Rustig. Rustig zit ik hier. Midden in mijn hart. Midden in mijn hart van pijn en verdriet. Ik plak hier en daar een pleister, maar herstel, dat zie ik niet. Ik ben aaneen gerukt, en niet meer heel. Ik wilde dat ik nog wist waar ik naar op zoek was. Ik heb gevonden wat ik zocht. Een helder stroompje water, dat me bij mijn zoektocht hielp. Hij hielp met pleisters plakken, voorzichtig en alleen. Ik gaf hem er mijn liefde voor terug. Hij heeft mij op zijn beurt een diepe messteek toegebracht. Hij zei dat hij me zou verlaten, deze wereld zelfs. Hij heeft het geprobeerd, zichzelf opgehangen aan de trap. Ik dank God nog steeds, de knoop schoot los. Dagen ben ik in tranen geweest om het feit dat ik hem bijna kwijtwas. Dagen heb ik niemand dat laten zien. Ik liet hem toe in mijn hart als wat ik nog nooit eerder bij een ander gedaan had. Ik hield van hem, en nu nog steeds.
Zijn tweede aanval was nog erger, de wond was nog te vers en dat had je moeten weten. Gelukkig bleef het bij een idee, dat je mij voorlegde. Je leven deed er niet meer toe, je kon het net zo goed opgeven. Waarom zag je niet in hoeveel pijn je me ermee deed? Hoeveel leed je me aandeed? Ik heb je op je zwakke plekken geprobeerd te raken, helaas kwam het besef hoeveel ik van je hield pas later.
Een derde keer moest ik door die hel. Drie uur lang op bed gelegen. Hij had gezegd dat hij niet meer wilde leven. De derde keer...
Nu, nu hoef je het niet meer zelf te doen. Nu ben je schizofreen, en de stem in je hoofd heb je Maxilian gedoopt. Je ziet niet in hoe gevaarlijk die is, hoeveel pijn hij ons aan kan doen. Je hebt hem gezien, zeg je. Ik ook, in jou ogen, gisteravond. Ik praatte met je. Jij was jezelf niet. Ik zag het en ik merkte het. Na twee minuten was ik al zat van je asociale gedrag, en probeerde je te zoenen. Jij draaide je hoofd weg, ik had bewijs, er was iets mis. Het volgende moment keek je mij aan, je ogen waren die van een ander.
Hij had je lichaam overgenomen. Wilde je de dood injagen. Voor een trein springen, en jou op het laatste moment de overhand teruggeven, maar wel zo laat dat je niets meer zou kunnen doen. Ik heb hem gesmeekt het niet te doen, je was alles voor me, zei ik. Ik meldde dat hij er twee levens mee verwoestte, de jouwe en de mijne. Waarop hij antwoordde dat jij toch al niet echt een leven gehad had, en knipoogde. Ik kon je niet aankijken, jullie waren een geworden. Huilend knielde ik voor je neer en snikte dat als jij het zou doen, ik mezelf erachter aan zou gooien. Vol walging duwde je me van je af en noemde me een bedriegster.
Laf als ik was stond ik op, draaide me om en liep weg. Ik was bang, alsjeblieft vergeef het me. Ik was zo verschrikkelijk bang dat hij je zou laten springen. 'I have a train to catch.' Dat is wat hij letterlijk zei. Jij kan geen engels. Ik vraag me af waar je dat zinnetje hebt opgepakt. Ik hield zoveel van je, nu nog steeds.
Jij keerde op tijd terug in je eigen lichaam. Er was niets gebeurd. Ik, daarentegen, was nog steeds over mijn toeren en in shock. Ik heb de hele nacht wakker gelegen en een film in mijn hoofd afgespeeld. Jij die voor een trein sprong. Jij leeft nog, misschien niet lang meer, maar toch. Ik niet meer, mijn hart is nu voorgoed kapot. Toch hou ik nog van je. En dat zal ik ook altijd blijven doen. Gelukkig weet je dat. En gelukkig weet je ook, dat wanneer Maxilian de overhand weer krijgt en het wel zover laat komen, en ik 's avonds geen smsje van je krijg en jij 's ochtends niet online bent, noch 's middags, jij je telefoon niet opneemt en een afscheidsbrief in mijn in-box hebt achtergelaten, ik mijn koffertje moet pakken.
En een trein moet halen.
Trein.
Moderator: Patrick
Laatst gewijzigd door Eztherz op 11 jul 2006 12:42, 2 keer totaal gewijzigd.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Een heel diep verhaal, goed geschreven, je moet hem een paar keer doorlezen om het te begrijpen. Ga zo door 
-
Gast
Ik vind het echt heel erg mooi. Ik voelde me al heel erg verdrietig, en toen ik dit verhaal las, sprongen er tranen in mijn ogen 
Bedankt... Het is een beetje abstract van wat er afgelopen week is gebeurt hier.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Hij gaat niet verder. 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
Bedankt..
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.