Afscheid, one-shot

[Darkstar]

Zwarte tranen stromen over mijn bleke wangen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Jaren lang waren we elkaars beste vrienden, deelden we alles met elkaar. Natuurlijk hadden we af en toe ruzies, maar die werden altijd meteen weer opgelost. Onbewust laat ik mijn gedachten afdwalen naar al die mooie momenten die ik samen met je heb beleefd. Ons eerste gesprek, onze eerste date, onze eerste zoen.

Langer doorgaan kan ik niet. Het doet me teveel pijn. Voor de laatste keer laat ik je m’n emoties aan je zien. Niet alleen mijn verdriet maar alle emoties die ik in me heb. Zoals ik altijd mezelf bij jou mocht zijn. Het lijkt wel of met mijn emoties heel mijn ‘zijn’ mee naar buiten stroomt. Een hol leeg gevoel blijft over. Zonder jou ben ik niet compleet meer. Jij was precies datgene wat mij het geluk kon schenken wat ik zelf niet in me had. Hoe kan mijn leven zonder jou nu ooit weer zo mooi worden als het de laatste tijd was. Voor het eerst in mijn leven durfde ik weer dingen. Ik durfde mezelf te zijn en mijn angst op de te geven voor de wereld om me heen. Jij gaf me het vertrouwen dat ik die wereld makkelijk aankon. Ik durfde weer rechtop te lopen en mensen aan te kijken. Jij gaf me het vertrouwen dat ik het waard was om gezien te worden. Ik durfde mijn zwarte negatieve wereldje los te laten. Jij liet me zien wat geluk was.

Ook op jou gezicht beginnen emoties te verschijnen. Bang kijkend laat je ze toch maar toe. Als laatste gift aan mij. Terwijl je huilt kijk ik je diep in je ogen. Zoals we uren naar elkaar konden staren. Als ik je blik ontmoet heb ik de nijging de mijne weg te draaien, maar ik dwing mezelf je voor de laatste keer aan te kijken. In je ogen is een groot verdriet te zien. Ook jij bent je beste vriendin kwijt. Misschien heb ik je niet evenveel gegeven als jij mij, maar ik hoop toch dat je me dankbaar bent en dat je de goede dingen aan mij weet te herinneren.

Voorzichtig stap je naar me toe. Ik zie dat je onzeker bent. Met je warme hand veeg je mijn tranen weg. Ook al blijven ze nog steeds doorstromen. Alsof ze worden veroorzaakt door een onuitputtelijke bron. Ik steek mijn hand uit en doe hetzelfde bij jou. Wetend dat dit je normaal altijd opvrolijkte. Maar dit keer vertrekt er geen spiertje. Ik stap nog een pas dichter naar je toe. Ik sta nu zo dichtbij dat ik je adem mijn gezicht voel verwarmen. Ik voel jou armen langzaam om me heen glijden. Dankbaar sla ik mijn armen ook om jou lichaam en trek je nog wat dichter naar me toe. Zonder woorden weten we dat dit de onze laatste knuffel zal zijn. Ik probeer er innig van te genieten. Zachtjes streel ik je over je rug. Terwijl ik mijn laatste woorden bedenk. Ik moet blijven denken anders komt hier nooit een einde aan. Dan schieten me de laatste regels van één van de prachtigste gedichten die ik ooit gelezen heb door mijn hoofd. Ik besluit dat ze gepast zijn. Ik stop met het aaien van je rug. Nog één keer houd je zo sterk mogelijk vast en zachtjes fluister ik in je oor: Vlieg hoog kleine vogel. Mijn engel. Mijn alles.

[Imke]

Mooi, heel erg mooi! De titel trok me niet echt aan, die vond ik te cliché, maar ik heb het toch gelezen. Persoonlijk zou ik het 'Zwarte tranen' hebben genomen, net als de eerste twee woorden. Dat vind ik er precies bij passen.
De gevoelens zet je erg goed neer, ik werd er zelf verdrietig van. Wel vraag ik me nu heel erg af wat de reden is van het afscheid, dat wil ik graag weten!
Ik werd er helemaal in meegesleept en dat is een goed teken ^^. Echt mooi!
Nog een paar losse opmerkingen:

Jaren lang waren we elkaars beste vrienden, deelden we alles met elkaar.

Jarenlang aan elkaar.

Voor de laatste keer laat ik je m’n emoties aan je zien.[/quotes]
Ik zou gewoon 'mijn' zeggen, dat klinkt en leest mooier.

Jij was precies datgene wat mij het geluk kon schenken wat ik zelf niet in me had.

'dat' i.p.v. 'wat'. Een heel erg mooie zin overigens!

Hoe kan mijn leven zonder jou nu ooit weer zo mooi worden als het de laatste tijd was.

Moet daar geen vraagteken achter?

Jij gaf me het vertrouwen dat ik die wereld makkelijk aankon. Ik durfde weer rechtop te lopen en mensen aan te kijken. Jij gaf me het vertrouwen dat ik het waard was om gezien te worden. Ik durfde mijn zwarte negatieve wereldje los te laten. Jij liet me zien wat geluk was.

Mooi stukje, goed neergezet!

Ook op jou gezicht beginnen emoties te verschijnen.

Jouw gezicht.

Met je warme hand veeg je mijn tranen weg. Ook al blijven ze nog steeds doorstromen.

Ik zou het zo doen: Met je warme hand veeg je mijn tranen weg, ook al blijven ze nog steeds doorstromen.
Dat leest wat lekkerder ^^.

Ik voel jou armen langzaam om me heen glijden.

Opnieuw jouw.

Verder dus erg mooi! Let er ook op dat je meestal komma's tussen twee werkwoorden zet. Het laatste stukje vond ik echt super, die zin uit dat gedicht. Erg toepasselijk.

Ga zo door!

[x Sanne]

Ik vind hem erg mooi, zeker een van je beter one-shots De titel vind ik ook wat cliché, Imkes suggestie vind ik wat beter passen. Je omschrijft alle emoties erg goed, ik word helemaal in het verhaal meegelseept. Ook ik vind het jammer dat je de reden van het afscheid niet weet. Eerst dacht ik namelijk dat ze ruzie hadden, maar aan het eind twijfelde ik daar toch aan. De laatste zin is prachtig

Nou is het net of ik Imke aan het napraten ben, maar dat is niet de bedoeling hoor

[Lisatje]

Super mooi verhaal zeg!
Ik ben het wel met Imke en Sanne eens, de titel "zwarte tranen" zou ik wel mooier vinden:) Want "afscheid" is inderdaad een beetje cliché..

Maar ook vooral die laatste zin! jeetje! ik kreeg er kippevel van

En de rede van het afscheid?:) daar ben ik nu ook wel heel benieuwd naar.. ik dacht namelijk in het begin dat een van hen dood ging.. (ik denk weer gelijk dramatisch:P)

Maar goed, een super mooie one-shot!