1 Blz verhaal: Is er een morgen ?

[w0nderfull]

Is er een morgen ?
Met bibberende handen laat ik het mesje van de een naar de andere hand glijden.
De scherpe kant glimt gevaarlijk en weerspiegeld mijn gezicht. ‘Is er een morgen?’ vraag ik aan mijn spiegelbeeld wat in het sombere licht droevig word afgebeeld. Met mijn vinger ga ik voorzichtig langs het mesje, en twijfel echt of ik het weer zou doen.
Tranen prikken in mijn ogen maar ik probeer ze weg te knipperen, al is het tevergeefs.
Langzaam leg ik het mesje op mijn ontblote arm, het kan me even niet schelen wat andere er van vinden wat ik zelf überhaupt vind. Dat ik mezelf er eigenlijk mee vermink wil ik niet aan denken. Ik moet het kwijt, goed of kwaadschiks huilen helpt niet meer, het komt er niet meer uit. Met mijn ogen half dichtgeknepen druk ik het mesje in mijn vel, en laat hem over mijn arm glijden. Een scheut van pijn gaat door mijn lichaam, maar het drukkende gevoel neemt af. Mijn armen lijken snel te willen bewegen zodat het eerder voorbij is, maar het mesje lijkt daarentegen er extra langzaam over te doen. Ik denk aan de leegte die ik voel vanbinnen, de leegte die alles lijkt te vervagen en wegdrukt. Ik vul het gevoel van leegte dan wel met pijn van buitenaf door mijn bloed te laten vloeien, maar alles is beter dan wat ik nu voel. Innerlijke pijn. Al zijn er zoveel mensen om me heen, niets haalt me uit deze sleur, het is te lang opgehoopt en weggeduwd. Tegelijkertijd met het bloed laat ik mijn angst, verdriet en afkeer van mezelf los. Iets in mij zou het mesje het liefst in een keer doortrekken, naar mijn onderarm en slagader. Dan ben ik er helemaal van af. Het enigste wat me tegenhoud is het besef van verdriet. Dat ik andere er misschien pijn mee kan doen. Maar het zinnetje: ‘Er hoeft geen morgen meer te zijn’ spookt steeds door mijn hoofd. ‘Ook al is die er wel’, nog zo’n zin. Mijn gedachte zijn in tweeën gespleten, misschien ook wel mijn ziel. Ik weet het niet, maar dit is hoe ik het beleef. Misschien - ja ik weet niets meer zeker- is het wel waarom ik mezelf zo leeg voel, al lijkt het zo onlogisch. Ik snap het allemaal niet meer, ik voel me somber en mijn doen en laten worden gekweld door vrolijke buien. Vrolijk zijn is iets wat ik ergens niet meer kan zijn, hoe graag ik het ook zal willen. ‘Kan je zo bestaan?’ vragen de stemmen tegelijkertijd maar ik kan geen echt antwoord geven, er komen alleen nog maar meer deprimerende gedachten in mij hoofd. Als ik nu nog even vol hou, het mesje nog wat dieper in mijn vel druk en de lijn van bloed wat het achterlaat doortrek is het over. Er kan dan ineens geen morgen meer zijn, ‘Maar het hoeft niet’ weer die stemmen. Ik heb het idee dat ik gek word, alles vliegt me aan: Het besef dat er geen morgen hoeft te zijn, dat ik het zelf in de hand heb maar zo twijfel dat ik mezelf afvraag of ik dat wel verdien. Ik bedoel: ik ben niet verkracht, word niet mishandeld heb geen gescheiden ouders of iets anders ernstigs, alles is gewoon normaal en gelukkig behalve ik. Zoveel mensen hebben het slechter dan mij. Het mesje wat net de lijn van bloed tot de rand van mijn arm heeft bereikt stopt. Nog even en ik moet een beslissing nemen, doortrekken of niet? Maar wat nou als ik het me allemaal inbeeld ? Als ik gewoon gedoemd ben tot een volgende morgen, omdat er geen reden is om verdrietig te zijn, en pijn te hebben? Of omdat er nog genoeg moois in het leven is? Geen van de stemmen geeft antwoord, in mijn hoofd blijft het stil alsof ik even rust heb gevonden. Tranen rollen nu over mijn wangen. even is het weer als de eerste keer toen ik me het besefte. Langzaam haal ik het mesje van mijn arm en kijk naar de schade die ik diep in m’n ziel heb aangericht. ‘is er een morgen?’ de 2 stemmen in mijn hoofd lijken er de belangrijkste vraag van alles van te maken, maar misschien is dat ook wel zo in ieder geval voor mij. ‘Vandaag laat ik het zo’, spreek ik mezelf in m’n hoofd toe, ‘en probeer er morgen weer iets van te maken. Ik zal mijn best doen om de leegte met wat anders te vullen’. Eindelijk besef ik dat: wanneer mijn bloed vloeit, mijn ziel in 2 word gehouden en nooit een zou zijn.
Ja eindelijk besef ik het, maar wie zegt voor hoelang.

[x Sanne]

Mooie gedachtencirculatie Je omschrijft duidelijk de gevoelens van je personage, waardoor e lezer goed kan meeleven. Gaat het nog verder? Zo ja, dan hoop ik dat we nog te weten krijgen waarom ze zo ongelukkig is. Zo nee, vergeet dan geen af-tekentje te zetten.
Een paar tips, schrijf lage cijfers voluit. Misschien is het een idee om ook de omgeving waar je personage zich in bevindt in je verhaal te betrekken.

[w0nderfull]

Mooie gedachtencirculatie Je omschrijft duidelijk de gevoelens van je personage, waardoor e lezer goed kan meeleven. Gaat het nog verder? Zo ja, dan hoop ik dat we nog te weten krijgen waarom ze zo ongelukkig is. Zo nee, vergeet dan geen af-tekentje te zetten.
Een paar tips, schrijf lage cijfers voluit. Misschien is het een idee om ook de omgeving waar je personage zich in bevindt in je verhaal te betrekken.

Dankje dit doet met goed om te lezen. als ik vergeleek met andere hier op het forum leek mijne een beetje amateuristisch (is het ook ) maar door dit zo te lezen word k toch weer vorlijk.
maar um veder wat is een af tekentje ?? ik schijf nog niet lang genoeg om dat allemaal te weten dus.. =$
en dat met de omschrijfing van de omgeving. tja.. dat zou er nog wel in kunne maar het was toen voor een contest met een maximaal aantal woorden dus XD

[x Sanne]

Als je je bericht edit, zie je bovenaan staan:
Berichticoon: Geen Klik deze aan als je verhaal afgeschreven is.
Dan moet je dus het juiste aankruisen