Hart verloren

[***Juud]

Hart verloren
Het hart eindelijk afgedaan, onttrokken uit mijn lichaam. Eindelijk het hart achterlatend dat mij tot een ander mens maakte dan wie ik werkelijk was. Mijzelf ontdaan van het hart dat mij kwelde, mij verlegen maakte op momenten waarop ik het niet kon gebruiken. Angstig als ik was te moeten leven met deze kwelgeest voor de rest van mij leven.
Het hart van een ander waaruit ik liefde probeerde te geven, maar wat niet lukte. Het hart dat niet lief kon hebben en niet lief kon worden gehad.
Angsten uitslaand totdat hét moment, waarop ik niet meer hoopte, het moment dat ik uit mijn geheugen gewist had, aanbrak en het hart uiteenspatte. Nu kon ik het opbergen, ver weg.
Nu, als ik soms terugdenk aan het moment waarop mijn geluk begon, open ik het juwelenkistje en streel ik langzaam het hartje dat een diamantje mist. Het diamantje dat is opgeslonken door de wereld net als jij die mij dit hartje gaf. Opgeslonken door de wereld, de werkelijkheid, ben jij het die mijn hart gebroken heeft.
Na het hartje te hebben opgesloten in het juwelenkistje, ben ik gaan leven.
Jou vergetend. Jou vergevend.

Hij is misschien voor jullie wat minder te begrijpen, maar voor mezelf is dit verhaal één van de belangrijkste die ik heb geschreven. Het helpt me weer de weg terug naar mezelf te vinden.
Judith

[x Sanne]

Ik begrijp er inderdaad niet zoveel van, dus daar ga ik verder niets over zeggen. Jij iig veel succes, ik weet zeker dat het je gaat lukken!

[***Juud]

Dank je. Het is meer een zoektoch van al een best lange tijd naar mezelf en daar lijkt een einde in zicht =]

Even korte toevoeging aan het verhaaltje:
Ik heb me een lange tijd niet mezelf gevoeld en de laatste tijd kwam ik mezelf weer tegen en ben ik op een toch terug naar mezelf.
Ik vond het heel symbolisch dat op een dag dat ik echt lekker in mijn vel zat mijn hangertje van mijn ketting kapot ging, het diamantje was eruit gevallen. Ik heb geprobeerd om hem te plakken maar vlak daarna was ik hem echt kwijt en moest ik mijn hangertje opbergen. Ik heb hem echt al heel lang om en toen ik door had dat ik hem echt nooit meer om kon, kreeg ik het gevoel dat ik het los moest laten en dat ik zelf verder moest gaan, zonder op iets of iemand terug te vallen.
Nu gaat het al een stuk beter. De dagen nadat dit gebeurd was, heb ik het zo leuk gehad.
Dus nu maar hopen dat het zo blijft.
Ik hoop dat jullie het verhaal nu iets beter begrijpen =]

Judith

[x Sanne]

Dat maakt wel een hoop duidelijk! En zoals je zelf al zegt is het heel symbolisch, mooi! Fijn ook dat je jezelf nu een beetje gevonden hebt Ik denk trouwens niet dat je de enige bent die zulke problemen heeft!