x Sanne, bedankt! Ik vind het leuk om te horen dat ik blijkbaar een goede sfeer creeer!
Darkstar, super bedankt! Heb je de nieuwste cd besteld? ^^ Die heb ik ook, ben 'm nu zelfs aan het luisteren, haha.
Hier is in ieder geval weer een nieuw hoofdstuk, hopelijk vinden jullie het net zo leuk als het andere!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 2.
Tell me, tell me,
Tell me what you want.
You said you’d be my friend.
Tell me, tell me,
Tell me what you want.
I know it’s not too late
Tell Me – Simple Plan
‘Schiet eens op, we moeten zo naar die club toe!’ schreeuwde Seb boven het gelach van de anderen uit.
Pierre keek me nog even aan en stond toen op. Ik stond ook op en we deden onze jassen aan. Vlug deed ik weer mijn lippiercing in, zette een pet op en zo liepen we naar buiten.
De andere drie stonden op de gang al op ons te wachten en zuchtten overdreven toen we bij hen gingen staan.
‘Liggen maffen?’ vroeg Chuck.
‘Ja,’ antwoordde Pierre en ik tegelijk en we lachten. Druk pratend over vanavond liepen we het hotel uit, we waren allemaal opgewonden over het optreden straks.
‘Hoe laat begint de soundcheck?’ vroeg Seb.
‘Als wij er zijn, waarschijnlijk,’ antwoordde ik. De anderen grijnsden en we liepen naar buiten. Daar was het fris en de wind waaide door mijn dunne zomerjas heen. Ik rilde en trok mijn kraag wat hoger op. Er stopte een taxi voor ons.
‘Hé jongens!’ begroette Barry ons een kwartier later toen we de club binnenstapten waar we moesten zijn. We begroetten hem met luid gejoel en sloegen hem op zijn schouders.
‘Hebben jullie er al een beetje zin in?’ vroeg Barry grijnzend en hij nam ons mee naar achteren, waar een lange gang was met veel deuren. ‘Hier is jullie kleedkamer. Er is een schaal met M&M’s, zoals jullie gevraagd hadden en er staan genoeg flessen water.’ Hij opende de kleedkamer en we liepen naar binnen.
In de deuropening bleef ik stokstijf staan. Het was precies dezelfde kleedkamer als een jaar geleden, de kleedkamer waar ik na de signeersessie minstens een half uur met het briefje in mijn handen heb gezeten. Ik vond het niet leuk dat we hier weer waren, omdat ik juist probeerde alle gedachten over Sam uit mijn hoofd te bannen.
‘De soundcheck begint over vijf minuten. Doen jullie die zelf of moet ik die door iemand anders laten doen?’ vroeg Barry toen we allemaal met een blikje bier op de bank waren geploft.
We keken elkaar aan en zagen meteen dat we er geen zin in hadden. De soundcheck was altijd het saaiste gedeelte van het hele optreden; ik wilde altijd óf helemaal spelen, óf helemaal niet, maar niet zo half.
Barry zag het al aan onze gezichten en grinnikte. ‘Overduidelijk. Ik ga wel even kijken. Over een uur moeten jullie op, zorg dat jullie niet te laat zijn!’
‘Komt goed,’ zei Pierre met een knipoog.
‘Hou ik je aan!’ riep Barry nog net voordat hij de deur sloot.
De klok tikte verder en ik werd steeds zenuwachtiger, zoals altijd voor zo’n groot optreden. Ik zag dat Chuck ook wat witjes weg was getrokken, terwijl de anderen juist aan één stuk door ratelden en een discussie voerde over Jeffs gitaar, die blijkbaar beschadigd was op een aantal plekken.
Ik stond op en begon rusteloos te ijsberen, in de hoop mijn zenuwen onder controle te krijgen. Het nare gevoel in mijn buik verdween echter niet en mijn benen voelden nog steeds alsof ze van kauwgom waren. Ik nam een handje M&M’s en stopte ze in mijn mond, maar ik proefde niets.
‘Ik ga even wat rondlopen,’ mompelde ik.
Pierre keek op. ‘Dan ga ik even mee,’ zei hij met een vastberaden gezicht en hij stond ook op. Samen liepen we in stilte de gang op. Ik wist dat Pierre ons gesprek wilde voortzetten dat we op onze hotelkamer hadden gevoerd, maar ik wist niet goed hoe ik erover moest beginnen; het was toch ook vreemd dat ik alleen maar aan een meisje kon denken dat ik nog nooit had gehoord, maar waar ik wel zo’n beetje door geobsedeerd was geraakt?
Gelukkig begon Pierre er uit zichzelf over.
‘Vertel nou eens over dat meisje,’ zei hij, ‘wie is ze?’
‘Je kent haar dus niet,’ begon ik aarzelend en ik zocht naar de goede woorden, ‘het is een… nou ja, een erg vreemd verhaal. Je verklaart me waarschijnlijk voor gek als ik het vertel.’
Pierre bleef stilstaan. ‘Zeg, je weet toch best dat ik dat niet doe? Ik wil gewoon weten wat er aan de hand is, want ik maak me zorgen om je. Ik ga je niet uitlachen.’
Toen ik de ernstige blik in zijn ogen zag, wist ik dat hij gelijk had. Ik haalde diep adem.
‘Oké,’ begon ik, ‘het is nogal moeilijk om te vertellen. Vorig jaar, precies een jaar geleden, traden we hier ook op. Dat was een goed optreden, weet je nog?’
Pierre knikte, maar had zo te zien nog geen idee waar mijn verhaal naartoe zou gaan, want hij keek me nieuwsgierig aan.
‘Tijdens dat optreden stond er een meisje in het publiek, een meisje dat niet meedanste, niet meesprong of meegilde, maar gewoon stilstond. Ik weet wel dat ze het leuk vond, dat zag ik. Ik weet nog steeds niet waarom, maar ik kon alleen maar naar haar kijken en zij naar mij.’ Ik werd rood en sloeg mijn ogen neer.
We liepen weer door, terwijl ik even slikte. Iedere gedachte aan Sam bracht me ontzettend in de war en ik wist niet of ik wel of niet aan haar wilde denken.
‘En toen?’ vroeg Pierre en ik schrok op uit mijn gedachten.
‘Het hele optreden had ik nergens anders oog voor dan voor haar. Weet je nog dat we daarna een signeersessie hielden? Nou, toen sloot zij in mijn rij aan. Toen zij aan de beurt was, zei ik dat ze haar nummer op moest schrijven. Dat deed ze, ze schreef ook haar naam op.’ Ik keek een beetje dromerig voor me uit. We gingen op een bankje zitten in een lege gang.
‘Hoe heet ze?’ vroeg Pierre. Hij was een en al oor.
‘Sam,’ antwoordde ik. ‘Nadat ze het op had geschreven, liep ze weg zonder iets te zeggen, maar ik weet dat ze het eng vond. Ik trouwens ook.’
‘Heb je haar gebeld?’ vroeg Pierre meteen.
Ik schudde langzaam mijn hoofd. ‘Ik weet niet waarom niet, ik durfde het niet en op de een of andere manier voelde het niet goed. Waarom weet ik ook niet. Maar toen Jeff zei dat we hier vanavond op zouden treden, wilde ik haar plotseling bellen.’
‘Natuurlijk!’ Pierre sloeg tegen zijn voorhoofd. ‘Dat telefoontje! Maar het is toch veel te laat om haar nu te bellen? Wat zei ze?’
‘Er werd niet opgenomen, ik kreeg haar voicemail aan de lijn. Ik heb nu wel eindelijk haar stem gehoord en die is precies zoals ik het me voor had gesteld.’ Ik slikte en voelde tranen opwellen. Geschrokken veegde ik ze weg, ik ging hier niet zomaar als een watje zitten janken!
Pierre deed alsof hij het niet zag en dacht diep na. ‘Weet je wat we doen?’
Ik keek hem hoopvol aan. Pierre was goed in dit soort dingen, dat was een van de redenen dat ik hem in vertrouwen had genomen.
‘We gaan dadelijk eerst een knallend optreden geven, probeer je niet te laten beïnvloeden door alle gedachten aan haar. Ik ken jou, David, ik weet dat jij dit soort dingen veel te veel opkropt. Hoe loop je hier al echt mee rond? Hoe lang zit je hier al echt mee?’
‘Precies een jaar,’ fluisterde ik, ‘heb je niet gemerkt dat ik dit jaar veranderd ben? Ik ben zoveel stiller geworden, zo meer in mezelf getrokken. Ik heb er nog nooit met iemand over gepraat, puur omdat ik er zo wanhopig door ben geworden… Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, het heeft allemaal toch geen zin meer, ik heb veel te lang gewacht.’
Ik zag dat Pierre schrok.
‘Ik snap niet dat je er zo lang mee rond gelopen hebt, je weet toch dat je ons altijd in vertrouwen kunt nemen? Wacht eens even…’ Het was alsof hem iets te binnen schoot. ‘Heb je
I Can Wait Forever voor haar geschreven?’
Ik knikte en Pierre slaakte een zucht. ‘Dat verklaart veel. Chuck, Seb, Jeff en ik hebben ons afgevraagd hoe je toch aan de inspiratie voor dat liedje kwam, omdat het zo’n mooie tekst is.’
Ik glimlachte verlegen. Pierre wist me altijd wel weer op te beuren.
‘In ieder geval gaan we dadelijk een knallend optreden geven. Na het optreden ga je haar nog een keer proberen te bellen en dan kijken we daarna verder.’
‘Maar wat moet ik dan tegen haar zeggen?’ riep ik wanhopig uit. ‘“Hoi Sam, ik ben David van Simple Plan. Weet je nog dat je me vorig jaar je telefoonnummer hebt gegeven? Nou, ik besloot je toch maar eens te bellen, het is tenslotte pas een jaar geleden. Ik denk nog iedere dag aan je en kan je niet uit mijn hoofd krijgen.” Een beetje belachelijk, denk je ook niet?’
‘Nee, nee,’ zei Pierre sussend, ‘je vertelt haar dat je haar nummer nog steeds hebt, maar dat je gewoon nooit hebt durven bellen.’
Ik snoof. ‘Dat wordt een ramp.’
Pierre schudde zijn hoofd en keek op zijn horloge. ‘Laten we maar teruggaan naar de kleedkamer, de anderen zullen zich wel afvragen waar we blijven. Luister,’ zei hij toen ik op wilde staan, ‘denk je dat het je gaat lukken straks toch nog een goed optreden te geven?’
Ik keek hem aan en zag dat hij alles meende van wat hij me net allemaal had gezegd. Ik knikte.
‘Goed zo.’ Pierre stond op en gaf me een klap op mijn schouder. ‘Het komt goed, echt waar. Je kunt altijd bij me terecht, dat weet je. De anderen hoeven dit denk ik niet te weten, of wel?’
Ik schudde haastig mijn hoofd. ‘Nee. Ik zie wel of ik het ze ooit vertel, maar nu in ieder geval nog niet.’
‘Dat begrijp ik.’
Ik stond ook op en we liepen samen terug naar de kleedkamer.
Ik ben benieuwd naar het vervolg 
. Heb toevallig gisteren weer eens een cd van ze besteld 
! Je schrijft tot nu toe erg goed en ik ben benieuwd hoe het verder gaat, dus post maar snel meer 
..
Je omschrijft alles heel levendig, super!
!
ben een beetje moe en dan word ik altijd tja.., het lijkt wel of ik dronke ben.., als ik iets zieligs zie ga ik dan huilen, maar ik lach dus ook heel snel, en ik zag dat van die spiegel en alles helemaal voor me.., Haha, zat ik daar lachend achter de computer 
