maar hier word het een one-shot genoemd als ik het goed heb? ik hoop dat jullie hem leuk vinden en zo niet, zeg dan ff wat je er niet goed aan vind 
Ik heb een oud lied van Anouk erin verwerkt, ik kreeg van dat lied ook de inspiratie voor dit verhaal. Het schuingedrukte is dus de tekst ervan. Het verhaal gaat over de ex-vriendin van Georg (de basgitarist van Tokio Hotel) en het verhaal is ook vanuit haar POV geschreven.--------------------------
Haastig hol ik naar binnen. Duwend en trekkend probeer ik een plekje vooraan bij het podium tussen de meest moordlustige fans te bemachtigen. Normaal sta ik duizend maal liever achteraan of in midden. Daar word je tenminste niet half doodgedrukt. Maar dat is deze keer geen optie. Deze keer moet ik vooraan staan. Helemaal vooraan sta ik niet maar dat maakt niet uit, als hij me maar kan zien.
I wonder if you ever think of me
It's been nine years since that kiss
I can help but reminisce
Ik had nooit verwacht dat ze ook daadwerkelijk zouden doorbreken, ondanks hun talent en enthousiasme. Ergens denk ik dat hij het zelf ook niet voor mogelijk had kunnen houden dat zijn band zo populair zou worden. De kans dat dit ooit zo piepkleine garagebandje ooit zou worden opgemerkt tussen de moordende concurrentie was zo ontzettend klein. Maar toch kregen ze de kans, die ze natuurlijk met beide handen gretig aannamen. Niet alleen Duitsland kregen ze in hun greep, de rest van Europa volgde niet lang daarna. Zelfs Amerika was in de ban van Tokio Hotel. Maar nu zijn ze eindelijk weer terug. Nu is hij terug…
Now it's you and her I see
And now another girl has caught your eye
That doesn't mean I don't think of you
Elke keer weer als ik een interview van ze in een tijdschrift zag. Elke keer weer als ik een foto van hem met een of ander stom blond schaap op internet zag staan. Omhelzend, zoenend, elke keer weer steekte het nog net zo verschrikkelijk als de eerste keer. Was hij me dan zo snel weer vergeten?
Do you remember
How we walked the street to the beat
Hand in hand, you and me
Smiling faces, so in love
Hoping that they all could see
That we belonged together
you and me against the world
Zou hij me nog herkennen na al die tijd? Zou hij me überhaupt nog willen herkennen?
Ik word uit mijn gedachtes weggesleurd als een stel meiden achter me beginnen te gillen. Als ik opkijk zie ik meteen de reden waarom. Bill loopt vrolijk het podium op. De nerveuze tinteling in mijn buik begint nog erger te kriebelen. Daarna komt Tom macho aanwandelen en het gegil stijgt weer flink wat decibel. Het lijkt wel of de tijd expres steeds langzamer gaat lopen om me te pesten. Gespannen kijk ik naar het gordijn waar Bill en Tom achter vandaan zijn gekomen.
Hij komt toch wel? Dan komt Gustav. Hij gaat meteen op zijn vertrouwde plek achter zijn drumstel zitten. Nu komt hij. Ik probeer zo kalm mogelijk te blijven. Ik probeer me rustig staande te houden tussen alle luidruchtige en uitbundige fans. Ik haal diep adem en blaas de lucht weer beheerst uit. Desondanks gieren de zenuwen door mijn lijf als hij het podium oploopt met zijn basgitaar stevig in zijn sterke handen geklemd. Glimlachend laat hij zijn ogen over het publiek glijden. Geduldig wacht ik tot zijn blik mijn gezicht bereikt.
Daar komt ie…
do you remember?
Het zou inderdaad leuk geweest zijn als ik de reden waarom het uit is gegaan erbij had gezet maar ik wou sommige dingen eigenlijk expres vaag houden (bijvoorbeeld ook de naam van de ik-persoon), dat leek me leuker 
