Alsjeblieft geef tips over hoe het beter kan of wat er fout is (qua grammatica etc), dan kan ik het nog verbeteren voordat ik hem inlever 
Zuchtend keek ik naar het verhaal voor me, mijn ogen gleden over de regels. Opnieuw zette ik mijn pen op papier, krabbelde een paar woorden, kraste ze toen weer door. Ik kreeg neigingen het papier te verfrommelen en het weg te gooien, weg ermee. Een verhaal moet je aanvoelen, je erin kunnen verplaatsen, het moet bij je passen… Niet bepaald wat ik bij dit verhaal voelde.
Nogmaals zuchtte ik en stond op van mijn schrijverstafel. Ik liep naar het raam en keek naar buiten, waar ik mijn vertrouwde wereldje voor me zag: de tuin, het schuurtje, de dieren, de huizen van de buren… Alle plekken waar ik al zo vaak door dit raam naar had gekeken, in de hoop inspiratie op te doen, mijn verdriet even te vergeten, de veiligheid van mijn omgeving te voelen. De perfecte plek om na te denken, wat ik nu ook deed. Ik dacht aan mijn verhaal, ik zat er echt vast mee. Ik wilde wel verder schrijven, maar de woorden leken niet te komen. Inspiratie komt en gaat… Helaas heb je het niet altijd als je het nodig hebt.
Voorzichtig ging ik zitten op de vensterbank en liet mijn gedachten verder stromen. Waarom hield ik eigenlijk zo van schrijven? Misschien omdat ik zo hield van die fantasiewereld, waarin zoveel mogelijk is, die zo anders kan zijn dan het echte leven… Of omdat ik de ervaringen uit mijn eigen leven erin kan verwerken, misschien de vrijheid om de woorden naar je eigen idee te vormen tot een verhaal? Misschien wel een combinatie van alles, misschien wel iets in mezelf dat ik niet onder woorden kan brengen. Schrijven is toveren met woorden, je fantasie laten werken, en er uiteindelijk iets uit produceren waar je trots op kunt zijn. Een verhaal begint altijd bij een hersenspinsel, het eerste begin. Met je fantasie werk je het langzaam uit, totdat er een verhaal ontstaat, dat je op papier kunt zetten. Maar soms heb je het niet mee en is het idee ineens weg, kun je niet verder… Zoals nu. Writer’s Block noemen ze dat dan, al is dat meer als het langere tijd aanhoudt. Iedere schrijver heeft er wel eens last van. En nu was dat moment er weer eens voor mij. Om depressief van te worden.
Diep nadenkend draaide ik met mijn vingers rondjes op het raam, eerst klein, dan groter, dan weer kleiner, dan groot… Er zat een zekere regelmaat in, deinend, op en neer. Mijn gedachtegang werd er rustiger door, langzaam verdween mijn piekeren en maakte mijn hoofd zich leeg. Alleen de uitdrukking Writer’s Block spookte nog steeds rond, langzaam begon ik er zinnetjes rond te vormen. De zinnetjes werden langer en sloten zich bij elkaar aan, vormden langzaam dat eerste begin van het verhaal. Van mijn verhaal. Alle gedachten die zonet in me op waren gekomen, al mijn overpeinzingen, werden verwerkt tot in het idee waar ik al zo lang naar zocht. Ik glimlachte en zette mijn benen weer op de grond, waarna ik weer naar mijn vertrouwde schrijfplekje liep. Ik schoof weer achter mijn tafel, haalde de dop opnieuw van mijn pen en begon met schrijven.
Grammaticaal commentaar heb ik niet voor je, volgens mij klopt alles wel 
Is dit het einde?
. Ik zou je alleen aanraden om alinea's toe te voegen..
