Te mooi om waar te zijn
Op een nacht, een warme augustusnacht, lag een meisje vredig te slapen in een mooi hemelbed.
Het had lang geduurd voor het meisje in slaap was gevallen, want het was de nacht van 31 augustus op 1 september. Dat betekende dat de volgende dag de zomervakantie alweer ten einde was en alle kinderen, over het hele land, terug naar school moesten. Ook Eef. Het was 1 uur 's nachts, en Eef was net in slaap gesukkeld. Morgen zou ze voor het eerst naar de middelbare school gaan en ze was doodzenuwachtig. In een poging die zenuwen te bedwingen had ze tot ze in slaap viel een boek liggen lezen. Haar lievelingsboek; 'Harry Potter en de Gevangene van Azkaban'. Ze stond net op het punt om te ontdekken wie Harry's peetvader was, en toen sukkelde ze in slaap, met haar boek nog openliggen op de bladzijde waar ze geëindigd was.
Het licht op de overloop ging aan, en Eef's deur ging langzaam open. Een gedaante stapte de kamer binnen en zag Eef daar zo mooi liggen slapen. Ze glimlachte. Haar klein meisje werd groot... Morgen zou ze naar de middelbare school gaan, nieuwe vrienden maken en langzaam maar zeker volwassen worden. Toen zag ze het boek openliggen. Dus die kleine meid had de hele tijd liggen lezen? Nou, dat zal ook was worden als ze morgen vroeg moest opstaan...
Patricia nam het boek en stopte een bladwijzer tussen de bladzijden waar Eef geëindigd was. Ze deed het boek toe en keek naar de kaft. Harry Potter... Ze had het kunnen denken. Eef was helemaal in de ban van die tovenaarsjongen en ze las bijna niets anders meer. Zelf hield ze ook zeer veel van de boeken van J.K. Rowling. Ze namen je mee naar een andere wereld. Een wereld van magie en fantasie...
Ondertussen was Eef langzaam maar zeker onderweg naar dromenland...
Eef werd vroeg wakker. Té vroeg, vond ze zelf. Als het aan haar lag, had ze gerust nog een paar uurtjes geslapen, maar jammer genoeg lag het niet aan haar.
"Eef! Wakker worden, liefje!"
Het was Patricia, die Eef wakker schudde.
"Opstaan, meisje, je wilt je trein toch niet missen?"
Met tegenzin deed Eef haar ogen open. "Ja ma, ik sta al op..."
Patricia liep naar de gordijnen en trok ze open. Het zonlicht kwam abrupt de kamer binnengestormd en Eef deed snel haar handen voor haar ogen om ze te beschermen tegen het felle licht.
"Moest dat nou?"
"Ja schat, dat moest," zei Patricia goedgehumeurd. "Het is een prachtige dag vandaag!"
Eef zuchtte en liet haar ogen gewend worden aan het licht. Zodra ze weer gewoon kon kijken, keek ze haar kamer rond. Vreemd... Had die kamer er gisteren ook al zo leeg uitgezien?
Eef waste zich en ging naar beneden om te ontbijten. Patricia zat al aan de ontbijttafel, klaar om Eef's boterhammen te smeren.
"En, waar heb je zin in?" vroeg ze.
Eef dacht even na en keek eens wat er allemaal op de ontbijttafel stond. Haar oog viel op een grote pot pindakaas.
"Doe maar pindakaas," zei ze.
Terwijl Patricia haar boterhammen aan het smeren was, vroeg Eef: "Waar is pap eigenlijk?"
"Je bagage aan het inladen."
Eef trok haar wenkbrauwen op. Bagage? Ze ging toch gewoon een dagje naar school? Vanavond was ze toch al terug thuis? Eef geeuwde en bedacht dat ze het vast verkeerd verstaan had. Ze nam haar boterham en zette haar tanden erin. Heerlijk... Pindakaas, daar was ze verzot op. Eef at twee boterhammen en spoelde daarna alles door met een glaasje melk.
"Wanneer vertrekken we?" vroeg ze.
"Als het goed is over een halfuurtje. Dan zijn we mooi op tijd," antwoordde Patricia.
"Over een halfuur?" vroeg Eef verbaasd, terwijl ze op haar horloge keek. "Dan is het tien uur. Dan zijn we toch veel te laat?"
"Te laat? Maar nee, gekkie, je trein vertrekt toch pas om elf uur," lachtte Patricia. "Eigenlijk is het zelfs te vroeg, maar het leek me wel handig om een beetje te vroeg te zijn."
Eef dacht na. Als ze de trein van elf uur nam, dan was ze rond half twaalf op school. Dan was ze toch veel te laat? Of stond er in die brief van school dat ze op 1 september pas om twaalf uur of zo op school moest zijn? Nee toch? Daar kon ze zich niets van herinneren... Eef haalde haar schouders op en dacht dat haar moeder wel gelijk zou hebben.
Een halfuurtje later zaten ze met z'n drieën in de auto, Patricia, Eef en Hugo aan het stuur. Terwijl ze reden gierden de zenuwen door Eef's lijf. Zo erge zenuwen had ze nog nooit gehad! Ze reden nu al een halfuur. Normaal zou Eef dat raar gevonden hebben, aangezien het station maar amper tien minuutjes van hun voordeur vandaan was, maar Eef was zo zenuwachtig dat ze het niet eens merkte. Wat als de andere kinderen haar niet mochten? Of nog erger; uitlachten omdat ze van Harry Potter hield? Allerlei enge gedachten flitsten door Eef's hoofd, de een nog wat erger dan de andere. Na nog een halfuur rijden kwamen ze bij een station. Maar dit was niet Eef's vertrouwde station. Het was veel groter, en vooraan stond er een groot bord met als opschrift 'King's Cross Station'. Eef's hart sloeg een tel over. Dit was toch het station waar... waar de Zweinsteinexpress vertrok? De trein naar de grote tovenaarsschool Zweinstein? Langzaam begon er bij Eef iets te dagen. Natuurlijk! De trein die om elf uur vertrok, dat wás toch de Zweinsteinexpress? Betekende dit dat ze naar Zweinstein ging? Natuurlijk! Eef was dolgelukkig, en wachtte ongeduldig tot haar vader de wagen geparkeerd had. Ze sprong uit de wagen en opende de kofferbak. Dacht ze het niet?! Een grote hutkoffer vulde de kofferruimte.
Maar toen bedacht ze zich iets en haar vreugde verdween als sneeuw voor de zon. Dit kon toch allemaal niet waar zijn? Als ze echt naar Zweinstein zou gaan, had ze dat heus wel geweten. Dan had ze een brief gekregen. Zo'n brief die Harry Potter ook had gekregen toen hij voor het eerst naar Zweinstein ging. Zo'n brief had zij niet gekregen! Dit kon toch niet?
"Eef!" riep Patricia. "Kom je nog?"
Eef schrikte op uit haar gedachten en liep verward achter haar moeder aan. Waar gingen ze nu eigenlijk heen? Eef wist dat het niet kon, maar stiekem hoopte ze toch dat ze richting perron 9 en 10 zouden gaan.
En inderdaad, haar vader duwde het karretje met haar hutkoffer richting perron 9 en 10. Toen ze voor het dranghek tussen de twee perronnen stonden, vroeg Patricia: "Jij weet wat je moet doen, toch?"
"Doen waarvoor?" vroeg Eef, terwijl ze het antwoord eigenlijk al wist.
"Om op het perron te komen, natuurlijk," zei Patricia glimlachend.
"Eh... Ja, ik denk het wel," zei Eef onzeker.
"Als je het eng vind, wil ik wel voor je gaan," stelde Patricia voor.
"Nee, het lukt me wel," zei Eef, die direct daarna spijt had van haar woorden.
Langzaam liep ze op het hek af. Ze stak haar hand uit, en toen ze het metaal aan zou moeten raken, zag ze haar hand opeens niet meer. Snel trok ze hem terug en voelde eraan met haar andere hand. De hand voelde normaal aan, maar toch had ze het niet prettig gevonden toen ze hem opeens niet meer kon zien. Ze keer snel om zich heen, om te kijken of niemand gezien had hoe haar hand plotseling verdween. Toen keek ze even achterom naar haar moeder, die haar bemoedigend toeknikte. Eef haalde diep adem en sloot haar ogen. Ze deed een stap vooruit en toen ze haar ogen weer opendeed, zag ze niet meer het dranghek waar ze een second geleden voor stond, maar was ze er dwars doorheen gelopen en stond ze nu voor een vuurrode locomotief, met als opschrift 'Zweinsteinexpress'. Het was waar! Zweinstein bestond en zij ging erheen! Ze kon het nog steeds niet geloven...
Ze wachtte even op haar ouders en toen die naast haar stonden wou ze vooruit lopen en de trein beter bekijken. Maar haar moeder nam haar bij haar schouders vast en zei: "Wakker worden, Eef. Wakker worden."
Eef opende haar ogen en schrok. Een second geleden stond ze nog voor de Zweinsteinexpress en nu lag ze opeens terug thuis, in haar bed.
"Het is een prachtige zomerdag, perfect voor de eerste schooldag!" zong de stem van haar moeder.
Eef zuchtte. Natuurlijk... Het was maar een droom. Het was dan ook allemaal te mooi geweest om waar te zijn...
Net als Rainbow had ik het liever iets origineler gezien, maar het was toch leuk lezen.