Tweestrijd, one shot

[Darkstar]

Je sluit me stevig in jou armen. Ik voel je warme adem tegen mijn nek. Je geeft me het gevoel dat ik veilig ben. Dat ik me kan openstellen en kan laten zien hoe ik echt ben. Mijn lang verstopte gevoelens eindelijk eens kan tonen. Niet dat ik het graag doe, maar soms moet er nu eenmaal weer eens wat uit.

In mijn hoofd gaan er echter andere dingen om. Negatieve dingen. Gedachten die altijd weer alles verpesten: Je bent niets. Niemand houd van je of zal van je houden. Je haat jezelf. Je bent slap. Hij houd niet van je. Hij geeft niets om je. Hij speelt gewoon een spel met je. Hij gebruikt je. En ga zo maar door. De strijd word steeds heftiger.

Ik voel het moment van de ontknoping aan komen sluipen. Ik was er al bang voor dat het niet lang meer zou gaan duren. Gespannen wacht ik af wat er gaat gebeuren. Mijn gedachten en gevoelens zijn niet meer uit elkaar te houden. Dat warme weeïge gevoel van de warme gedachten en dat ijzige kille gevoel van de koude gedachten komen met elkaar in aanraking en vermengen zich langzaam.

Ik probeer het nog zo lang mogelijk uit te stellen, maar ik kan het gewoon niet meer. Het word me teveel. Langzaam merk ik dat ik verder van de wereld af kom te staan. Een soort trance kun je het wel noemen. Ik kan niet meer logisch nadenken.

Vanuit de lucht kijk ik naar mezelf. De emotievolle persoon die er staat en zich moet overgeven. Omdat ze niet meer kan vechten. Ze zegt tegen haar vriend dat ze het niet meer kan. En rent daarna naar de linkerhoek van zijn kamer. Zachtjes begint ze met haar vuisten tegen de muur te slaan. Haar ogen vullen zich met tranen. Hij kijkt haar geschokt aan. Niet in staat zich te bewegen. Steeds sneller slaan haar vuisten tegen de harde stenen muur. De bonken laten het hele huis trillen.

Ze ziet haar vuisten stoppen. Even heeft ze de valse hoop dat het over zal zijn nu, maar dan ziet ze dat de andere helft van zichzelf met haar hoofd tegen de muur begint te slaan. Het gezicht van haar vriend ziet ze nu een nog meer geschrokken uitdrukking vertonen en ze ziet hem naar zich toe rennen en haar weer tot rust brengen.

Ik voel mijn twee delen weer één worden. Het goede en het slechte deel van mijn geest vermengen zich weer en worden samen één in mijn lichaam. Even kijk ik wazig om me heen, maar dan weet ik weer wat er aan de hand was. Opgelucht dat het over is laat ik een zucht uit mijn mond ontsnappen. Voorzichtig kruip ik wat dichter naar mijn vriend toe. Hij is blijverrast met dit gebaar en sluit mij stevig in zijn armen. Het leed is geleden en we kunnen weer verder waar we gebleven waren. Verder met het leven zoals we het leefden, verder met onze leugen.

[x Sanne]

Heel mooi geschreven! Er staan wat foutjes in de werkwoorden in, maar dat stoort verder niet echt. Je laatste zin vind ik heel sterk

[Darkstar]

Dankje !

[Mirry]

Goed geschreven! Zoals ik op msn ook al zei Heel sterk neergezet en ook heel duidelijk!

[Bellenblaas.x]

Heel mooi geschreven ja!
Jammer dat het hier nu al stopt, ik ben wel benieuwd hoe het zo verder gaat met 'die leugen'..

[§Lisa§]

Heftig!! maar heel sterk opgeschreven!!

Liefs Lisa

[Darkstar]

Bedankt voor de reacties !
Niemand verder tips om het te verbeteren ?
Dit is deels een persoonlijk verhaal en ik ben van plan veel van mijn andere persoonlijke verhalen voortaan gewoon in losse topics te posten dus waarschijnlijk lezen jullie nog wel meer over mij en een jongen en 'onze leugen' .
Aan dit verhaal verder schrijven doe ik waarschijnlijk niet,
want ik heb geen idee wat ik er nog aan zou kunnen toevoegen..