Langzaam kijk ik uit het raam. De trein staat langzaam stil bij het station. Ik zie de eerste reclameposters al van verre. De grote gekleurde pagina’s vallen op bij het grijze van het perron. Maar er is nog iets wat mij opvalt.
De eerste poster die ik zie is een van een cursus waar je leert organiseren. Die staat gewoon op zichzelf. Maar de tweede en de derde zijn dichter bij elkaar geplaatst en vormen een sterk contrast tot elkaar.
Op de ene poster zijn een man en vrouw te zien in badkleding die je vertellen hoe geweldig het wel niet is in Turkije. Natuurlijk moet je daar zeker heen, ook al vertellen ze je natuurlijk niet hoeveel geld dat kost.
Op de poster ernaast is te zien hoe een jongetje uit een derdewereld land zonder handen je verteld dat hij voor maar €10 euro handprotheses heeft.
De trein start weer. Nog even zie ik de reclames en dan zijn ze weer weg. Het groen van de weilanden schiet langs me heen. Het beeld van de twee posters blijft voor mijn ogen hangen.
Welke poster valt jou op?
Hoeveel handprothesen zou je kunnen maken van de centjes van de reis naar Turkije..
Maar Turkije neemt niemand je meer af
Maar Turkije neemt niemand je meer af
Ik leef onrustig en onzeker, tussen de liefde en de leegte.