Wie ze is... was

[Chaija]

Hij is niet een man zoals alle andere, hij is niet de man waar iedere vrouw stapel verliefd op wordt. Hij is niet de man die achter de vrouwen aanrent. Hij is rustig, kalm, neemt de tijd voor je. Ziet je als medemens.
Ik kijk hem aan, een traan glijdt over mijn wang. Bij mijn kin vang ik hem op, met het zakdoekje. Het zakdoekje dat ik net van hem kreeg. Hij slaat even zijn arm om mij heen, daar zitten we dan. Samen op het bankje, bij de rivier. Hij verteld, over haar, mijn moeder. Een diepe zucht ontsnapt hem als een boot langs vaart die haar naam draagt. "Ze was mooi, een schoonheid. Maar ze kon het niet aan, ze kon het leven niet aan." Ik knik, zie hem niet als een vader, meer als die speciale man. De speciale man die mij dingen over mijn moeder kan vertellen, een man die meer van mijn moeder weet dan wie dan ook. "Onze trouwdag, het was geheim, zij wilde het zo. Zij wilde alles in handen hebben, zelfs haar dood wilde ze in handen hebben." Ik knik, denk terug, aan de politie. Hoe ze op school kwamen, die ene agent vonden wij wel leuk, op het eerste gezicht.
Ik had een tussenuur, de agenten kwamen binnen bij de hoofdingang, ze liepen langs. Een vreemd gevoel bekroop mij, net of ze voor mij kwamen. Maar toen ze langs liepen was ik dat gevoel kwijt. Ik had niets misdaan, wat zouden ze van mij moeten?
Maar nog geen vijf minuten later kwam mijn coordinator naar ons groepje toe. Ik hapte naar adem en keek hem aan, hij keek mij onrustig aan, maar er lag iets straks in zijn blik. "Loop je even mee?" Vroeg hij gespannen en ik knikte en volgde, zonder vragen te stellen, zonder afscheid te nemen van mijn vrienden.
In zijn kamertje zaten de agenten, ze vroegen mij te gaan zitten. Maar ik kon niet zitten, dat had ik van mijn moeder. Zij kon ook nooit zitten, in de wachtkamer bij de tandarts niet, bij de dokter niet, nergens niet. Ik bleef bij de deur staan, leunend tegen de muur. De coordinator vroeg of ik iets wilde drinken, en hoewel mijn keel zo droog als kurk was wees ik zijn aanbod af.
"We moeten je iets vertellen, je moeder.." Hij kon zijn zin niet afmaken, ik liep naar de tafel waar alle mannen zaten, er zat ook een vrouwelijk agente. "Ze is dood he? Gesprongen? Hoe?" Ze keken mij strak aan, de vrouw had een vorm van medelijden in haar blik. "Ze is gesprongen" ik knik, staar uit het raam. "Ik wist het, zo wilde ze het." De agenten knikken begrijpend, maar kijken elkaar toch vragend aan, ze zeggen niets. Ik ga zitten, naast de agente. "Gaat het?" Ik kijk de vrouw aan, echt een vraag die een vrouw stelt. Ik knik en staar nog steeds uit het raam. "Is ze echt dood?" De mannelijke agent knikt, dan is het weer stil. Ik vind de stilte ongemakkelijk en zoek wanhopig naar woorden die de eenzame stilte kunnen opvullen.
Maar ik vind geen woorden, niemand lijkt ze te vinden.
"Wil je echt niets drinken?" Ik kijk verstoord op, schud mijn hoofd, zo rustig mogelijk sta ik op en loop naar de deur. "Ik ga even wandellen" ze knikken, ik open de deur en sluit deze zachtjes achter mij. Ik loop door de aula, mijd mijn vrienden en zoek met mijn ogen de muren af. Ergens moest een gedicht hangen, mijn gedicht. Over de dag dat het zover zou zijn, dat mijn moeder zou kiezen. Wanhopig zoek ik verder, maar ik kan het gedicht niet vinden. Met tranen in mijn ogen zak ik moedeloos en enzaam tegen de muur. Ik had het verwacht, maar nu is de klap toch zo groot. Een diepe snik ontsnapt mij als ik het gezicht van mijn moeder voor de geest probeer te halen. Het lukt niet, ik weet nu al niet meer hoe ze eruit zag...

[Syanne]

Echt mooi geschreven, met zoveel gevoel er in..!!

[Fenella]

heb het niet zo heel vaak bij verhalen
maar een verdriet overvalt mij
zoveel gevoel heb je erin gestopt

[Eztherz]

Het is mooi.

[Roelien]

erg mooi rustig geschreven, het lijkt me echt een goed onderwerpp!

[Mirry]

Anders dan de dingen die ik nu van je lees, maar hij zit alsnog netjes in elkaar. Zo nu en dan denk ik dat je op een paar punten nog wel iets meer emotionele versterking toe had kunnen voegen. Maar het is mooi lezen!

[jagana]

Mooi geschreven, voel helemaal mee met het ik personage. ga zo door

[Bellenblaas.x]

Je valt wel gelijk met de deur in huis. Maar wel met een hele mooie deur! Ben zeer benieuwd waarom haar moeder zelfmoord heeft gepleegd. Echt mooi geschreven! Klein foutje nog:

"Ik ga even wandellen"

Een 'l' te veel.. =)
Ga zo door!

EDIT: Zie nu pas dat het van een tijd geleden is, 'k hoop zeker dat je er nog mee doorgaat!