Wegens vertrouwens zijn de namen anders. Dit verhaal berust niet op gehele werkelijkheid maar een gedeeldte wel.
Een meisje van ongeveer 15, bijna 16 jaar oud draagt al een hele tijd een naar gevoel met zich mee. Ze voelt zich alleen want dat is ze ook.
Toen zij werd gevonden in een speelpark door een persoon, nam de vrouw haar mee en beschouwde haar tot haar eigen dochter. Ze had die zogenaamde ouders nooit echt gezien als ouders. Ze voelde zich buiten gesloten, alsof ze er thuis hoorde. Maar als ze er ook maar iets over zei kreeg ze te horen dat zij zich niet moest aanstellen en dat eht allemaal maar onzin was. Ze ging op zoek naar dingen uit haar verleden, dingen szoals foto's of spulletjes. Nee, die waren er niet. Ze vond het allemaal heel erg vreemd en liet het er maar bij want haar zogenaamde ouders hadden altijd wel een smoes klaar staan. Haar tante overleed. Bij het schoonmaken van het huis vonden ze allemaal foto's van iedere lid uit de familie behalve haar foto.
Ze ging nu toch stiekem verder op zoek naar iets wat ook maar een teken gaf van haar verleden en zo kwam ze uit bij een oude vrouw die haar dingen vertelde over haar echte ouders. Haar biologische ouders Twan en Mariska waren op vroege leeftijd gestorven aan een auto-ongeluk. Ja dat viel inderdaad even zwaar voor Sheila (zo heete het meisje). De oude mevrouw Hummels vertelde haar ook nog dat ze een oudere broer had van ongeveer 2 jaar ouder. Meer had de oude vrouw niet te vertellen en ging Sheila weer naar huis. Ze zocht toch verder naar haar enige over gebleven familielid haar broer.
Via via leerde ze een jongens kennen met de naam Leonard en dat bleek later haar broer te zijn. Ze bouwde een sterke band op en later bleek dat Leonard al jaren naar zijn kleine zusje zocht maar haar nooit had gevonden omdat haar "nep"ouders haar een andere achternaam gaven. Leonard vertelde haar veel over haar ouders. Na enige verloop van tijd zeg ongeveer een jaar was Sheila op weg naar haar broer. Hij bleek niet thuis te zijn. Ze ging naar de buurvrouw die haar vertelde dat leonard was overleden nadat hij was neergeschoten voor zijn school.
Sheila ging naar huis wat ze niet als haar thuis vond maar op dit moment haar wel een warm gevoel gaf als ze aan haar eigen kamer dacht. Ze ging daar lang uit op het bed liggen met een foto van haar ouders en leonard die ze had gekregen van haar broer. Ze raakte heel erg in zichzelf terug gekeerd en had nergens meer aandacht voor. Niks kon haar meer schelen. Ze leefde in haar eigen zwart met grijse wereldje. Via een klasgenoot leerde ze een jongen kennen met de naam Swen en hij en Sheila werden goede vrienden. Een echte speciale band hadden ze. In 3 jaar tijd hadden ze alleen af en toe menings verschil maar dat was niet erg. Sheila voelde zich dankzij hem een stuk beter en kwam weer terug uit haar wereldje. Tot een halfjaar er na, ze kregen een fikse ruzie en Swen verbrak de vriendschap met de speciale band.
Sheila kon dit ook niet meer aan en raakte verward in haar eigen depresie. 2 Dagen later was Sheila er niet meer. Zelfmoord, van de brug bij de "Stichtse Rotonde" in Amersfoort tussen het verkeer gesprongen.
Tussen haar kleren had ze een brief gestoken met de volgende woorden en zinnen erop:
Voor de gene die mij hier vind. Het leven beëindigde ik met een reden....
....I'm alone.... ....Without you....
....Twan, Mariska en Leonard van Zuidenstaal..
Groet, Sheila
