Angel en Gianluco

[lady-chrisie]

Eerst was het heel anders. Hij verscheen zomaar midden in het jaar. Maar ik bemoeide me niet met hem en gaf hem ook geen aandacht. Ik heb hem de eerste paar dagen niet eens gezien, toen bereikten de geruchten me dat hij zo knap was en de meiden waren weg van hem. Maar toch keurde ik hem geen blik waardig, ik weet ook niet waarom. En hij had mij ook al niet gezien, maar iedereen die hem wel gezien had kwijlde van hem.

[Liz]

ja idd ga door

Aparte namen trouwens Angel en Gianluco
Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat!

[lady-chrisie]

‘Dus ik wilde die zogenaamde superman wel eens zien, ik ging naar hem op zoek en tot mijn teleurstelling bleek hij helemaal niet wat ik me voorgesteld had bij de verhalen. Maar ik moest aan mezelf toegeven dat hij een ontzettend stuk was.Hij had stijl haar dat warrig over zijn ogen viel, niet heel lang maar zeker niet kort te noemen, vanwege zijn Italiaans achtergrond was hij van zichzelf ook al bruin en omdat hij graag naar de zon toe gaat is hij nog bruiner. Hij heeft een schattig – hij krijgt kuiltjes als hij lacht! – maar mannelijk gezicht, hoge jukbeenderen en mooie scherpe wenkbrauwen. En zijn ogen.. oh zijn ogen , hebben een vreemde tint groen die je doet denken aan een oceaan maar ook aan een grasveld. En dan met een zwarte rand eromheen. Hij is breed en erg gespierd, natuurlijk heeft hij een zesje. En zijn kont, oh man daar val je bijna van flauw! Hij is lang, ongeveer een meter zevenentachtig… Maar er was iets wat het totaal verknalde.
Zijn persoonlijkheid, ten minste , dat dacht ik toen. Hij vocht veel,maar had geen littekens en was zeker niet op zijn mondje gevallen. Hij was erg zelfverzekerd en durfde alles. En hij had veel meisjes..
Elke keer als ik langsliep voelde ik een golf van walging over me heen vallen. En ik voelde dat hij dat ook zag. Dus toen kwam de eerste confrontatie. Blijkbaar vond hij dat leuk, ik kon er niet om lachen.

[&&Nessaaa]

oow ga aub door!!

[lady-chrisie]

Hij begon makkelijk, toen ik op weg was naar mijn les Frans nam ik de trappen van de Drakentoren en die zijn smal. Ik vermoedde niets en liep er gewoon heen. En hij versperde me de weg. Ik vroeg hem opzij te gaan en hij weigerde. Dus toen werd ik nog onbeschofter Ik zei dat hij , klootzak die hij was, beter op kon zouten en dat ik er anders de directie bij haalde. Hij grijnsde alleen maar en tuitte zijn lippen, waarbij hij half lachend zei dat het ook veel makkelijker kon. Ik moest blozen maar hoopte dat hij dat niet merkte. Mijn hoop was vergeefs. Hij zei dat hij me best wilde doorlaten als ik zou toegeven dat ik fout zat en hem aardig zou vragen opzij te gaan. Dat weigerde ik te doen dus ik liep naar de eenhoornvleugel zonder nog ook maar iets tegen hem te zeggen. Hij grinnikte en kwam me achterna, wat ik op dat moment niet prettig vond. Toen trok hij opeens aan mijn spijkerjasje en drukte me tegen de muur. Er stond een ondeugende grijns op zijn gezicht die me helemaal niet beviel, toen kwam hij dichterbij en raakte ik bijna in paniek. God wat haatte ik hem op dat moment. Al kende ik hem bijna niet. Vlak bij mijn oor stopte hij en zei:
‘ Je hebt een veel te grote mond voor een meisje.’

[Liz]

aah er loopt gewoon een siddering over mijn rug
hij klinkt echt heel fout, maar dat maakt hem juist wel erg aantrekkelijk
echt leuk verhaal!

[lady-chrisie]

Hij grinnikte en verdween toen terwijl hij in een stoere jongens pas de gang uit slenterde. Ik realiseerde me dat de verdomde bel al gegaan was en dat ik door die idioot veel te laat was en toen veranderde er al iets in me. Dat was dat ik voor het eerst in mijn leven spijbelde. Ik liep door naar mijn kluis, die helemaal aan de andere kant van de school was. Daarna snelde ik onopvallend naar de kantine en haalde ik een snicker reep en een colablikje en liep door naar de hoofdingang. Ik had geluk, dat de deur openstond en gleed soepel door de kleiner wordende opening. Ik liep rechtdoor , zodat ik de stad in kom. En ik schrok me ook wezenloos toen achter me een stem vroeg: ‘Waar gaat de reis naartoe?’ Ik bevroor en staarde voor me uit.

[&&Nessaaa]

Ik ben benieuwd wie dat zei...

[lady-chrisie]

krijg je wel te weten hoor :D hier is het volgende stukje:D

‘Rustig maar, ik verraad je niet hoor miss lefbek.’ Ik herkende de stem en draaide me om, terwijl ik rood aan begon te lopen. Hij stond tegen de deur aangeleund op zijn gemakje, alsof alles makkelijk en goed was. En een geweldige ondeugende grijns keek mijn kant op. Ik vond zijn lach zo mooi. Maar ik vond hem nog wel strontvervelend. Dus ik negeerde zijn uiterlijk. En antwoordde rustig: ‘Daar was ik niet bang voor, we zitten in dezelfde situatie, verraad je mij dan verraad je ook jezelf.’
‘maar ik heb geen blanco schoolbestand.’
‘Dat kon ik wel raden.’
Hij trok zijn wenkbrauwen op: ‘O..?’
Ik antwoordde lichtelijk gefrustreerd: ‘Vergeet het.’
‘Wat jij wil, waar wilde je heen gaan?’
‘Uhm, wat gaat dat jou aan?’
‘ Ciao.’ En hij liep langs me heen.
‘Waar ga je heen?’ vroeg ik op mijn beurt. Hij draaide zich om en liep achteruit terwijl hij me aankeek. Weer verscheen de ondeugende grijns: ‘Wat gaat jou dat aan?’ Ik liep rood aan en keek boos weg terwijl ik er een flinke tempo in zette. Hij haalde me in en hield me makkelijk bij: ‘ Oke oke, jij je zin , het spijt me oke? Het was niet de bedoeling je kwaad te krijgen.’
‘Dat was wel je bedoeling.’ Ik keek hem verwijtend aan.
‘Oke, een beetje dan.’ Gaf hij grinnikend toe.
‘ Je kent me niet eens dus laat me nou maar met rust.’
‘Dat wil je niet.’
‘Dat wil ik wel.’

[x Sanne]

Klinkt veelbeloven! zowel je verhaal als die jongen

Ik zou wel proberen om je verhaal niet alleen uit dialoog te laten bestaan.

Ik ben benieuwd naar meer!

[lady-chrisie]

dankje voor je reactie en je tip! Ik zal erop letten! ik heb een stuk geschreven en kopieer het langzaam naar hier, maar in het vervolg zal ik er op letten:D danku:D

[lady-chrisie]

‘Eigenlijk droom je er stiekem van dat ik je meeneem naar het strand, en dat we gaan liggen rollebollen in het zand.’
‘Sorry, geen interesse, er lopen veel leukere gozers rond.’ Ik voelde me een leugenaar. Maar schijt aan, op dat moment.
‘Leuker dan perfect? Dat bestaat niet.’
‘Noem je jezelf perfect? Narcistisch ingericht ventje ben jij.’
‘Ik noem mezelf niet zo, ik constateer een feit.’
Terwijl hij dat zei spreidde hij zijn armen uit elkaar en draaide om zijn as. Verdomd, qua uiterlijk kon je hem inderdaad beschrijven met het woord perfect. Het was zijn persoonlijkheid die het allemaal vergalde.
‘Waarom val je stil?’Hij grijnsde me verwijtend aan met een scheve glimlach die speels om zijn mond lag. Weer begon hij achteruit te lopen terwijl hij me ondeugend maar onderzoekend aankeek. ‘Wat nou?’ snauwde ik, hij had het voor elkaar. Het feit dat ik niks terug kon zeggen begon me te irriteren.
‘Je hebt mijn vraag niet beantwoord.’
‘Blijf je me volgen?’
‘Wat moet ik anders doen?’
‘Dat zeg ik maar niet, dadelijk voel je je weet gekwetst.’ Beteuterd keek ik hem aan.
‘Ha! Jij mij kwetsen? Je hebt humor , dat wel.’
‘hmmmpf!’
Ik liep door en keek hem niet eens meer aan. Ook hij zweeg dit keer. Hij begon naast me te lopen en keek me zo nu en dan aan met in zijn ogen een afwachtende blik. Na een kwartier bleef hij abrupt staan. Ik negeerde het en liep door, maar ik was wel nieuwsgierig. Dus ik draaide me om en keek hem vragend aan. Ik zei niets.

[DramaQueen]

hahaha geweldig, ergf hard to get die meid Maar volgens mij zijn die 2 echt aan elkaar gewaagt@

[lady-chrisie]

Ik wist niet wat ik eigenlijk wilde. Van hem, of van mezelf. Ik wist ook niet waarom ik niet gewoon doorliep. Hij kon me niks schelen. Ik kende hem niet, ik walgde van hem. Toen we geen van beiden aanstalten maakten iets te zeggen liep ik de andere kant op. En wat vreemd was , was dat ik genoot te spijbelen. Weg te lopen van dat wat me het meeste dwarszat. School.
Ik liep dit keer gewoon door. Terwijl gedachten en vergeten emoties bezit van me namen besteedde ik geen aandacht meer aan mijn gezelschap, omgeving of wat dan ook. Toen ik op de plek was streek ik met mijn vingertoppen over het muurtje. Hier was het. Toen pas drong het tot me door dat het best mogelijk zou kunnen zijn dat de vreemde jongen me gevolgd had. Met ogen die wijdopen waren van de plotselinge schrik keek ik om mij heen. Hij was er niet... Ergens vond ik dat goed, maar ik was niet erg aardig geweest tegenover hem. En hij had me niks misdaan. Behalve dat grapje in de drakenvleugel. Misschien dat ik maar eens mijn excuses aan moest bieden. Bij het idee hem weer aan te moeten spreken liep er een rilling over mijn rug. Ik keek op mijn horloge, kwart voor drie. Ik zou nu beter naar huis kunnen gaan. Ik slaakte een klaaglijke zucht toen ik me realiseerde dat ik aan de andere kant van de stad was. En omdat ik mijn portemonnee in mijn kluis had laten liggen – ja ik weet het, heel slim – moest ik dus zeven kilometer lopen… Ik wilde niet weg bij het muurtje, ik wilde nog even wegblijven in mijn eigen wereld van herinneringen. De wereld waar ik wel goedgekeurd werd, en geaccepteerd. Een wereld waar ik niet elke dag tegenover onterechte haat kwam te staan. Soms droomde ik ervan in die wereld te blijven. Die wereld waar mijn wil wet is. Waar IK het voor het zeggen had, een wereld waar pijn en verdriet niet bestonden, en een wereld waar ik mezelf kon zijn. Ik plaats van dat kind, dat was wat iedereen van haar verwachtte.

[DramaQueen]

we want more!

[DramaQueen]

psssh? Komt er nog een vervolgje

[Carientjuh]

ahh..more more more

[lady-chrisie]

Sorry mensen!! Ik had een herexamen en moest daarvoor leren, ik had geen tijd om te schrijven. Maar nu probeer ik het weer op te pakken:D

[lady-chrisie]

Ik liep door, zo snel als mijn geweten en vooral mijn luie aard, dat toelieten. Oftewel, ik slenterde op mijn gemakje door de straten. Toen ik het centrum begon te naderen hoorde ik een motorfiets. Maar ik zocht er niets achter, ik liep in een slechtere buurt waar vele motoren waren en ook races werden gehouden, dat was ten minste wat ik van de geruchten wist. Al ging ik niet veel om met mensen, met mijn oren is niets mis. Wat me wel deed verstijven was de stem die zei:
‘lift nodig, wijfie?’
Ik stamelde een nee en liep door terwijl de jongen van Nederlandse afkomst me achterna bleef lopen.
‘Kom nou, dan ben je sneller thuis, ik doe je heus niks. Gewoon even lol maken’
‘Zeg idioot, rot je zelf op of moet ik je een ram voor je strot geven voor het zover is?’
Ik draaide me bijna opgelucht om bij het horen van die stem, die nu veel minder vriendelijk en speels klonk dan die middag op school. Hij keek dreigend naar de jongeman. Die een excuus prevelde en ervandoor ging. Dit keer wendde hij zich bezorgd tot mij:
‘Ben je oke? Ben je helemaal op je achterhoofd gevallen, hier alleen te lopen?’
‘Ik kan prima zelf bepalen waar ik loop.’
‘Nou dit keer bepaal ik het voor je, weet je wel wat voor types hier rondlopen?’

[DramaQueen]

Hahahahaa omg zo geweldig subtiel

[lady-chrisie]

‘Ik zie het.’
Ik keek hem aan met een jij-bent-hier-blik en hij begreep het.
‘Ik ben waarschijnlijk het meest opwindende wat je ooit overkomen is, weet je, sommige van je klasgenoten weten je NAAM niet eens. Dat is niet zomaar impopulair, dan besta je niet.’
Ik wist niks te zeggen , en liep door. Hij had me gekwetst, niet dat ik wilde dat hij dat wist. Maar hij merkte het toch en reed langzaam naast me. Hij zei niks, en daar maakte ik me nog kwader over. Ik wilde dat het hem speet, en dat deed het duidelijk niet. Ik wilde dat hij mij begreep, maar niemand begreep mij.
‘Ik ga mijn excuses echt niet aanbieden voor eerlijk zijn, als je daarop wacht. Ik begrijp niet dat je boos kunt zijn om de waarheid.’
‘Ik begrijp niet waarom je nog niet weg bent’ Zei ik op sarcastische toon.
‘Omdat ik niet zo achterlijk ben een mooi meisje alleen te laten lopen door dit gedeelte van de stad.’
Ik werd rood en wist niet wat te zeggen.
‘Je kan ook gewoon achterop klimmen en ik geef je een ritje , maar ik dacht dat je dat eng zou vinden.’
Ik keek hem vol ongeloof aan, wat dacht hij wel niet!
‘Je kwetst me net, en dan denk je het goed te maken door mij naar huis te brengen, en je bied het aan op een manier van, doe maar niet je schijt er toch van in je broek kind. Nou lekker is dat.’
Hij hield zijn hoofd schuin en keek me onderzoekend aan, terwijl hij dat deed reed hij gewoon door. Ik was boos. Woedend , zowel op hem als op mijzelf. Ik begon hem leuk te vinden, terwijl dat tegen alle regels in ging. Maar hij kwetste mij , hij hield me voor dom, en toch bood hij mij een ritje naar huis aan, en noemde hij mij mooi. Ik was verward. Hoewel ik toch wel wist dat ik niets liever wilde dan bij hem achterop naar huis te worden gebracht. Mijn armen om zijn gespierde lichaam, mijn hoofd tegen zijn jas aan…
Nu pas drong het tot mij door dat we allebei stilstonden en elkaar aanstaarden, blijkbaar had hij ook zo zijn stof tot nadenken en nu pas zag ik de emotie in zijn gezicht. Wat het precies was wist ik niet, hoewel ik mensen normaal best makkelijk doorzag. En dat ik hem niet zo snapte als andere, vergrootte mijn wil hem te leren kennen.
‘ Je bent echt heel knap wist je dat?’
Met deze woorden onderbrak hij mijn denken bruut, en zorgde hij ook nog eens dat een bietronde kleur mijn gezicht sierde.
‘En als je bloost ben je nog knapper..’

[Maartje]

Heeeeeeeeeerlijk!
Leuke schrijfstijl, leuk opgezet.
Ik wil meer!

Het was nog in de tijd dat ik…’
‘O.. Het spijt me.. ’
‘Ik ben er inmiddels aan gewend geraakt, jij bent niet de enige met vragen en commentaar. ’
‘ik .. bedoelde het niet zo, dat weet je toch ..’

hier ben ik alleen nog wel benieuwd naar, komt daar gauw een antwoord op? beetje mysterieus.
Snel door?!

[Pluksel]

WE WANT MOORE from

Haai sgatje.. hier ben ik dan.. heb je raad opgevolgd:P

[lady-chrisie]

whahaha mooi hoor plucks, zet anders iets neer bij het even voorstellen gebeure:D traditie!!!

[DramaQueen]

ja uhh ga jij eens ff lekker heel gauw door met schrijven!!!! hihihi

[Maartje]

Inderdaad,
post snel meeeer
x

[Rainbow]

LC!

Ik heb het hele ding gelezen en ik sta echt te springen! ^^
Geweldig!
Maar, alleen, denk hier aan:

Het is niet:

"Hallo." Zei hij.
of
"Hallo," Zei hij.
maar:
"Hallo," zei hij.

[&&Nessaaa]

Nieuw Stukje!!

PLEASE.....

[lady-chrisie]

@maria dankjewel! zal het verbeteren
@iedereen!! nieuw stukje is er!! Hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen:D

‘.. Alleen jammer van die grote mond, die verpest het weer..’
Weer werd ik rood, alleen dit keer niet omdat ik blozen moest!
‘En dat zeg JIJ! Je hebt wel lef zeg!’
‘Lef is mijn tweede naam.’
‘Helaas niet op een positieve manier!’
‘Je kunt niet alles hebben, zeg moet je die lift nog? Ik heb ook niet de hele dag de tijd ja?’
‘Als je zo doet hoeft het niet meer’
Boos liep ik door. Ik keek niet meer naar hem om omdat ik bang was dat ik weer de neiging zou krijgen te staren. Ik merkte wel tot mijn genoegen dat hij mij volgde. Ik haatte mezelf zo, ik wilde het helemaal niet leuk vinden dat deze vreemdeling achter mij aan zat. Ik wist niet eens zijn naam! En hij kende mij net zo min, en toch bleef hij plakken. Wat ik ergens, diep in mijzelf geweldig vond. Maar dat mocht hij niet weten. Eigenlijk had ik liever dat ik het zelf niet wist. Ik wilde die jongen haten voor wat hij was. Maar dat lukte niet. Ik draaide naar hem toe en zag dat hij me weer aan het bestuderen was.
‘Staar niet zo, hoe heet jij eigenlijk?’
‘Ik dacht dat je me niet wilde kennen?’ hij grijnsde geweldig naar me met een vervelende glimlach die me vreemd genoeg deed smelten vanbinnen.
‘Kom je nog achterop of moet ik je halen?’
Dit keer zei ik niets, ik liep naar hem toe en klom achterop. Toen ik eenmaal zat waarschuwde hij mij dat ik me goed vast moest houden, dus ik greep het zadel vast. Grinnikend pakte hij mijn handen vast en deed die om zijn middel, waarbij hij half lachend meldde dat dit toch net wat sneller was dan fietsen en dit beter was. Ik had nog nooit op iets snellers gezeten dan een fiets dus ik vermoedde niks tot hij gas gaf. Wind suisde om onze oren, en natuurlijk geen helm. Zijn leren jas stond open en waaide om hem heen, zijn shirt stond bol van de wind en zo nu en dan gleden mijn handen per ongeluk onder zijn shirt waar ze stuitten op spieren die soepel onder mijn vingers doorgleden. Zijn huid er strak omheen. Geen grammetje vet. De eerste keren probeerde ik mijn handen nog een beetje boven zijn shirt te houden maar na een paar keer gaf ik op en genoot ik van het moment. Eerst vond ik de snelheid wel beangstigend en plette ik hem zowat tegen mij aan. Maar daarna plette ik hem omdat ik dat WILDE, niet omdat ik het eng vond. Mijn hoofd lag op zijn rug en toen hij om mijn adres vroeg zei ik dat ik niet naar huis wilde. Voor ik doorhad wat ik eigenlijk gezegd had vergat ik het alweer en genoot ik weer. Ik was zo in mijzelf bezig dat het ook niet meer tot mij doordrong dat we stilstonden. Daarom schrok ik ook toen hij zei: ‘Ik zou nog lang zo kunnen blijven zitten hoor mevrouwtje, bevalt het gevoel je een beetje?’ Bij het zien van mijn gezicht grinnikte hij geamuseerd en keek hij naar zijn buik. Weer moest ik blozen toen ik me realiseerde dat ik hem nog steeds omhelsde. Snel liet ik hem los en prevelde een verlegen sorry.

[Maartje]

aaah *zwijmelt weg*
je beschrijft het zo goed, ik zou willen dat ik dat meisje was en bij die jongen achterop zat iloveGianlucooooooooo (L)
heerlijk stukje weer, blijf doorgaan!

[lady-chrisie]

ik zit beetje vast maar misschien dat er vanavond nog een stukje komt?

[Pluksel]

MEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEER

zucht

[Rainbow]

omijngód, LC xD Je weet het wel neer te zetten zeg!
Ik ben hier echt een gesmolten plasje boter waar twee armen uitsteken om dit te typen : P Omg, oke, verkeerde vergelijking xD Maargoed.
Geweldig, heel veel succes, en je kan me altijd PM'en als je ideetjes-loos bent ^^

Liefs en VEEL succes!
Maria

[lady-chrisie]

Toen pas kwam ik op het idee om me heen te kijken, we waren in een of ander park. Het was er prachtig. Mijn mond viel open van de schoonheid die me overviel. Ik kwam wel vaker in dit park, alleen deze plek kende ik niet. Hij wreef overdreven met mijn hand over zijn buik.
‘Wilde je me dood hebben ofzo, je kneep zo hard!’
‘Sorry, ik heb nog nooit.. Op een motor gereden..’ Bekende ik , helemaal rood.
‘Vond je het eng? Sorry als ik te hard reed?’
‘Ik vond het wel fijn na zo’n vijf minuten.’
‘Waarom bleef je dan zo aan me vastgeklampt?’
‘Uh… weet ik eigenlijk niet?’
‘O..’
Hij staarde me een tijdje verwondert aan en barstte toen in lachen uit. Ik begon ook te gniffelen om de bizarre situatie. Toen keek ik weer om me heen en weer overviel een vlaag van zelden voorkomende verbazing me. Overal om me heen stonden rozenstruiken. Reusachtige rode rozen sierden de struiken. Er was maar een uitweg wat gelijk ook de ingang was. Het liep in een cirkel, bomen met bloemen stonden eromheen. We waren vrijwel afgesloten van de buitenwereld. Het was alleen ik, hij en zijn motorfiets. Hij zag me kijken en hij kreeg een ongemakkelijke blik in zijn ogen. Hij legde nadenkend een hand in zijn nek en zei: ‘Je zei dat je niet naar huis wilde, en ik bracht je zonder nadenken hierheen. Ik kom hier graag, het is behoorlijk rustgevend. Niemand die wat van me verwacht, geen aandachttrekkerij, geen geruzie, gewoon ik , en rust.’
Ik zag een andere jongen voor me staan opeens. Niet de brutale aap, maar … Anders.
‘Het is hier prachtig!Ik kom vaak in dit parkje maar deze plek ken ik niet. Mag ik nu je naam weten?’
‘Eerst wil ik jouw naam weten.’
‘Waarom?’
‘Gewoon’
Ik keek hem plagerig aan en liep in de richting van het weggetje, ik sloeg meteen rechtsaf zodat ik schuilging achter de bomen. Ik stond nu gewoon in de struiken en moest mijn best doen stil te zijn. Ik begon te grinniken.
‘Voor zover verstoppertje zin heeft hier, als je me vind , zeg ik mijn naam.’
Ik grinnikte speels en hij begon te lachen. Mooi, hij was wat vrolijker en weer helemaal op zijn gemak.
‘Dit is nog eens een andere kant van jou… En weet je, ik vind het wel leuk.’
Ik kon het niet laten te grijnzen. Het voelde gewoon te goed hier zo te zijn. Maar hij had me blijkbaar onderschat. Ik kon verschrikkelijk stil lopen. Hij hoorde me niet en was zelf wat onhandiger. Uiteindelijk werd het minder leuk en ik haalde hem in van achteren en bedekte zijn ogen.
‘Het ziet ernaar uit dat ik je eerder gevonden heb, dus kom op, zeg je naam’
‘Dat is niet eerlijk, jij bent hier veel beter in!’
‘Je bent niet bepaald een fantastische verliezer he?’
‘Totaal niet!!’
Hij grinnikt, draaide zich razend snel om en greep me bij mijn armen. Geschrokken keek ik hem aan en zag een glimp van humor in zijn gezicht.
Ik probeerde serieus te klinken toen ik beval: ‘ Zeg het!’
‘Dames gaan voor.’
‘Vergeet het , je had me niet gevonden als ik niet tevoorschijn kwam.’
‘Maar uiteindelijk heb ik je toch vast’
‘Omdat ik zelf naar je toekwam…’
‘… Alsof je gevonden wilde worden.’

[x Sanne]

Ik heb hier veel te lang niet gereageerd

Maar inderdaad LC, je weet het wel neer te zetten zeg. Geweldig!! Ik zit hier helemaal weg te zwijmelen, haha. Ik zou ook wel achterop willen zitten

Hopelijk vind je snel inspiratie, want het is echt heel goed

[lady-chrisie]

En toen was er van beide kanten stilte. Na een minuut of twee naar elkaar gestaard te hebben vulde een ringtone opeens de stilte. Zijn mobiel, natuurlijk. Hij nam op en zijn gezicht vertrok, alsof hij wilde kreunen.
‘Met gian?... Ja, ja natuurlijk…Nee , niet vergeten. Maar ik kan vandaag niet, sorry… Nee ik kan er niets aan veranderen… Niemand!... God, moet ik dat nu uitleggen allemaal!? Als ik zeg kan niet betekent het gewoon NEE… Omdat ik het niet zeggen wil?... Wie is wie!?.. Oke dan NIET! Fijn leven verder!...’
Hij hing op en ik keek staarde hem nog steeds aan, hij was niet echt boos, het kon hem niets schelen. Het was allemaal mooi acteerwerk geweest net. Ik zag dat hij wel geïrriteerd was , en dus leek het me beter niets te vragen. Hij zag me kijken en keek een droevige blik in zijn ogen.
‘Dat was…’
‘je vriendin?’ Maakte ik de zin voor hem af. Hij keek me aan en sloeg toen spijtig zijn ogen neer. Ik werd boos op mezelf, natuurlijk had hij een vriendin! Hoe kon ik zo stom zijn, stond ik daar een beetje leuk te doen bij een bezette jongen. Godverdomme!!
‘nee, ex-vriendin. Sinds twee minuten om precies te zijn.’
‘Ah, en ik ben zeker de “niemand”?’
‘Ik leg dit liever niet aan haar uit.’
‘Wat leg je liever niet aan haar uit?’
‘Dat ik verstoppertje heb gespeelt.’ Hij begon te grinniken. Ik vond het echter helemaal niet grappig.
‘En als ze je zou zien zou ze nog kwader worden.’
‘Hoezo dat?’
‘Je bent een stuk knapper dan zij is, en daar kan ze niet tegen. Ze houdt van zichzelf. En haat concurrentie.’
‘Ben ik dan concurrentie?’
Er viel een stilte , hij had zich versproken. En ik keek hem verwijtend aan. Ik wist zijn naam niet eens! En hij zag mij al als concurrentie voor zijn vriendin. Terwijl iedereen mij uitmaakte voor lelijk moordenares, heks, hun nachtmerrie.
‘Zij ziet elk ander meisje dat in mijn buurt komt als concurrentie. Zeker als ik tegen ze práát.’
Ik begon te lachen, steeds harder.
‘Heb je jezelf daar mooi uitgeluld!’
‘Zeg dat wel, doe maar gewoon alsof je me geloofd, bespaart mij een hoop gedoe.’
Ik grinnikte nog wat na tot ik me realiseerde dat hij mij nog steeds vasthield, ik besloot er een grapje van te maken. Kon ik hem mooi terugpakken voor net!
‘Ik zou nog lang zo kunnen blijven staan hoor meneertje , en? Bevalt het gevoel je een beetje?’
‘Die woorden komen me sterk bekend voor.’ grinnikte hij en toen keek hij wat serieuzer, met een vlaag van humor. En een opborrelende slappe lach.
‘En eigenlijk bevalt het gevoel me prima, dank je.’

[x Sanne]

Ik vind het nog steeds erg veel dialoog, maar verder echt super

[lady-chrisie]

Ja, ik weet het, alleen ik kan er niet veel aan doen. Ik neem me voor iets anders te doen. En dan gaat het uiteindelijk toch op een andere manier. VANZELF:P srryyy als je het storend vind!

[x Sanne]

Heel storend niet hoor. Het was alleen maar om je een tip te geven

[lady-chrisie]

Ik probeer erop te letten!! echt! maar het lukt niet bepaald, I'm working on it!

[Pluksel]

chris, tietenboemvera:P
jij kan zoo mooi schrijven.. ik wil meer
meeeeeeeeeeeer
meeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer
ja
echt
waar

[lady-chrisie]

je brengt me in verlegenheid, muts

[Maartje]

GA NOU MAAR DOOOOR!
Shit, ik wil meer, en snel.
Please, hoe briljant ben jij?

[Rainbow]

Veel meer heb ik niet te zeggen xD
HEEEL verslavend en smelt-opwekkend om te lezen (:0

[lady-chrisie]

En het lukte me dus niet hem rood te krijgen, in plaats daarvan werd ik bietrood. Alweer.
Geamuseerd keek hij me aan. Ik stond al een minuut of tien in zijn armen en het leek wel of de ruimte tussen ons kleiner werd. Of was dat maar mijn verbeelding? Ik keek neer mijn arm, mijn horloge gaf half zes aan. Ik kon het mijn ouders niet maken na het eten thuis te komen.
‘Ik moet toch echt…’
‘naar huis?’ maakte hij mijn zin dit keer af. Ik knikte en keek hem bedroefd aan. Omdat ik eigenlijk niet naar huis WILDE. Ik vond het fijn bij hem te zijn. Al kende ik hem maar een dag. Ik keek een beetje beteuterd.
‘eh, ja en zelfs nu heb ik een boel te verklaren..’ Ik rilde bij de gedachte aan wat me thuis te wachten stond. Ze zullen vast wel woedend zijn. Ik kreunde..
‘Je mag ook zeggen dat ik je ontvoerde?’ Ik glimlachte zwakjes, zijn poging mij op te vrolijken waarderend.
‘Nou kom op, wat is het adres?’
‘Vioolweg 18…’
Hij zat inmiddels alweer op zijn motor en ik stond bij het bankje dat er stond. Hij klopte speels achterop en zei dat ik hem best weer fijn mocht knijpen. Ik grinnikte maar bleef waar ik was. Toen stond hij weer op. Hij liep op me af en greep me bij mijn middel. En nog voor ik er ook maar iets van een protest uit had kunnen schreeuwen gooide hij me al zonder pardon over zijn schouder en liep hij met mij naar zijn motorfiets. Ik begon zachtjes met mijn vuisten tegen zijn rug aan te meppen en riep half lachend dat hij me neer kon zetten en dat ik veel te zwaar was. Als reactie op mijn woorden prikte hij in mijn zij, en dat kietelde, en begon hij hard te lachen terwijl hij zei dat zelfs zijn rugzak zwaarder was. Waarop ik nogal verontwaardigt zei dat hij dan wel een hele zware rugzak had. Hij zette me op zijn motor, ging zelf zitten en pakte net zoals vanmiddag weer mijn handen beet. En legde die om zijn middel. Toen startte hij zijn motor, die brullend tot leven kwam en ging er rustig vandoor, tot we het parkje uitwaren. Toen bouwde hij weer wat snelheid op en ik legde weer mijn hoofd tegen zijn rug aan. En weer gleden mijn vingers opeens over zijn blote buik. Blijkbaar wist hij waar hij zijn moest want we waren er best snel. Gelukkig stopte hij een paar straten van mijn huis af.
‘Ik weet niet of je me wel wil voorstellen aan je ouders?’
‘Ik geloof niet dat dat zo’n goed idee is, aangezien ze zich dan gaan afvragen wat ik wel niet gedaan heb ik de loop van de dag en hoe moet ik je voorstellen als ik je naam niet eens weet, dus eigenlijk ken ik je niet eens.’
Hij grinnikte, en ik stapte af. Ik wist niet wat te zeggen dus ik zei maar, nou , dag . Toen hij afstapte naar me toe liep en een kus op mijn wang drukte, glimlachend zei hij dat hij vond dat hij ook wel een kusje verdient had omdat ik hem twee keer bijna had doodgedrukt volgens hem. Ik grinnikte een beetje zenuwachtig en kwam wat onzeker dichterbij.
‘Ik vond het erg gezellig, dankje’ zei ik wat ongemakkelijk en drukte een verlegen kusje op zijn wang. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen en hoopte vurig dat hij dat niet merken zou. Maar op de een of andere manier dacht ik dat hij niet iemand was voor wie je veel verborgen kon houden.
‘Oh, en het is trouwens Gianluco, mijn ouders zeggen Luco of Luc en vrienden Gian of G. Nou is het toch echt jouw beurt…’
En hij keek me aan terwijl ik hem in trance stond aan te staren. Ik piepte er verlegen uit dat ik Angel heette en toen besloot hij dat het tijd was om te gaan. Hij zei nog snel tot morgen, grijnsde een verslavende glimlach en vertrok
Ik kwam erachter dat hij verschrikkelijk lekker rook, ik was helemaal weg van zijn geur gewoon. Ik bleef nog even staan kijken naar zijn inmiddels verdwijnende rug terwijl ik nog even aan het bekomen was van de sufheid die zijn geur veroorzaakte.Ik vond het echt een geweldige dag, en ik begon mijn oude leven te missen. Mijn leven VOOR remy. Vertwijfeld begon ik naar huis te lopen. Allerlei mogelijke smoezen en leugens cirkelden in mijn hoofd rond. Toen ik bijna bij de deur uit wist ik nog steeds niet wat ik nou zeggen zou. Ik bleef nog ongeveer vijf minuten staan piekeren voor de deur tot ik ten slotte besloot dat ik het zo meteen wel allemaal bedacht en dat ik het allemaal beter zo snel mogelijk achter de rug kon hebben. Ik wachtte even tot mijn hart kalmeerde, en pakte toen mijn sleutels om open te doen. Ik kon ze niet vinden… Ik begon alweer in paniek te raken toen ik ze uiteindelijk vond, en weer kon ik aan mijn kalmeringsproces beginnen. Langzaam maar zeker stabiliseerde mijn hartslag zich en kon ik weer gewoon ademhalen. Met een zucht deed ik de deur open en stapte ik naar binnen…