Jij en ik

[x Sanne]

Go Penny! Haha, echt heel leuk Ik zie het helemaal voor me

[Mirry]

Penny is absoluur geniaal! Ik ben heel blij dat ze in het verhaal zit! Die persmuskieten weten niet wat hun overkwam!

[Lisatje]

hahahahah Penny is echt geweldig!
Alweer een leuk stuk!

Ga zo door!

[Imke]

Juul, Penny is inderdaad cool . En je hebt gelijk, alleen drama is niet leuk. Bedankt!
Sanne, merci beaucoup =D.
Mirry, duh, Penny rockt zo dankzij jou XD. Thanks!
Lisa, ook weer bedankt natuurlijk =D.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 47.

You look so beautiful today.
When you’re sitting there it’s hard for me to look away.
So I try to find the words that I could say.
I know distance doesn’t matter, but you feel so far away and I can’t lie

I Can Wait Forever – Simple Plan

‘Nou,’ zei ze, ‘ik ga toch maar even een poging doen om het milkshakeapparaat te repareren.’ Ze grimaste en verdween, zodat Sam en ik met zijn tweeën achterbleven.
‘En,’ vroeg ik, ‘hoe vind je Montréal tot nu toe?’ Ik vouwde mijn handen om het koffiekopje en blies er voorzichtig in, zodat er geen hete spetters rond zouden vliegen.
‘Ik vind het geweldig,’ antwoordde Sam meteen enthousiast. ‘Ik bedoel, iedereen is zo aardig en het is hier zo mooi. Alleen…’ Haar gezicht betrok even en ik stopte mijn pogingen om mijn koffie al te laten koelen.
‘Alleen wat?’
Sam keek ietwat ongemakkelijk. ‘Nou ja, ik ben bang dat we elkaar hierna zo weinig zullen zien. Ik woon in Los Angeles, jij in Montréal en tegelijkertijd in hotels verspreid over de wereld. Ik moet volgende week weer terug naar de universiteit, dan zit mijn vakantie er weer op en Sebastien vertelde me dat jullie dan ook langzamerhand weer aan een nieuw album gaan werken…’ Haar stem stierf langzaam weg en ze slikte terwijl ze naar het tafelblad staarde.
Ik pakte haar hand vast. ‘Ik vrees dat je daar gelijk in hebt, hoe erg ik het ook vind. Jij moet inderdaad terug naar de universiteit en ik… We gaan inderdaad aan een nieuw album werken en dat wordt waarschijnlijk erg zwaar. Nieuwe deuntjes, teksten en al die dingen, dat is hard werken.’
‘Waar doen jullie dat?’ Sam staarde nog altijd naar het tafelblad.
‘Hier in Montréal. Barry heeft een kleine studio bij zijn huis, maar meestal werken we ook gewoon apart van elkaar, dan kunnen we ons beter concentreren.’ Ik zag hoe ze opnieuw slikte en kneep in haar hand. ‘Maar jij kunt in de weekenden over komen vliegen als je dat wilt! Of ik naar jou.’
‘Dat is nou juist het probleem,’ zuchtte Sam. ‘Ik heb echt geen geld om vaak naar Canada te vliegen en ik ga het echt enorm druk krijgen op de universiteit. Het is mijn laatste jaar daar, waarin ik echt mijn best moet gaan doen als ik hierna redactrice van een tijdschrift wil worden, of journalist.’
‘Geld speelt in ieder geval geen rol,’ zei ik direct en ik voelde me opgelaten. Het klonk vreselijk arrogant in mijn oren om zoiets te zeggen, maar het was wel de waarheid. ‘Ik betaal het allemaal. Alleen de universiteit, ja, dat is een probleem… Jij moet gewoon je jaar afmaken en proberen je niet druk te maken over mij. We zien elkaar nog regelmatig! En dan kijken we na dat jaar wat we dan doen.’
‘Een jaar is zo lang,’ zuchtte Sam. ‘Ik wil gewoon bij jou zijn. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als de afgelopen weken, David. Denk je eens hoe het allemaal gelopen was als Annabel mij niet had overgehaald om mee te gaan naar dat optreden. Dan was ik nu nog bij Dean geweest en…’ Ze slikte.
‘Sam…’ begon ik toen zachtjes. Deze gedachten had ik al sinds we iets hadden proberen te verdringen, maar ik vroeg het toch. ‘Als… als ik er niet was geweest, of in ieder geval niet naar je toe was gekomen, was je dan ingegaan op zijn aanzoek?’
Sam was even stil en pulkte aan haar felrode nagellak, terwijl ze mij nog altijd niet aankeek. Toen slikte ze.
‘Ja,’ zei ze zachtjes. ‘Ja. Ik was verliefd op hem en dacht dat ik verder met hem zou kunnen, ik had jou inmiddels wel verwerkt. Dacht ik tenminste. Totdat jij dus weer opnieuw kwam, anders was ik nu waarschijnlijk bezig geweest met de voorbereidingen voor een bruiloft…’
Ik nam vlug een slok van mijn koffie, omdat ik even niet wist hoe ik moest reageerde. Natuurlijk wist ik ook wel dat ze dit antwoord ging geven, maar toch kwam het hard aan, hoe dom dat ook mocht klinken.
‘Heb je er spijt van?’ Ik speelde met de menukaart en keek haar toen weer aan.
‘Ja, ik heb er spijt van,’ zei ze met een bloedserieus gezicht en ik had het gevoel alsof ik een trap afliep waarbij een trede miste. ‘Daarom houd ik nu ook jouw hand vast in een lunchroom in jouw geboorteplaats en heb ik gisteren je ouders ontmoet.’
Ik grijnsde opgelaten. ‘Het had anders best gekund hoor, dat je er spijt van had. Wie weet heb je alleen maar iets met mij zodat je allemaal vunzige verhalen aan de roddelbladen kunt verkopen.’
Het geluid van ons gelach weergalmde door de lunchroom.
‘Fijn om te weten,’ grinnikte ik en ik dronk mijn laatste beetje koffie op. ‘Zullen we gaan?’
Sam knikte en we stonden op, terwijl ik wat geld op het tafeltje legde.
‘We zien Penny vanavond wel,’ zei ik toen Sam zoekend om zich heenkeek. Ik sloeg mijn arm om haar heen en samen liepen we de lunchroom uit.
Het was vrij druk in het winkelcentrum, maar het zag er wel gezellig uit. Overal zaten stelletjes op terrasjes wat te drinken of werden huilende kinderen door hun ouders meegesleurd, terwijl druk kwebbelende tieners met veel tassen uit kledingwinkels kwamen lopen. Dit was de sfeer die ik altijd miste als ik niet in Montréal was, de sfeer die in geen enkele andere stad te vinden was.
Sam bleef plotseling stilstaan en ik draaide me geschrokken om.
‘We moeten nog een cadeautje voor Maya kopen!’ riep Sam uit en ik staarde haar even aan, maar sloeg toen mijn rechterhand tegen mijn voorhoofd.
Maya Chloe Stinco was het inmiddels drie jaar oude dochtertje van Jeff. Door alle chaos en stress van de afgelopen tijd had ik helemaal niet meer aan haar gedacht, waar ik me nu voor schaamde. Wij waren allemaal gek op Maya, het enige kindje in de band. Jeff zei altijd dat wij haar suikerooms waren, omdat we haar altijd zo verwenden en het altijd geweldig vonden om met haar te spelen. Ik wist dat Jeff het vreselijk vond dat hij Maya zo weinig zag, omdat we altijd op reis waren en hij zijn vriendin France en Maya dan achter moest laten. Daarom was hij meestal ook degene die tussendoor het vaakst naar huis ging, ook al was dat de afgelopen tijd niet gebeurd vanwege het drukke programma.
‘Ze is toch over drie dagen jarig?’ vroeg Sam.
Ik knikte. ‘Ja. Dan wordt ze alweer vier, die kleine meid.’ Ik glimlachte bij de gedachte dat we haar haar eerste stapjes hadden zien zetten en haar voor de eerste keer ‘papa’ hoorden zeggen. Jeff was bijna in tranen uitgebarsten van geluk.
‘Wat gaan we voor haar kopen?’ Sam keek verheugd. ‘Het is zo leuk om cadeautjes voor kleine kindjes te kopen!’
Ik grinnikte en sloeg mijn arm om haar heen, terwijl ik haar een zoen op haar wang gaf. Toen ik weer opkeek, zag ik de twee irritante persmuskieten vanaf de overkant van de straat zoveel mogelijk foto’s schieten, maar dat negeerde ik. We zwaaiden vrolijk naar hen en terwijl ze ons verbijsterd nastaarden, liepen wij grinnikend door.
‘Aan het einde van de straat zit een grote winkel met babyspulletjes,’ wees ik en Sam knikte, terwijl we naar de winkel toeliepen.

[Juulx1]

Wauwie Imke weer hartstikke mooi! Leuk dat je weer even terugkomt op het gedeelte met Dean, want dat kan natuurlijk niet zomaar voorbij zijn. En ik zie het echt voor me hoe David en Sam daar samen door het winkelcentrum lopen, schattig! <3

[Mirry]

Persmuskieten die een koppeltje een babywinkel in zien gaan? Daar komt het gerucht van de vijfling aaN!

[Lisatje]

ik weet gewoon na zoveel hoofdstukken niet meer wat ik ervan moet zeggen
Ik blijf het een super leuk verhaal vinden!
En wat Juul al zei.. leuk dat je even op Dean terug komt, zodat we die zeker niet vergeten!
Je zou dit boek echt moeten gaan publiceren! Ik zou het zeker kopen
Of mag dat niet omdat het over een bestaande band gaat?

Nou goed, je schrijft in ieder geval super

[x Sanne]

Ze zijn echt überschattig samen! Inderdaad leuk dat je terug op Dean komt en dat je laat zien dat hun relatie best ingewikkeld is. Super gedaan, ga zo door

[Imke]

Iedereen erg bedankt! Heb even niet genoeg tijd om op iedereen te reageren, maar weet dat ik het waardeer .
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 48.

Imagine me and you, I do
I think about you day and night, it’s only right
To think about the girl you love and hold her tight
So happy together

Happy Together – Simple Plan

Bij de ingang van de winkel werden we vriendelijk begroet door een verkoopster van middelbare leeftijd, die ons toelachte.
‘Wat voor iets had je in gedachten voor Maya?’ vroeg Sam, die mij enthousiast naar de rekken meesleurde.
‘Eh…’ begon ik en ik probeerde na te denken, maar kreeg daar de kans niet voor doordat Sam al een grote pop pakte en die mij voorhield.
‘Houdt ze van poppen?’
‘Eh…’ zei ik opnieuw, maar Sam viel me weer in de rede.
‘Knuffels heeft ze vast wel al genoeg, toch?’
‘Ze is doodsbang voor poppen sinds ze eens binnenkwam toen Jeff en ik Chucky aan het kijken waren en ze is geobsedeerd door knuffels. Het hele huis van Jeff en France is bezaaid met knuffels, ze heeft daar iets mee,’ antwoordde ik toen Sam eindelijk even stil was en ik grijnsde toen ze enthousiast naar een hobbelpaard wees.
‘Die dan?’ Ze deed al een stap in de richting van het houten kunstwerk, maar ik schudde mijn hoofd.
‘Heeft ze al eens van Seb gekregen,’ zei ik. ‘Ze heeft al zoveel en wij verwennen haar eigenlijk veel te veel.’ Er klonk een verontschuldigende toon door mijn stem en Sam moest lachen. Ze liep naar een van de kledingrekken die aan de muur hingen en begon daarin te zoeken, terwijl ik verkoopsters probeerde te negeren die ons nauwlettend in de gaten hielden.
‘Oh god,’ zei ik opeens toen mij iets te binnen schoot. Sam draaide zich om en keek mij vragend aan. ‘Dit gaat de paparazzi leuk vinden.’
‘Hoe bedoel je?’ Ze hing het shirtje met roze konijntjes dat ze in haar hand had terug in het rek.
‘Jij en ik die samen een winkel met babyspullen ingaan,’ zuchtte ik en ik rolde met mijn ogen, terwijl ik door de etalage probeerde te kijken waar die twee mannen waren. Ik zag ze niet, maar dat hielp niet echt; op de een of andere manier kon paparazzi zich altijd erg goed verbergen. Sam zette grote ogen op.
‘Je hebt gelijk,’ stamelde ze. ‘Hè, verdorie.’ Ze klonk gefrustreerd. ‘Krijg je dat gezeik weer.’
Ik liep ook naar het kledingrek toe en begon toen te grinniken, terwijl Sam me niet-begrijpend aankeek.
‘Waarom lach je?’
Ik sloeg een arm om haar heen. ‘Je kunt er beter om lachen dan ermee te gaan zitten,’ zei ik wijs. ‘Dit doen die bladen altijd. Geloof me, je wilt niet weten hoeveel kinderen ik al op deze aardbol rond heb lopen en hoe vaak ik al getrouwd ben volgens hen. Als jij een ring om hebt, wordt er al geschreven dat wij verloofd zijn.’
Sam keek direct naar haar vingers, waar drie zilveren ringen omheen zaten en trok een gezicht.
‘Nou ja, je hebt misschien ook wel gelijk,’ zei ze toen en ze begon ook te lachen. ‘Laat ze maar.’
Ik drukte een zoen op haar wang en kreeg een warm gevoel van binnen toen ik zag dat ze rood werd. Ze was het mooiste meisje op de aarde, besefte ik, en ik had haar. In mijn hele leven had ik nog nooit zo’n geluk gehad, behalve met het doorbreken van de band.
‘Wat denk je hiervan?’ vroeg Sam, die haar acties om een leuk cadeau te kopen weer had hervat. Ze hield een lichtroze T-shirt omhoog met het opschrift ‘My Dad rocks’. Ieder woord begon op een nieuwe regel en het woord ‘rocks’ stond er extra groot. Ik schaterde het uit van het lachen.
‘Die is geweldig!’ riep ik uit. ‘Typisch iets om aan Jeffs kind te geven!’
Sam lachte ook en zocht de juiste maat uit, terwijl ik keek of er nog meer T-shirts met leuke opschriften waren. We kregen de slappe lach bij het zien van een felrood shirt met de tekst ‘I’m with the band’ en besloten die ook te geven. We speurden de winkel verder door en zagen toen een groot, houten poppenhuis.
‘Dat heeft ze nog niet,’ zei ik nadat ik diep had nagedacht, ‘en ze vindt het heerlijk om met Barbies te spelen.’
Het poppenhuis was erg groot en duur, maar dat vond ik niet erg. Maya verdiende dat, ze zag haar vader al nauwelijks en daar voelde ik me ook vaak schuldig over, dus duurde het ook niet lang voordat we met onze aankopen bij de kassa aankwamen.
‘Een uitstekende keuze,’ slijmde de verkoopster en ik probeerde niet te lachen toen ik Sam met haar ogen zag rollen.
‘Zou het misschien thuisbezorgd kunnen worden?’ vroeg ik. ‘We kunnen hier moeilijk de hele dag mee rond gaan lopen.’
‘Uiteraard,’ antwoordde de verkoopster en ik gaf Jeffs adres door en de datum en tijd waarop het poppenhuis bezorgd moesten worden. Nadat ik met mijn creditcard had betaald, liepen we gearmd de winkel uit met het plastic tasje met de T-shirts in Sams hand.
Zodra we ook maar één stap naar buiten hadden gezet, vlogen de twee paparazzimannen op ons af. Ze hadden hun spreekrecordertjes al uitgestoken en hun pen en papier al in aanslag.
‘Sta ons toe om u van harte te feliciteren!’ riep de rechtse man joviaal en hij stak zijn vrije hand uit, maar die nam ik niet aan.
‘Bedankt,’ antwoordde ik koeltjes, ‘maar ik wil niet eens weten waarmee jullie ons willen feliciteren.’ Sam en ik liepen door en negeerden de muskieten, die door bleven vragen.
‘Sinds wanneer weet u het?’ riep een van de mannen ons na, maar ik deed alsof ik niets hoorde en sloeg mijn arm om Sams middel heen.
‘Gewoon negeren,’ mompelde ik en Sam knikte. ‘Kom, we gaan deze winkel in.’
Het was een winkel met vrolijke mannen- en vrouwenkleren en ik knikte naar de verkoopster achter de kassa.
‘Zoek maar iets uit om te passen,’ zei ik tegen Sam, ‘ze gaan vanzelf wel weg als we hier lang genoeg binnen blijven. Kies maar iets leuks uit, ik trakteer.’
Ze wilde al tegensputteren, maar ik legde mijn hand op haar mond.
‘Doe nou maar gewoon,’ grijnsde ik. Ze gaf me een vluchtige zoen en stortte zich toen enthousiast op de rekken, terwijl ik door het etalageraam keek. De mannen stonden voor de winkel en keken gefrustreerd op hun horloges, terwijl ik weer grijnsde. Blijkbaar hadden ze haast, dat kwam goed uit.
‘Schat,’ zei Sam en ik draaide me om, ‘wat vind je hiervan?’ Ze hield een schattig lichtblauw zomerjurkje omhoog en keek er blij naar.
‘Mooi!’ zei ik en ik meende het. Het zou haar vast fantastisch staan, zoals alles wat ze altijd aanhad. Samen zochten we nog wat leuke dingen uit en liepen toen naar de herenafdeling, waar ze ook erg leuke dingen hadden.
‘Dit vind ik echt wat voor jou.’ Sam hield een zwarte driekwartsbroek voor mij omhoog en ik bekeek hem keurend.
‘Ja,’ zei ik uiteindelijk, ‘die is leuk.’
Nadat we allebei zoveel kleren hadden dat we ze bijna niet meer konden dragen, liepen we richting de pashokjes. Ik draaide me nog één keer om naar het etalageraam en zag tot mijn grote vreugde dat de mannen dan eindelijk weg waren.

[x Sanne]

Aaah! Geweldig weer Ik vind je verhaal zeker een van de betere verhalen op het forum! Het leest vlot weg, het is levendig en gedetailleerd. Echt super

[leeuwtje]

Na lange uren achter m'n pc te zitten heb ik eindelijk je verhaal kunnen uitlezen
En ik heb verschrikkelijk veel spijt dat ik het niet eerder heb gedaan
Het is dan ook héél goed geschreven, moest het geen fanfiction zijn, zou ik vinden dat je het zou moeten uitgeven
Echt commentaar kan ik er niet op geven, ik ben dan ook niet zo ervaren erin zoals Darkstar, Sanne of Mirry, ... (een beetje normaal), maar ik wil je wel feliciteren met je fantastische verhaal (ook al is het nog niet af).

[Lisatje]

Zoals altijd.. een super stuk !

[Darkstar]

Heb weer even bijgelezen . Leuk geschreven en mooi gedetailleerd

[Lessie]

Ik zag dat dit verhaal ook hier stond en ook zag ik dat hier veel meer hoofdstukken staan dan op Mousje! Dus begon ik alvast bij te lezen en ben ervan overtuigd dat ik verslaafd ben aan jouw verhaal! Jij schrijft echt geniaal! Hoe jij alles beschrijft... Fantastisch gewoon!
Sam en David zijn voor elkaar gemaakt! En David verdient het om gestraft te worden voor zijn fouten Ondanks dat hij dronken was, hij had nooit ja moeten zeggen om met die Alexandra wat te gaan drinken. Dan was dit nooit gebeurd, die narigheid.
Ik wil meer lezen Ik hoop dat hoofdstuk 49 er snel staat

[FantasVeer]

Ik wil even beginnen met de opmerking dat je dit verhaal complete zal moeten herconstrueren.
Uiteraard mogen wij geen fictie verhalen over bestaande bands uitgeven, en de teksten die je uit eventuele liedjes van deze band hebt gehaald zullen ook moeten verdwijnen. Ik vrees wel dat dit je verhaal wat zal kunnen ontkrachten, maar als je het goed inkleed behoort het geen probleem te zijn.

Dan val ik eigenlijk meteen over je proloog. Je wilt met deze proloog de impact van de ontmoeting bewerkstelligen. Ik merk hier weinig van. Ik lees geen echte passie, ik zie de schreeuwende menigte niet voor me, de knallende muziek, flitsende lichten?
Ik kan die schoonheid die hij midden in de gekte ziet staan, niet zien. Hoe ziet ze eruit? Laat ze zijn hart met één blik van haar blauwe ogen stoppen? Voelt hij de lucht uit zijn longen verdwijnen door enkel haar aanblik? Kortom, te zwak om die blijvende impressie na te laten waar je verhaal op draait.

Dan kom ik bij post nummero 1! Wat me meteen opvalt, is het te veel aan dialoog. Ik heb dan nog niet eens de tekst gelezen, ik zie gewoon een storende hoeveelheid aan wit regel en scan de tekst. Als ik dan ga lezen, bemerk ik dat de dialoog je verhaal zogezegd opvult. Hij is niet echt nodig, maar ter introductie vond ik het wel aannemelijk. Wat me daarna opvalt is een gebrek aan omgeving.
Je maakt wel een kleine omschrijving, zo hier en daar.. Maar ze blijven minimaal, opsommend en soms overbodig. Ik wilde bijvoorbeeld helemaal niet weten dat ze 45 euro moesten betalen in de taxi? Ik had wel willen weten wat er gebeurde voor de instapte, de omgeving, de taxichauffer, het uiterlijk van de bandleden (zit er toevallig iemand van de groep in zijn neus te peuteren?)
Emotie’s blijven ook maar schaars beschreven, en je hoofdpersonage praat er liever niet over.. Maar dan ineens in hoofdstuk 2 maakt hij een zelf analyse over hoe hij zoveel stiller is geworden –gevolgd door meer gebrabbel - wat hij dan doodleuk aan zijn vriend gaat zitten vertellen? Vond ik nu niet bepaald in karakter, bovendien lijkt het me ook niets voor een stoere rocker.

Als ik verder lees in je verhaal, mis ook de inhoud van je andere personage’s.. Ze lijken nooit echt iets te doen behalve praten en lopen (of zitten). Trekt er nooit iemand een verdenkende wenkbrauw op? Ligt er nooit iemand uitgestrekt op de bank te liggen *de bank mis ik ook vaak*. Hoe zien ze eruit? Introduceer ze aan je lezers, laat ze alles voor zich zien.

Houd altijd in de gaten dat je als het ware een film maakt, als jij niet verteld hoe iets eruit ziet, of voelt, zullen je lezers dat dus ook nooit weten, waardoor ze de film niet kunnen volgen.

Ik ben inmiddels bij hoofdstuk 13 (mooi stuk om te eindigen ), ik zag in je beschrijving staan dat het er 48 zijn ! Ik mag hopen dat hij en Sam in die tijd zijn getrouwd?:P

Je verhaal steekt op zich leuk in elkaar, met wat verbeteringen word het dan vast ook een stuk leuker om te lezen! Ik moet trouwens zeggen dat het een perfect begin is van een echte puber romance;)
Geen wonder dat het moeilijk weg te leggen is

Schrijfse!

[Rainbow]

Waaaaaaaaauw! Wat een uberhip verhaal! Nu begrijp ik gelijk jouw enorme obsessie with Simple Plan xD

Liefs!
Maria

ps: Ik ben nog maar bij hoofdstuk drie maar ik ga zeker verder lezen!

[Mirry]

*evil laugh* David is gewoon gay as hell! Geen enkele jongen vind het leuk om zomaar kleding te gaan passen Ik vind het btw zeer leuk dat je mijn suggesties gebruikt En Leeuwtje, zeg je nu net dat ik niet normaal ben?

[Larauu]

imkee
je laat je toch niet afschrikken door Fantasveer he?
het is echt een supergoed verhaal, kan niet wachten op het volgende stuk!

[Mirry]

Imke zat een beetje vast wat ik ervan hoorde? Ik heb haar ook al een paar dagen niet op msn gezien, misschien op vakantie? En haar laptop was poef gegaan Ze laat zich vast niet op stang jagen door FantasVeer, aangezien ze vrijwillig meedoet aan die wedstrijd.

[Imke]

Wauw, wat een enorme lading aan reacties, zeg! Jeej!

Ten eerste wil ik even zeggen dat ik me zeker niet af heb laten schrikken door FantasVeer ^^. Ik vind dat hij/zij gelijk heeft in de dingen die gezegd en eerlijk is eerlijk, ik had erom gevraagd. Daarom heb ik het ook goed opgenomen, ik heb erg veel aan dat commentaar!
De redenen dat ik al een tijdje niet meer heb gepost, hebben meerdere aanleidingen. Zoals Mirry al zei, is mijn laptop 'poef' gegaan (geniale opmerking trouwens XD). Ik probeer van alles om hem weer aan de praat te krijgen, maar die vent waar we altijd met onze computer naar toe gaan, is volgens mij geëmigreerd naar de Noordpool ofzo (lees: hij neemt zijn telefoon al een tijdje niet op, waarschijnlijk op vakantie). Op mijn laptop staan al mijn bestanden en nu zit ik dus continue op de computer die in de woonkamer zit. Alles wat ik dus op papier schrijf, heb ik geen zin om beneden uit te gaan typen als iedereen dus, zeg maar, mee zit te kijken. Ik schrijf er op papier dus nog wel aan, alleen lukt het dus niet om het uit te typen.
En Mirry, ik ben dus niet op vakantie .

Goed, ik zal nog even reageren op alle reacties ^^.
Sanne, wat een compliment Thanks!
Leeuwtje, waaaaaaaaaaaauw! Echt super, super, super dat je het helemaal hebt gelezen en dan al die complimenten... Echt heeeeel erg bedankt!
Lisa, jij ook weer bedankt ^^.
Darkstar, jij natuurlijk ook weer.
Lessie, tof zeg . Ja, op Mouseion loop ik achter, hier staat alles van begin af aan al ^^. Nou ja, jij ook héél erg bedankt dat je het zo leuk vindt en het leest en zo ^^.
FantasVeer, fijn dat je mijn verhaal ook hebt beoordeeld. Je hebt gelijk over die dialogen. Ik was -voordat mijn laptop het loodje legde- bezig met het herschrijven van de proloog en hoofdstuk één, waar ik vooral aan de omgeving probeer te werken. Ik heb dat namelijk altijd al lastig gevonden, maar ik probeer eraan te werken. Verder ontzettend bedankt voor alle tips en opmerkingen, ik heb er zeker iets aan en kan er veel van leren!
Maria, tof dat je er ook aan begonnen bent (ook al ben je nu op vakantie) ^^. Bedankt .
Mirry, HIJ IS NIET GAY! Hmpf. *mrblm't* Tssk. Dat hij van shoppen houdt, laat gewoon zien dat hij... eh... cool is? Of zo XD. Anyway, bedankt natuurlijk weer. En jouw suggesties zijn gewon altijd top, daarom gebruik ik ze ook ^^.
Larauu, ook bedankt! Zoals hierboven dus al staat, ben ik zeker niet gestopt ofzo. Gewoon een tijdelijke onderbreking ^^.

Wauw. Als ik nu nog eens over kijk hoeveel reacties ik krijg, word ik echt heel blij. Echt super, hier doe ik het dus voor .

[Juulx1]

*zeurt* Imke wanneer krijgen we weer een stukje? Ik mis je verhalen!

[Imke]

*mept Juul* Lees dat bericht hierboven, doos!

Ik wil even zeggen dat ik mijn laptop gisteren naar een kerel heb gebracht die hem (hopelijk) kan maken. Met een heel klein beetje geluk heb ik hem vanavond nog terug en kan ik dus vannacht uittypen wat ik de afgelopen tijd heb geschreven, aangezien ik morgen voor ongeveer twee weken op vakantie ga. Daar ben ik van plan ook vrij veel te gaan schrijven.

Just so you guys know. Sorry voor deze erg lange onderbreking van het verhaal, ik had het zelf ook niet aan zien komen. Ik heb nog genoeg ideeën en brainstorm nog steeds, ik zit nog vol met inspiratie en ben (voorlopig in ieder geval) nog niet van plan te gaan stoppen hiermee!

[Imke]

Eindelijk weer een nieuw stuk! Hopelijk lezen jullie het nog steeds.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 49.

In a perfect world
This could never happen
In a perfect world
You'd still be here

Perfect World – Simple Plan

‘Dat blauwe jurkje zit super!’ hoorde ik Sam na een tijdje enthousiast roepen.
Ik trok vlug een van de spijkerbroeken aan die ze voor mij had uitgezocht en bekeek mezelf keurend in de spiegel.
‘David?’ Zo te horen stond Sam voor mijn pashokje, dus ik schoof het gordijn opzij.
‘Die staat prachtig!’ riepen we in koor en we schoten in de lach. Het blauwe jurkje stond Sam echt geweldig, het kleurde mooi bij haar donkerbruine ogen.
‘Serieus, die broek staat je heel goed,’ zei Sam. Ze stapte mijn pashokje in en draaide een rondje om mij heen, terwijl ze me kritisch bekeek.
‘De lengte is goed,’ zei ze, ‘en ook om je middel zit hij prima. Je moet hem echt kopen.’
Ik staarde haar even aan, barstte toen in lachen uit en duwde haar het pashokje uit.
‘Ga jij nou maar die andere kleren passen,’ lachte ik en ik zag nog net hoe ze plagerig haar tong uitstak voordat ik het gordijn opnieuw dichtdeed.

‘Zal ik even af gaan rekenen?’ vroeg ik toen we na een tijdje weer buiten de paskamers stonden. Onze armen lagen vol met allerlei kleren. Sam ging uiteindelijk voor het blauwe jurkje, een spijkerbroek en drie gekleurde shirtjes, terwijl ik voor de spijkerbroek ging waar ze zo enthousiast over was, een T-shirt en een zwart vest.
‘Goed. Ik ga nog even daarachter bij de schoenen kijken.’ Sam wees helemaal naar een gedeelte achterin de winkel, waar de afdeling schoenen was. Ik knikte en liep met alle kleren die we wilden richting de kassa, die voorin de winkel stond. Toen ik over mijn schouder keek, zag ik dat er een verkoopster naar haar toeliep, maar daar besteedde ik even geen aandacht aan.
‘Kan ik u helpen?’ De verkoopster die een eindje verderop achter de kassa stond, keek me vragend aan. Ik knikte opnieuw en liep naar haar toe, maar halverwege kwam er van de andere kant een meisje in mijn richting toegesneld, die zo te zien niet zag waar ze liep door de berg kleren die ze in haar armen had. Ik had mijn mond al open om haar te waarschuwen, maar het was al te laat; voor ik het wist, lagen onze stapels kleren door elkaar op de grond.
‘Oh god!’ riep ze uit en ze knielde meteen neer om ze op te rapen. Gestrest veegde ze een zwarte lok uit haar rode gezicht.
‘Geeft niets,’ antwoordde ik en ik knielde ook neer. Toen het meisje opkeek om te zien tegen wie ze was opgebotst, was het alsof ze verstijfde. Haar ogen werden groot en ze werd voor zover mogelijk nog roder.
‘U…’ stamelde ze verbijsterd. ‘David Desrosiers…’
Ik knikte en glimlachte, in de hoop haar een beetje gerust te stellen. Het meisje was bloedmooi, net als Sam. Net als Alexandra. Verward schudde ik mijn hoofd, terwijl ik mezelf weer terug naar de realiteit hielp. Niet aan denken.
‘Het spijt me,’ piepte het meisje, ‘maar ik heb het ook zó druk en…’ Ze werd onderbroken door haar telefoon die afging. Gehaast gebaarde ze dat ze op moest nemen. Terwijl ik onze kleren verder sorteerde, luisterde ik stiekem mee met wat het meisje zei zodra ze opnam.
‘Hey Alexandra!’
Ik spitste direct mijn oren, maar schudde toen mijn hoofd. Er waren duizenden Alexandra’s op de wereld.
‘Luister, is het goed als ik straks even terugbel?’ vroeg ze met een aarzelende blik op mij, maar ik gebaarde dat ze zich niets van mij aan moest trekken. Dat deed ze: ‘Ik zit nu dus in Montréal, ik heb vanavond die fotoshoot en dan kom ik morgen weer terug naar Los Angeles.’
Het was alsof mijn hart een driedubbele salto maakte. Dit was puur toeval, hield ik mezelf voor. Puur toeval.
‘Oké,’ lachte het meisje, ‘dan gaan we iets drinken in Old Inn als jij dat zo graag wilt.’
Mijn hart stond stil. Alle lucht werd uit mijn longen gezogen en ik dacht dat ik flauw ging vallen. Old Inn. Zo heette het café waar ik die avond ook wat met Alexandra had gedronken. Dit kon niet. Dit moest een grap zijn. Dit was vast weer een of andere flauwe grap van Pierre, dat moest wel.
‘Sorry,’ zei het meisje, die weer tegenover me neerknielde. ‘Ik moest even opnemen.’ Ze trok het blauwe jurkje uit de stapel kleren en gaf dat aan mij. Toen stak ze haar hand uit. ‘Ik ben Roxanne.’
Roxanne… Roxanne… gonsde het door mijn hoofd. Ik had die naam eerder gehoord, maar waar?
Verdwaasd pakte ik met klamme handen haar hand aan, terwijl ik me koortsachtig afvroeg wat ik moest doen.
‘Leuke kleding,’ zei Roxanne aarzelend en ik besefte dat ik inmiddels wel iets terug mocht zeggen.
‘De huisgenoot van Alexandra,’ stamelde ik toen en ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht wegtrok.
Roxanne en ik staarden elkaar nu stomverbaasd aan, terwijl de kleren om ons heen vergeten bleven liggen.
‘H-hoe…’ begon Roxanne na lange tijd, ‘hoe weet ú dat?’ Ze gaapte me verbijsterd aan.
‘Ik ken Alexandra,’ zei ik, helemaal uit het veld geslagen. Dit was eng. Te eng.
‘U kent haar?!’ Roxanne wist niet meer wat ze moest zeggen, net als ik.
‘Ik…’ Ik slikte. Alexandra had het dus niet verder verteld, maar toch moest ik weer in contact komen met haar. Ik moest met haar praten voordat ze het toch nog de wereld in ging helpen. ‘Ik heb ooit eens wat met haar gedronken na een optreden…’
Roxanne’s ogen werden enorm groot. ‘Wanneer is dat gebeurd?’
Net op het moment dat ik mijn mond opendeed om antwoord te geven, hoorde ik vanaf de andere kant van de winkel Sam mijn naam roepen. Mijn hersens werkten, zoals de laatste tijd steeds vaker gebeurde, op volle toeren.
‘Kom morgenmiddag naar de Starbucks hier op de hoek van de straat,’ zei ik vlug en ik greep de rest van de kleren bijeen.
‘M-maar…’ stamelde Roxanne, ‘ik moet morgen terugvliegen naar Los Angeles.’
‘Hoe laat?’ vroeg ik, terwijl de moed me in de schoenen zonk.
‘Om half één,’ antwoordde ze.
Ik haalde opgelucht adem. ‘Dan kunnen we van te voren toch afspreken? Dit is belangrijk, Roxanne, echt waar.’ Smekend keek ik haar aan en zag hoe ze twijfelde. ‘Alsjeblieft?’
Roxanne keek over mijn schouder toe en ik hoorde dat Sam naar ons toe kwam lopen, maar ik durfde niet om te kijken. Toen haalde ze diep adem.
‘Ik kan het nog niet met zekerheid zeggen…’ begon ze aarzelend, maar ook zij durfde niet meer verder te praten, omdat Sam steeds dichterbij kwam.
‘Als het je gaat lukken, dan om elf uur in de koffiebar op het vliegveld,’ haastte ik me te zeggen. ‘Probeer het alsjeblieft te redden, het kan van invloed zijn op mijn carrière.’ Dat laatste was waar; via Roxanne kon ik Alexandra tegenhouden het nieuws de wereld in te helpen, dit was mijn enige kans.
Niet-begrijpend keek Roxanne me aan. ‘Van invloed op je…’
‘Heb je nog iets leuks gevonden?’ vroeg ik luid toen Sam naast ons stond en ik stond vlug op met al onze kleren in mijn armen.
Stralend hield Sam een paar witte sandaaltjes omhoog. ‘Kijk, deze passen perfect bij het blauwe jurkje!’ zei ze enthousiast.
Ik forceerde vlug een glimlach en keek over mijn schouder om te zien waar Roxanne was, maar ze was spoorloos verdwenen. Verbaasd keek ik naar links en naar rechts, maar ze was nergens meer te bekennen.
‘Zullen we gaan afrekenen?’ vroeg Sam, die blijkbaar niets in de gaten had. Ik knikte afwezig en viste mijn creditcard uit mijn portemonnee, terwijl ik haar naar de kassa volgde.

[Lisatje]

YEAH YEAH! *springt enthiousiast op en neer*
Imke heeft weer een nieuw stukje geplaatst!
Het is zoals altijd weer een leuk stukje! Wel heel toevallig dat dat de huisgenoot van Alexandra is, echt super grappig!
Vooral goed omdat ik Alexandra al weer een beetje vergeten was, dus heel slim van je om dat er nu weer bij te betrekken, op een hele creatieve manier! Super
Ik hoop dat je laptop nou niet meer 'poef' gaat! Zodat je gewoon iedere keer weer stukjes kunt blijven posten
Ik kan er niet overuit maar ik vind je verhaal echt geweldig je hebt er zoveel humor, en toch spanning en emotie inzitten!

En er staan nog veel meer hele goeie verhalen op dit forum, maar ik vind jou verhaal echt het beste van allemaal (tenminste van de verhalen die ik tot nu toe gelezen heb )
Het is net alsof ik een proffessioneel boek aan het lezen ben.

Ik hoop dat je niet gek wordt van al mijn complimentjes maar ik vind gewoon echt dat je talent hebt, ook al heb ik er misschien geen verstand van als schrijfster, maar wel als leester, en ik vind het leuk om te lezen dus dat is heel positief!
Maar nu ga ik ophouden met mijn preek

Ga zo door!

[Liz]

hee ik heb de eerste hoofdstukken gelezen, leuk verhaal zeg
De band zelf is echt totaal niet mijn muziek, maar ik vind de setting van het touren enzo erg leuk en sam is echt een meisje naar mijn hart, keep going
En nog bedankt voor de reacties op mijn verhaal

[Imke]

Lisa, ik ben blij dat je het iedere keer weer zo leuk vindt als er iets nieuws online staat . Mijn laptop is dus alwéér poef. Ik had hem naar die vent gebracht en had hem dus nog één avond voordat ik op vakantie ging. Toen ik terugkwam en hem aanzette, deed hij het weer niet *grmblt*. Nu zit ik op de pc beneden (ouders zijn week weg). Nou ja :p. Ik word zeker niet gek van al je complimentjes, iedereen vindt het toch leuk om zoveel complimenten te krijgen? Dankjewel!
Liz, dank je voor je reactie! Ik ben blij dat je het leuk vindt, hoewel ik zelf over de eerste hoofdstukken helemaal niet tevreden ben :p. En graag gedaan hoor ^^.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 50.

God must hate me
He cursed me for eternity
God must hate me
Maybe you should pray for me

God Must Hate Me – Simple Plan

‘Zo,’ zei ik toen we eindelijk weer buiten de kledingwinkel stonden en we onze handen vol met plastic tasjes hadden.
‘Dank je wel,’ zei Sam en ze gaf me een zoen. ‘Ik ben er echt heel erg blij mee.’ Ze glimlachte zo lief naar me dat ik vanbinnen compleet smolt. Ik pakte haar hand en kneep er zachtjes in.
‘Jij krijgt alles, dat weet je toch.’ Ik gaf haar een tedere kus op haar haren, terwijl we verder door de straat slenterden.
‘Waar gaan we nu heen?’ vroeg Sam toen we een elektronicazaak passeerden.
Ik keek op mijn horloge. Half drie. We waren hier toch wel klaar, dan konden we net zo goed naar huis gaan om daar wat te eten. Net op het moment dat ik mijn mond opendeed om haar dat te vertellen, ging mijn telefoon af. Ik viste het ding uit mijn broekzak. Barry.
‘Hé, met David,’ zei ik, benieuwd naar wat er komen ging.
‘David, met Barry!’ hoorde ik Barry aan de andere kant van de lijn opgewonden zeggen.
‘Dat zag ik al, ja. Wat is er?’
‘Ik heb groot nieuws,’ zei Barry geheimzinnig en ik nam mezelf direct voor de volgende keer dat ik hem zag een klap te verkopen, omdat hij zo irritant deed.
‘Zeg nou maar gewoon!’ Ik gebaarde iets vaags naar Sam, die me vragend aankeek.
‘We hebben morgen een interview met de Rolling Stone!’ jubelde Barry.
Ik liet mijn telefoon bijna uit mijn hand vallen van verbijstering. ‘Ga weg!’ riep ik ongelovig uit.
‘Ja, goed hè?! Ze hadden eigenlijk de Foo Fighters geboekt, ook voor op de cover, maar die zegden op het laatste moment af. Toen gingen ze met spoed op zoek naar een andere band en dat waren wij!’
‘In plaats van de Foo Fighters?!’ schreeuwde ik bijna uit. ‘En we komen op de cover?!’
Barry lachte. ‘Kun je het je voorstellen?’
‘Nee,’ antwoordde ik naar waarheid, terwijl ik het grote nieuws probeerde te bevatten. ‘Wie, wat, waar?’
‘Ik haal jullie morgen om half elf op, we moeten om elf uur op het vliegveld zijn. Dan vliegen we naar New York, waar we een dag of iets langer blijven. Ligt eraan hoe het bevalt.’
‘Vast goed,’ grijnsde ik, terwijl ik vanbinnen helemaal gloeide.
‘Ik heb al vliegtickets en een hotel geboekt en daarbij ben ik er vanuit gegaan dat Sam ook meegaat,’ vervolgde Barry en ik werd nog blijer.
‘Dat is echt geweldig!’ riep ik uit en ik keek veelbetekenend naar Sam, die er zo te zien geen snars van snapte.
‘Goed, dan zie ik jullie morgenvroeg om half elf. Zorg dat jullie vast klaarstaan met alle spullen.’
‘Komt goed,’ zei ik en ik hing op.
‘Wat was er?’ vroeg Sam meteen, terwijl ik opgetogen mijn telefoon in mijn broekzak stopte.
‘Je gelooft het nooit,’ zei ik en ik keek haar stralend aan. ‘We hebben morgen een interview met de Rolling Stone!’
Sam staarde me aan en gaf toen een gil. ‘Oh mijn god, de halve wereldbevolking leest dat blad, zelfs mijn zusje!’
Vurig knikte ik. ‘Als je in de Rolling Stone komt, weet je dat je goed bezig bent.’ Ik kon het niet laten om de trotste toon te laten horen. Dit hadden we in al die jaren toch maar geflikt. Ik kon me de repetities in de oude garage van Jeff nog zo goed herinneren, en nu…
Sam sloeg haar armen om me heen. ‘Ik ben zo trots op je,’ fluisterde ze en ze zoende me, ‘en ik ben ook trots op het feit dat jij mijn vriend bent, terwijl er zoveel meisjes achter je aanzitten. Je hebt voor mij gekozen, terwijl je voor een van hen had kunnen gaan en daardoor heb ik me nog nooit zo gelukkig gevoeld.’
Ik werd een beetje rood door die spontane eerlijkheid, maar voelde me toen zo geweldig dat ik haar optilde en een rondje met haar draaide. Het interesseerde me even geen bal dat de twee persmuskieten van een afstandje de tijd van hun leven hadden en hun best deden zoveel mogelijk fotorolletjes vol te schieten. Ik stond hier met het allermooiste meisje van de wereld, had morgen een geweldig interview en ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld.
‘Ik houd zoveel van je,’ fluisterde ik in haar oor, terwijl we met onze armen over elkaars middel geslagen bij de parkeerplaats aankwamen waar ik mijn auto neer had gezet. Eindelijk ging alles eens goed, dat kwam de laatste tijd niet echt vaak meer voor. Ik besloot even niet aan alles te denken wat me de afgelopen tijd overkomen was, nu richtte ik me alleen op morgen.
Pas toen we onze tassen achterin de auto zetten, verstijfde ik. Het leek alsof mijn hart stilstond. Alsof ik opnieuw over de rand van een ravijn viel. Alsof ik in het oneindige duister viel.
Om elf uur morgenvroeg moest ik ook in de koffiebar op het vliegveld zijn.

‘David?’ vroeg Sam bezorgd, die naast me stond en met haar hand voor mijn gezicht wapperde. ‘Wat is er? Je ziet opeens zo bleek.’
Ik was de wanhoop nabij. Waarom gebeurde dit iedere keer weer? Telkens als iets eindelijk goed leek te gaan, faalde ik. Keer op keer. Hoe kon ik nu in vredesnaam tussen deze twee dingen kiezen? Ik moest naar de afspraak met Roxanne, maar ik kon toch niet zo’n belangrijk interview missen?
‘Eh…’ mompelde ik en ik hield me vast aan de kofferbak.
‘David?’ Sams stem leek van verre te komen. Ik wilde dat ik haar vast kon houden, dat ik mijn hart bij haar uit kon storten, maar dat ging niet. Als het om Alexandra ging, stond er een dikke muur tussen Sam en mij in, die niet doorbroken kon worden.
Ik haalde diep adem. ‘Het is oké,’ zei ik toen zacht. ‘Ik werd even duizelig.’
Nog steeds keek Sam me bezorgd aan, maar ik deed een dappere poging tot glimlachen. ‘Zullen we gaan?’ vroeg ik en we liepen allebei naar de voorkant van de auto, waar ik achter het stuur plaatsnam. Terwijl ik de auto startte, probeerde ik zo kalm mogelijk te blijven, al ging dat nogal lastig. Sam legde haar hand op mijn knie en gaf me een flesje water aan, waar ik een slok van nam.
‘Gaat het weer?’ vroeg ze, terwijl we de parkeerplaats afreden.
Ik knikte. ‘Ja -’ Ik wilde meer zeggen, maar werd weer eens onderbroken door mijn telefoon, die in de carkit stond. Op het schermpje zag ik dat het mijn moeder was, dus drukte ik op het groene knopje.
‘Dag David, met je moeder,’ klonk haar stem door de auto heen.
‘Hoi mam, David en Sam hier,’ zei ik dof.
‘Luister, je vader en ik moeten vanavond naar het feest je oudtante, dus jullie moeten zelf iets koken.’
‘Is goed,’ antwoordde ik en ik wilde al afscheid nemen, maar ze ratelde vrolijk door.
‘Hoe was het in het centrum? Hebben jullie nog iets leuks gekocht? Jullie zijn toch niet vergeten om iets voor Maya te kopen, hè? Ze is al bijna jarig en jullie moeten haar niet vergeten.’
Ik rolde met mijn ogen. ‘We hebben al iets voor haar gekocht voor Maya, mam. En we hebben nog wat kleren en zo gekocht. Kijk morgen maar. Ik moet nu ophangen, want we zitten in de auto en we moeten dan nog even boodschappen doen.’
‘Dat is goed, liefjes. Als jullie nog ergens heengaan vanavond, maak het dan niet te laat, want jullie moeten morgen voor het interview goed uitgerust zijn. Barry had me erover gebeld, het is echt geweldig!’
‘Weet ik,’ antwoordde ik vermoeid en ik wreef met mijn rechterhand in mijn oog, terwijl Sam zachtjes moest lachen om het geratel van mijn moeder.
‘Nou, dan zie ik jullie morgenvroeg nog wel even. Dag!’
Ik zuchtte diep en draaide af bij de parkeerplaats van een supermarkt waar we langs opreden.

[Mirry]

Supermarkt! Laten we gezellig tussen de groente gaan zitten! *kijkt zeer onschuldig* Volgens mij heb ik je al verteld wat ik denk dat er gaat gebeuren Bewijs maar dat ik gelijk heb

[x Sanne]

Ik ben weer bijgelezen Je schrijft echt geweldig en je zou niet zeggen dat je 'maar' een amateur bent. Super, ga zo door!

[Imke]

Mirry, ik weet het al niet meer . Nou ja, geen idee of dit naar verwachting was of juist niet, ik hoor het wel ^^.
Sanne, bedankt!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 51.

I never wanted to believe that you could lie
That friends deceive
And here I stand I'm still the same
I watched you change
You wont come back

Crash And Burn – Simple Plan

‘Voel je je écht wel goed?’ vroeg Sam terloops toen we in de keuken stonden en allebei bezig waren. Ik was in een grote pan met rode spaghettisaus aan het roeren, terwijl Sam een paprika doormidden sneed.
Ik keek met een schuine blik om en richtte me toen weer op de pan. ‘Ja hoor.’ Ik ging achter haar staan en sloeg mijn armen om haar aan. ‘Je moet je er niet druk om maken, ik werd gewoon even duizelig.’
Sam knikte glimlachend. We hadden geen zin gehad om uitgebreid te koken, vandaar dat de keuze vrij simpel was geweest.
‘Hoe laat gaan we naar Chuck toe?’ vroeg Sam, die de paprikastukjes in de saus gooide.
Verward keek ik haar aan. ‘Naar Chuck?’
Sam draaide zich om en keek me onderzoekend aan. ‘Ja? We zouden vanavond naar Chuck gaan, weet je nog? Dat vroeg Penny in de lunchroom.’
Ik sloeg met mijn hand tegen mijn voorhoofd. Natuurlijk! Geen wonder dat ik dat vergeten was na al die toestanden van vanmiddag. Als ik ergens op dit moment wel geen zin in had, was het een avond gezellig doen alsof er niets aan de hand was, terwijl er zich in mijn hoofd een groot dilemma afspeelde; het interview of Roxanne?
‘Ik denk dat het wel klaar is!’ zei Sam opgewekt en ze haalde twee borden uit het keukenkastje. Ook al waren we hier pas een paar dagen, ze voelde zich al helemaal thuis hier. Gelukkig kon ze het erg goed vinden met mijn ouders, vooral met mijn moeder, wat een opluchting voor mij was. Mijn moeder vond haar overduidelijk geweldig en liet vaak hints doorschemeren als ze weer eens begon aan haar breiwerkje, dat verdacht veel op een klein babysokje leek. Dan keek Sam met grote ogen toe, terwijl ik moeite deed om mijn lachen in te houden en niemand aan te kijken. Ik wist dat mijn moeder het een prachtig idee vond om kleinkinderen te krijgen, maar zelf moest ik er voorlopig nog even niet aan denken. Op dit moment ging het zo goed met onze carrière en daar wilde ik volop van genieten. Niet dat ik niet kon genieten van kinderen, maar ik wilde gewoon dat ik alle tijd had voor de band.
‘Schat, waar zit je toch de hele tijd met je gedachten?’ hoorde ik Sam plotseling zeggen, die al aan tafel was gaan zitten.
‘Bij het krijgen van kinderen,’ antwoordde ik zonder erbij na te denken, waardoor Sam zich verslikte in een sliert spaghetti.
‘Párdon?’ vroeg ze, terwijl ze net zo’n rode kleur kreeg als de saus.
Bedachtzaam ging ik tegenover haar zitten. ‘Ja.’ Ik had niet in de gaten dat Sam enigszins paniekerig begon te kijken.
‘Wil je kinderen?!’ hoestte ze en ze stond op om een glas water te halen, om mij vervolgens weer met grote ogen aan te staren.
Ik dacht even na en werd toen zelf ook knalrood. ‘Zo bedoelde ik het niet!’ Vlug draaide ik me om naar haar en keek met even grote, verschrikte ogen naar haar, als dat zij naar mij keek. ‘Ik bedoelde dat… Oh, shit.’
Er viel een stilte, totdat Sam het uitproestte. Ze begon zo hard te lachen dat ze haar glas neer moest zetten en zich aan mijn stoel overeind moest houden, terwijl ik haar verbluft aanstaarde.
‘Wat heb jij nou weer?’ vroeg ik toen ze uitgelachen was en ze sloeg een arm om mij heen.
‘Sorry,’ giechelde ze, ‘maar dat kwam er zo droog uit.’
Ik begon ook te grinniken. ‘Ik bedoelde het niet zo. Ik wil geen kinderen. Nog niet.’ Ik zag Sam ietwat opgelucht kijken. Ze sloeg haar andere arm ook om mijn nek en zoende me uitgebreid, terwijl de borden spaghetti vergeten op tafel bleven staan.

‘Hallo!’ zei Penny opgewekt, die de voordeur van Chucks huis uitnodigend openhield.
‘Hoi Penny,’ zeiden Sam en ik tegelijk en we liepen naar binnen.
‘Iedereen is al in de kelder,’ vertelde Penny vrolijk, terwijl ze de deur achter ons sloot. Onder het huis van Chucks ouders was een enorme kelder, die Chuck vroeger mocht gebruiken als hangplek. Het was een nogal overbodige ruimte in het grote huis en daarom vonden zijn ouders het wel zo aardig om hem die ruimte te geven. Wij hadden er met elkaar een geweldige plek van gemaakt; er stonden drie luie banken, een stuk of vier nog luiere stoelen, twee grote televisies en een computer. Verder stonden overal lampen in alle soorten en maten en dat gecombineerd met de gekleurde lichtslangen, zorgde ervoor dat je er nooit in het donker zat. Ik had jaren geleden mijn oude Playstation aan De Kelder gedoneerd en daar had iedereen spellen voor bij elkaar geschraapt. Toen Jeffs moeder nog een hoop oude, felgekleurde zitzakken van haar werk had gekregen, hadden wij die ook direct geïnstalleerd.
‘Wie is iedereen?’ vroeg ik afwachtend. Ik had tot nu toe nog helemaal niet stil gestaan bij het feit dat Seb misschien ook wel aanwezig zou kunnen zijn en daardoor raakte ik nu een beetje in paniek. Sinds onze nachtelijke ruzie had ik niets van hem gehoord.
‘Chuck natuurlijk. En eh, Jeff en Pierre en ik dus!’ antwoordde Penny vrolijk, terwijl we de woonkamer passeerden en via een tweede gang met een trap naar beneden liepen. Al vanaf daar hoorde ik harde muziek uit de boxen knallen en hoe Pierre overduidelijk iets tegen Jeff schreeuwde, dat waarschijnlijk over een spel op de Playstation ging. Ik keek echter verbaasd naar Penny’s rug, omdat ze voor mij liep.
‘Is Seb er niet?’ vroeg ik aan haar en ik voelde hoe Sam naar me keek. Penny antwoordde echter niet, omdat we al in de kelder waren en ze mijn vraag waarschijnlijk niet had verstaan door de herrie.
‘Jongens!’ gilde ze over de muziek en het geschreeuw heen, maar Pierre en Jeff hadden niets in de gaten. Zij zaten allebei naast elkaar op een van de banken tegenover het grote televisiescherm en gingen volledig op in het racespel dat ze speelden. Chuck lag in een van de zitzakken en bladerde door een muziektijdschrift, terwijl hij intussen de muziekinstallatie bestuurde zonder op te kijken.
‘Pak aan!’ schreeuwde Pierre, die half opstond en zijn hele lichaam met de controller mee bewoog.
Ik schudde mijn hoofd, terwijl Sam giechelde.
‘Yes!’ riep Jeff uit toen er een geluid klonk waardoor het duidelijk werd dat hij de winnaar was. Hij stak triomfantelijk zijn armen in de lucht en stond op om een vreugdedansje te maken. Pierre keek met open mond toe en stortte zich toen op hem, zodat de twee meteen op de bank belandden.
‘Jij speelde vals!’ gilde Pierre uit en hij probeerde Jeffs controller af te pakken.
‘Dat kan niet!’ riep Jeff op zijn beurt, die er de lol wel van in zag en Pierre in zijn gezicht uitlachte. ‘Je kunt niet vals spelen met een computerspel!’
Ze worstelden door, waardoor Pierre Jeff met grote moeite van zich af moest duwen om nog wat lucht te krijgen. Penny, Sam en ik keken met opgetrokken wenkbrauwen naar het spektakel, totdat Jeff vrijwillig van Pierre afrolde en Pierre mokkend rechtop ging zitten.
‘Ook hallo,’ grijnsde ik, terwijl ik aan de volumeknop van de muziekinstallatie draaide. Pierre, Jeff en Chuck keken als één man op om te kijken wie dat deed en zagen toen dat wij het waren.
‘Hé gozers,’ zei Jeff en hij keek behoedzaam naar Pierre, voor het geval dat hij opnieuw onverwachts in de aanval zou gaan. ‘Is Seb niet met jullie mee?’
Vragend keek ik hem aan. ‘Waarom zou hij bij ons zijn?’
‘Omdat hij ook zou komen,’ antwoordde Jeff. ‘Ach, geen idee eigenlijk.’
‘Dus hij komt ook?’ vroeg ik, terwijl het leek alsof er een ijsklomp in mijn maag viel.

[Mirry]

Zeer naar verwachting! Eigenlijk moeten we Amy en Penny aan elkaar voorstellen Meer dus

[Imke]

Je weet dat jij daarvoor mag zorgen ^^.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 52.

I see you next to me
But still you feel so far away
Where did we go wrong?
Where did we go wrong?

The End – Simple Plan

‘Dat was wel de bedoeling, ja.’ Jeff vond dit gespreksonderwerp blijkbaar niet meer zo interessant en pakte de controller weer op die in het gevecht met Pierre op de grond was gevallen.
‘Ik doe niet meer tegen jou, hoor!’ riep Pierre verontwaardigd. Chuck sprong meteen op.
‘Dan doe ik wel.’ Chuck sprong moeizaam overeind uit de groene zitzak en plofte op Pierre’s oude plaats neer, die even verbaasd keek. Toen haalde hij zijn schouders op en zakte in de zitzak neer, terwijl hij zijn telefoon uit zijn broekzak haalde.
‘Dus,’ mompelde ik, ‘welkom in de kelder waar wij veel tijd hebben doorgebracht en welkom in de kleuterklas.’
Sam proestte het uit en ging naast Chuck op de bank zitten.
‘Dag schoonheid,’ zei hij zonder op te kijken en ik gaf hem een klap op zijn achterhoofd toen ik langsliep.
‘Ga zelf iemand zoeken.’
Penny grijnsde en gooide ons allebei een blikje cola uit de minikoelkast toe, terwijl ik op de bankleuning naast Sam ging zitten. Er waren nog genoeg plaatsen overal vrij, maar ik wilde bij haar zitten, omdat ik na daarstraks weer in een ontzettend verliefde bui was.
Iedereen schrok op van Pierre’s telefoon die plotseling afging en hijzelf nog het meeste, aangezien hij het piepende ding van schrik een meter de lucht ingooide en hem bij toeval weer opving. Hij keek naar het schermpje, stond op en liep de kelder uit, zodat wij het gesprek niet hoorden.
‘Iemand iets te eten of zo?’ vroeg Penny, die bij Chuck op schoot plofte. Hij had dat niet zien aankomen en hapte even naar adem, maar prikte haar toen in haar zij.
‘Hoe vond je Montréal?’ vroeg Penny aan Sam, toen niemand op haar vraag over het eten antwoordde en ze keek Sam geïnteresseerd aan.
‘Ontzettend leuk!’ antwoordde Sam enthousiast. ‘Ik vind het een mooie stad en het was ook gezellig. Toch?’ Ze kietelde mij even onder mijn kin, maar we keken alle vijf op toen de deur van de kelder openvloog om te zien wie er naar beneden kwam lopen.
Het was Seb.
Voor een moment verstijfde ik en wist ik niet wat ik moest doen. Ik staarde hem aan, maar hij keek langs mij op, naar het grote televisiescherm.
‘Lang niet meer geweest hier,’ zei hij. Ik hoorde hoe geforceerd zijn stem klonk, maar merkte ook meteen dat de anderen dat niet door hadden.
‘Hé gozer!’ riep Chuck en hij stak zijn hand op ter begroeting. ‘Heeft Pierre je erin gelaten?’
Seb knikte, terwijl hij langzaam de trap afliep. Ik bleef hem aankijken, in de hoop dat ik zijn blik zou ontmoeten en zou kunnen zien wat er zich in zijn hoofd afspeelde, maar hij hield zijn hoofd stug weggedraaid. Ik wilde opstaan en naar hem toelopen. Hem uitschelden, hem de nek omdraaien. Ik wilde weet ik veel wat met hem doen.
Maar dat deed ik niet. Ik bleef zitten waar ik zat en keek alleen maar toe hoe hij in de zitzak aan de andere kant van de bank ging zitten.
‘Hé Sebbie,’ zei Penny vrolijk. Haar bruine haren zwiepten in Chucks gezicht toen ze zich omdraaide. ‘Hoe is het ermee?’
Ik had mijn hoofd ook gedraaid. Het enige dat ik nog kon, was Seb aankijken, maar hij bleef mijn blik ontwijken. Hij haalde zijn schouders op.
‘Wel goed, denk ik.’
Niemand, behalve ik, merkte dat hem iets dwarszat en ik was ook de enige die wist wát hem dwarszat. Ik wilde er graag met hem over praten, maar van de andere kant was ik ook nog steeds woedend door wat hij me ’s nachts geflikt had. Hij had best normaal kunnen doen of kunnen zeggen dat hij er niet over wilde praten, maar nee hoor, dat deed hij niet.
Toen gebeurde het. Ik keek nog steeds naar Seb, zonder dat ik dat in gaten had, en hij keek terug. Onze ogen vonden elkaar voor een halve seconde en ik schrok ervan. Er stond zoveel woede in zijn ogen, dat ik mijn hoofd meteen met bonkend hart naar het beeldscherm draaide.
‘Ik ga even naar de wc,’ zei ik beduusd en ik stond meteen op om de kelder uit te lopen. Ik rende bijna het trapje op en plofte in de woonkamer meteen op de bank neer, terwijl ik ergens gepraat hoorde. Verbaasd keek ik op en hoorde toen dat het Pierre was, die blijkbaar in de gang aan het bellen was. Even bleef ik verstandig zitten, maar toen won die irritante nieuwsgierigheid het weer eens. Langzaam stond ik weer op en liep richting de deur van de gang, die dicht zat. Aarzelend bleef ik ervoor staan en luisterde hoe Pierre ijsbeerde.
‘Maar… je weet het zeker? Echt heel zeker?’ vroeg hij en ik hoorde hoe verbaasd en opgelucht hij klonk. ‘Ja, nou… Eh… Goh. En nu?’
Ik vroeg me af wat er was en met wie hij belde, maar daar zou ik waarschijnlijk nog niet achter komen.
‘Ik weet het ook niet.’ Pierre lachte nerveus. ‘Ik, eh… We kunnen het erover hebben als we elkaar weer zien? Of zo?’
Plotseling begon er bij mij iets te dagen. Zou dat soms Annabel zijn? God, dat zou grappig zijn! Dus hij vond haar wel leuk, ik wist het wel!
Pierre lachte nog een keer en ik spitste mijn oren toen ik mijn naam hoorde vallen. ‘Nou, als het aan David en Sam ligt, komen we vast weer een keertje terug. Ik kan proberen om met een smoes mee te gaan, maar misschien gaan we allemaal wel mee. Wie weet…’ Zijn voetstappen kwamen in de richting van de deur en ik vloog naar de keuken om te doen alsof ik daar iets te drinken pakte.
‘Oké. Nou, dag.’ Pierre zei het op een lieve toon die ik niet gewend van hem was en ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, alsof ik alleen dat laatste had gehoord. Pierre zag mij echter pas nadat hij had opgehangen en schrok zich een ongeluk.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij en er vormden zich meteen twee blosjes op zijn wangen.
Ik keek van hem naar het aanrecht en besefte dat het wat vreemd was om hier drinken te pakken, terwijl er beneden in de kelder ook genoeg stond. ‘Kraanwater,’ zei ik daarom maar. Ik vertelde hem maar niet over Seb, daarvan was ik nog steeds een beetje ondersteboven. ‘Maar tegen wie zei jij zo lief gedag?’
Pierre werd nu vuurrood, wendde zijn gezicht af en maakte al aanstalten om weer richting de kelder te lopen, maar ik hield hem grijnzend tegen.
‘Was het Annabel?’ vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn gezicht in plooi te houden.
Verbijsterd keek Pierre me aan. ‘Annabel?’ vroeg hij stamelend.
‘Ja?’
‘Hoe kom je daarbij?’
‘Geen idee, vanwege die schattige blosjes op je wangen misschien?’
‘Ik… ik heb geen idee waar je het over hebt, David.’
Ik lachte. ‘Oké, wat jij wilt. Kom, we gaan terug.’ Hij zou het wel vertellen, ooit. Ooit zou het toegeven, als het moment er was.

[Maartje]

Superverhaal! Ben net lid geworden van de site en heb 1 & 2 nu uitgelezen maar ga nu maar op bed. Morgen lees ik de rest en heb er nou al zin in Je schrijft supermooi.

Ik wil alleen 1 ding zeggen. Je vergeet soms woorden. En je zegt telkens straks als je zonet bedoelt. Dan staat er Seb vroeg straks of we mee wilden naar het strand, maar straks is toch toekomstige tijd? En het is in het verleden gebeurd...
Verder geen commentaar,
morgen verder lezen!

X

[Mirry]

Pierre is dood En poor Sebbie! Kijk je eindelijk pissed naar iemand, rent deze meteen weg! De evilheid! Btw Imke, zou je me Penny haar 'profiel' kunnen sturen?

[Carientjuh]

Wauw! egt een Mega goed verhaal
ben net pas lid:angel maar bij dit verhaal kanj gwoon nie stoppen met leze!

Xx

[x Sanne]

Super, Imke Het lijkt allemaal zo goed te gaan, maar je laat goed doorschemeren dat dat niet zo is. Ik ben benieuwd hoe het met Seb en David en Pierre en zijn lover af gaat lopen

[Imke]

Maartje, bedankt! Ik weet het, de eerste hoofdstukken zijn nog al slecht, ik ben niet voor niets bezig met het herschrijven . Bedankt!
Mirry, Sebbie ís zielig. xD Thanks ^^.
Carientjuh, dankjewel! *blij*
Sanne, jij of course ook weer bedankt *hug*.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 53.

So thank you for showing me
That the best friends cannot de trusted
And thank you for lying to me
Your friendship, the good times we had
You can have them back

Thank You – Simple Plan

Ik besefte pas toen ik weer in de kelder was dat ik geen water mee had genomen, maar dat viel Pierre gelukkig niet op. Die dook namelijk half bovenop Seb, omdat hij ook op een zitzak wilde zitten.
‘Gozer!’ riep hij. ‘Ik had net geen tijd, dus bij deze.’
Seb duwde hem weg en grijnsde.
‘Ook hallo.’
‘Laten we er eerst even eentje drinken op morgen!’ riep Penny en ze pakte zeven blikjes bier uit het koelkastje, die ze een voor een naar ons gooide. ‘Het is tenslotte geweldig voor jullie carrière.’
Iedereen opende zijn blikje, stak die even in de lucht als toost en nam toen een paar slokken, behalve ik. Ik staarde voor me uit en dacht opnieuw aan morgen, met dat eeuwige dilemma in mijn hoofd. Somber keek ik naar de anderen, die allemaal hardop lachten en praatten en het gezellig hadden. Dat was mijn band. De band die mij nooit in de steek zou laten. Ging ik dat echt bij hen doen? Koos ik echt voor Roxanne in plaats van dat interview? Ik kon hen niet met zijn vieren laten gaan, dat kon gewoon niet. Dat ging ver tegen mijn principes in, ik had zoiets nog nooit gedaan, zelfs nog nooit eraan gedacht. Waarom zou ik het nu dan wel doen?
‘Penny,’ zei Chuck toen en ik werd uit mijn gedachten gehaald, ‘wil je morgen ook mee naar New York?’ Stralend keek hij haar aan. ‘Ga alsjeblieft mee, je wilt al zolang naar New York!’
Penny keek even geschrokken naar Chuck en vervolgens naar ons. ‘Vinden jullie dat wel goed?’ vroeg ze aarzelend, hoewel ik zag dat ze dolgraag wilde.
‘Natuurlijk! Je bent niet voor niets een van ons,’ grijnsde ik, ‘en voor Sam is het ook gezellig, hoeft ze tenminste niet in haar eentje tussen vijf jongens te zitten.’
Sam gaf me een plagerige duw. ‘Ik denk inderdaad niet dat ik dat overleef.’
‘Ja, je gaat gewoon mee,’ zeiden ook Jeff, Seb en Pierre.
Penny leek nog niet echt overtuigd, maar knikte toen. ‘Oké. Super!’
‘Als iemand trouwens wat snacks wil, moet je die maar even boven in de frituurpan gooien,’ zei Chuck, die al naar Barry aan het sms’en was. Ik dacht even na en nam toen overhaast een besluit.
‘Pierre,’ begon ik daarom en ik stond alvast op, ‘dat doen wij wel even.’
Pierre keek verbaasd op en zag toen aan mijn gezicht dat er iets was, dat ik iets wilde vertellen. Daarom stond hij ook op, al was het aan het gezucht te horen met tegenzin, en zo liepen we samen opnieuw naar de woonkamer.
‘Vertel op,’ zei hij zodra ik de deur van de kelder had gesloten. ‘Wat is er?’
‘Eh…’ Ik dacht even na hoe ik dit het beste kon verwoorden. ‘Ik zit met een probleem.’
‘Seb of Alexandra?’ vroeg Pierre meteen, terwijl we op een van de leren banken neerploften.
Even keek ik hem aan en draaide toen mijn hoofd weer weg. ‘Seb ook, ja, maar dit gaat over Alexandra.’ Ik haalde diep adem en vertelde hem toen het hele verhaal over de ontmoeting met Roxanne en het dilemma waar ik nu dus mee zat. Toen ik uit was verteld, staarde Pierre me met open mond aan.
‘Dat,’ zei hij, ‘is heel erg eng.’
‘Ja, dat is het ook,’ stemde ik daarmee in. ‘Het is erg toevallig.’
Nu trok Pierre zijn wenkbrauwen op. ‘Je vindt het toevallig?’
Ik snapte niet wat hij bedoelde en zei dus alleen maar: ‘Ja?’
‘Eh, David…’ Pierre keek me aan alsof ik gek geworden was. ‘Zoiets kan geen toeval zijn.’
Dit keer staarde ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Waar heb je het over?’ vroeg ik uiteindelijk.
‘Nou, zet het eens even voor jezelf op een rijtje,’ antwoordde Pierre ongeduldig. ‘Jij gaat in Los Angeles vreemd met een fan die je daarna niet meer ziet. Zij heeft je wel tussen neus en lippen door verteld dat ze een huisgenootje heeft dat Roxanne heet en vervolgens hoor je niets meer van haar. Jij gaat winkelen in Montréal en botst ‘per toeval’ tegen dat huisgenootje op. Een beetje vreemd dat ze hier is als ze in Los Angeles woont, vind je ook niet?’
‘Ze had hier een fotoshoot,’ schoot ik direct in de verdediging.
‘Dan nog! Hoe weet je of dat waar is?’
‘Waarom zou ze daarover liegen?’ zei ik, maar mijn stem klonk al aarzelender.
‘Omdat ik denk… nou, ik denk dat ze door Alexandra is gestuurd of zo.’ Afwachtend en ietwat uitdagend keek Pierre me aan, maar ik begon alleen maar hard te lachen.
‘Kom nou toch! Alexandra die Roxanne hierheen heeft gestuurd? Waarom zou ze dat in vredesnaam doen?’ riep ik uit.
Pierre haalde zijn schouders op. ‘Ik heb geen idee, maar dat zou me logischer lijken dan dat je haar per toeval tegen het lijf zou lopen. Letterlijk.’
‘Ik weet het niet, hoor,’ zei ik. ‘Ik vind het maar vreemd.’
Pierre was even in gedachten verzonken, maar keek toen met een ruk op. ‘Wacht eens even… Was… W-was je van plan om het interview hiervoor te laten schieten?! Jezus, David!’ Hij sprong woedend overeind. ‘Wat haal jij je allemaal in je hoofd?!’
Ik draaide mijn hoofd weg en staarde met een bonkend hart naar de grond. Dit was fout, dit was helemaal fout. Als Pierre écht uit zijn vel sprong, meende hij het. Dan was hij onverbiddelijk.
‘Godverdomme!’ Pierre stond voor me en zwaaide agressief met zijn armen, omdat hij van de schok niet meer wist wat hij moest doen. Ik kromp ineen en kneep mijn ogen dicht. ‘Ik… Wat?! Je wilde gewoon serieus het interview laten schieten?! Wat is er in vredesnaam met je gebeurd de laatste tijd? Je bent zo… Waar ben je mee bezig?’
Nu trok ik mijn hoofd op, terwijl ik hem met felle ogen aankeek. ‘Ik ben wat? Nou, zeg het dan! Wat ben ik de laatste tijd?’
Pierre’s ogen spoten vuur en ik sprong nu ook op, zodat we als twee leeuwen tegenover elkaar kwamen te staan.
‘Je bent verandert! Jezus, zie je dat niet in?! Ik…’ Hij kwam van de woede niet meer uit zijn woorden en schudde verbijsterd zijn hoofd. ‘Waar is David gebleven?’
Kwaadheid borrelde nu nog meer in me op, waardoor ik zin had om Pierre naar zijn keel te vliegen. Waarschijnlijk wilde hij datzelfde met mij doen, aan de blik in zijn ogen te zien.
‘Maar waaróm?! Ik sta hier! Zeg dan verdomme waaróm ik ben veranderd!’ schreeuwde ik. ‘Ik wil het weten!’
‘Waarom moet ik je dat vertellen!’ bulderde Pierre op zijn beurt. ‘Als je het niet weet, maakt het je dus ook geen bal uit!’ Bij zijn laatste woorden stampte hij uit pure frustratie op de grond. Ik balde mijn vuisten.
‘Het maakt me wel uit!’ gilde ik. ‘Vertel het me gewoon! Vertel me wat er aan de hand is!’
Pierre stampte opnieuw op de grond. ‘Je wilt ons in de steek laten!’ Ook hij balde zijn vuisten. ‘De band interesseert je geen flikker meer! Dat je dat zelf niet eens door hebt!’
Ik voelde hoe mijn ogen vochtig werden. Mijn houding verslapte. ‘Pierre, ik… Waar heb je het over?’ Mijn woede daalde, andere emoties namen de overhand.
‘Het doet je niks, hè?! Het doet je gewoon helemaal niks, godverdomme!’ Hij deed even een stap in mijn richting en ik dacht dat hij me aan ging vliegen, maar toen draaide hij zich abrupt om. ‘Zoek het maar uit, weet je. Zoek het godverdomme maar helemaal zelf uit! En als je morgen niet naar dat interview komt, vertel ik gewoon waarom je niet bent! Dan weet meteen de hele wereld het, zijn we ook weer van dat gezeik af!’ Hij stormde woedend de woonkamer uit en verdween de kelder weer in, nadat hij de deur met een zo’n harde klap had dichtgegooid, dat de ramen ervan trilden.

[Mirry]

Heel sterk einde! Met sommige stukjes had ik op msn mijn grote sneep-gok al in gestoken Maar het is een heel sterk einde! You little copycat

[Carientjuh]

enige commentaar is: 'Wauw! zekr goed stuk ja.

[x Sanne]

Zooo! Pierre overdrijft wel heel erg vind ik

En als je morgen niet naar dat interview komt, vertel ik gewoon waarom je er niet bent!

IJzersterk stuk! Die ruzie is echt heel goed omschreven, ik hoor Pierre bijna stampen Ik wil meer!

[Imke]

Mirry, bedankt! Ook voor alle hulp bij de laatste hoofdstukken (en de rest natuurlijk ook, maar je snapt wat ik bedoel ^^), ik heb er heel erg veel aan.
Carientjuh, dankjewel!
Sanne, Pierre reageert wel heftig ja, maar dat mag ook wel ^^. Pas maar op, als hij echt boos wordt, moet je oppassen (nou ja, in het echt volgens mij niet, maar goed xD). Thank you!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 54.

Cuz we've had our rough times
Been fighting all night
And now we're just slippin away
So you'll give me this change
To make the wrongs right

Promise – Simple Plan

Verslagen zakte ik op de bank neer, terwijl ik voelde hoe de tranen over mijn wangen rolden. Nu was het echt gedaan. Ik was alles kwijt. Pierre was op het moment mijn enige steun en toeverlaat, hij was de enige die alles wist en tot nog toe altijd naar me geluisterd had. Nu was ik zelfs hem kwijt…
Ik plantte mijn handen op mijn knieën en sloeg ze voor mijn ogen, waardoor ze meteen vochtig werden door de tranen. Ik wist het niet meer, ik wist echt niet meer wat ik moest doen. De wanhoop was nabij.
Ergens vaag op de achtergrond hoorde ik gebonk van de muziek uit de kelder, maar daar besteedde ik geen aandacht aan. Het was een warboel in mijn hoofd, ik kon nu alleen nog maar hopen dat Pierre zich in zou houden als de anderen erbij waren.
Seb, Pierre… Dat waren al twee jongens uit de band die zich tegen me hadden gekeerd. Van Pierre was het terecht, ik wist ook wel dat ik het zelf totaal verknald had. Van Seb wist ik niet eens wat er aan de hand was tussen ons, maar wat interesseerde het ook nog? Ik was ze kwijt. Ik was ze echt kwijt.
Plotseling voelde ik een warme hand op mijn schouder, waardoor ik met een ruk opkeek. Mijn ogen werden groot, ik dacht dat ik was gaan hallucineren. Het was Seb.
Hij keek mij aan. Ik keek hem aan. De tranen stroomden nog steeds. Ik geloofde niet dat hij het was, dus sloeg ik mijn handen opnieuw voor mijn gezicht terwijl mijn schouders schokten.
‘Wat is er?’ vroeg Seb zacht. Hij liep om de bank heen en stond nu voor me.
Ik antwoordde niets, ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik kon niets zeggen, mijn keel zat dicht en er ontsnapten alleen maar luide snikken uit mijn mond.
Seb zakte voorzichtig naast me neer, zijn hand lag nog altijd op mijn schouder. ‘David?’
Nu haalde ik mijn handen weg, terwijl ik uitriep: ‘Wat heeft het nog voor zin? Het gaat allemaal f-fout. Ik weet het niet meer, ik…’ Gesnik galmde door de ruimte. Seb kneep zachtjes in mijn schouder.
‘Doe even rustig.’ Hij wachtte geduldig totdat mijn schouders minder hard begonnen te schokken en totdat ik eindelijk weer wat rustiger adem kon halen. Nog altijd lag zijn hand op mijn schouder.
‘David…’ zei hij aarzelend. ‘Wat is er?’
‘Ik… Pierre… en nu… ik bedoel, wat… en Alexandra… Sam wordt zo…’ Mijn stem sloeg meteen weer over toen ik het eruit gooide. ‘En jij was ook… jij…’
Hij haalde zijn hand nu weg en keek me niet meer aan. ‘Wat er tussen ons is gebeurd, probeer dat alsjeblieft te vergeten.’ Zijn stem klonk zo zacht, zo breekbaar, zo smekend.
‘M-maar… Ik weet nog steeds niet… Wat was er?’ Met betraande ogen keek ik zijn richting, in de hoop eindelijk eens antwoord te krijgen op die vraag, ook al wist ik eigenlijk niet of ik daar wel aan toe was.
‘Dat doet er niet meer toe.’ Sebs handen lagen ineengeklemd op zijn schoot. ‘Wat heeft Pierre gedaan? En wie is Alexandra?’
Mijn gedachten warrelden door mijn hoofd heen en ik dacht zoveel dingen tegelijk, dat ik wilde dat ik mijn hersens met een knop uit kon zetten.
‘Pierre is boos…’ Ik haalde even diep adem, mijn stem trilde. ‘Ik heb er zelf zo’n puinhoop van gemaakt.’
‘Vertel dan eens eerlijk wat je hebt gedaan. Ik zal niet boos worden, dat beloof ik.’ Sebs stem klonk zo vastberaden, zo begripvol, dat ik opnieuw begon te snikken.
‘Waarom doe je zo aardig? Dat heb ik helemaal niet verdiend, ik…’
‘Rustig maar…’ fluisterde Seb en hij sloeg nu zijn arm om mij heen. Dat was voor mij het punt om te breken. De tranen leken uit mijn tenen te komen. Eindelijk begrepen we elkaar weer. Seb was weer terug.
‘I-ik… Ik weet niet wat ik fout heb gedaan, m-maar…’ Ik probeerde nog een keer diep adem te halen. ‘Maar wat ik ook heb gedaan, het sp-spijt me…’
‘Jij kunt er niets aan doen.’ Ik voelde dat Seb ook trilde. ‘Vertel het nu maar. Ik word echt niet boos.’
Even keek ik op en wreef door mijn ogen, zodat mijn handen meteen helemaal zwart waren. ‘Ik… I-ik… ben vreemdgegaan.’ Ik voelde hoe Seb verstijfde en zijn arm terug wilde trekken, maar dat deed hij uiteindelijk toch niet.
‘Vertel maar verder,’ zei Seb ietwat gespannen. Hij wreef over mijn schouder heen, in de hoop dat ik wat rustiger werd.
‘Alexandra,’ snotterde ik. ‘Het had nooit mogen gebeuren, m-maar… Ik had gedronken en…’
‘Het was die nacht, hè? Die nacht dat je zo straalbezopen thuiskwam?’ Sebs stem klonk meelevend en begripvol, precies zoals hij beloofd had.
‘Ja,’ antwoordde ik. Momenteel haatte ik mezelf. Door die ene nacht had ik alles verknald. Alles!
Sebs bovenbeen raakte de mijne toen hij wat dichter bij me kwam zitten om zijn arm verder om me heen te slaan. Een stilte viel tussen ons, er was alleen af en toe een zachte snik uit mijn mond te horen. Hij wreef nog altijd langzaam over mijn rug, terwijl zijn andere hand op mijn bovenarm lag. Hij kneep er bemoedigend in, om mij misschien een beetje kracht te geven op die manier.
‘Hé, David, het komt allemaal wel goed,’ fluisterde hij na een tijdje. ‘Echt waar.’
‘Dat weet ik nog zo net niet,’ mompelde ik. Ik verborg mijn gezicht in zijn schouder, zodat hij mijn betraande gezicht en doorlopen ogen niet zou zien.
‘Jij vecht altijd. Waar is die wilskracht gebleven?’ Seb gaf me opnieuw een kneepje in mijn arm en trok me wat dichter tegen zich aan. ‘Het komt allemaal goed, dat beloof ik. Ik ga je helpen.’
‘Hoe dan?’ vroeg ik gesmoord. Ik vroeg me af of hij me wel verstaan had, omdat het zo lang stil bleef. Toen voelde ik hoe hij zijn schouders een beetje ophaalde.
‘Dat weet ik nog niet,’ antwoordde Seb een tikkeltje aarzelend. ‘Maar ik zou geen echte vriend zijn als ik je niet zou helpen.’
Ik trok mijn hoofd langzaam weer omhoog en zag hoe glimlachte. Waterig lachte ik terug en toen omhelsden we elkaar stevig.
‘Die ruzie was onzin,’ hoorde ik Seb vlakbij mijn rechteroor zeggen. ‘Laten we het vergeten, goed?’
Ik knikte en wist dat hij dat voelde. Voor even bleven we zo zitten, totdat we elkaar weer loslieten.
‘Wat moet ik morgen in vredesnaam tegen Pierre zeggen? Of dadelijk al!’ Ik keek Seb ietwat paniekerig aan. Hij legde meteen geruststellend zijn hand op mijn schouder.
‘Het lijkt me beter als jij nu gewoon naar huis gaat en gaat slapen. Ik breng Sam straks wel even naar huis, dat is geen probleem. Ik zeg dat je echt even naar huis moet, dat het even niet anders kon.’
Dankbaar keek ik hem aan, terwijl ik nog een keer met mijn hand door mijn ogen wreef. ‘Zou je… Wil je dat doen?’
Seb knikte en stond op, terwijl hij mij een hand gaf om ook mij overeind te trekken. Ik liep achter hem aan naar de gang, waar onze jassen hingen trok daar mijn jas aan. Seb opende de voordeur vast voor mij.
‘Hé, Seb… Ik, eh…’
‘Je hoeft niets te zeggen,’ grijnsde Seb. ‘Het is wel goed.’ Hij omhelsde me nog een keer stevig en toen liep ik in mijn eentje de koude nacht in.

[Mirry]

Seb: Ik breng je naar huis Sam! ^^
Sam: *stapt in auto bij Seb
Seb: *hangt de hakbijlmoordenaar uit*


Mhuhahahaha! Aangezien ik op msn hielp met dit stuk kan ik natuurlijk alleen maar zeggen wat ik daar ook zei Sterk stukje!

[x Sanne]

Haha dat zou wat zijn Mirry

Supergoed Imke! Gelukkig doet Seb nu weer aardig, want David begon al aardig zielig te worden. Schrijf alsjeblieft snel verder

[Imke]

Sam blijft toch nog echt in leven, hoor . En David is inderdaad zielig... *knuffelt David* Die arme lieve schat toch.
Anyway, Mirry en Sanne, hartstikke bedankt weer natuurlijk ^^.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 55.

You never told me what you were thinking of,
You only told me it was nothing but love.
You said you’d always be my friend
You said you’d stay

Tell Me – Simple Plan

De volgende dag maakte Sam me rond half tien wakker, waardoor ik vreemd opkeek.
‘Hm?’ mompelde ik verward, terwijl ik de deken wat verder omhoog trok tegen het felle licht. Sam was al helemaal aangekleed, alsof ze al uren op was.
‘Het is onderhand wel tijd om op te staan,’ glimlachte ze en ze gaf me een zoen. ‘We moeten wel een beetje op tijd zijn. Barry komt ons straks ophalen en we moeten nog onze spullen pakken.’
Ik zuchtte even diep, tot alle gedachten van de vorige avond weer terugstroomden in mijn hoofd. Met een schok zat ik overeind en staarde Sam aan.
‘Ben je nog thuisgekomen?’ stamelde ik. ‘Hoe laat was je thuis? Heeft Seb je wel gebracht? En zei Pierre nog iets?’ De woorden kwamen er zo snel achter elkaar uit dat ik er zelf van stond te kijken.
Sam glimlachte opnieuw en zei even niets, terwijl ze de gordijnen helemaal opendeed. Toen draaide ze zich om naar mij, maar ze bleef bij de vensterbank staan.
‘Seb heeft me rond half drie ’s nachts naar huis gebracht. Ik ben dus nog thuisgekomen.’
Ik krabbelde langzaam overeind en keek haar aan. ‘Wat is er?’
Sam haalde haar schouders op en draaide zich half om, om weg te lopen, maar ik sprong met plotselinge behendigheid op en zorgde ervoor dat ik haar op tijd bij haar arm vastpakte.
‘Sam?’ vroeg ik op doordringende toon. ‘Wat is er?’
Sam draaide haar hoofd weg en beet op haar lip. ‘Ik denk dat ik beter kan vragen wat er met jou aan de hand is.’
‘Wat bedoel je?’ vroeg ik luchtig, maar toen ze mij bijna smekend aankeek, wist ik dat ik er niet meer omheen kon en haar op zijn minst uit moest leggen waarom ik gisteravond zo plotseling was gegaan. Zuchtend nam ik haar hand en trok ik haar zachtjes mee naar mijn bed, waar we op neer daalden.
‘Waarom ging je gisteren zonder iets te zeggen?’ vroeg Sam twijfelend, terwijl ze naar onze handen staarde.
‘Ik, eh…’ Ik twijfelde even. ‘Ik… had ruzie met Pierre,’ besloot ik. Mijn handen begonnen te zweten, omdat ik helemaal geen reden om ruzie met Pierre te hebben. Geen reden in ieder geval die ik Sam kon vertellen.
Sam trok haar wenkbrauwen op. ‘Dat hebben we gemerkt, ja…’
‘Ja, dat kan ik me voorstellen. Hij gooide die deur nou niet bepaald… zachtjes dicht,’ zei ik, een beetje proberend over het onderwerp heen te praten.
‘David,’ zei Sam toen met een ernstig gezicht. ‘Wat is er met je aan de hand?’
Ik staarde naar mijn blote voeten, die nu erg interessant waren en voelde me plotseling erg naakt in alleen mijn boxershort.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik zachtjes.
‘Er zit je de laatste tijd iets dwars, al vrij lang eigenlijk,’ antwoordde Sam luchtig. ‘En dat kun je best ontkennen als je dat wilt, maar mij houd je niet voor de gek.’
Ik knipperde even met mijn ogen en kneep mijn handen tot vuisten. Even dacht ik na, maar toen besloot ik dat ik er niet omheen kon draaien. ‘Er zijn inderdaad problemen. Ik heb knallende ruzie met Seb gehad, maar dat is gisteravond goed gekomen. Probleem is alleen dat ik nu ruzie met Pierre heb.’
‘Waarom?’ vroeg Sam meteen. Die vraag zat er natuurlijk wel aan te komen, maar ik wist echt niet wat ik moest antwoorden.
‘Ik denk niet dat ik dat even kan vertellen. Het heeft met de nieuwe cd te maken, in ieder geval,’ verzon ik vlug en ik werd meteen knalrood. Ik had nu al spijt van die leugen, maar ik kon gewoon niet vertellen waarom. Dan zou het over zijn tussen ons, over en uit. Dat mocht niet en dat kon niet.
‘Het gaat toch wel goed in de band, hè?’ vroeg Sam ongerust. Ze pakte mijn hand weer, die ik daarnet weg had getrokken.
Ik keek weg van haar. ‘Er zijn wat meningsverschillen, maar dat hebben we wel vaker. Soms hebben we van die periodes. Jij maakt die nu toevallig mee, dit gebeurt niet vaak, hoor.’ Ik glimlachte nep, in de hoop dat ze het niet door zou hebben. Ze leek echter nog niet overtuigd.
‘Je weet het zeker?’
‘Ja, echt.’ Ik zoende haar uitgebreid, waardoor we half gingen liggen, maar toen duwde ze me lachend weg.
‘Oké, oké,’ grinnikte ze, ‘maar nu gaan we echt even onze spullen pakken en ontbijten en zo, want we mogen niet te laat komen als Barry ons op komt halen.’

Om precies vijf minuten voor half elf ging de deurbel. Mijn moeder sprong nogal nerveus op en kwam even later terug met Barry in haar kielzog.
‘Zijn jullie er klaar voor?’ vroeg Barry opgewekt, die er belachelijk uitzag in zijn te korte broek en Hawaiiblouse.
‘Helemaal,’ antwoordde Sam even vrolijk en we pakten onze koffers. Ik zei maar niet dat ik duizelig was van de zenuwen voor het interview en om Pierre weer onder ogen te komen.
‘Geef mij die maar.’ Barry pakte Sams koffer en liep daar vast mee naar buiten.
‘Nou liefje,’ zei mijn moeder toen en ze glimlachte terwijl ze mij omhelsde. ‘Heel erg veel succes met het interview. Maak er wat van, ik zal voor je duimen.’
Ik gaf haar een kus op haar wang. ‘Bedankt. Ik bel nog wel daarna, als dat lukt.’
Ook Sam nam even afscheid van mijn moeder en toen liepen we naar buiten toe, waar Barry’s busje al stond.
‘Ik laat het busje op het vliegveld staan, beetje onzin om de tourbus mee te nemen. We moeten Jeff, Chuck, Penny en Seb nog ophalen, dus een beetje opschieten graag.’
We zwaaiden nog even naar mijn moeder, die vanuit de woonkamer terugzwaaide en stapten toen het busje in, terwijl ik nog even mijn pet wat rechter trok.
‘Hoi Pierre,’ zei Sam vrolijk, terwijl ze deed alsof ze niets van onze ruzie wist. Ik voelde een knoop in mijn maag toen ik Pierre zo stijfjes zag zitten. Hij had een pet en een zonnebril opgezet, waardoor ik hem niet recht in zijn ogen kon kijken. Ik trok mijn pet met een bonkend hart nog wat verder naar voren, in de hoop dat die ook mijn ogen bedekten.
‘Hoi Sam,’ zei Pierre en hij glimlachte even naar haar. ‘En David.’ De glimlach verdween abrupt.
‘Hoi.’ Ik duwde Sam een beetje in zijn richting, zodat zij naast hem kwam te zitten en niet ik. Normaal maakten Pierre en ik er een feestje van tijdens lange ritten als we naast elkaar zaten, maar ik had zo’n vaag vermoeden dat dat dit keer niet het geval zou zijn…
‘Klaar voor vertrek?’ vroeg Barry, die zich weer omdraaide en het busje startte. De korte rit naar Jeff toe verliep zwijgzaam. Ik speelde zenuwachtig met Sams vingers, zodat ik iets te doen had en haalde opgelucht adem toen we Jeffs straat inreden.

[Carientjuh]

je kan eg supr goed verhaal schrijvn! alsof ik gwoon zelf in het verhaal zit

xx

[x Sanne]

Ik vind Pierre wel een beetje overdreven doen hoor. Aandacht nodig zeker

Erg goed weer Imke!! Je schijft echt prachtig, ik hang aan je lippen. Ga zo door