Ik heb het 16+ teken er nu maar bijgezet, omdat de one-shot die ik eerst had geschreven, uitgroeit naar iets groters en dat er volgens mijn vermoeden een paar pikante scènes in zullen komen. De personages zijn fictief en iedere overeenkomst met bestaande personen berust op puur toeval.
1.
Ze was zonder twijfel de mooiste vrouw in het gezelschap. Het rode ensemble dat ze droeg, accentueerde haar verleidelijke vormen. De diepe uitsnijding vooraan, verhulde amper haar fraaie boezem. Terwijl ze iedereen die haar aansprak een zwoele blik toewierp, vertelde haar lichaam dat ze deze avond open stond voor een avontuur.
De man aan het buffet had haar al een tijdje in het oog. Terwijl hij proefde van de verrukkelijke zalm, stelde hij vast dat ze niet aan haar proefstuk toe was. De kleine gebaren, een smachtende blik die een belofte voorstelde, het waren allemaal geoefende gebaren. Stuk voor stuk, ingestudeerde zetten, zoals een schaakpartij, met de enige uitkomst die resulteerde in een overwinning. De vrouw was op jacht en het wild was willoos en reeds gevangen in haar netten, zonder dat ze het beseften.
Toen de muziek startte met een honingzoete slow, zag hij zijn kans en ontweek juist nog een aantal vrouwen die zich tot de rijzige vreemdeling aangetrokken voelden. Ondertussen had hij zijn glas champagne op een tafeltje aan de kant neergezet. Hij ving haar aandacht met een blik recht in haar ogen.
‘Mag ik deze dans van u?’ Klassiek, maar onweerstaanbaar, boog hij zich ietsje voorover. Hij stak zijn rechterhand uit, in een gebaar om haar te begeleiden naar de dansvloer. Ze keek hem even aan, lachte koket en nam zijn uitnodiging aan.
Op de dansvloer nam hij haar eerst nogal wijd aan. Je danst nu eenmaal niet intiem met iemand die je voor het eerst ontmoet. Maar haar hand in de zijne, warm en zacht tegelijk, voelde als elektriciteit. Zijn andere hand, net boven haar taille, leidde in de dans. Hij voelde een dierlijke aantrekkingskracht die afstraalde van haar lichaam. Een kleine neiging met haar hoofd, terwijl ze draaiden, toonde haar lange, blanke hals. Een erotische beweging. Hij wou haar kussen, nu…hard in haar nek.
Zonder dat iemand het sein gaf, dansten ze dichter. Hij voelde de wrijving van haar bovenlichaam tegen zijn schouder. Haar borsten voelden zacht, al was het misschien zuiver zijn fantasie die met hem op hol ging. Haar buik tegen de zijne…even maar sensueel, een gevoel die zijn bloed verwarmde.
Hij nam haar hand wat vaster. Een familiair gebaar, misschien zelfs meer. Ze keek hem aan, zonder haar hoofd op te heffen, door haar lange wimpers. Het tipje van haar tong streek even over haar lippen. Hij voelde haar vingers in zijn nek. Koel, zoals vrouwenvingers zijn. Toch kreeg hij het warm, vooral toen hij voelde dat ze de korte haartjes in zijn nek streelde. Hij voelde nu ook haar adem. Tussen de geur van haar lichte parfum, speurde hij een lichte hint van munt. Fris, verleidend.
Zijn hand daalde en voelde de aanzet van haar derrière. Hij vond dit een prachtig synoniem voor iets wat platvloers kon uitgedrukt worden. Even dacht hij dat ze zou protesteren, maar het bleek maar een moment van verrassing te zijn. Iets wat ze nog niet verwachtte. Had hij haar hoop ingelost of was hij iets te voortvarend? Een glimlach verteld hem dat hij perfect op schema zat.
Niet dat hij echt goed kon zingen, maar hij fluisterde op maat de woorden van het lied in haar oor. Een ogenblik legde ze haar hoofd dicht tegen het zijne. Hij voelde haar trillen in zijn handen. Zijn lippen beroerden de huid achter haar linkeroor. Net geen kus. Ze drukte zich nog dichter. Nu waren hun lichamen dicht, zo dicht als fatsoenlijk was. Hun heupen scheurden tegen elkaar. Haar adem versnelde.
‘Misschien moeten we even naar buiten,’ stelde hij voor. Ze knikte, bijna ongemerkt. Als de boeg van een schip, woelde hij zich door de massa, de vrouw in het rood achter hem aan. Niemand die hen nakeek toen ze de ruimte verlieten. Niets dat duidde op de storm die in hen woedde.
De vrouw in het rood
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
Laatst gewijzigd door Rudi J.P. Lejaeghere op 01 okt 2014 08:24, 5 keer totaal gewijzigd.
Mooi beschreven. Alleen weet ik niet of vrouwenvingers altijd cool zijn! Heb het idee dat die van mij binnen altijd nogal warm zijn, haha!.
Één klein dingetje: blanke lange hals
Ik zou er lange, blanke hals van maken. Sowieso moet er een komma tussen twee bijvoeglijk naamwoorden en de volgorde vind ik persoonlijk mooier zo, maar dat is natuurlijk een smaak dingetje.
Ga je hier trouwens nog verder mee, of is het een one shot?
Één klein dingetje: blanke lange hals
Ik zou er lange, blanke hals van maken. Sowieso moet er een komma tussen twee bijvoeglijk naamwoorden en de volgorde vind ik persoonlijk mooier zo, maar dat is natuurlijk een smaak dingetje.
Ga je hier trouwens nog verder mee, of is het een one shot?
It is not in the stars to hold our destiny but in ourselves.
Shakespeare
Shakespeare
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
Bedankt voor de commentaar. Ondertussen lange, blanke hals van gemaakt. Je hebt gelijk, Savrom, het klinkt beter. Ga je er mee door, daar zeg je me wat. Het was bedoeld als one shot, maar wie weet, ik denk er verder over na. Je weet maar nooit hoe iets geboren wordt.
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
2.
Buiten was de temperatuur van die aard, dat de verhitte gemoederen wat afkoelden. Nog steeds met de vrouw in het rood op sleeptouw, bracht de man haar naar de parking waar zijn SUV geparkeerd stond. Een Mitsubishi Outlander grijs metalliek met luxevelgen, knipperde even toen de man op de afstandbediening klikte. Een zacht licht bescheen de zwartlederen bekleding van de zetels achteraan. Hij hield beleefd de autodeur voor haar open terwijl ze instapte.
Haar ogen overliepen vlug de binnenbekleding. Met een glimlach op haar lippen keek ze hem aan. ‘Japanse luxe, met alles erop en eraan,’ stelde ze waarderend vast. De binnenverlichting doofde uit, maar het licht van de lantaarns op de parking maakte het mogelijk om alles te onderscheiden. Het viel hem daarom direct op dat ze rilde.
‘Je hebt het koud?’ Zonder haar antwoord af te wachten, bood hij zijn vest aan om over haar schouders te draperen. ‘Ik ben Jean-Pierre,’vervolgde hij, terwijl hij haar hand in de zijne nam. Hij tekende met zijn vinger zijn initialen in de palm van haar hand.
‘Katarina…maar mijn vrienden noemen me Kat.’ Haar ogen knipperden even wat rapper, terwijl ze hem aankeek. Haar ogen waren blauw, zelf op de half verduisterde achterbank kon hij dit met gemak onderscheiden. Zo licht van kleur dat hij er bijna in verdronk. Hij bracht haar hand naar zijn mond en kuste voorzichtig haar vingertoppen.
Haar adem stokte even. ‘Je bent anders, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar ik zag het al direct toen je met me dansen wou.’ Ze lachte nu voluit. ‘Niet dat ik de gewoonte heb om zo maar met de eerste de beste man…op een parking in z’n auto te stappen.’ Ze trok haar handen terug, niet plots, maar met een zachte beweging.
‘Nee, dat dacht ik ook niet,’ lachte hij haar toe. ‘Toch ben je met me meegegaan…waarom?’ Hij leunde ontspannen tegen de leuning van de achterzetel, terwijl hij haar bestudeerde.
Ze trok even haar hoofd schuin. ‘Ik wou je stalen ros zien, ridder Jean-Pierre,’ antwoordde Katarina met een ondeugende grijs op haar gezicht. Ze nam zijn vest van haar schouders en bekeek de binnenkant. ‘Mmm, Armani…goeie smaak. Bedankt voor het lenen. Wil je me misschien naar huis rijden?’ Zonder zijn antwoord af te wachten, opende ze de autodeur en ging zich vooraan aan de passagierszijde gaan nestelen.
Jean-Pierre knikte even en verplaatste zich ook achter het stuur. De lage brom van de dieselmotor was amper te horen binnen in de auto. Zonder zich te haasten, verliet hij de parking en wachtte op aanwijzingen van Katarina om haar naar huis te voeren. Eigenlijk had hij iets anders verwacht. Was het de koelte van de nacht die hun gevoelens had getemperd of was het een wederzijdse schroom om de eerste stappen te zetten. Hij wist het niet. Normaal gezien zou hij nooit zo vlug met iemand aanpappen. Maar Katarina was nu ook niet de eerste de beste. Hij voelde zich erg aangetrokken tot deze zwartharige vrouw in het rood.
Het was niet de eerste keer dat Katarina een onenightstand had, maar deze avond was toch iets speciaals. Het verwonderde haar dat ze niet direct achterin de auto op elkaar waren gesprongen. De belofte van de dans voelde ze nog in haar lichaam. Een lichte zindering in haar lenden. Haar borsten die uiterst gevoelig waren. Ze wou dat hij haar op die plaatsen zou aanraken en toch zou ze ontgoocheld zijn moest hij het nu doen. Eigenlijk verwachtte ze zo veel meer. Daarom juist moest alles trager gaan.
© Rudi J.P. Lejaeghere
Buiten was de temperatuur van die aard, dat de verhitte gemoederen wat afkoelden. Nog steeds met de vrouw in het rood op sleeptouw, bracht de man haar naar de parking waar zijn SUV geparkeerd stond. Een Mitsubishi Outlander grijs metalliek met luxevelgen, knipperde even toen de man op de afstandbediening klikte. Een zacht licht bescheen de zwartlederen bekleding van de zetels achteraan. Hij hield beleefd de autodeur voor haar open terwijl ze instapte.
Haar ogen overliepen vlug de binnenbekleding. Met een glimlach op haar lippen keek ze hem aan. ‘Japanse luxe, met alles erop en eraan,’ stelde ze waarderend vast. De binnenverlichting doofde uit, maar het licht van de lantaarns op de parking maakte het mogelijk om alles te onderscheiden. Het viel hem daarom direct op dat ze rilde.
‘Je hebt het koud?’ Zonder haar antwoord af te wachten, bood hij zijn vest aan om over haar schouders te draperen. ‘Ik ben Jean-Pierre,’vervolgde hij, terwijl hij haar hand in de zijne nam. Hij tekende met zijn vinger zijn initialen in de palm van haar hand.
‘Katarina…maar mijn vrienden noemen me Kat.’ Haar ogen knipperden even wat rapper, terwijl ze hem aankeek. Haar ogen waren blauw, zelf op de half verduisterde achterbank kon hij dit met gemak onderscheiden. Zo licht van kleur dat hij er bijna in verdronk. Hij bracht haar hand naar zijn mond en kuste voorzichtig haar vingertoppen.
Haar adem stokte even. ‘Je bent anders, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar ik zag het al direct toen je met me dansen wou.’ Ze lachte nu voluit. ‘Niet dat ik de gewoonte heb om zo maar met de eerste de beste man…op een parking in z’n auto te stappen.’ Ze trok haar handen terug, niet plots, maar met een zachte beweging.
‘Nee, dat dacht ik ook niet,’ lachte hij haar toe. ‘Toch ben je met me meegegaan…waarom?’ Hij leunde ontspannen tegen de leuning van de achterzetel, terwijl hij haar bestudeerde.
Ze trok even haar hoofd schuin. ‘Ik wou je stalen ros zien, ridder Jean-Pierre,’ antwoordde Katarina met een ondeugende grijs op haar gezicht. Ze nam zijn vest van haar schouders en bekeek de binnenkant. ‘Mmm, Armani…goeie smaak. Bedankt voor het lenen. Wil je me misschien naar huis rijden?’ Zonder zijn antwoord af te wachten, opende ze de autodeur en ging zich vooraan aan de passagierszijde gaan nestelen.
Jean-Pierre knikte even en verplaatste zich ook achter het stuur. De lage brom van de dieselmotor was amper te horen binnen in de auto. Zonder zich te haasten, verliet hij de parking en wachtte op aanwijzingen van Katarina om haar naar huis te voeren. Eigenlijk had hij iets anders verwacht. Was het de koelte van de nacht die hun gevoelens had getemperd of was het een wederzijdse schroom om de eerste stappen te zetten. Hij wist het niet. Normaal gezien zou hij nooit zo vlug met iemand aanpappen. Maar Katarina was nu ook niet de eerste de beste. Hij voelde zich erg aangetrokken tot deze zwartharige vrouw in het rood.
Het was niet de eerste keer dat Katarina een onenightstand had, maar deze avond was toch iets speciaals. Het verwonderde haar dat ze niet direct achterin de auto op elkaar waren gesprongen. De belofte van de dans voelde ze nog in haar lichaam. Een lichte zindering in haar lenden. Haar borsten die uiterst gevoelig waren. Ze wou dat hij haar op die plaatsen zou aanraken en toch zou ze ontgoocheld zijn moest hij het nu doen. Eigenlijk verwachtte ze zo veel meer. Daarom juist moest alles trager gaan.
© Rudi J.P. Lejaeghere
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
3.
Na een half uurtje zonder dat er veel gepraat werd, wees Katarina naar een hoog herenhuis aan de rechterkant van de weg. ‘Daar moet ik zijn, Jean-Pierre.’ Ze sprak zijn naam op zijn Frans uit, met de rollende r, met een kleine overdrijving die een sensuele klank gaf aan zijn naam.
Jean-Pierre voegde zich tussen de geparkeerde auto’s in aan de rechterkant van de straat. Hij draaide de contactsleutel om en liet de stilte van de nacht binnendringen in de wagen. ‘Ik vond het aangenaam kennismaken met je, Katarina.’ Met een glimlach stak hij zijn hand uit.
‘Kat, noem me Kat!’ Een ondeugende glimlach verscheen op haar lippen. Ze ontweek zijn hand en gaf hem een zoen op zijn rechterwang. Haar lippen voelden zacht en de kus duurde iets langer dan wat je van zoiets mocht verwachten. Jean-Pierre taste werktuiglijk naar zijn wang, waarom ze nog breder lachte.
‘Waar heb ik dat verdiend…Kat,’ vroeg hij, bijna fluisterend. Niemand die hem kon horen, buiten zijn mooie gezellin, maar het was alsof hij de magie van het ogenblik niet wou doorbreken met enig geluid. Hij zag twee pretlichtjes in haar ogen. Ze genoot blijkbaar van zijn verrassing.
Even keek ze diep in zijn ogen. ‘Omdat je een gentlemen bent geweest, Jean-Pierre, tegen al mijn verwachtingen in.’ Ze was hem duidelijk het hoofd op hol aan het brengen. Wat bedoelde ze daar nu mee?
Vooraleer hij iets kon repliceren, was ze uit de grijze SUV gestapt en wachtte tot hij haar voorbeeld zou volgen. Toen hij dat dan ook deed, slenterde ze naar de ingang van het herenhuis. Het was een oud, maar statig huis, met een trapje ervoor naar de ingang, geflankeerd door een smeedijzeren hekken. Hij volgde haar op de voet, maar zonder zich al te haasten.
Er was een volle maan en de straatverlichting liet de omgeving baadden in een gele schijn. Ze ging op de eerste trede staan van het trapje en wenkte hem. Zou ze hem binnenvragen misschien? De gentlemen die ze veronderstelde die hij was, begon af te brokkelen naarmate hij haar naderde.
Ze zocht in haar handtas en haalde er een kleine sleutel uit. Even zag hij haar aarzelen, maar dan stapte ze van de trede en nam zijn das vast en trok hem dichterbij. Haar hoofd neigde wat naar achteren en terwijl ze met open lippen hem kuste, nam ze zijn hoofd in haar handen. Hij smaakte vanille op haar mond. Haar lippen waren vochtig en haar tong drong zacht bij hem binnen.
Hij kreeg het warm en zijn hart begon hevig te kloppen. Nu nam hij haar ook stevig vast. Ze protesteerde niet en liet hem nu ook wedijveren in de Franse kus die zij had gestart. Toen duwde ze hem zacht maar resoluut weg. Beiden stonden ze lichtjes te hijgen. ‘Jean-Pierre, mijn gentlemen en koene ridder, voor vanavond is dit genoeg.’ Nog voor hij het goed en wel besefte, duwde ze hem een kaartje in de hand met een telefoonnummer. Hij had zelf niet gezien dat zij dit uit haar tas haalde. Een moment later was ze door de deur verdwenen, keek zelf niet om.
Jean-Pierre stond nog even te kijken naar de plaats waar ze zojuist nog had gestaan. Het was alsof hij getuige was geweest van een fata morgana. Hij wreef nog even over zijn mond, waar hij haar kus nog voelde. Zijn tong tintelde nog na en zijn hart sloeg nog even vlug. Na een aantal tellen stapte hij terug in zijn voertuig en reed weg.
© Rudi J.P. Lejaeghere
02/09/2014
Na een half uurtje zonder dat er veel gepraat werd, wees Katarina naar een hoog herenhuis aan de rechterkant van de weg. ‘Daar moet ik zijn, Jean-Pierre.’ Ze sprak zijn naam op zijn Frans uit, met de rollende r, met een kleine overdrijving die een sensuele klank gaf aan zijn naam.
Jean-Pierre voegde zich tussen de geparkeerde auto’s in aan de rechterkant van de straat. Hij draaide de contactsleutel om en liet de stilte van de nacht binnendringen in de wagen. ‘Ik vond het aangenaam kennismaken met je, Katarina.’ Met een glimlach stak hij zijn hand uit.
‘Kat, noem me Kat!’ Een ondeugende glimlach verscheen op haar lippen. Ze ontweek zijn hand en gaf hem een zoen op zijn rechterwang. Haar lippen voelden zacht en de kus duurde iets langer dan wat je van zoiets mocht verwachten. Jean-Pierre taste werktuiglijk naar zijn wang, waarom ze nog breder lachte.
‘Waar heb ik dat verdiend…Kat,’ vroeg hij, bijna fluisterend. Niemand die hem kon horen, buiten zijn mooie gezellin, maar het was alsof hij de magie van het ogenblik niet wou doorbreken met enig geluid. Hij zag twee pretlichtjes in haar ogen. Ze genoot blijkbaar van zijn verrassing.
Even keek ze diep in zijn ogen. ‘Omdat je een gentlemen bent geweest, Jean-Pierre, tegen al mijn verwachtingen in.’ Ze was hem duidelijk het hoofd op hol aan het brengen. Wat bedoelde ze daar nu mee?
Vooraleer hij iets kon repliceren, was ze uit de grijze SUV gestapt en wachtte tot hij haar voorbeeld zou volgen. Toen hij dat dan ook deed, slenterde ze naar de ingang van het herenhuis. Het was een oud, maar statig huis, met een trapje ervoor naar de ingang, geflankeerd door een smeedijzeren hekken. Hij volgde haar op de voet, maar zonder zich al te haasten.
Er was een volle maan en de straatverlichting liet de omgeving baadden in een gele schijn. Ze ging op de eerste trede staan van het trapje en wenkte hem. Zou ze hem binnenvragen misschien? De gentlemen die ze veronderstelde die hij was, begon af te brokkelen naarmate hij haar naderde.
Ze zocht in haar handtas en haalde er een kleine sleutel uit. Even zag hij haar aarzelen, maar dan stapte ze van de trede en nam zijn das vast en trok hem dichterbij. Haar hoofd neigde wat naar achteren en terwijl ze met open lippen hem kuste, nam ze zijn hoofd in haar handen. Hij smaakte vanille op haar mond. Haar lippen waren vochtig en haar tong drong zacht bij hem binnen.
Hij kreeg het warm en zijn hart begon hevig te kloppen. Nu nam hij haar ook stevig vast. Ze protesteerde niet en liet hem nu ook wedijveren in de Franse kus die zij had gestart. Toen duwde ze hem zacht maar resoluut weg. Beiden stonden ze lichtjes te hijgen. ‘Jean-Pierre, mijn gentlemen en koene ridder, voor vanavond is dit genoeg.’ Nog voor hij het goed en wel besefte, duwde ze hem een kaartje in de hand met een telefoonnummer. Hij had zelf niet gezien dat zij dit uit haar tas haalde. Een moment later was ze door de deur verdwenen, keek zelf niet om.
Jean-Pierre stond nog even te kijken naar de plaats waar ze zojuist nog had gestaan. Het was alsof hij getuige was geweest van een fata morgana. Hij wreef nog even over zijn mond, waar hij haar kus nog voelde. Zijn tong tintelde nog na en zijn hart sloeg nog even vlug. Na een aantal tellen stapte hij terug in zijn voertuig en reed weg.
© Rudi J.P. Lejaeghere
02/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
4.
Soms heb je de ochtend die volgt op een superavond een gevoel alsof je gedroomd hebt. Zo voelde Jean-Pierre zich. Had hij zich de vrouw in het rood ingebeeld. Was zij een schepping van zijn geest geweest. Hij was niet echt een ‘Don Juan’ als het om versieren van vrouwen ging. Gisteren was hij buiten zijn grenzen getreden. Als hij zijn ogen sloot, kon hij nog de sensatie van de dans voelen, de wilde aftocht uit de feestzaal en de hartstochtelijke kus voor haar huisdeur.
Hij bekeek het kaartje met het telefoonnummer. Zou het ongepast zijn als hij haar opbelde. Wat zou hij zeggen? Haar bedanken voor een onvergetelijke avond! Misschien zou ze het niet aangenaam vinden als hij haar zo vroeg al opbelde. Neen, geduld is een mooie deugd en hij zou die tegen zijn zin op dit moment moeten beoefenen.
Jean-Pierre was geen ochtendmens, maar toen hij rond zes uur in de morgen wakker kwam, kon hij niet blijven liggen. Op andere dagen zou hij zich nog even draaien in bed, zich knus nestelen in het warme nest en wat doormaffen. Vandaag was het anders. Zijn gedachten waren klaar wakker.
Hij sprong van het ene moment naar het andere in zijn herinneringen. Was hij niet te voortvarend geweest? Neen, Katarina was meegegaan in al zijn stappen die hij had ondernomen om haar te leren kennen. Als hij eerlijk was, had hij op de dansvloer op een bepaald moment gedacht dat ze uiteindelijk te samen in een of ander bed zouden terechtkomen. Een beeld van twee mensen die elkaar de kleren van het lijf rukten, kwam in zijn verbeelding op.
Jean-Pierre voelde even wat seksuele spanning in zijn lichaam opbouwen. Wat een puberaal gedrag, dacht hij, terwijl hij naar de badkamer vluchtte om wat koud water op zijn gezicht te plenzen. Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Zonder te overdrijven mocht hij zeggen dat hij een goed voorkomen had. Niet onaardig om te zien, zonder daarom moeders mooiste te zijn. Zijn bruin haar paste goed bij de kleur van zijn ogen. Zijn gezicht was redelijk symmetrisch en het kuiltje in zijn kin gaf hem iets jongs, iets ontwapenend.
Toen hij uiteindelijk uit zijn dagdroom opschrikte, besefte hij dat het reeds ruim tijd was om naar zijn werk te gaan. Een job zoals vele, die hem niet echt de voldoening schonk die het zou moeten. Als boekhouder bij een vooraanstaand IT-bedrijf vulde hij zijn dagen met cijfers en balansen. Debet en credit hadden voor hem geen geheimen, maar de vlam van de eerste jaren was eruit. Misschien moest hij wat anders proberen?
Als hij zich haastte kon hij juist nog even afstappen bij de bloemenwinkel en wat rozen laten bezorgen op het adres van Katarina. Het idee was gerijpt in zijn geest terwijl hij aan het afkoelen was in de badkamer. Het zou een mooi gebaar zijn, een geurige bedanking voor de aangename momenten die hij had doorgebracht bij de vrouw in het rood.
De daad bij het woord voegend, reed hij met een vaart naar het adres van de bloemenwinkel waar hij een mooie ruiker van twintig rode rozen bestelde en vroeg om die aan huis te brengen. Dat was geen probleem, men kende Jean-Pierre als een bloemenliefhebber die af en toe een bloemetje kocht. Op het kaartje schreef hij: ‘Deze zijn bijlange na niet zo mooi als jij.’ Jean-Pierre had echter niet verwacht dat hij een uur of vier later een telefoontje van de verkoper van de rozen zou ontvangen.
‘We hebben de ruiker niet kunnen bezorgen, gezien er geen Katarina op dat adres woont. Misschien hebt u zich vergist?...’ Wat de man daarop nog verder vertelde, had Jean-Pierre niet meer gehoord. Hij duwde zijn mobieltje af die zijn telefoon thuis had doorgeschakeld.
‘Vreemd!’ Jean-Pierre dacht nochtans de juiste straatnaam te hebben afgelezen op zijn GPS toen hij bij Katarina vertrok de avond voordien. Was hij nu zo verstrooid geweest. Hij controleerde nog even op internet op een routeplanner en zag dat hij zich niet had vergist. Zou hij haar nu dan toch bellen?
Wie niet waagt, blijft maagd, dacht hij met een halve glimlach. Hij diepte het kaartje op, uit zijn portefeuille en zag toen pas dat het een GSM-nummer was. Nadat hij het nummer had getoetst, bleef hij met spanning wachten op de stem van Katarina, die alles zou uitleggen.
Maar niemand antwoordde en na een aantal tellen vroeg een stem hem om een boodschap in te spreken, wat hij dan ook deed. ‘Katarina, ik…ik zou je nog eens willen zien. We kunnen misschien eens afspreken voor een etentje of zo. Bel me gerust terug op dit nummer.’ De stilte aan de andere kant was bijna irreëel. Zou ze hem vlug terug telefoneren?
© Rudi J.P. Lejaeghere
03/09/2014
Soms heb je de ochtend die volgt op een superavond een gevoel alsof je gedroomd hebt. Zo voelde Jean-Pierre zich. Had hij zich de vrouw in het rood ingebeeld. Was zij een schepping van zijn geest geweest. Hij was niet echt een ‘Don Juan’ als het om versieren van vrouwen ging. Gisteren was hij buiten zijn grenzen getreden. Als hij zijn ogen sloot, kon hij nog de sensatie van de dans voelen, de wilde aftocht uit de feestzaal en de hartstochtelijke kus voor haar huisdeur.
Hij bekeek het kaartje met het telefoonnummer. Zou het ongepast zijn als hij haar opbelde. Wat zou hij zeggen? Haar bedanken voor een onvergetelijke avond! Misschien zou ze het niet aangenaam vinden als hij haar zo vroeg al opbelde. Neen, geduld is een mooie deugd en hij zou die tegen zijn zin op dit moment moeten beoefenen.
Jean-Pierre was geen ochtendmens, maar toen hij rond zes uur in de morgen wakker kwam, kon hij niet blijven liggen. Op andere dagen zou hij zich nog even draaien in bed, zich knus nestelen in het warme nest en wat doormaffen. Vandaag was het anders. Zijn gedachten waren klaar wakker.
Hij sprong van het ene moment naar het andere in zijn herinneringen. Was hij niet te voortvarend geweest? Neen, Katarina was meegegaan in al zijn stappen die hij had ondernomen om haar te leren kennen. Als hij eerlijk was, had hij op de dansvloer op een bepaald moment gedacht dat ze uiteindelijk te samen in een of ander bed zouden terechtkomen. Een beeld van twee mensen die elkaar de kleren van het lijf rukten, kwam in zijn verbeelding op.
Jean-Pierre voelde even wat seksuele spanning in zijn lichaam opbouwen. Wat een puberaal gedrag, dacht hij, terwijl hij naar de badkamer vluchtte om wat koud water op zijn gezicht te plenzen. Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Zonder te overdrijven mocht hij zeggen dat hij een goed voorkomen had. Niet onaardig om te zien, zonder daarom moeders mooiste te zijn. Zijn bruin haar paste goed bij de kleur van zijn ogen. Zijn gezicht was redelijk symmetrisch en het kuiltje in zijn kin gaf hem iets jongs, iets ontwapenend.
Toen hij uiteindelijk uit zijn dagdroom opschrikte, besefte hij dat het reeds ruim tijd was om naar zijn werk te gaan. Een job zoals vele, die hem niet echt de voldoening schonk die het zou moeten. Als boekhouder bij een vooraanstaand IT-bedrijf vulde hij zijn dagen met cijfers en balansen. Debet en credit hadden voor hem geen geheimen, maar de vlam van de eerste jaren was eruit. Misschien moest hij wat anders proberen?
Als hij zich haastte kon hij juist nog even afstappen bij de bloemenwinkel en wat rozen laten bezorgen op het adres van Katarina. Het idee was gerijpt in zijn geest terwijl hij aan het afkoelen was in de badkamer. Het zou een mooi gebaar zijn, een geurige bedanking voor de aangename momenten die hij had doorgebracht bij de vrouw in het rood.
De daad bij het woord voegend, reed hij met een vaart naar het adres van de bloemenwinkel waar hij een mooie ruiker van twintig rode rozen bestelde en vroeg om die aan huis te brengen. Dat was geen probleem, men kende Jean-Pierre als een bloemenliefhebber die af en toe een bloemetje kocht. Op het kaartje schreef hij: ‘Deze zijn bijlange na niet zo mooi als jij.’ Jean-Pierre had echter niet verwacht dat hij een uur of vier later een telefoontje van de verkoper van de rozen zou ontvangen.
‘We hebben de ruiker niet kunnen bezorgen, gezien er geen Katarina op dat adres woont. Misschien hebt u zich vergist?...’ Wat de man daarop nog verder vertelde, had Jean-Pierre niet meer gehoord. Hij duwde zijn mobieltje af die zijn telefoon thuis had doorgeschakeld.
‘Vreemd!’ Jean-Pierre dacht nochtans de juiste straatnaam te hebben afgelezen op zijn GPS toen hij bij Katarina vertrok de avond voordien. Was hij nu zo verstrooid geweest. Hij controleerde nog even op internet op een routeplanner en zag dat hij zich niet had vergist. Zou hij haar nu dan toch bellen?
Wie niet waagt, blijft maagd, dacht hij met een halve glimlach. Hij diepte het kaartje op, uit zijn portefeuille en zag toen pas dat het een GSM-nummer was. Nadat hij het nummer had getoetst, bleef hij met spanning wachten op de stem van Katarina, die alles zou uitleggen.
Maar niemand antwoordde en na een aantal tellen vroeg een stem hem om een boodschap in te spreken, wat hij dan ook deed. ‘Katarina, ik…ik zou je nog eens willen zien. We kunnen misschien eens afspreken voor een etentje of zo. Bel me gerust terug op dit nummer.’ De stilte aan de andere kant was bijna irreëel. Zou ze hem vlug terug telefoneren?
© Rudi J.P. Lejaeghere
03/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
5.
Twee dagen waren voorbijgegaan. Jean-Pierre had niets meer van Katarina gehoord. Toen hij de derde avond na zijn ontmoeting, na zijn werk terug naar zijn auto liep, zag hij een papier onder de ruitenwisser zitten. Hij had niet verwacht dat het van Katarina was. In een zwierig geschrift zag hij dat het ondertekend was met haar naam.
‘Vanavond in de Zwarte Oester om acht uur,’ stond er geschreven. Hoe wist ze dat dit een van zijn lievelingsrestaurants was? De vraag speelde niet lang in zijn hoofd, hij was veel te blij en opgewonden dat Katarina uiteindelijk weer een teken van leven gaf. Het leek hem een eeuwigheid dat hij haar had gezien. Nog nooit had een vrouw zo’n indruk op hem gemaakt.
Toen het zeven uur was, bleken de zenuwen hem bijna de baas. Hij kon maar niet kiezen tussen de blauwe of de gele das. Dan maar gewoon helemaal geen. In zijn kostuum zag hij er al afgekleed genoeg uit. Jean-Pierre was verwonderd dat hij het zo belangrijk vond wat ze van hem zou denken. Nog iets wat hem voorheen nooit was overkomen.
Twintig voor acht startte hij zijn auto en reed in de richting van de Zwarte Oester. Daar aangekomen, zocht hij een plaatsje voor zijn wagen dicht bij de ingang, want het was beginnen regenen. Geen stortvlaag, maar hevig genoeg om doornat te zijn als je te ver door zo’n bui moest lopen. Hij opende de deur van het restaurant en keek werktuiglijk het restaurant door om te zien waar de vrouw in het rood mocht zitten. Het duurde maar een paar seconden voor hij haar zag.
Ze droeg terug een rode rok, maar daarboven had ze deze keer gekozen voor een witte blouse met een kleine kanten kraag. Vooraan was die bijna onzedig uitgesneden, zodanig dat hij de aanzet van haar borsten zag. Een plaatsje dat hij graag zou kussen, dacht hij terwijl zijn voeten hem naar haar tafeltje leidden.
‘Dag, Jean-Pierre, heb je het gemakkelijk gevonden?’ Haar glimlach gaf niets prijs. Ze had in afwachting van zijn komst een glaasje spa bruis voor zich staan, waar ze amper van had gedronken.
De tafel was prachtig gedekt, iets waarvoor de Zwarte Oester bekend stond. De eigenares van de zaak maakte er een erezaak van om van elke tafel een feestdis te maken. De glazen en het servies blonken in het gele schijnsel van de verlichting.
‘Geen probleem, maar hoe wist je dat dit mijn lievelingsrestaurant was?’ Hij kon het niet nalaten om het te vragen. Misschien had ze hem ooit hier eens gezien of had ze dit feit van een of andere kennis van hem gehoord.
Ze keek hem aan met een verbaasde blik. ‘Nee, werkelijk, dat is toeval zeg. Dat wist ik helemaal niet. Ik ben dit adres door een goede vriendin aangeraden en omdat dit niet al te ver rijden was, vond ik dit een geschikte keuze om eens kennis te maken met het menu van de Zwarte Oester.’ Ze nam ostentatief het menu in haar handen. ‘Misschien kunnen we beginnen met een glas champagne, Jean-Pierre, wat dacht je?’
‘Een uitstekend idee, aan jou de keuze zou ik zeggen.’ Hij zag een man in een zwart pak hun tafel naderen. ‘Ha, dag Robert, mevrouw had graag een glas champagne en geef mij er ook maar een.’
Katarina glimlachte even naar Robert, terwijl ze naar de kaart wees. ‘Geef ons maar een hele fles van deze hier. Als je champagne drinkt, moet je niet op een glaasje kijken. Het is een drank van de goden, vind ik. Gemaakt om echt van te genieten.’ Robert nam de bestelling op en verdween naar de keuken.
‘Trouwens, Jean-Pierre, als ik champagne drink, kom ik pas écht in de stemming.’ Ze preciseerde niet voor wat ze dan juist in de stemming kwam, maar keek zo verleidelijk boven haar menu dat ze nog in de hand hield, dat Jean-Pierre bijna bloosde.
Hij moest een paar glazen later beamen, dat eentje inderdaad geen was. De fles was binnen de kortste tijd soldaat gemaakt. Jean-Pierre kreeg het warm en Katarina had een blosje op de wangen die prachtig kleurde bij haar rode rok.
Al bij al was het een exquise maaltijd. Zij nam als voorgerecht carpaccio van tonijn, limoen, gember en zeewier, hij een pomodori salade met Pata negra ham en buffelmozarella. Beiden genoten van de hoogstandjes van de chef en prezen hem de hemel in. Ze kozen beiden voor de parelhoender suprème met truffelroom als hoofdgerecht en het smaakte hen verrukkelijk.
Hierna was er een kleine pauze, waarbij ze honderduit praatten over gerechten die ze ooit al hadden geproefd en die ze lekker vonden. Katarina voelde zich duidelijk op haar gemak en legde bij een paar gelegenheden haar hand op de zijne. Een kort moment, een sensueel gebaar, een lichte streling. Jean-Pierre voelde dat haar hand nu warm aanvoelde. Een tegenstelling met de aanraking bij de dans op de bewuste avond.
Bij het dessert, een simpele maar delicieuze chocomousse, kreeg Jean-Pierre het nog warmer. Eerst dacht hij dat het inbeelding was, maar toen wist hij het zeker.
Een voet onder tafel tastte zacht maar zelfzeker naar zijn linkerbeen. Hij bewoog traag en plagend van beneden naar boven, een deel van de binnenkant van zijn dij, tot bijna in het kruis van zijn broek. Ondertussen had Katarina haar glas met witte Chardonnay in haar hand, waarover ze hem met belangstelling aankeek. Hij durfde bijna niet te bewegen terwijl hij een enorme erectie kreeg.
© Rudi J.P. Lejaeghere
04/09/2014
Twee dagen waren voorbijgegaan. Jean-Pierre had niets meer van Katarina gehoord. Toen hij de derde avond na zijn ontmoeting, na zijn werk terug naar zijn auto liep, zag hij een papier onder de ruitenwisser zitten. Hij had niet verwacht dat het van Katarina was. In een zwierig geschrift zag hij dat het ondertekend was met haar naam.
‘Vanavond in de Zwarte Oester om acht uur,’ stond er geschreven. Hoe wist ze dat dit een van zijn lievelingsrestaurants was? De vraag speelde niet lang in zijn hoofd, hij was veel te blij en opgewonden dat Katarina uiteindelijk weer een teken van leven gaf. Het leek hem een eeuwigheid dat hij haar had gezien. Nog nooit had een vrouw zo’n indruk op hem gemaakt.
Toen het zeven uur was, bleken de zenuwen hem bijna de baas. Hij kon maar niet kiezen tussen de blauwe of de gele das. Dan maar gewoon helemaal geen. In zijn kostuum zag hij er al afgekleed genoeg uit. Jean-Pierre was verwonderd dat hij het zo belangrijk vond wat ze van hem zou denken. Nog iets wat hem voorheen nooit was overkomen.
Twintig voor acht startte hij zijn auto en reed in de richting van de Zwarte Oester. Daar aangekomen, zocht hij een plaatsje voor zijn wagen dicht bij de ingang, want het was beginnen regenen. Geen stortvlaag, maar hevig genoeg om doornat te zijn als je te ver door zo’n bui moest lopen. Hij opende de deur van het restaurant en keek werktuiglijk het restaurant door om te zien waar de vrouw in het rood mocht zitten. Het duurde maar een paar seconden voor hij haar zag.
Ze droeg terug een rode rok, maar daarboven had ze deze keer gekozen voor een witte blouse met een kleine kanten kraag. Vooraan was die bijna onzedig uitgesneden, zodanig dat hij de aanzet van haar borsten zag. Een plaatsje dat hij graag zou kussen, dacht hij terwijl zijn voeten hem naar haar tafeltje leidden.
‘Dag, Jean-Pierre, heb je het gemakkelijk gevonden?’ Haar glimlach gaf niets prijs. Ze had in afwachting van zijn komst een glaasje spa bruis voor zich staan, waar ze amper van had gedronken.
De tafel was prachtig gedekt, iets waarvoor de Zwarte Oester bekend stond. De eigenares van de zaak maakte er een erezaak van om van elke tafel een feestdis te maken. De glazen en het servies blonken in het gele schijnsel van de verlichting.
‘Geen probleem, maar hoe wist je dat dit mijn lievelingsrestaurant was?’ Hij kon het niet nalaten om het te vragen. Misschien had ze hem ooit hier eens gezien of had ze dit feit van een of andere kennis van hem gehoord.
Ze keek hem aan met een verbaasde blik. ‘Nee, werkelijk, dat is toeval zeg. Dat wist ik helemaal niet. Ik ben dit adres door een goede vriendin aangeraden en omdat dit niet al te ver rijden was, vond ik dit een geschikte keuze om eens kennis te maken met het menu van de Zwarte Oester.’ Ze nam ostentatief het menu in haar handen. ‘Misschien kunnen we beginnen met een glas champagne, Jean-Pierre, wat dacht je?’
‘Een uitstekend idee, aan jou de keuze zou ik zeggen.’ Hij zag een man in een zwart pak hun tafel naderen. ‘Ha, dag Robert, mevrouw had graag een glas champagne en geef mij er ook maar een.’
Katarina glimlachte even naar Robert, terwijl ze naar de kaart wees. ‘Geef ons maar een hele fles van deze hier. Als je champagne drinkt, moet je niet op een glaasje kijken. Het is een drank van de goden, vind ik. Gemaakt om echt van te genieten.’ Robert nam de bestelling op en verdween naar de keuken.
‘Trouwens, Jean-Pierre, als ik champagne drink, kom ik pas écht in de stemming.’ Ze preciseerde niet voor wat ze dan juist in de stemming kwam, maar keek zo verleidelijk boven haar menu dat ze nog in de hand hield, dat Jean-Pierre bijna bloosde.
Hij moest een paar glazen later beamen, dat eentje inderdaad geen was. De fles was binnen de kortste tijd soldaat gemaakt. Jean-Pierre kreeg het warm en Katarina had een blosje op de wangen die prachtig kleurde bij haar rode rok.
Al bij al was het een exquise maaltijd. Zij nam als voorgerecht carpaccio van tonijn, limoen, gember en zeewier, hij een pomodori salade met Pata negra ham en buffelmozarella. Beiden genoten van de hoogstandjes van de chef en prezen hem de hemel in. Ze kozen beiden voor de parelhoender suprème met truffelroom als hoofdgerecht en het smaakte hen verrukkelijk.
Hierna was er een kleine pauze, waarbij ze honderduit praatten over gerechten die ze ooit al hadden geproefd en die ze lekker vonden. Katarina voelde zich duidelijk op haar gemak en legde bij een paar gelegenheden haar hand op de zijne. Een kort moment, een sensueel gebaar, een lichte streling. Jean-Pierre voelde dat haar hand nu warm aanvoelde. Een tegenstelling met de aanraking bij de dans op de bewuste avond.
Bij het dessert, een simpele maar delicieuze chocomousse, kreeg Jean-Pierre het nog warmer. Eerst dacht hij dat het inbeelding was, maar toen wist hij het zeker.
Een voet onder tafel tastte zacht maar zelfzeker naar zijn linkerbeen. Hij bewoog traag en plagend van beneden naar boven, een deel van de binnenkant van zijn dij, tot bijna in het kruis van zijn broek. Ondertussen had Katarina haar glas met witte Chardonnay in haar hand, waarover ze hem met belangstelling aankeek. Hij durfde bijna niet te bewegen terwijl hij een enorme erectie kreeg.
© Rudi J.P. Lejaeghere
04/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
6.
Hoe ze bij hem thuis waren geraakt, wist hij niet goed meer. Hij had het tafelspelletje van Katarina ondergaan. Enerzijds voelde hij zich zo opgewonden, dat hij over de tafel wou kruipen, zich op haar storten, haar kleren van haar lichaam kon scheuren en haar daar op de vloer, in het zicht van iedereen wou nemen. Maar een engeltje fluisterde in z’n oor dat dit niet strookte met de etiquette van het restaurant.
Jean-Pierre had gereden. De rit van de Zwarte Oester naar zijn huis was bijna een marteling geweest. Hij moest zijn aandacht bij het verkeer houden terwijl Katarina’s hand hoog op zijn dij rustte. Soms gaf ze een lichte druk op zijn been, zonder dat ze verder iets probeerde. Het resultaat was hetzelfde. In deze moeilijke positie kon hij zijn opwinding amper verbergen.
Ze waren nog maar binnen of Katarina sloeg haar handen om zijn hoofd en kuste hem hartstochtelijk. Haar tong verkende wild zijn mond. Bijna bijtend gaf ze hem zoen op zoen, terwijl ze haar schoenen uit schopte en zich dicht tegen hem aandrukte. Ze voelde hoe hij reageerde op de tongzoenen. Zijn heup duwde haar benen wat uiteen omdat ze nog dichter tegen elkaar zouden kunnen schurken.
Toen ze zijn hemd opentrok, sprongen de knopjes los en knikkerden langs de vloer. Jean-Pierre nam haar vast en droeg haar de trap op naar de slaapkamer. Een aantal kledingstukken sneuvelden nog, terwijl ze op weg waren langs de overloop. Ze vielen te samen in het bed, verstrengeld in elkaar en hijgend van de begeerte.
Het duurde geen tijd of hij had Katarina uit haar rok en blouse geholpen. Met haar beha had hij nog minder moeite. Vrij van hun houder leken ze nog groter dan hij gedacht had. Hij kuste en streelde haar borsten. Hoe mooi was ze in het gedempte licht van de nachtlamp. Ze waren zo wild bezig dat in een mum van tijd sprei en deken van het bed waren geduwd.
‘Neem me, Jean-Pierre, neem me, neem me…nu,nu,nu,’ schreeuwde Katarina luid. Hij had geen aansporing nodig en gleed in haar. Ze begonnen aan een dans, die ze werktuiglijk van buiten kenden. Een cadans die gelijk liep met het kloppen van het bloed in hun aderen. Jean-Pierre voelde zich verdrinken en gaf zich over aan het ritme, Katarina riep woorden in een vreemde taal. Zonder ze te verstaan begreep hij dat ze genoot, evenveel als hij.
Eerst kwam hij, maar een paar tellen daarna voelde hij Katarina verstijven en haar gezicht kleurde in het schijnsel van het licht. Ze hield Jean-Pierre vast met haar benen rond de onderkant van zijn rug. Toen gaf ze een snik en liet hem los. Hijgend kwamen ze naast elkaar tot rust.
‘Mmmm…dat was…lekker!’zuchtte Katarina en ze draaide zich half om naar hem en streelde Jean-Pierre’s buik. Ze speelde plagend met de haartjes onder zijn navel, terwijl ze kleine rondjes tekende en steeds lager ging met haar hand. Ze lachte. Een klokkend geluidje dat diep uit haar keel kwam. Katarina wist waarmee ze bezig was. Ze had nog niet genoeg.
Blijkbaar was Jean-Pierre van hetzelfde oordeel. Nu echter waren ze zachte minnaars, die streelden, aftastten. Ze leerden elkaars lichaam beter kennen. Hij kuste haar op plaatsen waar ze het graag had. Zij likte even aan zijn oorlel en ademde haar warme adem in zijn nek. Langzaam, het gevoel zo rekkend om het meest te kunnen genieten, leidde ze hem binnen. Het ritme van hun beweging was traag, maar intens en zowel Katarina als Jean-Pierre probeerden hun liefdespel te verlengen, wat hen danig lukte. Maar uiteindelijk was het toch voorbij en lagen ze uitgeput in elkaars armen.
Na een hele tijd verbrak Katarina de stilte. ‘Heb je nog enige vakantiedagen tegoed, Jean-Pierre?’ Een ondeugende blik verscheen in haar blauwe ogen. Ze leunde op haar rechter elleboog en keek hem vragend aan.
‘Misschien wel,’ antwoordde Jean-Pierre wat aarzelend. ‘Waarom juist?’ Hij had zich wat omgedraaid en bekeek haar wat aandachtiger alsof hij het antwoord van haar lippen zou kunnen lezen.
‘Dat zie je dan wel!’ was haar mysterieuze repliek.
© Rudi J.P. Lejaeghere
06/09/2014
Hoe ze bij hem thuis waren geraakt, wist hij niet goed meer. Hij had het tafelspelletje van Katarina ondergaan. Enerzijds voelde hij zich zo opgewonden, dat hij over de tafel wou kruipen, zich op haar storten, haar kleren van haar lichaam kon scheuren en haar daar op de vloer, in het zicht van iedereen wou nemen. Maar een engeltje fluisterde in z’n oor dat dit niet strookte met de etiquette van het restaurant.
Jean-Pierre had gereden. De rit van de Zwarte Oester naar zijn huis was bijna een marteling geweest. Hij moest zijn aandacht bij het verkeer houden terwijl Katarina’s hand hoog op zijn dij rustte. Soms gaf ze een lichte druk op zijn been, zonder dat ze verder iets probeerde. Het resultaat was hetzelfde. In deze moeilijke positie kon hij zijn opwinding amper verbergen.
Ze waren nog maar binnen of Katarina sloeg haar handen om zijn hoofd en kuste hem hartstochtelijk. Haar tong verkende wild zijn mond. Bijna bijtend gaf ze hem zoen op zoen, terwijl ze haar schoenen uit schopte en zich dicht tegen hem aandrukte. Ze voelde hoe hij reageerde op de tongzoenen. Zijn heup duwde haar benen wat uiteen omdat ze nog dichter tegen elkaar zouden kunnen schurken.
Toen ze zijn hemd opentrok, sprongen de knopjes los en knikkerden langs de vloer. Jean-Pierre nam haar vast en droeg haar de trap op naar de slaapkamer. Een aantal kledingstukken sneuvelden nog, terwijl ze op weg waren langs de overloop. Ze vielen te samen in het bed, verstrengeld in elkaar en hijgend van de begeerte.
Het duurde geen tijd of hij had Katarina uit haar rok en blouse geholpen. Met haar beha had hij nog minder moeite. Vrij van hun houder leken ze nog groter dan hij gedacht had. Hij kuste en streelde haar borsten. Hoe mooi was ze in het gedempte licht van de nachtlamp. Ze waren zo wild bezig dat in een mum van tijd sprei en deken van het bed waren geduwd.
‘Neem me, Jean-Pierre, neem me, neem me…nu,nu,nu,’ schreeuwde Katarina luid. Hij had geen aansporing nodig en gleed in haar. Ze begonnen aan een dans, die ze werktuiglijk van buiten kenden. Een cadans die gelijk liep met het kloppen van het bloed in hun aderen. Jean-Pierre voelde zich verdrinken en gaf zich over aan het ritme, Katarina riep woorden in een vreemde taal. Zonder ze te verstaan begreep hij dat ze genoot, evenveel als hij.
Eerst kwam hij, maar een paar tellen daarna voelde hij Katarina verstijven en haar gezicht kleurde in het schijnsel van het licht. Ze hield Jean-Pierre vast met haar benen rond de onderkant van zijn rug. Toen gaf ze een snik en liet hem los. Hijgend kwamen ze naast elkaar tot rust.
‘Mmmm…dat was…lekker!’zuchtte Katarina en ze draaide zich half om naar hem en streelde Jean-Pierre’s buik. Ze speelde plagend met de haartjes onder zijn navel, terwijl ze kleine rondjes tekende en steeds lager ging met haar hand. Ze lachte. Een klokkend geluidje dat diep uit haar keel kwam. Katarina wist waarmee ze bezig was. Ze had nog niet genoeg.
Blijkbaar was Jean-Pierre van hetzelfde oordeel. Nu echter waren ze zachte minnaars, die streelden, aftastten. Ze leerden elkaars lichaam beter kennen. Hij kuste haar op plaatsen waar ze het graag had. Zij likte even aan zijn oorlel en ademde haar warme adem in zijn nek. Langzaam, het gevoel zo rekkend om het meest te kunnen genieten, leidde ze hem binnen. Het ritme van hun beweging was traag, maar intens en zowel Katarina als Jean-Pierre probeerden hun liefdespel te verlengen, wat hen danig lukte. Maar uiteindelijk was het toch voorbij en lagen ze uitgeput in elkaars armen.
Na een hele tijd verbrak Katarina de stilte. ‘Heb je nog enige vakantiedagen tegoed, Jean-Pierre?’ Een ondeugende blik verscheen in haar blauwe ogen. Ze leunde op haar rechter elleboog en keek hem vragend aan.
‘Misschien wel,’ antwoordde Jean-Pierre wat aarzelend. ‘Waarom juist?’ Hij had zich wat omgedraaid en bekeek haar wat aandachtiger alsof hij het antwoord van haar lippen zou kunnen lezen.
‘Dat zie je dan wel!’ was haar mysterieuze repliek.
© Rudi J.P. Lejaeghere
06/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
7.
Jean-Pierre had drie vrije dagen opgenomen. Dat zou ruim voldoende moeten zijn voor wat Katarina van plan was, zo had ze hem toch verteld. Hoe hij ook probeerde om meer te weten te komen over dat plan, hoe minder zij erover losliet.
Hij wist dat Frankrijk de bestemming van hun reisje zou zijn, dat had ze hem wel nog meegegeven. Ze genoot intens van zijn nieuwsgierigheid en lachte elke keer toen hij vruchteloos probeerde om haar geheim te ontfutselen.
‘Woensdag zien we elkaar weer. Laten we afspreken op de parking van de Zwarte Oester, dat kennen we allebei goed. Akkoord?’ Ze had met een plagende kus afscheid genomen en was met een taxi naar huis gereden.
De dagen duurden lang en hij was met zijn hoofd niet goed bij zijn werk. Was het nu maar gauw woensdag, dacht hij telkens, terwijl hij fantaseerde over de geheime bestemming van Katarina. Zouden ze naar Parijs gaan en de Eiffeltoren zien en in Montmartre gaan rond kuieren of zouden ze romantisch langs de Seine gaan wandelen, misschien zelf een tochtje op een boot meepikken. Uiteindelijk ’s avonds een romantisch dinertje bij kaarslicht en dan…wie weet?
Hij had een kleine koffer op wieltjes mee, waar hij het hoognodige had ingepakt. Wat verse kleren en zijn scheermachine en tandenborstel. De rest kon hij altijd ter plaatse kopen als dat nodig bleek. Toen hij woensdag ‘s morgens de parking van de Zwarte Oester opdraaide zag hij enkel een zwarte geblindeerde verlengde limousine staan. Hij bleef in zijn eigen auto zitten, maar zag dan dat het venster aan de passagierszijde van de limousine naar beneden gleed. Katarina zwaaide even als teken dat zij het was.
‘Wauw,’ was zijn eerste reactie. Dat had hij in alle geval niet verwacht. Hij sloot zijn wagen af en deponeerde zijn bagage in de kofferruimte van de limousine, waarvan de deur automatisch was opengegaan en op dezelfde manier zich weer sloot. Jean-Pierre stapte in de wagen en moest even bekomen nadat hij Katarina een zedige kus had gegeven.
Het interieur van de wagen was meer dan luxueus. Er was zeker plaats voor tien man en dan nog zouden ze ruim plaats hebben. In de zijkanten van de auto zag hij een minibar, waar reeds een fles champagne koud stond en waar een aantal kristallen glazen glinsterden in het kunstmatig licht van de ledjes in het plafond.
Naast de mogelijkheid om iets te drinken, zag hij een kleine microgolfoven, vier tv-schermen en verschillende geluidsboxen waardoor heel zachte klassieke muziek speelde. Jean-Pierre was geen specialist, maar dacht de Vier Jaargetijden van Vivaldi te herkennen. De zetels waren in het zwart en van het zachtste leder.
Katarina schonk hem een glaasje Piper-Heidsieck uit. Het bruisende drankje kriebelde in zijn neus toen hij even proefde. Het beste was goed genoeg, dacht hij terwijl hij zich gezellig tegenover Katarina nestelde. Even keek hij naar de kant waar de chauffeur moest zitten, maar die was afgescheiden door een wand. Een telefoon hing aan de zijkant van die wand waarlangs de passagier kon communiceren met de bestuurder.
‘Is alles naar je zin, Jean-Pierre? Normaal gezien als ik reis gebruik ik meestal de trein, eerste klas natuurlijk, maar vandaag dacht ik dat dit transportmiddel onze reis wat meer privé kon maken.’ Ze zwaaide even met haar hand om haar woorden kracht bij te zetten. Een pedant gebaartje, die hij nog niet bij haar had bemerkt.
Jean-Pierre knikte even bevestigend. ‘Voor mij is dit meer dan luxe, zo’n weelde ben ik niet gewoon. Maar dat moet toch heel kostelijk zijn?’ Het was eruit voor hij het wist. De eeuwige boekhouder die alle centen aftelde en de kosten tegen de opbrengsten afwoog. Jean-Pierre bloosde, hij voelde het aan de warmte die via zijn nek naar zijn hoofd trok. Hij probeerde zijn gelaat wat te verbergen door een lange slok van zijn glas te nemen.
Katarina had het evenwel niet in de gaten. Zij was met de afstandsbediening van een van de schermen aan het spelen en zocht de kanalen af. ‘Waar hou je van, Jean-Pierre? Een spannende actiefilm, een bloedige horror of heb je liever een zeemzoete romantische film?’
‘Laat ons misschien…misschien….’ Jean-Pierre geeuwde even ongegeneerd, zakte iets opzij en viel als een blok in slaap. Katarina nam voorzichtig het glas uit zijn hand, legde hem verder neer op de zetel en kuste hem zachtjes op het topje van zijn neus.
‘Slaap zacht, …dat je straks goed uitgerust bent. Je zal het meer dan nodig hebben!’
© Rudi J.P. Lejaeghere
08/09/2014
Jean-Pierre had drie vrije dagen opgenomen. Dat zou ruim voldoende moeten zijn voor wat Katarina van plan was, zo had ze hem toch verteld. Hoe hij ook probeerde om meer te weten te komen over dat plan, hoe minder zij erover losliet.
Hij wist dat Frankrijk de bestemming van hun reisje zou zijn, dat had ze hem wel nog meegegeven. Ze genoot intens van zijn nieuwsgierigheid en lachte elke keer toen hij vruchteloos probeerde om haar geheim te ontfutselen.
‘Woensdag zien we elkaar weer. Laten we afspreken op de parking van de Zwarte Oester, dat kennen we allebei goed. Akkoord?’ Ze had met een plagende kus afscheid genomen en was met een taxi naar huis gereden.
De dagen duurden lang en hij was met zijn hoofd niet goed bij zijn werk. Was het nu maar gauw woensdag, dacht hij telkens, terwijl hij fantaseerde over de geheime bestemming van Katarina. Zouden ze naar Parijs gaan en de Eiffeltoren zien en in Montmartre gaan rond kuieren of zouden ze romantisch langs de Seine gaan wandelen, misschien zelf een tochtje op een boot meepikken. Uiteindelijk ’s avonds een romantisch dinertje bij kaarslicht en dan…wie weet?
Hij had een kleine koffer op wieltjes mee, waar hij het hoognodige had ingepakt. Wat verse kleren en zijn scheermachine en tandenborstel. De rest kon hij altijd ter plaatse kopen als dat nodig bleek. Toen hij woensdag ‘s morgens de parking van de Zwarte Oester opdraaide zag hij enkel een zwarte geblindeerde verlengde limousine staan. Hij bleef in zijn eigen auto zitten, maar zag dan dat het venster aan de passagierszijde van de limousine naar beneden gleed. Katarina zwaaide even als teken dat zij het was.
‘Wauw,’ was zijn eerste reactie. Dat had hij in alle geval niet verwacht. Hij sloot zijn wagen af en deponeerde zijn bagage in de kofferruimte van de limousine, waarvan de deur automatisch was opengegaan en op dezelfde manier zich weer sloot. Jean-Pierre stapte in de wagen en moest even bekomen nadat hij Katarina een zedige kus had gegeven.
Het interieur van de wagen was meer dan luxueus. Er was zeker plaats voor tien man en dan nog zouden ze ruim plaats hebben. In de zijkanten van de auto zag hij een minibar, waar reeds een fles champagne koud stond en waar een aantal kristallen glazen glinsterden in het kunstmatig licht van de ledjes in het plafond.
Naast de mogelijkheid om iets te drinken, zag hij een kleine microgolfoven, vier tv-schermen en verschillende geluidsboxen waardoor heel zachte klassieke muziek speelde. Jean-Pierre was geen specialist, maar dacht de Vier Jaargetijden van Vivaldi te herkennen. De zetels waren in het zwart en van het zachtste leder.
Katarina schonk hem een glaasje Piper-Heidsieck uit. Het bruisende drankje kriebelde in zijn neus toen hij even proefde. Het beste was goed genoeg, dacht hij terwijl hij zich gezellig tegenover Katarina nestelde. Even keek hij naar de kant waar de chauffeur moest zitten, maar die was afgescheiden door een wand. Een telefoon hing aan de zijkant van die wand waarlangs de passagier kon communiceren met de bestuurder.
‘Is alles naar je zin, Jean-Pierre? Normaal gezien als ik reis gebruik ik meestal de trein, eerste klas natuurlijk, maar vandaag dacht ik dat dit transportmiddel onze reis wat meer privé kon maken.’ Ze zwaaide even met haar hand om haar woorden kracht bij te zetten. Een pedant gebaartje, die hij nog niet bij haar had bemerkt.
Jean-Pierre knikte even bevestigend. ‘Voor mij is dit meer dan luxe, zo’n weelde ben ik niet gewoon. Maar dat moet toch heel kostelijk zijn?’ Het was eruit voor hij het wist. De eeuwige boekhouder die alle centen aftelde en de kosten tegen de opbrengsten afwoog. Jean-Pierre bloosde, hij voelde het aan de warmte die via zijn nek naar zijn hoofd trok. Hij probeerde zijn gelaat wat te verbergen door een lange slok van zijn glas te nemen.
Katarina had het evenwel niet in de gaten. Zij was met de afstandsbediening van een van de schermen aan het spelen en zocht de kanalen af. ‘Waar hou je van, Jean-Pierre? Een spannende actiefilm, een bloedige horror of heb je liever een zeemzoete romantische film?’
‘Laat ons misschien…misschien….’ Jean-Pierre geeuwde even ongegeneerd, zakte iets opzij en viel als een blok in slaap. Katarina nam voorzichtig het glas uit zijn hand, legde hem verder neer op de zetel en kuste hem zachtjes op het topje van zijn neus.
‘Slaap zacht, …dat je straks goed uitgerust bent. Je zal het meer dan nodig hebben!’
© Rudi J.P. Lejaeghere
08/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
8.
Vier uur later kwam een verdwaasde Jean-Pierre terug wakker. ‘Wat is er…heb ik geslapen? Ik voel me zo…suf!’ Hij wreef even in zijn ogen en keek naar een glimlachende Katarina.
‘Je hebt iets teveel champagne gedronken, maar vrees niet, ik heb geen misbruik van je gemaakt.’ Ze nam een zwarte doek in haar hand en stak die uit naar Jean-Pierre. ‘Om de verrassing compleet te maken. We zijn zo goed als aangekomen en je zal zien, het zal de moeite waard zijn.’
Hij keek nog even verbaasd naar Katarina en dan naar de zwarte doek. Even twijfelde hij, maar toen hij het gemaakte pruilende mondje van zijn gezellin zag, glimlachte hij en nam het ding van haar over. Jean-Pierre bond het zwarte stuk stof rond zijn hoofd, zodanig dat hij niets meer zag. Op dat moment stopte de auto.
Katarina stapte eerst uit en hij hoorde het knarsen van een soort kiezel. Vreemd dat je beter op geluiden let, als je niet kan zien, dacht hij. Ze nam hem bij de hand en leidde hem als een blindengeleidehond over een kronkelend pad.
‘Opgelet, hier zijn een vijftal treden,’ waarschuwde ze hem. Dank zij Katarina struikelde hij niet en nam deze hindernissen zonder moeite. Hij hoorde haar een deur opendoen en toen ze hem piepend weer dichtdeed, dacht hij dat het huis waar hij binnenkwam nogal oud moest zijn. Hij rook bloemen maar kon niet juist zeggen welke, waarschijnlijk verschillende soorten.
Katarina ging achter hem staan en draaide hem ietwat naar links. ‘Nog een paar tellen geduld, ik doe nu je doek af.’ Het woord bij de daad voegend, knoopte ze de blinddoek open.
De mond van Jean-Pierre viel letterlijk open van verbazing. Hij stond in een grote hal waar links en rechts van hem een brede trap naar de eerste verdieping leidde. Boven het midden van deze ruimte bevond zich een luster om ‘U’ tegen te zeggen. De vele lichtjes schitterden in het stras van de luchter als fonkelende sterren. Op de marmeren vloer waarin hij zich kon spiegelen stond middenin een fontein met een dolfijn in het midden. Uit de mond van het dier stroomde water. Hij wist niet waar eerst kijken. Midden op de trappen lag een metersbrede traploper die prachtig kleurde bij het warme bruin van het hout. Op verschillende tafeltjes links en rechts, aan de zijkant van de trap, stonden verschillende ruikers met bloemen. Rozen, anjers, lelies…noem maar op, zelfs soorten die Jean-Pierre niet herkende.
‘Mag ik je welkom heten op Le Château Dauphin, Jean-Pierre.’ Er kwam een meisje via een deur aan de rechterkant en maakte voor hem en Katarina een klein knikje. ‘Geef haar maar je bagage, dan zal ze die wel op je kamer bezorgen. Je hebt de Chambre Rouge, de rode kamer voor hen die geen Frans begrijpen. Maar ik vind dat alles veel sexier klinkt in het de taal van Molière.’ Ze lachte haar klokkende lachje die hij overal zou herkennen. Het kwam van diep in haar keel, heel sensueel.
‘Katarina, je hebt gelijk, dat had ik met de beste wil, niet kunnen bedenken. Een echt kasteel…een hotel?’ Hij keek rond en zag niets die op een receptie leek. De dolfijn die zijn naam had gegeven aan het kasteel bleef goedwillig water spuiten.
Zijn gezelschapsdame stapte iets dichter bij hem en kuste hem licht op de wang. ‘Voor jou, Jean-Pierre, niets dan het beste. Je kan wel zeggen dat dit een soort hotel is, maar dan voor heel voorname gasten. Straks misschien meer daarover.’
Uit een van de deuren voor hen kwam nu een statige oudere dame. Zij was gekleed in een lange rok en een bloes met kant rond de armopeningen en hals. Boven op de bloes droeg ze een broche die een dolfijn voorstelde. Terug een verwijzing naar de naam van het kasteel waarschijnlijk. Toen hij naast zich naar Katarina keek, zag hij dat ze nu niet meer lachte. Misschien was het zijn inbeelding, maar haar gezicht verstrakte toen de vrouw het vertrek had betreden.
‘Bonjour, Madame la Baronesse,’ groette Katarina met een kleine buiging in haar richting. ‘Mag ik u onze nieuwe gast voorstellen.’ Ze wees op Jean-Pierre die zijn hand uitstak. De barones had ofwel smetvrees of voelde zich wellicht te goed om daarop in te gaan. Ze knikte gewoon even met haar hoofd.
‘Ah, u bent dan Jean-Pierre, als ik het goed voorheb. Ik veronderstel dat u een goede reis hierheen hebt gehad.’ Zonder zijn antwoord af te wachten vervolgde ze: ‘Mag ik voorstellen dat u zich even wat opfrist in uw kamer en dat Katarina u dan even rondleid in het Château. Ik zou graag hebben dat u enkel in de daartoe voorzien ruimtes gaat, sommige delen zijn privé en dat houden we graag zo. Nietwaar Katarina?’
Katarina knikte even. ‘Ja, Maman!’
© Rudi J.P. Lejaeghere
11/09/2014
Vier uur later kwam een verdwaasde Jean-Pierre terug wakker. ‘Wat is er…heb ik geslapen? Ik voel me zo…suf!’ Hij wreef even in zijn ogen en keek naar een glimlachende Katarina.
‘Je hebt iets teveel champagne gedronken, maar vrees niet, ik heb geen misbruik van je gemaakt.’ Ze nam een zwarte doek in haar hand en stak die uit naar Jean-Pierre. ‘Om de verrassing compleet te maken. We zijn zo goed als aangekomen en je zal zien, het zal de moeite waard zijn.’
Hij keek nog even verbaasd naar Katarina en dan naar de zwarte doek. Even twijfelde hij, maar toen hij het gemaakte pruilende mondje van zijn gezellin zag, glimlachte hij en nam het ding van haar over. Jean-Pierre bond het zwarte stuk stof rond zijn hoofd, zodanig dat hij niets meer zag. Op dat moment stopte de auto.
Katarina stapte eerst uit en hij hoorde het knarsen van een soort kiezel. Vreemd dat je beter op geluiden let, als je niet kan zien, dacht hij. Ze nam hem bij de hand en leidde hem als een blindengeleidehond over een kronkelend pad.
‘Opgelet, hier zijn een vijftal treden,’ waarschuwde ze hem. Dank zij Katarina struikelde hij niet en nam deze hindernissen zonder moeite. Hij hoorde haar een deur opendoen en toen ze hem piepend weer dichtdeed, dacht hij dat het huis waar hij binnenkwam nogal oud moest zijn. Hij rook bloemen maar kon niet juist zeggen welke, waarschijnlijk verschillende soorten.
Katarina ging achter hem staan en draaide hem ietwat naar links. ‘Nog een paar tellen geduld, ik doe nu je doek af.’ Het woord bij de daad voegend, knoopte ze de blinddoek open.
De mond van Jean-Pierre viel letterlijk open van verbazing. Hij stond in een grote hal waar links en rechts van hem een brede trap naar de eerste verdieping leidde. Boven het midden van deze ruimte bevond zich een luster om ‘U’ tegen te zeggen. De vele lichtjes schitterden in het stras van de luchter als fonkelende sterren. Op de marmeren vloer waarin hij zich kon spiegelen stond middenin een fontein met een dolfijn in het midden. Uit de mond van het dier stroomde water. Hij wist niet waar eerst kijken. Midden op de trappen lag een metersbrede traploper die prachtig kleurde bij het warme bruin van het hout. Op verschillende tafeltjes links en rechts, aan de zijkant van de trap, stonden verschillende ruikers met bloemen. Rozen, anjers, lelies…noem maar op, zelfs soorten die Jean-Pierre niet herkende.
‘Mag ik je welkom heten op Le Château Dauphin, Jean-Pierre.’ Er kwam een meisje via een deur aan de rechterkant en maakte voor hem en Katarina een klein knikje. ‘Geef haar maar je bagage, dan zal ze die wel op je kamer bezorgen. Je hebt de Chambre Rouge, de rode kamer voor hen die geen Frans begrijpen. Maar ik vind dat alles veel sexier klinkt in het de taal van Molière.’ Ze lachte haar klokkende lachje die hij overal zou herkennen. Het kwam van diep in haar keel, heel sensueel.
‘Katarina, je hebt gelijk, dat had ik met de beste wil, niet kunnen bedenken. Een echt kasteel…een hotel?’ Hij keek rond en zag niets die op een receptie leek. De dolfijn die zijn naam had gegeven aan het kasteel bleef goedwillig water spuiten.
Zijn gezelschapsdame stapte iets dichter bij hem en kuste hem licht op de wang. ‘Voor jou, Jean-Pierre, niets dan het beste. Je kan wel zeggen dat dit een soort hotel is, maar dan voor heel voorname gasten. Straks misschien meer daarover.’
Uit een van de deuren voor hen kwam nu een statige oudere dame. Zij was gekleed in een lange rok en een bloes met kant rond de armopeningen en hals. Boven op de bloes droeg ze een broche die een dolfijn voorstelde. Terug een verwijzing naar de naam van het kasteel waarschijnlijk. Toen hij naast zich naar Katarina keek, zag hij dat ze nu niet meer lachte. Misschien was het zijn inbeelding, maar haar gezicht verstrakte toen de vrouw het vertrek had betreden.
‘Bonjour, Madame la Baronesse,’ groette Katarina met een kleine buiging in haar richting. ‘Mag ik u onze nieuwe gast voorstellen.’ Ze wees op Jean-Pierre die zijn hand uitstak. De barones had ofwel smetvrees of voelde zich wellicht te goed om daarop in te gaan. Ze knikte gewoon even met haar hoofd.
‘Ah, u bent dan Jean-Pierre, als ik het goed voorheb. Ik veronderstel dat u een goede reis hierheen hebt gehad.’ Zonder zijn antwoord af te wachten vervolgde ze: ‘Mag ik voorstellen dat u zich even wat opfrist in uw kamer en dat Katarina u dan even rondleid in het Château. Ik zou graag hebben dat u enkel in de daartoe voorzien ruimtes gaat, sommige delen zijn privé en dat houden we graag zo. Nietwaar Katarina?’
Katarina knikte even. ‘Ja, Maman!’
© Rudi J.P. Lejaeghere
11/09/2014
Laatst gewijzigd door Rudi J.P. Lejaeghere op 16 sep 2014 19:37, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
9.
Katarina, een dochter van een barones! Zijn Frans was wat roestig, maar dat had hij toch begrepen. Zo moeilijk was dat nu ook weer niet. Een ander dienstmeisje die plots van achter de oude dame was verschenen, was hem op de linkertrap voorgegaan, terwijl Katarina achter gebleven was bij haar moeder. Boven sloegen ze links af en na een tiental meter las hij op een pancarte op een van de deuren ‘Chambre Rouge’. Zijn toegewezen kamer.
Zijn bagage lag reeds uitgepakt op het bed. Een reuzegroot hemelbed, met een rode sprei bedekt, dat wel wat oubollig aandeed. Het was bovenaan de vier stijlen op elke hoek van het bed bekleed met stof in een rood bloemenmotief, brede lappen stof die wat doorgingen in het midden. Stijlvolle meubels die waarschijnlijk nog dateerden uit de tijd van Louis XV stonden hier en daar verspreid in de kamer.
Toen hij ze nader bekeek, zag hij dat ze heel goed onderhouden waren, waarschijnlijk opnieuw geschilderd en vernist. De zitting en de rug van de stoelen waren overtrokken met een helder bordeaux fluwelen stof. Het venster bestond uit enkel glas, dat zou wel koud zijn ’s nachts. Dubbele beglazing hadden ze hier in dit Franse kasteel nog niet uitgevonden.
Nadat hij alles die op het bed lag in de grote kast aan de zijkant van het bed had weggestopt, bekeek hij alles wat nader in de kamer. Er was een antieken schouwgarnituur, twee bronzen kandelaars en een zware klok, verguld en versierd met jachttaferelen. Een pareltje die waarschijnlijk veel geld zou opbrengen, moest men die ten gelde willen maken.
Toen hij een van de zware kandelaars wou opnemen om wat nader te bekijken, bemerkte hij dat die vastgemaakt was aan de balk van de schouw. Vreemd, alhoewel misschien was dit een maatregel omdat de gasten er niet vandoor zouden gaan met zo’n kostbaar item. Toevallig duwde hij tegen een van de armen van de kandelaar en hoorde hij een droge klik.
Rechts van hem was een houten paneel in de muur open geklikt. Interessant, dacht Jean-Pierre. Een kasteel met een geheime ruimte! Nou ja, hij had nog gelezen dat bepaalde versterkte burchten een sluipgang hadden waarlangs de edelen konden ontsnappen buiten de muren, wanneer het slot belegerd werd. Waarom zou een Frans kasteel dat niet kunnen of mogen hebben. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en piepte even achter het luik.
Hij zag in het licht van de kamer dat er zich een gang achter het luik bevond die verder rechtdoor liep. Die zou waarschijnlijk evenwijdig met de kamers lopen, maar hij kon niet zo ver zien om uit te maken hoe ver. In een van de schuiven van een prachtige eikenhouten secretaire vond hij wat hij zocht. Een grote zaklamp. Als die nu nog licht gaf dan was Jean-Pierre tevreden. Ja, hij had geluk, de lamp deed het. Met het ding als een wapen voor hem gericht, ging hij de gang in.
Er gingen hier en daar wel wat spinnenwebben, maar al bij al was het redelijk proper in deze ruimte. Misschien gebruikten de dienstmeisjes deze gang om het vuil beddengoed af te voeren naar een of andere ruimte. Toen hij geluiden hoorde, bleef hij direct stil staan. Zijn hart klopte in zijn keel. Kwam het uit zijn kamer, zou hij betrapt worden? Neen, het kwam van voor hem, door de wanden heen.
Voorzichtig stapte hij muisstil verder. Een drietal meter voor hem zag hij de inval van een lichtstraal. Daar was een gaatje in de wand en daaruit kwam het geluid. Hij doofde de zaklamp. Jean-Pierre hoorde nu een hees gelach en wat woorden, maar kon niet uitmaken wat ze juist betekenden. Toen hij aan het luchtgaatje kwam, vroeg hij zich af of het wel betaamde om mensen af te luisteren, laat staan om door het gaatje te kijken. Maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn ethische bezwaren.
Hij hield zijn adem in, alsof die hem zou verraden en piepte door het holletje. Wat hij zag, tartte alle verbeelding. Een matrone, waarvan de heupen bijna tweemaal haar borstomvang waren, en geweldig grote borsten die bijna tot op haar buik hingen, zat geknield op een rood fluwelen kleed…gans in haar blootje. Ze was vol bewondering voor de man, een echte Adonis, die in adamskostuum in al zijn pracht en praal voor de vrouw stond.
De vrouw lachte en hij herkende het hese geluid van even voordien. Jean-Pierre wist niet hoe hij zich moest voelen. Enerzijds werd hij gewaar dat hij begon te blozen van schaamte, maar anderzijds keek hij bijna gretig naar de vrouw die de man zonder enige schroom streelde op de meest intieme plaatsen. Haar dikke worstenvingertjes namen de kerel bij zijn mannelijkheid vast, terwijl ze recht stond en hem naar het bed leidde. Daar viel ze neer en toonde de jonge hengst, hoezeer zij naar hem verlangde. De jongeman bleek geen vooroordelen te hebben en besteeg haar, zonder tegen te stribbelen.
Jean-Pierre kon zijn ogen niet geloven. Die gasten waren hier midden in de dag aan het seksen dat het geen naam had. De dame spoorde met haar korte benen op de rug van haar berijder aan om het tempo op te drijven. Hij hoorde tot op de plaats waar hij stond, achter de wand, de beide lijven tegen elkaar kletsen, hun lichamen bedekt met het zweet van de passie. De vrouw bleef hees lachen, zelf toen ze haar climax bereikte…en toen werd het stil. Zowel in de kamer als achter de wand. Even stil als hij gekomen was, verdween Jean-Pierre nu weer in tegenovergestelde richting.
Toen hij in zijn kamer terug was en het paneel weer toe had toe geduwd, bleef hij even stil staan. Hij besefte dat hij iets gezien had, wat zijn beeld over lust en sensualiteit volledig op zijn kop zette. De beide begrippen had hij voordien gekoppeld aan leeftijd en schoonheid, maar wat hij zojuist meegemaakt had, sprak dit op alle punten tegen. Beide personen hadden genoten van hun acties en Jean-Pierre moest het toegeven, op een bepaald punt had het hem zelf ook seksueel opgewonden. Dat had hij vroeger nooit voor mogelijk gehouden.
Hij hoorde een korte roffel op de deur en Katarina kwam direct daarna binnen zonder dat hij ook maar iets gezegd had. ‘Klaar om alle hoekjes en kantjes van het kasteel te bezoeken, mon chéri?’ Hij probeerde zijn emoties weg te stoppen en lachte haar bevestigend toe. Ze had zich ook omgekleed en had nu een halflange zwarte rok aan met een rode bloes en bijpassende rode pumps. Katarina hield duidelijk van rood. Zou ze dit geërfd hebben van haar moeder? Hoe sprak je trouwens de dochter van een barones aan? Hij zocht in zijn geheugen en vond vrij vlug het antwoord.
Volgens de Salische lijn mocht de eerstgeborene van een barones zich dezelfde titel toe-eigenen, in alle andere gevallen werd een vrouwelijke erfgename met jonkvrouw aangesproken. Zo had hij het vroeger toch op school geleerd. Als Katarina enig kind was, dan was ze met name barones…maar zoveel van de vrouw in het rood wist hij nog niet, besefte hij plots. Wie was zij eigenlijk?
© Rudi J.P. Lejaeghere
11/09/2014
Katarina, een dochter van een barones! Zijn Frans was wat roestig, maar dat had hij toch begrepen. Zo moeilijk was dat nu ook weer niet. Een ander dienstmeisje die plots van achter de oude dame was verschenen, was hem op de linkertrap voorgegaan, terwijl Katarina achter gebleven was bij haar moeder. Boven sloegen ze links af en na een tiental meter las hij op een pancarte op een van de deuren ‘Chambre Rouge’. Zijn toegewezen kamer.
Zijn bagage lag reeds uitgepakt op het bed. Een reuzegroot hemelbed, met een rode sprei bedekt, dat wel wat oubollig aandeed. Het was bovenaan de vier stijlen op elke hoek van het bed bekleed met stof in een rood bloemenmotief, brede lappen stof die wat doorgingen in het midden. Stijlvolle meubels die waarschijnlijk nog dateerden uit de tijd van Louis XV stonden hier en daar verspreid in de kamer.
Toen hij ze nader bekeek, zag hij dat ze heel goed onderhouden waren, waarschijnlijk opnieuw geschilderd en vernist. De zitting en de rug van de stoelen waren overtrokken met een helder bordeaux fluwelen stof. Het venster bestond uit enkel glas, dat zou wel koud zijn ’s nachts. Dubbele beglazing hadden ze hier in dit Franse kasteel nog niet uitgevonden.
Nadat hij alles die op het bed lag in de grote kast aan de zijkant van het bed had weggestopt, bekeek hij alles wat nader in de kamer. Er was een antieken schouwgarnituur, twee bronzen kandelaars en een zware klok, verguld en versierd met jachttaferelen. Een pareltje die waarschijnlijk veel geld zou opbrengen, moest men die ten gelde willen maken.
Toen hij een van de zware kandelaars wou opnemen om wat nader te bekijken, bemerkte hij dat die vastgemaakt was aan de balk van de schouw. Vreemd, alhoewel misschien was dit een maatregel omdat de gasten er niet vandoor zouden gaan met zo’n kostbaar item. Toevallig duwde hij tegen een van de armen van de kandelaar en hoorde hij een droge klik.
Rechts van hem was een houten paneel in de muur open geklikt. Interessant, dacht Jean-Pierre. Een kasteel met een geheime ruimte! Nou ja, hij had nog gelezen dat bepaalde versterkte burchten een sluipgang hadden waarlangs de edelen konden ontsnappen buiten de muren, wanneer het slot belegerd werd. Waarom zou een Frans kasteel dat niet kunnen of mogen hebben. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en piepte even achter het luik.
Hij zag in het licht van de kamer dat er zich een gang achter het luik bevond die verder rechtdoor liep. Die zou waarschijnlijk evenwijdig met de kamers lopen, maar hij kon niet zo ver zien om uit te maken hoe ver. In een van de schuiven van een prachtige eikenhouten secretaire vond hij wat hij zocht. Een grote zaklamp. Als die nu nog licht gaf dan was Jean-Pierre tevreden. Ja, hij had geluk, de lamp deed het. Met het ding als een wapen voor hem gericht, ging hij de gang in.
Er gingen hier en daar wel wat spinnenwebben, maar al bij al was het redelijk proper in deze ruimte. Misschien gebruikten de dienstmeisjes deze gang om het vuil beddengoed af te voeren naar een of andere ruimte. Toen hij geluiden hoorde, bleef hij direct stil staan. Zijn hart klopte in zijn keel. Kwam het uit zijn kamer, zou hij betrapt worden? Neen, het kwam van voor hem, door de wanden heen.
Voorzichtig stapte hij muisstil verder. Een drietal meter voor hem zag hij de inval van een lichtstraal. Daar was een gaatje in de wand en daaruit kwam het geluid. Hij doofde de zaklamp. Jean-Pierre hoorde nu een hees gelach en wat woorden, maar kon niet uitmaken wat ze juist betekenden. Toen hij aan het luchtgaatje kwam, vroeg hij zich af of het wel betaamde om mensen af te luisteren, laat staan om door het gaatje te kijken. Maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn ethische bezwaren.
Hij hield zijn adem in, alsof die hem zou verraden en piepte door het holletje. Wat hij zag, tartte alle verbeelding. Een matrone, waarvan de heupen bijna tweemaal haar borstomvang waren, en geweldig grote borsten die bijna tot op haar buik hingen, zat geknield op een rood fluwelen kleed…gans in haar blootje. Ze was vol bewondering voor de man, een echte Adonis, die in adamskostuum in al zijn pracht en praal voor de vrouw stond.
De vrouw lachte en hij herkende het hese geluid van even voordien. Jean-Pierre wist niet hoe hij zich moest voelen. Enerzijds werd hij gewaar dat hij begon te blozen van schaamte, maar anderzijds keek hij bijna gretig naar de vrouw die de man zonder enige schroom streelde op de meest intieme plaatsen. Haar dikke worstenvingertjes namen de kerel bij zijn mannelijkheid vast, terwijl ze recht stond en hem naar het bed leidde. Daar viel ze neer en toonde de jonge hengst, hoezeer zij naar hem verlangde. De jongeman bleek geen vooroordelen te hebben en besteeg haar, zonder tegen te stribbelen.
Jean-Pierre kon zijn ogen niet geloven. Die gasten waren hier midden in de dag aan het seksen dat het geen naam had. De dame spoorde met haar korte benen op de rug van haar berijder aan om het tempo op te drijven. Hij hoorde tot op de plaats waar hij stond, achter de wand, de beide lijven tegen elkaar kletsen, hun lichamen bedekt met het zweet van de passie. De vrouw bleef hees lachen, zelf toen ze haar climax bereikte…en toen werd het stil. Zowel in de kamer als achter de wand. Even stil als hij gekomen was, verdween Jean-Pierre nu weer in tegenovergestelde richting.
Toen hij in zijn kamer terug was en het paneel weer toe had toe geduwd, bleef hij even stil staan. Hij besefte dat hij iets gezien had, wat zijn beeld over lust en sensualiteit volledig op zijn kop zette. De beide begrippen had hij voordien gekoppeld aan leeftijd en schoonheid, maar wat hij zojuist meegemaakt had, sprak dit op alle punten tegen. Beide personen hadden genoten van hun acties en Jean-Pierre moest het toegeven, op een bepaald punt had het hem zelf ook seksueel opgewonden. Dat had hij vroeger nooit voor mogelijk gehouden.
Hij hoorde een korte roffel op de deur en Katarina kwam direct daarna binnen zonder dat hij ook maar iets gezegd had. ‘Klaar om alle hoekjes en kantjes van het kasteel te bezoeken, mon chéri?’ Hij probeerde zijn emoties weg te stoppen en lachte haar bevestigend toe. Ze had zich ook omgekleed en had nu een halflange zwarte rok aan met een rode bloes en bijpassende rode pumps. Katarina hield duidelijk van rood. Zou ze dit geërfd hebben van haar moeder? Hoe sprak je trouwens de dochter van een barones aan? Hij zocht in zijn geheugen en vond vrij vlug het antwoord.
Volgens de Salische lijn mocht de eerstgeborene van een barones zich dezelfde titel toe-eigenen, in alle andere gevallen werd een vrouwelijke erfgename met jonkvrouw aangesproken. Zo had hij het vroeger toch op school geleerd. Als Katarina enig kind was, dan was ze met name barones…maar zoveel van de vrouw in het rood wist hij nog niet, besefte hij plots. Wie was zij eigenlijk?
© Rudi J.P. Lejaeghere
11/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
10.
Het kasteel was enorm met vele kamers die wedijverden met elkaar in schoonheid. Ze waren allemaal ingericht in de stijl van de achttiende eeuw. Veel sier en praal, wandtapijten met jachttaferelen, harnassen en oude wapens, prachtige meubels met prachtig uitgesneden panelen. Jean-Pierre keek zijn ogen uit. Dit had hij nog nooit gezien.
Katarina had bij elk van de kamers een korte uitleg gegeven. Ze kregen elk de naam van een kleur, net zoals zijn eigen gastkamer. Door een van de vensters kon hij een grote tuin zien die afgelijnd was door keurig gesneden hagen. Even verder na een grasvlakte lag een groot bos die het kasteel omringde.
‘Straks gaan we dineren, Jean-Pierre,’ vertelde Katarina hem op een bepaald moment. Hij keek haar aan omdat ze niet verder liep. ‘Je zal de andere gasten ontmoeten. Het is misschien belangrijk dat ik je wat vertel over hen.’ Het was alsof ze moest zoeken naar haar woorden en niet zeker was wat ze hem zou zeggen.
‘Er zijn twee dames en twee heren, naast jou natuurlijk, hier op bezoek. De oudste van de dames, Frau Hofmeister is Duits en is een van onze beste klanten. Ze is de echtgenote van een belangrijke Duitse minister. Ze is nogal frivool als het gaat om mannen en ze zal waarschijnlijk met je flirten aan tafel. Het is sterker dan haarzelf. Ik zou graag hebben dat je haar niet tegen het hoofd stoot met een ongepaste opmerking daarover. Ze is een vriendin van mijn moeder en het zou Maman verdriet aandoen als Bertha Hofmeister zich aan iemand zou storen.’
Jean-Pierre knikte. ‘Ja, dat kan ik begrijpen. Wees gerust, ik ken mijn wereld. Als jij het niet erg vind natuurlijk, Schatz,’ voegde hij er ondeugend in het Duits aan toe. ‘Ik ga niet dood van wat onschuldig gesjans hoor.’
Katarina glimlachte. ‘Onze tweede vrouwelijke gast is Madame Thérèse Dupont, een steenrijke douairière die kortelings weduwe is geworden. In vergelijking met Frau Bertha is ze…,’ze zocht naar de juiste woorden, ‘…iets jonger en aangenamer om naar te kijken. Zij is een van de mildste donateurs van het Château Dauphin. Zonder haar zouden we het verblijf van de gasten heel wat minder luxueus moeten maken.’
Op dat moment legde Jean-Pierre de connectie met wat hij in de geheime gang had gezien. Hij besefte wie Frau Hofmeister was. Als Madame Dupont de mooiste van de twee vrouwelijke gasten was, kon de gewichtige naakte dame die hij had gezien niemand minder zijn dan Frau Bertha. Wat had hij daar zojuist gezegd…dat je niet dood gaat van wat onschuldig geflirt. Nou ja, dacht hij, nu is het toch te laat en we zien straks wel. Blijkbaar zou hij beide dames met fluwelen handschoenen moeten behandelen als hij Katarina geloofde. Roodfluwelen handschoenen dan als zij de keus zou hebben.
‘Dan hebben we natuurlijk de heren. De nestor van de twee is generaal Jules Tavernier. Belg van origine, maar woont sinds een tijdje in de streek. Hij is bij een of andere politiemacht, waarvan ik de naam vergeten ben, maar in alle geval houdt hij ons een handje boven het hoofd. Allemaal legaal natuurlijk, maar het is altijd goed om invloedrijke personen in je vriendenkring te hebben.’
Wat een vreemd allegaartje van gasten, dacht Jean-Pierre terwijl Katarina haar uitleg aan het geven was. Allemaal mensen die hij niet tot zijn gewone sociale kring mocht rekenen. Kon nog interessant worden. Zoals Katarina beweerde, het is altijd goed om met de grote koppen aan tafel te mogen zitten.’
Zijn gezellin wreef even aan haar oorlelletje en likte haar lippen. ‘Monsieur Charles, ik moet zeggen dat ik zijn familienaam niet ken, is de vreemde eend in de bijt. Hij is kunstenaar in…verschillende dingen. Ja, ik kan het ook niet beter uitleggen,’ verontschuldigde ze zich toen Jean-Pierre vragend opkeek.
‘Hij is een talentvol musicus en bespeelt verschillende instrumenten. Daarbij heeft hij een prachtige tenorstem die je doet zwijmelen als hij zingt. Ik weet dat hij ook goed kan tekenen. Hij heeft mij eens een pentekening van ons kasteel cadeau gedaan en het was …subliem, zo gelijkend. Maar wat hem volgens mij zo speciaal maakt, is dat hij een verschrikkelijk goede hypnotiseur is. Ik heb staaltjes gezien van zijn kunnen en er zijn er niet veel die hem dit kunnen nadoen.’
Ongemerkt hield Katarina hem goed in de gaten. Tot nu toe was alles goed verlopen. Jean-Pierre had niet in de gaten dat hij op weg naar het Château verdoofd was geweest. Hij wist zelfs niet waar hij gelogeerd was, buiten de naam van het kasteel en dat klopte toch niet. Katarina beet op haar lip. Hoe zou ze hem kunnen overhalen? Iedereen had zijn prijs. Maar voor welke prijs zou Jean-Pierre over de brug komen?
© Rudi J.P. Lejaeghere
13/09/2014
Het kasteel was enorm met vele kamers die wedijverden met elkaar in schoonheid. Ze waren allemaal ingericht in de stijl van de achttiende eeuw. Veel sier en praal, wandtapijten met jachttaferelen, harnassen en oude wapens, prachtige meubels met prachtig uitgesneden panelen. Jean-Pierre keek zijn ogen uit. Dit had hij nog nooit gezien.
Katarina had bij elk van de kamers een korte uitleg gegeven. Ze kregen elk de naam van een kleur, net zoals zijn eigen gastkamer. Door een van de vensters kon hij een grote tuin zien die afgelijnd was door keurig gesneden hagen. Even verder na een grasvlakte lag een groot bos die het kasteel omringde.
‘Straks gaan we dineren, Jean-Pierre,’ vertelde Katarina hem op een bepaald moment. Hij keek haar aan omdat ze niet verder liep. ‘Je zal de andere gasten ontmoeten. Het is misschien belangrijk dat ik je wat vertel over hen.’ Het was alsof ze moest zoeken naar haar woorden en niet zeker was wat ze hem zou zeggen.
‘Er zijn twee dames en twee heren, naast jou natuurlijk, hier op bezoek. De oudste van de dames, Frau Hofmeister is Duits en is een van onze beste klanten. Ze is de echtgenote van een belangrijke Duitse minister. Ze is nogal frivool als het gaat om mannen en ze zal waarschijnlijk met je flirten aan tafel. Het is sterker dan haarzelf. Ik zou graag hebben dat je haar niet tegen het hoofd stoot met een ongepaste opmerking daarover. Ze is een vriendin van mijn moeder en het zou Maman verdriet aandoen als Bertha Hofmeister zich aan iemand zou storen.’
Jean-Pierre knikte. ‘Ja, dat kan ik begrijpen. Wees gerust, ik ken mijn wereld. Als jij het niet erg vind natuurlijk, Schatz,’ voegde hij er ondeugend in het Duits aan toe. ‘Ik ga niet dood van wat onschuldig gesjans hoor.’
Katarina glimlachte. ‘Onze tweede vrouwelijke gast is Madame Thérèse Dupont, een steenrijke douairière die kortelings weduwe is geworden. In vergelijking met Frau Bertha is ze…,’ze zocht naar de juiste woorden, ‘…iets jonger en aangenamer om naar te kijken. Zij is een van de mildste donateurs van het Château Dauphin. Zonder haar zouden we het verblijf van de gasten heel wat minder luxueus moeten maken.’
Op dat moment legde Jean-Pierre de connectie met wat hij in de geheime gang had gezien. Hij besefte wie Frau Hofmeister was. Als Madame Dupont de mooiste van de twee vrouwelijke gasten was, kon de gewichtige naakte dame die hij had gezien niemand minder zijn dan Frau Bertha. Wat had hij daar zojuist gezegd…dat je niet dood gaat van wat onschuldig geflirt. Nou ja, dacht hij, nu is het toch te laat en we zien straks wel. Blijkbaar zou hij beide dames met fluwelen handschoenen moeten behandelen als hij Katarina geloofde. Roodfluwelen handschoenen dan als zij de keus zou hebben.
‘Dan hebben we natuurlijk de heren. De nestor van de twee is generaal Jules Tavernier. Belg van origine, maar woont sinds een tijdje in de streek. Hij is bij een of andere politiemacht, waarvan ik de naam vergeten ben, maar in alle geval houdt hij ons een handje boven het hoofd. Allemaal legaal natuurlijk, maar het is altijd goed om invloedrijke personen in je vriendenkring te hebben.’
Wat een vreemd allegaartje van gasten, dacht Jean-Pierre terwijl Katarina haar uitleg aan het geven was. Allemaal mensen die hij niet tot zijn gewone sociale kring mocht rekenen. Kon nog interessant worden. Zoals Katarina beweerde, het is altijd goed om met de grote koppen aan tafel te mogen zitten.’
Zijn gezellin wreef even aan haar oorlelletje en likte haar lippen. ‘Monsieur Charles, ik moet zeggen dat ik zijn familienaam niet ken, is de vreemde eend in de bijt. Hij is kunstenaar in…verschillende dingen. Ja, ik kan het ook niet beter uitleggen,’ verontschuldigde ze zich toen Jean-Pierre vragend opkeek.
‘Hij is een talentvol musicus en bespeelt verschillende instrumenten. Daarbij heeft hij een prachtige tenorstem die je doet zwijmelen als hij zingt. Ik weet dat hij ook goed kan tekenen. Hij heeft mij eens een pentekening van ons kasteel cadeau gedaan en het was …subliem, zo gelijkend. Maar wat hem volgens mij zo speciaal maakt, is dat hij een verschrikkelijk goede hypnotiseur is. Ik heb staaltjes gezien van zijn kunnen en er zijn er niet veel die hem dit kunnen nadoen.’
Ongemerkt hield Katarina hem goed in de gaten. Tot nu toe was alles goed verlopen. Jean-Pierre had niet in de gaten dat hij op weg naar het Château verdoofd was geweest. Hij wist zelfs niet waar hij gelogeerd was, buiten de naam van het kasteel en dat klopte toch niet. Katarina beet op haar lip. Hoe zou ze hem kunnen overhalen? Iedereen had zijn prijs. Maar voor welke prijs zou Jean-Pierre over de brug komen?
© Rudi J.P. Lejaeghere
13/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
11.
Het was een ronde tafel en hij was gedekt met het mooiste tafelservies dat Jean-Pierre ooit had gezien. De glazen waren van het klaarste kristal dat flikkerde in het licht van de kaarsen die overal in kandelaars stonden te branden. Het tafellinnen was smetteloos wit en het zilveren bestek was zodanig opgepoetst, dat je jezelf erin kon spiegelen.
Katarina had er zo voor gezorgd dat zij en Jean-Pierre het eerst in de eetzaal arriveerden. Net zoals alle kamers was de ruimte hier gevuld met antieken meubels die zo goed gerestaureerd waren, dat je nauwelijks zou vermoeden dat ze zo oud waren. Hier ook was de zitting en de rug van de stoelen in rood fluweel. Een kleur die op Château Dauphin heel erg geliefd was, dacht Jean-Pierre.
Ondertussen had Jean-Pierre gevraagd wat de naam was van de barones. Katarina had hem op het hart gedrukt om haar moeder altijd aan te spreken met ‘Madame de Barones’. Toch had ze hem de naam in zijn oor gefluisterd. Emmanuelle…maar de familienaam kwam hij niet te weten.
In een van de hoeken van de zaal zat een strijkkwartet fleurige klassieke muziek aan het spelen. Twee jeugdige dames en evenveel mannelijke tegenpolen zorgden voor een professionele muzikale omlijsting van de avond.
Even later kwam de barones binnen met Madame Thérèse Dupont. Zij waren in een druk gesprek verwikkeld over politiek, iets waar Jean-Pierre geen kaas van had gegeten. Trouwen het interesseerde hem hoegenaamd niet. Wie aan de macht was, vulde zijn zakken. Dat was al eeuwen zo en het zou zo nog eeuwen doorgaan.
De beide dames groeten Katarina en Jean-Pierre, terwijl een jongeman de lange fluitglazen vulde met parelende champagne. De barones wachtte blijkbaar op de rest van de gasten, want ze liet haar glas nog even onberoerd. Het duurde echter nauwelijks een paar minuten of de rest van het gezelschap voegde zich bij de reeds gezeten gasten. Na de voorstelling van de barones van de groep, werd er met de glazen geklonken.
‘Dat jullie verblijf hier aangenaam, interessant en feestelijk mag zijn. Ik weet dat de habitués dat zeker zullen beamen, maar onze jonge gast Jean-Pierre moet dit nog aan den lijve ondervinden. Santé, gezondheid.’
Frau Bertha Hofmeister had zich links van Jean-Pierre gestoeld en vroeg hem direct wanneer hij aangekomen was en of hij het kasteel mooi vond. ‘Welke kamer heb je,’ tutoyeerde de lijvige Duitse dame. ‘Ik heb de Chambre Verte, een ruime kamer met een heel groot bed,’ voegde ze er lonkend aan toe.
Jean-Pierre hield zich van de domme en antwoordde dat hij in de rode kamer gelogeerd was en dat hij vooral blij was met het uitzicht. Hij probeerde haar niet al te lang aan te kijken, want telkens herinnerde hij haar voorstelling in evakostuum. Jean-Pierre vroeg zich wel af wie haar jonge minnaar was.
Jules Tavernier, een nogal potige vijftiger, had meer aandacht voor zijn tafeldame, Madame Thérèse. Terwijl hij met brede gebaren zijn wedervaren van zijn reis naar Mozambique verhaalde, legde hij af en toe zijn hand op de arm van de welstellende douairière. Ze liet het toe, schoof zelf wat nader naar hem toe, waarschijnlijk onder de indruk van de uitstraling van de generaal. Jean- Pierre vermoedde dat Madame Thérèse haar knietje onder tafel tegen het gespierde been van de militair aan het wrijven was. De generaal kleurde rood, alhoewel hij nog niet zoveel had gedronken.
‘Monsieur Marcel,’ begon de barones, ‘ik heb horen vertellen dat iemand onder hypnose niet kan gedwongen worden om iets oneerbaars te doen. Ben je het daarmee eens als…ingewijde zal ik het maar formuleren?’
De man keek haar met zijn donkere ogen een moment aan, wreef even in zijn korte baard en knikte onbestemd. ‘Misschien moet je het wat preciseren, Madame.’ Met zijn wilde haarbos en zijn baard was hij bijna een karikatuur voor een kunstenaar, die hij dan ook was. Maar met zijn donkere ogen, die onnatuurlijk fel blonken in zijn oogkassen, had hij iets mysterieus.
‘Je kan iemand niet iets laten doen, dat hij in het dagelijkse leven niet zou doen. Een hypnotiseur kan bijvoorbeeld iemand geen moord laten begaan…of iemand moedwillig kwetsen…maar.’ Monsieur Marcel hield even zijn adem in en trok nog even aan zijn baard. Een tic waarschijnlijk.
‘Maar…?’ vroeg de barones, zijn laatste woord herhalend in de bedoeling dat hij wat meer uitleg zou geven. Iedereen in het gezelschap, Jean- Pierre inbegrepen, leek nu aan de lippen van de flamboyante kunstenaar te hangen.
‘Misschien zijn er andere dingen, die je anders ook niet zou doen, maar die nu niet echt misdadig zijn, waarvoor een hypnotiseur een suggestie kan inplanten. De vraag is me niet vreemd en ik was zo vrij om met onze muzikale gasten een experimentje te doen.’ Nu sprak hij bijna op fluistertoon. ‘Ik babbelde even met hen toen ze hier juist waren gearriveerd. Let nu goed op.’
Iedereen was stil en keek naar het kwartet en dan weer naar Monsieur Marcel.
‘Bravissimo,’ riep hij plots in de richting van de vier mensen. Ze hielden prompt op met spelen en bleven als het ware verdoofd, stil zitten. Marcel stond op en spoedde zich naar de muziekhoek. Hij fluisterde hen alle vier iets in het oor.
Niemand kon horen wat hij zei. Toen verwijderde hij zich van het viertal.
De jongemannen begonnen rapper te ademen en de dames stonden recht, nadat ze hun muziekinstrument op de grond hadden gelegd. Ze gingen allebei op de schoot van hun partner zitten. De eerste streelde de jongedame over haar blote armen, maar het duurde geen minuut of de schouderbandjes van haar kleed vielen van de schouders en ontblootten een weelderige boezem. De andere man liet zich niet onbetuigd en zijn hand verdween onder de reeds opgeschoven rok van zijn meisje.
Jean-Pierre dacht eerst dat het allemaal geënsceneerd was, maar toen hij hun ogen zag, wist hij dat dit gebeurde onder invloed van de hypnotiserende suggestie van Monsieur Marcel. Hij voelde plotseling een hand in zijn schoot en dacht een heel kort ogenblik dat het Katarina was. Maar het was zijn linkse tafeldame, Frau Bertha, die met een dromerige blik op haar gezicht, met haar kleine dikke vingertjes wreef over zijn opgewonden mannelijkheid. Hij liet gewoon begaan en keek naar het spelende kwartet.
© Rudi J.P. Lejaeghere
15/09/2014
Het was een ronde tafel en hij was gedekt met het mooiste tafelservies dat Jean-Pierre ooit had gezien. De glazen waren van het klaarste kristal dat flikkerde in het licht van de kaarsen die overal in kandelaars stonden te branden. Het tafellinnen was smetteloos wit en het zilveren bestek was zodanig opgepoetst, dat je jezelf erin kon spiegelen.
Katarina had er zo voor gezorgd dat zij en Jean-Pierre het eerst in de eetzaal arriveerden. Net zoals alle kamers was de ruimte hier gevuld met antieken meubels die zo goed gerestaureerd waren, dat je nauwelijks zou vermoeden dat ze zo oud waren. Hier ook was de zitting en de rug van de stoelen in rood fluweel. Een kleur die op Château Dauphin heel erg geliefd was, dacht Jean-Pierre.
Ondertussen had Jean-Pierre gevraagd wat de naam was van de barones. Katarina had hem op het hart gedrukt om haar moeder altijd aan te spreken met ‘Madame de Barones’. Toch had ze hem de naam in zijn oor gefluisterd. Emmanuelle…maar de familienaam kwam hij niet te weten.
In een van de hoeken van de zaal zat een strijkkwartet fleurige klassieke muziek aan het spelen. Twee jeugdige dames en evenveel mannelijke tegenpolen zorgden voor een professionele muzikale omlijsting van de avond.
Even later kwam de barones binnen met Madame Thérèse Dupont. Zij waren in een druk gesprek verwikkeld over politiek, iets waar Jean-Pierre geen kaas van had gegeten. Trouwen het interesseerde hem hoegenaamd niet. Wie aan de macht was, vulde zijn zakken. Dat was al eeuwen zo en het zou zo nog eeuwen doorgaan.
De beide dames groeten Katarina en Jean-Pierre, terwijl een jongeman de lange fluitglazen vulde met parelende champagne. De barones wachtte blijkbaar op de rest van de gasten, want ze liet haar glas nog even onberoerd. Het duurde echter nauwelijks een paar minuten of de rest van het gezelschap voegde zich bij de reeds gezeten gasten. Na de voorstelling van de barones van de groep, werd er met de glazen geklonken.
‘Dat jullie verblijf hier aangenaam, interessant en feestelijk mag zijn. Ik weet dat de habitués dat zeker zullen beamen, maar onze jonge gast Jean-Pierre moet dit nog aan den lijve ondervinden. Santé, gezondheid.’
Frau Bertha Hofmeister had zich links van Jean-Pierre gestoeld en vroeg hem direct wanneer hij aangekomen was en of hij het kasteel mooi vond. ‘Welke kamer heb je,’ tutoyeerde de lijvige Duitse dame. ‘Ik heb de Chambre Verte, een ruime kamer met een heel groot bed,’ voegde ze er lonkend aan toe.
Jean-Pierre hield zich van de domme en antwoordde dat hij in de rode kamer gelogeerd was en dat hij vooral blij was met het uitzicht. Hij probeerde haar niet al te lang aan te kijken, want telkens herinnerde hij haar voorstelling in evakostuum. Jean-Pierre vroeg zich wel af wie haar jonge minnaar was.
Jules Tavernier, een nogal potige vijftiger, had meer aandacht voor zijn tafeldame, Madame Thérèse. Terwijl hij met brede gebaren zijn wedervaren van zijn reis naar Mozambique verhaalde, legde hij af en toe zijn hand op de arm van de welstellende douairière. Ze liet het toe, schoof zelf wat nader naar hem toe, waarschijnlijk onder de indruk van de uitstraling van de generaal. Jean- Pierre vermoedde dat Madame Thérèse haar knietje onder tafel tegen het gespierde been van de militair aan het wrijven was. De generaal kleurde rood, alhoewel hij nog niet zoveel had gedronken.
‘Monsieur Marcel,’ begon de barones, ‘ik heb horen vertellen dat iemand onder hypnose niet kan gedwongen worden om iets oneerbaars te doen. Ben je het daarmee eens als…ingewijde zal ik het maar formuleren?’
De man keek haar met zijn donkere ogen een moment aan, wreef even in zijn korte baard en knikte onbestemd. ‘Misschien moet je het wat preciseren, Madame.’ Met zijn wilde haarbos en zijn baard was hij bijna een karikatuur voor een kunstenaar, die hij dan ook was. Maar met zijn donkere ogen, die onnatuurlijk fel blonken in zijn oogkassen, had hij iets mysterieus.
‘Je kan iemand niet iets laten doen, dat hij in het dagelijkse leven niet zou doen. Een hypnotiseur kan bijvoorbeeld iemand geen moord laten begaan…of iemand moedwillig kwetsen…maar.’ Monsieur Marcel hield even zijn adem in en trok nog even aan zijn baard. Een tic waarschijnlijk.
‘Maar…?’ vroeg de barones, zijn laatste woord herhalend in de bedoeling dat hij wat meer uitleg zou geven. Iedereen in het gezelschap, Jean- Pierre inbegrepen, leek nu aan de lippen van de flamboyante kunstenaar te hangen.
‘Misschien zijn er andere dingen, die je anders ook niet zou doen, maar die nu niet echt misdadig zijn, waarvoor een hypnotiseur een suggestie kan inplanten. De vraag is me niet vreemd en ik was zo vrij om met onze muzikale gasten een experimentje te doen.’ Nu sprak hij bijna op fluistertoon. ‘Ik babbelde even met hen toen ze hier juist waren gearriveerd. Let nu goed op.’
Iedereen was stil en keek naar het kwartet en dan weer naar Monsieur Marcel.
‘Bravissimo,’ riep hij plots in de richting van de vier mensen. Ze hielden prompt op met spelen en bleven als het ware verdoofd, stil zitten. Marcel stond op en spoedde zich naar de muziekhoek. Hij fluisterde hen alle vier iets in het oor.
Niemand kon horen wat hij zei. Toen verwijderde hij zich van het viertal.
De jongemannen begonnen rapper te ademen en de dames stonden recht, nadat ze hun muziekinstrument op de grond hadden gelegd. Ze gingen allebei op de schoot van hun partner zitten. De eerste streelde de jongedame over haar blote armen, maar het duurde geen minuut of de schouderbandjes van haar kleed vielen van de schouders en ontblootten een weelderige boezem. De andere man liet zich niet onbetuigd en zijn hand verdween onder de reeds opgeschoven rok van zijn meisje.
Jean-Pierre dacht eerst dat het allemaal geënsceneerd was, maar toen hij hun ogen zag, wist hij dat dit gebeurde onder invloed van de hypnotiserende suggestie van Monsieur Marcel. Hij voelde plotseling een hand in zijn schoot en dacht een heel kort ogenblik dat het Katarina was. Maar het was zijn linkse tafeldame, Frau Bertha, die met een dromerige blik op haar gezicht, met haar kleine dikke vingertjes wreef over zijn opgewonden mannelijkheid. Hij liet gewoon begaan en keek naar het spelende kwartet.
© Rudi J.P. Lejaeghere
15/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
12.
Jean-Pierre had met groeiende verbazing gekeken naar de lenige muzikanten. Op een bepaald moment had hij niet meer gezien welke ledematen bij wie hoorden. Het was onvoorstelbaar dat men op die manier de wil kon opleggen bij een menselijk wezen. Monsieur Marcel moest een crack zijn in zijn vak. Als hij evengoed kon tekenen, zingen of een instrument bespelen dan vond Jean-Pierre dat de artiest wereldberoemd zou worden. Hij voelde zich in een euforische bui komen en juist op dat moment klapte Marcel tweemaal in zijn handen. De leden van het kwartet, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, begonnen zich terug aan te kleden. Daarna namen ze hun instrument terug van de grond en speelden verder alsof er niets gebeurd was.
Zowel Frau Hofmeister, Madame Thérèse, generaal Tavernier en Jean-Pierre keken elkaar verbaasd aan. Ze zaten allemaal nog te stomen van de uitwerking van het schouwspel dat ze hadden aanschouwd. Het zweet stond op hun voorhoofd en hun hart klopte harder en rapper dan normaal.
Frau Bertha veegde haar klamme handen af aan haar servetje, terwijl Jean-Pierre tot zijn verbazing merkte dat er op de voorkant van zijn broek een natte plek zat. Toen hij zijn tafeldame uit Duitsland bezig zag met haar handen, herinnerde hij zich plots wat er gebeurd was. Jean-Pierre voelde zich bijlange niet zo beschaamd als hij had moeten zijn. Had Monsieur Marcel iedereen dan gehypnotiseerd? Met zijn eigen servet voor de bewuste plaats, verontschuldigde hij zich en keerde terug naar zijn kamer.
Net toen hij een andere onderbroek en pantalon had aangetrokken, hoorde hij een zacht geklop op de deur. Even dacht hij dat het Frau Hofmeister kon zijn, die haar ontdekkingstocht verder wou zetten, maar een zachte stem riep zijn naam. Het was Katarina. Hij opende de deur op een kier, maar zij duwde die helemaal open en sloot ze terug achter haar, terwijl ze er zacht tegenaan leunde. Haar haren zaten iets in de war en haar bloes was nogal ver open geknoopt. Jean-Pierre keek in haar ogen en zonder een woord te spreken, wist hij wat ze wou. Opgefokt door de voorstelling van zo-even, was Katarina zo geil als boter. Haar boezem ging vlug op en neer op het ritme van haar adem. Ze opende verder haar blouse en een witte kanten beha kwam tevoorschijn.
Jean-Pierre kwam nader, maar zij gaf een teken met haar arm dat hij moest blijven staan. Ze wierp de blouse op de grond en langzaam liet ze het ene schouderbandje van het mooie stukje lingerie van haar schouder vallen. Met een zwoele blik op Jean-Pierre gericht, ontblootte ze een borst, terwijl ze hem streelde en kneedde. Haar blik vastgeklonken aan die van Jean-Pierre deed ze nu hetzelfde met het andere schouderbandje en haar tweede borst.
Nu duwde ze haar kamergenoot verder de ruimte in tot voor zijn bed. Daar, terwijl ze zijn grijpgrage handen telkens wegduwde, opende ze de riem van zijn broek en trok die samen met zijn onderbroek tot op zijn enkels. Ze duwde hem met een lichte por op het bed en ging nadat zij haar andere kledingstukken had uitgedaan, schrijlings op hem zitten. Ze nam zijn steigerende krijger, trillend van begeerte, in haar hand en leidde hem bij haar binnen. Hij voelde de warmte die van onder haar liefdesdriehoek straalde. Waarom wist hij niet, maar hij dacht aan een warme perzik in de zomer, die zo sappig was dat het sap je over de lippen liep.
Het beeld had hem ideeën gegeven en hij wierp Katarina van zich en nestelde zijn hoofd en mond tegen die zacht fluwelen, natte vrucht. Katarina krulde haar rug en kreunde. Ze duwde zijn hoofd nog harder tegen zich aan, nog dieper als dat ook maar mogelijk was. Jean-Pierre proefde de hele vrucht en nog meer. Hij likte zijn lippen alsof hij nog nooit zoiets lekker had gesmaakt. Hij voelde haar onderlichaam schokken en werd bijna gewurgd in haar houdgreep toen het met een dierlijke kreet in haar schoot ontplofte. Maar het duurde niet lang, ze was onverzadigbaar. Ze trok hem omhoog en kuste hem hard en diep met haar tong. Ze likte zijn natte lippen en proefde zichzelf.
Toen hadden ze beiden geen geduld meer. In een wilde omhelzing bestegen ze elkaar om beurten, wrongen zich in bochten, kromden hun ruggen. Het duurde niet lang tot ze, beiden schreeuwend van lust en extase, hun hoogtepunt bereikten. Hijgend en zwetend, bleven ze in elkaar gestrengeld liggen op het doorwoelde bed. Geen van beiden wou het eerst bewegen. Ieder van hen voelde het genot door hun lichaam trekken, een zindering als een golf die hen telkens weer overspoelde.
Uiteindelijk lagen ze stil naast elkaar, naakt en bevredigd tot in de toppen van hun tenen. Het duurde nog lang voor hun adem weer kalm werd, tot hun hart weer een normaal ritme aannam.
Katarina kuchte even vooraleer ze aarzelend sprak. ‘Jean-Pierre, mag ik je iets heel persoonlijks vragen?’
© Rudi J.P. Lejaeghere
16/09/2014
Jean-Pierre had met groeiende verbazing gekeken naar de lenige muzikanten. Op een bepaald moment had hij niet meer gezien welke ledematen bij wie hoorden. Het was onvoorstelbaar dat men op die manier de wil kon opleggen bij een menselijk wezen. Monsieur Marcel moest een crack zijn in zijn vak. Als hij evengoed kon tekenen, zingen of een instrument bespelen dan vond Jean-Pierre dat de artiest wereldberoemd zou worden. Hij voelde zich in een euforische bui komen en juist op dat moment klapte Marcel tweemaal in zijn handen. De leden van het kwartet, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, begonnen zich terug aan te kleden. Daarna namen ze hun instrument terug van de grond en speelden verder alsof er niets gebeurd was.
Zowel Frau Hofmeister, Madame Thérèse, generaal Tavernier en Jean-Pierre keken elkaar verbaasd aan. Ze zaten allemaal nog te stomen van de uitwerking van het schouwspel dat ze hadden aanschouwd. Het zweet stond op hun voorhoofd en hun hart klopte harder en rapper dan normaal.
Frau Bertha veegde haar klamme handen af aan haar servetje, terwijl Jean-Pierre tot zijn verbazing merkte dat er op de voorkant van zijn broek een natte plek zat. Toen hij zijn tafeldame uit Duitsland bezig zag met haar handen, herinnerde hij zich plots wat er gebeurd was. Jean-Pierre voelde zich bijlange niet zo beschaamd als hij had moeten zijn. Had Monsieur Marcel iedereen dan gehypnotiseerd? Met zijn eigen servet voor de bewuste plaats, verontschuldigde hij zich en keerde terug naar zijn kamer.
Net toen hij een andere onderbroek en pantalon had aangetrokken, hoorde hij een zacht geklop op de deur. Even dacht hij dat het Frau Hofmeister kon zijn, die haar ontdekkingstocht verder wou zetten, maar een zachte stem riep zijn naam. Het was Katarina. Hij opende de deur op een kier, maar zij duwde die helemaal open en sloot ze terug achter haar, terwijl ze er zacht tegenaan leunde. Haar haren zaten iets in de war en haar bloes was nogal ver open geknoopt. Jean-Pierre keek in haar ogen en zonder een woord te spreken, wist hij wat ze wou. Opgefokt door de voorstelling van zo-even, was Katarina zo geil als boter. Haar boezem ging vlug op en neer op het ritme van haar adem. Ze opende verder haar blouse en een witte kanten beha kwam tevoorschijn.
Jean-Pierre kwam nader, maar zij gaf een teken met haar arm dat hij moest blijven staan. Ze wierp de blouse op de grond en langzaam liet ze het ene schouderbandje van het mooie stukje lingerie van haar schouder vallen. Met een zwoele blik op Jean-Pierre gericht, ontblootte ze een borst, terwijl ze hem streelde en kneedde. Haar blik vastgeklonken aan die van Jean-Pierre deed ze nu hetzelfde met het andere schouderbandje en haar tweede borst.
Nu duwde ze haar kamergenoot verder de ruimte in tot voor zijn bed. Daar, terwijl ze zijn grijpgrage handen telkens wegduwde, opende ze de riem van zijn broek en trok die samen met zijn onderbroek tot op zijn enkels. Ze duwde hem met een lichte por op het bed en ging nadat zij haar andere kledingstukken had uitgedaan, schrijlings op hem zitten. Ze nam zijn steigerende krijger, trillend van begeerte, in haar hand en leidde hem bij haar binnen. Hij voelde de warmte die van onder haar liefdesdriehoek straalde. Waarom wist hij niet, maar hij dacht aan een warme perzik in de zomer, die zo sappig was dat het sap je over de lippen liep.
Het beeld had hem ideeën gegeven en hij wierp Katarina van zich en nestelde zijn hoofd en mond tegen die zacht fluwelen, natte vrucht. Katarina krulde haar rug en kreunde. Ze duwde zijn hoofd nog harder tegen zich aan, nog dieper als dat ook maar mogelijk was. Jean-Pierre proefde de hele vrucht en nog meer. Hij likte zijn lippen alsof hij nog nooit zoiets lekker had gesmaakt. Hij voelde haar onderlichaam schokken en werd bijna gewurgd in haar houdgreep toen het met een dierlijke kreet in haar schoot ontplofte. Maar het duurde niet lang, ze was onverzadigbaar. Ze trok hem omhoog en kuste hem hard en diep met haar tong. Ze likte zijn natte lippen en proefde zichzelf.
Toen hadden ze beiden geen geduld meer. In een wilde omhelzing bestegen ze elkaar om beurten, wrongen zich in bochten, kromden hun ruggen. Het duurde niet lang tot ze, beiden schreeuwend van lust en extase, hun hoogtepunt bereikten. Hijgend en zwetend, bleven ze in elkaar gestrengeld liggen op het doorwoelde bed. Geen van beiden wou het eerst bewegen. Ieder van hen voelde het genot door hun lichaam trekken, een zindering als een golf die hen telkens weer overspoelde.
Uiteindelijk lagen ze stil naast elkaar, naakt en bevredigd tot in de toppen van hun tenen. Het duurde nog lang voor hun adem weer kalm werd, tot hun hart weer een normaal ritme aannam.
Katarina kuchte even vooraleer ze aarzelend sprak. ‘Jean-Pierre, mag ik je iets heel persoonlijks vragen?’
© Rudi J.P. Lejaeghere
16/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
13.
Jean-Pierre keek zijn bedpartner lachend aan. ‘Hoe persoonlijker kan je worden als je ziet dat ik hier naakt lig te bekomen van de beste seks die ik ooit heb gehad? Vraag maar raak.’ Hij kuste haar zacht op de lippen. Een tedere kus die in niets geleek op de harde zoenen van hun voorspel.
Ze streelde even zijn wang. ‘Ik weet het, heden ten dage is men zo vrijgevochten dat seks heel wat meer bespreekbaar is dan vroeger. Men is losser over zijn seksleven dan over zijn portemonnee. En mijn vraag heeft uiteindelijk te maken met geld.’
Zijn bevestigend hoofdknikje liet Katarina weten dat hij het er volledig mee eens was. Er waren veel taboes geslecht over de laatste twintig jaar, maar het blootleggen van iemands persoonlijk financiële toestand was er zeker geen van. ‘Oké, dus als je maar niet om geld vraagt, zit het wel snor denk ik.’
‘Neen, Jean-Pierre, dat zou ik nooit doen, integendeel. Ik wil je eigenlijk vragen hoeveel je als bediende verdiend? Wat je netto in je handen overhoudt.’ Katarina observeerde zijn gelaatstrekken. Was ze te ver gegaan? Als hij nu daarop zou afknappen, was al haar moeite voor niets.
‘Ik weet het, Katarina, ik ben niet van zo’n goede komaf als jij. Ik kan me geen limousines veroorloven of verblijven in een Frans Château. Maar ik schaam me daar ook niet om. Als dat een struikelblok voor je is, zeg het me het rechtuit. Dan zetten we er direct een punt achter.’ Het klonk iets harder dan hij bedoeld had, maar hij wilde niet hebben dat er een misverstand ontstond over deze zaken.
‘Absoluut niet,’ haastte Katarina zich, ‘nee, Jean-Pierre, als je me antwoord geeft op mijn vraag, wil ik je een voorstel doen. Dus…hoeveel betaalt men je?’
Jean-Pierre dacht even na. ‘Ongeveer 2.500 euro netto, maar ik heb ook een bedrijfswagen.’
‘Hou je van je werk, zou je als je hetzelfde loon kreeg, iets anders willen doen. Sommigen hebben van hun hobby hun werk gemaakt en dat zijn meestal heel gelukkige mensen. Hoe denk jij daarover?’
Achterovergeleund tegen het hoofdeinde van het bed, wikte Jean-Pierre even zijn woorden. ‘Nou ja, boekhouden is nu niet meteen het spannendste beroep, dat besef ik wel. Ik ben wel graag met cijfers bezig, maar als men mij evenveel zou betalen voor…laat ons zeggen wijn proeven, zou ik direct overstappen. Ja, dat wel.’
Katarina toverde een glimlach op haar gezicht. ‘Als ik je nu het dubbele zou krijgen voor…een ietwat speciale job. Hoe zou ik het omschrijven? Wanneer je geld zou krijgen om plezier te hebben en tegelijkertijd iemand anders te plezieren, wat dan, Jean-Pierre?’
‘En ik zou er zelf ook plezier aan beleven? Waarom niet, ik zou heel gek moeten zijn om dit te weigeren. Is die job dan van beperkte duur of niet? Je kan dan misschien wel meer verdienen, maar als je na een paar jaar op de straat staat, dan ben je ook nergens.’
‘Je hebt natuurlijk gelijk,’beaamde Katarina, ‘ laten we zeggen dat je die job toch een tiental jaar kan doen.’ Ze zag dat Jean-Pierre fronste. ‘Maar daar kunnen we rekening mee houden. Als je normaal gezien een loopbaan van 35 jaar rekent en je kan maar tien jaar werken, moet je zorgen dat je op zijn minst vier maal zo veel verdient. Ben je akkoord?’
Jean-Pierre vond het allemaal wat vreemd. Katarina sprak in raadsels en als er iets was, wat hij verfoeide was het juist dat. Hij wou haar echter niet tegen het hoofd stoten, ze had hem verrast met dit mooi verblijf op het kasteel van haar moeder en hij wou niet ondankbaar lijken. ‘Natuurlijk, het moet de moeite waard zijn.’
‘Dus als je 10.000 netto per maand zou verdienen en laat ons zeggen op het einde van het jaar nog een premie van hetzelfde bedrag, zou je dan van job veranderen?’ Ze keek hem geconcentreerd aan. Nu was het van het allergrootste belang wat hij zou antwoorden.
Het duurde even voor Jean-Pierre antwoordde. Hij rekende en telde zoals hij gewoon was in zijn beroep. ‘Het is te weinig en ik zal je zeggen waarom. Als je na die tien jaar, met weliswaar een mooie spaarpot, stopt met werken dan heb je nog een half leven over. Dan heb je niet genoeg als je goed wil leven. Vijftienduizend per maand en een premie van 50.000 op het einde van het jaar zou het heel wat leuker maken, vind ik.’ Nu ze toch theoretisch met geld aan het smijten waren, kon het geen kwaad om het helemaal interessant te maken.
Katarina slikte even. ‘Je geeft er meteen een goeie klap op, maar oké, het moet dan ook de moeite waard zijn. Heb nog even geduld met mij, schat. Zeg me nu eens wat je echt leuk vindt in het leven? Ik weet het, ik ben een echte vraagal. Maar mijn nieuwsgierigheid heeft een doel, dat verzeker ik je.’
Nu moest Jean-Pierre niet echt lang denken. ‘Dat is een gemakkelijke…goed eten, lekker drinken, mooie reizen maken…,’ nu lachte hij, ‘af en toe eens lekker vrijen en natuurlijk verschrikkelijk veel geld verdienen. Maar het leven, mijn leven is zo niet. Dus waarom die veronderstellingen, kom Katarina, wat voer je in het schild. Vertel het me nu maar!’ Zijn stem klonk wat harder, zijn geduld werd nu wel op de proef gesteld.
‘Jean-Pierre, als je nu al die leuke dingen kon doen en er…verschrikkelijk veel geld mee kon verdienen zoals je zei, als ik je nu een job kon aan de hand doen die dit allemaal mogelijk zou maken…zou je het doen?’
‘Is dit nu hypothetisch of heb je echt een job voor mij?’ Jean-Pierre wou nu eindelijk antwoorden. Rond de pot draaien maakte hem nerveus.
Katarina knikte langzaam. ‘Inderdaad, ik heb een droom van een job voor je, met al de voordelen die je hebt opgenoemd. Je krijgt er zelf nog een luxewagen bovenop, die je iedere twee jaar mag vernieuwen.’
Dit was te gek voor woorden. Hij wist natuurlijk dat zij tot een andere klasse van de maatschappij behoorde, maar zo’n voorstel was gewoon ongelofelijk. Had ze een financieel expert nodig voor haar geldelijke zaken? Wat had hij anders te bieden?
‘Wat houdt de job dan in, alsjeblieft, Katarina, klare taal nu!
Ze hield nog even haar adem in. Ze wist dat het nu was of nooit. Het zou jammer zijn als hij neen zou zeggen en ze zou het spijtig vinden, moest ze hem moeten doorsturen naar de generaal. Die wist wat te doen met zo’n gevallen.
Katarina schraapte even haar keel. ‘Jean-Pierre, als je de vrouwelijke crème de la crème, de allerrijkste vrouwen ter wereld zou mogen…bevredigen in bed voor het loon dat je zopas vroeg, zou je dan ja zeggen tegen die job?’
© Rudi J.P. Lejaeghere
18/09/2014
Jean-Pierre keek zijn bedpartner lachend aan. ‘Hoe persoonlijker kan je worden als je ziet dat ik hier naakt lig te bekomen van de beste seks die ik ooit heb gehad? Vraag maar raak.’ Hij kuste haar zacht op de lippen. Een tedere kus die in niets geleek op de harde zoenen van hun voorspel.
Ze streelde even zijn wang. ‘Ik weet het, heden ten dage is men zo vrijgevochten dat seks heel wat meer bespreekbaar is dan vroeger. Men is losser over zijn seksleven dan over zijn portemonnee. En mijn vraag heeft uiteindelijk te maken met geld.’
Zijn bevestigend hoofdknikje liet Katarina weten dat hij het er volledig mee eens was. Er waren veel taboes geslecht over de laatste twintig jaar, maar het blootleggen van iemands persoonlijk financiële toestand was er zeker geen van. ‘Oké, dus als je maar niet om geld vraagt, zit het wel snor denk ik.’
‘Neen, Jean-Pierre, dat zou ik nooit doen, integendeel. Ik wil je eigenlijk vragen hoeveel je als bediende verdiend? Wat je netto in je handen overhoudt.’ Katarina observeerde zijn gelaatstrekken. Was ze te ver gegaan? Als hij nu daarop zou afknappen, was al haar moeite voor niets.
‘Ik weet het, Katarina, ik ben niet van zo’n goede komaf als jij. Ik kan me geen limousines veroorloven of verblijven in een Frans Château. Maar ik schaam me daar ook niet om. Als dat een struikelblok voor je is, zeg het me het rechtuit. Dan zetten we er direct een punt achter.’ Het klonk iets harder dan hij bedoeld had, maar hij wilde niet hebben dat er een misverstand ontstond over deze zaken.
‘Absoluut niet,’ haastte Katarina zich, ‘nee, Jean-Pierre, als je me antwoord geeft op mijn vraag, wil ik je een voorstel doen. Dus…hoeveel betaalt men je?’
Jean-Pierre dacht even na. ‘Ongeveer 2.500 euro netto, maar ik heb ook een bedrijfswagen.’
‘Hou je van je werk, zou je als je hetzelfde loon kreeg, iets anders willen doen. Sommigen hebben van hun hobby hun werk gemaakt en dat zijn meestal heel gelukkige mensen. Hoe denk jij daarover?’
Achterovergeleund tegen het hoofdeinde van het bed, wikte Jean-Pierre even zijn woorden. ‘Nou ja, boekhouden is nu niet meteen het spannendste beroep, dat besef ik wel. Ik ben wel graag met cijfers bezig, maar als men mij evenveel zou betalen voor…laat ons zeggen wijn proeven, zou ik direct overstappen. Ja, dat wel.’
Katarina toverde een glimlach op haar gezicht. ‘Als ik je nu het dubbele zou krijgen voor…een ietwat speciale job. Hoe zou ik het omschrijven? Wanneer je geld zou krijgen om plezier te hebben en tegelijkertijd iemand anders te plezieren, wat dan, Jean-Pierre?’
‘En ik zou er zelf ook plezier aan beleven? Waarom niet, ik zou heel gek moeten zijn om dit te weigeren. Is die job dan van beperkte duur of niet? Je kan dan misschien wel meer verdienen, maar als je na een paar jaar op de straat staat, dan ben je ook nergens.’
‘Je hebt natuurlijk gelijk,’beaamde Katarina, ‘ laten we zeggen dat je die job toch een tiental jaar kan doen.’ Ze zag dat Jean-Pierre fronste. ‘Maar daar kunnen we rekening mee houden. Als je normaal gezien een loopbaan van 35 jaar rekent en je kan maar tien jaar werken, moet je zorgen dat je op zijn minst vier maal zo veel verdient. Ben je akkoord?’
Jean-Pierre vond het allemaal wat vreemd. Katarina sprak in raadsels en als er iets was, wat hij verfoeide was het juist dat. Hij wou haar echter niet tegen het hoofd stoten, ze had hem verrast met dit mooi verblijf op het kasteel van haar moeder en hij wou niet ondankbaar lijken. ‘Natuurlijk, het moet de moeite waard zijn.’
‘Dus als je 10.000 netto per maand zou verdienen en laat ons zeggen op het einde van het jaar nog een premie van hetzelfde bedrag, zou je dan van job veranderen?’ Ze keek hem geconcentreerd aan. Nu was het van het allergrootste belang wat hij zou antwoorden.
Het duurde even voor Jean-Pierre antwoordde. Hij rekende en telde zoals hij gewoon was in zijn beroep. ‘Het is te weinig en ik zal je zeggen waarom. Als je na die tien jaar, met weliswaar een mooie spaarpot, stopt met werken dan heb je nog een half leven over. Dan heb je niet genoeg als je goed wil leven. Vijftienduizend per maand en een premie van 50.000 op het einde van het jaar zou het heel wat leuker maken, vind ik.’ Nu ze toch theoretisch met geld aan het smijten waren, kon het geen kwaad om het helemaal interessant te maken.
Katarina slikte even. ‘Je geeft er meteen een goeie klap op, maar oké, het moet dan ook de moeite waard zijn. Heb nog even geduld met mij, schat. Zeg me nu eens wat je echt leuk vindt in het leven? Ik weet het, ik ben een echte vraagal. Maar mijn nieuwsgierigheid heeft een doel, dat verzeker ik je.’
Nu moest Jean-Pierre niet echt lang denken. ‘Dat is een gemakkelijke…goed eten, lekker drinken, mooie reizen maken…,’ nu lachte hij, ‘af en toe eens lekker vrijen en natuurlijk verschrikkelijk veel geld verdienen. Maar het leven, mijn leven is zo niet. Dus waarom die veronderstellingen, kom Katarina, wat voer je in het schild. Vertel het me nu maar!’ Zijn stem klonk wat harder, zijn geduld werd nu wel op de proef gesteld.
‘Jean-Pierre, als je nu al die leuke dingen kon doen en er…verschrikkelijk veel geld mee kon verdienen zoals je zei, als ik je nu een job kon aan de hand doen die dit allemaal mogelijk zou maken…zou je het doen?’
‘Is dit nu hypothetisch of heb je echt een job voor mij?’ Jean-Pierre wou nu eindelijk antwoorden. Rond de pot draaien maakte hem nerveus.
Katarina knikte langzaam. ‘Inderdaad, ik heb een droom van een job voor je, met al de voordelen die je hebt opgenoemd. Je krijgt er zelf nog een luxewagen bovenop, die je iedere twee jaar mag vernieuwen.’
Dit was te gek voor woorden. Hij wist natuurlijk dat zij tot een andere klasse van de maatschappij behoorde, maar zo’n voorstel was gewoon ongelofelijk. Had ze een financieel expert nodig voor haar geldelijke zaken? Wat had hij anders te bieden?
‘Wat houdt de job dan in, alsjeblieft, Katarina, klare taal nu!
Ze hield nog even haar adem in. Ze wist dat het nu was of nooit. Het zou jammer zijn als hij neen zou zeggen en ze zou het spijtig vinden, moest ze hem moeten doorsturen naar de generaal. Die wist wat te doen met zo’n gevallen.
Katarina schraapte even haar keel. ‘Jean-Pierre, als je de vrouwelijke crème de la crème, de allerrijkste vrouwen ter wereld zou mogen…bevredigen in bed voor het loon dat je zopas vroeg, zou je dan ja zeggen tegen die job?’
© Rudi J.P. Lejaeghere
18/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
14.
‘Excuseer?’ Jean-Pierre was uit bed gesprongen, nam zijn broek en wurmde zich in zijn kleren. Het was de eerste keer dat hij zo bewust was van het feit dat hij naakt was. Zijn gedachten sprongen van het ene feit naar het andere. Was het dat wat hij gezien had bij Frau Bertha Hofmeister? Een veredelde gigolo die rijke dames plezierde? Wat voor een kasteel was dit eigenlijk? Nu hij alles op een rijtje zette, begon hij te beseffen dat hij niet eens wist waar dit kasteel zich bevond. Frankrijk ja…of zelfs dat niet. Hij had in de limousine geslapen, wat hij ook al vreemd vond. Er klopte iets niet!
‘Katarina, neem je me in de maling, is dit een soort van practical joke?’ Hij keek haar met vragende ogen aan, verwachtte dat ze hem meer uitleg zou geven of dat ze plots zou zeggen dat hij het slachtoffer was van een programma met een verborgen camera.
Ze knikte ontkennend. ‘Neen, mijn schat, ik ben nog nooit zo serieus geweest in mijn leven. Alles wat ik je heb aangeboden is pure realiteit. Denk er nog eens goed over na. Je kan in relatief korte tijd heel rijk worden. Je hebt een prachtig lichaam dat je goed weet te gebruiken. Het is aan jou om je toekomst te kiezen. Een saai werkleven tot je pensioen en dan uitgeblust nog wat luttele jaartjes genieten vooraleer je dood gaat of geld verdienen al genietend en verder nog een gevuld en luxueus leven leiden.’
Ze begon zich nu ook aan te kleden. Blijkbaar had ze haar punt gemaakt en wou ze hem tijd laten om alles te laten bezinken. Jean-Pierre wou eerst direct weigeren maar kon niet nalaten te cijferen zoals hij gewoon was. Het was veel, heel veel geld. Maar was alles met Katarina dan toneel geweest? ‘Heb je me met dit doel verleidt, Katarina?’ Hij moest de waarheid weten.
‘Het was allemaal echt, Jean-Pierre. Ik heb nooit gezegd dat ik van je hield. We hebben goede seks gehad. Dat kan je moeilijk ontkennen. Het klikte gewoon. Maar je bent meer dan dat, je …hebt gewoon een aanleg om een vrouw te laten genieten. Er zal je niet veel moeten aangeleerd worden.’
Jean-Pierre trok grote ogen. ‘Aangeleerd? Is er daar dan een school voor?’ Hij zag in zijn verbeelding al een aantal studenten in een klas zitten en de juffrouw die vooraan op het bureau standje negenenzestig met een vrijwilliger aan het voor tonen was. Zonder dat hij het kon voorkomen gleed een glimlach over zijn lippen.
‘Is dat een ja?’ vroeg Katarina die dit niet ontgaan was. Ze zou diep in haar portemonnee moeten gaan, als hij zou toestemmen. Het was het waard en het zou toch doorgerekend worden aan de klanten. Jean-Pierre besefte niet wat de dames van de high society wilden betalen om wat kleur te brengen in hun saaie leventje. Er zat sowieso nog een mooie winst voor haar aan.
‘Ik zeg niet neen maar ook geen ja. Katarina, kom, je beseft toch wel dat dit gewoon te gek is voor woorden. Het is een andere wereld. Ik ben een simpele boekhouder, geen…hoer!’ Het woord was eruit. Hij had het eerst niet willen zeggen, maar het was gewoon wat het was. Toch bleef het rekensommetje voor zijn ogen hangen. Wat wou hij van zijn leven maken? Moest hij zich met iemand rekening houden? Hij was alleen, zijn ouders waren gestorven en de enige zus die hij had, woonde in Amerika en had hij al jaren niet meer gezien. Met de rest van zijn familie had hij hoegenaamd geen contact. Neen, hij moest met niemand rekening houden.
‘Ik…ik moet er langer over denken, Katarina. Weet je moeder van dit alles? Kan je dat wel maken als dochter van een barones?’
Katarina lachte. ‘Mijn moeder is voorzitster van de Raad van Bestuur van onze onderneming. Alle mensen die je vanavond hebt ontmoet zetelen daarin. Het is de gewoonte dat we bij de eventuele werving van een nieuw lid voor onze ploeg, elk bestuurslid uitnodigen en zijn goedkeuring vragen. Natuurlijk moet het lid ook toestemmen, dat spreekt voor zichzelf.’
‘En wat was het oordeel van de Raad van Bestuur?’ wilde Jean-Pierre toch weten.
‘Ik zou je het voorstel nooit gedaan hebben als zij niet akkoord waren. De stemming was unaniem in je voordeel, Jean-Pierre.’ Katarina wandelde naar de deur van zijn kamer. ‘Denk er dus nog even over na. Morgenochtend laat je me dan maar weten, wat je beslissing is. Akkoord?’ Ze wachtte nog even met de klink van de geopende deur in haar handen.
‘Akkoord,’ zei Jean-Pierre zacht, reeds verzonken in gedachten. Gedachten over naakte baronessen, blote ministervrouwen en veel geld.
© Rudi J.P. Lejaeghere
20/09/2014
‘Excuseer?’ Jean-Pierre was uit bed gesprongen, nam zijn broek en wurmde zich in zijn kleren. Het was de eerste keer dat hij zo bewust was van het feit dat hij naakt was. Zijn gedachten sprongen van het ene feit naar het andere. Was het dat wat hij gezien had bij Frau Bertha Hofmeister? Een veredelde gigolo die rijke dames plezierde? Wat voor een kasteel was dit eigenlijk? Nu hij alles op een rijtje zette, begon hij te beseffen dat hij niet eens wist waar dit kasteel zich bevond. Frankrijk ja…of zelfs dat niet. Hij had in de limousine geslapen, wat hij ook al vreemd vond. Er klopte iets niet!
‘Katarina, neem je me in de maling, is dit een soort van practical joke?’ Hij keek haar met vragende ogen aan, verwachtte dat ze hem meer uitleg zou geven of dat ze plots zou zeggen dat hij het slachtoffer was van een programma met een verborgen camera.
Ze knikte ontkennend. ‘Neen, mijn schat, ik ben nog nooit zo serieus geweest in mijn leven. Alles wat ik je heb aangeboden is pure realiteit. Denk er nog eens goed over na. Je kan in relatief korte tijd heel rijk worden. Je hebt een prachtig lichaam dat je goed weet te gebruiken. Het is aan jou om je toekomst te kiezen. Een saai werkleven tot je pensioen en dan uitgeblust nog wat luttele jaartjes genieten vooraleer je dood gaat of geld verdienen al genietend en verder nog een gevuld en luxueus leven leiden.’
Ze begon zich nu ook aan te kleden. Blijkbaar had ze haar punt gemaakt en wou ze hem tijd laten om alles te laten bezinken. Jean-Pierre wou eerst direct weigeren maar kon niet nalaten te cijferen zoals hij gewoon was. Het was veel, heel veel geld. Maar was alles met Katarina dan toneel geweest? ‘Heb je me met dit doel verleidt, Katarina?’ Hij moest de waarheid weten.
‘Het was allemaal echt, Jean-Pierre. Ik heb nooit gezegd dat ik van je hield. We hebben goede seks gehad. Dat kan je moeilijk ontkennen. Het klikte gewoon. Maar je bent meer dan dat, je …hebt gewoon een aanleg om een vrouw te laten genieten. Er zal je niet veel moeten aangeleerd worden.’
Jean-Pierre trok grote ogen. ‘Aangeleerd? Is er daar dan een school voor?’ Hij zag in zijn verbeelding al een aantal studenten in een klas zitten en de juffrouw die vooraan op het bureau standje negenenzestig met een vrijwilliger aan het voor tonen was. Zonder dat hij het kon voorkomen gleed een glimlach over zijn lippen.
‘Is dat een ja?’ vroeg Katarina die dit niet ontgaan was. Ze zou diep in haar portemonnee moeten gaan, als hij zou toestemmen. Het was het waard en het zou toch doorgerekend worden aan de klanten. Jean-Pierre besefte niet wat de dames van de high society wilden betalen om wat kleur te brengen in hun saaie leventje. Er zat sowieso nog een mooie winst voor haar aan.
‘Ik zeg niet neen maar ook geen ja. Katarina, kom, je beseft toch wel dat dit gewoon te gek is voor woorden. Het is een andere wereld. Ik ben een simpele boekhouder, geen…hoer!’ Het woord was eruit. Hij had het eerst niet willen zeggen, maar het was gewoon wat het was. Toch bleef het rekensommetje voor zijn ogen hangen. Wat wou hij van zijn leven maken? Moest hij zich met iemand rekening houden? Hij was alleen, zijn ouders waren gestorven en de enige zus die hij had, woonde in Amerika en had hij al jaren niet meer gezien. Met de rest van zijn familie had hij hoegenaamd geen contact. Neen, hij moest met niemand rekening houden.
‘Ik…ik moet er langer over denken, Katarina. Weet je moeder van dit alles? Kan je dat wel maken als dochter van een barones?’
Katarina lachte. ‘Mijn moeder is voorzitster van de Raad van Bestuur van onze onderneming. Alle mensen die je vanavond hebt ontmoet zetelen daarin. Het is de gewoonte dat we bij de eventuele werving van een nieuw lid voor onze ploeg, elk bestuurslid uitnodigen en zijn goedkeuring vragen. Natuurlijk moet het lid ook toestemmen, dat spreekt voor zichzelf.’
‘En wat was het oordeel van de Raad van Bestuur?’ wilde Jean-Pierre toch weten.
‘Ik zou je het voorstel nooit gedaan hebben als zij niet akkoord waren. De stemming was unaniem in je voordeel, Jean-Pierre.’ Katarina wandelde naar de deur van zijn kamer. ‘Denk er dus nog even over na. Morgenochtend laat je me dan maar weten, wat je beslissing is. Akkoord?’ Ze wachtte nog even met de klink van de geopende deur in haar handen.
‘Akkoord,’ zei Jean-Pierre zacht, reeds verzonken in gedachten. Gedachten over naakte baronessen, blote ministervrouwen en veel geld.
© Rudi J.P. Lejaeghere
20/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
15.
‘Hoe is het met je pupil, Katarina.’ De barones keek van uit de hoogte, een gewoonte die ze zelfs bij haar dochter niet kon weerstaan. Ze had zich een pose aangeleerd die bij de meeste mensen indruk maakte. Haar strenge blik en het zure gezicht die ze erbij trok, gaven haar het uitzicht van een knorrige oude dame. Iemand die gewoon was om gelijk te krijgen.
Katarina dronk even van haar glas rode wijn vooraleer ze antwoordde. ‘Hij moet erover nadenken, Maman. Wat nu natuurlijk niet vreemd is. Ik denk wel dat hij over de brug komt. Het is een riante vergoeding die hij gevraagd heeft en dat zal wel de doorslag geven.’
‘Het zou jammer zijn van de tijd, we hebben dringend nieuw bloed nodig. Onze klandizie wil op tijd en stond iets anders. Ik vertrouw op je inzicht en je expertise in dit geval. Mag ik veronderstellen dat hij klaargestoomd wordt tegen het Grote Feest. Je hebt amper nog twee maanden en die zijn zo voorbij.’ De barones duwde op een knop van de videospeler, terwijl ze teken deed naar Katarina, dat ze op de sofa kon zitten. Met de afstandbediening startte ze het filmpje dat haar dochter in het geheim had gemaakt.
Het scherm vulde zich met de naakte lichamen van Katarina en Jean-Pierre. Hun liefdesspel, een opgewonden reactie op het creatieve muziekkwartet, werd in kleuren en klanken aan hen voorgesteld.
‘Mmm, mooi lichaam,’ was de eerste reactie van de barones. Ze spoelde wat door tot het moment dat Jean-Pierre goed in beeld kwam. ‘Groot geschapen,’ vervolgde ze de keuring.
Katarina dronk gewoon verder van haar wijntje. Ze was het wel gewoon dat haar moeder de nieuwelingen nog even keurde vooraleer ze toegelaten werden. Maar ze vond het vreemd dat ze vandaag een lichte wrevel voelde bij de vaste opmerkingen van haar moeder.
‘Heb ik je ooit al teleurgesteld. Ik ken mijn taak en heb me ook deze keer keurig aan gehouden. Of niet?
‘Zeg ik dat dan?’ De barones voelde op een of andere manier het ongenoegen van haar dochter. ‘Katarina, je kent de regels, geen gevoelens voor het werkvolk. Hoe goed ze ook zijn. Is dat begrepen!’ Ze wachtte duidelijk op een bevestiging van haar dochter.
Katarina fronste haar wenkbrauwen. ‘Natuurlijk weet ik dat.’
Op dat moment kwam Madame Thérese Dupont binnen. ‘Ik zie dat jullie onze jonge hengst aan het bewonderen zijn.’ Het was een frivole opmerking van de wereldse dame, die dan misschien niet in goede aarde viel bij de barones, maar wegens de geldelijke inbreng van de vrouw, geslikt werd.
‘Ik denk dat die veel geld in het laatje zal brengen, een natuurlijk talent. Zie eens hoe hij….’ Haar zin kon ze niet afmaken. Katarina duwde op de eject-toets waardoor het filmpje abrupt werd afgebroken.
Katarina nam de cassette uit het videoapparaat en snelde zonder nog om te kijken of iets te zeggen de kamer uit.
…
Jean- Pierre kon zich niet ontspannen. Zijn gedachten maakten bokkensprongen. Hij dacht aan zijn eerste kennismaking met Katarina. Was dit allemaal toeval geweest of had zij hem reeds in de gaten gehad, nog voor hij haar had gespot? Hij zocht naar zijn mobieltje, maar vond dit niet. Vreemd, hij kon zweren dat hij het in zijn vest had gestoken, toen hij zijn huis had verlaten.
Een paar minuten later was hij weer aan het rekenen en tellen. Hij had wel eens een film gezien waar de hoofdrolspeler een kans werd geboden om op korte tijd rijk te worden. Maar er zat altijd wel een addertje onder het gras. Was dit hier ook het geval? Hij kon het niet weten, nu toch nog niet. Aan de andere kant, hij wist wat er te koop was in de wereld. Het zou voor de verandering wel eens goed zijn, dat hij daarvan iets kon verdienen.
Hij keek door het venster. Waar was hij? Hoe was hij hier beland? Het was allemaal onder de mom van de liefde en de verrassing waar Katarina hem op wou trakteren. Maar was dit wel zo? Zoveel vragen en weinig of geen antwoorden. Het intrigeerde hem, zonder dat hij het wilde. Welke wereld was dit? Dit was nu niet het eerste het beste bordeel uit de havenbuurten. Een kasteel met een barones, met alles erop en eraan. De chic van de wereld die gul betaalde voor zijn pleziertjes. Waarom zou hij een gegeven paard in de bek kijken?
Jean-Pierre maakte zich klaar om te gaan slapen. Het was voor hem een lange dag geweest met veel emoties. Hij besloot zijn beslissing uit te stellen tot de volgende morgen. Misschien dat hij dan wat klaarder zag. Het duurde niet lang voor hij wegzonk in verwarde dromen. Nachtmerries over rode vrouwen en edele dames getooid in lange stola’s, die op een zeker moment veranderden in meterslange slangen die rond hun naakte lijven slingerden en hen penetreerden op de meest onmogelijke manieren.
© Rudi J.P. Lejaeghere
22/09/2014
‘Hoe is het met je pupil, Katarina.’ De barones keek van uit de hoogte, een gewoonte die ze zelfs bij haar dochter niet kon weerstaan. Ze had zich een pose aangeleerd die bij de meeste mensen indruk maakte. Haar strenge blik en het zure gezicht die ze erbij trok, gaven haar het uitzicht van een knorrige oude dame. Iemand die gewoon was om gelijk te krijgen.
Katarina dronk even van haar glas rode wijn vooraleer ze antwoordde. ‘Hij moet erover nadenken, Maman. Wat nu natuurlijk niet vreemd is. Ik denk wel dat hij over de brug komt. Het is een riante vergoeding die hij gevraagd heeft en dat zal wel de doorslag geven.’
‘Het zou jammer zijn van de tijd, we hebben dringend nieuw bloed nodig. Onze klandizie wil op tijd en stond iets anders. Ik vertrouw op je inzicht en je expertise in dit geval. Mag ik veronderstellen dat hij klaargestoomd wordt tegen het Grote Feest. Je hebt amper nog twee maanden en die zijn zo voorbij.’ De barones duwde op een knop van de videospeler, terwijl ze teken deed naar Katarina, dat ze op de sofa kon zitten. Met de afstandbediening startte ze het filmpje dat haar dochter in het geheim had gemaakt.
Het scherm vulde zich met de naakte lichamen van Katarina en Jean-Pierre. Hun liefdesspel, een opgewonden reactie op het creatieve muziekkwartet, werd in kleuren en klanken aan hen voorgesteld.
‘Mmm, mooi lichaam,’ was de eerste reactie van de barones. Ze spoelde wat door tot het moment dat Jean-Pierre goed in beeld kwam. ‘Groot geschapen,’ vervolgde ze de keuring.
Katarina dronk gewoon verder van haar wijntje. Ze was het wel gewoon dat haar moeder de nieuwelingen nog even keurde vooraleer ze toegelaten werden. Maar ze vond het vreemd dat ze vandaag een lichte wrevel voelde bij de vaste opmerkingen van haar moeder.
‘Heb ik je ooit al teleurgesteld. Ik ken mijn taak en heb me ook deze keer keurig aan gehouden. Of niet?
‘Zeg ik dat dan?’ De barones voelde op een of andere manier het ongenoegen van haar dochter. ‘Katarina, je kent de regels, geen gevoelens voor het werkvolk. Hoe goed ze ook zijn. Is dat begrepen!’ Ze wachtte duidelijk op een bevestiging van haar dochter.
Katarina fronste haar wenkbrauwen. ‘Natuurlijk weet ik dat.’
Op dat moment kwam Madame Thérese Dupont binnen. ‘Ik zie dat jullie onze jonge hengst aan het bewonderen zijn.’ Het was een frivole opmerking van de wereldse dame, die dan misschien niet in goede aarde viel bij de barones, maar wegens de geldelijke inbreng van de vrouw, geslikt werd.
‘Ik denk dat die veel geld in het laatje zal brengen, een natuurlijk talent. Zie eens hoe hij….’ Haar zin kon ze niet afmaken. Katarina duwde op de eject-toets waardoor het filmpje abrupt werd afgebroken.
Katarina nam de cassette uit het videoapparaat en snelde zonder nog om te kijken of iets te zeggen de kamer uit.
…
Jean- Pierre kon zich niet ontspannen. Zijn gedachten maakten bokkensprongen. Hij dacht aan zijn eerste kennismaking met Katarina. Was dit allemaal toeval geweest of had zij hem reeds in de gaten gehad, nog voor hij haar had gespot? Hij zocht naar zijn mobieltje, maar vond dit niet. Vreemd, hij kon zweren dat hij het in zijn vest had gestoken, toen hij zijn huis had verlaten.
Een paar minuten later was hij weer aan het rekenen en tellen. Hij had wel eens een film gezien waar de hoofdrolspeler een kans werd geboden om op korte tijd rijk te worden. Maar er zat altijd wel een addertje onder het gras. Was dit hier ook het geval? Hij kon het niet weten, nu toch nog niet. Aan de andere kant, hij wist wat er te koop was in de wereld. Het zou voor de verandering wel eens goed zijn, dat hij daarvan iets kon verdienen.
Hij keek door het venster. Waar was hij? Hoe was hij hier beland? Het was allemaal onder de mom van de liefde en de verrassing waar Katarina hem op wou trakteren. Maar was dit wel zo? Zoveel vragen en weinig of geen antwoorden. Het intrigeerde hem, zonder dat hij het wilde. Welke wereld was dit? Dit was nu niet het eerste het beste bordeel uit de havenbuurten. Een kasteel met een barones, met alles erop en eraan. De chic van de wereld die gul betaalde voor zijn pleziertjes. Waarom zou hij een gegeven paard in de bek kijken?
Jean-Pierre maakte zich klaar om te gaan slapen. Het was voor hem een lange dag geweest met veel emoties. Hij besloot zijn beslissing uit te stellen tot de volgende morgen. Misschien dat hij dan wat klaarder zag. Het duurde niet lang voor hij wegzonk in verwarde dromen. Nachtmerries over rode vrouwen en edele dames getooid in lange stola’s, die op een zeker moment veranderden in meterslange slangen die rond hun naakte lijven slingerden en hen penetreerden op de meest onmogelijke manieren.
© Rudi J.P. Lejaeghere
22/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
16.
Het was nog vroeg in de morgen toen Jean-Pierre gewekt werd door Katarina die haar naakte lijf tegen het zijne duwde. Nog half slapend keek hij haar even van opzij aan. Ze duwde hem terug op zijn zij en lepelde zich tegen hem aan. Haar warme lichaam schurkte zich tegen zijn rug en achterwerk. Met haar vingers streelde ze hem, eerst in zijn nek, dan zijn schouders en armen. Ze reikte wat verder en speelde wat met zijn borsthaar. Haar hand deed verder zijn verkenning en daalde nog meer af.
Jean-Pierre wilde zich omdraaien, maar ze duwde hem steeds terug op zijn zij. Haar hand was in zijn kruis beland en ontdekte daar dat Jean-Pierre nu volledig wakker was. Met geroutineerde bewegingen speelde Katarina met zijn mannelijkheid, waarbij ze af en toe ophield. Ze wou zijn plezier niet te gauw beëindigen. Ze kuste hem in de nek en op zijn schouders en haar lippen gingen dezelfde weg als haar handen. Tot ze met haar hoofd in zijn schoot hem uiteindelijk tot een climax bracht.
‘Goede morgen, Jean-Pierre. Hoe kan je een dag het best beginnen, dacht ik zo? Heb ik de juiste manier gevonden? Ik heb anders nog een paar varianten op dit thema. Het is nog wel een uurtje voor het ontbijt. Misschien kunnen we die tijd aangenaam doorbrengen.’ Ze lachte ondeugend naar hem vanuit een kikkerperspectief.
Jean-Pierre trok haar omhoog en keek haar even diep en serieus in de ogen. ‘Ik denk dat ik het doe! Ik bedoel, wat we gisteren hebben besproken, ik ben ermee akkoord. Maar ik heb één voorwaarde.’
Katarina keek hem verbaasd aan en dacht dat hij nog meer geld zou vragen. Hoe zou ze hem vriendelijk en beleefd moeten laten weten, dat er niet meer in zat. Haar moeder vond het al een exorbitant bedrag, laat staan dat hij nog meer durfde vragen.
‘Ik zou willen…dat jij mijn lerares wordt in de liefde. Kan dat geregeld worden of moet ik vragen aan de Barones of je daarvoor bevoegd bent? Ik heb geen idee hoe dit allemaal in zijn werk gaat, geef me wat krediet…in mijn voordeel kan ik zeggen dat ik altijd wel een snelle leerling ben geweest.
‘Geen probleem, schat. Ik ga van jou de beste minnaar maken die hier ooit over de vloer is geweest en dat wil wat zeggen.’ Katarina sloeg haar armen rond hem en gaf hem een innige zoen, waarbij haar tong wedijverde met de zijne. Van het een kwam het andere. Katarina voelde dat haar nieuwe gigolo blijkbaar nog niet vermoeid was. Hij drukte zich dicht tegen haar en greep haar stevig vast bij haar strakke blote kontje. Katarina fluisterde Jean-Pierre iets in zijn oor.
Hij knikte en draaide haar voorzichtig om en legde haar op haar buik over de bedrand. Als een ros besteeg hij haar en ze spoorde hem met korte kreten aan. Hij liet zich niet onbetuigd en het duurde dan ook niet lang of beiden bereikten hun hoogtepunt.
‘Laten we dit maar als een eerste les beschouwen,’ zei Katarina achteraf, ‘een soort van initiatie van de riten. Welkom, Jean-Pierre.’
Jean-Pierre voelde zich goed. Hij had gekozen voor het avontuur. Gedaan met de sleur van het debet en het credit, voorbij het cijferen en geld verdienen voor een ander. Vanaf vandaag was het enkel nog plezier beleven en er geld voor verdienen. Hij zou zijn centjes goed beleggen zodat hij na zijn tien jaar een aardige rente op het riante bedrag zou verdiend hebben. Het was aardig meegenomen als je ooit boekhouder was in een vorig leven.
© Rudi J.P. Lejaeghere
24/09/2014
Het was nog vroeg in de morgen toen Jean-Pierre gewekt werd door Katarina die haar naakte lijf tegen het zijne duwde. Nog half slapend keek hij haar even van opzij aan. Ze duwde hem terug op zijn zij en lepelde zich tegen hem aan. Haar warme lichaam schurkte zich tegen zijn rug en achterwerk. Met haar vingers streelde ze hem, eerst in zijn nek, dan zijn schouders en armen. Ze reikte wat verder en speelde wat met zijn borsthaar. Haar hand deed verder zijn verkenning en daalde nog meer af.
Jean-Pierre wilde zich omdraaien, maar ze duwde hem steeds terug op zijn zij. Haar hand was in zijn kruis beland en ontdekte daar dat Jean-Pierre nu volledig wakker was. Met geroutineerde bewegingen speelde Katarina met zijn mannelijkheid, waarbij ze af en toe ophield. Ze wou zijn plezier niet te gauw beëindigen. Ze kuste hem in de nek en op zijn schouders en haar lippen gingen dezelfde weg als haar handen. Tot ze met haar hoofd in zijn schoot hem uiteindelijk tot een climax bracht.
‘Goede morgen, Jean-Pierre. Hoe kan je een dag het best beginnen, dacht ik zo? Heb ik de juiste manier gevonden? Ik heb anders nog een paar varianten op dit thema. Het is nog wel een uurtje voor het ontbijt. Misschien kunnen we die tijd aangenaam doorbrengen.’ Ze lachte ondeugend naar hem vanuit een kikkerperspectief.
Jean-Pierre trok haar omhoog en keek haar even diep en serieus in de ogen. ‘Ik denk dat ik het doe! Ik bedoel, wat we gisteren hebben besproken, ik ben ermee akkoord. Maar ik heb één voorwaarde.’
Katarina keek hem verbaasd aan en dacht dat hij nog meer geld zou vragen. Hoe zou ze hem vriendelijk en beleefd moeten laten weten, dat er niet meer in zat. Haar moeder vond het al een exorbitant bedrag, laat staan dat hij nog meer durfde vragen.
‘Ik zou willen…dat jij mijn lerares wordt in de liefde. Kan dat geregeld worden of moet ik vragen aan de Barones of je daarvoor bevoegd bent? Ik heb geen idee hoe dit allemaal in zijn werk gaat, geef me wat krediet…in mijn voordeel kan ik zeggen dat ik altijd wel een snelle leerling ben geweest.
‘Geen probleem, schat. Ik ga van jou de beste minnaar maken die hier ooit over de vloer is geweest en dat wil wat zeggen.’ Katarina sloeg haar armen rond hem en gaf hem een innige zoen, waarbij haar tong wedijverde met de zijne. Van het een kwam het andere. Katarina voelde dat haar nieuwe gigolo blijkbaar nog niet vermoeid was. Hij drukte zich dicht tegen haar en greep haar stevig vast bij haar strakke blote kontje. Katarina fluisterde Jean-Pierre iets in zijn oor.
Hij knikte en draaide haar voorzichtig om en legde haar op haar buik over de bedrand. Als een ros besteeg hij haar en ze spoorde hem met korte kreten aan. Hij liet zich niet onbetuigd en het duurde dan ook niet lang of beiden bereikten hun hoogtepunt.
‘Laten we dit maar als een eerste les beschouwen,’ zei Katarina achteraf, ‘een soort van initiatie van de riten. Welkom, Jean-Pierre.’
Jean-Pierre voelde zich goed. Hij had gekozen voor het avontuur. Gedaan met de sleur van het debet en het credit, voorbij het cijferen en geld verdienen voor een ander. Vanaf vandaag was het enkel nog plezier beleven en er geld voor verdienen. Hij zou zijn centjes goed beleggen zodat hij na zijn tien jaar een aardige rente op het riante bedrag zou verdiend hebben. Het was aardig meegenomen als je ooit boekhouder was in een vorig leven.
© Rudi J.P. Lejaeghere
24/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
17.
Het was midden in de nacht. De nacht die volgde op de dag waarin Jean-Pierre zijn leven had omgegooid. Hij droomde dat hij op een wit strand liep, juist aan de vloedlijn. Schelpen en wier als lange vingers waren getuigen van de getijden. De warmte van de zon brandde op zijn blote schouders. Plots voelde hij de aarde schudden.
Toen kwam hij wakker en keek in de verschrikte ogen van Katarina die hem aan het dooreen schudden was. ‘Kom, vlug. We moeten ons haasten. De generaal heeft ons laten weten dat er een politie-inval zal plaatsvinden. Doe vlug je kleren aan. We wijken voor even uit naar een ander adres.’
Jean-Pierre keek verbaasd uit zijn ogen. Nog niet geheel wakker vroeg hij zich af wat dit allemaal betekende. Een inval in een kasteel. Toen begonnen zijn hersenen wat beter te functioneren. Blijkbaar was de overheid niet zo tevreden met de lucratieve bezigheid van de Barones en haar gezelschap. De angst en paniek sloegen over op Jean-Pierre. Hoe zou hij zijn aanwezigheid kunnen verklaren. Men had hem waarschijnlijk al met Katarina te samen gezien. Hij was hier niet tegen zijn wil. Neen, als hij niet in de nor wilde draaien, moest hij mee met Katarina.
Nadat hij zich had gekleed, nam Katarina de vluchtweg via het geheime paneel in de wand. Ze klikte op een verborgen hendeltje in de gang en de ingang sloot zich weer. Bijgelicht door een kleine staaflamp spoedden ze zich door de gang. Het duurde niet lang vooraleer ze een lange trap naar beneden voor zich zagen.
‘Hierlangs,’ fluisterde Katarina. Het was voor haar geen sinecure om met haar stilettohakjes deze hindernis te nemen, maar blijkbaar was het niet haar eerste keer. Nog rapper dan Jean-Pierre trappelde ze de treden naar beneden. Daar was het merkbaar koeler. Jean-Pierre merkte dat de ondergrond en de wanden uit aarde bestonden en geschut waren met zware balken. Ze moesten hier onder de grond lopen.
Katarina stopte even en legde haar hand over haar lippen, een teken dat Jean-Pierre stil moest zijn. ‘Ik hoor niets zei ze, we zijn ontsnapt. Kom, de gang leidt naar een plek in het bos waar we terug op de begane grond zijn.’
Het was een irreëel tafereel. Met z’n tweeën onder de grond, met wat schaars licht en half gebogen omdat de hang hier wat minder hoog was. Jean-Pierre voelde zich onwennig. Het deed hem denken aan oorlogsfilms die hij had gezien over het verzet die via geheime gangen achter de linies van de vijand acties ondernam. Hij voelde zich echter niet zo’n held. Misschien wachtte de politie hen in het bos op en zouden ze schieten. Het waren echte kogels die ze gebruikten, geen filmaccessoires.
Katarina was aan het einde van de gang gekomen waar een klein trapje naar een tweedelig deksel voerde met een hangslot waar zij gelukkig de sleutel van bezat. Ze duwde de beide helften van het deksel naar boven open en Jean-Pierre rook het groen van het bos. Het was duister door de zware bewolking. Maar af en toe kwam de maan even door het wolkendek piepen en toen zag hij dat ze inderdaad op een open plek in het bos waren beland.
‘En nu?’ sprak Jean-Pierre iets te luid. Waarschijnlijk dat de angst hem parten speelde, maar Katarina schafte er geen aandacht aan. Blijkbaar vond ze het veilig genoeg, anders zou ze hem wel tot stilte gemaand hebben.
‘We moeten hier ongeveer vijfhonderd meter vandaan een weg vinden. Normaal gezien zou de generaal daar voor een auto gezorgd hebben…Ik hoop het toch, anders moeten we op z’n minst vijf kilometer tot het dichtste dorpje.’ Ze ontdeed zich van haar schoenen en liep blootsvoets door het bos. Jean-Pierre keek haar verbaasd na. Dat moest toch pijn doen aan de voeten. Maar Katarina gaf geen kik en was reeds bijna uit het zich verdwenen. Vlug liep Jean-Pierre haar na. Hij wou niet achterblijven in dit donkere oord.
Inderdaad, na een vijfhonderd meter stonden ze op de weg. Maar de auto waarvan Katarina had gesproken was in geen mijlen te bekennen. Er zat dus niets anders op, dan te voet naar het dorpje te wandelen. Geen opdracht zonder risico, vermoedde Jean-Pierre. De politie zou waarschijnlijk wel een zoektocht houden als ze zouden beseffen dat er vogels gevlogen waren.
Ze waren nog geen vijf minuten aan het wandelen als ze achter hen een gebrom hoorden. Een paar lichten in de verte duidden op een auto die hen wou inhalen.
‘Vlug, hier in de struiken,’ riep Katarina en ze vluchtte in de beschutting van de lage struiken aan de kant van de weg op de voeten gevolgd door Jean-Pierre. Met knikkende knieën en het hart dat in hun keel sloeg, zaten ze gebogen in hun schuilplaats te wachten tot de auto voorbij was.
De zwarte personenauto stopte iets voorbij de plaats waar ze verscholen waren. Een man met een pet op stapte uit de wagen en keek rond. ‘Hoi, waar zijn jullie, ik ben gezonden door de generaal. Ik heb jullie op de weg gezien, kom te voorschijn. Ik weet dat jullie daar ergens zijn.
Katarina en Jean-Pierre waren opgelucht. Geschaafd door de takken en braamstruiken waarachter ze zich hadden weggestopt, kropen ze uit hun schuilplaats. ‘Hier, we zijn hier,’ riep Katarina en zwaaide naar hun redder.
De man draaide zich naar hen om en toen herkende Katarina hem. ‘Jacques? Ben jij het, wat doe jij hier? Ik dacht dat je…dood was?
© Rudi J.P. Lejaeghere
27/09/2014
Het was midden in de nacht. De nacht die volgde op de dag waarin Jean-Pierre zijn leven had omgegooid. Hij droomde dat hij op een wit strand liep, juist aan de vloedlijn. Schelpen en wier als lange vingers waren getuigen van de getijden. De warmte van de zon brandde op zijn blote schouders. Plots voelde hij de aarde schudden.
Toen kwam hij wakker en keek in de verschrikte ogen van Katarina die hem aan het dooreen schudden was. ‘Kom, vlug. We moeten ons haasten. De generaal heeft ons laten weten dat er een politie-inval zal plaatsvinden. Doe vlug je kleren aan. We wijken voor even uit naar een ander adres.’
Jean-Pierre keek verbaasd uit zijn ogen. Nog niet geheel wakker vroeg hij zich af wat dit allemaal betekende. Een inval in een kasteel. Toen begonnen zijn hersenen wat beter te functioneren. Blijkbaar was de overheid niet zo tevreden met de lucratieve bezigheid van de Barones en haar gezelschap. De angst en paniek sloegen over op Jean-Pierre. Hoe zou hij zijn aanwezigheid kunnen verklaren. Men had hem waarschijnlijk al met Katarina te samen gezien. Hij was hier niet tegen zijn wil. Neen, als hij niet in de nor wilde draaien, moest hij mee met Katarina.
Nadat hij zich had gekleed, nam Katarina de vluchtweg via het geheime paneel in de wand. Ze klikte op een verborgen hendeltje in de gang en de ingang sloot zich weer. Bijgelicht door een kleine staaflamp spoedden ze zich door de gang. Het duurde niet lang vooraleer ze een lange trap naar beneden voor zich zagen.
‘Hierlangs,’ fluisterde Katarina. Het was voor haar geen sinecure om met haar stilettohakjes deze hindernis te nemen, maar blijkbaar was het niet haar eerste keer. Nog rapper dan Jean-Pierre trappelde ze de treden naar beneden. Daar was het merkbaar koeler. Jean-Pierre merkte dat de ondergrond en de wanden uit aarde bestonden en geschut waren met zware balken. Ze moesten hier onder de grond lopen.
Katarina stopte even en legde haar hand over haar lippen, een teken dat Jean-Pierre stil moest zijn. ‘Ik hoor niets zei ze, we zijn ontsnapt. Kom, de gang leidt naar een plek in het bos waar we terug op de begane grond zijn.’
Het was een irreëel tafereel. Met z’n tweeën onder de grond, met wat schaars licht en half gebogen omdat de hang hier wat minder hoog was. Jean-Pierre voelde zich onwennig. Het deed hem denken aan oorlogsfilms die hij had gezien over het verzet die via geheime gangen achter de linies van de vijand acties ondernam. Hij voelde zich echter niet zo’n held. Misschien wachtte de politie hen in het bos op en zouden ze schieten. Het waren echte kogels die ze gebruikten, geen filmaccessoires.
Katarina was aan het einde van de gang gekomen waar een klein trapje naar een tweedelig deksel voerde met een hangslot waar zij gelukkig de sleutel van bezat. Ze duwde de beide helften van het deksel naar boven open en Jean-Pierre rook het groen van het bos. Het was duister door de zware bewolking. Maar af en toe kwam de maan even door het wolkendek piepen en toen zag hij dat ze inderdaad op een open plek in het bos waren beland.
‘En nu?’ sprak Jean-Pierre iets te luid. Waarschijnlijk dat de angst hem parten speelde, maar Katarina schafte er geen aandacht aan. Blijkbaar vond ze het veilig genoeg, anders zou ze hem wel tot stilte gemaand hebben.
‘We moeten hier ongeveer vijfhonderd meter vandaan een weg vinden. Normaal gezien zou de generaal daar voor een auto gezorgd hebben…Ik hoop het toch, anders moeten we op z’n minst vijf kilometer tot het dichtste dorpje.’ Ze ontdeed zich van haar schoenen en liep blootsvoets door het bos. Jean-Pierre keek haar verbaasd na. Dat moest toch pijn doen aan de voeten. Maar Katarina gaf geen kik en was reeds bijna uit het zich verdwenen. Vlug liep Jean-Pierre haar na. Hij wou niet achterblijven in dit donkere oord.
Inderdaad, na een vijfhonderd meter stonden ze op de weg. Maar de auto waarvan Katarina had gesproken was in geen mijlen te bekennen. Er zat dus niets anders op, dan te voet naar het dorpje te wandelen. Geen opdracht zonder risico, vermoedde Jean-Pierre. De politie zou waarschijnlijk wel een zoektocht houden als ze zouden beseffen dat er vogels gevlogen waren.
Ze waren nog geen vijf minuten aan het wandelen als ze achter hen een gebrom hoorden. Een paar lichten in de verte duidden op een auto die hen wou inhalen.
‘Vlug, hier in de struiken,’ riep Katarina en ze vluchtte in de beschutting van de lage struiken aan de kant van de weg op de voeten gevolgd door Jean-Pierre. Met knikkende knieën en het hart dat in hun keel sloeg, zaten ze gebogen in hun schuilplaats te wachten tot de auto voorbij was.
De zwarte personenauto stopte iets voorbij de plaats waar ze verscholen waren. Een man met een pet op stapte uit de wagen en keek rond. ‘Hoi, waar zijn jullie, ik ben gezonden door de generaal. Ik heb jullie op de weg gezien, kom te voorschijn. Ik weet dat jullie daar ergens zijn.
Katarina en Jean-Pierre waren opgelucht. Geschaafd door de takken en braamstruiken waarachter ze zich hadden weggestopt, kropen ze uit hun schuilplaats. ‘Hier, we zijn hier,’ riep Katarina en zwaaide naar hun redder.
De man draaide zich naar hen om en toen herkende Katarina hem. ‘Jacques? Ben jij het, wat doe jij hier? Ik dacht dat je…dood was?
© Rudi J.P. Lejaeghere
27/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
18.
Katarina was bleek weggetrokken. Haar rode lippenstift contrasteerde nog feller dan anders met haar witte huid. ‘Maman zei dat je op vakantie in Ibiza was verdronken…ik begrijp het niet.’
De man waar Katarina tegen sprak, keek even naar Jean-Pierre vooraleer hij antwoordde
‘Ik ben nog altijd springlevend, Kaatje. Hoop dat je niet teleurgesteld bent. Maar later daarover meer. Nu moeten we ons spoeden. De generaal heeft logies geboekt bij ‘Le Tapis Rouge’. Weet je nog, Katarina. Onze eerste uitstap te samen.’
Jean-Pierre wist niet wat er gebeurde. Blijkbaar kende Katarina deze man en het was zeker ook wederkerig. Was Jacques ook in dienst geweest op Château Dauphin? En waarom dacht Katarina dat hij gestorven was? Had de barones geweten dat deze blonde slanke kerel nog leefde? Het was blijkbaar de gewoonte dat er veel mysteries rond ‘Kaatje’ en de barones hingen.
Ze stapten beiden in de wagen en Jacques vertrok bestemming ‘Le Tapis Rouge’. Er werd niet veel gesproken. Katarina was in gedachten verzonken en probeerde af en toe stiekem vanaf de passagierszijde naar Jacques te kijken. Toch had Jean-Pierre het in de gaten vanaf de achterbank. Hij probeerde te zien waar ze naartoe gingen, maar het waren allemaal binnenwegen en slecht of helemaal niet verlicht.
Na een uurtje rijden, draaide Jacques rechtsaf op een verharde weg. Die voerde hem naar een landhuisje dat enkel verlicht was door een lantaarn boven de enige deur aan de voorkant. Het was een rustieke woning die vroeger waarschijnlijk een boerderij was geweest maar die men verbouwd had.
In sierlijke letters was op een bordje naast de deur ‘Le Tapis Rouge’ geschreven. Jacques klopte aan en een klein venstertje in de deur op manshoogte schoof open. Jean-Pierre hoorde niet wat de man zei, maar als er een wachtwoord was, dan had Jacques hem het correcte opgegeven.
De deur werd voorzichtig geopend en een oudere vrouw die nogal overdadig opgetut was, liet hen binnen. De deur sloeg toe achter Katarina en Jean-Pierre. Een geluid dat hen allebei deed schrikken in de halfduister van de gang die blijkbaar naar een lounge leidde. Dit was hier een andere wereld dan op het kasteel.
Een grote divan in U-vorm, waar allerlei soorten kussentjes door elkaar lagen, nam een groot deel van de ruimte in. Daarvoor was een bar met een aantal krukjes voor. Achter het meubel stond een jonge vrouw glazen op te poetsen, terwijl een kale man een fles champagne aan het ontkurken was.
‘Welkom, vrouwe Katarina. Mag ik jullie een glaasje champagne aanbieden of hebben jullie liever iets sterkers.’ Ze wees op de vele flessen die op een rek achter de bar stonden. De keuze was groot. Een zestal soorten whisky, een paar hele goeie cognacs en de beste wodka die er te vinden was in de streek. Voor de zoetekauwen was er een grote keus aan likeuren, de een al kleuriger dan de andere.
‘Geef mij maar een Chivas Regal,’ zei Jacques die zijn jas reeds had afgedaan en plaats had genomen op het divan. Een sierlijke naakte vrouw in hout uitgesneden, diende als steun voor een glazen blad, waar een grote fruitmand op stond.
‘Voor mij hetzelfde,’ vroeg Katarina en keek vragend naar Jean-Pierre.
‘Oké, doe mij ook maar een whisky.’ Jean-Pierre keek even rond terwijl hij ook zijn vest uitdeed. De ruiten waren geblindeerd met luiken aan de buitenkant, maar langs binnen waren ze gedrapeerd met zware rode gordijnen. Nu pas zag Jean-Pierre dat een rode loper zich slingerde vanaf de deur langs waar ze binnen waren gekomen tot voorbij de lounge. Vandaar de naam van dit verblijf natuurlijk. Terwijl hij de loper volgde, zag hij dat er twee jonge vrouwen binnenkamen via een deur in de verste hoek van de ruimte, waarlangs de oudere gastvrouw verdween.
Ze waren schaars gekleed, maar de kledingstukken die ze aanhadden, waren uit zwart leder. Rond hun nek en polsen hadden ze beiden een halsband met scherpe pinnen aan, die vervaarlijk blonken in het kunstlicht. Hun rijke boezem spande in het lederen pakje en hun lange benen in prachtige netpanty’s leken nog langer door de scherpe stilettohakken. Jean-Pierre had nog nooit van zijn leven een SM-meesteres gezien, maar toch wist hij dat hij er nu twee voor zich had.
‘Vrouwe,’ groetten ze beidden Katarina. Ze lieten zich allebei omhelzen door Katarina die hen kennelijk goed kende. Zij was niet geschrokken door de kledij van de dames en nam daarna doodgemoedereerd haar glas aan van de barman.
‘Jean-Pierre,’ wees ze met haar glas in de handen, ‘dit zijn Helga en Irene. Dames, dit is Jean-Pierre.’ Jean-Pierre verslikte zich bijna in zijn drankje, toen de beide dames hem heel vriendelijk toelachten en hem meenamen naar de zetels van de lounge, waar ze hem flankeerden zodat hij bijna niet kon verroeren.
‘Mogen we vanavond al met hem spelen, Katarina?’ vroeg Helga. Nu verslikte Jean-Pierre zich echt.
© Rudi J.P. Lejaeghere
29/09/2014
Katarina was bleek weggetrokken. Haar rode lippenstift contrasteerde nog feller dan anders met haar witte huid. ‘Maman zei dat je op vakantie in Ibiza was verdronken…ik begrijp het niet.’
De man waar Katarina tegen sprak, keek even naar Jean-Pierre vooraleer hij antwoordde
‘Ik ben nog altijd springlevend, Kaatje. Hoop dat je niet teleurgesteld bent. Maar later daarover meer. Nu moeten we ons spoeden. De generaal heeft logies geboekt bij ‘Le Tapis Rouge’. Weet je nog, Katarina. Onze eerste uitstap te samen.’
Jean-Pierre wist niet wat er gebeurde. Blijkbaar kende Katarina deze man en het was zeker ook wederkerig. Was Jacques ook in dienst geweest op Château Dauphin? En waarom dacht Katarina dat hij gestorven was? Had de barones geweten dat deze blonde slanke kerel nog leefde? Het was blijkbaar de gewoonte dat er veel mysteries rond ‘Kaatje’ en de barones hingen.
Ze stapten beiden in de wagen en Jacques vertrok bestemming ‘Le Tapis Rouge’. Er werd niet veel gesproken. Katarina was in gedachten verzonken en probeerde af en toe stiekem vanaf de passagierszijde naar Jacques te kijken. Toch had Jean-Pierre het in de gaten vanaf de achterbank. Hij probeerde te zien waar ze naartoe gingen, maar het waren allemaal binnenwegen en slecht of helemaal niet verlicht.
Na een uurtje rijden, draaide Jacques rechtsaf op een verharde weg. Die voerde hem naar een landhuisje dat enkel verlicht was door een lantaarn boven de enige deur aan de voorkant. Het was een rustieke woning die vroeger waarschijnlijk een boerderij was geweest maar die men verbouwd had.
In sierlijke letters was op een bordje naast de deur ‘Le Tapis Rouge’ geschreven. Jacques klopte aan en een klein venstertje in de deur op manshoogte schoof open. Jean-Pierre hoorde niet wat de man zei, maar als er een wachtwoord was, dan had Jacques hem het correcte opgegeven.
De deur werd voorzichtig geopend en een oudere vrouw die nogal overdadig opgetut was, liet hen binnen. De deur sloeg toe achter Katarina en Jean-Pierre. Een geluid dat hen allebei deed schrikken in de halfduister van de gang die blijkbaar naar een lounge leidde. Dit was hier een andere wereld dan op het kasteel.
Een grote divan in U-vorm, waar allerlei soorten kussentjes door elkaar lagen, nam een groot deel van de ruimte in. Daarvoor was een bar met een aantal krukjes voor. Achter het meubel stond een jonge vrouw glazen op te poetsen, terwijl een kale man een fles champagne aan het ontkurken was.
‘Welkom, vrouwe Katarina. Mag ik jullie een glaasje champagne aanbieden of hebben jullie liever iets sterkers.’ Ze wees op de vele flessen die op een rek achter de bar stonden. De keuze was groot. Een zestal soorten whisky, een paar hele goeie cognacs en de beste wodka die er te vinden was in de streek. Voor de zoetekauwen was er een grote keus aan likeuren, de een al kleuriger dan de andere.
‘Geef mij maar een Chivas Regal,’ zei Jacques die zijn jas reeds had afgedaan en plaats had genomen op het divan. Een sierlijke naakte vrouw in hout uitgesneden, diende als steun voor een glazen blad, waar een grote fruitmand op stond.
‘Voor mij hetzelfde,’ vroeg Katarina en keek vragend naar Jean-Pierre.
‘Oké, doe mij ook maar een whisky.’ Jean-Pierre keek even rond terwijl hij ook zijn vest uitdeed. De ruiten waren geblindeerd met luiken aan de buitenkant, maar langs binnen waren ze gedrapeerd met zware rode gordijnen. Nu pas zag Jean-Pierre dat een rode loper zich slingerde vanaf de deur langs waar ze binnen waren gekomen tot voorbij de lounge. Vandaar de naam van dit verblijf natuurlijk. Terwijl hij de loper volgde, zag hij dat er twee jonge vrouwen binnenkamen via een deur in de verste hoek van de ruimte, waarlangs de oudere gastvrouw verdween.
Ze waren schaars gekleed, maar de kledingstukken die ze aanhadden, waren uit zwart leder. Rond hun nek en polsen hadden ze beiden een halsband met scherpe pinnen aan, die vervaarlijk blonken in het kunstlicht. Hun rijke boezem spande in het lederen pakje en hun lange benen in prachtige netpanty’s leken nog langer door de scherpe stilettohakken. Jean-Pierre had nog nooit van zijn leven een SM-meesteres gezien, maar toch wist hij dat hij er nu twee voor zich had.
‘Vrouwe,’ groetten ze beidden Katarina. Ze lieten zich allebei omhelzen door Katarina die hen kennelijk goed kende. Zij was niet geschrokken door de kledij van de dames en nam daarna doodgemoedereerd haar glas aan van de barman.
‘Jean-Pierre,’ wees ze met haar glas in de handen, ‘dit zijn Helga en Irene. Dames, dit is Jean-Pierre.’ Jean-Pierre verslikte zich bijna in zijn drankje, toen de beide dames hem heel vriendelijk toelachten en hem meenamen naar de zetels van de lounge, waar ze hem flankeerden zodat hij bijna niet kon verroeren.
‘Mogen we vanavond al met hem spelen, Katarina?’ vroeg Helga. Nu verslikte Jean-Pierre zich echt.
© Rudi J.P. Lejaeghere
29/09/2014
-
Rudi J.P. Lejaeghere
- Potlood
- Berichten: 96
- Lid geworden op: 23 aug 2014 12:18
- Contacteer:
Bedankt Savrom. Schrijf er iedere dag een beetje aan. Je kan zien aan de datum onderaan, dat het allemaal nieuw werk is. Het is voor mij soms ook een verrassing hoe ik mijn personages laat evolueren.In eerste instantie een one shot, maar uitgegroeid tot iets meer. Het was dan mijn bedoeling om er een erotisch verhaal van te maken, maar uiteindelijk is er ook een spannend element in gekomen met de razzia van de politie op het kasteel van de barones en de ontsnapping van Katarina en Jean-Pierre. Een nieuwe wending die het verhaal enkel ten goed mag komen, hoop ik.
Bedankt voor de reactie.
Bedankt voor de reactie.