Het is doodstil in het klaslokaal. Er klinken geen stemmen door het lokaal, geen geschuif van stoelen en zelfs het geluid dat ooit van buiten kwam lijkt weggestorven te zijn.
Iedereen staart naar voren, naar meneer Deucha, de directeur. Hij zit op de hoek van het lerarenbureau. Hij zet zijn bril af en staart naar zijn handen. Hij denkt na over de woorden die hij uit zal spreken. Hij denkt na over de woorden die hij al uitgesproken heeft;
"Rina komt niet op school, vandaag niet en later ook nog niet. Rina's moeder is vanacht overleden." Meneer Deucha is niet tevreden over zijn gesproken woorden, misschien klonken ze te zwaar.
"De dood van Rina's moeder is onverwacht, niemand zag dit aankomen. Aankomende woensdag zal Rina's moeder worden begraven. Wie wil mag naar de begrafenis, wie niet wil kan gewoon naar school komen."
Meneer Deucha neemt een korte adem pauze. Hij rommelt wat met zijn bril en laat dan zijn blik door de klas glijden.
Het valt hem meteen op dat alle blikken op hem gericht zijn, op eentje na. Achterin de klas zit Sofia, ze staart naar buiten, rommelt wat met de mouw van haar trui en staart dan opnieuw naar buiten.
"De deur van mijn kamer zal vandaag de hele dag open staan, wie behoefte heeft om ergens over te praten kan bij mij terecht of bij mevrouw Star onze school psychologe." Meneer Deucha zucht. Pas na die zucht lijkt de eerste leerling te breken. Zachtjes begint ze te huilen, haar vriendin naast haar probeert haar te troosten maar huilt al gauw mee.
"Is er nu misschien iemand die iets wil zeggen?" Directeur Deucha legt zijn handen in zijn schoot en kijkt naar Sofia die nog altijd naar buiten staart. Twee plaatsen voor de plaats van Sofia gaat er een hand de lucht in.
"Hoe is de moeder van Rina overleden?" De stem van Danny beeft als hij de vraag stelt. Hij probeert stoer te zijn, voor zijn vrienden en klasgenoten en wil niet huilen.
"Mevrouw Dong heeft een ongeluk gehad. Ze is met haar auto het kanaal ingereden." Legt meneer Deucha na enig twijfelen, uit. Opnieuw is het stil in het lokaal. Als de tweede hand de lucht in gaat wordt de stilte ruw verbroken. Een harde knal, van een omgevallen stoel, klinkt door het lokaal. En binnen enkele seconden heeft Sofia het lokaal verlaten. Ze laat de deur achter zicht dichtvallen zonder nog op of om te kijken.
Meneer Deucha verontschuldigd zich tegenover de gehele klas en rent Sofia achterna. Ver hoeft hij niet te rennen, nog geen tien meter van het lokaal vandaan staat Sofia met haar rug tegen de muur aan.
Ze staart naar de vloer, haar schouders hangen iets naar beneden en ze ziet er gelaten uit. Rustig loopt meneer Deucha de laatste meters op haar af. Hij gaat recht tegenover Sofia staan, ook hij duwt zijn rug tegen de muur aan.
"Gaat het?" Vraagt hij kalm. Het is de enige zin die in hem opkomt. Sofia knikt, ze kijkt niet op. "Het is vervelend nieuws he?" Probeert meneer Deucha voorzichtig, hij wil niet forceren maar wil wel graag een opening creeeren ten opzichte van Sofia.
"Voor Rina wel, voor haar wel..." fluistert Sofia zachtjes. Ze schud rustig haar hoofd terwijl ze de woorden blijft herhalen. Meneer Deucha weet niet wat Sofia met haar opmerking wil zeggen, toch gaat hij niet verder op de opmerking in.
Laat het mij weten...
Laatst gewijzigd door Chaija op 06 jun 2006 15:18, 1 keer totaal gewijzigd.
Mooi geschreven, gaat het nog verder?
Ja het gaat zeker verder (een keertjeloutju schreef:Mooi geschreven, gaat het nog verder?
)Een tijdje staan meneer Deucha en Sofia tegenover elkaar. Ze lijken ieder voor zich na te denken. Dan kijkt Sofia op, ze kijkt meneer Deucha recht aan.
“U kent mij niet hè? U kent mij amper.” Zegt ze. Deucha denkt na, Sofia heeft gelijk. Hij kent haar naam, zoals hij de naam van alle leerlingen op zijn school kent. Maar verder weet hij niets van haar.
“Dat zie ik aan u, het is heel simpel te zien..” peinzend spreekt Sofia de woorden uit. Ze merkt dat meneer Deucha aandachtig luistert. Hij wil al haar woorden onthouden en opslaan in zijn geheugen. Het zou hem redden van de stilte die hij tijdens dit gesprek niet kon doden.
“U heeft de woorden niet om te met mij te praten nu. U kent mij niet, ik ken u niet. Dat geeft niet, maar waarom kwam u achter mij aan?” Deucha denkt opnieuw na, wrijft over zijn kin en kijkt naar Sofia. Haar woorden klonken zo zweverig, alsof ze uit een eeuwen oud boek komen.
“Ik wilde je niet alleen laten. Hoewel je voor die eenzaamheid koos wilde ik je niet alleen laten. Dat hoort niet, dat is niet goed.” Dit keer is het Sofia die nadenkt, toch heeft ze al gauw een volgende vraag aan meneer Deucha.
“Waarom dacht u dat ik alleen wilde zijn?” Haar woorden blijven hangen in de lange gang van de school. Aan het eind van de gang gaat een deur open, niet veel later wordt diezelfde deur weer gesloten.
“Je liep weg Sofia, je verliet een klas vol met mede leerlingen. Ik ging er vanuit dat je alleen wilde zijn, je misschien schaamde voor eventueel verdriet? Toch twijfel ik daar nu aan, ik zie geen verdriet, ik zie wel weerstand bij je.” Sofia glimlacht even, ze mag meneer Deucha wel. Zijn woorden klinken vriendelijk en sympathiek en het is duidelijk dat meneer Deucha een slim en sociaal man is.
“Ik wilde niet alleen zijn, dat is het niet. Als de hele klas stil was geweest en niemand een woord had gesproken, dan was ik niet weggelopen. Maar die woorden, die tranen, het gehuil, ik weet het niet, dat wilde ik niet zien. Niet nu.” Twijfelend knijpt Sofia haar ogen dicht, ze bijt zachtjes op haar wang en overdenkt haar zojuist gesproken woorden.
“Wilde jij zelf niet jouw gedachten of gevoelens met de klas delen?” meneer Deucha leunt iets naar voren, ze zijn voet tegen de muur en kijkt weer op naar Sofia.
“Nee, die gaan niemand iets aan. Die zijn van mij, van niemand anders. Niemand zou mij begrijpen, mijn situatie staat te ver af van iemand anders zijn situatie.” De woorden van Sofia zijn fel. Deucha schrikt van de reactie van Sofia. Nog geen minuut geleden sprak ze wijze, overdachte woorden. Nu lijken haar woorden te dienen als laatste verdediging, als afweer.
“Mag ik je vragen wat jouw situatie is? Ik ben nieuwsgierig geworden, ik voel dat er meer aan de hand is dan alleen de dood van Rina’s moeder. Loop je even mee naar mijn kamer?” Na die woorden komt meneer Deucha van de muur af, zonder nog naar Sofia te kijken loopt hij door de gang, in de richting van zijn kamer. Sofia volgt, al weet ze niet waarom..
“U kent mij niet hè? U kent mij amper.” Zegt ze. Deucha denkt na, Sofia heeft gelijk. Hij kent haar naam, zoals hij de naam van alle leerlingen op zijn school kent. Maar verder weet hij niets van haar.
“Dat zie ik aan u, het is heel simpel te zien..” peinzend spreekt Sofia de woorden uit. Ze merkt dat meneer Deucha aandachtig luistert. Hij wil al haar woorden onthouden en opslaan in zijn geheugen. Het zou hem redden van de stilte die hij tijdens dit gesprek niet kon doden.
“U heeft de woorden niet om te met mij te praten nu. U kent mij niet, ik ken u niet. Dat geeft niet, maar waarom kwam u achter mij aan?” Deucha denkt opnieuw na, wrijft over zijn kin en kijkt naar Sofia. Haar woorden klonken zo zweverig, alsof ze uit een eeuwen oud boek komen.
“Ik wilde je niet alleen laten. Hoewel je voor die eenzaamheid koos wilde ik je niet alleen laten. Dat hoort niet, dat is niet goed.” Dit keer is het Sofia die nadenkt, toch heeft ze al gauw een volgende vraag aan meneer Deucha.
“Waarom dacht u dat ik alleen wilde zijn?” Haar woorden blijven hangen in de lange gang van de school. Aan het eind van de gang gaat een deur open, niet veel later wordt diezelfde deur weer gesloten.
“Je liep weg Sofia, je verliet een klas vol met mede leerlingen. Ik ging er vanuit dat je alleen wilde zijn, je misschien schaamde voor eventueel verdriet? Toch twijfel ik daar nu aan, ik zie geen verdriet, ik zie wel weerstand bij je.” Sofia glimlacht even, ze mag meneer Deucha wel. Zijn woorden klinken vriendelijk en sympathiek en het is duidelijk dat meneer Deucha een slim en sociaal man is.
“Ik wilde niet alleen zijn, dat is het niet. Als de hele klas stil was geweest en niemand een woord had gesproken, dan was ik niet weggelopen. Maar die woorden, die tranen, het gehuil, ik weet het niet, dat wilde ik niet zien. Niet nu.” Twijfelend knijpt Sofia haar ogen dicht, ze bijt zachtjes op haar wang en overdenkt haar zojuist gesproken woorden.
“Wilde jij zelf niet jouw gedachten of gevoelens met de klas delen?” meneer Deucha leunt iets naar voren, ze zijn voet tegen de muur en kijkt weer op naar Sofia.
“Nee, die gaan niemand iets aan. Die zijn van mij, van niemand anders. Niemand zou mij begrijpen, mijn situatie staat te ver af van iemand anders zijn situatie.” De woorden van Sofia zijn fel. Deucha schrikt van de reactie van Sofia. Nog geen minuut geleden sprak ze wijze, overdachte woorden. Nu lijken haar woorden te dienen als laatste verdediging, als afweer.
“Mag ik je vragen wat jouw situatie is? Ik ben nieuwsgierig geworden, ik voel dat er meer aan de hand is dan alleen de dood van Rina’s moeder. Loop je even mee naar mijn kamer?” Na die woorden komt meneer Deucha van de muur af, zonder nog naar Sofia te kijken loopt hij door de gang, in de richting van zijn kamer. Sofia volgt, al weet ze niet waarom..
Spannend en doordacht geschreven, heel goed!
-
Nicole
Ja echt een spannend verhaal .. ik wil verder lezenloutju schreef:Spannend en doordacht geschreven, heel goed!
thanks
Sofia spreekt me wel aan, gauw doorschrijven.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Klinkt goed, ben benieuwd naar het vervolg
In de kamer van meneer Deucha gaat Sofia op een van de grote stoelen aan de voorzijde van het bureau zitten. Ze wacht af. Ze ziet hoe meneer Deucha twee glaasjes met water vult, vervolgens ziet ze hoe meneer Deucha deze glaasjes op het bureau neetzet.
"Ik heb nog even over je woorden nagedacht. En je hebt gelijk." Meneer Deucha neemt een slokje van het water.
"Ik ken je niet. Ik weet dat je nog niet zo lang hier op school zit. Toch?" Een volgende slok water volgt. Sofia knikt. Ze denkt terug aan haar eerste dagen op school. En even voelt ze de heftige emoties van toen door haar lichaam trekken.
"Aan het begin van dit schooljaar ben ik op school gekomen hier. Dus u heeft gelijk, zolang ben ik hier nog niet." De woorden van Sofia klinken duidelijk en worden recht door zee uitgesproken.
"Waar heb je hiervoor op school gezeten?" De vraag van meneer Deucha komt onverwacht voor Sofia. En even twijfelt Sofia of ze antwoord wil geven op de vraag.
"Ik heb op het St. Joseph gezeten. In een andere stad, het was een goede school. Ik had veel vrienden en vriendinnen. Toen haalde ik nog mooie cijfers." Met veel venijn spreekt Sofia de woorden uit. Het gemis van haar oude school is veranderd in een weerzin tegen alle scholen.
"Waarom moest je van die andere school? Ben je verhuisd?" Sofia knikt. Ze is verhuisd, in feiten.
"Ik moest bij mijn tante en oom gaan wonen" Sofia slaat haar ogen neer. Opeens lijkt het sterke meisje dat vol zelfvertrouwen met meneer Deucha sprak te zijn verdwenen.
"En je eigen ouders?" Probeert meneer Deucha voorzichtig. Hij wil Sofia niet teveel bestoken met vragen. Hij wil haar voornamelijk de tijd geven. Toch wint zijn nieuwsgierigheid het van zijn verstand.
"Mijn vader is drie jaar geleden overleden. Een tumor in zijn hersenen. Mijn moeder is vorig jaar overleden, zelfmoord." Na die woorden kijkt Sofia op. Ze heeft de woorden zonder gevoel gesproken. Toch schitteren er tranen in haar ogen. En al gauw glijd er een grote, doorzichtige traan over haar wang.
"Het spijt mij" meneer Deucha kijkt Sofia recht aan. Pas als Sofia opzij kijkt om de blik van meneer Deucha te ontwijken opent meneer Deucha zijn bereaula. In een soepele beweging tovert hij een doos met tisues op tafel.
"Vandaar dat het bericht van vanmorgen je erg zwaar viel. Ik begrijp je reactie nu." Sofia schud haar hoofd. Ze pakt een tisue en schud nogmaals haar hoofd.
"Hoe kan u dat begrijpen? Ik zie aan u dat uw moeder nog leeft, misschien uw vader ook nog wel." Na die woorden veegt Sofia haar tranen weg en slaakt ze een diepe zucht. Meneer Deucha knikt, zijn beiden ouders leven nog. Hij beseft dat Sofia gelijk heeft, hij heeft geen idee waar hij het over heeft.
"Ik heb nog even over je woorden nagedacht. En je hebt gelijk." Meneer Deucha neemt een slokje van het water.
"Ik ken je niet. Ik weet dat je nog niet zo lang hier op school zit. Toch?" Een volgende slok water volgt. Sofia knikt. Ze denkt terug aan haar eerste dagen op school. En even voelt ze de heftige emoties van toen door haar lichaam trekken.
"Aan het begin van dit schooljaar ben ik op school gekomen hier. Dus u heeft gelijk, zolang ben ik hier nog niet." De woorden van Sofia klinken duidelijk en worden recht door zee uitgesproken.
"Waar heb je hiervoor op school gezeten?" De vraag van meneer Deucha komt onverwacht voor Sofia. En even twijfelt Sofia of ze antwoord wil geven op de vraag.
"Ik heb op het St. Joseph gezeten. In een andere stad, het was een goede school. Ik had veel vrienden en vriendinnen. Toen haalde ik nog mooie cijfers." Met veel venijn spreekt Sofia de woorden uit. Het gemis van haar oude school is veranderd in een weerzin tegen alle scholen.
"Waarom moest je van die andere school? Ben je verhuisd?" Sofia knikt. Ze is verhuisd, in feiten.
"Ik moest bij mijn tante en oom gaan wonen" Sofia slaat haar ogen neer. Opeens lijkt het sterke meisje dat vol zelfvertrouwen met meneer Deucha sprak te zijn verdwenen.
"En je eigen ouders?" Probeert meneer Deucha voorzichtig. Hij wil Sofia niet teveel bestoken met vragen. Hij wil haar voornamelijk de tijd geven. Toch wint zijn nieuwsgierigheid het van zijn verstand.
"Mijn vader is drie jaar geleden overleden. Een tumor in zijn hersenen. Mijn moeder is vorig jaar overleden, zelfmoord." Na die woorden kijkt Sofia op. Ze heeft de woorden zonder gevoel gesproken. Toch schitteren er tranen in haar ogen. En al gauw glijd er een grote, doorzichtige traan over haar wang.
"Het spijt mij" meneer Deucha kijkt Sofia recht aan. Pas als Sofia opzij kijkt om de blik van meneer Deucha te ontwijken opent meneer Deucha zijn bereaula. In een soepele beweging tovert hij een doos met tisues op tafel.
"Vandaar dat het bericht van vanmorgen je erg zwaar viel. Ik begrijp je reactie nu." Sofia schud haar hoofd. Ze pakt een tisue en schud nogmaals haar hoofd.
"Hoe kan u dat begrijpen? Ik zie aan u dat uw moeder nog leeft, misschien uw vader ook nog wel." Na die woorden veegt Sofia haar tranen weg en slaakt ze een diepe zucht. Meneer Deucha knikt, zijn beiden ouders leven nog. Hij beseft dat Sofia gelijk heeft, hij heeft geen idee waar hij het over heeft.
Mooi geschreven... Nieuw stuk.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Wow.. echt zo mooi geschreven, niets aan toe te voegen!!
Mooi geschreven! Snel verder gaan! Zie net dat het al heel lang geleden is dat hierin geschreven is. Ga je nog wel verder? 
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000