Moeders Melodie

[Elice*]

S’ avonds blijft Madelon wakker. Ze kruipt steeds dieper in de dekens ook al is het bloedheet in haar kamer. IJskoude zweetdruppels lopen langzaam over haar voorhoofd. Ze rilt van de zenuwen. Haar dichtgeknepen ogen openen wijd open als ze lichte voetstappen op de trap hoort lopen. Haar hart bonst agressief hard wanneer ze de stappen hoort in de gang die steeds langzamer gaan bij haar deur. Op een gegeven moment stopt het rustige geluid. Doodse stilte op de zachte wind na. Dan hoort ze de deur knop in beweging komen en knijpt snel haar ogen dicht. Ze hoort de stappen weer, ditmaal vlak naast haar en steeds dichterbij komen. Op een gegeven moment voelt ze een druk naast haar op bed komen. Iemand is gaan zitten op de rand van haar bed. Ze probeert net te doen of ze slaapt. Twee armen steunen het gewicht als het steeds dichterbij haar komt. Dan ruikt ze de geur van…zonnebloemen. Een vloeiende zachte stem verwamt haar hele lichaam ‘’Ik ben trots op je…’’

‘’Mam…’’ Ze zucht diep, een zacht liefkozende hand streelt alle onzichtbare haartjes van haar gezicht. ‘’…Ik hou van je…’’ Ze voelt nattigheid in haar ooghoeken en weet dat het tranen van geluk zijn. En ze draait zich langzamerhand toe naar die persoon. Haar adem stokt. Lichtbruin haar dat golft over de rechterschouder van haar moeder. Ze draagt haar wit met lila badjas, die ene die zo ruikt naar appels en margrieten. Diep groene ogen kijken liefjes in haar simpele grijze ogen. De dunne lippen vormen een glimlachje en ineens lijken de lippen voller. Ze is nog steeds niet gestopt met het bewegen van haar haren. Ze laat schokkend een lang trillerig adem los en de tranen branden haar ogen. ‘’Ik vind je zo lief…’’

De hand dat voorzichtig in haar haar beweegt, komt lager en streelt haar wang. Een duim pinkt voorzichtig de traantjes weg. Haar keel brand en haar lichaam schokt. ‘’Mama…’’ Huilt ze zachtjes. Twee zachte handen hijsen haar op bij haar blote schouders. De geur van appels, margrieten en zonnebloemen word sterker. Ze voelt zich veilig, gelukkig, ontroerd. Ze wil in niemand anders zijn of haar armen worden vastgehouden dan haar armen. Ze wilt niemand anders meer ruiken dan haar geur. Ze klapt zich als een pasgeboren baby aan haar moeder vast. Het lichte hand gaat op en neer op haar rug. Ze stikt bijna. ‘’Ik wil je niet kwijt…’’ Piept ze wanhopig. De handen stoppen. En een lieve zachte stem fluistert in haar oor ‘’Ik hou van jou.’’

Opeens is alles licht. Het is kaal, leeg en kil. Mama is er niet. Het is niet donker meer. De druk bij haar bed is ook weg. In plaats daarvan is een oude knuffelbeer. Ze voelt zich niet meer warm. Haar benen trillen. Haar armen schokken. Haar haren zijn niet meer netjes gekamd en glad. Het was een groot vogelnest. Haar lippen puilen en schokken. Haar keel brand nog steeds. De traantjes zijn lijnen van dunne watervallen. Kortom, ze is weer wakker.

Wakker en terug in realiteit. Terug in het zwijnenstal van het ongezellige huis. Terug in de stinkende walm van vieze was en verbrand eten. Ze hijst haarzelf voorzichtig op. Ze trilt en ze probeert met alle macht te stoppen. Ze legt haar voetzolen op de koude vloer. Haar voetzolen zijn nog gevoelloos, haar schenen en knieën bibberen ongemakkelijk op elkaar.

Ze steunt haarzelf op haar handen. Haar benen zijn zo ongemakkelijk zwaar. Ze laat de bed los en ze wankelt. Ze grijpt naar het bureau, alle pennen en papieren vallen in een stapel op elkaar. Ook het plastic spaarpotje van kletterend op de grond.

‘’…Wat is dat… ?’’

Ze kijkt verschrikt op. Haar schouders vallen dan weer als ze haar kleine zusje ziet staan. Met een toegetakelde konijnenknuffel hangend op haar elleboog.

‘’Manon, hoe lang sta je daar al?’’ Haar stem is dik en het doet pijn woorden te forceren. Manon strekt haar armen uit en gaapt zachtjes. Ze loopt dan met haar korte beentjes naar Madelon’s richting en ze klimt langzaam in haar warme bed.

‘’Manon-‘’ Begint Madelon te protesteren, maar stopt als ze haar zusje voorzichtig ziet te wikkelen in de dekens van haar bed.

‘’Het is heel vroeg. Ik werd wakker in de midden van nacht. Ik hoorde gehuil hier…’’ Ze onderbreekt haarzelf om even te gapen. ‘’Ik kwam kijken en jij was het die huilde. Ik stond daar een tijdje tot ik je huilen hoorde stoppen. Je ging toen heel moeilijk staan en zag mij ook op een gegeven moment.’’

Madelon loopt met langzame passen naar haar kleinere zusjes toe. Ze kijkt dan naar de klok en het is pas vijf uur. Ze gaat voorzichtig aan de rand zitten. Net als haar moeder deed in haar droom, bedenkt ze zich met een strak kloppend hart en ze bijt haar lip om niet weer te snikken.

‘’Waarom ga je dan niet naar je eigen bed?’’ Wilt ze weten, en ze gaat langzaam maar zeker terug liggen op het matras. En ze beweegt plukken haar van Manon nek. Ze voelt de bewegingen van haar zus verstarren. ‘’Ik voelde me alleen…’’ Begint ze hoog en piepend. ‘’Én jou bed…Het ruikt nog naar mama…’’ Madelon voelt weer een mes scherpe sensatie in haar onderbuik en ze rilt weer. Ze wurmt voorzichtig haar bibberende armen om haar zusjes ijs stille lichaam en ze zucht.

''Ik mis haar...haar stem, beweging, geur alles Madelon...'' Piept Manon als een onschuldig bedreigt muisje in de val.

''Ja.'' Madelon stikt in haar eigen stem. Ze slikt de brok in keel met moeite weg. ''Wij allemaal...'' Ze kijkt voorzichtig naar het plafon. Het vogel stickertje is in de loop der tijd geel geworden en hangt half los, ze wacht al voor een tijd dat het stickertje eindelijk zou vallen. ''...Stuk voor stuk...'' Fluistert ze, ze huivert en houdt haar zus strakker vast. ''Jij bent niet de enige Manon.''

Er onderbreekt weer een stemmetje. ''Madelon?''

''Ja?''

''...Ik hou van je...'''

---

Dit is een project. Om te kijken welke genre meer bij me past. Ik voelde me heel laag wanneer ik dit schreef en las. Is dit wel een traantje waard?

[x Sanne]

Zeker! Ik voelde me helemaal verdrietig worden toen ik dit las. Ik hoop dat je snel verder gaat, want ik vind het een prachtig begin!

[Chaija]

Heel mooi geschreven heel lief ook op een bepaalde manier.
Let wel een beetje op de kleine spelfoutjes:
Ze steunt haarzelf op haar handen --> 'ze steunt op haar handen'
Ik weet niet zeker of het een spelfout is, maar helemaal lekker loopt de zin niet.
En: De hand dat voorzichtig in haar haar beweegt --> De hand die voorzichtig in haar haren/ haar beweegt

Dat soort foutjes kom ik zo af en toe tegen, maar het gevoel is zeker overgekomen. Verdriet.