Eigenlijk moest ik dit verhaal maken voor school (ik ben 13) maar ik heb besloten het hier ook op te zetten.
Ik hoop dat je het een mooi verhaal vindt !!! 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Matis
De koerier die gezonden was om een belangrijke brief bij onze koning, Lucas de Roi, af te leveren, arriveerde aan de immense, gesloten deuren van het koninklijk paleis. Nok; nok,
luidde het geklop op de poorten. Een deurtje ging open en de poortwachter van dienst zei:”Wat brengt u hier in Carcassonne?” “Ik heb de opdracht gekregen om deze brief persoonlijk bij de koning af te leveren,”antwoordde de koerier. De poortwachter keek nogal verbaasd toen de man het woord ‘persoonlijk’ zei. Niemand mag zomaar eventjes bij de koning, onaangekondigd, binnenvallen. De koerier had deze gelaatsuitdrukking verwacht en zei:”Mijn beste, u hebt geen idee wat er gebeurt als deze brief niet bij de koning aankomt !”
“maar...,”stamelde de man. Maar de koerier was al op weg naar de koning. Toen hij bij de koning aankwam en hem plechtig de brief had overhandigd, riep de koning terwijl hij de brief openmaakte:”Welk recht hebt u om hier zomaar binnen te …” Verder kwam hij niet. De brief lag in zijn handen met de woorden:”Het is oorlog !!!”
“Opstaan, lamzakken,”schreeuwde onze bevelhebber,”vandaag is het de grote dag. Vandaag zullen we zien of jullie het waard waren om ridder te worden!” Verschrikt sprong ik op en keek naar onze meerdere. “Vooruit, aan het werk!”riep hij. De ochtend van een veldslag was er altijd veel te doen voor de ridders, waaronder ik, Juda. We moesten onze schilden blinken, de zwaarden slijpen, proviand opslaan … Gelukkig had ik mijn beste vriend Matis bij me, hij had tenminste geen schrik van de veldslag. Ik viel al bijna van mijn stokje met de gedachte aan al dat bloed en al die kreunende slachtoffers. Een van de weinige pluspunten was dat ik niet in de voorste linies werd geplaatst.
“Hé!”riep ik geschrokken toen ik het koude lemmet van een zwaard tegen mijn keel voelde. Ik trok mijn zwaard en sloeg vliegensvlug terug, maar mijn tegenstander pareerde de slag met gemak. Ik zag het gezicht van de onbekende, Matis. “Laat je rug nooit ongedekt”, zij hij grijnsend. “Oh, jij gluiperd,”riep ik,”wacht maar tot ik je te pakken krijg!” Dit wou Matis zichzelf niet aandoen dus snelde hij vliegensvlug naar de kantine om alvast een plaats voor mij vrij te houden.
Na het middagmaal - dat trouwens verschrikkelijk was - maakten we ons klaar voor de strijd.
De plaats waar het allemaal zou gebeuren lag net buiten de stad. Het was een mooie, open vlakte. Er stonden twee immense legers die klaar waren om de vijand neer te halen. Het was duidelijk dat ze tegen elkaar zouden opgewassen zijn. De twee koningen reden naar voren met hun paard naar elkaar toe in het midden van het slagveld. De leider van het andere leger, Mordred De La Murrieta, stond oog in oog met onze leider. Ze konden elkaars bloed wel drinken, zo hevig was de vijandigheid tussen de twee. Plots hief Mordred zijn zwaard op en toen barstte de strijd los. Van overal klonken strijdkreten. Ik liep gewetensloos naar voren en begon op iedere vijand die bewoog te slaan. Ik maakte me een weg tot bij Matis die in een hevig gevecht verwikkeld was met een reusachtige man. Ik liep naar Matis toe om hem te helpen tot ik het zwaard van de reus Matis zag doorboren. Alles vertraagde. De hele wereld was stil. Ik viel neer bij Matis en keek naar zijn levensloze lichaam. Hoe kon dit ooit gebeuren? Ik had me altijd voorgesteld dat Matis en ik voor altijd bij elkaar zouden blijven, wat er ook mocht gebeuren.
Nu deze droom aan diggelen sloeg, kon het mij niet schelen of ik het hier levend van afbracht. Ik stond op, stormde naar de man die mijn beste vriend had gedood en stak mijn zwaard tussen zijn ogen. Ik bleef maar steken tot ik zeker was dat hij dood was. Ik keek nog een laatste keer in de reus zijn ogen en zag hoe hij Matis doodde. Het beeld bleef zich maar herhalen. Onwetend wat er nog zou gebeuren viel ik neer en liet me meedrijven met mijn gedachten. Iedereen vervaagde behalve het dode lichaam van Matis. Toen was alles weg …
Ik werd wakker en keek recht in de ogen van een verpleegster. “Hallo ?” zei ze,”Versta je me?” Ik mompelde iets en stond zonder enige kracht in mijn lijf op en keek vertwijfeld rond of ik Matis ergens zag. Het was valse hoop. Matis was dood en daar kon niemand iets aan veranderen. Ik rustte nog een paar uur en hielp dan alle slachtoffers te verzamelen. We graafden een enorme put die zou dienen als massagraf. Wanneer het tijd was om de doden erin te leggen kon ik Matis eerst niet loslaten. Ik dacht terug aan onze mooie kindertijd en hoe we speelden tussen de hoge grassen.
Mocht deze veldslag nooit hebben plaatsgevonden, dan kon ik nu met Matis een pint drinken in de plaatselijke kroeg. We zouden kunnen dansen met de lokale schoonheden en in de late uurtjes tussen de wol kruipen. Mocht dit nooit gebeurd zijn, dan konden we samen oud worden en samen sterven. We gooiden de put dicht en ik wist dat ik niet meer gewoon zou kunnen gaan slapen zonder te denken aan het levensloze lichaam van Matis. Ik besefte dat er altijd oorlog zou zijn, hoe zinloos die ook was.
THE END.
