Proloog
RRRINNNGGGG, De wekker! Het is weer maandag. Sandra rekt zich uit en staat op. Ze trekt haar kledij aan en neemt haar boeken. Ze neemt ook haar dagboek mee want ze weet dat haar moeder die leest als ze hem vindt. Na een snel ontbijt vertrekt ze naar school...
Antwerpen: 15 mei – Sandra Kampels, een 16-jarig meisje die op weg was naar school is er nooit aangekomen. Volgens ooggetuigen zou ze onderweg in een auto getrokken zijn. Het zou gaan om een donkergroene peugeot 206. De auto is momenteel spoorloos, net als Sandra Kampels.
Er zijn al 100.000 affiches verspreid van het meisje en er is een grote zoekactie op gang in en rond Antwerpen. Wie meer info heeft over Sandra of de auto gezien heeft, gelieve contact op te nemen met de Antwerpse politie.
1
Sandra wordt wakker en kijkt rond zich. “ Waar ben ik”, denkt ze. Ze ligt op een bed in een klein, koud kamertje zonder ramen. Naast het bed is er nog een kast en een bureau. Er zijn wel nog 2 deuren in de kamer. Ze wil opstaan, maar dan voelt ze een enorme pijnscheut in haar hoofd. Ze gaat terug liggen en denkt even na. “Wat is er gebeurt? Waar ben ik? Wat doe ik hier?” Ze herinnert zich een vrouw, een grote vrouw, en dan niets meer. Ondanks de hoofdpijn probeert ze toch recht te staan. Ze ziet dat er een brief op de bureau ligt. Ze gaat ernaartoe en neemt de brief.
Sandra,
Ik heb je spullen die je mee had in de kast gelegd, daar kun je ook nog kledij vinden.
Er zijn 2 deuren in deze kamer, de ene is op slot en de andere leid naar de badkamer.
Groetjes
Sandra gaat naar de kast. Ze ziet oude vrouwenkledij liggen en haar spullen. Dan gaat ze naar de badkamer en ziet een douche, een toilet en een kleine lavabo. Er liggen handdoeken en washandjes en toiletpapier.
Ze gaat terug naar het kleine kamertje en gaat op het bed zitten. Na enkele minuten te zitten staren begint ze te huilen.
Enkele uren later hoort ze sleutels...
Spoorloos
Klinkt spannend!!
Ga door
Ga door
'k ben benieuwd!
Ik leef onrustig en onzeker, tussen de liefde en de leegte.
Er komt een vrouw binnen van rond de veertig jaar. Ze draagt een zwart maatpakje en heeft mooie blonde haren.
De vrouw sluit de deur achter zich en glimlacht naar Sandra. Ze heeft een bord in haar ene hand met brood en beleg. In haar andere hand een kopje koffie. “Hier, lieve meid! Je avondeten.”, zegt de vrouw zacht. “ Heb je gehuild?”. Sandra knikt. “Ik wil naar huis, ik wil hier weg. Laat me asjeblieft hier buiten!” “Nee Sandra! Dat gaat niet, dat weet je ook wel. Je moet hier blijven. Bij mij! Hier ben je veilig.” De vrouw plaatst het eten op het bureau en gaat terug naar buiten. De deur wordt gesloten.
Sandra neemt een hap van een boterham en drinkt een slok koffie. Ze gaat op het bed liggen en begint terug te huilen. Pas laat in de nacht vallen haar vermoeide ogen dicht.
2
Huilend ligt ze thuis op de sofa. De moeder van Sandra is ten einde raad. “Waar is Sandra? Waar is ze? Wie is het? Waarom?” Dat is het enige dat ze kan uitbrengen. Kirsten wacht op een telefoon van het zoekteam. Ze hoopt dat ze Sandra snel vinden. Het is nu al 24uur geleden dat Sandra weg is. Dat is al veel te lang, ze moesten haar al gevonden hebben. De bel gaat. Moeizaam stapt Kirsten naar de voordeur. Even denkt ze dat het misschien Sandra is, die naar huis gekomen is. Maar als ze de deur opent ziet ze een cameraman en een persoon met een micro staan. “ Dag mevrouw, ik ben Julien en ik wil u enkele vragen stellen voor het avondjournaal. Wilt u een oproep doen naar uw dochter?” “Laat mij met rust!”, schreeuwt Kirsten. En ze probeert de deur dicht te doen, maar de journalist is haar voor. Hij en de cameraman gaan naar binnen. “ U bent de moeder van Sandra hé? Wie is Sandra? Wat voor meid is ze? Zou ze weggelopen zijn? Denkt u dat ze nog leeft?” En zo gaat Julien een halfuur door met vragen. Kirsten probeert ze te beantwoorden maar haar hoofd is niet echt helder.
’s Avonds belt ze naar Childfocus. “Heb je haar gevonden? Asjeblieft, zeg me dat ze nog leeft!”. “Het spijt me mevrouw, we hebben Sandra nog niet gevonden. Het gaat zeer moeizaam. We hebben te weinig tips.”
Kirsten huilt. “We kunnen iemand sturen naar u, om u te helpen. Wilt u dat?” vraagt de telefoniste.
“ Ik wil Sandra, geen stomme hulp. Sandra, hoor je?" Ze smijt de hoorn neer en gaat liggen
De vrouw sluit de deur achter zich en glimlacht naar Sandra. Ze heeft een bord in haar ene hand met brood en beleg. In haar andere hand een kopje koffie. “Hier, lieve meid! Je avondeten.”, zegt de vrouw zacht. “ Heb je gehuild?”. Sandra knikt. “Ik wil naar huis, ik wil hier weg. Laat me asjeblieft hier buiten!” “Nee Sandra! Dat gaat niet, dat weet je ook wel. Je moet hier blijven. Bij mij! Hier ben je veilig.” De vrouw plaatst het eten op het bureau en gaat terug naar buiten. De deur wordt gesloten.
Sandra neemt een hap van een boterham en drinkt een slok koffie. Ze gaat op het bed liggen en begint terug te huilen. Pas laat in de nacht vallen haar vermoeide ogen dicht.
2
Huilend ligt ze thuis op de sofa. De moeder van Sandra is ten einde raad. “Waar is Sandra? Waar is ze? Wie is het? Waarom?” Dat is het enige dat ze kan uitbrengen. Kirsten wacht op een telefoon van het zoekteam. Ze hoopt dat ze Sandra snel vinden. Het is nu al 24uur geleden dat Sandra weg is. Dat is al veel te lang, ze moesten haar al gevonden hebben. De bel gaat. Moeizaam stapt Kirsten naar de voordeur. Even denkt ze dat het misschien Sandra is, die naar huis gekomen is. Maar als ze de deur opent ziet ze een cameraman en een persoon met een micro staan. “ Dag mevrouw, ik ben Julien en ik wil u enkele vragen stellen voor het avondjournaal. Wilt u een oproep doen naar uw dochter?” “Laat mij met rust!”, schreeuwt Kirsten. En ze probeert de deur dicht te doen, maar de journalist is haar voor. Hij en de cameraman gaan naar binnen. “ U bent de moeder van Sandra hé? Wie is Sandra? Wat voor meid is ze? Zou ze weggelopen zijn? Denkt u dat ze nog leeft?” En zo gaat Julien een halfuur door met vragen. Kirsten probeert ze te beantwoorden maar haar hoofd is niet echt helder.
’s Avonds belt ze naar Childfocus. “Heb je haar gevonden? Asjeblieft, zeg me dat ze nog leeft!”. “Het spijt me mevrouw, we hebben Sandra nog niet gevonden. Het gaat zeer moeizaam. We hebben te weinig tips.”
Kirsten huilt. “We kunnen iemand sturen naar u, om u te helpen. Wilt u dat?” vraagt de telefoniste.
“ Ik wil Sandra, geen stomme hulp. Sandra, hoor je?" Ze smijt de hoorn neer en gaat liggen
Laatst gewijzigd door yesdnil op 04 sep 2006 20:42, 1 keer totaal gewijzigd.
Het is echt een verdrietig verhaal idd 
Op zich een leuk verhaal, al hoeft wat iemand denkt niet tussen aanhalingstekens (of het mag weet ik niet), en kun je je verhaal beter naar voren laten komen door af en toe wat emoties erin te leggen.
Bijv.:
"Ik wil Sandra, geen stomme hulp! Sandra, hoor je!" schreeuwde Kirsten door de hoorn.
Zo heb je een beter beeld van hoe woedend de moeder is. Maar leuk verhaal, doorgaan.
Bijv.:
"Ik wil Sandra, geen stomme hulp! Sandra, hoor je!" schreeuwde Kirsten door de hoorn.
Zo heb je een beter beeld van hoe woedend de moeder is. Maar leuk verhaal, doorgaan.
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
dankje voor de tips! het is de 1e keer dat ik echt een lang verhaal schrijf dus tips zijn zeker welkom
Graag gedaan. 
Sommige dingen zijn niet met woorden te beschrijven.
Wel met gevoelens.
Wel met gevoelens.
3
De volgende dag wordt Sandra pas laat in de middag wakker. Er staat een nieuw plateau met boterhammen en intussen al koude koffie op het bureau. Ook ligt er een nieuw briefje.
Sandra,
Hier je eten voor vandaag. Neem rustig een douche en kijk in de kast. Ik heb er enkele boeken gelegd voor je, zodat je je niet kan vervelen. Ik zal pas laat thuis zijn.
Groetjes.
Een hongergevoel trekt haar maag samen. Ze neemt een boterham en eet die op. Ze kijkt in de kast en ziet daar enkele oude boeken liggen. Dan merkt ze haar dagboek op. Ze neemt die en gaat aan het bureau zitten. Tijdens het eten leest ze wat ze vorige week gedaan heeft. Bij haar beste vriendin Evy is ze blijven slapen. Een traan rolt over haar wang. Ze klapt haar dagboek dicht en gooit hem kwaad in de kast. Na 3 boterhammen beseft ze dat dit het enige eten van de dag is. Ze laat dus de rest van de boterhammen liggen voor die avond. Even later neemt ze een douche en gaat dan terug op het bed liggen. Ze denkt na, aan thuis, haar moeder, Evi, school, …
Maar hoe langer ze aan hen denkt, hoe triestiger ze wordt. Laat ik er maar het beste van maken, denkt ze. Ze gaat naar de kast, neemt een boek en begint te lezen.
4
Kirsten drinkt een kop koffie in het bureau van Childfocus. Ze wacht op de persoon die de zoekactie naar Sandra leidt. Even later komt er een meneer binnen. “We hebben de dader gevonden!”
De volgende dag wordt Sandra pas laat in de middag wakker. Er staat een nieuw plateau met boterhammen en intussen al koude koffie op het bureau. Ook ligt er een nieuw briefje.
Sandra,
Hier je eten voor vandaag. Neem rustig een douche en kijk in de kast. Ik heb er enkele boeken gelegd voor je, zodat je je niet kan vervelen. Ik zal pas laat thuis zijn.
Groetjes.
Een hongergevoel trekt haar maag samen. Ze neemt een boterham en eet die op. Ze kijkt in de kast en ziet daar enkele oude boeken liggen. Dan merkt ze haar dagboek op. Ze neemt die en gaat aan het bureau zitten. Tijdens het eten leest ze wat ze vorige week gedaan heeft. Bij haar beste vriendin Evy is ze blijven slapen. Een traan rolt over haar wang. Ze klapt haar dagboek dicht en gooit hem kwaad in de kast. Na 3 boterhammen beseft ze dat dit het enige eten van de dag is. Ze laat dus de rest van de boterhammen liggen voor die avond. Even later neemt ze een douche en gaat dan terug op het bed liggen. Ze denkt na, aan thuis, haar moeder, Evi, school, …
Maar hoe langer ze aan hen denkt, hoe triestiger ze wordt. Laat ik er maar het beste van maken, denkt ze. Ze gaat naar de kast, neemt een boek en begint te lezen.
4
Kirsten drinkt een kop koffie in het bureau van Childfocus. Ze wacht op de persoon die de zoekactie naar Sandra leidt. Even later komt er een meneer binnen. “We hebben de dader gevonden!”
Hoop dat je snel evrder schrijft
“Het is een vrouw uit Kontich! Een buurvrouw heeft vanuit haar raam gezien, hoe de vrouw een meisje in haar huis droeg, gisteren. Eerst durfde ze geen contact op te nemen met ons, maar toen ze naar het nieuws keek heeft ze meteen ons getelefoneerd.”
“Godzijdank!”, roept Kirsten met de tranen in haar ogen. “Waar is ze? Mag ik haar zien? Is ze ok?”
“Wij weten nog van niets mevrouw, we moeten wachten tot de politie een plan bedacht heeft om het huis binnen te vallen. We denken wel dat ze inorde is. Ik wil u vragen om naar huis te gaan. Ik weet dat dat moeilijk voor u is, maar het is het beste. Wij houden u zeker op de hoogte.”
“ Ik zal het proberen, dankjewel.”
5
Sandra hoort mannen in het huis. Ze roepen haar naam! Ze gaat rechtop zitten en luistert. Dan begint ze op de deur te bonken en te schreeuwen: “ IK BEN HIER, IK BEN HIER!! HELP!” De mannenstemmen komen dichter en dichter. Na enkele seconden, die voor Sandra wel uren lijken hoort ze de mannen bij de deur. De tranen rollen over Sandra’s wangen van geluk. Eindelijk terug vrij! Eindelijk! De mannen bonken op de deur, tot die kapot is en ze Sandra zien. “ Ben je ok, kleine meid? Gaat het nog? We halen je hier weg! Vanaf nu ben je veilig.”
Sandra laat haar tranen de vrije loop en gaat mee met de mannen naar buiten.
-----THE END-----
“Godzijdank!”, roept Kirsten met de tranen in haar ogen. “Waar is ze? Mag ik haar zien? Is ze ok?”
“Wij weten nog van niets mevrouw, we moeten wachten tot de politie een plan bedacht heeft om het huis binnen te vallen. We denken wel dat ze inorde is. Ik wil u vragen om naar huis te gaan. Ik weet dat dat moeilijk voor u is, maar het is het beste. Wij houden u zeker op de hoogte.”
“ Ik zal het proberen, dankjewel.”
5
Sandra hoort mannen in het huis. Ze roepen haar naam! Ze gaat rechtop zitten en luistert. Dan begint ze op de deur te bonken en te schreeuwen: “ IK BEN HIER, IK BEN HIER!! HELP!” De mannenstemmen komen dichter en dichter. Na enkele seconden, die voor Sandra wel uren lijken hoort ze de mannen bij de deur. De tranen rollen over Sandra’s wangen van geluk. Eindelijk terug vrij! Eindelijk! De mannen bonken op de deur, tot die kapot is en ze Sandra zien. “ Ben je ok, kleine meid? Gaat het nog? We halen je hier weg! Vanaf nu ben je veilig.”
Sandra laat haar tranen de vrije loop en gaat mee met de mannen naar buiten.
-----THE END-----
Op zich geen onaardig verhaal.
zoals je al aangaf is het einde een beetje inspiratielos, maar de opzet is erg goed.
er zit spanning en verdriet in, twee emoties die je aangrijpen.
Ik zou zeker zeggen dat je zo door moet blijven schrijven
zoals je al aangaf is het einde een beetje inspiratielos, maar de opzet is erg goed.
er zit spanning en verdriet in, twee emoties die je aangrijpen.
Ik zou zeker zeggen dat je zo door moet blijven schrijven