Vluchten

[Eztherz]

Radeloos rende hij, rende hij straten door die hem vreemd waren. Hij snelde langs lantaarnpalen en heggen, terwijl hij de voetstappen achter zich probeerde te negeren. Zijn hele geboortestad flitste aan hem voorbij, zijn hele leven. Hij kon het niet, wilde het niet. Ilias kon nog maar net remmen, voordat hij tegen een stenen muur aanliep. Als een kat in het nauw keek hij angstig om zich heen.

[Loutju]

Zijn hart bonsde in zijn keel, haastig keek hij om zich heen. Het liep dood, hij zat in de val.
Hij hoorde de voetstappen steeds dichterbij komen en besefte dat er nu geen ontsnappingsmogelijkheden meer waren. Hij

[Eztherz]

Hij strompelde langzaam achteruit, tot zijn rug tegen de stenen muur was gedrukt. De voetstappen gingen langzamer lopen, dreigend. Ilias' zweet parelde op zijn voorhoofd. Een rij scherpe tanden fonkelde vlak voor zijn ogen. Daarna viel hij weg, in een diep, zwart gat...

[Jabor]

Zo dus je bent wakker zij een vriendelijke stem. Ik opende me oogen en keek rond, waar ben ik? De onbekende man liep naar me toe. Wees maar niet ongerust ik zag je liggen in die steeg, Wat was er gebeurd? Ik dacht even na en zag die verschrikkelijke tanden voor me. Ik stond op maar merkte dat mijn rechter kuit pijn deed. De man keek me aan met verbaaste blik, Is er iets?? ik....

[fly away]

"ik...eh" stamelde hij "nee niks laat maar" en hij glimlachte. hij probeerde onopvallend aan zijn been te voelen, hij voelde een bult die abnormaal groot was...

[Eztherz]

Ilias stond op. 'Hee, waar ga jij heen?' riep de oude man hem nog toe, maar hij hoorde het al niet meer.
Na langs heel veel huizen te zijn gelopen plofte hij neer op een stenen muurtje. Hij kende deze omgeving niet, en vroeg zich af waar hij was. Ilias' been klopte bij de plek met de bult, maar hij schonk er geen aandacht aan.

[Jabor]

tijdens dat ik gister door de straaten rende had ik zeker niet opgelet waar ik heen rende. in iedergeval ben ik blij. ik zuchte. wat moet ik nu doen, dacht ik bij mezelf. wat nu??

[Sebas]

Voorzichtig stond hij op en zoch een uitweg door de smalle straten, nu pas drong het hem door dat hij last van zijn ben had, maar nog steeds met de angst in gedachten bleef hij stoer doorlopen. Na enkele minuten kwam hij op een weg met verkeer.. juist verkeer en geen gewone auto's, maar..

[Eztherz]

zweefwormen die op weg waren van het noordelijke bos naar het zuidelijke bos. Hun eeuwig geopende kaken vertoonden enorme rijen met kleine tanden, een haaienbek kwam nog het dichtst in de buurt. Met een zucht ging Ilias op de stoep zitten, zijn benen onder zijn lichaam gevouwen.

[Chaija]

Meteen voelde hij een steek door zijn been trekken. Het was nu het moment dat hij naar zijn been kon kijken. Voorzichtig lichte hij zijn broekspijp iets omhoog, het schuren van de spijkerstof tegen zijn been was gemeen pijnlijk. Ilias' blik gleed over zijn been, meteen zag hij de plek op zijn been..

[Syanne]

Hij was groot en open, maar het bloede niet. Het leek haast wel of de wond zichzelf aan het genezen was, of hij heelde terwijl hij er naar keek. Maar veel tijd Had ilias niet om er aan te besteden, want wat hij niets was dat het gevaar nog niet geweken was...

[Eztherz]

Het verkeer was stil gaan staan. Scherp en alert keek Ilias op. Duizenden ogen staarden hem aan. Of liever gezegd, zijn been. De zweefwormen leken op de een of andere manier aangetrokken te worden door zijn wond. Lichtelijk in paniek kroop Ilias achteruit, maar daarmee zweefden alle beesten ook iets zijn kant op. Ilias slikte een brok weg uit zijn keel.

[Sebas]

Schel schreeuwde hij "Ga weg, ga weg vieze dingen, ga iemand anders pesten" maar het scheen niet te helpen, sterker nog, ze kwamen alleen maar meer op hem af, hij voelde de eerste zweefwormen over zijn benen kruipen, ze plakte en kriebelde en voor hij er erg in had...

[Chaija]

Schoot hij rechtop in zijn bed. Meteen was Ilias klaar wakker. Bezweet en nahijgend van zijn enge droom knipte Ilias zijn bedlampje aan. Het was tien over twee, midden in de nacht.
"Gelukkig, het was maar een droom" verzuchte Ilias. Maar op dat moment voelde hij de pijn in zijn been, hij trok zijn dekens weg en schrok van wat hij zag..

[Eztherz]

Zijn wond was rood en etterend, maar daar omheen stonden in een perfecte cirkel duizenden kleine tandafdrukken. Ilias liet zich weer achterover in het bed vallen. Zijn gedachten werkten op volle toeren, ondanks de druk die zich steeds harder op zijn been leek vast te zetten.

[Wanda]

Hij vroeg zich af hoe dit kon, was zijn droom dan toch de werkelijkheid? Of droomde hij nog steeds, het leek er in ieder geval wel op. Want hoe konden er nou allemaal kleine tandafdrukken in zijn been staan?

[Eztherz]

In een flits dacht hij terug aan de zweefwormen, met hun ronde monden altijd open, en duizenden kleine tanden. Een rilling liep langs zijn rug en Ilias stapte uit bed. Een scherpe pijnflits schoot door zijn bene en hij zakte door zijn knieen. Zweet parelde op zijn voorhoofd terwijl hij vocht tegen bewusteloosheid.

[Jabor]

uit eindelijk kon hij er niet meer tegen op en knalde met zijn voorhooft op de vloer. Even later werd hij weer wakker met een barstende hooftpijn. hij ging recht op zitten en keek naar de wond......

[Chaija]

De wond was duidelijk groter geworden. Ilias kreunde, hij keek nog eens goed naar de wond en de duizende kleine tandafdrukken. Opeens zag hij het, hij zag dat de kleine afdrukjes niet zomaar afdrukken waren, het waren letters die woorden vormden. Er stonden hele zinnen geschreven in zijn been...

[Eztherz]

Een kreun verliet zijn lippen terwijl hij zich optrok aan zijn bed. Hij stapte in zijn broek, de broekspijp viel netjes om zijn gewonde been. Terwijl Ilias zijn riem aantrok strompelde hij de trap af naar de keuken. Bij elke stap op zijn rechterbeen vertrok zijn gezicht.
"Nee!" Zijn kreet vulde het hele huis, net als de doffe klappen terwijl hij met zijn ogen dicht en een rustig gezicht van de trap afviel.

[J++]

De ziekenbroeder in de ambulance praatte hard in zijn oor. "Wat is uw naam? Weet u wat er gebeurd is? Bent u van de trap gevallen?"
Hij kreunde zachtjes en zei:"mijn hoofd doet zeer. En mijn been ook".
De broeder vertelde dat hij een hersenschuddig had. En een lelijke infectie aan zijn been.
"Door wat voor dier bent u gebeten? en hoe lang is dat al geleden? U moet dringend daar aan geholpen worden."
In het ziekenhuis reden ze hem direct door naar de koele operatiekamer, waar een heel team klaar stond om de wond aan zijn been te behandelen.
"Nog erger dan op de foto, zei de chirurg en zette het scalpel in de ranzige omlijsting van de paarsachtige, stinkende wond. Op dat moment

[Eztherz]

schreeuwde Ilias het uit. De dokter vloekte en reageerde met: "Geef hem dan ook een plaatselijke verdoving!" Hij stapte achteruit terwijl er verplegers bezig gingen met Ilias' been. Na een tijdje drukte de dokter op zijn been, en vroeg Ilias aan te geven waar het pijn deed. "Ik voel u niet meer, dokter." "Mooi," gromde de dokter, en hij zette zijn scalpel weer in Ilias' vlees.

[J++]

Nadat de chirurg de ontstoken rand had weggesneden bleef er een gapend rond gat over zo groot als een theeschoteltje." Wegzuigen maar, zuster", en terwijl de operatiezuster met een vacuumpijpje het wondvocht wegzoog, depte de dokter met een doekje de bodem van de wond droog.
Hoewel hij al jaren op de eerste hulp werkte en alles wat er aan een menselijk lichaam kon mankeren al duizend keer had gezien, hapte de dokter nu naar adem toen hij zeer geschrokken achteruit deinsde.
"Iets kijkt me aan", hakkelde hij, "er zit iets in!"
De zuster boog zich voorover om in de wond te kijken, en zes paar gelige oogjes keken uit het rode gat.

[J++]

Kordaat pakte ze een grote pincet van het tafeltje naast haar, trok de operatielamp een stukje naar beneden en pakte met de steriele bek een van de zes grauwe griezels beet en wilde het uit de wond trekken. Ze was nog nooit bang geweest om resoluut op te treden bij noodgevallen, en ze trok zachtjes door want ze voelde de weerstand afnemen. Bijna was het wezentje onder in de wond los, toen er iets begon te sissen en de zuster gaf een gil van pijn en schrik, de pincet kletterde op de vloer.Ze hield haar arm gestrekt voor zich uit en wees met haar andere hand op de operatiehandschoen: een rond gaatje van een centimeter doorsnee, waar langzaam wat bloed uitdruppelde. "Hij zit er in", hijgde ze, : "help! "

[Eztherz]

Nu was de hele operatiekamer in paniek. Iedereen rende door elkaar en schreeuwde dat ze toch vooral rustig moesten blijven. Niemand luisterde. De zuster stond daar maar, haar hand vooruit gestoken, als bevroren. De rest rende eromheen, zij was het rustpunt van al. Tenminste, aan de buitenkant.

[J++]

De chrirch riep"Ik wil totale quarantaine", en hij draaide zich om naar de operatietafel om de patient af te dekken met een steriel laken.
Tot zijn verbazing was de operatietafel leeg. In de verwarring had de jonge man zich er af laten glijden en sleepte zijn been met zich mee naar de klapdeuren.
Ongemerkt kwam hij in een korte gang met een lift, die open stond. Hij ging er in en drukte op de knop BG.
Achter hem was de achtervolging al begonnen.

[J++]

Toen de lift op de derde verdieping stopte omdat iemand daar op de liftknop had gedrukt, stapte Ilias uit de lift toen de vrouw die stond te wachten stapte er in. Hij was weer in een gang, met vier liften tegenover elkaar. De lift aan de overkant was een dienstlift, verboden voor bezoek stond er boven.Hij sleepte zijn zieke been met zich mee naar de andere kant en drukte op de knop met de pijl naar beneden. Al snel kwam de lift, die stonk naar oude matrassen en gekookte aardappels met snijbonen.Er stond een karretje met vuile waszakken in de lift, en Ilias zocht snel naar iets bruikbaars om aan te trekken. In de eerste twee zakken zaten alleen maar lakens en slopen, maar bij de derde zak had hij meer succes: er zaten verschillende verpleegstersuniformen in, en een paar lange witte jassen. Ze roken naar vrouwen en medicijnen, en al snel had hij er eentje die hem als gegoten zat.Hij scheurde een sloop in stukken en maakte er een hoofddoekje van. Alleen zijn blote voeten staken wat kaal onder de lange jas vandaan.
Hij drukte de knop -1 in, en de lift ging in één ruk door naar de kelderverdieping.

[J++]

De kelder onder een ziekenhuis is een ruimte waar alle niet-medische diensten hun onderkomen hebben. De centrale verwarm- en koelunits, de wasserij, de technische dienst en de keuken .
Ilias duwde het wasserijwagentje voor zich uit. Hij was blij dat hij ergens op kon steunen, want zijn been begon weer flink pijn te doen.
Toen hij voorbij de keuken kwam bemerkte hij hoeveel honger hij had, want hij had al drie dagen niet gegeten. Een rijtje ontbijtkarren van die morgen stond te wachten tot ze werden leeg gemaakt, en hij griste vlug wat boterhammen en wat kaas in plastic verpakt van een niet leeg gegeten bord en verstopte het tussen de waszakken.
Bij de wasserij aangekomen liet hij het waskarretje staan en ging met zijn boterhammen naar het damestoilet. Niemand vroeg hem iets, niemand lette op hem.
Hij at zijn boterhammen gretig op, en keek in de spiegel toen hij zijn handen wastte. Een grauw gezicht met een stoppelbaard keek hem onder het hoofddoekje aan. Helemaal fout, dacht hij bij zichzelf, ik ben geen vrouw en zal er ook nooit uitzien als een vrouw. Ik moet andere kleren hebben.

[Bananapancake16]

Voordat hij zich om kon draaien om het damestoilet uit te lopen, zag hij in de spiegel een vrouw achter hem staan. De vrouw had een bleek gezicht waar lange kleverige blonde slierten haar langs hingen. Haar mond stond een stukje open en ze staarde Illias emotieloos aan.
Illias was geschrokken en deinsde een stukje opzij voordat hij zich omdraaide. "Hallo?" Zie Illias alsof hij wilde controleerde of de vrouw die nu tegenover hem stond wel leefde.
De vrouw antwoordde niet maar stak in plaats daarvan haar hand uit. Haar hand was nog bleker dan haar gezicht en bevatte tientallen littekens.

[J++]

Met haar hand naar voren zei ze:"Heb je een tientje voor me?Ik heb het dringend nodig"
Ilias keek haar aan. Haar fletse ogen keken nietszeggend langs het heen.Hij schudde zijn hoofd, en zei:"Ik heb helemaal geen cent bij me. En ook mijn kleren zijn weg, ik moet wat anders hebben dan dit", terwijl hij op zijn verpleegstersjurk wees.
"Kom maar mee, zei de blonde vrouw, ze hebben hier kleren zat." En ze liep door naar de wasserij, waar een lange rij kasten langs de wand stond.
"In deze kast zit alles wat we tegenkomen en niet van het ziekenhuis is".
En ze opende de deur van een kast zonder slot.
Ilias knoopte de jurk los en deed hem uit over zijn hoofd.
"Waarom ga je er van door", vroeg de vrouw, "Je bent nog niet beter", en ze wees op het gapende gat in zijn been.

[Eztherz]

"Ik kan hier niet blijven. Dat zou niet goed zijn." Ilias haalde de berg kleren overhoop en zocht naar een lange broek met een overhemd. Zodra hij dat gevonden had trok hij de kleren aan en draaide zich naar de vrouw, die niets meer had gezegd. "Luister, ik moet nu gaan, hou je taai, oke?" Daarop draaide hij zich om en liep de gang op. Vanaf daar hoorde hij de vrouw schreeuwen. "Wacht dan, Ilias! Snap je het niet? Ik ben een van jullie!" De koude rillingen liepen over zijn rug en Ilias begon als een gek door het ziekenhuis te rennen.

[J++]

Hij holde langs de keuken, waar een paar vrouwen met een blauw schort en een eveneens blauw haarnetje op hun hoofd de geschilde aardappels nakeken op pitten en slechte plekken.Ze keken hem na, toen hij voorbij de overhead-deuren rende, waarvan er één open stond. De vrachtwagen die met de laadbak tegen het dock stond had groente gelost en het achterzeil was slechts vastgezet met een paar elastische rubber ringen.Het kostte weinig moeite om er één los te trekken en hij kroop door het losse zeil de laadbak in. Er stonden blauwe plastic kratten in de laadruimte,wat lege dozen en een hoopje lege zakken. Ilias ging op de grond zitten en trok een paar lege aardappelzakken over hem heen. Wat er ook gebeurde, hij had niet meer de kracht om nog langer te blijven rennen.
Het bleef een half uur stil bij de vrachtwagen. Ilias was in een halfslaap gevallen, maar zijn been klopte en telkens kreunde hij als hij weer wakker schrok. Toen hoorde hij de deur van de vrachtauto open gaan, en de motor werd gestart. Twee tellen later reed de auto weg, en stopte weer bij de slagboom. Hij hoorde de chauffeur praten met de man van de security, en lag zo stil mogelijk onder de jute zakken. Maar niemand keek naar hem, de auto ging weer rijden en hij hoorde het stadsverkeer om zich heen.

[J++]

Het aanhoudende gedreun van de motor bracht hem in een diepe slaap.
Hoe lang hij geslapen had wist hij niet, maar toen hij weer wakker werd stond de vrachtauto stil en er zat niemand in de cabine.Ilias liet zich van de laadbad zakken en merkte dat zijn been minder pijn deed. Hij voelde zich uitgerust en hij keek om zich heen waar hij terecht was gekomen.
Voor hem was een groot veld met bloemkool en prei. De vrachtauto stond geparkeerd in de berm. Verderop was een klein dorp met een spitse kerktoren en hij kreeg de aandrang om daar heen te lopen. "Hoe laat zou het zijn",dacht hij. De zon stond recht voor hem en al laag boven de horizon, dus was het al avond.Hij liep door het dorpje en kwam langs een bord waarop stond: STRAND 1,5 KM. Hij ging sneller lopen, alsof een magneet aan hem trok. Op het zanderige weggetje was niemand, en even later rende hij omhoog tegen de duinenrij, totdat hij de zee zag liggen.

[Sebas]

Ilias stond boven op de duin en had uitzicht over een prachtige zee, nog net zag hij de schittering van de nu wel erg snel ondergaande zon. Nog even en de zon was onder. Zou hij daadwerkelijk het geblus horen als de zon de zee zou raken. Vanwege zijn been, liep hij zich vallen op het witte fijne zand opzij van de duin waar hij op stond.

Hij voelde blijdschap, even weg maar aan de andere klant ook de leegte en eenzaamheid.. De zon verdween in het water en terwijl de hemel donkerder werd zakte Ilias in een diepe slaap. Niet denkend wat de nieuwe dag zou brengen...

[J++]

Het ruisen van de branding was een geruststellend slaaplied, en hij werd pas wakker toen de kou van de opkomende vloed hem tot op het bot had versteend.Hij lag in het zoute water, was zo stijf als een plank geworden en zijn been voelde vreemd aan. In de linkerbroekspijp bewoog iets. Ilias hikte van schrik, en zo goed en zo kwaad het ging deed hij liggend in de zee zijn spijkerbroek uit.Uit het gat in zijn been stak een soort insect zijn kop omhoog, nee het waren er meer, en ze probeerden uit zijn vlees omhoog te kruipen.Het waren net natte vliegen zonder vleugels, maar dan zo groot als een kroket. De één na de ander kwam uit de wond in zijn been, klauterden over de rand en vielen dan in de branding. Hun gele oogjes gloeiden in het zoute water, en toen er vijf in zee zwommen was het gat leeg. Ilias keek met ontzetting naar zichzelf, en naar zijn ongenode gasten die nu van het strand af de golven in zwommen.
Toen werd hij rustig.Zijn taak als gastheer was klaar. Ook zijn drang om steeds maar weer verder te gaan, zijn vlucht die hij niet kon verklaren was voorbij.Hij wist nu dat hij weer voor zichzelf kon gaan zorgen.
Hij deed zijn tanden op elkaar en hees zich in zijn broek.
Daarna sjokte hij terug, op weg naar huis.
EINDE.