Coen: Wij vergeten je niet

[Chaija]

Je was nog maar een baby,
je kon nog niet praten.
Je was al zo ziek,
we besloten om je te laten.

We lieten je gaan,
naar vere oorden.
Misschien ben je in het zuiden,
misschien in het noorden.

Je was zo klein,
tien kleine vingertjes.
Nu staan er op je graf,
tien kleine vlindertjes.

Je grote ogen,
ze zagen alles komen.
Als je sliep,
dan zagen we je dromen.

Maar we zagen ook je angst,
we konden er niets aan doen.
Maar jij was de enige,
ons eigen coen.

Nu is het al een tijdje later,
we denken aan je lach.
We proberen te begrijpen,
hoe God jouw leven zag.

Hij heeft je beschermt,
en je meegenomen.
Hij heeft je een hoop leed bespaard,
hij heeft je tot zich genomen.

En nu staan wij hier,
met al ons verdriet.
Maar lieve coen,
wij vergeten je niet.

[Sebas]

Echt heel mooi...

[Eztherz]

Hij is mooi, maar hij kan beter. Als je bijvoorbeeld met een rijmschema zou werken, of met een herhalingsregel, een klankenschema, lettergrepen, wat dan ook, blijft het een beetje vast. Zie het als een tentzeil dat nu nog wappert in de wind, totdat je de haringen op de goede plekken plaatst.

[Chaija]

Hij is mooi, maar hij kan beter. Als je bijvoorbeeld met een rijmschema zou werken, of met een herhalingsregel, een klankenschema, lettergrepen, wat dan ook, blijft het een beetje vast. Zie het als een tentzeil dat nu nog wappert in de wind, totdat je de haringen op de goede plekken plaatst.

Tja... tis ook maar gevoel he... het gevoel als een tentzeil dat wappert in de wind
Maar toch bedankt voor je tip hoor!

[J++]

Geen idee of Coen jouw baby was, en dat hoef ik ook niet te weten, maar als je echt een kind verliest, klappert je gevoel héél lang als een los tentzeil. Inderdaad, uit eigen ervaring.
Door de haringen flink vast te zetten gaat het leven weer door, je moet wel. Maar de pijn blijft.
Een mooi gedicht, Chaija, waardoor bij mij de zeilen weer gaan klapperen.
J++

[Chaija]

Geen idee of Coen jouw baby was, en dat hoef ik ook niet te weten, maar als je echt een kind verliest, klappert je gevoel héél lang als een los tentzeil. Inderdaad, uit eigen ervaring.
Door de haringen flink vast te zetten gaat het leven weer door, je moet wel. Maar de pijn blijft.
Een mooi gedicht, Chaija, waardoor bij mij de zeilen weer gaan klapperen.
J++

Ooo wat ief geschreven
thanks