Een gefantaseerd meisje gaat een emotionele strijd aan met haar bedenkster in de realiteit, zodat de dood van haar vader nooit echt zal zijn.
Hoofdstuk 1 Revelatie
Jij…
Jij die mij nu beleest. Mensen zoals jij, zijn de essentie van mijn bestaansrecht en vormen de basis in mijn drijfveer. Jij bent mijn enige kans in het diepste van mijn stilte en hoop, om ooit weer herenigd te worden met mijn vader. Luna, Josefine noemde mij Luna. Sinds dien, noemt iedereen mij Luna, zelfs mijn moeder. Aangezien alleen ik het enige beetje logica ben in deze wereld, kan ik met een beetje zekerheid vaststellen dat ik nu ongeveer 16 jaar oud moet zijn. Hoe jij mij verder in jouw hoofd wil voorstellen, laat ik helemaal aan jouw over. Des te fantasierijker jij bent, des te eerder ik mijn vader terug vind. Mijn moeder kan zich niet meer herinneren dat zij en papa zijn omgekomen tijdens een auto-ongeluk acht jaar geleden. Ik was de enige overlevende op achtjarige leeftijd. Oh ja en Beertje natuurlijk, uiteraard was dat mijn teddybeer, maar die egoïstische Josefine heeft hem nooit meer aan mij teruggegeven. Zij is niet altijd egoïstisch geweest hoor, zij was namelijk de enige die er voor mij was, toen ik eenzaam en verdrietig met Beertje op het speelplein van het opvangcentrum stond. Nooit gedacht dat ik zou eindigen als weeskind. Josefine observeerde mij aandachtig met haar grote blauwe ogen.
Ja, ja. Jij hebt blond haar en ik heb bruin haar. Moven! Althans, zo denk ik er nu over.
Ik heb me altijd al afgevraagd hoe het met mijn denkbeeldig vriendinnetje Josefine gaat. Samen hebben wij een belangrijk hoofdstuk van ons leven afgesloten. Ik kan me niet zo veel meer herinneren van onze tijd in het opvangcentrum, maar de momenten die wij samen deelden en het verlies van onze ouders, is een diepgewortelde herinnering geworden. Josefine was erg getraumatiseerd vanwege de fysieke mishandeling van haar vader. En dan moest ik – het meisje die geen ouders meer had, sterk zijn en haar beschermen. Ik heb er alles aan gedaan om haar weer sterk te maken. Haar positieve ontwikkelingen werden voor mij een obsessie, waardoor ik niemand om mij heen meer zag staan. Mijn wereld draaide om Josefine, mijn wereld was Josefine, een wereld waarin ik mijn eigen problemen geen bestaansrecht hadden. Mijn obsessie voor Josefine had een averechte werking op onze vriendschap, waardoor ik uiteindelijk geen contact meer met haar kon maken. Ze begon mij te negeren en voor het eerst in onze vriendschap, werd zij de sterke stoere meid en werd ik zwak en blootgesteld aan het verlies van mijn ouders. Ik heb er alles aan gedaan om weer contact met haar te krijgen, maar zelf mijn zelfmoordpoging, kon onze ondode vriendschap niet meer tot leven wekken.
Ik weet nog dat Josefine op haar favoriete bankje een brief van haar moeder opende. Ze werd hier vrolijk van en voor het eerst leek ze haar moeder weer te willen omarmen. Heel leuk allemaal hoor, mooi verhaal met een happy ending! Sterker nog, dat verhaal heeft de schrijver naar mij vernoemd “Zij noemde mij Luna”, terwijl het alleen maar om de ontwikkeling van Josefine gaat. Het meisje met de grote fantasie dat samen met haar moeder mishandeld is door haar vader. Ze nam het haar ouders zo kwalijk dat ze nu in het opvangcentrum zat, dat in haar beleving haar ouders dood waren. Het lullige hiervan is dat ik in fantasiewereld besta en haar doodwens veroorzaakte het auto-ongeluk waarin mijn ouders dood gingen. Uiteraard werd het pas aan het einde van het verhaal duidelijk dat ik niet besta. Sterker nog, ik wist het zelf ook niet! En nu ben jij natuurlijk boos op mij, omdat ik door de vierde muur heen probeer te breken, maar wat zou jij doen? Ik was onbelangrijk voor haar geworden, zelf op het moment dat ik haar vertelde dat mijn ouders ook dood zijn, gaf ze geen reactie of teken van interesse. Ze had gelogen, want op dat moment zei ze dat haar moeder wel leeft. Kennelijk had ze het licht gezien of zoiets. Op dat moment hoorde ik een bekende stem mijn naam roepen. En daar stond mijn moeder, aan de andere kant van het speelplein van het opvangcentrum. Als ik nu terugkijk op dat moment had ik beter moeten weten dat het nooit echt kan zijn. Hoe kan je nou je moeder dood zien gaan in een auto, die je een paar maanden later opeens ophaalt. Als ik toen had geweten dat mijn wereld en ik nooit kunnen bestaan, was ik nooit naar haar toe gegaan. Het enige dat echt is, is de liefde voor mijn vader. Maar goed, ik was pas 8 jaar, dus ik bedacht mij geen seconde, vergat Josefine en rende op mijn moeder af. Ik was zo moe en tijdens de weg naar mijn moeder toe, leek alles te vervagen. Op het moment dat ik in haar armen belande, viel ik in slaap en heb ik mezelf nog nooit zo bevrijd gevoeld.
De volgende ochtend werd ik wakker in mijn eigen bed en merkte ik dat mijn teddybeer Beertje niet meer naast mij lag. Ik realiseerde mij dat Josefine Beertje nog had. Als ik aan mijn moeder vroeg om Beertje op te halen bij het Opvangcentrum, wist ze niet waar ik het over had. In al mijn verdriet vertelde ik haar het hele verhaal over het auto-ongeluk op de dijkweg, mijn verlies en mijn beste vriendinnetje Josefine. Gek genoeg reageerde mijn moeder troostend en vertelde mij dat ik een slechte droom had gehad. Ze vertelde mij dat ik nooit in een opvangcentrum heb gezeten en we gister via de dijkweg naar het strand zijn geweest. Het was allemaal een slechte droom, maar als ik niet naar mijn vader had gevraagd, had ik haar ook nog geloofd. Ze kon mij niet vertellen wat een vader was. Het hele concept ‘man’ ontbrak bij haar. Als ik haar vertelde dat iedereen een vader heeft, vond ze mij fantasierijk. Yeah Right!.
Tijdens mijn opgroeien naar een 16 jarige mooi dame (al zeg ik het zelf), viel het mij op dat niemand in deze wereld ouder wordt, behalve ik. Mijn moeder en de rest van de wereld vinden het niet eens raar dat ik als enige verander! Ik hoef ook niet meer te vragen waar kinderen vandaan komen, want volgens mijn moeder zijn die er gewoon. Het concept ‘regen’ is ook niet van deze wereld, want het weer is altijd het zelfde, veel zon met een klein wolkje in de blauwe lucht. Door deze onlogische gebeurtenissen, begon ik mij te beseffen dat wat ik heb meegemaakt “echt” moet zijn. Ik moet mijn moeder overtuigen dat ik een vader heb en dat we samen ooit gelukkig waren, dus ging ik opzoek naar de dijkweg waar het auto-ongeluk was gebeurd. Eenmaal aangekomen op de dijkweg, herinnerde ik mij hoe vrolijk ik met mijn ouders in de auto zat en de sfeer in eens omsloeg in ruzie. Totaal zonder reden. Ja, ja, nu snap ik ook wel dat Josefine op dat moment klappen kreeg.
Na lang zoeken op de dijkweg naar bewijsmateriaal voor het bestaan van mijn vader, moest ik concluderen dat ik misschien inderdaad een grote fantasie heb… uhm ben. Ik ging verslagen zitten naast een grote paarse boom en keek naar de lucht en het kleine bewegingsloze wolkje naast de zon. Ik was radeloos. Echte liefde terwijl je niet bestaat? Mijn woedde en tranen voelde zo echt en schreeuwde Josefine’s naam uit. Op dat moment begon de lucht zich te vullen met donkere wolken en vielen en begon het voor het eerst te regenen. Chagrijnig en verslagen liep ik met mijn handen in mij zakken richting huis. Als deze wereld en ik een onderdeel zijn van jouw fantasie, dan zou een paraplu nu wel erg fijn zijn Josefine! Opeens begon ik iets in mijn rechter zak te voelen. Ik haalde het eruit en wonderbaarlijk waren het papa’s autosleutels. Yes! Er hing een sleutelhanger aan met een foto erin. Op de foto zag ik mama, papa en ik. Ik heb mezelf nooit zo blij gevoeld, omdat ik nu mijn moeder kon overtuigen van papa’s bestaan en de weersverandering zal ze ook wel opmerkelijk vinden. Beetje jammer dat ik de enige “persoon” in deze wereld ben die heeft mogen snoepen van logica. Wil je weten hoe mensen zonder logica reageren? Nou, mijn moeder met wie ik nu in de regen sta - die nu ziet dat het regent - ontkent de regen. Ja, je hoort het goed. Zij ONTKENT de regen waar ze midden in staat. Het aller ergste is nog, dat ze de foto ontkent. Midden in de regen, druk ik zowat onze familiefoto in haar gezicht, met duidelijk zijzelf, een man en ik erop en nog steeds zegt ze alleen maar ‘waar heb je het over?’ Het enige wat ik dacht was Ben je dom ofzo?
Voor mij was dit het moment dat ik mij realiseerde dat mijn wereld nooit echt kan zijn en ik Josefine’s denkbeeldige vriendinnetje was in plaats van andersom. Toch heb ik me gelukkig gevoeld hier toen mijn vader er nog was. Josefine is de enige die mijn vader kan terug geven, maar hoe maak ik contact met iemand die mij niet meer nodig heeft? Hoe kom ik weer in haar wereld. Er moet toch een manier zijn? Via jou lukt het kennelijk niet - ja of je moet schizofreen zijn, dat zou deuren openen. Ja, dat is het! Ik wist wel dat ik op jou kon rekenen. Blijf mij inbeelden, dit gaat de goede kant op. Ik moet Josefine gewoon gek maken! Aangezien ik de enige ben in deze wereld die groeit, kan ze mij nog niet helemaal vergeten zijn en toen ik haar naam schreeuwde, begon het te regenen en vond ik de sleutelhanger. Ik keek naar de lucht die weer opklaarde. Het stomme wolkje kwam weer terug. pff en dan noemen ze mij wollig.
Ik nam een flinke hap lucht en begon te schreeuwen: “Josefine! Josefine! Denk aan je gemene vader. Hij heeft je mishandeld!”. Op dat moment sloeg de bliksem in een boom. Kijk, nu komen we ergens
Ik ging nog even door met aandacht zoeken. “Josefine, Josefine. Kan je al die nachtmerries nog herinneren? Toen je vader je sloeg en bruintjes oor…”. Ik kon me zin niet afmaken of ik werd geraakt door de bliksem. Alles werd zwart.
Toen ik mijn ogen open deed was alles wazig. Langzaam en verward stond ik op. Deze wazigheid kwam mij erg bekend voor. Dit was de zelfde wazigheid die ik had na het auto-ongeluk.
Ik keek om heen en was niet meer op de dijkweg. Ik ken deze plek. Door de wazigheid zag ik een verlaten en onbruikbare speelplaats. Ik beseft mij dat dit de speelplaats van het opvangcentrum is, maar mijn zicht wisselde zich steeds af met het beeld van de dijkweg. Alsof ik tussen twee werelden switch. Door de wisselende beelden heen, hoorde ik een jonge dame huilen. Ik draaide me om en zag een dame van ongeveer 16 jaar op een bankje zitten. Ik zag haar scherp en de rest van de omgeving wazig. Ik liep naar haar toe en haalde haar handen voor haar ogen weg. We keken elkaar aan en na een tijdje zei ze vragend: “wie ben jij?”. Wat? Wie ben jij, nou de hereniging met Josefine had ik me toch heel anders voorgesteld. “Moet ik weer midden op het speelplein gaan staan met Bruintje in mijn handen”, antwoordde ik beledigend. “Luna?”. Op dat moment werd alles weer scherp voor mij. Ik wist dat Josefine op dit moment in haar zwakste fase is en ik hier nog wel een tijdje zal blijven. Ik begon haar boos te duwen. “Wat heb je met mijn vader gedaan! Wat heb je met mijn vader gedaan!” schreeuwde ik naar haar. Josefine begon heviger te huilen en ik voelde me steeds beter. “Mijn vader, mijn vader komt over een maand vrij. Help me Luna. Wat moet ik doen? Hij was dood voor mij, ja ik moet hem vermoorden, toch? Ja toch Luna”. Haha, wacht even hoor, negeerde die b*tch nou gewoon mijn vraag. Zij is nog erger dan mijn moeder. Ik realiseerde me hoe egoïstisch zij is. Ik pakte haar haren beet. “Ben je doof? mevrouwtje. Dit keer niet. Het gaat nu om mij, jij hebt mij dit aangedaan. Waar – is – mijn –vader!?”.
Hoofdstuk 2 Tiener issues enzo
Hoofdstuk 3 Mentale overname
Hoofdstuk 4 Welkom in jouw wereld
Hoofdstuk 5 Beeldende kunst
Hoofdstuk 6 Niet mijn einde
Hoofdstuk 7 Noem mij geen Luna
