Hallo mam! 13-2-1916
Ik zou hier graag neerzetten dat de tijd zo snel is gegaan. Maar dat is hij niet, zeker niet.
Al twee jaar vecht ik mee in deze grote oorlog, al twee lange jaren aan het westelijke front.
Eindelijk heb ik weer eens tijd voor mezelf, ik lig voor een tijdje in de ziekenzaal (maak je geen zorgen, het is maar een schampschot aan mijn been)
Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben er blij om! Nu kan ik rustig alles aan u schrijven.
Ik wil zo goed mogelijk beschrijven hoe ik deze jaren heb ervaren, zodat mensen later kunnen lezen dat oorlog verschrikkelijk is!
Weet u nog hoe blij ik was? Ik wilde dolgraag die arrogante fransen (nee geen hoofdletter f, dat verdienen ze niet!) gaan verslaan. Ik was trots op ons Duitsland, we waren zo groot en machtig! Ik droomde erover ook iets te betekenen, zoals in die verhalen van opa, vol oorlogshelden.
Maar opa is dood, net zoals de romantiek waardoor ik mee wilde doen.
Ik besef nu dat ik nog op een kind leek, wat ‘land verovertje’ ging spelen. Maar toen ik een kind was, was het ook afgelopen toen we naar binnen moesten om te eten. En met mijn vriendjes sprak ik af om de volgende keer weer dat spelletje te doen.
Maar deze oorlog stopt niet zomaar en dat eten is ook niet zo vanzelfsprekend. Het is een strijd op leven en dood!
Ik herinner me de opleiding nog, vol trots stond ik daar, naast de andere soldaten, in een mooi gekleurd pak. Maar daar zitten nu vlekken op, sporen van de oorlog die niet zo mooi is geworden als het zou zijn.
Eindelijk was de dag toen aangebroken, 4 augustus 1914, we werden door allemaal lachende gezichten uitgezwaaid. Wij waren immers de sterke Duitsers, en we gingen volgens een-of-ander Von-Schlieffen plan eerst eventjes die fransen in de pan hakken en dan op naar Rusland!
Maar het is allemaal zo anders gelopen, we werden vastgezet en moesten op twee fronten blijven vechten.
Het werd een heel grote oorlog, de driebond ( Duitsland, Oostenrijk en Italie) ,tegen de triple Entente (heb ik altijd een stomme naam gevonden.) (Frankrijk, Engeland en Rusland)
Vanaf toen zaten we iedere dag weer in de loopgraven.
Daar hoorde ik over de slag om Ieper, Duitsland heeft gefaald…
Duitsland kwam bij een volgende slag om Ieper met een nieuw wapen, het gifgas, maar het heeft weer niet gewerkt.
Peter, mijn goede vriend, heeft ook aan de gevolgen moeten geloven, de wind draaide eventjes, en hij is aan het gas gestorven…
Ik heb altijd gedacht dat de oorlog vol actie is, maar ik moet al maanden steeds hetzelfde beleven;
- Wakker worden van de officier die wil dat we gaan aanvallen, soms omdat we zelf aangevallen worden.
- opspringen, mijn geweer laden en in de loopgraaf gaan zitten.
- proberen zoveel mogelijk mensen neer te schieten, en ondertussen oppassen zelf niet neergeschoten te worden en dat de ratten mijn kleren niet kapot knagen.
En er worden steeds sterkere wapens ingezet, er komen luchtaanvallen die hele loopgraaf-gedeeltes in een keer doen verdwijnen, met een paar granaten!
- vaak ook weer een tegenaanval, naar voren rennen, over de lijken en proberen stukjes land in te nemen.
Maar het is allemaal zo nutteloos…
- na een vermoeiende dag gaan we allemaal slapen, het is eerder wakker liggen, van het geluid van de ratten, de jeuk van de vlooien of gewoon omdat je weet dat deze oorlog mislukt is.
Ik kan zien dat iedereen langzaam moe word van de oorlog, maar alle landen zijn te trots om toe te geven, ik gok dat we doorgaan tot het bittere einde, totdat een van de twee partijen wel moet opgeven. Maar ik weet niet welke…
Twee jaar geleden had ik zeker geweten dat het Duitsland niet zou zijn, maar nu, ik weet het niet...
Soms wint de een weer wat, dan de ander, het lijkt nog steeds op dat spelletje. Maar dan met èchte wapens en slachtoffers!
Alle idealen die ik had zijn verdwenen, Duitsland is niet onverslaanbaar, oorlog is niet leuk of mooi, en oorlogshelden bestaan niet! Je bent pas een held als je durft toe te geven dat de oorlog mislukt is, en voor vrede zorgt. Dàn ben je een held!
De helft van de mensen die ik leerde kennen, zijn dood. Uitgemoord! Allemaal door deze grote oorlog. Sommige mensen hier zijn blij als ze neergeschoten zijn, ze hopen op beter leven in de hemel.
Maar wees maar niet bang, ik zal niet opgeven! Maar ik doe het niet meer omdat ik voor Duitsland vecht! Ik vecht om te leven ècht te leven, met mijn familie en voor jullie zal ik blijven vechten!
Ik hoop u en de rest gauw terug te zien!
Knap gedaan!