dus misschien passen ze wel bij elkaar 
Arme Sam! Ik ben benieuwd hoe je het verder gaat laten verlopen 
Jij en ik
Alexandra en David zijn gewoon allebei stom dus misschien passen ze wel bij elkaar Arme Sam! Ik ben benieuwd hoe je het verder gaat laten verlopen
dus misschien passen ze wel bij elkaar Arme Sam! Ik ben benieuwd hoe je het verder gaat laten verlopen The quiet scares me cause it screams the truth
Wieej, dank jullie wel! Tja, hij was dronken, hij kon er niets aan doen 
. Ik vind David ook zielig. Maar goed, ieder zijn mening XD.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Sam smeet me vanachter de bar een strip pillen toe en draaide zich meteen weer om naar de pannen op het fornuis, waaruit een misselijkmakende eierenlucht opsteeg.
‘Bedankt,’ mompelde ik en ik ging naast haar staan. Eigenlijk wilde ik mijn arm om haar heenslaan, maar bij nader inzien leek me dat niet zo’n goed idee, aangezien haar gezicht op onweer stond.
‘Oh, kom op,’ zuchtte ik, ‘alsof jij nooit dronken bent geweest.’
‘Als ik dronken ben, laat ik anderen even weten waar ik ben,’ snauwde ze. ‘Als ik dronken ben, laat ik me niet thuisbrengen door een vreemdeling.’
‘Overdrijven is ook een vak,’ mompelde ik en ik draaide de kraan open om een glas vol te laten lopen.
Sam zette de pan die ze net had opgepakt met een harde klap op het fornuis, waardoor er spetters in het rond vlogen.
‘Ik overdrijf niet, David!’ riep ze uit. ‘Ik ben me doodgeschrokken! Je zag er gisteravond echt niet uit en we hadden geen flauw idee waar jij ergens uithing. Man, snap je dan niet dat we bezorgd waren? Nee, natuurlijk niet, zolang jij jezelf maar vol kan gieten!’
Wacht even. Time-out. Ik schakelde terug naar wat ze hiervoor had gezegd. Had ik me door iemand thuis laten brengen? Door wie dan?
‘Hallo!’ Ze wapperde met een theedoek voor mijn ogen. ‘Je mag best antwoorden, hoor!’
‘Door wie ben ik thuisgebracht?’ vroeg ik verward.
‘Oh, allemachtig!’ ontplofte ze. ‘Wéét je dat niet eens meer?!’
‘Ja, ik was zo zat als een toeter, oké?’ antwoordde ik geïrriteerd. Mijn hoofd bonkte van alle kanten en dat gebakken ei maakte me nog misselijker, dus ik had geen zin in een preek. ‘Ik heb gewoon wat gedronken in een café. Alsof jij dat nooit doet.’
‘Daar gaat het niet om, David! Het gaat erom dat je niets van je hebt laten horen en dat ik wil weten met wie je was. Een of ander meisje met lang zwart haar, zei Pierre. Wie is het?’ Sam leunde tegen het aanrecht, sloeg haar armen over elkaar heen en keek me afwachtend aan.
Het was alsof er een grote klomp ijs in mijn maag viel. Lang, zwart haar. Dat kon maar één iemand zijn.
‘Shit,’ mompelde ik en ik sprintte naar boven, terwijl ik Sams geroep voor een keer negeerde. Bij Annabels kamer klopte ik niet eens op de deur, ik gooide hem meteen open.
‘Pierre, ik moet w-’ Maar ik maakte die zin niet af. In plaats daarvan staarde ik van de lege stretcher naar tweepersoonsbed van Annabel.
‘Wat,’ begon ik uiteindelijk, ‘doe jij in vredesnaam bij Annabel in bed?’
Pierre zat rechtop en had een boek voor zijn neus, terwijl Annabel opgekruld als een kat naast hem lag te slapen. Waarschuwend legde Pierre zijn vinger op zijn lippen.
‘Je maakt haar wakker,’ fluisterde hij en hij liet zijn boek wat zakken. ‘Wat is er?’
‘Wat… ik… Pierre, heb je het met Annabel gedaan?!’ stamelde ik.
‘Wat? Nee, man!’ antwoordde Pierre geschrokken en met een rood hoofd. ‘De stretcher is kapot.’
Ik staarde hem aan.
‘Echt! Maar waarom kom jij hier als een kip zonder kop binnenstormen? Zeg,’ schoot hem plotseling iets te binnen, ‘wat als ik het wél met Annabel had gedaan? Was jij hier een beetje binnen komen vallen.’
Ik staarde hem nog steeds aan, maar schudde toen mijn hoofd.
‘Juist. Pierre, ik moet weten wie mij gisteren naar huis heeft gebracht,’ zei ik haastig en mijn hart begon sneller te kloppen. Het kon gewoon niet zijn dat ik met Alexandra mee was gegaan, dat kan kon. Zo stom zou ik toch niet echt zijn geweest?
‘Een meisje van ongeveer Sams leeftijd. Lange benen, zwarte steile haren. Ja, dat moest ik trouwens nog vragen. Waarom zei ze dat het gezellig was? Wat heb je met haar gedaan?’
Annabel draaide zich om in haar slaap en wij keken gespannen toe in de hoop dat ze niet wakker werd.
‘Doet er niet toe wie ze is. Heeft ze nog meer gezegd buiten dat?’ Ik negeerde het gebonk in mijn hoofd. Waarom, wáárom wist ik niet meer wat ik had gedaan? Wie weet wat er allemaal gebeurd was!
‘Nee,’ antwoordde Pierre, ‘alleen dat ze je misschien nog wel eens zou zien. David,’ vroeg hij toen met opengesperde ogen. ‘Er is toch niets gebeurd? Ik bedoel…’ Hij boog zich dichter naar mij toe en vervolgde op fluistertoon: ‘Je hebt toch niet met haar gezoend of zo? Of zelfs meer?’
Ik keek hem aan, maar wist van wanhoop niets te zeggen. Pierre zag dat blijkbaar als een antwoord en sloeg zijn hand voor zijn openhangende mond.
‘Zeg me niet…’
‘Ik wéét het niet!’ riep ik uit en nu schoot Annabel overeind. Ze keek verdwaasd om zich heen en zette grote ogen op toen ze Pierre’s ontblote bovenlijf zag.
‘Eh…’ begon ze toen ze mij zag staan. Ik zag haar ogen van mij naar Pierre flitsen en ze wist zich zo te zien geen raad met de situatie. ‘Het is niet wat je denkt, ik…’
‘Ja, de stretcher of zo,’ viel ik haar in de rede. Ik greep Pierre bij zijn arm en probeerde hem het bed uit te sleuren, waardoor de deken van hem afviel en het duidelijk werd dat hij alleen in een boxer sliep. Ik was daar wel aan gewend, maar Annabel blijkbaar nog niet, aangezien haar mond de letter ‘o’ voor een paar tellen vormde.
‘Wat gaan we doen?’ vroeg Pierre, die tegenstribbelde. ‘Ik wil mijn boek verder lezen!’
‘Ik moet je spreken,’ zei ik op smekende toon.
Annabel keek met open mond toe hoe Pierre uiteindelijk zuchtend achter mij aanliep. Ik zag hoe ze zijn achterkant goed bestudeerde en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten toen we de kamer uit waren.
‘Wat?’ vroeg Pierre geïrriteerd zodra we buiten op de gang stonden.
‘Ik weet niet of er iets gebeurd is,’ viel ik maar met de deur in huis en ik begon voor hem te ijsberen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek me aan.
‘Weet je het écht niet, of wil je het gewoon niet weten?’
Ik staarde hem enkele seconden aan. ‘Ik weet het écht niet!’ riep ik toen uit. ‘Je hebt toch gezien in wat voor staat ik gisteren was?’
Pierre kuchte. ‘Dat zal ik niet snel vergeten, nee. Oké, laat ik het zo vragen: dénk je dat er iets gebeurd is?’
Ik sloeg mijn ogen neer en pulkte wat aan mijn lippiercing, terwijl ik opnieuw wanhopig in mijn geheugen probeerde te graven. ‘Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.’
Pierre zuchtte. ‘Dat is dan mooi. Je hebt het je wel lekker lastig gemaakt.’
Boos keek ik op. ‘Ja, dat weet ik ook wel.’
‘En Sam? Die is boos, neem ik aan?’
‘Nogal.’
‘Hm…’
‘Moet ik mijn excuses zeker aan gaan bieden, net als bij Seb?’
‘Dat zou misschien wel verstandig zijn, als je niet met relatieproblemen rond wilt lopen.’
Ik zuchtte. ‘Fijn.’ Ik slofte weer richting de trap. ‘En trek alsjeblieft iets aan.’
‘M-maar…’ riep Pierre me na. ‘Zeg, jíj sleepte me de kamer uit!’
Maar ik deed alsof ik niets meer hoorde.
. Ik vind David ook zielig. Maar goed, ieder zijn mening XD.-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 38.
Don't wanna think about my sorrow
Let's go, whoa
Forget your problems
I just wanna jump
Jump – Simple Plan
‘Waar liggen de aspirines?’ Het was het eerste dat ik vroeg zodra ik de keuken binnenstapte. Die hoofdpijn moest eerst minder worden voordat ik kon gaan bedenken wat er gisteravond allemaal was gebeurd.Don't wanna think about my sorrow
Let's go, whoa
Forget your problems
I just wanna jump
Jump – Simple Plan
Sam smeet me vanachter de bar een strip pillen toe en draaide zich meteen weer om naar de pannen op het fornuis, waaruit een misselijkmakende eierenlucht opsteeg.
‘Bedankt,’ mompelde ik en ik ging naast haar staan. Eigenlijk wilde ik mijn arm om haar heenslaan, maar bij nader inzien leek me dat niet zo’n goed idee, aangezien haar gezicht op onweer stond.
‘Oh, kom op,’ zuchtte ik, ‘alsof jij nooit dronken bent geweest.’
‘Als ik dronken ben, laat ik anderen even weten waar ik ben,’ snauwde ze. ‘Als ik dronken ben, laat ik me niet thuisbrengen door een vreemdeling.’
‘Overdrijven is ook een vak,’ mompelde ik en ik draaide de kraan open om een glas vol te laten lopen.
Sam zette de pan die ze net had opgepakt met een harde klap op het fornuis, waardoor er spetters in het rond vlogen.
‘Ik overdrijf niet, David!’ riep ze uit. ‘Ik ben me doodgeschrokken! Je zag er gisteravond echt niet uit en we hadden geen flauw idee waar jij ergens uithing. Man, snap je dan niet dat we bezorgd waren? Nee, natuurlijk niet, zolang jij jezelf maar vol kan gieten!’
Wacht even. Time-out. Ik schakelde terug naar wat ze hiervoor had gezegd. Had ik me door iemand thuis laten brengen? Door wie dan?
‘Hallo!’ Ze wapperde met een theedoek voor mijn ogen. ‘Je mag best antwoorden, hoor!’
‘Door wie ben ik thuisgebracht?’ vroeg ik verward.
‘Oh, allemachtig!’ ontplofte ze. ‘Wéét je dat niet eens meer?!’
‘Ja, ik was zo zat als een toeter, oké?’ antwoordde ik geïrriteerd. Mijn hoofd bonkte van alle kanten en dat gebakken ei maakte me nog misselijker, dus ik had geen zin in een preek. ‘Ik heb gewoon wat gedronken in een café. Alsof jij dat nooit doet.’
‘Daar gaat het niet om, David! Het gaat erom dat je niets van je hebt laten horen en dat ik wil weten met wie je was. Een of ander meisje met lang zwart haar, zei Pierre. Wie is het?’ Sam leunde tegen het aanrecht, sloeg haar armen over elkaar heen en keek me afwachtend aan.
Het was alsof er een grote klomp ijs in mijn maag viel. Lang, zwart haar. Dat kon maar één iemand zijn.
‘Shit,’ mompelde ik en ik sprintte naar boven, terwijl ik Sams geroep voor een keer negeerde. Bij Annabels kamer klopte ik niet eens op de deur, ik gooide hem meteen open.
‘Pierre, ik moet w-’ Maar ik maakte die zin niet af. In plaats daarvan staarde ik van de lege stretcher naar tweepersoonsbed van Annabel.
‘Wat,’ begon ik uiteindelijk, ‘doe jij in vredesnaam bij Annabel in bed?’
Pierre zat rechtop en had een boek voor zijn neus, terwijl Annabel opgekruld als een kat naast hem lag te slapen. Waarschuwend legde Pierre zijn vinger op zijn lippen.
‘Je maakt haar wakker,’ fluisterde hij en hij liet zijn boek wat zakken. ‘Wat is er?’
‘Wat… ik… Pierre, heb je het met Annabel gedaan?!’ stamelde ik.
‘Wat? Nee, man!’ antwoordde Pierre geschrokken en met een rood hoofd. ‘De stretcher is kapot.’
Ik staarde hem aan.
‘Echt! Maar waarom kom jij hier als een kip zonder kop binnenstormen? Zeg,’ schoot hem plotseling iets te binnen, ‘wat als ik het wél met Annabel had gedaan? Was jij hier een beetje binnen komen vallen.’
Ik staarde hem nog steeds aan, maar schudde toen mijn hoofd.
‘Juist. Pierre, ik moet weten wie mij gisteren naar huis heeft gebracht,’ zei ik haastig en mijn hart begon sneller te kloppen. Het kon gewoon niet zijn dat ik met Alexandra mee was gegaan, dat kan kon. Zo stom zou ik toch niet echt zijn geweest?
‘Een meisje van ongeveer Sams leeftijd. Lange benen, zwarte steile haren. Ja, dat moest ik trouwens nog vragen. Waarom zei ze dat het gezellig was? Wat heb je met haar gedaan?’
Annabel draaide zich om in haar slaap en wij keken gespannen toe in de hoop dat ze niet wakker werd.
‘Doet er niet toe wie ze is. Heeft ze nog meer gezegd buiten dat?’ Ik negeerde het gebonk in mijn hoofd. Waarom, wáárom wist ik niet meer wat ik had gedaan? Wie weet wat er allemaal gebeurd was!
‘Nee,’ antwoordde Pierre, ‘alleen dat ze je misschien nog wel eens zou zien. David,’ vroeg hij toen met opengesperde ogen. ‘Er is toch niets gebeurd? Ik bedoel…’ Hij boog zich dichter naar mij toe en vervolgde op fluistertoon: ‘Je hebt toch niet met haar gezoend of zo? Of zelfs meer?’
Ik keek hem aan, maar wist van wanhoop niets te zeggen. Pierre zag dat blijkbaar als een antwoord en sloeg zijn hand voor zijn openhangende mond.
‘Zeg me niet…’
‘Ik wéét het niet!’ riep ik uit en nu schoot Annabel overeind. Ze keek verdwaasd om zich heen en zette grote ogen op toen ze Pierre’s ontblote bovenlijf zag.
‘Eh…’ begon ze toen ze mij zag staan. Ik zag haar ogen van mij naar Pierre flitsen en ze wist zich zo te zien geen raad met de situatie. ‘Het is niet wat je denkt, ik…’
‘Ja, de stretcher of zo,’ viel ik haar in de rede. Ik greep Pierre bij zijn arm en probeerde hem het bed uit te sleuren, waardoor de deken van hem afviel en het duidelijk werd dat hij alleen in een boxer sliep. Ik was daar wel aan gewend, maar Annabel blijkbaar nog niet, aangezien haar mond de letter ‘o’ voor een paar tellen vormde.
‘Wat gaan we doen?’ vroeg Pierre, die tegenstribbelde. ‘Ik wil mijn boek verder lezen!’
‘Ik moet je spreken,’ zei ik op smekende toon.
Annabel keek met open mond toe hoe Pierre uiteindelijk zuchtend achter mij aanliep. Ik zag hoe ze zijn achterkant goed bestudeerde en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten toen we de kamer uit waren.
‘Wat?’ vroeg Pierre geïrriteerd zodra we buiten op de gang stonden.
‘Ik weet niet of er iets gebeurd is,’ viel ik maar met de deur in huis en ik begon voor hem te ijsberen. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek me aan.
‘Weet je het écht niet, of wil je het gewoon niet weten?’
Ik staarde hem enkele seconden aan. ‘Ik weet het écht niet!’ riep ik toen uit. ‘Je hebt toch gezien in wat voor staat ik gisteren was?’
Pierre kuchte. ‘Dat zal ik niet snel vergeten, nee. Oké, laat ik het zo vragen: dénk je dat er iets gebeurd is?’
Ik sloeg mijn ogen neer en pulkte wat aan mijn lippiercing, terwijl ik opnieuw wanhopig in mijn geheugen probeerde te graven. ‘Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.’
Pierre zuchtte. ‘Dat is dan mooi. Je hebt het je wel lekker lastig gemaakt.’
Boos keek ik op. ‘Ja, dat weet ik ook wel.’
‘En Sam? Die is boos, neem ik aan?’
‘Nogal.’
‘Hm…’
‘Moet ik mijn excuses zeker aan gaan bieden, net als bij Seb?’
‘Dat zou misschien wel verstandig zijn, als je niet met relatieproblemen rond wilt lopen.’
Ik zuchtte. ‘Fijn.’ Ik slofte weer richting de trap. ‘En trek alsjeblieft iets aan.’
‘M-maar…’ riep Pierre me na. ‘Zeg, jíj sleepte me de kamer uit!’
Maar ik deed alsof ik niets meer hoorde.
Ha! Wil je een keer niet naaktlopen, word je gedwongen en dan krijg je ook nog de schuld 
Arme pierre!!
Arme pierre!!When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Ik kan het helemaal voor me zien! Goed geschreven 
The quiet scares me cause it screams the truth
. Vind het wel verdacht hoor 
Wauww!! 
Echt waar.. ik begon vandaag met het lezen van je verhaal.. ik denk zal ik er nou aan beginnen??
Nou ik kan je vertellen.. ik begon met het lezen.. en ik zat er meteen helemaal in.. ik vind het echt een super verhaal!
En ik kan ook goed zien hoe verder je naar het eind gaat hoe beter je gaat schrijven.. jij leert al schrijvende! echt ik kon gewoon niet stoppen met lezen.. wat aan de andere kant ook vervelend was.. want ik moest eigenlijk maatschappij leren
maar goed.. dit verhaal is het zeker waard! Echt prachtig!
ik vind het zo knap hoe je het geschreven hebt, net als dat optreden met Pierre.. dat hij eindelijk toch 1 liedje mag zingen, ik kon me zo goed inleven, ik zag het helemaal voor me, hoe hijdaar zijn glorie moment had.. ik kreeg echt kippenvel!
En de momentjes tussen Sam en David.. dat ze zo lief bij elkaar zijn, echt G E W E L D I G!
En ook die ruzie met die Dean, echt super mooi hoe je dat allemaal beschreef! ik heb serieus met open mond zitten lezen
Ik zat er zo in, dat toen die stomme Alexandra in beeld kwam.. echt gewoon zo'n gevoel had van.. grrr.. blijf bij David vandaan.. hij is van Sam!
hahahaha:P
Nou goed.. ik kan nog wel uren doorgaan over hoe goed ik je verhaal vind, maar ik ga nu toch maar stoppen
Ik hoop dat je snel weer een stukje post! Kben heel benieuwd hoe het nu allemaal verder gaat!
Veel succes!
Much Love,
Lisa
Ps. jij leert al schrijvende.. maar ik ook! door jou verhaal te lezen en de commentaren die erop worden gegeven te lezen leer ik daar zelf ook heel veel van! aangezien ik nogal wat moeite heb met mijn verhaal.. maar nu heb ik echt ideetjes hoe ik het anders kan doen! dus Dankje!
Echt waar.. ik begon vandaag met het lezen van je verhaal.. ik denk zal ik er nou aan beginnen??
Nou ik kan je vertellen.. ik begon met het lezen.. en ik zat er meteen helemaal in.. ik vind het echt een super verhaal!
En ik kan ook goed zien hoe verder je naar het eind gaat hoe beter je gaat schrijven.. jij leert al schrijvende! echt ik kon gewoon niet stoppen met lezen.. wat aan de andere kant ook vervelend was.. want ik moest eigenlijk maatschappij leren
maar goed.. dit verhaal is het zeker waard! Echt prachtig! ik vind het zo knap hoe je het geschreven hebt, net als dat optreden met Pierre.. dat hij eindelijk toch 1 liedje mag zingen, ik kon me zo goed inleven, ik zag het helemaal voor me, hoe hijdaar zijn glorie moment had.. ik kreeg echt kippenvel!
En de momentjes tussen Sam en David.. dat ze zo lief bij elkaar zijn, echt G E W E L D I G!
En ook die ruzie met die Dean, echt super mooi hoe je dat allemaal beschreef! ik heb serieus met open mond zitten lezen
Ik zat er zo in, dat toen die stomme Alexandra in beeld kwam.. echt gewoon zo'n gevoel had van.. grrr.. blijf bij David vandaan.. hij is van Sam!
hahahaha:P
Nou goed.. ik kan nog wel uren doorgaan over hoe goed ik je verhaal vind, maar ik ga nu toch maar stoppen
Ik hoop dat je snel weer een stukje post! Kben heel benieuwd hoe het nu allemaal verder gaat!
Veel succes!
Much Love,
Lisa
Ps. jij leert al schrijvende.. maar ik ook! door jou verhaal te lezen en de commentaren die erop worden gegeven te lezen leer ik daar zelf ook heel veel van! aangezien ik nogal wat moeite heb met mijn verhaal.. maar nu heb ik echt ideetjes hoe ik het anders kan doen! dus Dankje!
Follow your heart, and you will find out that you can do everything, you never tought you could
Mirry, aah, that poor boy! Haha, thanks .
Sanne, echt tof dat je het nog altijd volgt.
Darkstar, ook weer bedankt uiteraard! Of ze samen hebben geslapen... Tja, het ligt eraan wie je gelooft; Pierre's woorden of Davids gedachten. Bedankt!
Lisa, wauw, wauw, wauw... Ik heb al via de PM uitgebreider op je reactie gereageerd, maar ik vind het echt suuuuuuuuuuuuuuper!
Hier hoofdstuk 39.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘We hebben de tijd,’ reageerde Seb kalm en hij deelde kauwgompjes uit.
‘We moeten onze vlucht anders wel halen, hoor,’ zei Barry na een blik op zijn horloge.
‘Relax, it’s Christmas,’ grijnsde Chuck en de rest moest lachen. Ik keek hem zuur aan, waardoor de anderen nog harder moesten lachen. Natuurlijk was het als een lopend vuurtje de ronde gegaan dat ik smorend zat was geweest en dat werd er telkens weer flink ingewreven. Ik rolde met mijn ogen toen Pierre opnieuw in lachen uitbarstte en keek toen dankbaar naar Annabel, die het voor me opnam.
‘Laat die arme jongen toch met rust,’ zei ze troostend en ze sloeg haar arm om mij heen. Ik grijnsde al triomfantelijk naar de anderen, maar die grijns vervaagde toen ze vervolgde: ‘Ik bedoel, het is af en toe best leuk om jezelf helemaal klem te zuipen. David is wat kleiner, hij kan minder hebben.’
Ik worstelde me onder haar arm uit en sloeg opstandig mijn armen over elkaar heen. De anderen kregen nog harder de slappe lach en iedereen begon chaotisch door elkaar heen te praten. Ik keek het groepje rond en zag dat bijna iedereen in de hal stond; Sam, Annabel, Katie, Nora, Nina, Jeff, Pierre, Chuck, Seb en Barry. Sam was inmiddels weer bijgedraaid nadat we er een tijdje over hadden gepraat. Ik had gezegd dat ik echt niet wist wie het meisje was dat me naar huis had gebracht en had al helemaal niet gezegd over mijn twijfels. Ik vond het vreselijk om te weten dat ze mij vertrouwde en ik niet eerlijk was geweest, maar daar wilde ik nu even niet aan denken.
‘Nou, zullen we dan maar gaan?’ stelde Pierre voor, die zijn pet en zijn zonnebril opzette.
Sam omhelsde Annabel even, pakte toen haar tas en nadat de rest haar voorbeeld had gevolgd, gingen we onze weg naar buiten.
‘Bedankt voor alles,’ zei ik en ik gaf Annabel drie kussen op haar wang.
‘Geen probleem, we vonden het zelf ook erg gezellig. Jullie komen toch nog wel eens terug, hè?’ vroeg Annabel, die knalrood werd toen Pierre haar ook drie kussen had gegeven.
‘Natuurlijk,’ antwoordde ik, ‘het was hier veel te gezellig.’
Toen iedereen echt afscheid had genomen -het duurde even voordat Seb en Nora van de slappe lach af waren-, stapten we met zijn zevenen in de grote tourbus.
‘Dag!’ riepen Nora, Annabel, Katie en Nina. Ze zwaaiden allemaal nog net voordat ze uit het zicht verdwenen.
Ik werd wakker van een hand die over mijn gezicht streek en rolde bijna uit mijn bed toen de tourbus stopte.
‘We zijn er,’ fluisterde Sam en ze kuste me. Ik glimlachte naar haar en kwam overeind. Halverwege de rit was ik even achterin gaan liggen om te slapen en blijkbaar had ik nogal lang doorgeslapen.
‘Zeg, David,’ grijnsde Pierre toen Sam en ik hand in hand naar het voorste gedeelte van de bus liepen, ‘weet je moeder nou eigenlijk wel al van Sam?’
‘Uiteraard,’ antwoordde ik, ‘ik denk dat ze een rolberoerte krijgt als ik een meisje mee naar huis neem waarover ik nog niet heb verteld.’ Ik moest grijnzen, omdat ik wist dat dat klopte. Mijn moeder was erg op mij gesteld, aangezien ik haar enige kind was. Vroeger verwende ze mij altijd heel erg en ze had altijd achter me gestaan, wat er ook gebeurde. Dat was ook de reden dat ze het zo vreselijk vond dat ik voor een beroep had gekozen waarbij ik vrijwel altijd van huis was, ze probeerde me nog iedere keer over te halen om ermee te stoppen. Dat meende ze niet echt natuurlijk, maar ik wist wel dat het haar verdrietig maakte. Ze had ook altijd direct een mening over mijn vriendinnen klaar; wie het ook waren, meestal mocht ze hen niet, puur omdat ze vond dat zij mij inpikten. Ik vond dat altijd wel grappig, omdat ik wist dat ze uiteindelijk toch alleen maar het beste voor mij wilde, maar mijn vriendinnen vonden het meestal minder leuk. Ik hoopte daarom ook dat ze Sam leuk zou vinden…
‘Vind je het eng?’ vroeg ik in Sams oor toen we de tourbus uitstapten op een grote parkeerplaats, net buiten de woonwijk waar al onze ouders woonden.
Sam haalde stoer haar schouders op. ‘Nee, hoor.’ Maar ik hoorde aan haar stem dat ze nerveus was.
‘Ze vindt je vast aardig.’ We pakten de tassen aan die Barry ons aangaf en begonnen toen door de vertrouwde straten te lopen. De straten waar ik was opgegroeid. De straten die ik miste als ik hier niet was. Hier speelde ik vroeger altijd, meestal met de rest van de band. We hadden hier heel wat potjes voetbal, verstoppertje en tikkertje gespeeld, samen hadden we hier onze jeugd doorgebracht. Ik keek om me heen en merkte verrast op dat het huis van die lieve, oude mevrouw Dumoulin te koop stond, waar ik vroeger altijd naartoe werd gebracht als mijn ouders niet thuis waren. Helaas wilde ze mij niet meer in huis toen ik een keer op de staart van een van haar katten was gaan staan en die nooit meer terug was gekomen. Sindsdien ging ik altijd naar de familie Bouvier, maar ik ben op latere leeftijd nog wel eens naar mevrouw Dumoulin gegaan om mijn excuses aan te bieden en sindsdien ging ik er nog regelmatig op bezoek als ik in Montréal was.
‘Hé, waarom staat het huis van mevrouw Dumoulin te koop?’ vroeg ik aan de anderen, maar die haalden hun schouders op.
Sam kneep in mijn hand. ‘Mooie buurt,’ zei ze.
We kwamen langs het voetbalveldje, waar nu een groepje jongens en meisjes gillend achter elkaar aanrenden. Toen ze ons in het oog kregen, staarden ze ons eerst met open mond aan, maar zodra een van de jongetjes zijn leren voetbal liet vallen, renden ze allemaal weg.
‘Mama, mama!’ hoorde ik een klein meisje roepen. ‘Ze zijn er!’
Overal verschenen langzamerhand gezichten voor de ramen; mensen zwaaiden opgewekt en wezen naar ons.
‘We zijn nog steeds populair,’ merkte Pierre grijnzend op.
‘Woon je hier ver vandaan?’ vroeg Sam, die belangstellend om zich heenkeek en nog altijd mijn hand vasthield.
‘Hier om de hoek is het.’ Ik begon wat sneller te lopen. Het was altijd traditie dat we eerst naar mijn huis gingen, omdat mijn ouders in het dichtstbijzijnde huis woonden in vergelijking met de anderen. Ik verheugde me erop om mijn ouders weer te zien en dan vooral mijn moeder, aangezien het alweer een paar weken geleden was dat ik hen voor het laatst had gezien.
‘We zijn er!’ riep ik opgetogen toen we de hoek om waren. Ik stond eindelijk weer voor het grote huis van mijn ouders. De grote oprit met de legergroene stationcar, het fonteintje, de grote ramen zonder ook maar een vlekje erop, het vrijwel altijd openstaande zolderraam en het glinsterende zwembad achter in de tuin.
‘David!’
Ik trok mijn hoofd met een ruk op en begon te stralen toen mijn moeder op haar sandalen de oprit af kwam rennen. Ze omhelsde me stevig en hield me toen lachend op afstand.
‘Je bent gegroeid, jongen,’ zei ze liefdevol en ze omhelsde me opnieuw. Ik werd rood doordat ik wist dat de anderen nu moeite moesten doen om hun lachen in te houden en doordat ik Sam hoorde giechelen. Mijn moeder was een schat, maar ze zei bij ieder bezoek dat ik gegroeid was en dat was meer iets dat ik liever hoorde toen ik nog jong was. Op latere leeftijd was ik inmiddels wel gaan accepteren dat ik klein was, vandaar dat ik die opmerking even negeerde.
‘Hoe gaat het met je, moeder?’ vroeg ik, om van onderwerp te veranderen.
‘Goed natuurlijk,’ antwoordde ze, maar ze schraapte veelbetekenend haar keel terwijl ze naar Sam keek.
‘Oh!’ zei ik en ik zette mijn tas neer, zodat ik Sams hand kon pakken en haar naar me toe kon trekken.
‘Hallo, mevrouw Desrosiers,’ glimlachte Sam verlegen, ‘ik ben Samantha.’
Ik hoorde hoe Pierre zijn lachen nu niet meer in kon houden, nadat Sam beleefd had geglimlacht en mijn moeders hand had geschud.
‘Dag, Samantha.’
Gespannen keek ik toe hoe mijn moeder reageerde, maar gelukkig glimlachte ze hartelijk. Ik zuchtte opgelucht; ook door mijn moeder was ze goedgekeurd.
‘Kom, ik heb drinken binnen staan en jullie ouders zullen zo ook wel zo komen.’ Mijn moeder keek naar de rest van de band. ‘Wat heerlijk dat jullie er allemaal weer zijn, jongens. Vanavond eten we hier met zijn allen.’
‘Het is inderdaad heerlijk om weer terug te zijn,’ verzuchtte Seb, terwijl we allemaal naar binnen liepen en zo door de achterdeur op het terras uitkwamen. Het was echt prachtig weer; ik zweette me kapot, ook al had ik alleen een korte broek, een shirt en losse skateschoenen aan. De rest zag er trouwens ook allemaal erg zomers uit; Pierre, Seb, Jeff en Chuck droegen ook allemaal een korte broek en een shirt en Sam had een kort, gebloemd rokje aan (maar ook weer niet té kort, dat zou geen goede indruk op mijn moeder maken) en een felgekleurd strapless topje.
Ik sloeg mijn arm om haar heen nadat we waren gaan zitten op de grote tuinstoelen.
‘Waar is papa?’ vroeg ik terwijl mijn moeder voor ons allemaal ijskoude frisdrank in glazen schonk.
‘Die komt zo, hij is nog even bij meneer Lefebvre. Er was iets mis met diens auto en hij was even helpen.’
Net op dat moment hoorden we twee zware mannenstemmen op precies hetzelfde moment: ‘Sebastien!’ en ‘David!’ roepen.
.Sanne, echt tof dat je het nog altijd volgt
.Darkstar, ook weer bedankt uiteraard! Of ze samen hebben geslapen... Tja, het ligt eraan wie je gelooft; Pierre's woorden of Davids gedachten
. Bedankt!Lisa, wauw, wauw, wauw... Ik heb al via de PM uitgebreider op je reactie gereageerd, maar ik vind het echt suuuuuuuuuuuuuuper!
Hier hoofdstuk 39.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 39.
My mother told me
Yes, she told me
I’d meet girls like you
She also told me stay away
Surrender – Simple Plan
‘Gaan we nou nog of hoe zit dat?’ Ongeduldig tikte Jeff met zijn voet tegen zijn koffer toen Seb, Nora en ik de trap af kwamen lopen. Seb en ik sleepten moeizaam onze tassen achter ons aan.My mother told me
Yes, she told me
I’d meet girls like you
She also told me stay away
Surrender – Simple Plan
‘We hebben de tijd,’ reageerde Seb kalm en hij deelde kauwgompjes uit.
‘We moeten onze vlucht anders wel halen, hoor,’ zei Barry na een blik op zijn horloge.
‘Relax, it’s Christmas,’ grijnsde Chuck en de rest moest lachen. Ik keek hem zuur aan, waardoor de anderen nog harder moesten lachen. Natuurlijk was het als een lopend vuurtje de ronde gegaan dat ik smorend zat was geweest en dat werd er telkens weer flink ingewreven. Ik rolde met mijn ogen toen Pierre opnieuw in lachen uitbarstte en keek toen dankbaar naar Annabel, die het voor me opnam.
‘Laat die arme jongen toch met rust,’ zei ze troostend en ze sloeg haar arm om mij heen. Ik grijnsde al triomfantelijk naar de anderen, maar die grijns vervaagde toen ze vervolgde: ‘Ik bedoel, het is af en toe best leuk om jezelf helemaal klem te zuipen. David is wat kleiner, hij kan minder hebben.’
Ik worstelde me onder haar arm uit en sloeg opstandig mijn armen over elkaar heen. De anderen kregen nog harder de slappe lach en iedereen begon chaotisch door elkaar heen te praten. Ik keek het groepje rond en zag dat bijna iedereen in de hal stond; Sam, Annabel, Katie, Nora, Nina, Jeff, Pierre, Chuck, Seb en Barry. Sam was inmiddels weer bijgedraaid nadat we er een tijdje over hadden gepraat. Ik had gezegd dat ik echt niet wist wie het meisje was dat me naar huis had gebracht en had al helemaal niet gezegd over mijn twijfels. Ik vond het vreselijk om te weten dat ze mij vertrouwde en ik niet eerlijk was geweest, maar daar wilde ik nu even niet aan denken.
‘Nou, zullen we dan maar gaan?’ stelde Pierre voor, die zijn pet en zijn zonnebril opzette.
Sam omhelsde Annabel even, pakte toen haar tas en nadat de rest haar voorbeeld had gevolgd, gingen we onze weg naar buiten.
‘Bedankt voor alles,’ zei ik en ik gaf Annabel drie kussen op haar wang.
‘Geen probleem, we vonden het zelf ook erg gezellig. Jullie komen toch nog wel eens terug, hè?’ vroeg Annabel, die knalrood werd toen Pierre haar ook drie kussen had gegeven.
‘Natuurlijk,’ antwoordde ik, ‘het was hier veel te gezellig.’
Toen iedereen echt afscheid had genomen -het duurde even voordat Seb en Nora van de slappe lach af waren-, stapten we met zijn zevenen in de grote tourbus.
‘Dag!’ riepen Nora, Annabel, Katie en Nina. Ze zwaaiden allemaal nog net voordat ze uit het zicht verdwenen.
Ik werd wakker van een hand die over mijn gezicht streek en rolde bijna uit mijn bed toen de tourbus stopte.
‘We zijn er,’ fluisterde Sam en ze kuste me. Ik glimlachte naar haar en kwam overeind. Halverwege de rit was ik even achterin gaan liggen om te slapen en blijkbaar had ik nogal lang doorgeslapen.
‘Zeg, David,’ grijnsde Pierre toen Sam en ik hand in hand naar het voorste gedeelte van de bus liepen, ‘weet je moeder nou eigenlijk wel al van Sam?’
‘Uiteraard,’ antwoordde ik, ‘ik denk dat ze een rolberoerte krijgt als ik een meisje mee naar huis neem waarover ik nog niet heb verteld.’ Ik moest grijnzen, omdat ik wist dat dat klopte. Mijn moeder was erg op mij gesteld, aangezien ik haar enige kind was. Vroeger verwende ze mij altijd heel erg en ze had altijd achter me gestaan, wat er ook gebeurde. Dat was ook de reden dat ze het zo vreselijk vond dat ik voor een beroep had gekozen waarbij ik vrijwel altijd van huis was, ze probeerde me nog iedere keer over te halen om ermee te stoppen. Dat meende ze niet echt natuurlijk, maar ik wist wel dat het haar verdrietig maakte. Ze had ook altijd direct een mening over mijn vriendinnen klaar; wie het ook waren, meestal mocht ze hen niet, puur omdat ze vond dat zij mij inpikten. Ik vond dat altijd wel grappig, omdat ik wist dat ze uiteindelijk toch alleen maar het beste voor mij wilde, maar mijn vriendinnen vonden het meestal minder leuk. Ik hoopte daarom ook dat ze Sam leuk zou vinden…
‘Vind je het eng?’ vroeg ik in Sams oor toen we de tourbus uitstapten op een grote parkeerplaats, net buiten de woonwijk waar al onze ouders woonden.
Sam haalde stoer haar schouders op. ‘Nee, hoor.’ Maar ik hoorde aan haar stem dat ze nerveus was.
‘Ze vindt je vast aardig.’ We pakten de tassen aan die Barry ons aangaf en begonnen toen door de vertrouwde straten te lopen. De straten waar ik was opgegroeid. De straten die ik miste als ik hier niet was. Hier speelde ik vroeger altijd, meestal met de rest van de band. We hadden hier heel wat potjes voetbal, verstoppertje en tikkertje gespeeld, samen hadden we hier onze jeugd doorgebracht. Ik keek om me heen en merkte verrast op dat het huis van die lieve, oude mevrouw Dumoulin te koop stond, waar ik vroeger altijd naartoe werd gebracht als mijn ouders niet thuis waren. Helaas wilde ze mij niet meer in huis toen ik een keer op de staart van een van haar katten was gaan staan en die nooit meer terug was gekomen. Sindsdien ging ik altijd naar de familie Bouvier, maar ik ben op latere leeftijd nog wel eens naar mevrouw Dumoulin gegaan om mijn excuses aan te bieden en sindsdien ging ik er nog regelmatig op bezoek als ik in Montréal was.
‘Hé, waarom staat het huis van mevrouw Dumoulin te koop?’ vroeg ik aan de anderen, maar die haalden hun schouders op.
Sam kneep in mijn hand. ‘Mooie buurt,’ zei ze.
We kwamen langs het voetbalveldje, waar nu een groepje jongens en meisjes gillend achter elkaar aanrenden. Toen ze ons in het oog kregen, staarden ze ons eerst met open mond aan, maar zodra een van de jongetjes zijn leren voetbal liet vallen, renden ze allemaal weg.
‘Mama, mama!’ hoorde ik een klein meisje roepen. ‘Ze zijn er!’
Overal verschenen langzamerhand gezichten voor de ramen; mensen zwaaiden opgewekt en wezen naar ons.
‘We zijn nog steeds populair,’ merkte Pierre grijnzend op.
‘Woon je hier ver vandaan?’ vroeg Sam, die belangstellend om zich heenkeek en nog altijd mijn hand vasthield.
‘Hier om de hoek is het.’ Ik begon wat sneller te lopen. Het was altijd traditie dat we eerst naar mijn huis gingen, omdat mijn ouders in het dichtstbijzijnde huis woonden in vergelijking met de anderen. Ik verheugde me erop om mijn ouders weer te zien en dan vooral mijn moeder, aangezien het alweer een paar weken geleden was dat ik hen voor het laatst had gezien.
‘We zijn er!’ riep ik opgetogen toen we de hoek om waren. Ik stond eindelijk weer voor het grote huis van mijn ouders. De grote oprit met de legergroene stationcar, het fonteintje, de grote ramen zonder ook maar een vlekje erop, het vrijwel altijd openstaande zolderraam en het glinsterende zwembad achter in de tuin.
‘David!’
Ik trok mijn hoofd met een ruk op en begon te stralen toen mijn moeder op haar sandalen de oprit af kwam rennen. Ze omhelsde me stevig en hield me toen lachend op afstand.
‘Je bent gegroeid, jongen,’ zei ze liefdevol en ze omhelsde me opnieuw. Ik werd rood doordat ik wist dat de anderen nu moeite moesten doen om hun lachen in te houden en doordat ik Sam hoorde giechelen. Mijn moeder was een schat, maar ze zei bij ieder bezoek dat ik gegroeid was en dat was meer iets dat ik liever hoorde toen ik nog jong was. Op latere leeftijd was ik inmiddels wel gaan accepteren dat ik klein was, vandaar dat ik die opmerking even negeerde.
‘Hoe gaat het met je, moeder?’ vroeg ik, om van onderwerp te veranderen.
‘Goed natuurlijk,’ antwoordde ze, maar ze schraapte veelbetekenend haar keel terwijl ze naar Sam keek.
‘Oh!’ zei ik en ik zette mijn tas neer, zodat ik Sams hand kon pakken en haar naar me toe kon trekken.
‘Hallo, mevrouw Desrosiers,’ glimlachte Sam verlegen, ‘ik ben Samantha.’
Ik hoorde hoe Pierre zijn lachen nu niet meer in kon houden, nadat Sam beleefd had geglimlacht en mijn moeders hand had geschud.
‘Dag, Samantha.’
Gespannen keek ik toe hoe mijn moeder reageerde, maar gelukkig glimlachte ze hartelijk. Ik zuchtte opgelucht; ook door mijn moeder was ze goedgekeurd.
‘Kom, ik heb drinken binnen staan en jullie ouders zullen zo ook wel zo komen.’ Mijn moeder keek naar de rest van de band. ‘Wat heerlijk dat jullie er allemaal weer zijn, jongens. Vanavond eten we hier met zijn allen.’
‘Het is inderdaad heerlijk om weer terug te zijn,’ verzuchtte Seb, terwijl we allemaal naar binnen liepen en zo door de achterdeur op het terras uitkwamen. Het was echt prachtig weer; ik zweette me kapot, ook al had ik alleen een korte broek, een shirt en losse skateschoenen aan. De rest zag er trouwens ook allemaal erg zomers uit; Pierre, Seb, Jeff en Chuck droegen ook allemaal een korte broek en een shirt en Sam had een kort, gebloemd rokje aan (maar ook weer niet té kort, dat zou geen goede indruk op mijn moeder maken) en een felgekleurd strapless topje.
Ik sloeg mijn arm om haar heen nadat we waren gaan zitten op de grote tuinstoelen.
‘Waar is papa?’ vroeg ik terwijl mijn moeder voor ons allemaal ijskoude frisdrank in glazen schonk.
‘Die komt zo, hij is nog even bij meneer Lefebvre. Er was iets mis met diens auto en hij was even helpen.’
Net op dat moment hoorden we twee zware mannenstemmen op precies hetzelfde moment: ‘Sebastien!’ en ‘David!’ roepen.
Laatst gewijzigd door Imke op 09 jun 2008 17:28, 1 keer totaal gewijzigd.
NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!! GEEN CLIFHANGER! *GRIJPT IMKE* YOU EVIL LITTLE WITCH! Ik vind David zijn moeder leuk 
'je bent gegroeid'
'je bent gegroeid' When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Oeh! weer een goed stukje!
Maar ik wil wel dat Pierre nog bij Annabel komt! die waren ook zo schattig samen
En ik had één foutje:
‘Kom, ik heb drinken binnen staan en jullie ouders zullen zo ook wel zo komen.’je hebt twee keer 'zo'.. gewoon klein foutje Ik denk ik zeg het gewoon even
Ik ben blij dat je mijn reactie leuk vond
Snel weer een stukje!
Maar ik wil wel dat Pierre nog bij Annabel komt! die waren ook zo schattig samen
En ik had één foutje:
‘Kom, ik heb drinken binnen staan en jullie ouders zullen zo ook wel zo komen.’je hebt twee keer 'zo'.. gewoon klein foutje
Ik denk ik zeg het gewoon evenIk ben blij dat je mijn reactie leuk vond
Snel weer een stukje!
Follow your heart, and you will find out that you can do everything, you never tought you could
Geweldig stuk! Je sluit het weer spannend af
The quiet scares me cause it screams the truth
Mirry, zo'n cliffhanger was het nou ook weer niet! XD
Lisa, bedankt! Dat foutje pas ik aan, thanks!
Darkstar, nee, dat zijn ze niet. David is enigkind .
Sanne, nouhou, het was helemaal niet spannend bedoeld! Nou ja, bedankt .
Sorry voor de korte reacties, maar ik ben moe en ik wil slapen [A].
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘David!’ riep mijn vader nog een keer en ik sprong op om hem te omhelzen. ‘Hoe is het, zoon?’
‘Helemaal goed!’ antwoordde ik opgetogen.
‘En, hoe was de tour?’ Hij hield me op afstand om me wat beter te bekijken en vervolgens naar het gezelschap dat aan tafel zat. ‘Zo!’ zei hij toen zijn blik op Sam viel. ‘Jij moet Sam zijn! Ik heb al veel verhalen over je gehoord!’ Hij liep grijnzend naar haar toe om Sams hand te schudden, die hem verlegen aankeek en ook opstond.
‘Aangenaam kennis te maken, meneer,’ glimlachte ze.
Mijn vader wuifde die beleefdheid weg. ‘Laat dat meneer maar achterwege en noem me maar gewoon Pascal.’
Ik ging samen met Sam weer zitten en keek van Seb en zijn vader die elkaar ook opgewekt begroetten naar Chuck, wiens telefoon afging. Hij sprong op toen hij zag wie het was, begon te stralen en riep in de telefoon: ‘Penny!’
Ik keek hem verrast aan. Penny, daar had ik allang niets meer van gehoord! Penny was een meisje dat ook hier in de wijk woonde en dat al vanaf dat ze in de zandbak konden spelen, bevriend was met Chuck. Chuck en zij waren vooral samen opgegroeid doordat hun moeders zo goed bevriend waren; daardoor werden ze gedwongen altijd samen te spelen en sindsdien hadden zij altijd al een erg speciale en hechte vriendschap gehad. Er waren periodes dat ze elkaar minder spraken, maar dat vonden zij nooit erg. Nu had ik echter al een hele tijd niets meer over haar gehoord van Chuck, vandaar dat dit een beetje als een verrassing kwam.
‘Ik dwing je om hierheen te komen!’ lachte Chuck, die rondjes over het grasveld was gaan lopen en een grote grijns op zijn gezicht had. ‘Nee, je komt maar gewoon!’
‘Wie is Penny?’ vroeg Sam, die een slok drinken nam.
‘Penny is Chucks jeugdvriendin. Echt al enorm lang bevriend. Als wij in Montréal zijn, is Penny er eigenlijk ook altijd wel,’ antwoordde ik.
‘En…’ begon Sam en ze keek me vragend aan. Ze hoefde haar zin echter niet af te maken.
‘Nee, ze hebben niets en hebben ook nooit iets gehad. Op de basisschool en op de middelbare dacht iedereen van wel, maar het is nooit zo geweest.’
‘David, wil je even je tassen naar boven brengen?’ riep mijn moeder door alle gesprekken heen. Ze was bijna over mijn koffer gestruikeld en had daarmee bijna het dienblad met zelfgemaakte brownies laten vallen.
‘Jep.’ Ik stond op en trok Sam ook overeind. ‘Jij gaat ook mee.’
Grijnzend nam ook Sam haar koffer en samen liepen we het huis binnen, de grote trap op en gingen een van de kamers op de overloop binnen. We waren aanbeland in de slaapkamer waar ik al mijn jeugdjaren had doorgebracht. Ik had er gezeten toen de eerste puberruzies met mijn ouders begonnen, waar ik mijn eerste vriendinnetjes mee naartoe had gebracht, waar ik mijn eerste liefdesverdriet had verwerkt en zo nog veel meer. Hier was ik opgegroeid.
‘Dit is mijn ka -’ begon ik, maar ik werd knalrood toen mij iets opviel. Toen ik jonger was, vonden Pierre en ik het erg stoer om posters van dames op te hangen die nogal schaars gekleed waren en ik had die posters er nooit meer afgehaald.
Sam proestte het uit bij het zien van mijn rode gezicht.
‘Ja, eh… Vroeger… Nou ja, Pierre en ik…’ Ik nam haar vlug mee naar mijn bed, zodat ze met haar rug naar de muur met de posters toe kwam te staan. Sam sloeg haar armen om mijn nek en grijnsde.
‘Ik ben het gewend, bij mij was het gênanter.’ Ze zoende me uitgebreid en we daalden samen neer op het krappe eenpersoonsbed. ‘Ik denk dat ik vannacht maar in de logeerkamer slaap,’ zei ze toen met een serieus gezicht, waardoor ik haar geschrokken aankeek.
‘Dat dacht ik toch van niet,’ sputterde ik verontwaardigd tegen. ‘Jij…’
‘Grapje, schat.’ Sam lachte en trok mij op zich, maar kronkelde onder me vandaan toen ik haar kietelde.
‘Jij durft wel!’ zei ik en ik zoende haar in haar hals, terwijl zij met haar handen over mijn rug streek.
‘Je ouders vinden het toch wel goed dat wij samen slapen en zo?’ vroeg ze toen op een ietwat bezorgde toon.
‘Lieverd, we zijn volwassen. Ook al vinden ze het niet goed, dan hebben ze daar nog vrij weinig over te zeggen.’ Ik hervatte mijn actie door haar opnieuw te zoenen en dit keer onderbrak zij me niet, maar het gestommel op de trap.
‘David? Sam?’ hoorde ik mijn moeder vragen. Sam en ik schoten als één persoon overeind en trokken haastig onze kleren recht, terwijl mijn moeder klopte en in de deuropening verscheen. Onze gezichten verrieden echter al genoeg en het duurde dan ook even totdat het tot haar doordrong. Ze had een aantal lakens in haar hand, die ze bijna had laten vallen.
‘Oh,’ begon ze uiteindelijk, terwijl Sam en ik haar met onschuldige gezichten aankeken. ‘Ik geloof dat… ik stoor?’
Ik kuchte. ‘Nee hoor,’ loog ik.
Toen zuchtte mijn moeder. ‘Ach, ik weet nog hoe het was toen ik zelf jong was…’ Mijmerend liep ze naar het bed toe, terwijl wij opstonden zodat zij de lakens erop kon leggen. ‘Je vader en ik zijn zelf ook jong geweest, weet je.’
Ik voelde hoe het schaamrood weer naar mijn kaken liep.
‘Wij werden ook wel eens betrapt door je opa en oma,’ ging mijn moeder door, die niets van mijn gêne merkte. ‘Maar dat hoort erbij als je nog jong bent, toch?’
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Sam haar vuist in haar mond stopte om het niet uit te gieren van het lachen en ik wilde dat ik terplekke door de grond kon zakken.
‘Maar goed,’ haalde mijn moeder mij goddank weer uit mijn nachtmerrie, ‘ik kwam even vragen of jullie me willen helpen met het klaarmaken van de tafel. Iedereen is er nu.’
‘Heeft u nog hulp nodig in de keuken?’ bood Sam aan, die nog altijd moeite moest doen om niet in lachen uit te barsten.
‘Dat zou fijn zijn, liefje,’ antwoordde mijn moeder dankbaar. ‘Komen jullie zo naar beneden?’
Zodra de deur achter haar dicht was gevallen, kon Sam zich niet langer bedwingen en proestte ze het uit, terwijl ik voor zover mogelijk nog roder werd.
‘Laten we maar naar beneden gaan,’ mompelde ik en Sam zoende me giechelend.
‘David!’ Ik werd om de hals gevlogen door een meisje, wiens paardenstaart in mijn gezicht zwiepte.
‘Penny!’ riep ik op mijn beurt en we lieten elkaar weer los, zodat ik haar beter kon bekijken. Ze was een paar centimeter gegroeid in vergelijking met de vorige keren, maar verder zag ze er nog hetzelfde uit als toen ik haar voor het laatst had gezien. Haar reebruine ogen keken nieuwsgierig van mij naar Sam en haar eeuwige sproetjes waren nog steeds duidelijk zichtbaar rond haar neus.
‘Sam, dit is Penny. Penny, Sam,’ stelde ik hen aan elkaar voor en ik keek grijnzend toe hoe ze elkaar lachend een hand gaven.
‘Leuk om je te ontmoeten,’ zeiden ze allebei tegelijk en we moesten allemaal lachen. Chuck verscheen naast Penny en sloeg een arm om haar heen.
‘Ik ga even je moeder in de keuken helpen, David,’ zei Sam toen en ze liep weer naar binnen.
In de tuin was het een chaos; de ouders van Chuck, Jeff en Pierre waren inmiddels ook gearriveerd en het was één drukke, maar wel gezellig boel.
Lisa, bedankt! Dat foutje pas ik aan, thanks!
Darkstar, nee, dat zijn ze niet
. David is enigkind .Sanne, nouhou, het was helemaal niet spannend bedoeld!
Nou ja, bedankt .Sorry voor de korte reacties, maar ik ben moe en ik wil slapen [A].
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 40.
Mommy’s all right
And daddy’s all right
They just seem a little weird
Surrender, surrender, just don’t give yourself away
Surrender – Simple Plan
Ik trok mijn hoofd met een ruk op toen er twee lachende mannen van middelbare leeftijd het terras opstapten. Bij de rechtse man was het net alsof ik in het gezicht van een oudere Seb keek; zijn vader en hij leken als twee druppels water op elkaar. De linkse man was vrij klein en had dezelfde lichaamshouding als ik, zoals ik vaak te horen kreeg.Mommy’s all right
And daddy’s all right
They just seem a little weird
Surrender, surrender, just don’t give yourself away
Surrender – Simple Plan
‘David!’ riep mijn vader nog een keer en ik sprong op om hem te omhelzen. ‘Hoe is het, zoon?’
‘Helemaal goed!’ antwoordde ik opgetogen.
‘En, hoe was de tour?’ Hij hield me op afstand om me wat beter te bekijken en vervolgens naar het gezelschap dat aan tafel zat. ‘Zo!’ zei hij toen zijn blik op Sam viel. ‘Jij moet Sam zijn! Ik heb al veel verhalen over je gehoord!’ Hij liep grijnzend naar haar toe om Sams hand te schudden, die hem verlegen aankeek en ook opstond.
‘Aangenaam kennis te maken, meneer,’ glimlachte ze.
Mijn vader wuifde die beleefdheid weg. ‘Laat dat meneer maar achterwege en noem me maar gewoon Pascal.’
Ik ging samen met Sam weer zitten en keek van Seb en zijn vader die elkaar ook opgewekt begroetten naar Chuck, wiens telefoon afging. Hij sprong op toen hij zag wie het was, begon te stralen en riep in de telefoon: ‘Penny!’
Ik keek hem verrast aan. Penny, daar had ik allang niets meer van gehoord! Penny was een meisje dat ook hier in de wijk woonde en dat al vanaf dat ze in de zandbak konden spelen, bevriend was met Chuck. Chuck en zij waren vooral samen opgegroeid doordat hun moeders zo goed bevriend waren; daardoor werden ze gedwongen altijd samen te spelen en sindsdien hadden zij altijd al een erg speciale en hechte vriendschap gehad. Er waren periodes dat ze elkaar minder spraken, maar dat vonden zij nooit erg. Nu had ik echter al een hele tijd niets meer over haar gehoord van Chuck, vandaar dat dit een beetje als een verrassing kwam.
‘Ik dwing je om hierheen te komen!’ lachte Chuck, die rondjes over het grasveld was gaan lopen en een grote grijns op zijn gezicht had. ‘Nee, je komt maar gewoon!’
‘Wie is Penny?’ vroeg Sam, die een slok drinken nam.
‘Penny is Chucks jeugdvriendin. Echt al enorm lang bevriend. Als wij in Montréal zijn, is Penny er eigenlijk ook altijd wel,’ antwoordde ik.
‘En…’ begon Sam en ze keek me vragend aan. Ze hoefde haar zin echter niet af te maken.
‘Nee, ze hebben niets en hebben ook nooit iets gehad. Op de basisschool en op de middelbare dacht iedereen van wel, maar het is nooit zo geweest.’
‘David, wil je even je tassen naar boven brengen?’ riep mijn moeder door alle gesprekken heen. Ze was bijna over mijn koffer gestruikeld en had daarmee bijna het dienblad met zelfgemaakte brownies laten vallen.
‘Jep.’ Ik stond op en trok Sam ook overeind. ‘Jij gaat ook mee.’
Grijnzend nam ook Sam haar koffer en samen liepen we het huis binnen, de grote trap op en gingen een van de kamers op de overloop binnen. We waren aanbeland in de slaapkamer waar ik al mijn jeugdjaren had doorgebracht. Ik had er gezeten toen de eerste puberruzies met mijn ouders begonnen, waar ik mijn eerste vriendinnetjes mee naartoe had gebracht, waar ik mijn eerste liefdesverdriet had verwerkt en zo nog veel meer. Hier was ik opgegroeid.
‘Dit is mijn ka -’ begon ik, maar ik werd knalrood toen mij iets opviel. Toen ik jonger was, vonden Pierre en ik het erg stoer om posters van dames op te hangen die nogal schaars gekleed waren en ik had die posters er nooit meer afgehaald.
Sam proestte het uit bij het zien van mijn rode gezicht.
‘Ja, eh… Vroeger… Nou ja, Pierre en ik…’ Ik nam haar vlug mee naar mijn bed, zodat ze met haar rug naar de muur met de posters toe kwam te staan. Sam sloeg haar armen om mijn nek en grijnsde.
‘Ik ben het gewend, bij mij was het gênanter.’ Ze zoende me uitgebreid en we daalden samen neer op het krappe eenpersoonsbed. ‘Ik denk dat ik vannacht maar in de logeerkamer slaap,’ zei ze toen met een serieus gezicht, waardoor ik haar geschrokken aankeek.
‘Dat dacht ik toch van niet,’ sputterde ik verontwaardigd tegen. ‘Jij…’
‘Grapje, schat.’ Sam lachte en trok mij op zich, maar kronkelde onder me vandaan toen ik haar kietelde.
‘Jij durft wel!’ zei ik en ik zoende haar in haar hals, terwijl zij met haar handen over mijn rug streek.
‘Je ouders vinden het toch wel goed dat wij samen slapen en zo?’ vroeg ze toen op een ietwat bezorgde toon.
‘Lieverd, we zijn volwassen. Ook al vinden ze het niet goed, dan hebben ze daar nog vrij weinig over te zeggen.’ Ik hervatte mijn actie door haar opnieuw te zoenen en dit keer onderbrak zij me niet, maar het gestommel op de trap.
‘David? Sam?’ hoorde ik mijn moeder vragen. Sam en ik schoten als één persoon overeind en trokken haastig onze kleren recht, terwijl mijn moeder klopte en in de deuropening verscheen. Onze gezichten verrieden echter al genoeg en het duurde dan ook even totdat het tot haar doordrong. Ze had een aantal lakens in haar hand, die ze bijna had laten vallen.
‘Oh,’ begon ze uiteindelijk, terwijl Sam en ik haar met onschuldige gezichten aankeken. ‘Ik geloof dat… ik stoor?’
Ik kuchte. ‘Nee hoor,’ loog ik.
Toen zuchtte mijn moeder. ‘Ach, ik weet nog hoe het was toen ik zelf jong was…’ Mijmerend liep ze naar het bed toe, terwijl wij opstonden zodat zij de lakens erop kon leggen. ‘Je vader en ik zijn zelf ook jong geweest, weet je.’
Ik voelde hoe het schaamrood weer naar mijn kaken liep.
‘Wij werden ook wel eens betrapt door je opa en oma,’ ging mijn moeder door, die niets van mijn gêne merkte. ‘Maar dat hoort erbij als je nog jong bent, toch?’
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Sam haar vuist in haar mond stopte om het niet uit te gieren van het lachen en ik wilde dat ik terplekke door de grond kon zakken.
‘Maar goed,’ haalde mijn moeder mij goddank weer uit mijn nachtmerrie, ‘ik kwam even vragen of jullie me willen helpen met het klaarmaken van de tafel. Iedereen is er nu.’
‘Heeft u nog hulp nodig in de keuken?’ bood Sam aan, die nog altijd moeite moest doen om niet in lachen uit te barsten.
‘Dat zou fijn zijn, liefje,’ antwoordde mijn moeder dankbaar. ‘Komen jullie zo naar beneden?’
Zodra de deur achter haar dicht was gevallen, kon Sam zich niet langer bedwingen en proestte ze het uit, terwijl ik voor zover mogelijk nog roder werd.
‘Laten we maar naar beneden gaan,’ mompelde ik en Sam zoende me giechelend.
‘David!’ Ik werd om de hals gevlogen door een meisje, wiens paardenstaart in mijn gezicht zwiepte.
‘Penny!’ riep ik op mijn beurt en we lieten elkaar weer los, zodat ik haar beter kon bekijken. Ze was een paar centimeter gegroeid in vergelijking met de vorige keren, maar verder zag ze er nog hetzelfde uit als toen ik haar voor het laatst had gezien. Haar reebruine ogen keken nieuwsgierig van mij naar Sam en haar eeuwige sproetjes waren nog steeds duidelijk zichtbaar rond haar neus.
‘Sam, dit is Penny. Penny, Sam,’ stelde ik hen aan elkaar voor en ik keek grijnzend toe hoe ze elkaar lachend een hand gaven.
‘Leuk om je te ontmoeten,’ zeiden ze allebei tegelijk en we moesten allemaal lachen. Chuck verscheen naast Penny en sloeg een arm om haar heen.
‘Ik ga even je moeder in de keuken helpen, David,’ zei Sam toen en ze liep weer naar binnen.
In de tuin was het een chaos; de ouders van Chuck, Jeff en Pierre waren inmiddels ook gearriveerd en het was één drukke, maar wel gezellig boel.
Imkee!
Yeah eindelijk kan ik hier ook even bij zetten dat ik je verhaal fabulous vind!
Wanneer komt het volgende hoofdstuk? Morgen bij Diggel maar even doorschrijven xD.
x
Yeah eindelijk kan ik hier ook even bij zetten dat ik je verhaal fabulous vind!
Wanneer komt het volgende hoofdstuk? Morgen bij Diggel maar even doorschrijven xD.
x
And you can't fight the moment of truth in your lies.
Hahaha Davids moeder Superfantastischgeweldig weer Imke!
Superfantastischgeweldig weer Imke!The quiet scares me cause it screams the truth
hahah! Super stukje weer!
Die moeder van David is echt super grappig:P
ik zat echt met een grote grijns op mijn gezicht toen ik het las.. ik kon het helemaal voor me zien, hoe hij zo rood zou worden terwijl zijn moeder gewoon doorging met genante verhalen vertellen:P
echt leuk weer!
Ik hoop dat je snel weer een stukje post!
Die moeder van David is echt super grappig:P
ik zat echt met een grote grijns op mijn gezicht toen ik het las.. ik kon het helemaal voor me zien, hoe hij zo rood zou worden terwijl zijn moeder gewoon doorging met genante verhalen vertellen:P
echt leuk weer!
Ik hoop dat je snel weer een stukje post!
Follow your heart, and you will find out that you can do everything, you never tought you could
Mhuhahaha, ik ga je vaker opstoken op msn 
Moeder: *kletst*
Sam: *ligt in deuk*
David: Grond, ga open grond! *panics*
BTW, ik had nog een geniaal idee voor je, wil hem met je delen, dus spreek me ff aan op msn als je dr bent
Moeder: *kletst*
Sam: *ligt in deuk*
David: Grond, ga open grond! *panics*
BTW, ik had nog een geniaal idee voor je, wil hem met je delen, dus spreek me ff aan op msn als je dr bent
When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Darkstar, thanks XD. Ik vind haar ook grappig .
Juul, jeej, jij bent eindelijk ook lid! Thanks meid, je weet dat jij in de klas altijd voorproefjes krijgt. Jammer dat ik vandaag bij Diggel niet verder kon schrijven, omdat ik er de eerste tien minuten al uit werd gestuurd, maar ach...
Sanne, wieeej, thanks!
Lisa, waah, wat een toffe reactie. Thaaaanks!
Mirry, goed idee, daar komen grappige situaties uit XD. Loool. En ik ga je idee verwerken, ja.
Hier een nieuw stuk! Het eindigt een beetje abrupt, maar ik kon niet echt een goede scheiding tussen dit stuk en het volgende maken ^^.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Dag David,’ glimlachte ze, ‘wat fijn om je weer te zien.’
‘Het is ook heerlijk om weer terug te zijn,’ antwoordde ik opgewekt.
‘Maar, eh…’ Mevrouw Bouvier boog zich wat verder naar me toe en keek me nieuwsgierig aan. ‘Waar is die Sam nou? Ik heb er zoveel over gehoord.’
Ik moest lachen. ‘Weet dan echt iedereen het?’
‘Je moeder was er erg enthousiast over,’ zei mevrouw Bouvier schouderophalend.
Ik grijnsde. ‘Dat dacht ik al. Oh, daar zul je haar net hebben.’
Sam kwam met een grote stapel borden naar buiten en zette die voorzichtig op de lange tuintafel neer, terwijl ze intussen kennismaakte met Sebs moeder en Jeffs ouders.
‘Ja, hij is heel lief,’ hoorde ik haar lachend zeggen, ‘en hij gedraagt zich goed, hoor.’ Ze knipoogde naar me toen ze zag dat ik haar kant opkeek en liep vervolgens weer naar binnen, nadat ze zich had geëxcuseerd tegenover mevrouw Lefebvre en meneer en mevrouw Stinco. Ik liep er erachteraan en zag dat ze met mijn moeder in gesprek was geraakt over een of ander vaag recept.
Ik ging achter haar staan en sloeg mijn armen om haar middel heen. Sam schrok zich een ongeluk, moest lachen toen ze zag dat ik het was en liep met twee schalen eten naar buiten, terwijl ze plagerig haar tong uitstak.
‘En?’ vroeg ik zodra ze buiten gehoorafstand was.
‘Wat is Sam een leuk meisje,’ antwoordde mijn moeder meteen en ze veegde haar handen aan haar schort af. ‘Veel leuker dan die Avril* bijvoorbeeld.’
Ik dacht terug aan de periode dat ik een relatie met Avril had. Dat was een geweldige tijd geweest, samen konden we helemaal losgaan. Avril had zich nooit iets van de buitenwereld aangetrokken en ging altijd haar eigen gangetje, ze deed waar ze zelf zin in had en wat zij leuk vond. Het was best leuk geweest om samen zo rebels te zijn en telkens de boel op stelten te zetten, maar op den duur was het erg gaan vervelen om steeds weer rekening van vernielde hotelkamers te krijgen en genante foto’s van ons in de roddelbladen te zien staan.
‘Ach,’ zei ik, ‘Avril is ook een erg leuke meid, je vond het gewoon niet leuk dat mijn reputatie in die tijd nogal verslechterde.’ Dat was waar. Mijn moeder mocht Avril niet om die reden en dat had ze altijd duidelijk gemaakt. Uiteindelijk was ik zelf in gaan zien dat zij en ik gewoon niet bij elkaar pasten en na veel te hebben gepraat, hadden we samen besloten om een punt achter onze relatie te zetten.
‘Hm, dat blijf je maar beweren, maar toch vind ik nog steeds dat ze niet geschikt voor jou was. In tegenstelling tot Sam, die zo te zien goed bij jou past.’
Ik glimlachte en hielp haar mee een zware schaal uit de oven te tillen.
‘Dit is ook een stuk serieuzer dan met Avril, denk ik,’ zei ik toen in gedachten verzonken. ‘Met Avril had ik vooral lol en zo, maar met Sam kan ik ook serieuze gesprekken hebben.’
Mijn moeder knikte, terwijl ze druk met het zout en peper in de weer ging.
‘David…’ begon ze te toen aarzelend en ze bleef naar de saus kijken die ze aan het maken was. ‘Ik, eh… nou ja, toen ik straks binnenkwam en jullie… nou, jullie… eh…’
‘Mam, ik ben oud genoeg om dat te doen,’ zei ik en dit keer was ik degene die moeite moest doen om zijn lachen in te houden.
‘Ja, ja, dat weet ik ook wel,’ zei mijn moeder haastig, ‘maar… jullie doen het…’ Ze wierp een vluchtige blik over haar schouder om te controleren of er niemand meeluisterde. ‘Jullie doen het toch wel veilig, hè?’ vervolgde ze toen op fluistertoon en ik verslikte me in het stuk stokbrood dat ik zojuist in mijn mond dat gestopt.
‘Mááám!’ riep ik met rode wangen uit en ik hoestte.
‘Het is een heel normale vraag, David!’ antwoordde ze en ze werd zelf ook rood. ‘Als er een kans is dat ik binnenkort grootmoeder word, zou ik dat graag willen weten.’
Ik wendde mijn vuurrode gezicht af door te doen alsof ik iets uit de koelkast pakte. Toen ik weer overeind kwam, zag ik dat mijn moeder me nog steeds afwachtend aankeek.
‘Ja, nou ja,’ sputterde ik uiteindelijk. ‘We doen het veilig, ja.’ Ik stopte vlug een nieuw stuk stokbrood in mijn mond. ‘Ik denk niet dat het een goede timing is om nu aan kinderen te beginnen,’ bracht ik toen moeizaam met volle mond uit.
‘Nee, dat lijkt mij ook niet,’ antwoordde mijn moeder in gedachten verzonken en ze roerde verstrooid in haar saus.
‘Eh…’ zei ik toen ongemakkelijk en ik probeerde van onderwerp te veranderen. ‘Is er hier nog iets spannends gebeurd de afgelopen tijd waar ik nog niet vanaf weet?’
‘Hm…’ Ze dacht even na. ‘Nou… Ik hoorde van Penny dat er geruchten gaan dat het niet zo goed gaat tussen Céline en Patrick.’
Geschrokken keek ik haar aan. Céline en Patrick waren de ouders van Chuck.
‘Hoezo, het gaat niet goed tussen hen?’ vroeg ik en ik vergat dat ik bestek aan het pakken was.
‘Volgens Penny maken ze ontzettend veel ruzie. Zij komt er natuurlijk regelmatig en haar moeder en mevrouw Comeau zijn goed bevriend, waardoor ze dat allemaal weet.’
‘Maar meneer en mevrouw Comeau hebben altijd al veel ruzie gemaakt, toch?’
‘Ja, maar de laatste tijd écht heel erg veel.’
‘Gaan… gaan ze scheiden?’ vroeg ik met ingehouden adem.
Mijn moeder schudde triest haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Volgens Penny zou dat het beste zijn, maar zelf willen ze het niet omwille van Chuck.’
‘Maar dat is belachelijk!’ riep ik uit. ‘Ze kunnen niet alleen voor Chuck bij elkaar blijven!’
Mijn moeder gebaarde me haastig dat ik stil moest zijn. ‘Je houdt je mond hierover, dit gaat niemand iets aan.’
‘Weet Chuck ervan?’ vroeg ik toen ik me realiseerde dat Chuck er nooit met een woord over had gerept.
‘Ik denk het niet,’ antwoordde mijn moeder, ‘dus begin er niet over tegen hem. Hij zal er uiteindelijk zelf wel achter komen.’
Maar dat betwijfelde ik. Chuck kon enorm naïef zijn als hij bepaalde problemen niet onder ogen wilde komen, waardoor ik me dus afvroeg of hij dit ooit zou merken.
‘Hier, ga dat bestek eens op tafel leggen,’ kapte mijn moeder de discussie af en ze gaf me nog wat messen.
Een beetje verward liep ik naar buiten en keek bedenkelijk naar Chuck, die een verhaal tegen Penny en Sam aan het vertellen was. Hij gebruikte zijn armen en handen vaak om te communiceren en ook dit keer maakte hij wijde gebaren.
‘Hé David, heeft Sam geen tweelingzus of zo?’ vroeg Pierre’s vader, die mij hard op mijn schouder sloeg. De andere vaders bulderden van het lachen en ik lachte ook, maar dan wel als een boer met kiespijn.
‘Even zonder gekheid,’ zei mijn vader toen de andere vaders weer in hun eigen gesprekken verwikkeld waren. ‘Sam is echt een leuk meisje. Als zij mijn schoondochter wordt, zou dat geweldig zijn.’
Ik knikte en liep vlug richting Seb, die in zijn eentje aan de andere kant van de tuin zat. Hij zat aan de rand van de grote vijver en streek verstrooid met zijn vingertoppen over het wateroppervlak, dat steeds rimpelde. Hij keek even op toen ik naast hem kwam zitten en tikte toen tegen een voorbij zwemmende vis aan.
‘Fijn om weer terug te zijn, vind je ook niet?’ vroeg ik uiteindelijk, toen hij niets zei. Hij glimlachte.
‘Ja.’
Ik keek over mijn schouder naar de chaos op het terras, waar iedereen druk met elkaar aan het praten was en waar er veel gelachen werd. Ik vond dat Seb zich vreemd gedroeg, zo stil en in zichzelf getrokken. De rest van de dag was hij erg vrolijk geweest, maar nu opeens niet meer.
‘David,’ vroeg hij toen zachtjes, ‘hoe lang blijven we hier?’
Ik staarde hem aan. ‘Hoezo?’
Seb haalde zijn schouders op. ‘Gewoon.’
‘Wil je weg hier dan? Je zei dat je juist zo blij was om hier terug te zijn?’ Ik keek toe hoe Seb met zijn vingers door het water bleef gaan en hoe hij zweeg. Plotseling stond hij op.
‘Ik zei toch dat het gewoon een vraag was!’ snauwde hij geïrriteerd en hij liep richting de anderen.
Verward staarde ik hem na. Wat was dat nou weer? Zou er ook iets met hem zijn? Het begon me een beetje te duizelen. Er waren al zoveel problemen op me afgekomen de afgelopen tijd en ik moest schijnheilig blijven doen tegenover de buitenwereld, wat ik spuugzat was.
*Avril Lavigne
.Juul, jeej, jij bent eindelijk ook lid! Thanks meid, je weet dat jij in de klas altijd voorproefjes krijgt. Jammer dat ik vandaag bij Diggel niet verder kon schrijven, omdat ik er de eerste tien minuten al uit werd gestuurd, maar ach...
Sanne, wieeej, thanks!
Lisa, waah, wat een toffe reactie
. Thaaaanks!Mirry, goed idee, daar komen grappige situaties uit XD. Loool. En ik ga je idee verwerken, ja.
Hier een nieuw stuk! Het eindigt een beetje abrupt, maar ik kon niet echt een goede scheiding tussen dit stuk en het volgende maken ^^.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 41.
The day is gone
It's cold out
I walk alone as you fade out
I don't know why I'm reaching out
Crash And Burn – Simple Plan
De moeder van Pierre kwam naar me toe lopen en gaf me drie zoenen.The day is gone
It's cold out
I walk alone as you fade out
I don't know why I'm reaching out
Crash And Burn – Simple Plan
‘Dag David,’ glimlachte ze, ‘wat fijn om je weer te zien.’
‘Het is ook heerlijk om weer terug te zijn,’ antwoordde ik opgewekt.
‘Maar, eh…’ Mevrouw Bouvier boog zich wat verder naar me toe en keek me nieuwsgierig aan. ‘Waar is die Sam nou? Ik heb er zoveel over gehoord.’
Ik moest lachen. ‘Weet dan echt iedereen het?’
‘Je moeder was er erg enthousiast over,’ zei mevrouw Bouvier schouderophalend.
Ik grijnsde. ‘Dat dacht ik al. Oh, daar zul je haar net hebben.’
Sam kwam met een grote stapel borden naar buiten en zette die voorzichtig op de lange tuintafel neer, terwijl ze intussen kennismaakte met Sebs moeder en Jeffs ouders.
‘Ja, hij is heel lief,’ hoorde ik haar lachend zeggen, ‘en hij gedraagt zich goed, hoor.’ Ze knipoogde naar me toen ze zag dat ik haar kant opkeek en liep vervolgens weer naar binnen, nadat ze zich had geëxcuseerd tegenover mevrouw Lefebvre en meneer en mevrouw Stinco. Ik liep er erachteraan en zag dat ze met mijn moeder in gesprek was geraakt over een of ander vaag recept.
Ik ging achter haar staan en sloeg mijn armen om haar middel heen. Sam schrok zich een ongeluk, moest lachen toen ze zag dat ik het was en liep met twee schalen eten naar buiten, terwijl ze plagerig haar tong uitstak.
‘En?’ vroeg ik zodra ze buiten gehoorafstand was.
‘Wat is Sam een leuk meisje,’ antwoordde mijn moeder meteen en ze veegde haar handen aan haar schort af. ‘Veel leuker dan die Avril* bijvoorbeeld.’
Ik dacht terug aan de periode dat ik een relatie met Avril had. Dat was een geweldige tijd geweest, samen konden we helemaal losgaan. Avril had zich nooit iets van de buitenwereld aangetrokken en ging altijd haar eigen gangetje, ze deed waar ze zelf zin in had en wat zij leuk vond. Het was best leuk geweest om samen zo rebels te zijn en telkens de boel op stelten te zetten, maar op den duur was het erg gaan vervelen om steeds weer rekening van vernielde hotelkamers te krijgen en genante foto’s van ons in de roddelbladen te zien staan.
‘Ach,’ zei ik, ‘Avril is ook een erg leuke meid, je vond het gewoon niet leuk dat mijn reputatie in die tijd nogal verslechterde.’ Dat was waar. Mijn moeder mocht Avril niet om die reden en dat had ze altijd duidelijk gemaakt. Uiteindelijk was ik zelf in gaan zien dat zij en ik gewoon niet bij elkaar pasten en na veel te hebben gepraat, hadden we samen besloten om een punt achter onze relatie te zetten.
‘Hm, dat blijf je maar beweren, maar toch vind ik nog steeds dat ze niet geschikt voor jou was. In tegenstelling tot Sam, die zo te zien goed bij jou past.’
Ik glimlachte en hielp haar mee een zware schaal uit de oven te tillen.
‘Dit is ook een stuk serieuzer dan met Avril, denk ik,’ zei ik toen in gedachten verzonken. ‘Met Avril had ik vooral lol en zo, maar met Sam kan ik ook serieuze gesprekken hebben.’
Mijn moeder knikte, terwijl ze druk met het zout en peper in de weer ging.
‘David…’ begon ze te toen aarzelend en ze bleef naar de saus kijken die ze aan het maken was. ‘Ik, eh… nou ja, toen ik straks binnenkwam en jullie… nou, jullie… eh…’
‘Mam, ik ben oud genoeg om dat te doen,’ zei ik en dit keer was ik degene die moeite moest doen om zijn lachen in te houden.
‘Ja, ja, dat weet ik ook wel,’ zei mijn moeder haastig, ‘maar… jullie doen het…’ Ze wierp een vluchtige blik over haar schouder om te controleren of er niemand meeluisterde. ‘Jullie doen het toch wel veilig, hè?’ vervolgde ze toen op fluistertoon en ik verslikte me in het stuk stokbrood dat ik zojuist in mijn mond dat gestopt.
‘Mááám!’ riep ik met rode wangen uit en ik hoestte.
‘Het is een heel normale vraag, David!’ antwoordde ze en ze werd zelf ook rood. ‘Als er een kans is dat ik binnenkort grootmoeder word, zou ik dat graag willen weten.’
Ik wendde mijn vuurrode gezicht af door te doen alsof ik iets uit de koelkast pakte. Toen ik weer overeind kwam, zag ik dat mijn moeder me nog steeds afwachtend aankeek.
‘Ja, nou ja,’ sputterde ik uiteindelijk. ‘We doen het veilig, ja.’ Ik stopte vlug een nieuw stuk stokbrood in mijn mond. ‘Ik denk niet dat het een goede timing is om nu aan kinderen te beginnen,’ bracht ik toen moeizaam met volle mond uit.
‘Nee, dat lijkt mij ook niet,’ antwoordde mijn moeder in gedachten verzonken en ze roerde verstrooid in haar saus.
‘Eh…’ zei ik toen ongemakkelijk en ik probeerde van onderwerp te veranderen. ‘Is er hier nog iets spannends gebeurd de afgelopen tijd waar ik nog niet vanaf weet?’
‘Hm…’ Ze dacht even na. ‘Nou… Ik hoorde van Penny dat er geruchten gaan dat het niet zo goed gaat tussen Céline en Patrick.’
Geschrokken keek ik haar aan. Céline en Patrick waren de ouders van Chuck.
‘Hoezo, het gaat niet goed tussen hen?’ vroeg ik en ik vergat dat ik bestek aan het pakken was.
‘Volgens Penny maken ze ontzettend veel ruzie. Zij komt er natuurlijk regelmatig en haar moeder en mevrouw Comeau zijn goed bevriend, waardoor ze dat allemaal weet.’
‘Maar meneer en mevrouw Comeau hebben altijd al veel ruzie gemaakt, toch?’
‘Ja, maar de laatste tijd écht heel erg veel.’
‘Gaan… gaan ze scheiden?’ vroeg ik met ingehouden adem.
Mijn moeder schudde triest haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Volgens Penny zou dat het beste zijn, maar zelf willen ze het niet omwille van Chuck.’
‘Maar dat is belachelijk!’ riep ik uit. ‘Ze kunnen niet alleen voor Chuck bij elkaar blijven!’
Mijn moeder gebaarde me haastig dat ik stil moest zijn. ‘Je houdt je mond hierover, dit gaat niemand iets aan.’
‘Weet Chuck ervan?’ vroeg ik toen ik me realiseerde dat Chuck er nooit met een woord over had gerept.
‘Ik denk het niet,’ antwoordde mijn moeder, ‘dus begin er niet over tegen hem. Hij zal er uiteindelijk zelf wel achter komen.’
Maar dat betwijfelde ik. Chuck kon enorm naïef zijn als hij bepaalde problemen niet onder ogen wilde komen, waardoor ik me dus afvroeg of hij dit ooit zou merken.
‘Hier, ga dat bestek eens op tafel leggen,’ kapte mijn moeder de discussie af en ze gaf me nog wat messen.
Een beetje verward liep ik naar buiten en keek bedenkelijk naar Chuck, die een verhaal tegen Penny en Sam aan het vertellen was. Hij gebruikte zijn armen en handen vaak om te communiceren en ook dit keer maakte hij wijde gebaren.
‘Hé David, heeft Sam geen tweelingzus of zo?’ vroeg Pierre’s vader, die mij hard op mijn schouder sloeg. De andere vaders bulderden van het lachen en ik lachte ook, maar dan wel als een boer met kiespijn.
‘Even zonder gekheid,’ zei mijn vader toen de andere vaders weer in hun eigen gesprekken verwikkeld waren. ‘Sam is echt een leuk meisje. Als zij mijn schoondochter wordt, zou dat geweldig zijn.’
Ik knikte en liep vlug richting Seb, die in zijn eentje aan de andere kant van de tuin zat. Hij zat aan de rand van de grote vijver en streek verstrooid met zijn vingertoppen over het wateroppervlak, dat steeds rimpelde. Hij keek even op toen ik naast hem kwam zitten en tikte toen tegen een voorbij zwemmende vis aan.
‘Fijn om weer terug te zijn, vind je ook niet?’ vroeg ik uiteindelijk, toen hij niets zei. Hij glimlachte.
‘Ja.’
Ik keek over mijn schouder naar de chaos op het terras, waar iedereen druk met elkaar aan het praten was en waar er veel gelachen werd. Ik vond dat Seb zich vreemd gedroeg, zo stil en in zichzelf getrokken. De rest van de dag was hij erg vrolijk geweest, maar nu opeens niet meer.
‘David,’ vroeg hij toen zachtjes, ‘hoe lang blijven we hier?’
Ik staarde hem aan. ‘Hoezo?’
Seb haalde zijn schouders op. ‘Gewoon.’
‘Wil je weg hier dan? Je zei dat je juist zo blij was om hier terug te zijn?’ Ik keek toe hoe Seb met zijn vingers door het water bleef gaan en hoe hij zweeg. Plotseling stond hij op.
‘Ik zei toch dat het gewoon een vraag was!’ snauwde hij geïrriteerd en hij liep richting de anderen.
Verward staarde ik hem na. Wat was dat nou weer? Zou er ook iets met hem zijn? Het begon me een beetje te duizelen. Er waren al zoveel problemen op me afgekomen de afgelopen tijd en ik moest schijnheilig blijven doen tegenover de buitenwereld, wat ik spuugzat was.
*Avril Lavigne
Laatst gewijzigd door Imke op 12 jun 2008 19:26, 1 keer totaal gewijzigd.
ik heb op msn al wat laten horen Maar die bestekla blijft me echt nog een tijdje bij ZO jammer dat David niet met bestek ging strooien toen Pierre zijn vader hem op zijn schouder sloe. Ik zag de vorken al gaan
Pierre's vader: *mept David op schouder*
Bestek: *schiet alle kanten op*
Chuck: *maakt brede gebaren en ontwijkt op magische wijze al het bestek*
Rest: 
En die moeder!!! Jullie doen het toch wel veilig he?
Nee mam, we willen een vijfling, dus we moeten goed oefenen! ":P
Maar die bestekla blijft me echt nog een tijdje bij ZO jammer dat David niet met bestek ging strooien toen Pierre zijn vader hem op zijn schouder sloe. Ik zag de vorken al gaan Pierre's vader: *mept David op schouder*
Bestek: *schiet alle kanten op*
Chuck: *maakt brede gebaren en ontwijkt op magische wijze al het bestek*
Rest:
En die moeder!!! Jullie doen het toch wel veilig he?
Nee mam, we willen een vijfling, dus we moeten goed oefenen! ":P
When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Tadadadadadaaaaa *springt uit een doos* verrassing!
Zomaar, uit het niets, een reactie van mij!
Nu even serieus. Imke, I like it! Vooral het stuk van David en zijn moeder. Ik zag het echt voor me. En wat is er aan de hand met Seb? Waarom heb jij mij dat nog niet verteld, mevrouwtje? Daredevil die je bent
O en nog even over de allerlaatste zin: Het is jammer dat het zo'n lange zin is geworden, nu is het een beetje een raar eind.
Maargoed, wie ben ik om daar iets over te zeggen? Ik ben maar een beginner, en jij hebt er veel meer verstand van xD.
Zomaar, uit het niets, een reactie van mij!
Nu even serieus. Imke, I like it! Vooral het stuk van David en zijn moeder. Ik zag het echt voor me. En wat is er aan de hand met Seb? Waarom heb jij mij dat nog niet verteld, mevrouwtje? Daredevil die je bent
O en nog even over de allerlaatste zin: Het is jammer dat het zo'n lange zin is geworden, nu is het een beetje een raar eind.
Maargoed, wie ben ik om daar iets over te zeggen? Ik ben maar een beginner, en jij hebt er veel meer verstand van xD.
And you can't fight the moment of truth in your lies.
Imke Imke toch, ben je er nou weeral uitgestuurd vandaag
David en zijn moeder, écht geweldig gewoon Ze doet ook zo lekker moederachtig en David reageert er erg grappig op.
En wat zou er met Sebje aan de hand zijn?? Laat ons maar niet te lang in spanning
David en zijn moeder, écht geweldig gewoon
Ze doet ook zo lekker moederachtig en David reageert er erg grappig op.En wat zou er met Sebje aan de hand zijn?? Laat ons maar niet te lang in spanning
The quiet scares me cause it screams the truth
Ik weet niet hoe je het doet, maar ieder stukje, of er nou iets in gebeurt ofniet, is gewoon zoo leuk!
Ook dit stukje weer, eigenlijk ben je gewoon nog steeds aan het vertellen over Simple Plan terwijl ze thuis komen. En iedere keer geef je er weer een hele leuke en spannende draai aan, want iedere keer denk ik.. zou het na dit hoofdstuk bijna afgelopen zijn? maar nu is er weer iets wat ik me afvraag, wat zou er met Seb zijn?? En hoe gaat het verder met de ouders van Chuck??
Echt heel knap gedaan!
Ik heb ook echt nog geen een stukje van dit hele verhaal gelezen wat ik niet leuk vond
Ga zo door!
Ook dit stukje weer, eigenlijk ben je gewoon nog steeds aan het vertellen over Simple Plan terwijl ze thuis komen. En iedere keer geef je er weer een hele leuke en spannende draai aan, want iedere keer denk ik.. zou het na dit hoofdstuk bijna afgelopen zijn? maar nu is er weer iets wat ik me afvraag, wat zou er met Seb zijn?? En hoe gaat het verder met de ouders van Chuck??
Echt heel knap gedaan!
Ik heb ook echt nog geen een stukje van dit hele verhaal gelezen wat ik niet leuk vond
Ga zo door!
Follow your heart, and you will find out that you can do everything, you never tought you could
Mirry, ik heb op msn al hard gelachen, maar jij met je bestek! XD En een vijfling, daar kunnen ze beter niet aan beginnen XD.
Juul, *duwt terug in de doos* XD. Zeg, jij weet héél goed wat er met Seb aan de hand is, mevrouw! Nou ja, ik heb het je inmiddels weer gezegd, dus je weet het weer, maar toch. En die laatste zin, goede opmerking, ik heb het veranderd!
Sanne, nee, nee, nee! De vorige keer moest ik nablijven! XD Nah, een ander meisje en ik zaten een beetje veel te kletsen (*kucht*). Anyway, bedankt! I (L) Davids moeder XD.
Darkstar, thanks! ^^
Lisa, wiej, ik word telkens zo blij van jouw reacties (van de anderen ook, daar niet van)! Ik ging blozen van je reactie, ik vind het zo tof dat je zei dat ieder stukje weer zo geweldig is en zo.
En dan nog in het algemeen: wat er met Seb aan de hand is? Tja. De tijd zal het leren XD. Hetzelfde geldt voor Chucks ouders ^^.
Oh ja, dit stuk eindigt misschien een beetje vreemd, maar tussen die laatste regel en het volgende stuk hoort dus een witregel ^^. *vaagheid*
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Dan had je Pierre’s probleem, dat eigenlijk misschien wel geen probleem was. Met zijn broer Jay ging het goed, maar ging het met Pierre zelf ook goed? Na het gevecht en zijn verwonding was hij wat stiller geworden. Hij was nog wel de oude, vrij drukke Pierre, maar zijn grapjes en plagerige gedrag was wel verminderd. En zou hij nou verliefd zijn op Annabel? Hij deed wel extreem lief tegen haar en ze konden wel erg goed met elkaar opschieten. Daar kwam dan ook nog die keer bij dat ik hem bij Annabel in bed betrapte. Ik wist nog steeds niet of er iets tussen hen was gebeurd, maar ik had wel zo’n vermoedens…
De grijns gleed weer van mijn gezicht toen ik aan de reden dacht waarom ik destijds Annabels kamer op was gestormd. Probleem drie. Alexandra. Ik vervloekte mezelf nog steeds iedere dag vanwege het feit dat ik mee was gegaan met haar. Nu ik niet wist of er iets tussen ons gebeurd was, begon ik steeds meer te twijfelen; als ik dronken was geweest, écht dronken, kon er van alles gebeurd zijn. Ik baalde er vooral van dat ik geen telefoonnummer of e-mailadres van haar had, dan had ik tenminste nog met haar in contact kunnen komen, want ik wist zeker dat zij nog wel van die avond af zou weten. Áls er iets gebeurd was, zou ik niet weten wat ik kon doen. Ik zou er mijn mond echt niet over kunnen houden tegenover Sam, maar die zou dan helemaal gek worden. Misschien zou ze onze relatie wel verbreken en dat was wel het laatste dat ik wilde; Sam kwijtraken.
Ik dacht na over verdere problemen en kwam al snel op Nora neer. Ik wilde weten wat er met haar aan de hand was, waarom huilde ze die ochtend toen ik per ongeluk haar kamer opstapte? Wat stond er op haar tekening? Daar dacht ik nu al een tijdje over na, maar ze had voor de rest nooit iets laten merken en er was ook niets vreemds aan haar, waardoor ik zelf ook geen conclusie kon trekken. Zou Seb er soms iets vanaf weten? Toen de dokter er voor Pierre was, kwam hij wel binnenstormen en wilde hij over Nora beginnen, maar die zin had hij nooit afgemaakt. En die keer dat ze zaten te kaarten op bed, wat had dat te betekenen? Ik vond het vooral frustrerend dat ze me beiden niets wilde vertellen, vooral nu ik brandde van nieuwsgierigheid.
En dan had je ook nog Chucks ouders. Ik was me daarstraks echt kapot geschrokken toen mijn moeder dat vertelde! Ik hoopte van de ene kant niet voor Chuck dat zijn ouders gingen scheiden, maar van de andere kant zou het misschien wel beter zijn… Het ergste was nog wel dat hij er niets vanaf wist; in zijn gezicht werd schijnheilig gedaan, maar achter zijn rug om werd er heen en weer gevochten. Vreselijk.
Als laatste hadden we nog Seb, hij gedroeg zich plotseling zo vreemd. Misschien was het wel gewoon even een bevlieging, bedacht ik me, dan zou het zo wel weer over zijn.
Ik voelde plotseling twee armen over mijn nek en schrok op.
‘Lieverd, kom je ook?’ fluisterde Sam in mijn oor en ze hielp me overeind.
‘Hm,’ antwoordde ik nog altijd in gedachten verzonken.
‘Wat is er?’ vroeg ze bezorgd toen ze mijn verwarring zag.
‘Niets, niets,’ antwoordde ik vaag, maar Sam keek me niet-gelovend aan. Helaas voor haar waren we weer bij de anderen aangekomen, dus ze kon er verder niet op ingaan. We namen samen plaats tussen Pierre en Seb en ik begon uitgebreid mee te praten met de anderen, in de hoop dat Sam zou denken dat er niets aan de hand was, ook al wist ik wel dat ze niet zo dom was om dat te geloven.
‘Hé, David!’ riep Pierre plotseling, die de schaal met salade doorgaf. Ik zag aan zijn grijns dat er nu iets ging komen wat een typische Pierre-opmerking was en keek hem behoedzaam aan. ‘Hoe, eh… Hoe was het op je kamer? Is ie nog altijd hetzelfde als altijd?’
Ik voelde hoe de anderen hun lachen in moesten houden en hoe ook Sam haar gezicht in plooi probeerde te houden.
‘Eh…’ begon ik, maar ik werd door Penny gered.
‘Ik kan me nog goed herinneren dat jij ooit posters op je kamer had hangen van de Backstreet Boys, Pierre,’ merkte ze bloedserieus op, gevolgd door het bulderende gelach van Chuck, Jeff en Seb, die gierend van het lachen met hun vuisten op tafel bonkten.
‘Daar heb je niet van terug!’ riep Seb uit.
‘M-maar…’ sputterde Pierre met een rood hoofd, maar voor de verandering wist hij eens niets terug te zeggen. Mokkend boog hij zich over zijn hamburger heen.
‘Arme Pierre,’ zei ik niet bepaald overtuigend en ik klopte hem op zijn rug.
‘En bovendien,’ deed Sam er nog een schepje bovenop, ‘heeft hij hetzelfde meegemaakt op mijn kamer. Wist je dat ik een poster van jou in een boxershort heb hangen, Pierre?’
Pierre werd voor zover mogelijk nog roder en mompelde iets dat verdacht veel op ‘nog niet volwassen…’ leek, waardoor iedereen nog harder begon te lachen.
‘Gaan we morgen nog iets doen?’ vroeg Jeff toen iedereen eindelijk uitgelachen was.
‘Wat dacht je van helemaal niks?’ opperde ik en de rest knikte instemmend. ‘Ik wilde Sam eigenlijk een beetje van Montréal laten zien.’
Sam keek me verrast aan. ‘Echt?’
Ik knikte. ‘Ja. Ik wil je nu eindelijk wel eens laten zien waar ik ben opgegroeid.’ Ik streek over haar hand en ze glimlachte, terwijl ze een hap van haar kip nam.
‘Ach, wat schattig,’ zei Seb zogenaamd vertederd, maar ik hoorde een vreemde, geïrriteerde ondertoon in zijn stem.
Plotseling had ik zin om boos op hem te worden; waar was hij mee bezig?! Eerst dat gedoe bij de vijver en nu dit weer. Voor zover ik wist, had ik toch echt niets fout gedaan.
Sam keek me vragend aan, maar ik richtte me op mijn eten. Ik wist gewoon dat er iets met Seb aan de hand was, dat voelde ik. Daarstraks had ik me nog afgevraagd of het misschien een bevlieging was, maar inmiddels begon ik ervan overtuigd te raken dat het dat niet was.
‘Waar is Barry eigenlijk?’ verstoorde Sam mijn gedachten. ‘Eet hij niet mee?’
‘Die is naar zijn eigen huis toe,’ antwoordde ik. ‘Hij zei dat hij het te druk had of zo.’
‘Wanneer is het eerstvolgende optreden eigenlijk?’ vroeg Chuck, toen iedereen weer in gesprek verwikkeld was.
‘Over anderhalve week pas,’ antwoordde Jeff.
‘Gaan we vanavond wat vroeger naar bed?’ vroeg Sam zachtjes, nadat ook Chuck en Jeff in discussie raakten. ‘Ik ben echt ontzettend moe.’
‘Ja, goed idee,’ antwoordde ik. ‘Ik ben ook kapot. We slapen morgen uit, we hebben toch alle tijd.’
Sam glimlachte. ‘Ik vind het echt fijn om hier te zijn. Iedereen is zo aardig, ik had me helemaal niet zo druk hoeven te maken.’
Ik grijnsde. ‘Aha! Dus je vond het wél eng!’
Sam keek eerst even betrapt, maar grijnsde toen ook. ‘Wacht maar totdat jij mijn ouders moet ontmoeten, dan heb je niet meer zo’n praatjes.’
Ik prikte haar in haar zij. ‘Dat zullen we dan wel weer zien.’ Ik deed er nu wel heel stoer over, maar nu ik erover nadacht… Zouden haar ouders mij wel mogen? Misschien namen ze mij niet serieus, omdat ik een bekende band speelde, dan dachten ze dat het een paar weken zou duren en dat ik haar dan weer zou dumpen. Maar deed ik niet. Ik zou Sam voor geen goud dumpen.
De rest van het diner verliep vrij rustig. We praatten onze ouders bij over alles wat er de laatste tijd gebeurd was en Pierre vertelde wat grappige verhalen over hysterische fans tijdens de optredens.
‘Echt!’ riep hij boven ieders gelach uit. ‘Je kon het kwijl bijna uit haar mond zien lopen!’
Juul, *duwt terug in de doos* XD. Zeg, jij weet héél goed wat er met Seb aan de hand is, mevrouw! Nou ja, ik heb het je inmiddels weer gezegd, dus je weet het weer, maar toch. En die laatste zin, goede opmerking, ik heb het veranderd!
Sanne, nee, nee, nee! De vorige keer moest ik nablijven! XD Nah, een ander meisje en ik zaten een beetje veel te kletsen (*kucht*). Anyway, bedankt! I (L) Davids moeder XD.
Darkstar, thanks! ^^
Lisa, wiej, ik word telkens zo blij van jouw reacties (van de anderen ook, daar niet van
)! Ik ging blozen van je reactie, ik vind het zo tof dat je zei dat ieder stukje weer zo geweldig is en zo.En dan nog in het algemeen: wat er met Seb aan de hand is? Tja. De tijd zal het leren XD. Hetzelfde geldt voor Chucks ouders ^^.
Oh ja, dit stuk eindigt misschien een beetje vreemd, maar tussen die laatste regel en het volgende stuk hoort dus een witregel ^^. *vaagheid*
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 42.
I look around me
But all I seem to see
Is people going nowhere
Expecting sympathy
When I’m Gone – Simple Plan
Ik zuchtte en probeerde even alles op een rijtje te zetten. Sam en ik hadden eindelijk iets, dus dat was opgelost, maar daar was wel het probleem met Dean bijgekomen. Hij had weliswaar al een hele tijd niets meer van zich laten horen, maar ik wist zeker dat hij het er niet zomaar bij zou laten zitten. Hij wilde vast en zeker op de een of andere manier wraak nemen, maar de grote vraag was hoe hij dat ging doen en wanneer. Het bezorgde me een nogal angstig gevoel dat hij ieder moment toe zou kunnen slaan, wat hij dan ook van plan was.I look around me
But all I seem to see
Is people going nowhere
Expecting sympathy
When I’m Gone – Simple Plan
Dan had je Pierre’s probleem, dat eigenlijk misschien wel geen probleem was. Met zijn broer Jay ging het goed, maar ging het met Pierre zelf ook goed? Na het gevecht en zijn verwonding was hij wat stiller geworden. Hij was nog wel de oude, vrij drukke Pierre, maar zijn grapjes en plagerige gedrag was wel verminderd. En zou hij nou verliefd zijn op Annabel? Hij deed wel extreem lief tegen haar en ze konden wel erg goed met elkaar opschieten. Daar kwam dan ook nog die keer bij dat ik hem bij Annabel in bed betrapte. Ik wist nog steeds niet of er iets tussen hen was gebeurd, maar ik had wel zo’n vermoedens…
De grijns gleed weer van mijn gezicht toen ik aan de reden dacht waarom ik destijds Annabels kamer op was gestormd. Probleem drie. Alexandra. Ik vervloekte mezelf nog steeds iedere dag vanwege het feit dat ik mee was gegaan met haar. Nu ik niet wist of er iets tussen ons gebeurd was, begon ik steeds meer te twijfelen; als ik dronken was geweest, écht dronken, kon er van alles gebeurd zijn. Ik baalde er vooral van dat ik geen telefoonnummer of e-mailadres van haar had, dan had ik tenminste nog met haar in contact kunnen komen, want ik wist zeker dat zij nog wel van die avond af zou weten. Áls er iets gebeurd was, zou ik niet weten wat ik kon doen. Ik zou er mijn mond echt niet over kunnen houden tegenover Sam, maar die zou dan helemaal gek worden. Misschien zou ze onze relatie wel verbreken en dat was wel het laatste dat ik wilde; Sam kwijtraken.
Ik dacht na over verdere problemen en kwam al snel op Nora neer. Ik wilde weten wat er met haar aan de hand was, waarom huilde ze die ochtend toen ik per ongeluk haar kamer opstapte? Wat stond er op haar tekening? Daar dacht ik nu al een tijdje over na, maar ze had voor de rest nooit iets laten merken en er was ook niets vreemds aan haar, waardoor ik zelf ook geen conclusie kon trekken. Zou Seb er soms iets vanaf weten? Toen de dokter er voor Pierre was, kwam hij wel binnenstormen en wilde hij over Nora beginnen, maar die zin had hij nooit afgemaakt. En die keer dat ze zaten te kaarten op bed, wat had dat te betekenen? Ik vond het vooral frustrerend dat ze me beiden niets wilde vertellen, vooral nu ik brandde van nieuwsgierigheid.
En dan had je ook nog Chucks ouders. Ik was me daarstraks echt kapot geschrokken toen mijn moeder dat vertelde! Ik hoopte van de ene kant niet voor Chuck dat zijn ouders gingen scheiden, maar van de andere kant zou het misschien wel beter zijn… Het ergste was nog wel dat hij er niets vanaf wist; in zijn gezicht werd schijnheilig gedaan, maar achter zijn rug om werd er heen en weer gevochten. Vreselijk.
Als laatste hadden we nog Seb, hij gedroeg zich plotseling zo vreemd. Misschien was het wel gewoon even een bevlieging, bedacht ik me, dan zou het zo wel weer over zijn.
Ik voelde plotseling twee armen over mijn nek en schrok op.
‘Lieverd, kom je ook?’ fluisterde Sam in mijn oor en ze hielp me overeind.
‘Hm,’ antwoordde ik nog altijd in gedachten verzonken.
‘Wat is er?’ vroeg ze bezorgd toen ze mijn verwarring zag.
‘Niets, niets,’ antwoordde ik vaag, maar Sam keek me niet-gelovend aan. Helaas voor haar waren we weer bij de anderen aangekomen, dus ze kon er verder niet op ingaan. We namen samen plaats tussen Pierre en Seb en ik begon uitgebreid mee te praten met de anderen, in de hoop dat Sam zou denken dat er niets aan de hand was, ook al wist ik wel dat ze niet zo dom was om dat te geloven.
‘Hé, David!’ riep Pierre plotseling, die de schaal met salade doorgaf. Ik zag aan zijn grijns dat er nu iets ging komen wat een typische Pierre-opmerking was en keek hem behoedzaam aan. ‘Hoe, eh… Hoe was het op je kamer? Is ie nog altijd hetzelfde als altijd?’
Ik voelde hoe de anderen hun lachen in moesten houden en hoe ook Sam haar gezicht in plooi probeerde te houden.
‘Eh…’ begon ik, maar ik werd door Penny gered.
‘Ik kan me nog goed herinneren dat jij ooit posters op je kamer had hangen van de Backstreet Boys, Pierre,’ merkte ze bloedserieus op, gevolgd door het bulderende gelach van Chuck, Jeff en Seb, die gierend van het lachen met hun vuisten op tafel bonkten.
‘Daar heb je niet van terug!’ riep Seb uit.
‘M-maar…’ sputterde Pierre met een rood hoofd, maar voor de verandering wist hij eens niets terug te zeggen. Mokkend boog hij zich over zijn hamburger heen.
‘Arme Pierre,’ zei ik niet bepaald overtuigend en ik klopte hem op zijn rug.
‘En bovendien,’ deed Sam er nog een schepje bovenop, ‘heeft hij hetzelfde meegemaakt op mijn kamer. Wist je dat ik een poster van jou in een boxershort heb hangen, Pierre?’
Pierre werd voor zover mogelijk nog roder en mompelde iets dat verdacht veel op ‘nog niet volwassen…’ leek, waardoor iedereen nog harder begon te lachen.
‘Gaan we morgen nog iets doen?’ vroeg Jeff toen iedereen eindelijk uitgelachen was.
‘Wat dacht je van helemaal niks?’ opperde ik en de rest knikte instemmend. ‘Ik wilde Sam eigenlijk een beetje van Montréal laten zien.’
Sam keek me verrast aan. ‘Echt?’
Ik knikte. ‘Ja. Ik wil je nu eindelijk wel eens laten zien waar ik ben opgegroeid.’ Ik streek over haar hand en ze glimlachte, terwijl ze een hap van haar kip nam.
‘Ach, wat schattig,’ zei Seb zogenaamd vertederd, maar ik hoorde een vreemde, geïrriteerde ondertoon in zijn stem.
Plotseling had ik zin om boos op hem te worden; waar was hij mee bezig?! Eerst dat gedoe bij de vijver en nu dit weer. Voor zover ik wist, had ik toch echt niets fout gedaan.
Sam keek me vragend aan, maar ik richtte me op mijn eten. Ik wist gewoon dat er iets met Seb aan de hand was, dat voelde ik. Daarstraks had ik me nog afgevraagd of het misschien een bevlieging was, maar inmiddels begon ik ervan overtuigd te raken dat het dat niet was.
‘Waar is Barry eigenlijk?’ verstoorde Sam mijn gedachten. ‘Eet hij niet mee?’
‘Die is naar zijn eigen huis toe,’ antwoordde ik. ‘Hij zei dat hij het te druk had of zo.’
‘Wanneer is het eerstvolgende optreden eigenlijk?’ vroeg Chuck, toen iedereen weer in gesprek verwikkeld was.
‘Over anderhalve week pas,’ antwoordde Jeff.
‘Gaan we vanavond wat vroeger naar bed?’ vroeg Sam zachtjes, nadat ook Chuck en Jeff in discussie raakten. ‘Ik ben echt ontzettend moe.’
‘Ja, goed idee,’ antwoordde ik. ‘Ik ben ook kapot. We slapen morgen uit, we hebben toch alle tijd.’
Sam glimlachte. ‘Ik vind het echt fijn om hier te zijn. Iedereen is zo aardig, ik had me helemaal niet zo druk hoeven te maken.’
Ik grijnsde. ‘Aha! Dus je vond het wél eng!’
Sam keek eerst even betrapt, maar grijnsde toen ook. ‘Wacht maar totdat jij mijn ouders moet ontmoeten, dan heb je niet meer zo’n praatjes.’
Ik prikte haar in haar zij. ‘Dat zullen we dan wel weer zien.’ Ik deed er nu wel heel stoer over, maar nu ik erover nadacht… Zouden haar ouders mij wel mogen? Misschien namen ze mij niet serieus, omdat ik een bekende band speelde, dan dachten ze dat het een paar weken zou duren en dat ik haar dan weer zou dumpen. Maar deed ik niet. Ik zou Sam voor geen goud dumpen.
De rest van het diner verliep vrij rustig. We praatten onze ouders bij over alles wat er de laatste tijd gebeurd was en Pierre vertelde wat grappige verhalen over hysterische fans tijdens de optredens.
‘Echt!’ riep hij boven ieders gelach uit. ‘Je kon het kwijl bijna uit haar mond zien lopen!’
Wauw! Dit is echt een van je beste stukjes tot nu toe vind ik Je vat heel mooi alle problemen van alles en iedereen samen, zodat de lezer daar ook weer aan herinnerd wordt. Daarna schrijf je weer een hartstikke sfeervol stuk, echt súper
Je vat heel mooi alle problemen van alles en iedereen samen, zodat de lezer daar ook weer aan herinnerd wordt. Daarna schrijf je weer een hartstikke sfeervol stuk, echt súper The quiet scares me cause it screams the truth
Seb is wel erg verdacht bezig zeg 
. David zit wel eerst te flirten met een ander en nu ineens zeggen dat hij Sam voor geen goud kwijt wil, hm.. ook verdacht 
. Ik ben in een detective bui ofsow, nie op mij letten . Goed geschreven
. David zit wel eerst te flirten met een ander en nu ineens zeggen dat hij Sam voor geen goud kwijt wil, hm.. ook verdacht . Ik ben in een detective bui ofsow, nie op mij letten . Goed geschreven You're the one who cries, when you're alone..
Heel leuk Imke! Ja ik reageer voortaan zo, dat is wat makkelijker. Ik vind het vooral leuk dat je in dit hoofdstuk vooral de gedachte van David hebt, en niet zo veel wat er op het moment gebeurd. Ook leuk dat je alles weer 'op een rijtje hebt gezet' waardoor het overzicht weer duidelijk is. Ga zo door! <3
And you can't fight the moment of truth in your lies.
Sla seb een paar keer met zijn hoofd tegen de tafel, dan heb je de eerst komende paar uur geen last meer van hem... Als hij verliefd is op Sam, of een onbeantwoordde liefde heeft, hoeft hij dat niet op hem af te reageren... Btw, de evilheid van Pierre kent geen eind!!!
Btw, de evilheid van Pierre kent geen eind!!!When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, wieeh! Bedankt! Super reactie!
Darkstar, remember, hij was dronken ^^. Hij houdt nog steeds van Sam, Alexandra was een foutje *kucht*. Bedankt.
Juul, thanks darling <3. Dit hoofdstuk is voor jou.
Mirry, zeg, laat Seb nog even heel! XD Bedankt in ieder geval, ook voor de tip over Pierre ^^.
Hier hoofdstuk 43, hope you enjoy it!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Het was geen moeite,’ glimlachte mijn moeder op haar beurt.
Uiteindelijk gingen ze dan toch echt. We keken toe hoe ze door de schemering allemaal hun eigen weg gingen en bleven toen even buiten staan.
‘Nou, ik denk dat ik ook maar eens ga,’ zei Pierre terwijl hij zijn armen geeuwend uitrekte.
‘Ja, wij ook,’ reageerde Chuck.
‘Slaap je vannacht bij mij?’ vroeg Penny en ze keek hem aan. ‘We moeten nodig bijpraten over alles.’
Chuck knikte instemmend en zij liepen al richting het tuinhek, terwijl Jeff en Seb ook aan kwamen lopen.
‘Jep, ik ben ook weg,’ zei Seb onverschillig en hij liep ook weg, zonder mij in het voorbijgaan aan te kijken. Ik wilde hem tegenhouden en vragen wat er was, maar dat kon ik beter niet doen als ik een knallende ruzie wilde voorkomen.
‘Dag!’ zwaaiden Sam en ik en we draaiden ons om toen iedereen uit het zicht verdwenen was.
‘Nou,’ begon Sam direct zodra we binnen in de keuken waren. ‘Wat was er aan de hand?’
Ik richtte me vlug op de stapel borden die ik in de afwasmachine zette. ‘Waar heb je het over?’
‘Tussen jou en Seb. Jullie deden zo vijandelijk tegen elkaar.’
‘Oh? Niets van gemerkt,’ antwoordde ik luchtig. ‘Zullen we naar bed gaan? Ik ben moe.’ Ik glimlachte toen ze me nog altijd afwachtend aankeek. ‘Ik heb echt niets gemerkt, lieverd. Ik weet niet wat je bedoelt.’
‘Hm…’ mompelde ze niet overtuigd, maar ze liet zich wel meenemen naar boven. Zodra ze haar pyjama aanhad getrokken, kroop ze mijn bed in en ging ze geeuwend liggen, terwijl ik naast haar ging liggen.
‘Welterusten,’ fluisterde ze en ze kuste me. Ik verstrengelde mijn vingers met de hare, drukte een kus op haar voorhoofd en zag hoe ze haar ogen sloot. Al vlug hoorde ik de zware ademhaling van Sam, maar ik kon niet slapen. Met opengesperde ogen staarde ik naar het donkere plafond, terwijl ik haar verstrooid over haar zachte haren streelde en nadacht over Seb. Ik wilde weten wat er met hem aan de hand was. Hij deed plotseling zo vreemd; eerst wilde hij continue terug naar Montréal en nu hij daar was, leek het wel alsof hij weer weg wilde. Ik kreeg ook het idee dat hij telkens zo vreemd reageerde als het over Sam en mij ging, maar dat kon ik verkeerd hebben.
Ik zuchtte en draaide me zachtjes om. Resoluut deed ik mijn ogen dicht en probeerde alle gedachten uit mijn hoofd te verbannen in de hoop dat ik dan wel in slaap zou vallen, maar dat hielp niet. Het hele gedoe zat me niet lekker en ik wist dat ik geen rust zou hebben voordat ik er het fijne vanaf wist. Vandaar dat ik zo zachtjes als ik maar kon de deken van me afgooide, mezelf uit Sams greep uit worstelde en het bed uitstapte. Met een bonkend hart keek ik toe of ze niet wakker werd, maar ze mompelde alleen iets onverstaanbaars en draaide zich toen om. Vlug trok ik de spijkerbroek en het T-shirt dat ik daarstraks nog aanhad opnieuw aan en schoot in mijn All Stars. Zonder ze te strikken glipte ik mijn kamer uit en sloop zonder geluid te maken over de gang, de trap af en de hal in. Daar bleef ik even stilstaan en deed toen geruisloos de voordeur open, zodat ik naar buiten kon glippen en daar opgelucht adem kon halen.
Het was koud buiten, in tegenstelling tot de rest van de dag. Nu hing er een kille donkere lucht en de stilte zorgde ervoor dat ik huiverde. Ik schoof de deurmat zorgvuldig tussen de deur en begon toen te rennen, terwijl ik probeerde om niet over mijn losse veters te struikelen. Het interesseerde me niet of Seb al sliep, dan werd hij maar wakker; ik moest met hem praten.
Drie straten verderop bleef ik een buiten adem stilstaan en keek naar het grote huis van de ouders van Seb. Overal was het pikkedonker, uitgezonderd van één raam op de eerste verdieping, dat van Sebs kamer afkomstig was. Ik twijfelde even; ik kon moeilijk aan gaan bellen, dan zouden Sebs ouders ongetwijfeld wakker worden en dat wilde ik niet. Daarom besloot ik het via de oude weg te doen, net zoals we vroeger altijd deden als we stiekem het huis uit wilde sluipen. Ik klom behendig via een laag muurtje op het garagedak en hield mijn adem in toen het grind knerpte, terwijl ik me vasthield aan de dakgoot. We hadden altijd al geluk gehad dat het huis een plat dak had, dat maakte het een stuk gemakkelijker om bij zijn kamer te komen. Zijn ouders konden vroeger nog wel eens moeilijk doen, dus het was ideaal geweest toen we ontdekten dat we via het garagedak makkelijk bij Sebs kamer konden komen.
Ik bleef voorzichtig stilstaan toen ik voor Sebs raam stond en gluurde naar binnen. Seb zat achter zijn computer en leek op te gaan in datgene dat hij aan het doen was, maar ik kon niet zien waar hij precies mee bezig was, alleen dat hij ingespannen zat te typen. Ik tikte zachtjes op het raam en zag hoe Seb met een kreet opsprong, verwilderd om zich heen keek en bijna een rolberoerte kreeg toen hij mij voor het raam zag staan.
‘David!’ siste hij met een rood hoofd zodra hij het raam had geopend. ‘Wat doe JIJ hier?!’
‘Praten,’ antwoordde ik kortaf en ik klom onhandig via het raam zijn kamer binnen. Seb staarde me nog altijd verbijsterd aan terwijl ik op zijn bed neerplofte. Ik keek toe hoe hij vlug naar zijn computer liep, de e-mail weg klikte die hij aan het schrijven was en even controleerde of er niemand wakker was geworden. Toen hij weer terug kwam, keek hij me uitdagend aan.
‘Dus,’ zei hij, ‘waarover wil je praten?’
‘Over hoe jij je gedraagt,’ antwoordde ik direct. ‘Je kunt wel zeggen dat er niets is of zo, maar daar houd je jezelf alleen maar mee voor de gek.’
Seb staarde me aan. ‘Als ik zeg dat er niets is, David, dan bedoel ik ook dat er niets is.’
‘Neem een ander in de maling, Seb,’ antwoordde ik. Ik was geïrriteerd omdat hij niets zei, terwijl het overduidelijk was dat er iets was.
‘Ik neem niemand in de maling!’ zei Seb verhit. ‘Waarom denk je meteen dat er iets is? Ik ben gewoon moe na een hele dag reizen, oké?’
‘Oh ja, en daarom zit je nu nog achter je computer en lig je niet in bed,’ antwoordde ik sarcastisch.
Seb trok een wenkbrauw op. ‘Zeg, je hoeft mij niet te vertellen wat ik wel en niet moet doen, hoor. Ik kan prima mijn eigen beslissingen nemen.’
‘Seb, daar gaat het niet om! Ik maak me zorgen, er is iets met je aan de hand en ik wil weten wat! Heeft het soms iets met Sam of mij te maken?’
Ik zag dat Seb een beetje rood werd en zich toen weer op zijn computer richtte. ‘Waar héb je het over? Waarom zou er iets zijn met Sam of jou?’
‘Ja, als ik dat nou eens wist! Telkens als het over haar en mij gaat, reageer je zo vreemd. En bij de vijver deed je ook niet normaal.’
Seb draaide zich om met een kille blik in zijn ogen.
‘Als je vindt dat ik niet normaal ben,’ zei hij met een trillende stem, ‘dan ga alsjeblieft. Ga gewoon.’ Hij opende het raam weer en wachtte af totdat ik verdween, maar ik bleef koppig zitten.
‘Ik ga niet, Seb. Niet voordat ik weet wat er aan de hand is.’
‘Jij bent hier toch degene die mij niet normaal vindt?! Alsjeblieft David, ga.’
Ik was totaal in de war; waarom deed hij zo? Ik werd bang van de ijzige blik in zijn ogen en stond uiteindelijk op, terwijl ik hem aan bleef kijken.
‘Dan ga ik maar,’ zei ik hulpeloos en ik hoopte dat hij zou zeggen dat ik moest blijven. Dat hij zou vertellen wat er was. Dat hij zou vertellen waarom hij zo deed. Maar dat deed hij niet. Hij bleef bij het raam staan en keek zwijgend toe hoe ik weer naar buiten klom.
‘Ik…’ mompelde ik. ‘Ik spreek je dan nog wel.’ Ik voelde een brok in mijn keel, maar slikte. Seb knikte, zei verder niets en sloot het raam achter mij. Ik zag hoe hij weer met zijn rug naar mij toe achter zijn computer ging zitten en zich niet meer omdraaide.
Darkstar, remember, hij was dronken ^^. Hij houdt nog steeds van Sam, Alexandra was een foutje *kucht*. Bedankt.
Juul, thanks darling <3. Dit hoofdstuk is voor jou.
Mirry, zeg, laat Seb nog even heel! XD Bedankt in ieder geval, ook voor de tip over Pierre ^^.
Hier hoofdstuk 43, hope you enjoy it!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 43.
I thought that I could always count on you
I thought that nothing could come between us two
We said as long as we would stick together
We'd be alright
Thank You – Simple Plan
‘Bedankt voor deze heerlijke avond,’ zeiden alle ouders toen ze rond een uur of tien vertrokken. ‘Het eten was heerlijk.’I thought that I could always count on you
I thought that nothing could come between us two
We said as long as we would stick together
We'd be alright
Thank You – Simple Plan
‘Het was geen moeite,’ glimlachte mijn moeder op haar beurt.
Uiteindelijk gingen ze dan toch echt. We keken toe hoe ze door de schemering allemaal hun eigen weg gingen en bleven toen even buiten staan.
‘Nou, ik denk dat ik ook maar eens ga,’ zei Pierre terwijl hij zijn armen geeuwend uitrekte.
‘Ja, wij ook,’ reageerde Chuck.
‘Slaap je vannacht bij mij?’ vroeg Penny en ze keek hem aan. ‘We moeten nodig bijpraten over alles.’
Chuck knikte instemmend en zij liepen al richting het tuinhek, terwijl Jeff en Seb ook aan kwamen lopen.
‘Jep, ik ben ook weg,’ zei Seb onverschillig en hij liep ook weg, zonder mij in het voorbijgaan aan te kijken. Ik wilde hem tegenhouden en vragen wat er was, maar dat kon ik beter niet doen als ik een knallende ruzie wilde voorkomen.
‘Dag!’ zwaaiden Sam en ik en we draaiden ons om toen iedereen uit het zicht verdwenen was.
‘Nou,’ begon Sam direct zodra we binnen in de keuken waren. ‘Wat was er aan de hand?’
Ik richtte me vlug op de stapel borden die ik in de afwasmachine zette. ‘Waar heb je het over?’
‘Tussen jou en Seb. Jullie deden zo vijandelijk tegen elkaar.’
‘Oh? Niets van gemerkt,’ antwoordde ik luchtig. ‘Zullen we naar bed gaan? Ik ben moe.’ Ik glimlachte toen ze me nog altijd afwachtend aankeek. ‘Ik heb echt niets gemerkt, lieverd. Ik weet niet wat je bedoelt.’
‘Hm…’ mompelde ze niet overtuigd, maar ze liet zich wel meenemen naar boven. Zodra ze haar pyjama aanhad getrokken, kroop ze mijn bed in en ging ze geeuwend liggen, terwijl ik naast haar ging liggen.
‘Welterusten,’ fluisterde ze en ze kuste me. Ik verstrengelde mijn vingers met de hare, drukte een kus op haar voorhoofd en zag hoe ze haar ogen sloot. Al vlug hoorde ik de zware ademhaling van Sam, maar ik kon niet slapen. Met opengesperde ogen staarde ik naar het donkere plafond, terwijl ik haar verstrooid over haar zachte haren streelde en nadacht over Seb. Ik wilde weten wat er met hem aan de hand was. Hij deed plotseling zo vreemd; eerst wilde hij continue terug naar Montréal en nu hij daar was, leek het wel alsof hij weer weg wilde. Ik kreeg ook het idee dat hij telkens zo vreemd reageerde als het over Sam en mij ging, maar dat kon ik verkeerd hebben.
Ik zuchtte en draaide me zachtjes om. Resoluut deed ik mijn ogen dicht en probeerde alle gedachten uit mijn hoofd te verbannen in de hoop dat ik dan wel in slaap zou vallen, maar dat hielp niet. Het hele gedoe zat me niet lekker en ik wist dat ik geen rust zou hebben voordat ik er het fijne vanaf wist. Vandaar dat ik zo zachtjes als ik maar kon de deken van me afgooide, mezelf uit Sams greep uit worstelde en het bed uitstapte. Met een bonkend hart keek ik toe of ze niet wakker werd, maar ze mompelde alleen iets onverstaanbaars en draaide zich toen om. Vlug trok ik de spijkerbroek en het T-shirt dat ik daarstraks nog aanhad opnieuw aan en schoot in mijn All Stars. Zonder ze te strikken glipte ik mijn kamer uit en sloop zonder geluid te maken over de gang, de trap af en de hal in. Daar bleef ik even stilstaan en deed toen geruisloos de voordeur open, zodat ik naar buiten kon glippen en daar opgelucht adem kon halen.
Het was koud buiten, in tegenstelling tot de rest van de dag. Nu hing er een kille donkere lucht en de stilte zorgde ervoor dat ik huiverde. Ik schoof de deurmat zorgvuldig tussen de deur en begon toen te rennen, terwijl ik probeerde om niet over mijn losse veters te struikelen. Het interesseerde me niet of Seb al sliep, dan werd hij maar wakker; ik moest met hem praten.
Drie straten verderop bleef ik een buiten adem stilstaan en keek naar het grote huis van de ouders van Seb. Overal was het pikkedonker, uitgezonderd van één raam op de eerste verdieping, dat van Sebs kamer afkomstig was. Ik twijfelde even; ik kon moeilijk aan gaan bellen, dan zouden Sebs ouders ongetwijfeld wakker worden en dat wilde ik niet. Daarom besloot ik het via de oude weg te doen, net zoals we vroeger altijd deden als we stiekem het huis uit wilde sluipen. Ik klom behendig via een laag muurtje op het garagedak en hield mijn adem in toen het grind knerpte, terwijl ik me vasthield aan de dakgoot. We hadden altijd al geluk gehad dat het huis een plat dak had, dat maakte het een stuk gemakkelijker om bij zijn kamer te komen. Zijn ouders konden vroeger nog wel eens moeilijk doen, dus het was ideaal geweest toen we ontdekten dat we via het garagedak makkelijk bij Sebs kamer konden komen.
Ik bleef voorzichtig stilstaan toen ik voor Sebs raam stond en gluurde naar binnen. Seb zat achter zijn computer en leek op te gaan in datgene dat hij aan het doen was, maar ik kon niet zien waar hij precies mee bezig was, alleen dat hij ingespannen zat te typen. Ik tikte zachtjes op het raam en zag hoe Seb met een kreet opsprong, verwilderd om zich heen keek en bijna een rolberoerte kreeg toen hij mij voor het raam zag staan.
‘David!’ siste hij met een rood hoofd zodra hij het raam had geopend. ‘Wat doe JIJ hier?!’
‘Praten,’ antwoordde ik kortaf en ik klom onhandig via het raam zijn kamer binnen. Seb staarde me nog altijd verbijsterd aan terwijl ik op zijn bed neerplofte. Ik keek toe hoe hij vlug naar zijn computer liep, de e-mail weg klikte die hij aan het schrijven was en even controleerde of er niemand wakker was geworden. Toen hij weer terug kwam, keek hij me uitdagend aan.
‘Dus,’ zei hij, ‘waarover wil je praten?’
‘Over hoe jij je gedraagt,’ antwoordde ik direct. ‘Je kunt wel zeggen dat er niets is of zo, maar daar houd je jezelf alleen maar mee voor de gek.’
Seb staarde me aan. ‘Als ik zeg dat er niets is, David, dan bedoel ik ook dat er niets is.’
‘Neem een ander in de maling, Seb,’ antwoordde ik. Ik was geïrriteerd omdat hij niets zei, terwijl het overduidelijk was dat er iets was.
‘Ik neem niemand in de maling!’ zei Seb verhit. ‘Waarom denk je meteen dat er iets is? Ik ben gewoon moe na een hele dag reizen, oké?’
‘Oh ja, en daarom zit je nu nog achter je computer en lig je niet in bed,’ antwoordde ik sarcastisch.
Seb trok een wenkbrauw op. ‘Zeg, je hoeft mij niet te vertellen wat ik wel en niet moet doen, hoor. Ik kan prima mijn eigen beslissingen nemen.’
‘Seb, daar gaat het niet om! Ik maak me zorgen, er is iets met je aan de hand en ik wil weten wat! Heeft het soms iets met Sam of mij te maken?’
Ik zag dat Seb een beetje rood werd en zich toen weer op zijn computer richtte. ‘Waar héb je het over? Waarom zou er iets zijn met Sam of jou?’
‘Ja, als ik dat nou eens wist! Telkens als het over haar en mij gaat, reageer je zo vreemd. En bij de vijver deed je ook niet normaal.’
Seb draaide zich om met een kille blik in zijn ogen.
‘Als je vindt dat ik niet normaal ben,’ zei hij met een trillende stem, ‘dan ga alsjeblieft. Ga gewoon.’ Hij opende het raam weer en wachtte af totdat ik verdween, maar ik bleef koppig zitten.
‘Ik ga niet, Seb. Niet voordat ik weet wat er aan de hand is.’
‘Jij bent hier toch degene die mij niet normaal vindt?! Alsjeblieft David, ga.’
Ik was totaal in de war; waarom deed hij zo? Ik werd bang van de ijzige blik in zijn ogen en stond uiteindelijk op, terwijl ik hem aan bleef kijken.
‘Dan ga ik maar,’ zei ik hulpeloos en ik hoopte dat hij zou zeggen dat ik moest blijven. Dat hij zou vertellen wat er was. Dat hij zou vertellen waarom hij zo deed. Maar dat deed hij niet. Hij bleef bij het raam staan en keek zwijgend toe hoe ik weer naar buiten klom.
‘Ik…’ mompelde ik. ‘Ik spreek je dan nog wel.’ Ik voelde een brok in mijn keel, maar slikte. Seb knikte, zei verder niets en sloot het raam achter mij. Ik zag hoe hij weer met zijn rug naar mij toe achter zijn computer ging zitten en zich niet meer omdraaide.
wilde = wildenDaarom besloot ik het via de oude weg te doen, net zoals we vroeger altijd deden als we stiekem het huis uit wilde sluipen
Imke, geweldig stuk! Wat is er met Seb aan de hand?
Hij doet echt raar... Ik ben beniewud wat je ervan gaat maken The quiet scares me cause it screams the truth
mooi verhaal!
zit echt om het uur te kijken of er al nieuw stuk is geplaatst
zit echt om het uur te kijken of er al nieuw stuk is geplaatst
Sanne, oeps, over het hoofd gezien ^^. Bedankt!
Darkstar, hier is meer!
Larauu, wauw! Heb je mijn hele verhaal gelezen? O.o Nou ja, hier is dan een nieuw stuk! Bedankt allemaal!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Struikelend kwam ik met een klein sprongetje weer op het muurtje neer en begon langzaam richting de hoek van de straat te lopen, terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak viste.
‘Pierre?’ vroeg ik toen ik aan de andere kant van de lijn vaag gemompel hoorde. ‘Ben je wakker?’
‘Nu wel,’ klonk het duf.
‘Pierre, ik kom even naar je toe. Tot zo.’
Het duurde even voordat dat tot Pierre door leek te dringen, maar toen hoorde ik een harde bonk aan de andere kant, waaruit ik opmaakte dat hij uit zijn bed was gevallen.
‘Ik lig te slapen!’ Het klonk van een afstandje, waarschijnlijk was zijn telefoon gevallen.
‘Je bent nu toch wakker,’ antwoordde ik en ik klapte mijn telefoon dicht, terwijl ik een andere straat insloeg dan ik straks uit was gekomen. Seb en Pierre woonden dicht bij elkaar en dat was nu in mijn voordeel, omdat ik het intussen aardig koud begon te krijgen.
Voor Pierre’s huis stopte ik. Het was helemaal donker, waardoor een onrustig gevoel mij bekroop; Pierre ging me toch niet serieus buiten laten staan?
‘Pierre!’ siste ik door de donkere nacht en ik keek naar het raam waar zijn slaapkamer zich bevond, maar ik kreeg geen reactie. Vloekend bukte ik om een paar kleine kiezelsteentjes van de koele grond te halen en mikte die één voor één richting het raam. De laatste twee veroorzaakten een zachte tik en na een lange minuut verscheen eindelijk Pierre’s slaperige hoofd voor het raam. Hij maakte een boos gebaar en verdween weer, waardoor ik dacht dat hij weer terug naar bed was gegaan, maar even later werd er aan de voordeur gemorreld.
‘Wat dóe je hier?’ vroeg hij en hij krabde verward aan zijn haar, dat alle kanten oppiekte en totaal uit model zat. Ik hield hem maar geen spiegel voor; ik wilde liever niet dat hij een rolberoerte kreeg.
‘Ik heb je net gebeld,’ antwoordde ik en ik liep langs hem op naar binnen.
Pierre staarde me glazig aan. ‘Niet.’
‘Wel.’ Ik ging hem voor naar de woonkamer, omdat ik niet stil kon blijven staan. Pierre wreef vermoeid in zijn ogen.
‘Het is koud,’ mompelde hij en hij kneep zijn ogen samen toen hij een schemerlampje aanmaakte.
‘Trek dan ook iets aan,’ zei ik met een blik op zijn boxershort.
‘Nou,’ mompelde Pierre en hij plofte op de bank neer, terwijl hij uitgebreid geeuwde. ‘Wat moet je?’
‘Je lijkt wel een nijlpaard,’ mopperde ik en ik ging naast hem zitten. ‘Waarvoor ik hier ben, is omdat ik wil vragen of jij weet wat er met Seb aan de hand is.’ Afwachtend keek ik hem aan en stiekem verwachtte ik dat hij me nu een heel verhaal zou gaan vertellen met uitleg, maar dat deed hij niet.
‘Jezus!’ riep hij uit en hij sprong op. Ik schrok me een ongeluk door zijn plotselinge activiteit en keek hem met grote ogen aan. ‘Moest je me daarvoor wakker maken?!’
‘Nou… ja,’ antwoordde ik met een onschuldig stemmetje. Bij Sam werkte dat altijd, misschien bij Pierre ook wel.
‘Je weet dat ik een slaapmens ben!’ zei Pierre verontwaardigd. ‘En trek niet zo’n enge kop, ik ben Sam niet.’
Ik zuchtte. ‘Maar Pierre, ik móét weten wat er aan de hand is met Seb.’
Het was alsof hij nu pas echt wakker werd. ‘Is er iets met Seb?’ herhaalde hij en hij raakte totaal in de war.
‘Ja!’ antwoordde ik ongeduldig.
Pierre rolde met zijn ogen. ‘Oké, doe jij eerst eens even rustig,’ zei hij, ‘en vertel me dan wat er aan de hand is. Maar…’ voegde hij er vlug aan toe toen ik mijn mond al opendeed om los te barsten, ‘rustig. Ik ben net wakker, dus praat langzaam en duidelijk.’
‘Meneer is er ook weer, hoor.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Denk je dat ik je voor de lol midden in de nacht wakker ga maken?’
‘Daar zie ik je anders best voor aan,’ mompelde hij en hij onderdrukte een geeuw. ‘Maar wat is er dan met Seb?’
‘Dat weet ik dus niet,’ antwoordde ik. Ik vertelde hem over wat er bij de vijver was gebeurd, over de kleine opmerkingen die mij steeds zo raakten en tenslotte over het fiasco dat zich op Sebs kamer had afgespeeld. Ik sloeg geen detail over, Pierre moest alles weten.
‘Hm…’ Pierre keek me bedachtzaam aan en wreef opnieuw in zijn ogen. ‘Hij doet vreemd.’
‘Die conclusie had ik zelf ook al getrokken,’ merkte ik droog op.
‘Je zei toch dat hij vooral zo doet als het over jou en Sam gaat, toch?’
Ik knikte instemmend. ‘Dat idee krijg ik wel.’
‘Denk je…’ begon Pierre aarzelend. ‘Zou hij Sam leuk vinden?’
Er viel een stilte, maar uiteindelijk haalde ik moedeloos mijn schouders op.
‘Daar heb ik ook al aan gedacht,’ zei ik, ‘maar ik dacht eigenlijk dat hij een oogje op Nora heeft.’ Die gedachten had ik nog met niemand gedeeld en ik was blij dat het er eindelijk uit was. Pierre staarde me aan.
‘Nora?’ vroeg hij verward. ‘Vindt Seb Nora leuk?’
‘Dat weet ik niet!’ zei ik haastig. ‘Dat idee krijg ik alleen wel als ik hen samen zie.’
‘Ja, ik eigenlijk ook wel… En waarschijnlijk zijn wij niet de enige. Maar waarom doet hij dan zo? Hij kan moeilijk Sam en Nora allebei tegelijk leuk vinden, toch?’
‘Ik weet het niet… Maar hij wil in ieder geval niet met mij praten, dus het zou logischer zijn als het hier om Sam gaat.’
‘Hm… Denk je dat hij wel naar mij zal luisteren? Of met mij wil praten?’ Pierre ging wat meer rechtop zitten. ‘Misschien kan ik wel op hem inpraten, zodat hij weer normaal tegen jou gaat doen. Dan kun jij alsnog met hem praten.’
Ik dacht even na. Ik had vrij weinig keus, aangezien Seb mij niet wilde spreken en Pierre goed was in dit soort dingen – als hij tenminste wakker was. Uiteindelijk knikte ik.
‘Mooi,’ zei Pierre. ‘Blijf je hier pitten?’
Ik voelde nu pas echt hoe moe ik eigenlijk was en begon ook te geeuwen. Ik wilde al ingaan op zijn aanbod, maar bedacht me toen.
‘Nee, ik moet terug. Als Sam wakker wordt, krijgt ze een hartverzakking. Ze is sowieso al erg bezorgd over het algemeen.’
Pierre knikte en het leek alsof hem plotseling iets te binnen schoot. ‘Zeg, David…’
Vragend keek ik hem aan.
Darkstar, hier is meer!
Larauu, wauw! Heb je mijn hele verhaal gelezen? O.o Nou ja, hier is dan een nieuw stuk! Bedankt allemaal!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 44.
Procrastination running circles in my head
While you sit there contemplating
You’ll wind up left for dead
Life is what happens
When I’m Gone – Simple Plan
Het duurde bijna vijf minuten voordat ik de moed op kon brengen om via het garagedak weer op de straat te komen staan. Ik was radeloos; ik moest er hoe dan ook achter zien te komen wat Seb dwarszat, ook al had ik geen flauw idee hoe. Pierre. Ik moest Pierre spreken.Procrastination running circles in my head
While you sit there contemplating
You’ll wind up left for dead
Life is what happens
When I’m Gone – Simple Plan
Struikelend kwam ik met een klein sprongetje weer op het muurtje neer en begon langzaam richting de hoek van de straat te lopen, terwijl ik mijn telefoon uit mijn broekzak viste.
‘Pierre?’ vroeg ik toen ik aan de andere kant van de lijn vaag gemompel hoorde. ‘Ben je wakker?’
‘Nu wel,’ klonk het duf.
‘Pierre, ik kom even naar je toe. Tot zo.’
Het duurde even voordat dat tot Pierre door leek te dringen, maar toen hoorde ik een harde bonk aan de andere kant, waaruit ik opmaakte dat hij uit zijn bed was gevallen.
‘Ik lig te slapen!’ Het klonk van een afstandje, waarschijnlijk was zijn telefoon gevallen.
‘Je bent nu toch wakker,’ antwoordde ik en ik klapte mijn telefoon dicht, terwijl ik een andere straat insloeg dan ik straks uit was gekomen. Seb en Pierre woonden dicht bij elkaar en dat was nu in mijn voordeel, omdat ik het intussen aardig koud begon te krijgen.
Voor Pierre’s huis stopte ik. Het was helemaal donker, waardoor een onrustig gevoel mij bekroop; Pierre ging me toch niet serieus buiten laten staan?
‘Pierre!’ siste ik door de donkere nacht en ik keek naar het raam waar zijn slaapkamer zich bevond, maar ik kreeg geen reactie. Vloekend bukte ik om een paar kleine kiezelsteentjes van de koele grond te halen en mikte die één voor één richting het raam. De laatste twee veroorzaakten een zachte tik en na een lange minuut verscheen eindelijk Pierre’s slaperige hoofd voor het raam. Hij maakte een boos gebaar en verdween weer, waardoor ik dacht dat hij weer terug naar bed was gegaan, maar even later werd er aan de voordeur gemorreld.
‘Wat dóe je hier?’ vroeg hij en hij krabde verward aan zijn haar, dat alle kanten oppiekte en totaal uit model zat. Ik hield hem maar geen spiegel voor; ik wilde liever niet dat hij een rolberoerte kreeg.
‘Ik heb je net gebeld,’ antwoordde ik en ik liep langs hem op naar binnen.
Pierre staarde me glazig aan. ‘Niet.’
‘Wel.’ Ik ging hem voor naar de woonkamer, omdat ik niet stil kon blijven staan. Pierre wreef vermoeid in zijn ogen.
‘Het is koud,’ mompelde hij en hij kneep zijn ogen samen toen hij een schemerlampje aanmaakte.
‘Trek dan ook iets aan,’ zei ik met een blik op zijn boxershort.
‘Nou,’ mompelde Pierre en hij plofte op de bank neer, terwijl hij uitgebreid geeuwde. ‘Wat moet je?’
‘Je lijkt wel een nijlpaard,’ mopperde ik en ik ging naast hem zitten. ‘Waarvoor ik hier ben, is omdat ik wil vragen of jij weet wat er met Seb aan de hand is.’ Afwachtend keek ik hem aan en stiekem verwachtte ik dat hij me nu een heel verhaal zou gaan vertellen met uitleg, maar dat deed hij niet.
‘Jezus!’ riep hij uit en hij sprong op. Ik schrok me een ongeluk door zijn plotselinge activiteit en keek hem met grote ogen aan. ‘Moest je me daarvoor wakker maken?!’
‘Nou… ja,’ antwoordde ik met een onschuldig stemmetje. Bij Sam werkte dat altijd, misschien bij Pierre ook wel.
‘Je weet dat ik een slaapmens ben!’ zei Pierre verontwaardigd. ‘En trek niet zo’n enge kop, ik ben Sam niet.’
Ik zuchtte. ‘Maar Pierre, ik móét weten wat er aan de hand is met Seb.’
Het was alsof hij nu pas echt wakker werd. ‘Is er iets met Seb?’ herhaalde hij en hij raakte totaal in de war.
‘Ja!’ antwoordde ik ongeduldig.
Pierre rolde met zijn ogen. ‘Oké, doe jij eerst eens even rustig,’ zei hij, ‘en vertel me dan wat er aan de hand is. Maar…’ voegde hij er vlug aan toe toen ik mijn mond al opendeed om los te barsten, ‘rustig. Ik ben net wakker, dus praat langzaam en duidelijk.’
‘Meneer is er ook weer, hoor.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Denk je dat ik je voor de lol midden in de nacht wakker ga maken?’
‘Daar zie ik je anders best voor aan,’ mompelde hij en hij onderdrukte een geeuw. ‘Maar wat is er dan met Seb?’
‘Dat weet ik dus niet,’ antwoordde ik. Ik vertelde hem over wat er bij de vijver was gebeurd, over de kleine opmerkingen die mij steeds zo raakten en tenslotte over het fiasco dat zich op Sebs kamer had afgespeeld. Ik sloeg geen detail over, Pierre moest alles weten.
‘Hm…’ Pierre keek me bedachtzaam aan en wreef opnieuw in zijn ogen. ‘Hij doet vreemd.’
‘Die conclusie had ik zelf ook al getrokken,’ merkte ik droog op.
‘Je zei toch dat hij vooral zo doet als het over jou en Sam gaat, toch?’
Ik knikte instemmend. ‘Dat idee krijg ik wel.’
‘Denk je…’ begon Pierre aarzelend. ‘Zou hij Sam leuk vinden?’
Er viel een stilte, maar uiteindelijk haalde ik moedeloos mijn schouders op.
‘Daar heb ik ook al aan gedacht,’ zei ik, ‘maar ik dacht eigenlijk dat hij een oogje op Nora heeft.’ Die gedachten had ik nog met niemand gedeeld en ik was blij dat het er eindelijk uit was. Pierre staarde me aan.
‘Nora?’ vroeg hij verward. ‘Vindt Seb Nora leuk?’
‘Dat weet ik niet!’ zei ik haastig. ‘Dat idee krijg ik alleen wel als ik hen samen zie.’
‘Ja, ik eigenlijk ook wel… En waarschijnlijk zijn wij niet de enige. Maar waarom doet hij dan zo? Hij kan moeilijk Sam en Nora allebei tegelijk leuk vinden, toch?’
‘Ik weet het niet… Maar hij wil in ieder geval niet met mij praten, dus het zou logischer zijn als het hier om Sam gaat.’
‘Hm… Denk je dat hij wel naar mij zal luisteren? Of met mij wil praten?’ Pierre ging wat meer rechtop zitten. ‘Misschien kan ik wel op hem inpraten, zodat hij weer normaal tegen jou gaat doen. Dan kun jij alsnog met hem praten.’
Ik dacht even na. Ik had vrij weinig keus, aangezien Seb mij niet wilde spreken en Pierre goed was in dit soort dingen – als hij tenminste wakker was. Uiteindelijk knikte ik.
‘Mooi,’ zei Pierre. ‘Blijf je hier pitten?’
Ik voelde nu pas echt hoe moe ik eigenlijk was en begon ook te geeuwen. Ik wilde al ingaan op zijn aanbod, maar bedacht me toen.
‘Nee, ik moet terug. Als Sam wakker wordt, krijgt ze een hartverzakking. Ze is sowieso al erg bezorgd over het algemeen.’
Pierre knikte en het leek alsof hem plotseling iets te binnen schoot. ‘Zeg, David…’
Vragend keek ik hem aan.
Zelfs midden in de nacht zijn ze nog grappig
Leuk geschreven Imke! Ik zit met een big smile te lezen En ik wil ook weten wat Pierre zegt, dus schrijf maar snel verder!
Leuk geschreven Imke! Ik zit met een big smile te lezen
En ik wil ook weten wat Pierre zegt, dus schrijf maar snel verder!The quiet scares me cause it screams the truth
Oeeh! Alweer super stukjes! (sorry dat ik even geen reacties geplaatst heb, maar ik zat precies in mijn toetsenweek .. maar nu ben ik er eindelijk van af!:D dus ik heb alle tijd om jou stukjes iedere keer weer te lezen en op te reageren )
Ik wil nu wel echt weten wat er met Seb is! *wacht in spanning*
Ik hoop dat je snel weer een geweldig stukje schrijft!
En vooral trouwens bij het laatste stukje,en dan hoe Pierre doet als hij zo slaperig is.. zoooo grappig:P.. ik zat net als Sanne met een Big smile op mijn gezicht
Je schrijft heel, spannend, toch gezellig, en vernieuwend! Heel knap!
)Ik wil nu wel echt weten wat er met Seb is!
*wacht in spanning*Ik hoop dat je snel weer een geweldig stukje schrijft!
En vooral trouwens bij het laatste stukje,en dan hoe Pierre doet als hij zo slaperig is.. zoooo grappig:P.. ik zat net als Sanne met een Big smile op mijn gezicht
Je schrijft heel, spannend, toch gezellig, en vernieuwend! Heel knap!
Follow your heart, and you will find out that you can do everything, you never tought you could
Normaal reageer ik op iedereen apart, maar daar heb ik nu geen tijd voor (haast, haast, haast), dus iedereen: bedaaaaaaaaaaaaaaaaaankt!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Mijn humeur dat inmiddels al een beetje was verbeterd, daalde direct weer.
‘Hoe kan ik dat ooit vergeten? En ook al wil ik het vergeten, dan helpen jullie me er wel aan herinneren,’ gromde ik.
Pierre grijnsde verontschuldigend. ‘Het was gewoon grappig. Maar in ieder geval, dat meisje dat toen bij je was…’
‘Alexandra,’ zei ik.
Er viel een stilte, totdat het tot me doordrong wat ik zojuist had gezegd. Pierre’s ogen werden zo groot als de theeschoteltjes uit mijn moeders servies en ik sloeg geschrokken mijn hand voor mijn mond,
‘J-je…’ begon Pierre stamelend.
‘Shit!’ riep ik uit.
‘Je weet wél hoe ze heet?!’ bracht Pierre verbijsterd uit.
Ik zou het nog kunnen ontkennen, maar ik besloot open kaart te spelen. Zo achterlijk was Pierre nou ook weer niet.
‘Ja,’ antwoordde ik daarom. ‘Ja, ik weet nog wel hoe ze heet.’
‘M-maar… ik…’ sputterde Pierre. ‘Weet je dan ook nog of er iets is gebeurd tussen jullie die avond?’
Ik twijfelde even over mijn antwoord, maar zei toen eerlijk: ‘Nee, dat weet ik niet. Maar ik heb wel zo mijn vermoedens.’ Ik voelde hoe mijn stem trilde. Het was al met al grappig om te zien hoe Pierre’s mond in o-vorm bleef hangen en hij vervolgens ook die letter uitsprak.
‘Ik weet het ook niet zeker,’ zei ik en ik schudde triest mijn hoofd. ‘Wist ik het maar. Het probleem is dat ik alleen weet dat ze Alexandra heet, maar ik heb verder geen telefoonnummer of wat dan ook, waardoor ik niet in contact met haar kan komen.’
‘JIJ!’ bulderde Pierre plotseling en hij sprong op, waardoor ik bijna een hartverlamming kreeg.
‘Wat?’ vroeg ik angstig bij het zien van zijn woedende gezicht.
‘Ben je vreemdgegaan?!’ Hij maakte me écht bang met zijn vuurspuwende ogen.
‘Dat weet ik toch niet,’ piepte ik en ik stond ook op. Pierre keek me woedend aan.
‘Dat is zo laag, David!’ Hij spuwde mijn naam uit alsof het een rotte plek in een appel was, waardoor ik geschrokken achteruitdeinsde.
‘Ik weet het toch niet!’ Er klonk nu een vlaag van opstandigheid door mijn stem heen, maar daar leek Pierre zich niets van aan te trekken.
‘Sam en jij horen bij elkaar, dat weet verdomme iedereen! En wat doe jij?! Na een week al! Jezus!’ Pierre deed nog een stap in mijn richting, maar plofte toen neer op de bank en wreef met zijn handen door zijn haar, waardoor dat er nog minder charmant uit kwam te zien dan voorheen.
‘Ik weet ook niet wat er is gebeurd,’ fluisterde ik en het huilen stond me nader dan het lachen. Pierre gebaarde me echter stil te zijn. Ik volgde langzaam zijn voorbeeld door te gaan zitten.
‘Houd alsjeblieft even je mond dicht, David,’ kapte hij me af. ‘Laat me even nadenken. En ja, dat is moeilijk op dit tijdstip. Kom in het vervolg alsjeblieft midden op de dag naar me toe, als ik helder ben.’
Ik zweeg en voelde me vreselijk. Ik had het hele gedoe met Alexandra eigenlijk voor me willen houden, totdat ik erachter was wat er gebeurd was, maar dat plan viel nu dus in het water. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Pierre. Hij had groot gelijk dat hij zo reageerde, ik had in zijn plaats precies hetzelfde gedaan en ik kon er maar beter vast aan wennen; als ik het Sam ooit ging vertellen -daar kwam ik toch niet onderuit- zou die nog veel erger reageren, om nog maar te zwijgen over de roddelbladen.
‘Weet je echt niets van haar?’ zuchtte Pierre toen. ‘Zelfs geen achternaam?’
‘Nee,’ antwoordde ik somber. ‘Alleen dat ze in Los Angeles woont.’
‘Daar schieten we niets mee op, er wonen vast honderden Alexandra’s in Los Angeles,’ mompelde Pierre. ‘Wat ben je toch ook een sukkel. Ik dacht dat het best een goede afspraak was; niet rommelen met de fans.’
‘Ik was dronken!’ riep ik wanhopig uit.
‘Zij ook?’ vroeg Pierre.
Ik had mijn mond al open om ‘ja’ te antwoorden, maar begon toen ook te twijfelen. Was Alexandra eigenlijk wel dronken geweest? Ze had me namelijk nog wel die taxi in weten te krijgen en voor zover ik wist, had ze ook niet zo scheef gelopen als ik toen deed.
‘Ja?’ antwoordde ik, in de hoop overtuigend te klinken, maar daar trapte Pierre niet in.
‘Nee dus,’ zei hij bruusk, ‘ze heeft je gebruikt. Je mag nog van geluk spreken dat ze niet met dit verhaal naar de pers is gestapt.’
Ik staarde hem verbijsterd aan.
‘Daar had ik nog niet eens aan gedacht,’ stamelde ik en ik voelde een paniekvlaag door me heengaan. ‘Oh mijn… wat als ze dat alsnog gaat doen?!’ Ik schoot overeind, greep Pierre bij zijn schouders en rammelde hem door elkaar. ‘Als de buitenwereld het te weten komt…’
Pierre rukte zich los uit mijn greep en duwde me terug op de bank.
‘Rustig! Je weet niet eens of ze dat gaat doen! Ze heeft het nog niet gedaan, dus de kans is er dat ze het niet meer doet.’
‘Alexandra doet dat niet,’ mompelde ik toen ik weer wat rustiger was. ‘Zo is ze niet.’
‘Dat denken we vaker van fans,’ zei Pierre grimmig en ik wist meteen wat hij bedoelde. Een aantal jaar geleden, toen we net een grote hit met Welcome To My Life hadden gescoord, had Pierre eens een one-nightstand met een fan gehad. Daarna had hij niets meer van haar gehoord, wat hij niet erg vond, maar een aantal weken daarna kregen we plotseling een blad in onze handen gedrukt waar een uitgebreid interview met dat meisje instond. Ze vertelde dat ze zich vreselijk gekwetst voelde en nog meer onzin, waardoor Pierre erg negatief afgeschilderd werd. Een paar andere roddelbladen namen het verhaal al vlug over en de roddel werd een feit in showbizzland. Het had dan ook een hele tijd en een ingewikkelde rechtszaak geduurd voordat Pierre’s naam gezuiverd was. Dat was dus vooral de reden waarom we in de band hadden afgesproken dat we zo min mogelijk met fans zouden rommelen, daar kwamen alleen maar problemen van.
‘Maar toch,’ hield ik vol, ‘Alexandra is zo niet.’
‘Dat mag ik hopen voor je,’ zei Pierre in gedachten verzonken. ‘Maar goed, zo’n kreng als Emma kan het vast niet zijn.’
Ik knikte langzaam. ‘Ik denk dat ik maar weer eens naar huis ga,’ zei ik toen ik zag dat het al half drie was.
Pierre geeuwde uitgebreid waardoor ik bijna zijn longen kon zien en rekte zich uit. ‘Goed idee. Kom in het vervolg op een ander tijdstip, zodat ik je beter kan helpen.’
We stonden op.
‘Jij gaat dus met Seb praten?’ vroeg ik terwijl we richting de voordeur liepen.
Pierre knikte. ‘Doe ik. En daarna ga je zelf met hem praten, dan komt het vanzelf wel goed.’
‘Dat hoop ik,’ antwoordde ik. ‘Nou, dan zien we elkaar wel weer. En eh, Pierre…’
Hij keek me vragend aan.
‘Bedankt. Gewoon, voor alles. Dat je altijd naar me wilt luisteren en zo.’
Pierre grijnsde. ‘Zeg dat nog maar een keer als ik wakker ben, zodat ik dat ook echt onthoud.’
Ik gaf hem een klap op zijn schouder en liep het huis uit, terwijl ik hem de deur achter me dicht hoorde slaan.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 45.
We're not gonna be just a part of the game
We're not gonna be just the victims
They're taking our dreams and they tear them apart
Till everyone's the same
Me Against The World – Simple Plan
‘Weet je nog, die avond dat je zo dronken was?’We're not gonna be just a part of the game
We're not gonna be just the victims
They're taking our dreams and they tear them apart
Till everyone's the same
Me Against The World – Simple Plan
Mijn humeur dat inmiddels al een beetje was verbeterd, daalde direct weer.
‘Hoe kan ik dat ooit vergeten? En ook al wil ik het vergeten, dan helpen jullie me er wel aan herinneren,’ gromde ik.
Pierre grijnsde verontschuldigend. ‘Het was gewoon grappig. Maar in ieder geval, dat meisje dat toen bij je was…’
‘Alexandra,’ zei ik.
Er viel een stilte, totdat het tot me doordrong wat ik zojuist had gezegd. Pierre’s ogen werden zo groot als de theeschoteltjes uit mijn moeders servies en ik sloeg geschrokken mijn hand voor mijn mond,
‘J-je…’ begon Pierre stamelend.
‘Shit!’ riep ik uit.
‘Je weet wél hoe ze heet?!’ bracht Pierre verbijsterd uit.
Ik zou het nog kunnen ontkennen, maar ik besloot open kaart te spelen. Zo achterlijk was Pierre nou ook weer niet.
‘Ja,’ antwoordde ik daarom. ‘Ja, ik weet nog wel hoe ze heet.’
‘M-maar… ik…’ sputterde Pierre. ‘Weet je dan ook nog of er iets is gebeurd tussen jullie die avond?’
Ik twijfelde even over mijn antwoord, maar zei toen eerlijk: ‘Nee, dat weet ik niet. Maar ik heb wel zo mijn vermoedens.’ Ik voelde hoe mijn stem trilde. Het was al met al grappig om te zien hoe Pierre’s mond in o-vorm bleef hangen en hij vervolgens ook die letter uitsprak.
‘Ik weet het ook niet zeker,’ zei ik en ik schudde triest mijn hoofd. ‘Wist ik het maar. Het probleem is dat ik alleen weet dat ze Alexandra heet, maar ik heb verder geen telefoonnummer of wat dan ook, waardoor ik niet in contact met haar kan komen.’
‘JIJ!’ bulderde Pierre plotseling en hij sprong op, waardoor ik bijna een hartverlamming kreeg.
‘Wat?’ vroeg ik angstig bij het zien van zijn woedende gezicht.
‘Ben je vreemdgegaan?!’ Hij maakte me écht bang met zijn vuurspuwende ogen.
‘Dat weet ik toch niet,’ piepte ik en ik stond ook op. Pierre keek me woedend aan.
‘Dat is zo laag, David!’ Hij spuwde mijn naam uit alsof het een rotte plek in een appel was, waardoor ik geschrokken achteruitdeinsde.
‘Ik weet het toch niet!’ Er klonk nu een vlaag van opstandigheid door mijn stem heen, maar daar leek Pierre zich niets van aan te trekken.
‘Sam en jij horen bij elkaar, dat weet verdomme iedereen! En wat doe jij?! Na een week al! Jezus!’ Pierre deed nog een stap in mijn richting, maar plofte toen neer op de bank en wreef met zijn handen door zijn haar, waardoor dat er nog minder charmant uit kwam te zien dan voorheen.
‘Ik weet ook niet wat er is gebeurd,’ fluisterde ik en het huilen stond me nader dan het lachen. Pierre gebaarde me echter stil te zijn. Ik volgde langzaam zijn voorbeeld door te gaan zitten.
‘Houd alsjeblieft even je mond dicht, David,’ kapte hij me af. ‘Laat me even nadenken. En ja, dat is moeilijk op dit tijdstip. Kom in het vervolg alsjeblieft midden op de dag naar me toe, als ik helder ben.’
Ik zweeg en voelde me vreselijk. Ik had het hele gedoe met Alexandra eigenlijk voor me willen houden, totdat ik erachter was wat er gebeurd was, maar dat plan viel nu dus in het water. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Pierre. Hij had groot gelijk dat hij zo reageerde, ik had in zijn plaats precies hetzelfde gedaan en ik kon er maar beter vast aan wennen; als ik het Sam ooit ging vertellen -daar kwam ik toch niet onderuit- zou die nog veel erger reageren, om nog maar te zwijgen over de roddelbladen.
‘Weet je echt niets van haar?’ zuchtte Pierre toen. ‘Zelfs geen achternaam?’
‘Nee,’ antwoordde ik somber. ‘Alleen dat ze in Los Angeles woont.’
‘Daar schieten we niets mee op, er wonen vast honderden Alexandra’s in Los Angeles,’ mompelde Pierre. ‘Wat ben je toch ook een sukkel. Ik dacht dat het best een goede afspraak was; niet rommelen met de fans.’
‘Ik was dronken!’ riep ik wanhopig uit.
‘Zij ook?’ vroeg Pierre.
Ik had mijn mond al open om ‘ja’ te antwoorden, maar begon toen ook te twijfelen. Was Alexandra eigenlijk wel dronken geweest? Ze had me namelijk nog wel die taxi in weten te krijgen en voor zover ik wist, had ze ook niet zo scheef gelopen als ik toen deed.
‘Ja?’ antwoordde ik, in de hoop overtuigend te klinken, maar daar trapte Pierre niet in.
‘Nee dus,’ zei hij bruusk, ‘ze heeft je gebruikt. Je mag nog van geluk spreken dat ze niet met dit verhaal naar de pers is gestapt.’
Ik staarde hem verbijsterd aan.
‘Daar had ik nog niet eens aan gedacht,’ stamelde ik en ik voelde een paniekvlaag door me heengaan. ‘Oh mijn… wat als ze dat alsnog gaat doen?!’ Ik schoot overeind, greep Pierre bij zijn schouders en rammelde hem door elkaar. ‘Als de buitenwereld het te weten komt…’
Pierre rukte zich los uit mijn greep en duwde me terug op de bank.
‘Rustig! Je weet niet eens of ze dat gaat doen! Ze heeft het nog niet gedaan, dus de kans is er dat ze het niet meer doet.’
‘Alexandra doet dat niet,’ mompelde ik toen ik weer wat rustiger was. ‘Zo is ze niet.’
‘Dat denken we vaker van fans,’ zei Pierre grimmig en ik wist meteen wat hij bedoelde. Een aantal jaar geleden, toen we net een grote hit met Welcome To My Life hadden gescoord, had Pierre eens een one-nightstand met een fan gehad. Daarna had hij niets meer van haar gehoord, wat hij niet erg vond, maar een aantal weken daarna kregen we plotseling een blad in onze handen gedrukt waar een uitgebreid interview met dat meisje instond. Ze vertelde dat ze zich vreselijk gekwetst voelde en nog meer onzin, waardoor Pierre erg negatief afgeschilderd werd. Een paar andere roddelbladen namen het verhaal al vlug over en de roddel werd een feit in showbizzland. Het had dan ook een hele tijd en een ingewikkelde rechtszaak geduurd voordat Pierre’s naam gezuiverd was. Dat was dus vooral de reden waarom we in de band hadden afgesproken dat we zo min mogelijk met fans zouden rommelen, daar kwamen alleen maar problemen van.
‘Maar toch,’ hield ik vol, ‘Alexandra is zo niet.’
‘Dat mag ik hopen voor je,’ zei Pierre in gedachten verzonken. ‘Maar goed, zo’n kreng als Emma kan het vast niet zijn.’
Ik knikte langzaam. ‘Ik denk dat ik maar weer eens naar huis ga,’ zei ik toen ik zag dat het al half drie was.
Pierre geeuwde uitgebreid waardoor ik bijna zijn longen kon zien en rekte zich uit. ‘Goed idee. Kom in het vervolg op een ander tijdstip, zodat ik je beter kan helpen.’
We stonden op.
‘Jij gaat dus met Seb praten?’ vroeg ik terwijl we richting de voordeur liepen.
Pierre knikte. ‘Doe ik. En daarna ga je zelf met hem praten, dan komt het vanzelf wel goed.’
‘Dat hoop ik,’ antwoordde ik. ‘Nou, dan zien we elkaar wel weer. En eh, Pierre…’
Hij keek me vragend aan.
‘Bedankt. Gewoon, voor alles. Dat je altijd naar me wilt luisteren en zo.’
Pierre grijnsde. ‘Zeg dat nog maar een keer als ik wakker ben, zodat ik dat ook echt onthoud.’
Ik gaf hem een klap op zijn schouder en liep het huis uit, terwijl ik hem de deur achter me dicht hoorde slaan.
Off-topic: Mooie nieuwe ava
On-topic: Arme David... hij krijgt behoorlijk op z'n kop. Maarja, eigenlijk wel terecht Ik ben benieuwd wat er nou met Seb aan de hand is en of Alexandra haar mond houdt! Mooi geschreven
On-topic: Arme David... hij krijgt behoorlijk op z'n kop. Maarja, eigenlijk wel terecht
Ik ben benieuwd wat er nou met Seb aan de hand is en of Alexandra haar mond houdt! Mooi geschreven The quiet scares me cause it screams the truth
weeer mooooi!
nu weten we nog niet wat pierre nou over die avond wou zeggen :p
nu weten we nog niet wat pierre nou over die avond wou zeggen :p
*komt sputterend het topic binnen* Pierre en een fan?! Gebasseerd op waarheid?! Like grhaha toch iemand die op grote neusgaten valt! Anyway, het is wel goed dat hij met Seb gaat praten, je zou hem toch bijna met zijn gezicht door de monitor van zijn computer duwen! Het was btw zeer Dawsons Creek hoe hij door dat raam naar binnen klom Ik wil meer over Emma weten!!!
David zijn geheugen komt langzaam maar zeker weer terug! Heeft hij nu door dat die arme plant gewoon compeet VERMOORD is! That evil little hag! *snuift* Dat verhaal krijgt zeker weten een staartje! Als ik die plant was, dan was ik gemuteerd en had ik zowel dinges als David gewurgd! Wanneer die zichzelf niet laveloos had gezopen, dan was die plant niet dood gegaan van al die drank! De evilheid van de mensheid! *raast en tiert door*
Ik heb een paar suggesties op msn gedaan Zie wel wat je gebruikt
Anyway, het is wel goed dat hij met Seb gaat praten, je zou hem toch bijna met zijn gezicht door de monitor van zijn computer duwen! Het was btw zeer Dawsons Creek hoe hij door dat raam naar binnen klom Ik wil meer over Emma weten!!!David zijn geheugen komt langzaam maar zeker weer terug! Heeft hij nu door dat die arme plant gewoon compeet VERMOORD is! That evil little hag! *snuift* Dat verhaal krijgt zeker weten een staartje! Als ik die plant was, dan was ik gemuteerd en had ik zowel dinges als David gewurgd! Wanneer die zichzelf niet laveloos had gezopen, dan was die plant niet dood gegaan van al die drank! De evilheid van de mensheid! *raast en tiert door*
Ik heb een paar suggesties op msn gedaan
Zie wel wat je gebruikt When the curtain falls, it will be not you name you are judged by but your actions and the ability to show compassion towards others.
Sanne, thanks! Ik vind het zelf ook een mooie ava 8D. Inderdaad, David moest toch eens op zijn fouten worden gewezen ^^. Bedankt.
Lisa, bedankt weer!
Larauu, tja, dat krijg je ervan als David er zoiets uitflapt. Bedankt in ieder geval .
Mirry, omg XD. Niet gebaseerd op de waarheid voor zover ik weet en ja, er zijn veel meisjes die op zijn grote neusgaten vallen! *wijst subtiel naar zichzelf* Jaja, David is de nieuwste James Bond. En wie zegt dat die plant dood is? Nou ja, waarschijnlijk wel trouwens, maar toch. Dinges heet Alexandra en David had het niet in de gaten, anders had hij wel ingegrepen. Zo. Nu heb ik op al je commentaar gereageerd .
Have fun met het nieuwste stuk allemaal!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Sam lachte. ‘En Pierre en Seb dan?’
‘Dat weet ik eigenlijk niet,’ mijmerde ik en ik dacht diep na. ‘Zij hielden niet echt van buiten spelen. Zij waren meer de entertainers; altijd toneelstukjes opvoeren en andere mensen vermaken.’
‘Dat is ook typisch Pierre,’ lachte Sam, ‘en trouwens ook wel voor Seb.’ Ze stak haar arm door die van mij en streek een haarlok achter haar oor.
We liepen samen de rustige buitenwijk uit waarin de andere bandleden en ik woonden en begonnen in de richting van het centrum te slenteren. Het was al wat later, omdat we allebei heerlijk uit hadden geslapen totdat we gewekt werden door mijn moeder. Sam had gelukkig niets van mijn nachtelijke avontuur gemerkt, iets waar ik erg blij om was, aangezien ik geen zin had om uit te leggen wat er allemaal speelde tussen Seb en mij. Ik wist het zelf niet eens, laat staan dat ik het moest begrijpen.
‘Zullen we eerst even koffie gaan drinken?’ vroeg ik toen we langs een kleine lunchroom opliepen. ‘Ik heb behoefte aan cafeïne.’
Sam knikte en we liepen richting de ingang. Vanuit mijn ooghoeken zag ik twee mannen elkaar aanstoten en naar ons wijzen en ik besefte meteen dat het paparazzi was. Ze hadden professionele fototoestellen om hun nek hangen en notitieboekjes in hun hand. Ik kreunde zachtjes in mezelf en sleepte Sam, die niets in de gaten had, vlug mee naar binnen. Daar had ik nu geen zin in, ik wilde gewoon rustig wat drinken en had geen zin om op de foto te gaan of saaie vragen te beantwoorden.
‘Twee koffie verkeerd graag,’ zei Sam tegen de serveerster die onze bestelling op kwam nemen. Ze wist inmiddels precies wat ik lekker vond, waardoor ik zelf niet eens meer hoefde te bestellen. Ik kneep zachtjes in haar hand.
‘Meneer Desrosiers!’
Ik sloot mijn ogen voor een seconde en liet de ergernissen door me heengaan, maar keek toen de twee persmuskieten aan die voor onze neus stonden.
‘Is het echt waar dat meneer Bouvier een tweeling heeft van zijn one-nightstand van vier jaar geleden?’ Ze keken ons zo nieuwsgierig aan, dat ik probeerde niet te zuchten. Sam keek hen met grote ogen aan.
‘Nee, dat is niet waar,’ antwoordde ik uiteindelijk, ‘en ik heb geen idee hoe jullie daar aan komen.’ Ik zei het op een toon waarmee ik duidelijk probeerde te maken dat het me werkelijk geen bal interesseerde wat zij nog meer dachten, maar dat leken ze niet te merken.
‘We hebben toch echt foto’s als bewijs kunnen maken! Ontkent u nog steeds dat u niets weet van uw beste vriend en zijn kinderen?’
De woorden galmden door mijn hoofd, Sams mond viel open van verontwaardiging en ik kon me nu niet meer inhouden.
‘Ik zou het niet weten, omdat het niet waar is!’ snauwde ik en ik stond op. ‘Kom.’ Ik pakte Sams hand en samen probeerden we door te lopen, maar de twee forse mannen versperden onze weg.
‘Waarom geeft u het niet gewoon toe?’ De mannen hielden mij een spreekrecorder voor en keken me afwachtend aan. Nu vond ik ze toch echt te brutaal worden, maar Sam greep in.
‘Als u die foto’s heeft, mogen wij die dan misschien even zien? Ik zou het best leuk vinden om eens kinderen van Pierre te zien, dan kan ik hem vertellen hoe zijn eigen kinderen eruit zien,’ zei ze opgewekt en ze keek de mannen uitdagend aan.
‘Heren, kan ik u van dienst zijn?’ Een bekende stem klonk achter ons en Sam en ik draaiden ons tegelijkertijd om, waardoor ik in het met sproetjes besprenkelde gezicht van Penny keek. Sam wilde al een teken van herkenning geven, maar ik ging vlug op haar gymp staan om dat te voorkomen.
‘We maken alleen even een praatje,’ antwoordde de linkse muskiet met een stalen gezicht.
Penny’s gezichtsuitdrukking veranderde langzaam van vriendelijk en gastvrij naar dreigend toen ze het spreekrecordertje en de camera’s zag. Ze hield een bezem in haar rechterhand, maar was gestopt met het vegen van de vloer.
‘Meneer, wordt u lastig gevallen?’ vroeg ze toen bloedserieus aan mij, terwijl ze deed alsof ze mij niet persoonlijk kende.
‘Nou…’ begon ik, maar Penny viel me direct in de rede.
‘Dat dacht ik al,’ antwoordde ze en ze keek vijandig naar de twee zwartharige mannen, die even niet wisten wat te zeggen. ‘Dan spijt het mij zeer u te moeten mededelen dat u het pand zult moeten verlaten.’
De mannen gaven geen reactie en staarden haar aan.
‘Hup!’ riep Penny plotseling en ze sprongen van schrik bijna over het tafeltje heen, terwijl Penny hen met de bezem achterna kwam. ‘Scheer je weg! Waag het niet om ooit nog eens één voet in dit gebouw te zetten!’
De mannen maakten dat ze wegkwamen en de rechter gaf een schreeuw toen Penny een klap uitdeelde met haar bezem. Ze vluchtten met hun handen beschermend over hun hoofden de lunchroom uit en Sam en ik keken schaterend van het lachen toe hoe ze, zonder om zich heen te kijken de straat overstaken en daarbij bijna onder drie verschillende auto’s terecht kwamen.
‘Bedankt,’ grijnsde ik toen ze uit het zicht verdwenen waren.
‘Al goed, al goed,’ lachte Penny verontschuldigend en ze keek om zich heen. ‘Nog een geluk dat niemand dat gezien had, dan was ik dit baantje meteen weer kwijt geweest.’
‘Sinds wanneer werk je hier dan?’ vroeg Sam.
‘Sinds een week,’ antwoordde Penny. ‘Daarom is het maar goed dat het zo rustig is.’
We lachten alle drie en Sam en ik gingen weer aan het tafeltje zitten waar we straks ook waren gaan zitten.
‘Hadden jullie al iets besteld of niet?’ vroeg Penny.
‘Ja,’ zei ik. ‘Kom er bijzitten joh, er is toch niemand.’ Ik klopte uitnodigend op de stoel naast me, maar Penny schudde haar hoofd.
‘Kan ik niet doen, we mogen niet te persoonlijk zijn met de klanten.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Ik moet eigenlijk het milkshakeapparaat reparen, maar goed. Daar ben ik waarschijnlijk toch niet technisch genoeg voor.’
Wij lachten, maar Penny maakte een vlug gebaar toen de serveerster van onze bestelling weer aan kwam lopen. Ze begon de vloer te vegen alsof ze dat al die tijd al aan het doen was en ze zojuist helemaal geen vervelende paparazzi met een bezem de deur uit had gejaagd.
Sam en ik namen de kopjes koffie aan en bedankten de serveerster, die weer wegliep. Penny staakte direct weer haar activiteiten en leunde op haar bezem.
‘Komen jullie vanavond ook naar Chuck?’ vroeg ze.
‘Wat is er daar te doen?’ vroegen Sam en ik tegelijk en we schoten alle drie in de lach. Penny haalde haar schouders op.
‘Geen idee. Waarschijnlijk niets.’ Ze grijnsde. ‘We maken er wel een feestje van.’ Ze keek ons ontdeugend aan en dat werkte aanstekelijk.
‘Goed, goed, we komen,’ zei ik met een knipoog en Penny lachte breed.
Lisa, bedankt weer!
Larauu, tja, dat krijg je ervan als David er zoiets uitflapt
. Bedankt in ieder geval .Mirry, omg XD. Niet gebaseerd op de waarheid voor zover ik weet en ja, er zijn veel meisjes die op zijn grote neusgaten vallen! *wijst subtiel naar zichzelf* Jaja, David is de nieuwste James Bond. En wie zegt dat die plant dood is? Nou ja, waarschijnlijk wel trouwens, maar toch
. Dinges heet Alexandra en David had het niet in de gaten, anders had hij wel ingegrepen. Zo. Nu heb ik op al je commentaar gereageerd .Have fun met het nieuwste stuk allemaal!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 46.
There you go
You never ask why
It's all a big lie
Whatever you do
Shut Up – Simple Plan
‘En hier hebben Chuck, Jeff en ik ooit een enorme hut gebouwd waar we jaren aan hebben gewerkt. Hij was echt prachtig, maar toen moest hij weg van de gemeente, omdat het niet onze grond was.’ Ik wees op een hoop struiken en bomen die achter een voetbalveldje stonden.There you go
You never ask why
It's all a big lie
Whatever you do
Shut Up – Simple Plan
Sam lachte. ‘En Pierre en Seb dan?’
‘Dat weet ik eigenlijk niet,’ mijmerde ik en ik dacht diep na. ‘Zij hielden niet echt van buiten spelen. Zij waren meer de entertainers; altijd toneelstukjes opvoeren en andere mensen vermaken.’
‘Dat is ook typisch Pierre,’ lachte Sam, ‘en trouwens ook wel voor Seb.’ Ze stak haar arm door die van mij en streek een haarlok achter haar oor.
We liepen samen de rustige buitenwijk uit waarin de andere bandleden en ik woonden en begonnen in de richting van het centrum te slenteren. Het was al wat later, omdat we allebei heerlijk uit hadden geslapen totdat we gewekt werden door mijn moeder. Sam had gelukkig niets van mijn nachtelijke avontuur gemerkt, iets waar ik erg blij om was, aangezien ik geen zin had om uit te leggen wat er allemaal speelde tussen Seb en mij. Ik wist het zelf niet eens, laat staan dat ik het moest begrijpen.
‘Zullen we eerst even koffie gaan drinken?’ vroeg ik toen we langs een kleine lunchroom opliepen. ‘Ik heb behoefte aan cafeïne.’
Sam knikte en we liepen richting de ingang. Vanuit mijn ooghoeken zag ik twee mannen elkaar aanstoten en naar ons wijzen en ik besefte meteen dat het paparazzi was. Ze hadden professionele fototoestellen om hun nek hangen en notitieboekjes in hun hand. Ik kreunde zachtjes in mezelf en sleepte Sam, die niets in de gaten had, vlug mee naar binnen. Daar had ik nu geen zin in, ik wilde gewoon rustig wat drinken en had geen zin om op de foto te gaan of saaie vragen te beantwoorden.
‘Twee koffie verkeerd graag,’ zei Sam tegen de serveerster die onze bestelling op kwam nemen. Ze wist inmiddels precies wat ik lekker vond, waardoor ik zelf niet eens meer hoefde te bestellen. Ik kneep zachtjes in haar hand.
‘Meneer Desrosiers!’
Ik sloot mijn ogen voor een seconde en liet de ergernissen door me heengaan, maar keek toen de twee persmuskieten aan die voor onze neus stonden.
‘Is het echt waar dat meneer Bouvier een tweeling heeft van zijn one-nightstand van vier jaar geleden?’ Ze keken ons zo nieuwsgierig aan, dat ik probeerde niet te zuchten. Sam keek hen met grote ogen aan.
‘Nee, dat is niet waar,’ antwoordde ik uiteindelijk, ‘en ik heb geen idee hoe jullie daar aan komen.’ Ik zei het op een toon waarmee ik duidelijk probeerde te maken dat het me werkelijk geen bal interesseerde wat zij nog meer dachten, maar dat leken ze niet te merken.
‘We hebben toch echt foto’s als bewijs kunnen maken! Ontkent u nog steeds dat u niets weet van uw beste vriend en zijn kinderen?’
De woorden galmden door mijn hoofd, Sams mond viel open van verontwaardiging en ik kon me nu niet meer inhouden.
‘Ik zou het niet weten, omdat het niet waar is!’ snauwde ik en ik stond op. ‘Kom.’ Ik pakte Sams hand en samen probeerden we door te lopen, maar de twee forse mannen versperden onze weg.
‘Waarom geeft u het niet gewoon toe?’ De mannen hielden mij een spreekrecorder voor en keken me afwachtend aan. Nu vond ik ze toch echt te brutaal worden, maar Sam greep in.
‘Als u die foto’s heeft, mogen wij die dan misschien even zien? Ik zou het best leuk vinden om eens kinderen van Pierre te zien, dan kan ik hem vertellen hoe zijn eigen kinderen eruit zien,’ zei ze opgewekt en ze keek de mannen uitdagend aan.
‘Heren, kan ik u van dienst zijn?’ Een bekende stem klonk achter ons en Sam en ik draaiden ons tegelijkertijd om, waardoor ik in het met sproetjes besprenkelde gezicht van Penny keek. Sam wilde al een teken van herkenning geven, maar ik ging vlug op haar gymp staan om dat te voorkomen.
‘We maken alleen even een praatje,’ antwoordde de linkse muskiet met een stalen gezicht.
Penny’s gezichtsuitdrukking veranderde langzaam van vriendelijk en gastvrij naar dreigend toen ze het spreekrecordertje en de camera’s zag. Ze hield een bezem in haar rechterhand, maar was gestopt met het vegen van de vloer.
‘Meneer, wordt u lastig gevallen?’ vroeg ze toen bloedserieus aan mij, terwijl ze deed alsof ze mij niet persoonlijk kende.
‘Nou…’ begon ik, maar Penny viel me direct in de rede.
‘Dat dacht ik al,’ antwoordde ze en ze keek vijandig naar de twee zwartharige mannen, die even niet wisten wat te zeggen. ‘Dan spijt het mij zeer u te moeten mededelen dat u het pand zult moeten verlaten.’
De mannen gaven geen reactie en staarden haar aan.
‘Hup!’ riep Penny plotseling en ze sprongen van schrik bijna over het tafeltje heen, terwijl Penny hen met de bezem achterna kwam. ‘Scheer je weg! Waag het niet om ooit nog eens één voet in dit gebouw te zetten!’
De mannen maakten dat ze wegkwamen en de rechter gaf een schreeuw toen Penny een klap uitdeelde met haar bezem. Ze vluchtten met hun handen beschermend over hun hoofden de lunchroom uit en Sam en ik keken schaterend van het lachen toe hoe ze, zonder om zich heen te kijken de straat overstaken en daarbij bijna onder drie verschillende auto’s terecht kwamen.
‘Bedankt,’ grijnsde ik toen ze uit het zicht verdwenen waren.
‘Al goed, al goed,’ lachte Penny verontschuldigend en ze keek om zich heen. ‘Nog een geluk dat niemand dat gezien had, dan was ik dit baantje meteen weer kwijt geweest.’
‘Sinds wanneer werk je hier dan?’ vroeg Sam.
‘Sinds een week,’ antwoordde Penny. ‘Daarom is het maar goed dat het zo rustig is.’
We lachten alle drie en Sam en ik gingen weer aan het tafeltje zitten waar we straks ook waren gaan zitten.
‘Hadden jullie al iets besteld of niet?’ vroeg Penny.
‘Ja,’ zei ik. ‘Kom er bijzitten joh, er is toch niemand.’ Ik klopte uitnodigend op de stoel naast me, maar Penny schudde haar hoofd.
‘Kan ik niet doen, we mogen niet te persoonlijk zijn met de klanten.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Ik moet eigenlijk het milkshakeapparaat reparen, maar goed. Daar ben ik waarschijnlijk toch niet technisch genoeg voor.’
Wij lachten, maar Penny maakte een vlug gebaar toen de serveerster van onze bestelling weer aan kwam lopen. Ze begon de vloer te vegen alsof ze dat al die tijd al aan het doen was en ze zojuist helemaal geen vervelende paparazzi met een bezem de deur uit had gejaagd.
Sam en ik namen de kopjes koffie aan en bedankten de serveerster, die weer wegliep. Penny staakte direct weer haar activiteiten en leunde op haar bezem.
‘Komen jullie vanavond ook naar Chuck?’ vroeg ze.
‘Wat is er daar te doen?’ vroegen Sam en ik tegelijk en we schoten alle drie in de lach. Penny haalde haar schouders op.
‘Geen idee. Waarschijnlijk niets.’ Ze grijnsde. ‘We maken er wel een feestje van.’ Ze keek ons ontdeugend aan en dat werkte aanstekelijk.
‘Goed, goed, we komen,’ zei ik met een knipoog en Penny lachte breed.
Weer een heel leuk hoofdstuk Imke! Ik zag echt voor me hoe Penny met een bezem door dat cafe heen rent *grijnst*. Leuk dat je gewoon een vrolijk hoofdstuk met heel wat humor er in hebt gedaan, want alleen maar drama is ook niet leuk. Dus weer super Imke! <3
And you can't fight the moment of truth in your lies.