog heel veel gebeuren, dus blijf vooral lezen
