Ik kniel, sterf, bid.

13 jul 2006 10:23

Ik kniel, ik sterf, ik bid. Kniel voor alles wat er in mij rond zwerft. Sterf voor de fouten die ik maakte en die zoveel kostten. Bid dat men mij ooit zal mogen vergeven en verlossen. Heb geen angst, draag geen pijn en leef geen wanhoop.

Met een schrik schiet ik overeind. Ik moet even weggedoezelt zijn. Ik sta op van de bank en loop naar de keuken. Ik draai het gas omlaag en gooi de melk weg in de gootsteen. Ik moet niet zo lang hebben geslapen, want de melk was nog niet overgekookt. Een licht gevoel verspreidt zich in mijn hoofd en ik schud deze even heen en weer. Ietwat duizelig hoor ik de bel van de voordeur. Ik loop erop toe en kijk door het spionnetje. Een baksteen zinkt en eindigt met een plof in mijn maag. Langzaam open ik de deur. Ik kniel,
Met een blikje cola zit hij op mijn bank. Onderzoekend kijkt hij me aan, en onwillekeurig loopt er een rilling langs mijn rug. 'Roy, we hebben het hier al over gehad.' Ik vertik het hem aan te kijken en staar verbeten naar de vloerbedekking. 'Dat weet ik, Leonie, maar ik denk dat ik je de vorige keer niet helemaal goed begrepen heb.' Ik voel dat zijn ogen zich in mijn lichaam boren terwijl hij praat. Zachtjes knars ik met mijn tanden. 'Vast wel,' zeg ik, hem aankijkend. 'Je wil het alleen niet begrijpen. Het is over, Roy.' Zijn ogen verkillen, met een klap zet hij zijn drinken op mijn tafel. Kwaad beent hij de kamer uit. Voor de deur dichtslaat met een enorme klap hoor ik hem mij nog iets toeschreeuwen: 'Je hoort nog van me!' Bij die woorden krimp ik even in elkaar en staar levenloos in het niets. Ik sterf,
Langzaam lopen de tranen over mijn wangen, Roy's auto is al een tijdje geleden gestart en weggereden. Waarom doe ik dit nou helemaal? Ik hou van hem, en hij ook van mij, geloof ik. Zachtjes vervloek ik mezelf. Ik kap ermee omdat mijn vriendin van een bepaalde informatiebron gehoord heeft dat hij niet deugt. Dat dat voor mij genoeg reden is met zoiets te stoppen kan ik nog steeds maar amper bevatten. De tranen blijven stromen, ik heb nog nooit zo veel van iemand gehouden. En ik geef het gewoon op, ik laat het liggen, breek het. In mezelf wil ik schreeuwen, krijsen, gillen. Het enige wat ik doe is geluidloos huilen, terwijl ik naar de telefoon blijf staren en me bedenk wat ik zou zeggen als hij belde. Doorzetten in wat ik aan het doen ben of hem terugnemen? Het is nauwelijks een uur geleden en ik heb nu al spijt. Met klamme handen pak ik de telefoon en toets zijn nummer in. Ik bid,

Het is koud. Ik sla mijn armen om mezelf heen terwijl ik wolkjes uitadem. Wachtend op mijn grote liefde. Wachtend op Roy. Door de telefoon zei hij dat hij me vergaf, dat hij van me hield en mij net zo graag terug wilde als ik hem. Hij wilde er alleen wel even goed over praten. Dus nu sta ik hier, te wachten op een goed gesprek met mijn vriend. Of mijn ex. Ik weet het zelf niet eens meer. Ik ben een beetje bang voor wat hij zal zeggen. Zal hij me laten beloven hem nooit weer zoiets te flikken? Komt hij hierheen en loopt het gesprek verkeerd, zodat we toch uit elkaar blijven? Hij is al tien minuten te laat, zie ik op mijn horloge. Een kille angst grijpt me om het hart. Hij zal toch uberhaupt wel komen? Heb geen angst,
Jawel, daar verschijnt hij al om de hoek. Zwijgend staan we even later tegenover elkaar. 'Leonie, het is en blijft over.' Mijn hart mist een tel, en het voelt of er met messen in word gestoken. Draag geen pijn,
Ik staar hem aan, zijn ogen boren zich kil in de mijne. Mijn Roy, die ik lief heb gehad en heb bemind. Dit kan niet. Wanhopig zoek ik mijn gedachtes af naar een zin die hem bij me houdt, die hem van mij laat zijn. En leef geen wanhoop.
Ik kniel in tranen voor hem neer en mompel duizenden excuses en smeekbeden. Zijn hand verdwijnt in zijn binnenzak, en verschijnt weer, een mes vasthoudend. Met grote ogen kruip ik naar achter en schud ongelovig mijn hoofd. Terwijl het mes mijn borstkas binnendringt sterf ik. En bid ik, dat ik toch alsjeblieft in de hemel terecht mag komen, ondanks alles wat ik Roy aandeed. In een enkele klap is al mijn angst voor de dood weggevaagd, ik voel niets meer. Geen pijn, geen verdriet, geen woede. Ik leef niet meer, maar de wanhoop blijft voor eeuwig in mijn hoofd rondspoken, in het leven hierna en de volgende dood daarna. Voor eeuwig. Maar niet levend.

13 jul 2006 16:03

Ik vind deze stijl wel iets hebben.
Heerlijk zweverig.
Wel tragisch hoor dat einde..

13 jul 2006 17:52

No happy ending exist without a bouncer. I just describe the bouncer.

Dat is ooit gezegd door een vrij onbekende schrijver, op een open dag waarbij we hem vragen mochten stellen. En hij heeft gelijk, waarom alles vrolijk laten eindigen en de schijn ophouden? Want in de werkelijkheid is het amper een happy ending.

Nu wordt niet iedereen vermoord... Maar toch.

Bedankt.

13 jul 2006 20:14

Je hebt gelijk hoor, merkte ik ook bij mijn verhaal.
Het heeft ook wel iets om een verhaal gewoon eens niet vrolijk te laten zijn, al heeft mijn verhaal toch ergens nog wel een happy end!

22 jul 2006 08:18

Gooi alle cliches en schrijfstijlen, regels en standaards overboord en creeer je eigen.

13 jun 2010 15:43

Wauw! wat hou ik hier van zeg! Dit zijn één van de weinige verhalen die ik echt 100% mooi vind. Ik zou het alleen niet zweverig noemen. Dit noem ik een verhaal schrijven in dicht vorm?! zo iets misschien?

Zelf zou ik dit stuk zo 20 keer kunnen lezen. En hopen dat het elke keer toch goed zou komen.

mooi, mooi, mooi !!!

15 jun 2010 12:36

In het begin vond ik dat je je zinnen wel vaak begon met ik.. de eerste drie regels volgens mij, ( mijn computer kon ze niet kopieren om te quoten ) Maar daarna begon je schrijfstijl echt goed te worden, weinig op aan te merken.

Je hebt het zo geschreven dat je echt een goed beeld werd gevormd in mijn hoofd en dat ik in het verhaal opging, mijn complimenten

wel droevig