Zoute Tranen
Gespannen staarde ze naar de hemelsblauwe lucht. Zou er echt zoiets als de hemel bestaan? En zou die alleen maar voor Dreuzels zijn? Of ook voor heksen en tovenaars, zoals zij… En zou ze daar zoveel beter behandeld worden dan hier? Een traan rolde over haar wang. Waarschijnlijk niet. In heel haar leven had ze nog nooit een échte vriend of vriendin gehad, waarom zou dat daarboven anders zijn? Ze spitste haar oren om voor de laatste keer het geluid van de vogels te horen. Achter haar klonk een lied. Een lied dat ze nooit meer zou horen en dat ze vreselijk zou missen – het enige op deze hele planeet dat ze zou missen. Maar de stem waarmee het gezongen werd… Roxanne verstijfde… Dat was de stem die ze nooit meer wilde horen…
Ongeveer een maand geleden arriveerde Roxanne voor het eerst op Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Al van in het begin werd duidelijk dat ze nergens bij hoorde, zelfs de Sorteerhoed deed er bijna tien minuten over voor hij haar uiteindelijk bij Huffelpuf indeelde. De eerste week op Zweinstein slenterde Roxanne bijna altijd helemaal alleen door de gangen, op zoek naar haar volgend leslokaal, tot ze op een keer tegen een eerstejaars Zwad aanliep. Na wel tien keer haar excuses gemaakt te hebben – waarop de jongen telkens opnieuw zei dat het niet erg was – draaide ze zich om om verder op zoek te gaan naar haar lokaal. “Ik heb ook geen vrienden!” schreeuwde de jongen haar na. Geschrokken van zo’n directheid draaide Roxanne zich snel terug om. Toen ze de jongen breed naar haar zag grijnzen, kon ze niet anders dan moeizaam teruggrijnzen. “Ik ben Toby,” zei de jongen met een glimlach. “Roxanne,” antwoordde Roxanne, al even breed lachend. Sindsdien trokken zij en Toby steeds vaker samen op. Al gauw kreeg Roxanne gevoelens voor Toby en dat bleek wederzijds. Maar nadat ze ongeveer een week een relatie hadden, wou Toby meer. Steeds vaker zei hij dat hij seks wou, dat hij haar helemaal wilde hebben en steeds weer antwoordde Roxanne dat ze er nog niet klaar voor was, dat ze pas twaalf was en minstens wou wachten tot haar vijftiende. Toby nam geen genoegen met dit antwoord en uiteindelijk dreigde hij er zelfs mee om iemand anders te zoeken die niet zo ‘preuts’ was. Dat was de druppel voor Roxanne en ze verbrak de relatie. Bijna een hele week lang negeerden ze elkaar en waren ze beiden net zo eenzaam als toen ze elkaar nog niet kenden. Roxanne miste Toby verschrikkelijk, maar dat wou ze niet laten merken, haar trots zat in de weg. Uiteindelijk was het toch Toby die weer contact zocht, gisterenochtend bij het ontbijt ontving ze een uil met daarin een uitnodiging om die avond samen naar de zonsondergang te gaan kijken. Roxanne was in de wolken en besloot dat hij nog een tweede kans verdiende, dus die avond liepen ze zwijgzaam zij aan zij over het terrein. Het was geen ongemakkelijke stilte – althans niet voor Roxanne – het was eerder een stilte van twee mensen die een moeilijke periode achter de rug hadden en het nu terug goed maakten, daar had je geen woorden voor nodig. Starend naar de langzaam ondergaande zon liepen ze in de richting van het Verboden Bos. Toen ook het laatste restje rode gloed verdwenen was en ze net in een uithoek van het terrein waren, keek Toby haar recht in haar ogen en kuste haar vol op haar mond. Roxanne beantwoorde de kus liefdevol en gaf zich helemaal over aan zijn liefde. Tot ze voelde dat zijn handen richting haar borsten gingen en ze zich realiseerde waar hij naartoe wilde. “Toby, nee!” riep ze maar hij luisterde niet. Ze deed haar mond open en begon te schreeuwen, maar niemand kon haar horen en ze begon zich uit alle macht te verzetten. Toby liet haar even los en nam gehaast zijn toverstok en voor Roxanne nog maar de kans had om weg te rennen, schreeuwde hij al: “Paralitis!”. Roxanne kon zich niet meer bewegen en Toby deed met haar wat hij al zo lang had willen doen, terwijl zij alleen nog maar kon huilen, gekrenkt tot in het diepste van haar ziel.
I scream into the night for you,
Don’t make it true,
Don’t jump!
The lights will not guide you through,
They’re deceiving you,
Don’t jump!
Don’t let memories go
Of me and you..
The world is down there out of view!
Please don’t jump...
Nee, zelfs Tokio Hotel kon haar nu niet meer troosten. “Alsjeblieft… Roxanne… Ik wilde niet…” Met een betraand gezicht draaide ze zich om en keek recht in Toby’s ogen, die ogen waar ze zo van hield. Ze zuchtte, sloot haar ogen en liet zich achterover vallen. Het laatste wat ze hoorde was een luide gil die de stilte van de nacht verbrak.
wat erg... maar mooi ... m aar erg... je snapt me
mijn wilde fantasie sorryyyyy(A)
