Ik had het personage Gustav.
- Het verhaal:
Tom gaat met de vriendin van Georg.
Gustav heeft hen betrapt en wil dat vertellen aan Bill, maar durft niet goed.
Bill ziet dat Tom ergens mee zit.
Of zeu iets? ^^"
IN IEDER GEVAL. ^^ Dit was hem geworden
---
"Vriendschap"
- Bill,
Het is ook dat ik er niet over kan praten gewoon, ik kan het niet zeggen. Ik kan bij niemand terecht met dit en eigenlijk is het niet eens mijn probleem. Eigenlijk.
Of juist wel, misschien maak ik er juist wel een mega groot probleem van, en is dat mijn probleem, omdat ik het mijn eigen probleem maak? Nee, eigenlijk denk ik – ik weet het niet? Ik raaskal er maar omheen, alsof het daar iets mee opschiet.
Altijd – en dan bedoel ik ook a l t i j d – zag ik ons vieren als een hechte groep vrienden van vier. Heel misschien schoot de één juist meer op met de ander (om jou en Tom maar even als grote voorbeeld te noemen), maar nooit leek het er op dat er één persoon niet bij hoorde. Altijd waren we één. Eén groep die elkaar door dik en dun zou steunen.
Maar plots vraag ik het me af – ik bedoel, ik heb nooit getwijfeld aan deze groep als vrienden, nooit aan jullie en niet aan mezelf. Ik kan oprecht zeggen dat ik van jullie houd, maar wat als je nu verwacht dat de rest hetzelfde denkt? Is dat niet wat zo hoort te zijn? Hoort niet ieder van ons vier om elkaar te geven en elkaar te steunen als het niet meezit, elkaar niet te bedriegen en ons als ECHTE vrienden te gedragen? Is dat niet wat we horen te doen, Bill? Wij als band, wij als vrienden? Ja toch, of heb ik het nu zo gigantisch mis.
Waarschijnlijk denk je nu vast dat ik de band wil verlaten, dat ik iets op moet biechten tegenover jou/jullie omdat ik me niet als een echte vriend heb gedragen. Maar dat is niet waar. Of nee – dat zeg ik verkeerd. Ik moet zeker iets opbiechten, ik weet alleen niet bij wie ik terecht kan. Vertel ik het aan Tom, die zou boos kunnen worden. Vertel ik het aan Georg, die zou nog zoveel bozer kunnen worden. Het zou alles kunnen breken, en dat is waar ik zo bang voor ben, Bill.
En ik merk dat ik er echt om heen draai.
Wat ik eigenlijk wil zeggen (is het mijn plicht?) tegen jou – en ik weet dat jij weet dat er iets gaande is, want ik ben er zovaak aan begonnen, maar heb het nooit afgemaakt – is dat ik nu twijfel aan ons. Niet zozeer aan jou en mij, dat zeker niet, maar aan ons als groep.
Wat als je ontdekt dat één van je beste vrienden een vriendin blijkt te hebben? Georg heeft een vriendin, ja, dat weten we allemaal. We weten ook allemaal dat ze beeldschoon is. Echt waar, dat is ze. Ik mag dat zeggen toch? Ik doe er verder niets mee, bedoel er verder ook niets mee. En nu ga ik weer aan mezelf twijfelen of ik wel een goede vriend ben voor anderen. Het voelt alsof ik roddel over iemand die ik liefheb.
Ik heb het echt altijd al kwijt bij je gewild – aan de anderen kon ik het echt niet zeggen. Misschien is het wel hartstikke gemeen dat ik Georg er buiten laat, immers is hij het slachtoffer. Nog altijd niet snap ik hoe dit heeft kunnen gebeuren, hoe iemand het in godsnaam in zijn hoofd haalt om dit uit te vreten. Nog wel bij één van zijn beste vrienden. Noem je het dan nog wel een vriend? Noem je iemand een vriend die je bedriegt?
Ik snap het allemaal niet meer Bill. Het is alsof ik in een draaikolk van twijfels zit of ik het wel of niet moet vertellen dat Tom de vriendin van Georg neukt.
De twijfels over vriendschap waren echter nooit welkom geweest. Toen Bill vroeg waar hij mee bezig was, legde Gustav enkel zijn armen op de talloze, over de tafel verspreide velletjes papier, en klikte zijn pen weg. Hij wilde net opstaan toen Tom nogal uitgeput de kamer inkwam, een beetje verontschuldigd kijken. Georg vroeg of hij een chickie had geneukt tegen de muur door de luide bonken die eerder werden gehoord. Het toeval was zo puur als de puurste chocolade.
- Je vraagt je nu vast af wat ik allemaal aan het doen ben, nu ik het schrijf. Tom is net teruggekomen en iedereen lacht er om, omdat er wordt gedacht dat hij de zoveelste heeft genomen. Van achter, van voren, hoe dan ook. Zelfs Tom lacht. Is alles niet gelogen wat betreft onze vriendschap? Het is echt dom gewoon. Nu Tom zoiets doet waar ik hem n o o i t voor had aangezien, ga ik twijfelen aan anderen. Misschien houdt de rest ook iets voor, geheimen. Geheimen die anderen niet mogen weten, omdat het van alles kan vernielen. Als Georg dit te weten komt, vernielt dit ons dan ook? Want hij zal gebroken zijn. Waarschijnlijk meer omdat Tom hem zoiets flikt, dan omdat Lena hem zoiets flikt. Vrienden horen voor altijd te zijn, weet je.
Het is buitengewoon vals om hem te laten leven zoals hij nu doet. Denkend dat Lena om hem geeft (wat vast ook wel zo is!?) en dat ze trouw aan elkaar zijn. Onbezorgd, genietend van iedere keer dat zij samen – ja, je weet wel. Onwetend dat dat witte spul waarschijnlijk niet eens van hem is.
En wat voelt het stom om daarover te praten. Serieus.
Maar snap je me? Snap je dat ik niet weet wat ik moet doen, bang om iets te vernietigen wat me zo lief is dat ik het zelf amper besef? Ik moet kiezen tussen twee vrienden. Dat is als kiezen tussen mijn vader en moeder.
Misschien geloof je me helemaal niet als ik zeg dat ik ze gezien heb. Gehoord zelfs. Het was zo een toeval, ik had enkel tandpasta nodig toen ik bij Tom aanklopte, hoe stom dat ook klinkt.
Misschien ben je wel boos omdat ik zo over Tom durf te praten. Jij kunt als geen ander merken dat Tom zich vreemd gedraagt, jij kent hem het beste van ons allemaal. Misschien ben ik ook wel geen echte vriend, ik weet het allemaal niet meer. Het begrip vriendschap lijkt nu zo een moeilijk woord, met zo een moeilijke definitie.
Ik twijfel aan alles. Wie ik wat moet zeggen, wie geheimen voor de ander heeft. Wie te vertrouwen is op dat gebied.
Ik heb geen idee of jij me kunt helpen met een oplossing (en ik weet dat het dom klinkt, ja) maar jij bent de enige die ik iets kan zeggen. Sorry dat ik je opscheep met mijn probleem, dat meen ik. Maar ik dacht dat ik bij jou wel terecht kon, als een echte vriend.
En wat is een vriend nu eigenlijk?
- Groeten, Gustav
Hij vouwde de brief op en stopte deze in een envelop. Hij had werkelijk geen idee wanneer hij deze brief zou geven – en of hij hem überhaupt wel durfde te geven aan Bill. Ergens diep in zijn hart wist hij wel dat het allemaal goed bij Bill terecht zou komen, dat hij hem zou geloven wat Tom betrof en dat hij waarschijnlijk een oplossing wist. Alhoewel – misschien was er niet eens een oplossing. Na deze brief waren zijn twijfels nog groter geworden, maar hij hoopte dat ze spoedig weg zouden gaan, op welke manier ook.
Zijn gedachten werden echter ruw verstoord door Georg die met een hevig tumult de kamer instormde, met een blad genoemd Bravo in zijn handen. Zijn gezicht stond op onweer toen hij het tegen Tom aansmeet en hem woest bij zijn kraag greep.
