"Verdomme!!" terwijl ze haar tranen probeerde te negeren, trapte ze hard op de trappers.
Ze voelde hoe de wind woest langs haar oren suisde, alsof het precies kon voelen wat zij voelde. Woedend kneep ze in de handvaten van haar stuur, ze voelde hoe haar nagels het rubber doorboorden, alsof een stuk glas een dunne, zachte huid doorboorde. Ze wilde schreeuwen, huilen, ze wilde pijn voelen om de geestelijke pijn te doen verdwijnen, maar het zou niet helpen. Langzaam aan moest ze voelen hoe haar verdriet een snee zou maken haar hart, haar tranen die zout zouden laten vloeien op haar verse wonden. "Het zou ook eens niet zo zijn.." dacht ze verslagen, tranen liet ze lopen.. er was niets wat ze tegen kon houden. Woorden konden haar niet troosten, niet nu.. ze wilde rust.. ze wilde dat het filmpje in haar hoofd stopte, dat ze het niet meer zou kunnen zien. Ze voelde zich machteloos en leeg van binnen. Toch wist ze met haar fiets de optimale snelheid te bereiken. Verdoofd fietste ze over de duin heen, toen ze plotseling op de rem trapte. Haar achterwiel liet een zwart spoor achter op het asfalt. Ze sprong van haar fiets en gooide die op de grond. Haar handen verstopte ze in haar jaszakken, waar ze opgerold waren tot vuisten. Ze huilde nu hard op terwijl ze richting de zee liep. Haar voeten zakten weg in het vochtige zand. De lucht was grauw en grijs en de wind speelde ruig met de zee. Vlak voor de zee bleef ze staan en zo hard als ze kon begon ze te schreeuwen. haar schreeuw, machteloos en vol pijn, een schreeuw van een gewond hart, een hart dat schreeuwde om medelijden en genade. Pas toen ze alle woede uit haar geschreeuwd had, stopte ze. Alles was stil, de wind leek van gedaante veranderd en streek troostend langs haar wangen. De zee sloeg zich naar haar voeten alsof zij zeggen wilde, ik zal je omhelzen, ik zal je trooster zijn. Sabrina huilde in stilte verder, het strand was verlaten, net als haar hart, haar ziel.. ze was leeg van binnen.. en ze zou net zolang blijven huilen totdat ze leeg zou zijn in haar hoofd.
As long as my heart can take it...!
-
Maartje
- Vulpen
- Berichten: 424
- Lid geworden op: 23 aug 2008 18:40
- Locatie: Tussen de Friese weilanden.
Super mooi stukje, heel mooi! Goed omschreven hoe ze zich voelt!
Voor de rest superstukje!
een schreeuw van een gewond hart, een......Cherry schreef:een schreeuw van een gewonde hart, een
Pas toen ze alle woede uit zich geschreeuwd had, stopte ze.Cherry schreef:Pas toen ze alle woede uit haar geschreeuwd had stopte ze.
De zee sloeg zich naar haar voeten alsof zij zeggen wilde, ik zal je omhelzen, ik zal je trooster zijn.Cherry schreef:De zee sloeg zich naar haar voeten alsof zij zeggen wou, ik zal je omhelzen, ik zal je trooster zijn.
Voor de rest superstukje!
Destiny is build a bridge, to the one you love.
Het is prachtig, 
Mooi beginnetje! Heel aangrijpend, het laat je echt meeleven 
Gedachten hoeven niet tussen aanhalingstekentjes en van mij zou je iets vaker mogen enteren. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat! 
Gedachten hoeven niet tussen aanhalingstekentjes en van mij zou je iets vaker mogen enteren. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat! The quiet scares me cause it screams the truth
Ze liet haar fiets de afdaling nemen zoals hij was, de volle snelheid en met de wind in haar haren. De tijd was voorbij voor ze er erg in had en ze probeerde haastig thuis te komen. Harder dan ooit trapte ze op haar pedalen, ze probeerde haar woede en verdriet om te zetten in een energie dat haar sneller thuis zou kunnen laten komen. Het werkte, ze ging er zowaar harder van fietsen. Weer flitsten de beelden voor haar ogen "NEE!" schreeuwde ze in gedachten. Ze merkte het verkeer om haar heen nauwlijks op en fietste bij stoplichten door rood. In sommige gevallen schrok ze op van een toeterende auto die haar haast niet kon ontwijken, maar verder stond haar verstand uit en haar piekerende gedachten aan. Opgelucht sprong ze van haar fiets, toen ze het oprit op was gereden. Ze zette haar fiets in de schuur en hoopte dit keer op een leuk onthaal, in plaats van een preek over dat ze te laat thuis was. 'Ik ben er weer!' murmelde ze zachtjes toen ze de keuken in stapte. Haar moeder stond voor het gasfornuis en roerde even in een pan, toen ze haar dochter hoorde, zuchtte ze en draaide zich om 'Dag lieverd, hoe was je dag?'. Ze trok een wenkbrauw op en keek haar moeder even verbaast aan 'Het gaat wel'. Haar moeder spreide haar armen aarzelend om haar dochter een knuffel te geven. Normaal gesproken zou ze het wegwuiven, maar dit keer stortte ze zich in haar moeders armen en begon zachtjes te huilen. Haar moeders armen sloten om haar heen als een warme deken 'Shhhh..' fluisterde haar moeder, terwijl ze haar een beetje heen en weer wiegde. Het maakte haar week en ze bedaarde haar tranen. Haar moeder aaide haar door haar haren 'Vertel me zo maar wat er is gebeurd, wil je wat thee?'. Ze knikte 'Ja..'. Haar moeder liet haar los en ze keek haar even glimlachend aan 'Dank je mam' zei ze dankbaar. Ze deed haar jas uit en hing die over de stoel. Ze besefte nu pas hoeveel haar moeder voor haar betekende, vooral op dit soort momenten.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Mooi vervolg! Ik ben benieuwd wat er aan de hand is met haar Je brengt het leuk, waardoor je graag verder wilt lezen.
Paar puntjes:
- Gesproken zinnen kun je het beste op een nieuwe regel beginnen.
- Zorg dat je tekst niet één lap tekst wordt.
- Gedacht moeten niet tussen aanhalingstekens.
- Je zou iets meer over de omgeving mogen vertellen.
Je brengt het leuk, waardoor je graag verder wilt lezen.Paar puntjes:
- Gesproken zinnen kun je het beste op een nieuwe regel beginnen.
- Zorg dat je tekst niet één lap tekst wordt.
- Gedacht moeten niet tussen aanhalingstekens.
- Je zou iets meer over de omgeving mogen vertellen.
The quiet scares me cause it screams the truth
Ik hoop dat ik jullie niet teleurstel.. aangezien het begin met mn hart is geschreven..
Ik zal mn best doen de rest ook met mn hart te schrijven!
Ze nestelde zich op de bank en schopte haar schoenen uit zodat ze haar benen onder zich kon vouwen. Haar moeder kwam met een dienblad in haar armen de kamer in gewaggeld. De hete mokken met thee dampten en lieten de kamer heerlijk opgeuren, kruidig en sterk, net wat ze nodig had. Het dienblad werd zachtjes op tafel gezet.
'Mam.. ?' vroeg Sabrina.
'Hmm?' haar moeder keek op van het dienblad en zette een mok voor haar dochter neer op tafel.
'Heb ik je..' ze zuchtte 'heb ik je al bedankt, voor alles?'
Haar moeder kreeg een tedere uitdrukking op haar gezicht 'Ja lieverd'.
Sabrina was dol op haar moeders' stem, het klonk zo zacht en medelevend.
Haar moeder was een jonge vrouw, rond de 40. Langs haar ogen liepen kraaienpootjes, die haar gezicht sympathiek en vrolijk maakten. Ze had halflang bruin haar tot op haar schouders en groene ogen, waardoor ze een mystieke verschijning werd. Sabrina zelf had vrij weinig weg van haar moeder, ze leek op haar vader, ook al had ze die nog nooit van haar leven gezien. Met lang blond haar en blauwe ogen en een eigenwijs wipneusje. Ze had het postuur, zo zei ze zelf altijd, waar je in de middeleeuwen trots op kon zijn. Ze vond zichzelf niet slank, maar ook niet dik. Een redelijk bos hout voor de deur en stevige, mooie benen. Voorzichtig nam ze de mok in haar handen, de warme damp maakte haar slaperig. Ze had niet door dat haar moeder haar nu al een tijdje aan het bekijken was.
'Lief.. '
Sabrina schrok op 'Ja, mam?'
'Wat wilde je me vertellen?'
'Ik..' ze was eventjes vergeten wat er ook alweer eerder was gebeurd die dag en stiekem was ze daar wel bij om. nu zag ze weer voor haar, hoe hij een ander meisje aan het liefkozen was. Er borrelden weer wat tranen in haar ogen.
'Hij heeft het weer eens geflikt, mam!'
Haar moeder keek haar met medelijden aan 'lief..' begon ze geschrokken, maar er kwam verder niets. Hij had het wel vaker gedaan, alleen had Sabrina nooit bewijs gehad. Als ze hem vroeg of hij vreemd was gegaan, had hij met spijt in zijn ogen ja geknikt en haar om vergiffenis gevraagd. Die ogen, ze kon het gewoon niet laten om hem weer in haar armen te sluiten. Hoevaak had ze het hem al niet vergeven? Ze ziet voor zich hoe hij zijn handen over de perfecte rondingen van het meisje laat gaan. Hij deed het zelf, helemaal zelf en er was niemand geweest die hem had gedwongen. Voor zover ze zich kon herinneren, waren de verhalen altijd anders geweest.
'Ik heb het niet expres gedaan' hoorde ze hem in gedachten zeggen 'Ze drong zich zo aan mij op, dat ik wel moest toegeven!' Of 'Ik heb het gedaan voor jou, ik dacht dat ik er na 1 kusje wel vanaf zou zijn'. Sabrina beet woedend op haar onderlip, leugens.. allemaal vieze leugens! Haar moeder was naast haar komen zitten en sloeg een arm om haar heen 'Jongens...' begon ze voorzichtig.
'Allemaal leugenaars!' prevelde Sabrina woedend.
Ik zal mn best doen de rest ook met mn hart te schrijven!
Ze nestelde zich op de bank en schopte haar schoenen uit zodat ze haar benen onder zich kon vouwen. Haar moeder kwam met een dienblad in haar armen de kamer in gewaggeld. De hete mokken met thee dampten en lieten de kamer heerlijk opgeuren, kruidig en sterk, net wat ze nodig had. Het dienblad werd zachtjes op tafel gezet.
'Mam.. ?' vroeg Sabrina.
'Hmm?' haar moeder keek op van het dienblad en zette een mok voor haar dochter neer op tafel.
'Heb ik je..' ze zuchtte 'heb ik je al bedankt, voor alles?'
Haar moeder kreeg een tedere uitdrukking op haar gezicht 'Ja lieverd'.
Sabrina was dol op haar moeders' stem, het klonk zo zacht en medelevend.
Haar moeder was een jonge vrouw, rond de 40. Langs haar ogen liepen kraaienpootjes, die haar gezicht sympathiek en vrolijk maakten. Ze had halflang bruin haar tot op haar schouders en groene ogen, waardoor ze een mystieke verschijning werd. Sabrina zelf had vrij weinig weg van haar moeder, ze leek op haar vader, ook al had ze die nog nooit van haar leven gezien. Met lang blond haar en blauwe ogen en een eigenwijs wipneusje. Ze had het postuur, zo zei ze zelf altijd, waar je in de middeleeuwen trots op kon zijn. Ze vond zichzelf niet slank, maar ook niet dik. Een redelijk bos hout voor de deur en stevige, mooie benen. Voorzichtig nam ze de mok in haar handen, de warme damp maakte haar slaperig. Ze had niet door dat haar moeder haar nu al een tijdje aan het bekijken was.
'Lief.. '
Sabrina schrok op 'Ja, mam?'
'Wat wilde je me vertellen?'
'Ik..' ze was eventjes vergeten wat er ook alweer eerder was gebeurd die dag en stiekem was ze daar wel bij om. nu zag ze weer voor haar, hoe hij een ander meisje aan het liefkozen was. Er borrelden weer wat tranen in haar ogen.
'Hij heeft het weer eens geflikt, mam!'
Haar moeder keek haar met medelijden aan 'lief..' begon ze geschrokken, maar er kwam verder niets. Hij had het wel vaker gedaan, alleen had Sabrina nooit bewijs gehad. Als ze hem vroeg of hij vreemd was gegaan, had hij met spijt in zijn ogen ja geknikt en haar om vergiffenis gevraagd. Die ogen, ze kon het gewoon niet laten om hem weer in haar armen te sluiten. Hoevaak had ze het hem al niet vergeven? Ze ziet voor zich hoe hij zijn handen over de perfecte rondingen van het meisje laat gaan. Hij deed het zelf, helemaal zelf en er was niemand geweest die hem had gedwongen. Voor zover ze zich kon herinneren, waren de verhalen altijd anders geweest.
'Ik heb het niet expres gedaan' hoorde ze hem in gedachten zeggen 'Ze drong zich zo aan mij op, dat ik wel moest toegeven!' Of 'Ik heb het gedaan voor jou, ik dacht dat ik er na 1 kusje wel vanaf zou zijn'. Sabrina beet woedend op haar onderlip, leugens.. allemaal vieze leugens! Haar moeder was naast haar komen zitten en sloeg een arm om haar heen 'Jongens...' begon ze voorzichtig.
'Allemaal leugenaars!' prevelde Sabrina woedend.
Laatst gewijzigd door Cherry op 16 sep 2008 12:29, 1 keer totaal gewijzigd.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Mij stel je in ieder geval niet teleur. Super meid! Ga zo door 
The quiet scares me cause it screams the truth
Dank je =)
Ze kon niet slapen, op de een of andere manier bleef dat beeld maar voor haar ogen draaien. Geïriteerd draaide ze zich om en drukte haar hoofd steviger in het kussen. 'Ik deed het niet expres! ik deed het voor jou' hoort ze zijn stem zeggen. Rot toch op met je vuile smoesjes! dacht ze kwaad. Leugens, altijd maar weer die verdomde leugens! Ze trapte de deken van haar af en ging overeind zitten, de maan scheen door het luxaflex en verlichtte haar gezicht. Daarna gooide ze haar benen over de rand van het bed en stond op. Ze werd een tikkeltje duizelig, maar dat had ze vaker, wanneer ze weer eens te snel op was gaan staan. Verder deed ze er weinig op uit, voorzichtig zette ze stappen in de richting van haar slaapkamer deur. De duizeligheid werd al minder en ze trok de deur open. Er zou vast wel iets te eten zijn.. zachtjes sloop ze de trap af. Dat meisje zal zeker wel perfecter zijn dan ik, met haar cup C en dat stomme geblondeerde haar. Oeeh.. kijk mij perfect zijn. Ze trok de koelkast open en keek wat voor eten er in lag, Chocolade, de beste troost die er maar kon zijn. Nonchalant pakte ze de reep en trapte ze de koelkast deur weer dicht, in de kamer bleef ze even staan om verder in discussie te gaan met zichzelf. Natuurlijk ben jij niet zo perfect als zij is, je hebt ook zulk lelijk haar, dik en je bent ook nog lelijk! Alsof jíj een kans maakt?! Nors begon ze op de reep te bijten, pure chocolade smolt op haar tong. Rustig aan liep ze naar de bank, wat kon haar het trouwens ook schelen, evenmin als het feit dat ze met een paar uur weer naar school moest. Het was stil en donker in de kamer, de kachel stond uit, waardoor ze even over haar benen wreef. Zou Dave al wakker zijn? hij had sinds gistermiddag niks meer van haar gehoord. Misschien moet ze hem smssen om te vertellen wat er was gebeurd, of toch niet..?
Ze keek naar de reep in haar hand, die steeds kleiner leek te worden en glimlachtte. Dave zal het vast niet leuk vinden, ze zag nu al voor zich hoe hij chagrijnig voor haar huis stond te wachtten, keurig op tijd natuurlijk, omdat hij na haar smsje niet meer kon slapen.
Daarna nam ze nog een hap, de rust in de kamer deed het doen lijken alsof zij bij het meubilair hoorde, het voelde wel goed. Alsof ze niet meer hier was, maar ergens tussen nu en later in, verdwaald tijdens de zoektocht naar haar eigen. Het voelde goed...
Ze kon niet slapen, op de een of andere manier bleef dat beeld maar voor haar ogen draaien. Geïriteerd draaide ze zich om en drukte haar hoofd steviger in het kussen. 'Ik deed het niet expres! ik deed het voor jou' hoort ze zijn stem zeggen. Rot toch op met je vuile smoesjes! dacht ze kwaad. Leugens, altijd maar weer die verdomde leugens! Ze trapte de deken van haar af en ging overeind zitten, de maan scheen door het luxaflex en verlichtte haar gezicht. Daarna gooide ze haar benen over de rand van het bed en stond op. Ze werd een tikkeltje duizelig, maar dat had ze vaker, wanneer ze weer eens te snel op was gaan staan. Verder deed ze er weinig op uit, voorzichtig zette ze stappen in de richting van haar slaapkamer deur. De duizeligheid werd al minder en ze trok de deur open. Er zou vast wel iets te eten zijn.. zachtjes sloop ze de trap af. Dat meisje zal zeker wel perfecter zijn dan ik, met haar cup C en dat stomme geblondeerde haar. Oeeh.. kijk mij perfect zijn. Ze trok de koelkast open en keek wat voor eten er in lag, Chocolade, de beste troost die er maar kon zijn. Nonchalant pakte ze de reep en trapte ze de koelkast deur weer dicht, in de kamer bleef ze even staan om verder in discussie te gaan met zichzelf. Natuurlijk ben jij niet zo perfect als zij is, je hebt ook zulk lelijk haar, dik en je bent ook nog lelijk! Alsof jíj een kans maakt?! Nors begon ze op de reep te bijten, pure chocolade smolt op haar tong. Rustig aan liep ze naar de bank, wat kon haar het trouwens ook schelen, evenmin als het feit dat ze met een paar uur weer naar school moest. Het was stil en donker in de kamer, de kachel stond uit, waardoor ze even over haar benen wreef. Zou Dave al wakker zijn? hij had sinds gistermiddag niks meer van haar gehoord. Misschien moet ze hem smssen om te vertellen wat er was gebeurd, of toch niet..?
Ze keek naar de reep in haar hand, die steeds kleiner leek te worden en glimlachtte. Dave zal het vast niet leuk vinden, ze zag nu al voor zich hoe hij chagrijnig voor haar huis stond te wachtten, keurig op tijd natuurlijk, omdat hij na haar smsje niet meer kon slapen.
Daarna nam ze nog een hap, de rust in de kamer deed het doen lijken alsof zij bij het meubilair hoorde, het voelde wel goed. Alsof ze niet meer hier was, maar ergens tussen nu en later in, verdwaald tijdens de zoektocht naar haar eigen. Het voelde goed...
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
'Sabrina..!!'
Ze werd ruw door elkaar geschudt. Kreunend werd ze wakker 'waat?' zeurde ze.
Ze probeerde zich om te draaien en verder te slapen, maar haar moeder liet dat niet toe.
'Wakker worden, je moet zo naar school!'
'Mam, meld me maar ziek..'
'Hoezo? voel je je niet lekker?'
Sabrina had nog steeds haar ogen dicht 'Jawel, maar ik wil niet naar school..'
'heeft dat te maken met Bryan?'
'Misschien..'
'Opstaan, heb je nou serieus de hele nacht op de bank liggen slapen?'
Sabrina kwam overeind en opende haar ogen voorzichtig, auw zon licht!
'op de...' toen pas merkte ze dat ze in de woonkamer was, ze was in slaap gevallen 'eeuh.. dat denk ik?'
Haar moeder begon te lachen 'Hoe krijg je het voor elkaar?!'
'Geen idee' antwoorde ze chagrijnig, ze schudde haar blonde haren door de war.
'Kom op, in de benen! ga ontbijt maken.. anders moet Dave ook nog wachten!'.
Sabrina sprong meteen op en rekte zich uit 'Hoelaat is het dan?'
'Het is nu...' haar moeder keek even op haar horloge 'Half 8'
'Wat?!!!' haastig liep ze naar de keuken om haar brood te smeren, vervolgens rende ze de trap op om zich klaar te maken.
Trrringg..!
Ze hoorde voetstappen in de hal, toen een deur die openging en daarna de vrolijke stemmen van Dave en haar moeder.
'SABRINA!!' schreeuwde haar moeder van onder aan de trap.
'Ik kom al' ze rende de trap af en griste haar jas van de kapstok.
'Doe je iets meer aan lieverd, het is koud buiten..'
Nors pakte ze ook nog een sjaal en handschoenen, daarna drukte ze een kus op haar moeders wang en gooide daarna haar tas over haar schouder.
'Dag mam!'
Dave stond een beetje naar zijn schoenen te kijken.
'Oke, laten we gaan'.
Hij schrok op en glimlachte naar haar 'Is goed'.
Haar moeder sloot de voordeur achter hen.
'Goedemorgen' zei ze sarcastisch.
'Goedemorgen...?!'
'Ja.. ach.. laat maar!'
'Maar.. ik zei niets verkeerd toch?'
'Nee, deed je ook niet maar...'
Stiekem hoopte ze dat hij nu zou vragen: maar wat?
'Maar?'
'Maar.. ik moet je zo iets vertellen..'
'En dat is negatief, schat ik zo' zijn stem klonk meteen medelevend.
'Ja.. dat is negatief' zei ze somber.
Ze pakte haar fiets en stapte op 'let's go!'
Ze werd ruw door elkaar geschudt. Kreunend werd ze wakker 'waat?' zeurde ze.
Ze probeerde zich om te draaien en verder te slapen, maar haar moeder liet dat niet toe.
'Wakker worden, je moet zo naar school!'
'Mam, meld me maar ziek..'
'Hoezo? voel je je niet lekker?'
Sabrina had nog steeds haar ogen dicht 'Jawel, maar ik wil niet naar school..'
'heeft dat te maken met Bryan?'
'Misschien..'
'Opstaan, heb je nou serieus de hele nacht op de bank liggen slapen?'
Sabrina kwam overeind en opende haar ogen voorzichtig, auw zon licht!
'op de...' toen pas merkte ze dat ze in de woonkamer was, ze was in slaap gevallen 'eeuh.. dat denk ik?'
Haar moeder begon te lachen 'Hoe krijg je het voor elkaar?!'
'Geen idee' antwoorde ze chagrijnig, ze schudde haar blonde haren door de war.
'Kom op, in de benen! ga ontbijt maken.. anders moet Dave ook nog wachten!'.
Sabrina sprong meteen op en rekte zich uit 'Hoelaat is het dan?'
'Het is nu...' haar moeder keek even op haar horloge 'Half 8'
'Wat?!!!' haastig liep ze naar de keuken om haar brood te smeren, vervolgens rende ze de trap op om zich klaar te maken.
Trrringg..!
Ze hoorde voetstappen in de hal, toen een deur die openging en daarna de vrolijke stemmen van Dave en haar moeder.
'SABRINA!!' schreeuwde haar moeder van onder aan de trap.
'Ik kom al' ze rende de trap af en griste haar jas van de kapstok.
'Doe je iets meer aan lieverd, het is koud buiten..'
Nors pakte ze ook nog een sjaal en handschoenen, daarna drukte ze een kus op haar moeders wang en gooide daarna haar tas over haar schouder.
'Dag mam!'
Dave stond een beetje naar zijn schoenen te kijken.
'Oke, laten we gaan'.
Hij schrok op en glimlachte naar haar 'Is goed'.
Haar moeder sloot de voordeur achter hen.
'Goedemorgen' zei ze sarcastisch.
'Goedemorgen...?!'
'Ja.. ach.. laat maar!'
'Maar.. ik zei niets verkeerd toch?'
'Nee, deed je ook niet maar...'
Stiekem hoopte ze dat hij nu zou vragen: maar wat?
'Maar?'
'Maar.. ik moet je zo iets vertellen..'
'En dat is negatief, schat ik zo' zijn stem klonk meteen medelevend.
'Ja.. dat is negatief' zei ze somber.
Ze pakte haar fiets en stapte op 'let's go!'
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Leuke stukjes! Ik ben benieuwd hoe ze het met die Bryan gaat aanpakken!
Je tweede stukje leest wat fijner dan je eerste, omdat het niet een lap tekst is. Probeer wel om niet alleen maar dialoog te doen.
Ga zo door
Je tweede stukje leest wat fijner dan je eerste, omdat het niet een lap tekst is. Probeer wel om niet alleen maar dialoog te doen.
Ga zo door
The quiet scares me cause it screams the truth
'en toen..' Sabrina probeerde haar verhaal te vertellen, tussen het snikken door.
Ze voelde een medelevende hand op haar arm.
Dave fietste aan de buitenkant en was onderweg een en al oor geweest.
'Vertel maar, 't is goed om er over te praten'.
Ze knikte, hij had zeker gelijk. Hoewel ze het vervelend vondt dat ze het niet droog kon houden als ze het over Bryan had, was het toch een hele troost om met Dave te fietsen.
Dave keek naar haar, hij was kwaad op Bryan. Sabrina was een prachtig meisje, ze verdiende dit niet, hier was ze veel te goed voor.
'Hij zoende haar!!' gilde ze zowat uit 'Kun je het geloven?'
Dave zweeg.
'Ik bedoel.. het was niet zoals hij altijd zei dat het was, het was dit keer zijn eigen schuld!'
'Sabrina, klinkt het misschien logisch als ik zeg dat al zijn verhalen misschien wel nooit waarheid getrouw zijn geweest?'
Sabrina keek hem vaag aan 'hoe bedoel je?'
'Misschien vertelde hij wel helemaal niet de waarheid..'
Dit keer was het aan haar om te zwijgen, Dave had een punt, de verhalen waren altijd zo geweest, dat ze in Bryans voordeel waren. Eindelijk begon er een lampje te branden.
'Je.. je hebt gelijk'
'Maar misschie..'
'Al die tijd heeft hij gelogen..! en ik heb het gewoon vergeven'
'Ik heb niet geze..'
'Hoe dom kon ik zijn om het niet door te hebben?'
'Sabr'
'Ik bedoel, het lag er zo dik bovenop..'
'SABRINA!' schreeuwde Dave.
'Wat?'
Dave was blij dat hij er eindelijk een speld tussen had gekregen 'Ik heb nooit gezegd dat hij een leugenaar was..'
'Maar je zei dat hij nooit de waarheid had verteld!'
'Nee.. ik zei dat hij misschien nooit de waarheid had verteld, of het echt zo is' Dave haalde zijn schouders op. Ze waren allebei een tijdje stil, de kille wind dwong hun harder te trappen. Sabrina voelde hoe de kou, door haar handschoenen drong en haar vingertoppen verdoofde. Ze was dol op de winter, het gaf haar het gevoel dat kerstmis dichtbij was en kerstmis stond voor gezelligheid en warme chocolademelk. Ondertussen keek Dave vanonder zijn wimpers naar Sabrina. Wat was ze eigenlijk mooi als ze stil was en nadacht over dingen waar hij niets van wist. Hij betrapte zichzelf op het staren en wende zijn blik af, waarna zijn wangen direct rood kleurden. Hij was toch niet? Nee.. dat kon niet, dat was onmogelijk! Ze kenden elkaar al eeuwen, waarom zou hij dan nu pas...?
Ze voelde een medelevende hand op haar arm.
Dave fietste aan de buitenkant en was onderweg een en al oor geweest.
'Vertel maar, 't is goed om er over te praten'.
Ze knikte, hij had zeker gelijk. Hoewel ze het vervelend vondt dat ze het niet droog kon houden als ze het over Bryan had, was het toch een hele troost om met Dave te fietsen.
Dave keek naar haar, hij was kwaad op Bryan. Sabrina was een prachtig meisje, ze verdiende dit niet, hier was ze veel te goed voor.
'Hij zoende haar!!' gilde ze zowat uit 'Kun je het geloven?'
Dave zweeg.
'Ik bedoel.. het was niet zoals hij altijd zei dat het was, het was dit keer zijn eigen schuld!'
'Sabrina, klinkt het misschien logisch als ik zeg dat al zijn verhalen misschien wel nooit waarheid getrouw zijn geweest?'
Sabrina keek hem vaag aan 'hoe bedoel je?'
'Misschien vertelde hij wel helemaal niet de waarheid..'
Dit keer was het aan haar om te zwijgen, Dave had een punt, de verhalen waren altijd zo geweest, dat ze in Bryans voordeel waren. Eindelijk begon er een lampje te branden.
'Je.. je hebt gelijk'
'Maar misschie..'
'Al die tijd heeft hij gelogen..! en ik heb het gewoon vergeven'
'Ik heb niet geze..'
'Hoe dom kon ik zijn om het niet door te hebben?'
'Sabr'
'Ik bedoel, het lag er zo dik bovenop..'
'SABRINA!' schreeuwde Dave.
'Wat?'
Dave was blij dat hij er eindelijk een speld tussen had gekregen 'Ik heb nooit gezegd dat hij een leugenaar was..'
'Maar je zei dat hij nooit de waarheid had verteld!'
'Nee.. ik zei dat hij misschien nooit de waarheid had verteld, of het echt zo is' Dave haalde zijn schouders op. Ze waren allebei een tijdje stil, de kille wind dwong hun harder te trappen. Sabrina voelde hoe de kou, door haar handschoenen drong en haar vingertoppen verdoofde. Ze was dol op de winter, het gaf haar het gevoel dat kerstmis dichtbij was en kerstmis stond voor gezelligheid en warme chocolademelk. Ondertussen keek Dave vanonder zijn wimpers naar Sabrina. Wat was ze eigenlijk mooi als ze stil was en nadacht over dingen waar hij niets van wist. Hij betrapte zichzelf op het staren en wende zijn blik af, waarna zijn wangen direct rood kleurden. Hij was toch niet? Nee.. dat kon niet, dat was onmogelijk! Ze kenden elkaar al eeuwen, waarom zou hij dan nu pas...?
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Ze fietsten het schoolplein op, zo her en der wat mensen ontwijkend.
Toen zag Sabrina dat Bryan vrolijk naar haar zwaaide, geschrokken greep ze naar Dave's arm, die meteen haar blik volgde.
'Gewoon doen alsof je van niks weet..' fluisterde hij zachtjes.
Ze knikte alsof hij haar had gehypnotiseerd en haar net een nieuw typetje had doorgegeven die ze na moest gaan doen.
'Maar.. ?'
Dave stapte af en parkeerde zijn fiets in de fietsenstalling, Sabrina deed hetzelfde.
Bryan kwam naar hen toe lopen 'goedemorgen schoonheid.. Hallo Dave!'.
Sabrina glimlachte als een boer met kiespijn, ze zag nu al tegen deze dag op.
'Goedemorgen' reageerde Dave als eerste.
'Morgen' Sabrina keek Bryan achterdochtig aan.
Hij spreidde zijn armen uit om haar een knuffel te geven.
Dave gaf haar een voorzichtig duwtje in Bryan's richting 'denk aan ons plan!' fluisterde hij.
Sabrina slikte de brok in haar keel weg en gaf Bryan een knuffel.
Hij plette haar bijna en net toen ze dacht dat ze dood zou gaan door ademtekort, liet hij haar los. Liefdevol sloeg hij een arm om haar heen 'Heb je me gemist?'.
'Ja..' loog ze 'jij mij ook?'.
Dave liep een beetje eenzaam achter hen aan en moest lachen om de verborgen sarcasme in haar stem.
'Ja! Ik kon niet stoppen met je missen..'.
Sabrina walgde van zijn houding, hoezo kon hij niet stoppen met haar missen? Hij stond nota bene, gister nog met een ander meisje op het schoolplein te zoenen. Wat ben je toch een zak! dacht ze kwaad. toch toverde ze een lieve glimlach op haar gezicht 'Wat ben je toch een schat'.
De zoemer ging, die gaf aan dat de lessen binnen 2 minuten zouden beginnen. Haastig haalde Dave hen in 'Sorry, ik moet optijd zijn bij Bio, anders wordt het alweer nablijven!'.
Voordat Bryan of Sabrina nog wat kon zeggen, was hij het schoolplein al af.
'Ik heb engels.. dus' Bryan liet haar los en ging voor haar staan, tuitte zijn lippen en wachtte af.
Sabrina's ogen werden groot, zoenen? No way... !!
'Ja, ik moet ook weg, dag schat!' en ze liep vlug het schoolplein af, Bryan achterlatend.
Net goed! dacht ze wraakzuchtig, en denk maar niet dat je ooit nog een kusje krijgt!
Toen zag Sabrina dat Bryan vrolijk naar haar zwaaide, geschrokken greep ze naar Dave's arm, die meteen haar blik volgde.
'Gewoon doen alsof je van niks weet..' fluisterde hij zachtjes.
Ze knikte alsof hij haar had gehypnotiseerd en haar net een nieuw typetje had doorgegeven die ze na moest gaan doen.
'Maar.. ?'
Dave stapte af en parkeerde zijn fiets in de fietsenstalling, Sabrina deed hetzelfde.
Bryan kwam naar hen toe lopen 'goedemorgen schoonheid.. Hallo Dave!'.
Sabrina glimlachte als een boer met kiespijn, ze zag nu al tegen deze dag op.
'Goedemorgen' reageerde Dave als eerste.
'Morgen' Sabrina keek Bryan achterdochtig aan.
Hij spreidde zijn armen uit om haar een knuffel te geven.
Dave gaf haar een voorzichtig duwtje in Bryan's richting 'denk aan ons plan!' fluisterde hij.
Sabrina slikte de brok in haar keel weg en gaf Bryan een knuffel.
Hij plette haar bijna en net toen ze dacht dat ze dood zou gaan door ademtekort, liet hij haar los. Liefdevol sloeg hij een arm om haar heen 'Heb je me gemist?'.
'Ja..' loog ze 'jij mij ook?'.
Dave liep een beetje eenzaam achter hen aan en moest lachen om de verborgen sarcasme in haar stem.
'Ja! Ik kon niet stoppen met je missen..'.
Sabrina walgde van zijn houding, hoezo kon hij niet stoppen met haar missen? Hij stond nota bene, gister nog met een ander meisje op het schoolplein te zoenen. Wat ben je toch een zak! dacht ze kwaad. toch toverde ze een lieve glimlach op haar gezicht 'Wat ben je toch een schat'.
De zoemer ging, die gaf aan dat de lessen binnen 2 minuten zouden beginnen. Haastig haalde Dave hen in 'Sorry, ik moet optijd zijn bij Bio, anders wordt het alweer nablijven!'.
Voordat Bryan of Sabrina nog wat kon zeggen, was hij het schoolplein al af.
'Ik heb engels.. dus' Bryan liet haar los en ging voor haar staan, tuitte zijn lippen en wachtte af.
Sabrina's ogen werden groot, zoenen? No way... !!
'Ja, ik moet ook weg, dag schat!' en ze liep vlug het schoolplein af, Bryan achterlatend.
Net goed! dacht ze wraakzuchtig, en denk maar niet dat je ooit nog een kusje krijgt!
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
het was die dag erg lastig om Bryan te ontwijken, ook omdat hij haar na elke les al weer opstond te wachten. Ze vroeg zich af hoe hij in hemelsnaam zó snel van zijn lokaal, naar die van haar kon komen, nog voordat zij het lokaal had verlaten. Het viel haar nu pas op, hoe irritant hij eigenlijk was. Zijn humor was niet echt grappig, maar was dat ooit wél grappig geweest? In de pauze's waren de momenten nog het lastigst, gelukkig wist ze zich dan er dan ook elke keer onderuit te lullen. Nu was eindelijk het einde van de dag in zicht, na dit uur zou ze vrij zijn. Dit uur zat ze naast Dave.
'ik wordt echt helemaal para van hem' fluisterde ze geërgerd.
Dave grinnikte en ging verder met schrijven.
'ik bedoel, ik heb hem de hele dag nog niet gezoend, of gekust, geknuffelt of whatever.. en nóg steeds heeft hij het niet door.. heb je dan een plank voor je kop of niet?'
Nu legde hij zijn pen neer 'sabrie..' zo was haar bijnaam 'Laat het rusten.. en concentreer je alsjeblieft op de uitleg.. dan kan ik dat ook'.
Een beetje beschaamd, richtte Sabrina zich naar het bord, ze had de eerste uitleg al weer gemist. Shit! vlug begon ze de aantekeningen van wiskunde over te nemen.
Y= a x+b, herhaalde ze in haar hoofd, waar ken ik dit van?
Ze deed een plukje haar achter haar oor en ging verder met overschrijven.
Dave was nog steeds afgeleid, hij worstelde nu al de hele dag met wat er die ochtend in hem op was gekomen en het wilde zijn hoofd maar niet uit. verlegen keek hij even opzij, Sabrina was druk bezig met het overnemen van de aantekeningen, misschien kon hij dat ook maar beter gaan doen. maar het wilde niet baten, zijn pen bleef liggen waar die lag en voor hij het wist, ging de zoemer al. Hij schrok op uit zijn piekerende gedachten en begon in te pakken. 'We fietsen samen toch?' vroeg Sabrina lief.
Graag! dacht Dave..
'ik wordt echt helemaal para van hem' fluisterde ze geërgerd.
Dave grinnikte en ging verder met schrijven.
'ik bedoel, ik heb hem de hele dag nog niet gezoend, of gekust, geknuffelt of whatever.. en nóg steeds heeft hij het niet door.. heb je dan een plank voor je kop of niet?'
Nu legde hij zijn pen neer 'sabrie..' zo was haar bijnaam 'Laat het rusten.. en concentreer je alsjeblieft op de uitleg.. dan kan ik dat ook'.
Een beetje beschaamd, richtte Sabrina zich naar het bord, ze had de eerste uitleg al weer gemist. Shit! vlug begon ze de aantekeningen van wiskunde over te nemen.
Y= a x+b, herhaalde ze in haar hoofd, waar ken ik dit van?
Ze deed een plukje haar achter haar oor en ging verder met overschrijven.
Dave was nog steeds afgeleid, hij worstelde nu al de hele dag met wat er die ochtend in hem op was gekomen en het wilde zijn hoofd maar niet uit. verlegen keek hij even opzij, Sabrina was druk bezig met het overnemen van de aantekeningen, misschien kon hij dat ook maar beter gaan doen. maar het wilde niet baten, zijn pen bleef liggen waar die lag en voor hij het wist, ging de zoemer al. Hij schrok op uit zijn piekerende gedachten en begon in te pakken. 'We fietsen samen toch?' vroeg Sabrina lief.
Graag! dacht Dave..
Laatst gewijzigd door Cherry op 19 sep 2008 15:31, 1 keer totaal gewijzigd.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Ik had het recht in z'n gezicht gezegd, wat een nul die Bryan!
Goede stukjes, ik ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren Misschien zou je nog iets meer kunnne beschrijvin in je verhaal de omgeving enzo?
Goede stukjes, ik ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren
Misschien zou je nog iets meer kunnne beschrijvin in je verhaal de omgeving enzo?The quiet scares me cause it screams the truth
Dave ritste zijn jas dicht en gooide zijn tas over zijn schouder 'Ik ben er klaar voor'.
Sabrina glimlachte en trok haar gebreide, hippe wanten aan 'Ik ook!', ze sloeg een arm om haar heen en liep met hem naar buiten. Dave kreeg een raar gevoel in zijn buik, verlegen liet hij zijn armen waar ze waren.
'Sabriee!!'
Die stem was herkennbaar genoeg om te weten dat Bryan achter hen liep.
Sabrina liet haar arm van Daves middel glijden en draaide zich chagrijnig om 'Bryan..' haar stem klonk alsof ze "verrast" was hem te zien en dan niet op een positieve manier.
'Hoe wist je dat?' grapte hij terug.
'jaa.. hoe wist ik dat?' ze keek hem aan alsof hij achterlijk was.
Hij had het niet eens gezien en sloeg een arm om zijn "schatje" 'Dus.. gaan we nog wat leuks doen? 't is ten slotte vrijdag'.
Ze keek Dave smekend aan "Help!" playbackte ze. Dave schoot onmiddelijk te hulp 'eeuhm, nou Bryan, eigenlijk moeten Sabrina en ik nog bezig voor een natuurkunde project en dat wilden we vanmiddag gaan doen'.
Bryan vormde een 'o' met zijn mond en drukte een kus op sabrina's slaap.
Haar puppilen leken van formaat te veranderen, gaf hij mij nou net een kus?
Ze moest zich inhouden hem niet een fikse mep tegen zijn muil te verkopen en ze probeerde zich los te wurmen. Dat ging haast als vanzelf toen het blonde meisje, waar Bryan die dag daarvoor mee had staan zoenen, hun kant op kwam lopen.
'Heey Bryan' het meisje keek schaapachtig uit haar ogen, maar dat leek hem niet op te vallen, wat hem wel leek op te vallen was de D-cup dat half uit haar jas bleken te breken.
Sabrina keek het meisje verontwaardigd aan en besloot het spelletje mee te spelen, toen dave haar opeens mee trok.
'We gaan!' fluisterde hij.
Sabrina knikte en zwaaide nog even naar Bryan, maar die had alleen maar oog voor het domme schaap. Wederom verslagen liet ze haar hoofd hangen.
'Het komt goed..' fluisterde Dave weer 'Hij is het niet waard!'.
Hij is het niet waard, herhaalde ze in haar gedachten, maar is hij het ook echt niet waard?
Sabrina glimlachte en trok haar gebreide, hippe wanten aan 'Ik ook!', ze sloeg een arm om haar heen en liep met hem naar buiten. Dave kreeg een raar gevoel in zijn buik, verlegen liet hij zijn armen waar ze waren.
'Sabriee!!'
Die stem was herkennbaar genoeg om te weten dat Bryan achter hen liep.
Sabrina liet haar arm van Daves middel glijden en draaide zich chagrijnig om 'Bryan..' haar stem klonk alsof ze "verrast" was hem te zien en dan niet op een positieve manier.
'Hoe wist je dat?' grapte hij terug.
'jaa.. hoe wist ik dat?' ze keek hem aan alsof hij achterlijk was.
Hij had het niet eens gezien en sloeg een arm om zijn "schatje" 'Dus.. gaan we nog wat leuks doen? 't is ten slotte vrijdag'.
Ze keek Dave smekend aan "Help!" playbackte ze. Dave schoot onmiddelijk te hulp 'eeuhm, nou Bryan, eigenlijk moeten Sabrina en ik nog bezig voor een natuurkunde project en dat wilden we vanmiddag gaan doen'.
Bryan vormde een 'o' met zijn mond en drukte een kus op sabrina's slaap.
Haar puppilen leken van formaat te veranderen, gaf hij mij nou net een kus?
Ze moest zich inhouden hem niet een fikse mep tegen zijn muil te verkopen en ze probeerde zich los te wurmen. Dat ging haast als vanzelf toen het blonde meisje, waar Bryan die dag daarvoor mee had staan zoenen, hun kant op kwam lopen.
'Heey Bryan' het meisje keek schaapachtig uit haar ogen, maar dat leek hem niet op te vallen, wat hem wel leek op te vallen was de D-cup dat half uit haar jas bleken te breken.
Sabrina keek het meisje verontwaardigd aan en besloot het spelletje mee te spelen, toen dave haar opeens mee trok.
'We gaan!' fluisterde hij.
Sabrina knikte en zwaaide nog even naar Bryan, maar die had alleen maar oog voor het domme schaap. Wederom verslagen liet ze haar hoofd hangen.
'Het komt goed..' fluisterde Dave weer 'Hij is het niet waard!'.
Hij is het niet waard, herhaalde ze in haar gedachten, maar is hij het ook echt niet waard?
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Goed geschreven weer! Een keer heb je Dave zonder hoofdletter geschreven. Ik ben benieuwd hoe ze het Bryan betaald gaan zetten. Ga zo door
The quiet scares me cause it screams the truth
Ze sloegen af en fietsten het oprit op, Sabrina stapte af.
'Wil je mee naar binnen?'.
Dave keek haar aan.
'Tuurlijk..' hij zette zijn fiets voor het hek neer en haalde zijn sleutel er uit. Sabrina liep naar de schuur en haalde die van het slot af, zodat ze haar fiets binnen kon zetten.
'm'n moeder is naar haar werk, die komt pas rond een uur of 6 weer..' ze stapte de schuur uit en sloot de deur achter haar.
'Oke..'
Achterin haar kontzak vond ze de huissleutel, ze opende de voordeur en liet Dave voorgaan.
'Geef je jas maar.. ga zitten' ze klonk als eenn zeer vrienelijke gastvrouw.
Dave gehoorzaamde haar als een braaf schoothondje.
Sabrina liep de hal in en hing haar jas op en ook die van Dave.
Verlegen stapte ze de woonkamer weer in, het was nu de 2e keer dat Dave binnen was.
'Wil je wat drinken?' ze maakte aanstalten om naar de keuken te lopen.
'Nee, dank je'.
'Oh..'.
Dave staarde een beetje afwezig voor zich uit.
'Gaat het goed?' Sabrina kwam naast de bank staan en naar haar afwezige vriend.
'Ja.. ja..' Dave schudde zijn hoofd door elkaar 'Het gaat prima' er volgde een glimlachje en Sabrina voelde zich gerust gesteld.
Ze ging op de andere bank zitten en liet haar arm op de leuning vallen.
Het was een tijdje stil, beiden zaten ze in gedachten verzonken, zwijgend.
'.. Hoe willen we ons plan aanpakken?' verbrak ze langzaam de stilte.
Dave keek op 'Simpel..' hij haalde zijn schouders op.
Sabrina ging er wat alerter bij zitten.
'Ja..' ze keek bedenkelijk 'Maar.. wanneer gaat het dan van start?'.
'Wanneer wil je dat het van start gaat?' ook Dave ging nu recht op zitten.
'eeuhm.. nou..'
'Volgende week is het kerstgala,.. misschien kun je er dan een mooie finishing touch aangeven..?!'
'Finishing touch?'
'Ja.. eeuh.. je kan een jongen aan de haak slaan, recht waar hij bij is..' Dave had zijn gezicht in een wraakzuchtige houding gezet.
Ze trok een wenkbrauw op 'Hoe komt het dat jij altijd van die leuke, wraakzuchtige ideeën hebt?'.
Hij kreeg een beetje een rood hoofd en gaf een klein kuchje.
'Haha.. oke.. maar nu even serieus, hoe wil je dat ik dit aanpak?'.
'Ik? het is en blijft jouw plan, ik geef alleen wat tips!'.
'Oh..' Sabrina keek naar haar handen.
'Misschien kan je daar vanavond zelf over nadenken..?'
Ze knikte 'Ja..' verzuchtte ze.
'Euuhm.. zullen we iets gaan doen?' Dave's houding was duidelijk verveeld.
'Oh, ja tuurlijk.. wat wil je doen?'
Maar haar mobieltje stoorde hen. Ze keek op het licht gevennde schermpje 'Bryann <3' stond er. Dat hartje moet nodig verwijderd worden dacht ze, voordat ze opnam.
'Heey..' sprak ze overvrolijk in de telefoon.
'Waar was je nou? ik stond even met Stella te praten en je bent weg..' klonk Bryann's stem door de telefoon.
'Dave had toch gezegd dat we aan een project moesten werken,.. we wilden gewoon optijd beginnen' antwoorde ze nors.
'Ooh.. oh ja, dat is waar ook! Zeg trouwens, ik vond je eigenlijk nog al raar doen vandaag, is er iets?'.
'Nee..' loog ze 'Ik had gewoon niet zoveel zin in dat kleffe gedoe, dat is alles'.
Ze hoorde Bryan een zachte 'o' uitbrengen.
'Nou.. misschien kunnen we wat gaan doen ofzo binnenkort?'
'Eigenlijk,.. M'n mam wil niet dat ik nu veel uitga, omdat ik te druk ben met school'.
'O'.
'Sorry, ik moet nu hangen, we moeten weer verder met ons project.. Dooeeg..' ze drukte het gesprek weg en zette haar mobieltje helemaal uit, ze had geen zin in irritante telefoon gesprekken.
'Wil je mee naar binnen?'.
Dave keek haar aan.
'Tuurlijk..' hij zette zijn fiets voor het hek neer en haalde zijn sleutel er uit. Sabrina liep naar de schuur en haalde die van het slot af, zodat ze haar fiets binnen kon zetten.
'm'n moeder is naar haar werk, die komt pas rond een uur of 6 weer..' ze stapte de schuur uit en sloot de deur achter haar.
'Oke..'
Achterin haar kontzak vond ze de huissleutel, ze opende de voordeur en liet Dave voorgaan.
'Geef je jas maar.. ga zitten' ze klonk als eenn zeer vrienelijke gastvrouw.
Dave gehoorzaamde haar als een braaf schoothondje.
Sabrina liep de hal in en hing haar jas op en ook die van Dave.
Verlegen stapte ze de woonkamer weer in, het was nu de 2e keer dat Dave binnen was.
'Wil je wat drinken?' ze maakte aanstalten om naar de keuken te lopen.
'Nee, dank je'.
'Oh..'.
Dave staarde een beetje afwezig voor zich uit.
'Gaat het goed?' Sabrina kwam naast de bank staan en naar haar afwezige vriend.
'Ja.. ja..' Dave schudde zijn hoofd door elkaar 'Het gaat prima' er volgde een glimlachje en Sabrina voelde zich gerust gesteld.
Ze ging op de andere bank zitten en liet haar arm op de leuning vallen.
Het was een tijdje stil, beiden zaten ze in gedachten verzonken, zwijgend.
'.. Hoe willen we ons plan aanpakken?' verbrak ze langzaam de stilte.
Dave keek op 'Simpel..' hij haalde zijn schouders op.
Sabrina ging er wat alerter bij zitten.
'Ja..' ze keek bedenkelijk 'Maar.. wanneer gaat het dan van start?'.
'Wanneer wil je dat het van start gaat?' ook Dave ging nu recht op zitten.
'eeuhm.. nou..'
'Volgende week is het kerstgala,.. misschien kun je er dan een mooie finishing touch aangeven..?!'
'Finishing touch?'
'Ja.. eeuh.. je kan een jongen aan de haak slaan, recht waar hij bij is..' Dave had zijn gezicht in een wraakzuchtige houding gezet.
Ze trok een wenkbrauw op 'Hoe komt het dat jij altijd van die leuke, wraakzuchtige ideeën hebt?'.
Hij kreeg een beetje een rood hoofd en gaf een klein kuchje.
'Haha.. oke.. maar nu even serieus, hoe wil je dat ik dit aanpak?'.
'Ik? het is en blijft jouw plan, ik geef alleen wat tips!'.
'Oh..' Sabrina keek naar haar handen.
'Misschien kan je daar vanavond zelf over nadenken..?'
Ze knikte 'Ja..' verzuchtte ze.
'Euuhm.. zullen we iets gaan doen?' Dave's houding was duidelijk verveeld.
'Oh, ja tuurlijk.. wat wil je doen?'
Maar haar mobieltje stoorde hen. Ze keek op het licht gevennde schermpje 'Bryann <3' stond er. Dat hartje moet nodig verwijderd worden dacht ze, voordat ze opnam.
'Heey..' sprak ze overvrolijk in de telefoon.
'Waar was je nou? ik stond even met Stella te praten en je bent weg..' klonk Bryann's stem door de telefoon.
'Dave had toch gezegd dat we aan een project moesten werken,.. we wilden gewoon optijd beginnen' antwoorde ze nors.
'Ooh.. oh ja, dat is waar ook! Zeg trouwens, ik vond je eigenlijk nog al raar doen vandaag, is er iets?'.
'Nee..' loog ze 'Ik had gewoon niet zoveel zin in dat kleffe gedoe, dat is alles'.
Ze hoorde Bryan een zachte 'o' uitbrengen.
'Nou.. misschien kunnen we wat gaan doen ofzo binnenkort?'
'Eigenlijk,.. M'n mam wil niet dat ik nu veel uitga, omdat ik te druk ben met school'.
'O'.
'Sorry, ik moet nu hangen, we moeten weer verder met ons project.. Dooeeg..' ze drukte het gesprek weg en zette haar mobieltje helemaal uit, ze had geen zin in irritante telefoon gesprekken.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Leuk stukje weer! Het leest lekker weg
Probeer je tekst niet alleen maar uit dialoog te laten bestaan. Omschrijf ook de omgeving, gedachten en gevoelens. Daardoor gaat je verhaal meer leven. Verder zou ik niet te veel het woord euuhm gebruiken
Ik ben benieuwd naar meer!
Probeer je tekst niet alleen maar uit dialoog te laten bestaan. Omschrijf ook de omgeving, gedachten en gevoelens. Daardoor gaat je verhaal meer leven. Verder zou ik niet te veel het woord euuhm gebruiken
Ik ben benieuwd naar meer!
The quiet scares me cause it screams the truth
'Ga naar Barteljorisstraat, indien u langs start komt, ontvangt u 20.000,-' las ze hard op voor, evil grinnikend verschoof ze haar vingerhoedje.
Dave was een beetje met zijn papiergeld aan het spelen en grijnste om Sabrina's evil-heid.
Ze gaf de dobbelstenen aan Dave 'jij bent..'
De dobbelstenen vlogen over het speelbord en beukten bijna het vingerhoedje om ver, 9, Dave deed net alsof zijn auto heel hard over het speelbord reed naar zijn eindbestemming.
Sabrina keek op haar straat kaartjes die ze gekocht had van de bank, maar de straat waar Dave's pionnetje op stond, lag er niet bij. Het was inmiddels al half vijf en het begon ook al redelijk donker te worden.
'Moment' Sabrina stond op en begon wat lampjes aan te doen, zodat de kamer wat meer verlicht werd en ze het bord wat beter konden zien. De huistelefoon ging over, vlug liep ze naar het bijzet tafeltje en nam op 'Met Sabrina van der Weerd'.
Het enige wat dave haar hoorde zeggen was 'Uhhuh, ja.. oke.. oke.. nou.. tot zo, doeeegg'. Het gesprek bevat dus zeer weinig woorden, maar toch wist hij dat ze haar moeder aan de lijn had.
'Was m'n mam' zei ze bevestigend, zonder dat hij wat gezegd had. Ze schoof weer aan tafel 'het word iets later, dus ik moet zelf kijken wat ik wil eten..' ze keek er sip bij.
'En dat is erg?'.
'Nee,.. nou ja.. ik houd er niet van om alleen te zijn, en vooral niet thuis als het donker is en er niemand is om me te redden van enge, psychopatische mannen'.
Dave begon te lachen, ze maakte een zeer angstige indruk, waardoor hij het niet kon laten om te lachen.
'Wat nou? Ik meen het hoor' sprak ze beledigd.
'Sorry, haha.. ik zag het al helemaal voor me, dat je in de hoek van de kamer met een honkbal knuppel in je hand geklemd zit te wachten totdat je moeder thuis komt.. haha'
'Dat is niet grappig..' maar toch kon ze het niet laten om te grinniken.
'Ik wil wel blijven hoor, dan zal ik je beschermen' Dave zette een heldhaftige stem op.
'Super, dat is dan afgesproken' ze begon weer te dobbelen.
Dave liep een beetje rood aan, ze had het waarschijnlijk niet door dat hij maar al te graag langer wilde blijven..
Dave was een beetje met zijn papiergeld aan het spelen en grijnste om Sabrina's evil-heid.
Ze gaf de dobbelstenen aan Dave 'jij bent..'
De dobbelstenen vlogen over het speelbord en beukten bijna het vingerhoedje om ver, 9, Dave deed net alsof zijn auto heel hard over het speelbord reed naar zijn eindbestemming.
Sabrina keek op haar straat kaartjes die ze gekocht had van de bank, maar de straat waar Dave's pionnetje op stond, lag er niet bij. Het was inmiddels al half vijf en het begon ook al redelijk donker te worden.
'Moment' Sabrina stond op en begon wat lampjes aan te doen, zodat de kamer wat meer verlicht werd en ze het bord wat beter konden zien. De huistelefoon ging over, vlug liep ze naar het bijzet tafeltje en nam op 'Met Sabrina van der Weerd'.
Het enige wat dave haar hoorde zeggen was 'Uhhuh, ja.. oke.. oke.. nou.. tot zo, doeeegg'. Het gesprek bevat dus zeer weinig woorden, maar toch wist hij dat ze haar moeder aan de lijn had.
'Was m'n mam' zei ze bevestigend, zonder dat hij wat gezegd had. Ze schoof weer aan tafel 'het word iets later, dus ik moet zelf kijken wat ik wil eten..' ze keek er sip bij.
'En dat is erg?'.
'Nee,.. nou ja.. ik houd er niet van om alleen te zijn, en vooral niet thuis als het donker is en er niemand is om me te redden van enge, psychopatische mannen'.
Dave begon te lachen, ze maakte een zeer angstige indruk, waardoor hij het niet kon laten om te lachen.
'Wat nou? Ik meen het hoor' sprak ze beledigd.
'Sorry, haha.. ik zag het al helemaal voor me, dat je in de hoek van de kamer met een honkbal knuppel in je hand geklemd zit te wachten totdat je moeder thuis komt.. haha'
'Dat is niet grappig..' maar toch kon ze het niet laten om te grinniken.
'Ik wil wel blijven hoor, dan zal ik je beschermen' Dave zette een heldhaftige stem op.
'Super, dat is dan afgesproken' ze begon weer te dobbelen.
Dave liep een beetje rood aan, ze had het waarschijnlijk niet door dat hij maar al te graag langer wilde blijven..
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Goed geschreven! Het bestaat al een stuk minder uit dialoog. In het laatste stuk had je af en toe nog een gewoon stukje tekst tussen je dialogen mogen zetten, maar verder helemaal super
Dave is echt helemaal verliefd op haar
Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen!
Edit; Vergeet af en toe de hoofdletters niet.
Dave is echt helemaal verliefd op haar
Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen! Edit; Vergeet af en toe de hoofdletters niet.
The quiet scares me cause it screams the truth
Sabrina drukte op de knopjes van de magnetron, waarna ze terug keerde naar de woonkamer. Dave had de televisie aangezet en keek glimlachend naar de nieuwe aflevering van Friends.
'Ah.. geweldig..' Sabrina liet zich op de bank ploffen.
Dave grinnikte 'De beste serie ooit!'.
Een glimlach liet haar ogen meelachen, ze vouwde haar benen onder zich en keek genietend naar het beeldscherm.
Voordat ze het doorhad was de pizza klaar, de magnetron begon drie keer te piepen en was daarna stil.
'ooh, eindelijk.. ik rammel!' ze sprong overeind en liep richting de keuken.
Ze trok een ovenhandschoen aan en haalde de pizza uit de magnetron.
'We delen hem toch wel he?' Dave stond tegen de koelkast aangeleund en keek haar grijnzend aan. Sabrina schrok en liet bijna de pizza vallen.
'Ho.. sorry, ' hij dook naar de grond om de pizza op te vangen, deze viel met de bovenkant naar beneden waardoor de hete kaas en tomatensaus op zijn handen belandde 'Aaii..'.
Met een snelle beweging gooide hij de pizza op het aanrecht, Sabrina sloeg geschrokken haar hand voor haar mond 'gaat het?' ze keek bezorgd naar zijn handen.
'Ja.. 't gaat' verbeet Dave de pijn.
'Niet,.. kijk dan! ze zijn helemaal rood' ze pakte zijn handen en bestudeerde ze, daarna trok ze hem mee naar de kraan om ze te koelen.
Dave werd meteen weer rood 'Het gaat best..' stribbelde hij tegen.
'Nee, kom op! straks krijg je nog brand blaren' ze draaide de kraan open.
Dave voelde hoe het koele water over zijn handen stroomde, zijn handen waren koel, maar het bloed bleef maar naar zijn hoofd stijgen.
'Ah.. geweldig..' Sabrina liet zich op de bank ploffen.
Dave grinnikte 'De beste serie ooit!'.
Een glimlach liet haar ogen meelachen, ze vouwde haar benen onder zich en keek genietend naar het beeldscherm.
Voordat ze het doorhad was de pizza klaar, de magnetron begon drie keer te piepen en was daarna stil.
'ooh, eindelijk.. ik rammel!' ze sprong overeind en liep richting de keuken.
Ze trok een ovenhandschoen aan en haalde de pizza uit de magnetron.
'We delen hem toch wel he?' Dave stond tegen de koelkast aangeleund en keek haar grijnzend aan. Sabrina schrok en liet bijna de pizza vallen.
'Ho.. sorry, ' hij dook naar de grond om de pizza op te vangen, deze viel met de bovenkant naar beneden waardoor de hete kaas en tomatensaus op zijn handen belandde 'Aaii..'.
Met een snelle beweging gooide hij de pizza op het aanrecht, Sabrina sloeg geschrokken haar hand voor haar mond 'gaat het?' ze keek bezorgd naar zijn handen.
'Ja.. 't gaat' verbeet Dave de pijn.
'Niet,.. kijk dan! ze zijn helemaal rood' ze pakte zijn handen en bestudeerde ze, daarna trok ze hem mee naar de kraan om ze te koelen.
Dave werd meteen weer rood 'Het gaat best..' stribbelde hij tegen.
'Nee, kom op! straks krijg je nog brand blaren' ze draaide de kraan open.
Dave voelde hoe het koele water over zijn handen stroomde, zijn handen waren koel, maar het bloed bleef maar naar zijn hoofd stijgen.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Ze deed de kraan weer dicht en pakte een theedoek, behendig begon ze zijn handen droog te deppen.
'Het hoeft niet hoor, echt!' Dave stribbelde nog steeds tegen.
Sabrina deed een plukje haar achter haar oor en hing de theedoek weer terug, daarna liep ze naar de keukenkast en begon in het EHBO-trommeltje te rommelen. Simpelweg probeerde ze zijn praatjes te negeren.
'Het gaat best..ik.'
'Zeg.. laat je mij nog m'n werk doen of hoe zit dat?'.
Dave hield meteen koest en keek haar met zijn oceaan blauwe ogen aan, daarna knikte hij.
'Fijn' ze had jodium, een keukenrol en verband in haar handen 'ga maar even op de stoel zitten'.
Ze legde het verband op tafel en draaide het dopje van het jodiumflesje af
'Handen omhoog!'.
Hij stak voor de grap zijn armen in de lucht 'Zo?'
Ze glimlachte en om zelf maar het initiatief maar te nemen pakte ze zijn handen vast, ze deed een scheutje van het jodium op een stukje van de keukenrol en depte dit op de open wondjes.
Het was duidelijk dat hij deze manier van behandelen minder leuk vond. Het leek alsof hij geluidjes wilde als een angstig katje op de onderzoektafel bij de dierenarts, miauwend en jankend van pijn.
'Rustig, ik ben bijna klaar' ze legde het met jodium doordrenkte doekje op tafel en begon zijn handen te verbinden. Haar stem was erg geruststellend en hij kon het niet laten naar haar te kijken, terwijl ze geconcentreerd bezig was. Ja, dacht hij, gewoon doen wat je doet.. niet kijken naar mij.. maar gewoon doen waar je mee bezig bent. Hij vond het leuk om haar, vanonder zijn wimpers, onopgemerkt te begluren. Er ging telkens een schok door hem heen als haar huid zachtjes op die van hem kwam. Voor zijn gevoel was ze al veel te snel klaar.
'Zo!' ze keek op in zijn ogen en keek hem vaag aan 'wat is er?'.
Dave schudde zijn hoofd 'ooh, sorry.. ik was.. ik dacht even ergens aan!' hij kon het niet helpen, zijn wangen kleurden rood.
'Oooh.. en waar dacht je aan? aan een meisje?' vroeg ze plagend.
'Hoezo?'
'Het is duidelijk.. je bent zo rood als een tomaat' grinnikte ze.
Hij draaide zijn hoofd weg en verdoemde zichzelf voor het feit dat hij rood werd en was blijven staren, als hij dit bleef doen zou ze er achter komen.
'Hé.. je bent toch niet boos?' ze liet haar hand op zijn knie rustten.
nee, dacht hij, haal die hand weg.. alsjeblieft! en alsof ze zijn gedachten kon lezen, liet ze haar hand van zijn knie glijden.
'Nee, ik ben niet boos' hij probeerde te glimlachen, toen stond hij op waardoor hij recht tegenover haar stond en met zijn gezicht nog geen 2 cm van haar gezicht verwijderd was. Hij bleef haar even aankijken 'ik..' zichzelf dwingend scheurde hij zijn blik af 'Ik denk dat ik maar beter kan gaan'. Hij deed een stap naar achter en liep richting de hal om zijn jas op te halen.
'Nee, toch?' de trilling in Sabrina's stem maakte duidelijk dat ze bang was om alleen te zijn.
'Het hoeft niet hoor, echt!' Dave stribbelde nog steeds tegen.
Sabrina deed een plukje haar achter haar oor en hing de theedoek weer terug, daarna liep ze naar de keukenkast en begon in het EHBO-trommeltje te rommelen. Simpelweg probeerde ze zijn praatjes te negeren.
'Het gaat best..ik.'
'Zeg.. laat je mij nog m'n werk doen of hoe zit dat?'.
Dave hield meteen koest en keek haar met zijn oceaan blauwe ogen aan, daarna knikte hij.
'Fijn' ze had jodium, een keukenrol en verband in haar handen 'ga maar even op de stoel zitten'.
Ze legde het verband op tafel en draaide het dopje van het jodiumflesje af
'Handen omhoog!'.
Hij stak voor de grap zijn armen in de lucht 'Zo?'
Ze glimlachte en om zelf maar het initiatief maar te nemen pakte ze zijn handen vast, ze deed een scheutje van het jodium op een stukje van de keukenrol en depte dit op de open wondjes.
Het was duidelijk dat hij deze manier van behandelen minder leuk vond. Het leek alsof hij geluidjes wilde als een angstig katje op de onderzoektafel bij de dierenarts, miauwend en jankend van pijn.
'Rustig, ik ben bijna klaar' ze legde het met jodium doordrenkte doekje op tafel en begon zijn handen te verbinden. Haar stem was erg geruststellend en hij kon het niet laten naar haar te kijken, terwijl ze geconcentreerd bezig was. Ja, dacht hij, gewoon doen wat je doet.. niet kijken naar mij.. maar gewoon doen waar je mee bezig bent. Hij vond het leuk om haar, vanonder zijn wimpers, onopgemerkt te begluren. Er ging telkens een schok door hem heen als haar huid zachtjes op die van hem kwam. Voor zijn gevoel was ze al veel te snel klaar.
'Zo!' ze keek op in zijn ogen en keek hem vaag aan 'wat is er?'.
Dave schudde zijn hoofd 'ooh, sorry.. ik was.. ik dacht even ergens aan!' hij kon het niet helpen, zijn wangen kleurden rood.
'Oooh.. en waar dacht je aan? aan een meisje?' vroeg ze plagend.
'Hoezo?'
'Het is duidelijk.. je bent zo rood als een tomaat' grinnikte ze.
Hij draaide zijn hoofd weg en verdoemde zichzelf voor het feit dat hij rood werd en was blijven staren, als hij dit bleef doen zou ze er achter komen.
'Hé.. je bent toch niet boos?' ze liet haar hand op zijn knie rustten.
nee, dacht hij, haal die hand weg.. alsjeblieft! en alsof ze zijn gedachten kon lezen, liet ze haar hand van zijn knie glijden.
'Nee, ik ben niet boos' hij probeerde te glimlachen, toen stond hij op waardoor hij recht tegenover haar stond en met zijn gezicht nog geen 2 cm van haar gezicht verwijderd was. Hij bleef haar even aankijken 'ik..' zichzelf dwingend scheurde hij zijn blik af 'Ik denk dat ik maar beter kan gaan'. Hij deed een stap naar achter en liep richting de hal om zijn jas op te halen.
'Nee, toch?' de trilling in Sabrina's stem maakte duidelijk dat ze bang was om alleen te zijn.
Laatst gewijzigd door Cherry op 17 dec 2008 17:51, 1 keer totaal gewijzigd.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Leuk dat je weer wat geschreven hebt
Ik kan me goed inleven, grappig om Daves gedachten mee te volgen! Ik zou het leuk vinden als je iets meer over de omgeving en bijvoorbeeld de bewegingen van de personen zou vertellen, dan wordt je verhaal ook iets uitgebreider.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!
Ik kan me goed inleven, grappig om Daves gedachten mee te volgen! Ik zou het leuk vinden als je iets meer over de omgeving en bijvoorbeeld de bewegingen van de personen zou vertellen, dan wordt je verhaal ook iets uitgebreider.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!
The quiet scares me cause it screams the truth
Ik zal het proberen! bedankt 
Halverwege draaide hij zich om 'Nou..' hij kwam geïrriteerder over dan dat hij was.
'Ik bedoel, ik wil gewoon niet alleen zijn vanavond' ze sloeg haar armen als een deken om haar lijf.
'Dat weet ik wel' Dave slaakte een diepe zucht en hing zijn jas weer terug aan de kapstok, daarna stapte hij de koude hal uit.
'Als je echt niet wilt blijven mag je echt wel naar hui..' maar halverwege werd ze afgekapt door hem.
'Nee, ik wil best blijven, dat was het niet.. het was gewoon..' hij sloeg zijn ogen neer en sloot de deur van de hal achter zich.
'Het was wat?' ze probeerde zijn blik te vangen door haar hoofd een beetje naar beneden te bewegen.
Dave haalde een glimlach op zijn gezicht 'het is niets, laten we een film kijken'.
Ze knikte verslagen, wetend dat ze er niet meer verder naar mocht vragen.
Ooc: ik ga straks verder of morgen.. moet eten xD
Halverwege draaide hij zich om 'Nou..' hij kwam geïrriteerder over dan dat hij was.
'Ik bedoel, ik wil gewoon niet alleen zijn vanavond' ze sloeg haar armen als een deken om haar lijf.
'Dat weet ik wel' Dave slaakte een diepe zucht en hing zijn jas weer terug aan de kapstok, daarna stapte hij de koude hal uit.
'Als je echt niet wilt blijven mag je echt wel naar hui..' maar halverwege werd ze afgekapt door hem.
'Nee, ik wil best blijven, dat was het niet.. het was gewoon..' hij sloeg zijn ogen neer en sloot de deur van de hal achter zich.
'Het was wat?' ze probeerde zijn blik te vangen door haar hoofd een beetje naar beneden te bewegen.
Dave haalde een glimlach op zijn gezicht 'het is niets, laten we een film kijken'.
Ze knikte verslagen, wetend dat ze er niet meer verder naar mocht vragen.
Ooc: ik ga straks verder of morgen.. moet eten xD
Laatst gewijzigd door Cherry op 18 dec 2008 19:48, 2 keer totaal gewijzigd.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Spannend! Ik ben benieuwd wat Dave wilde zeggen! Je bent een keertje van tijd gewisseld. Verder proberen om niet alleen dialoog te hebben. Succes
The quiet scares me cause it screams the truth
'Ik ben er weer' Sabrina's moeder stapte de keuken in 'Wat ruik ik?'.
Sabrina sprong op van de bank 'hey mam, we hadden een pizza in de oven gehad, maar er was iets mis meegegaan' zegt ze als wijze van groet.
'Oh' was alles wat haar moeder zei, terwijl ze haar jas uittrok. Net voordat ze haar jas op wilde hangen merkte ze Dave op 'goh, ik wist niet dat je er nog was, hallo Dave'.
Dave knikte vriendelijk 'Goedenavond' hij was half overeind gekomen, zijn schoenen lagen naast de bank en zijn haar zat door de war.
Alice (sabrina's moeder) trok een wenkbrauw op en keek een tikje minachtend naar zijn slordige verschijning "wat zouden die in godsnaam hebben uitgespookt". Ze liep de hal in en hing haar jas aan een knaapje.
Toen ze terug kwam in de kamer zat Dave rechtovereind op de bank, zijn veters te strikken. 'Ga er al weer vandoor?' vroeg Alice.
Sabrina keek naar Dave die blijkbaar zwijgend zijn schoenen had aangetrokken 'Ga je weg?'.
Dave keek op 'Euhm, ja, ik dacht zo van..' hij stopte halverwege zijn zin en keek Sabrina aan op de manier van: zal ik het je moeder vertellen?
'Je dacht?' vroeg Alice achterdochtig, ze ging op de bank tegenover hem zitten en bleef hem aan kijken.
'Ik dacht, dat het nu wel eens tijd zou zijn voor mij om naar huis te gaan..' stammelde hij. Alice glimlachte 'Sabrina, ik zou wel wat thee lusten, zou je dat even willen maken?'.
Sabrina knikte en liep de woonkamer uit.
Dave stond op van de bank en liep naar de hal om zijn jas te pakken. Alice merkte toen pas zijn handen op 'Wat is er gebeurd jongen?' vroeg ze bezorgd. Dave kwam met zijn jas in zijn handen de hal uitgelopen 'wat zei u?'.
Alice gebaarde naar zijn handen. 'Oh, het is niets, ik had sab laten schrikken en toen liet ze de pizza vallen, ik wilde hem opvangen maar kreeg de bovenkant op mijn handen en nu zijn ze een beetje verbrand'.
'Je thee, mam' Sabrina zette de thee voor haar moeder neer en bleef toen tegenover Dave staan 'dus je gaat echt?'.
Dave knikte 'ja, sorry, maar het is al laat en ik moet morgen nog werken'.
'Werken?' Sabrina kon zich niet herinneren dat Dave haar verteld had over een baantje.
Hij ritste zijn jas helemaal tot boven aan dicht en trok zijn handschoenen aan 'Ja, ik werk bij Onwijz! een soort van lunch/koffie shop'. Sabrina dacht na, maar ze kende het niet 'zal ik maar even meelopen om je uit te zwaaien' grinnikte ze.
Dave glimlachte 'prima', hij zwaaide even naar Alice 'fijn weekend' toen liep hij voor Sabrina uit naar de deur.
'Bedankt, jij ook en doe de groetten aan je ouders' Alice had het warme kopje met thee tussen haar handen, om ze op te warmen.
'Zal ik doen, doeg' het was koud buiten en zijn adem blies een damp wolkje voor zich uit. Hij voelde de aanwezigheid van Sabrina achter hem, die had nog gezwegen 'aardig van je, dat je me uitzwaait'. Sabrina kwam naast hem staan 'graag gedaan'. Hij haalde zijn fiets uit de kleine schuur en draaide toen om, sabrina spreidde haar armen, vragend om een knuffel. Dave slikte zachtjes, maar gaf haar toen een knuffel. Kon hij maar nooit meer loslaten, dat hij haar gevangen hield in zijn armen. Hij rook haar zoete parfum en voelde zich duizelig worden. Sabrina liet los en zo werd hij ook gedwongen haar los te laten. 'Hoelaat moet je morgen beginnen?' vroeg ze, ze liep met hem mee naar het hek en hield die voor hem open. Dave was even niet in staat om helder na te denken, toen pas drong het tot hem door dat zij hem wat had gevraagd 'Wat zei je?'.
Ze lachtte zachtjes 'ik vroeg hoelaat je moest beginnen morgen?'.
Dave kneep hoopvol in de handvaten van zijn stuur 'hoezo?'.
'Ik ga morgen nog even de stad in, zit het in de stad?' ze keek hem afwachtend aan.
'Euhm, ja.. ik begin om 11 uur, dus je wil langskomen?' hij moest moeite doen zijn stem niet té hoopvol te laten klinken.
'Misschien' ze voegde er een schuin lachje aan toe 'ik moet kerstinkopen doen, 't is niet warm dus misschien dat ik tussendoor nog even wat kom drinken'.
Dave wilde nonchalant overkomen en haalde zijn schouders op 'kijk maar wat je doet' hij stapte op en drukte zijn dynamo aan.
Sabrina deed een stapje achteruit 'dan zie ik je morgen misschien'.
Dave trapte op zijn trappers en fietste haar oprit af, toen de straat uit. Hij hoorde haar nog na schreeuwen, hij stak zijn hand op als teken van groet en toen verdween hij in het donker.
Sabrina sprong op van de bank 'hey mam, we hadden een pizza in de oven gehad, maar er was iets mis meegegaan' zegt ze als wijze van groet.
'Oh' was alles wat haar moeder zei, terwijl ze haar jas uittrok. Net voordat ze haar jas op wilde hangen merkte ze Dave op 'goh, ik wist niet dat je er nog was, hallo Dave'.
Dave knikte vriendelijk 'Goedenavond' hij was half overeind gekomen, zijn schoenen lagen naast de bank en zijn haar zat door de war.
Alice (sabrina's moeder) trok een wenkbrauw op en keek een tikje minachtend naar zijn slordige verschijning "wat zouden die in godsnaam hebben uitgespookt". Ze liep de hal in en hing haar jas aan een knaapje.
Toen ze terug kwam in de kamer zat Dave rechtovereind op de bank, zijn veters te strikken. 'Ga er al weer vandoor?' vroeg Alice.
Sabrina keek naar Dave die blijkbaar zwijgend zijn schoenen had aangetrokken 'Ga je weg?'.
Dave keek op 'Euhm, ja, ik dacht zo van..' hij stopte halverwege zijn zin en keek Sabrina aan op de manier van: zal ik het je moeder vertellen?
'Je dacht?' vroeg Alice achterdochtig, ze ging op de bank tegenover hem zitten en bleef hem aan kijken.
'Ik dacht, dat het nu wel eens tijd zou zijn voor mij om naar huis te gaan..' stammelde hij. Alice glimlachte 'Sabrina, ik zou wel wat thee lusten, zou je dat even willen maken?'.
Sabrina knikte en liep de woonkamer uit.
Dave stond op van de bank en liep naar de hal om zijn jas te pakken. Alice merkte toen pas zijn handen op 'Wat is er gebeurd jongen?' vroeg ze bezorgd. Dave kwam met zijn jas in zijn handen de hal uitgelopen 'wat zei u?'.
Alice gebaarde naar zijn handen. 'Oh, het is niets, ik had sab laten schrikken en toen liet ze de pizza vallen, ik wilde hem opvangen maar kreeg de bovenkant op mijn handen en nu zijn ze een beetje verbrand'.
'Je thee, mam' Sabrina zette de thee voor haar moeder neer en bleef toen tegenover Dave staan 'dus je gaat echt?'.
Dave knikte 'ja, sorry, maar het is al laat en ik moet morgen nog werken'.
'Werken?' Sabrina kon zich niet herinneren dat Dave haar verteld had over een baantje.
Hij ritste zijn jas helemaal tot boven aan dicht en trok zijn handschoenen aan 'Ja, ik werk bij Onwijz! een soort van lunch/koffie shop'. Sabrina dacht na, maar ze kende het niet 'zal ik maar even meelopen om je uit te zwaaien' grinnikte ze.
Dave glimlachte 'prima', hij zwaaide even naar Alice 'fijn weekend' toen liep hij voor Sabrina uit naar de deur.
'Bedankt, jij ook en doe de groetten aan je ouders' Alice had het warme kopje met thee tussen haar handen, om ze op te warmen.
'Zal ik doen, doeg' het was koud buiten en zijn adem blies een damp wolkje voor zich uit. Hij voelde de aanwezigheid van Sabrina achter hem, die had nog gezwegen 'aardig van je, dat je me uitzwaait'. Sabrina kwam naast hem staan 'graag gedaan'. Hij haalde zijn fiets uit de kleine schuur en draaide toen om, sabrina spreidde haar armen, vragend om een knuffel. Dave slikte zachtjes, maar gaf haar toen een knuffel. Kon hij maar nooit meer loslaten, dat hij haar gevangen hield in zijn armen. Hij rook haar zoete parfum en voelde zich duizelig worden. Sabrina liet los en zo werd hij ook gedwongen haar los te laten. 'Hoelaat moet je morgen beginnen?' vroeg ze, ze liep met hem mee naar het hek en hield die voor hem open. Dave was even niet in staat om helder na te denken, toen pas drong het tot hem door dat zij hem wat had gevraagd 'Wat zei je?'.
Ze lachtte zachtjes 'ik vroeg hoelaat je moest beginnen morgen?'.
Dave kneep hoopvol in de handvaten van zijn stuur 'hoezo?'.
'Ik ga morgen nog even de stad in, zit het in de stad?' ze keek hem afwachtend aan.
'Euhm, ja.. ik begin om 11 uur, dus je wil langskomen?' hij moest moeite doen zijn stem niet té hoopvol te laten klinken.
'Misschien' ze voegde er een schuin lachje aan toe 'ik moet kerstinkopen doen, 't is niet warm dus misschien dat ik tussendoor nog even wat kom drinken'.
Dave wilde nonchalant overkomen en haalde zijn schouders op 'kijk maar wat je doet' hij stapte op en drukte zijn dynamo aan.
Sabrina deed een stapje achteruit 'dan zie ik je morgen misschien'.
Dave trapte op zijn trappers en fietste haar oprit af, toen de straat uit. Hij hoorde haar nog na schreeuwen, hij stak zijn hand op als teken van groet en toen verdween hij in het donker.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Toen Dave in bed lag begonnen zijn gedachten weer aan hem te knagen.
"Waarom? ik kan het haar niet vertellen, ze heeft het nu al lastig genoeg met Bryan.. Maar ben ik wel echt verliefd?" Dave dacht na.. "wat voor kleur ogen heeft ze?" dat zou een trucje zijn geweest om er achter te komen, maar hij wist het antwoord "Blauw met een tikje groen en goud". Hij balde zijn vuisten en kneep zo hard dat zijn knokkels wit weren, hij wilde zichzelf vervloeken, waarom werd hij nou verliefd op zijn beste vriendin?
Hoelang kende ze elkaar al? Nu al bijna 3 en een half jaar. Waarom werd hij uitgerekend nú verliefd? "Het zullen de hormonen wel zijn" kwaad rolde hij zich op zijn zij.
"Waarom? ik kan het haar niet vertellen, ze heeft het nu al lastig genoeg met Bryan.. Maar ben ik wel echt verliefd?" Dave dacht na.. "wat voor kleur ogen heeft ze?" dat zou een trucje zijn geweest om er achter te komen, maar hij wist het antwoord "Blauw met een tikje groen en goud". Hij balde zijn vuisten en kneep zo hard dat zijn knokkels wit weren, hij wilde zichzelf vervloeken, waarom werd hij nou verliefd op zijn beste vriendin?
Hoelang kende ze elkaar al? Nu al bijna 3 en een half jaar. Waarom werd hij uitgerekend nú verliefd? "Het zullen de hormonen wel zijn" kwaad rolde hij zich op zijn zij.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
5 uur en twee asprine's later, was het zijn telefoon die hem wekte. Hij maaide met zijn arm de helft van de spullen van zijn nachtkastje voordat hij zijn mobiel te pakken had. 'Ja?..' antwoorde hij chagrijnig 'Wat?.. hoelaat is het dan?' hij sprong half uit bed en keek naar de wekker 'jezus man, ik hoef pas met 2 uur te werken, moet je me daarvoor wakker bellen? hoezo amanda is ziek?.. ik? kan iemand anders dan niet invallen?.. ja ja.. ik kom er zo aan' kwaad drukte hij zijn telefoon uit. Het was nog maar kwart voor negen, hij hoefde nooit zo vroeg te beginnen. Nors stapte hij uit bed, kleedde zich verder uit en stapte de badkamer in. 'Oh.. goedemorgen liefje..' zijn moeder zat op de wc een krant te lezen. 'Mam!..' schreeuwde hij geschrokken, terwijl hij zijn geslachtsdeel probeerde te bedekken. 'Ik ben bijna klaar.. wat ben je trouwens vroeg, je hoefde toch pas om 11 uur te beginnen?'. 'Andere keer oke?' en hij rende de badkamer uit. Zijn moeder haalde haar schouders op en spoelde toen de wc door 'Hij is vrij, liefje..'.
Dave keek om zijn slaapkamer deur om te checken of het dit keer wél veilig was en trippelde toen de badkamer in. De hete stoom wolken rezen de lucht in en al gauw was de spiegel beslagen. Het warme water sijpelde langs zijn ellebogen, neus en kin.
Hij tilde zijn hoofd op en kneep zijn ogen dicht, die verdomde koppijn kwam om 3 uur vannacht opspelen en is sindsdien ook niet meer weggetrokken, maar nu werd de pijn wat minder. Natuurlijk wist hij wel wat de oorzaak was, hij lag gewoon te veel te piekeren over van alles en nog wat, maar zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Het was niet de eerste keer dat hij koppijn kreeg van piekeren. Nu moest hij zich alleen concentreren op zijn werk, hij pakte een fles adidas showergel en begon zich ruw in te smeren. Lekker was dat, wilde hij indruk maken op Sabrina, was hij chagrijnig. "dit gaat een te gekke dag worden " dacht hij sarcastisch.
Dave keek om zijn slaapkamer deur om te checken of het dit keer wél veilig was en trippelde toen de badkamer in. De hete stoom wolken rezen de lucht in en al gauw was de spiegel beslagen. Het warme water sijpelde langs zijn ellebogen, neus en kin.
Hij tilde zijn hoofd op en kneep zijn ogen dicht, die verdomde koppijn kwam om 3 uur vannacht opspelen en is sindsdien ook niet meer weggetrokken, maar nu werd de pijn wat minder. Natuurlijk wist hij wel wat de oorzaak was, hij lag gewoon te veel te piekeren over van alles en nog wat, maar zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Het was niet de eerste keer dat hij koppijn kreeg van piekeren. Nu moest hij zich alleen concentreren op zijn werk, hij pakte een fles adidas showergel en begon zich ruw in te smeren. Lekker was dat, wilde hij indruk maken op Sabrina, was hij chagrijnig. "dit gaat een te gekke dag worden " dacht hij sarcastisch.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Heey Cherry,
heb net even heel het verhaal in één ruk uitgelezen, ik vind het een mooi en boeiend verhaal. Het leest vlot weg en het onderwerp is ook pakkend. De beste vriend die verliefd wordt en de problemen die daarbij komen kijken zijn heel herkenbaar.
Ik hoop dat je snel een volgend stukje post
heb net even heel het verhaal in één ruk uitgelezen, ik vind het een mooi en boeiend verhaal. Het leest vlot weg en het onderwerp is ook pakkend. De beste vriend die verliefd wordt en de problemen die daarbij komen kijken zijn heel herkenbaar.
Ik hoop dat je snel een volgend stukje post
I found the key to life. The lock was broken.
Dank je RedRose! =:)
Hij trapte hard op zijn trappers in de hoop zo sneller op zijn werk te zijn, wat uiteindelijk toch wel effect had. Het negatieve was dan weer dat hij nu enorme zweetplekken onder zijn oksels had en een badhairday had gekregen van de harde tegenwind. Hij zette zijn fiets tegen de muur en keek naar zijn reflexie in het raam "wauw, wat ben jij een hunk" dacht hij nors. Toen hij daadwerkelijk door het raam keek zag hij zijn baas vrolijk en geamusseert naar hem zwaaien. Hij wilde zich voor zijn hoofd slaan. Z'n baas zou nu in ieder geval niet denken dat hij ijdel was, met dat gestaar naar zichzelf.
Hij gooide zijn tas over zijn schouder en liep naar binnen.
'Goedemorgen, knappe jongen' grinnikte zijn baas die een theekopje stond af te drogen.
'ha-ha.. echt je zou cabaretier moeten worden met die humor van je' bromde Dave en glipte langs hem heen de keuken in.
'Zo hé.. iemand hier heeft een slecht humeur vandaag' Bertus kwam in de deuropening staan en sloeg de theedoek over zijn schouder.
Dave trok zijn trui over zijn hoofd uit en wierp een gemaakte glimlach naar Bertus.
'Mijn god, is het echt zo erg?' hij keek zijn werknemer verbaasd aan.
Dave worstelde zich in zijn werk t-shirt 'Ja het is zo erg, nog meer vragen?' hij verhief zijn stem.
'Dave, doe eens rustig, wat is er nou man?!'.
Dave deed zijn sloof om, iets te strak, waardoor hij hem gefrustreerd weer losknoopte om hem opnieuw om te doen 'niets..het is..' aangezien zijn poging tot het vastknopen mislukte, gooide hij hem op het aanrecht. Bertus liep naar het aanrecht, pakte de sloof op en reikte hem weer aan Dave 'vertel en kalmeer' zei hij rustig.
Dave keek hem zuchtend aan en nam toen zijn sloof aan 'het gaat om een meisje..' nors knoopte hij opnieuw zijn sloof om.
'Aha..' blijkbaar was er nu bij Bertus zelf een lampje gaan branden 'en wat is daar mee?'.
Net toen Dave wilde vertellen riep iemand vanuit de winkel 'ik vertel het zo wel..'.
Er stond een oudere vrouw chagrijnig met geld op de toonbank te tikken 'ik sta al een kwartier te wachten..' ze gooide het geld nu op de toonbank 'ik kom mijn koffie afrekenen!'. Dave keek haar geschrokken aan 'mijn excusses, ik wi..'
'ooh spaar me die praatjes..' riep ze kwaad, daarna draaide ze zich om en liep naar de deur 'en laat het wisselgeld maar zitten!' de deur viel met een klap dicht.
Dave stond haar verbijsterd na te kijken "nouja..".
Hij trapte hard op zijn trappers in de hoop zo sneller op zijn werk te zijn, wat uiteindelijk toch wel effect had. Het negatieve was dan weer dat hij nu enorme zweetplekken onder zijn oksels had en een badhairday had gekregen van de harde tegenwind. Hij zette zijn fiets tegen de muur en keek naar zijn reflexie in het raam "wauw, wat ben jij een hunk" dacht hij nors. Toen hij daadwerkelijk door het raam keek zag hij zijn baas vrolijk en geamusseert naar hem zwaaien. Hij wilde zich voor zijn hoofd slaan. Z'n baas zou nu in ieder geval niet denken dat hij ijdel was, met dat gestaar naar zichzelf.
Hij gooide zijn tas over zijn schouder en liep naar binnen.
'Goedemorgen, knappe jongen' grinnikte zijn baas die een theekopje stond af te drogen.
'ha-ha.. echt je zou cabaretier moeten worden met die humor van je' bromde Dave en glipte langs hem heen de keuken in.
'Zo hé.. iemand hier heeft een slecht humeur vandaag' Bertus kwam in de deuropening staan en sloeg de theedoek over zijn schouder.
Dave trok zijn trui over zijn hoofd uit en wierp een gemaakte glimlach naar Bertus.
'Mijn god, is het echt zo erg?' hij keek zijn werknemer verbaasd aan.
Dave worstelde zich in zijn werk t-shirt 'Ja het is zo erg, nog meer vragen?' hij verhief zijn stem.
'Dave, doe eens rustig, wat is er nou man?!'.
Dave deed zijn sloof om, iets te strak, waardoor hij hem gefrustreerd weer losknoopte om hem opnieuw om te doen 'niets..het is..' aangezien zijn poging tot het vastknopen mislukte, gooide hij hem op het aanrecht. Bertus liep naar het aanrecht, pakte de sloof op en reikte hem weer aan Dave 'vertel en kalmeer' zei hij rustig.
Dave keek hem zuchtend aan en nam toen zijn sloof aan 'het gaat om een meisje..' nors knoopte hij opnieuw zijn sloof om.
'Aha..' blijkbaar was er nu bij Bertus zelf een lampje gaan branden 'en wat is daar mee?'.
Net toen Dave wilde vertellen riep iemand vanuit de winkel 'ik vertel het zo wel..'.
Er stond een oudere vrouw chagrijnig met geld op de toonbank te tikken 'ik sta al een kwartier te wachten..' ze gooide het geld nu op de toonbank 'ik kom mijn koffie afrekenen!'. Dave keek haar geschrokken aan 'mijn excusses, ik wi..'
'ooh spaar me die praatjes..' riep ze kwaad, daarna draaide ze zich om en liep naar de deur 'en laat het wisselgeld maar zitten!' de deur viel met een klap dicht.
Dave stond haar verbijsterd na te kijken "nouja..".
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Rond een uur of twaalf werd het wat drukker in de zaak, vooral nu Miranda ziek was. Dave probeerde zo snel mogelijk iedereen te helpen, meer dan dat kon hij gewoon niet. 'Kan ik uw bestelling opnemen?' hij stond naast een tafel met een notitieblokje in zijn ene en een pen in zijn andere hand. De man aan de tafel keek hem glimlachend aan 'Doe mij maar een cappuccino en een saucijenbroodje'. 'Anders nog iets?' zijn pen kraste over het witte vel.
'Nee, dat was het'.
Dave knikte 'ik kom het zo brengen' hij noteerde de tafelnummer en liep terug naar de keuken om de bestelling klaar te maken.
'Lukt het allemaal nog?' riep Bertus vanuit de keuken over het geluid van de sissende pannen heen. Dave strooide te veel cacao poeder over de cappuccino 'ja!' hij nam het dienblad op en liep weer terug naar de tafel.
Op dat moment ging de deur open, net toen hij het kopje neer had gezet en de klant een blik waardig had gegunt, keek hij recht in de stralende ogen van Sabrina. "ze is er.." meer dan dat kon hij op dat moment niet denken. De vlinders kronkelden door elk mogelijk denkbare plek van zijn lichaam. Ze liep zwaaiend naar hem toe 'hey Dave'. Dave probeerde zichzelf een gemakkelijke houding te geven 'hey..'. Omdat er verder niet echt gepraat werd besloot Sabrina maar naar een tafel te wijzen 'ik ga daar even zitten'.
Dave knikte 'goed, ik kom zo bij je' hij draaide zich om en liep naar de keuken, zwaaide de deur open en staarde naar de grond.
'Dave? gaat het goed? man je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien' Bertus verscheen voor hem met alweer de theedoek over zijn schouder.
Dave knikte langzaam 'Ja.. euh.. ja' hij schudde zichzelf wakker uit zijn stand-by stand en keek Bertus aan, daarna volgde zijn glimlach 'het gaat prima! Het gaat heel goed.. het gaat super' de verliefde zucht die volgde was meer dan duidelijk.
Nog voordat Bertus daar een "grappige" opmerking kon geven was Dave alweer door de klapdeuren verdwenen.
'kan ik je bestelling opnemen?' hij stond wat onhandig naast haar tafeltje.
Sabrina sloeg het menu boekje dicht en keek hem lachend aan 'Doe mij maar een iced tea en een italiaanse bol hawaii'.
'uit de oven neem ik aan?' Dave was druk aan het schrijven.
Sabrina knikte 'man, je krijgt wel honger van al dat winkelen' grinnikte ze.
'Heb je al veel kunnen vinden?' vroeg hij, aangezien hij geen idee had wat hij verder kon zeggen.
'Ja, ik moet alleen nog een jurk, voor het kerstgala' ze frunnikte wat aan het touwtje van de menukaart.
'Och ja, het kerstgala, dat is volgende week vrijdag al toch?' Dave was het helemaal vergeten, maar wat wil je dan ook met een persoon die 24/7 door je hoofd spookt, dat geeft geen ruimte meer voor andere dingen.
'Ja klopt! je bent het plan niet vergeten toch?' vroeg ze hem achterdochtig.
Hij schudde zijn hoofd 'Nee, maar we hebben je andere slachtoffer nog niet gevonden, of toch?'.
Ze schudde ook haar hoofd 'nee, dat klopt.. maar die vinden we vast nog wel!' ze keek er een beetje duivelsachtig bij.
Dave zag een rij bij de toonbank staan 'oh.. ik moet even klanten helpen, ik kom zo je bestelling brengen' met een klein drafje rende hij naar de toonbank 'Wie was er dan?'.
De mensen hoorden gelukkig een beetje bij elkaar, waardoor het afrekenen een stuk sneller ging. Daarna pakte hij een lipton ice glas die hij nog eens extra oppoetste, wat ijsklontjes en een citroentje en voor de finishing touch ook nog een leuk roze stampertje. Roze was haar lievelingskleur wist hij. "Dave, doe normaal.. je lijkt wel een stalker" sprak hij zichzelf streng toe. Dat deed hij wel vaker, omdat hij de enige was die zichzelf kon overtuigen van bepaalde dingen. Hij schonk wat iced-tea in en bracht het naar haar tafel 'uw iced-tea' hij zette het voor haar neus neer 'je broodje komt er zo aan'.
Sabrina keek hem verwonderd aan 'dat doe je snel'.
Dave grinnikte en klemde het dienblad voor zijn borst 'ik denk dat mijn baas het er niet mee eens zou zijn als ik niet snel zou werken, je weet hoe die mensen zijn'.
Ze knikte en nap een klein slokje van haar drinken 'weetje wat ik zat te denken?'.
'Hmm?' een soort van aansporing van Dave om er achter te komen.
'Zullen we samen naar een jurk voor mij kijken? dan kan ik je helpen met een stropdas voor je pak, daar had je het gister nog over' het klonk nuchter, maar ze moest eens weten hoeveel ideeën er door Dave's hoofd spookten.
'Ja, leuk,.. maar ik ben pas rond 5 uur vrij'.
'Er is kerstmarkt vanavond, wat dus betekent dat de winkels langer open zijn..' stelde ze voor.
'Echt? nou, dan is dat in ieder geval een deal!' knikte Dave met enige glinstering in zijn ogen. Hij liep weer terug naar de toonbank en zuchte verliefd, wat was zijn leven toch geweldig!
'Nee, dat was het'.
Dave knikte 'ik kom het zo brengen' hij noteerde de tafelnummer en liep terug naar de keuken om de bestelling klaar te maken.
'Lukt het allemaal nog?' riep Bertus vanuit de keuken over het geluid van de sissende pannen heen. Dave strooide te veel cacao poeder over de cappuccino 'ja!' hij nam het dienblad op en liep weer terug naar de tafel.
Op dat moment ging de deur open, net toen hij het kopje neer had gezet en de klant een blik waardig had gegunt, keek hij recht in de stralende ogen van Sabrina. "ze is er.." meer dan dat kon hij op dat moment niet denken. De vlinders kronkelden door elk mogelijk denkbare plek van zijn lichaam. Ze liep zwaaiend naar hem toe 'hey Dave'. Dave probeerde zichzelf een gemakkelijke houding te geven 'hey..'. Omdat er verder niet echt gepraat werd besloot Sabrina maar naar een tafel te wijzen 'ik ga daar even zitten'.
Dave knikte 'goed, ik kom zo bij je' hij draaide zich om en liep naar de keuken, zwaaide de deur open en staarde naar de grond.
'Dave? gaat het goed? man je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien' Bertus verscheen voor hem met alweer de theedoek over zijn schouder.
Dave knikte langzaam 'Ja.. euh.. ja' hij schudde zichzelf wakker uit zijn stand-by stand en keek Bertus aan, daarna volgde zijn glimlach 'het gaat prima! Het gaat heel goed.. het gaat super' de verliefde zucht die volgde was meer dan duidelijk.
Nog voordat Bertus daar een "grappige" opmerking kon geven was Dave alweer door de klapdeuren verdwenen.
'kan ik je bestelling opnemen?' hij stond wat onhandig naast haar tafeltje.
Sabrina sloeg het menu boekje dicht en keek hem lachend aan 'Doe mij maar een iced tea en een italiaanse bol hawaii'.
'uit de oven neem ik aan?' Dave was druk aan het schrijven.
Sabrina knikte 'man, je krijgt wel honger van al dat winkelen' grinnikte ze.
'Heb je al veel kunnen vinden?' vroeg hij, aangezien hij geen idee had wat hij verder kon zeggen.
'Ja, ik moet alleen nog een jurk, voor het kerstgala' ze frunnikte wat aan het touwtje van de menukaart.
'Och ja, het kerstgala, dat is volgende week vrijdag al toch?' Dave was het helemaal vergeten, maar wat wil je dan ook met een persoon die 24/7 door je hoofd spookt, dat geeft geen ruimte meer voor andere dingen.
'Ja klopt! je bent het plan niet vergeten toch?' vroeg ze hem achterdochtig.
Hij schudde zijn hoofd 'Nee, maar we hebben je andere slachtoffer nog niet gevonden, of toch?'.
Ze schudde ook haar hoofd 'nee, dat klopt.. maar die vinden we vast nog wel!' ze keek er een beetje duivelsachtig bij.
Dave zag een rij bij de toonbank staan 'oh.. ik moet even klanten helpen, ik kom zo je bestelling brengen' met een klein drafje rende hij naar de toonbank 'Wie was er dan?'.
De mensen hoorden gelukkig een beetje bij elkaar, waardoor het afrekenen een stuk sneller ging. Daarna pakte hij een lipton ice glas die hij nog eens extra oppoetste, wat ijsklontjes en een citroentje en voor de finishing touch ook nog een leuk roze stampertje. Roze was haar lievelingskleur wist hij. "Dave, doe normaal.. je lijkt wel een stalker" sprak hij zichzelf streng toe. Dat deed hij wel vaker, omdat hij de enige was die zichzelf kon overtuigen van bepaalde dingen. Hij schonk wat iced-tea in en bracht het naar haar tafel 'uw iced-tea' hij zette het voor haar neus neer 'je broodje komt er zo aan'.
Sabrina keek hem verwonderd aan 'dat doe je snel'.
Dave grinnikte en klemde het dienblad voor zijn borst 'ik denk dat mijn baas het er niet mee eens zou zijn als ik niet snel zou werken, je weet hoe die mensen zijn'.
Ze knikte en nap een klein slokje van haar drinken 'weetje wat ik zat te denken?'.
'Hmm?' een soort van aansporing van Dave om er achter te komen.
'Zullen we samen naar een jurk voor mij kijken? dan kan ik je helpen met een stropdas voor je pak, daar had je het gister nog over' het klonk nuchter, maar ze moest eens weten hoeveel ideeën er door Dave's hoofd spookten.
'Ja, leuk,.. maar ik ben pas rond 5 uur vrij'.
'Er is kerstmarkt vanavond, wat dus betekent dat de winkels langer open zijn..' stelde ze voor.
'Echt? nou, dan is dat in ieder geval een deal!' knikte Dave met enige glinstering in zijn ogen. Hij liep weer terug naar de toonbank en zuchte verliefd, wat was zijn leven toch geweldig!
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Zijn ogen staarden aansporend naar de wijzers van de klok "schiet op, schiet op!!".
Bertus zwaaide met zijn hand voor Dave's ogen 'Joehoe.. zeg, wordt es wakker'.
Dave schudde zijn hoofd 'oh, sorry, ik was even ergens anders met mijn gedachten' hij ging weer recht opstaan en keek naar de haast verlaten lunchroom.
'Ja, dat had ik ook wel door hoor..' Bertus draaide zich om en pakte twee glazen 'wil je wat drinken?' voor de gein hield hij een fles irish wishkey in zijn hand. Dave grinnikte en schudde zijn hoofd 'joh.. colaatje is ook goed hoor haha'.
Het was inmiddels half 5 en Dave kon haast niet wachten, onrustig stond hij maar wat te doen achter de toonbank in de hoop zo de tijd te verdrijven.
'Gozer, wat sta je nou te doen?' Bertus duwde Dave ruw opzij.
Dave had staan dromen en ondertussen de hendel van de tap omlaag gedrukt, waardoor de hele bar overliep. 'ooh, shit.. sorry Bertus, ik ruim het al op!' hij haastte zich naar de keuken om een emmer met sop te halen. Hij kon het niet helpen, nu Sabrina weg was stond een soort Gtst filmpje zich telkens in zijn hoofd af te draaien. Hoe hij haar bijvoorbeeld heldhaftig beschermde tegen een tasjes dief, waarna een heerlijke beloning gegeven zou worden. Weer werd hij ruw gestoort door het hete water dat over zijn handen stroomde 'Ahhh.. shit, shit shit!!' hij sprong met een pijnlijk gezicht door de keuken en probeerde het toen te verkoelen met lauw water. Bertus stormde de keuken in 'wat is er?!' hij trof Dave bij de wasbak met zijn handen onder de kraan 'wat heb je nou weer gedaan?'.
'Niets..' stribbelde Dave tegen 'Ik heb alleen wat warm water over mijn handen heen gekregen'. Bertus draaide de kraan dicht en pakte een handdoek 'ik denk dat het beter is dat je zo gaat' hij bekeek de rood geworden handen van Dave. Waardoor ze rood waren was nu niet meer duidelijk, het had ook van het koude water kunnen komen.
'Meen je dat?' vol verwachting keek hij zijn baas aan, trok zijn handen terug en nam de handdoek aan. 'Ja, het is toch niet zo druk en misschien dat je beter met die meid van je wat kan doen, want je hebt het nodig'.
'Hoezo?' Dave had zelf niet door dat alles wat fout ging,door haar kwam.
'Er gaat wel veel fout Dave, enig idee waar dat door komt?' er verscheen een grijns op Bertus' gezicht. Bij Dave ging er een lampje branden 'oh nee..' wederom wilde hij zichzelf vervloeken. Het werd niet minder, in plaats daarvan werd hij alleen maar gekker op haar en hij moest nog de hele avond met haar doorbrengen.
'Ik zou me omkleden als ik jou was..' bertus snoof even '.. en een douche zou ook goed zijn denk ik zo'. Dave maakte zijn sloof los en trok zijn trui aan 'Bertus, je bent de beste!'.
Zijn baas keek hem zelfvoldaan aan 'bedankt knul, dat doet me goed om te horen.. nou, sta daar niet zo..'. Dave keek zijn baas dankbaar aan en snelde de zaak uit, sprong op zijn fiets en scheurde naar huis. "Sabrina, je moest eens weten.."
Bertus zwaaide met zijn hand voor Dave's ogen 'Joehoe.. zeg, wordt es wakker'.
Dave schudde zijn hoofd 'oh, sorry, ik was even ergens anders met mijn gedachten' hij ging weer recht opstaan en keek naar de haast verlaten lunchroom.
'Ja, dat had ik ook wel door hoor..' Bertus draaide zich om en pakte twee glazen 'wil je wat drinken?' voor de gein hield hij een fles irish wishkey in zijn hand. Dave grinnikte en schudde zijn hoofd 'joh.. colaatje is ook goed hoor haha'.
Het was inmiddels half 5 en Dave kon haast niet wachten, onrustig stond hij maar wat te doen achter de toonbank in de hoop zo de tijd te verdrijven.
'Gozer, wat sta je nou te doen?' Bertus duwde Dave ruw opzij.
Dave had staan dromen en ondertussen de hendel van de tap omlaag gedrukt, waardoor de hele bar overliep. 'ooh, shit.. sorry Bertus, ik ruim het al op!' hij haastte zich naar de keuken om een emmer met sop te halen. Hij kon het niet helpen, nu Sabrina weg was stond een soort Gtst filmpje zich telkens in zijn hoofd af te draaien. Hoe hij haar bijvoorbeeld heldhaftig beschermde tegen een tasjes dief, waarna een heerlijke beloning gegeven zou worden. Weer werd hij ruw gestoort door het hete water dat over zijn handen stroomde 'Ahhh.. shit, shit shit!!' hij sprong met een pijnlijk gezicht door de keuken en probeerde het toen te verkoelen met lauw water. Bertus stormde de keuken in 'wat is er?!' hij trof Dave bij de wasbak met zijn handen onder de kraan 'wat heb je nou weer gedaan?'.
'Niets..' stribbelde Dave tegen 'Ik heb alleen wat warm water over mijn handen heen gekregen'. Bertus draaide de kraan dicht en pakte een handdoek 'ik denk dat het beter is dat je zo gaat' hij bekeek de rood geworden handen van Dave. Waardoor ze rood waren was nu niet meer duidelijk, het had ook van het koude water kunnen komen.
'Meen je dat?' vol verwachting keek hij zijn baas aan, trok zijn handen terug en nam de handdoek aan. 'Ja, het is toch niet zo druk en misschien dat je beter met die meid van je wat kan doen, want je hebt het nodig'.
'Hoezo?' Dave had zelf niet door dat alles wat fout ging,door haar kwam.
'Er gaat wel veel fout Dave, enig idee waar dat door komt?' er verscheen een grijns op Bertus' gezicht. Bij Dave ging er een lampje branden 'oh nee..' wederom wilde hij zichzelf vervloeken. Het werd niet minder, in plaats daarvan werd hij alleen maar gekker op haar en hij moest nog de hele avond met haar doorbrengen.
'Ik zou me omkleden als ik jou was..' bertus snoof even '.. en een douche zou ook goed zijn denk ik zo'. Dave maakte zijn sloof los en trok zijn trui aan 'Bertus, je bent de beste!'.
Zijn baas keek hem zelfvoldaan aan 'bedankt knul, dat doet me goed om te horen.. nou, sta daar niet zo..'. Dave keek zijn baas dankbaar aan en snelde de zaak uit, sprong op zijn fiets en scheurde naar huis. "Sabrina, je moest eens weten.."
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Je schrijft goed! Dit zijn echt hele erge cliché liefdesverhalen, maar het blijft leuk en jij bent er een meester in!
Ik wacht hoopvol op je volgende stukje.
Ik wacht hoopvol op je volgende stukje.
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Daar ben ik weer!
Het verhaal is nog steeds leuk en vlot om te lezen, de situaties zijn herkenbaar. Cliché, maar herkenbaar. Ik kan niet wachten tot er eindelijk wat "actie" komt of wat subtiele hints
Hoop dat je heel snel meer post ^^
Het verhaal is nog steeds leuk en vlot om te lezen, de situaties zijn herkenbaar. Cliché, maar herkenbaar. Ik kan niet wachten tot er eindelijk wat "actie" komt of wat subtiele hints
Hoop dat je heel snel meer post ^^
I found the key to life. The lock was broken.
'Nu al thuis?' zijn moeder stond in een pan te roeren, de keuken rook naar nasi.
Hij trok de deur achter zich dicht 'ja' verzuchte hij. Met een ruk draaide ze zich om 'je bent toch niet ontslagen?' .Hij zweeg en hing zijn jas over de stoel.
'Zeg!' dreigend hield ze de pollepel in zijn richting. Er zaten een paar oranje vlekken in haar roze kookschort en een aantal losse plukken haar gaven haar een jongere uitstraling.
Dave schrok op 'ooh.. nee, ik mocht eerder weg, dat is alles'.
'Liefje, gaat alles wel goed met je?' ze legde de pollepel op het aanrecht en kwam voor hem staan 'ik merk dat je de laatste tijd heel ergens anders bent met je gedachten'.
'Het is niets mam, echt niet' hij zag haar bezorgde blik 'ik ga even douchen, het eten ruikt heerlijk trouwens' geruststellend gaf hij haar een kusje op haar wang.
Glimlachend sloeg hij zijn tas om zijn schouder. In de hal keek hij op zijn horloge "17:58", waarna hij met twee treden tegelijk de trap op rende.
Zijn tas belande met een zachte plof op zijn bed en hij begon zich haastig uit te kleden, stapte de badkamer in en nam vele soorten shampoo en body gel uit de kast. Hij moest goed ruiken, vooral voor haar. 'Back off loneliness and hello tenderness.. i've been waiting for your call, so long' galmde het door de badkamer. Hij gooide bijna een hele fles shampoo in zijn haar en ging verder met het refrein 'And i said, when you're loving me, i'm loving you.. And i love your prowess and the things that you do..' zijn stem sloeg een paar keer over, maar voor de rest waren er geen valse noten te bekennen.
Na de derde fles shampoo besloot hij maar onder de douche vandaan te stappen, zijn vingers waren gerimpeld door de grote hoeveelheid water en zijn schouders en armen waren rood geworden door de hitte ervan. Rillend trok hij een groene badhanddoek van de stapel en sloeg die om 'Could you be mine.. ooohooo'. Het is geen bestaand nummer, maar dat is wat hij op dat moment voelde. 'Only if you come downstairs to eat your diner!!' hoort hij zijn moeder zingen op de gang. 'Maam!' zijn stem slaat over, gelukkig kon zij niet zien hoe zijn wangen verkleurden. 'Als je 't maar weet, liefje' grinnikte ze, daarna liep ze de trap af. Hij glipte de badkamer uit, naar zijn kamer en trok meteen een boxershort uit zijn kast. Nieuwsgierig keek hij op zijn mobiel, of ze misschien nog iets ge-sms’t had. Niets. Beteuterd trok hij zijn boxershort aan, deed wat Axe op en wat aftershave. "Wat ga ik aantrekken?" hij snuffelde door zijn kast 'Waar is nou die baggy broek?'. Er lag een donkerblauwe trui in de kast, daaronder een lichte spijkerbroek. Hij greep naar de broek en kreeg toen de rest van de lading wat daar nog boven op lag over zich heen 'Aahh' hij trapte de kleding aan de kant 'dat ruim ik morgen wel op'. Daarna liet hij zijn oog vallen op een witte blouse en een zwarte sweater.
'Kom je nog?' riep zijn moeder naar boven. 'jahaaa!' hij probeerde zijn broek aan te trekken, maar struikelde over de kleding en viel voorover op de grond. Chagrijnig krabbelde hij overeind, waarna hij de broek omhoog trok en dicht deed. Daarna volgden zijn blouse en sweater. Tevreden keek hij in de spiegel, hij liet zijn hand door zijn haar gaan in de hoop dat het een beetje in model kwam 'dat komt straks wel, eerst mam even laten schrikken'. Hij snelde de trap af en ging aan tafel. 'Wat zie jij er uit..' zijn moeder keek hem verrukt aan 'moet jij nog weg ofzo?'. Er verscheen een grijns op zijn gezicht 'Misschien wel..'
Hij trok de deur achter zich dicht 'ja' verzuchte hij. Met een ruk draaide ze zich om 'je bent toch niet ontslagen?' .Hij zweeg en hing zijn jas over de stoel.
'Zeg!' dreigend hield ze de pollepel in zijn richting. Er zaten een paar oranje vlekken in haar roze kookschort en een aantal losse plukken haar gaven haar een jongere uitstraling.
Dave schrok op 'ooh.. nee, ik mocht eerder weg, dat is alles'.
'Liefje, gaat alles wel goed met je?' ze legde de pollepel op het aanrecht en kwam voor hem staan 'ik merk dat je de laatste tijd heel ergens anders bent met je gedachten'.
'Het is niets mam, echt niet' hij zag haar bezorgde blik 'ik ga even douchen, het eten ruikt heerlijk trouwens' geruststellend gaf hij haar een kusje op haar wang.
Glimlachend sloeg hij zijn tas om zijn schouder. In de hal keek hij op zijn horloge "17:58", waarna hij met twee treden tegelijk de trap op rende.
Zijn tas belande met een zachte plof op zijn bed en hij begon zich haastig uit te kleden, stapte de badkamer in en nam vele soorten shampoo en body gel uit de kast. Hij moest goed ruiken, vooral voor haar. 'Back off loneliness and hello tenderness.. i've been waiting for your call, so long' galmde het door de badkamer. Hij gooide bijna een hele fles shampoo in zijn haar en ging verder met het refrein 'And i said, when you're loving me, i'm loving you.. And i love your prowess and the things that you do..' zijn stem sloeg een paar keer over, maar voor de rest waren er geen valse noten te bekennen.
Na de derde fles shampoo besloot hij maar onder de douche vandaan te stappen, zijn vingers waren gerimpeld door de grote hoeveelheid water en zijn schouders en armen waren rood geworden door de hitte ervan. Rillend trok hij een groene badhanddoek van de stapel en sloeg die om 'Could you be mine.. ooohooo'. Het is geen bestaand nummer, maar dat is wat hij op dat moment voelde. 'Only if you come downstairs to eat your diner!!' hoort hij zijn moeder zingen op de gang. 'Maam!' zijn stem slaat over, gelukkig kon zij niet zien hoe zijn wangen verkleurden. 'Als je 't maar weet, liefje' grinnikte ze, daarna liep ze de trap af. Hij glipte de badkamer uit, naar zijn kamer en trok meteen een boxershort uit zijn kast. Nieuwsgierig keek hij op zijn mobiel, of ze misschien nog iets ge-sms’t had. Niets. Beteuterd trok hij zijn boxershort aan, deed wat Axe op en wat aftershave. "Wat ga ik aantrekken?" hij snuffelde door zijn kast 'Waar is nou die baggy broek?'. Er lag een donkerblauwe trui in de kast, daaronder een lichte spijkerbroek. Hij greep naar de broek en kreeg toen de rest van de lading wat daar nog boven op lag over zich heen 'Aahh' hij trapte de kleding aan de kant 'dat ruim ik morgen wel op'. Daarna liet hij zijn oog vallen op een witte blouse en een zwarte sweater.
'Kom je nog?' riep zijn moeder naar boven. 'jahaaa!' hij probeerde zijn broek aan te trekken, maar struikelde over de kleding en viel voorover op de grond. Chagrijnig krabbelde hij overeind, waarna hij de broek omhoog trok en dicht deed. Daarna volgden zijn blouse en sweater. Tevreden keek hij in de spiegel, hij liet zijn hand door zijn haar gaan in de hoop dat het een beetje in model kwam 'dat komt straks wel, eerst mam even laten schrikken'. Hij snelde de trap af en ging aan tafel. 'Wat zie jij er uit..' zijn moeder keek hem verrukt aan 'moet jij nog weg ofzo?'. Er verscheen een grijns op zijn gezicht 'Misschien wel..'
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Vanaf het moment dat zijn moeder de eerste portie nasi had opgeschept, had ze niet meer kunnen stoppen met vragen. Dat begon behoorlijk te irriteren en Dave deed moeite om het niet te vertellen of sterker, om het uit te schreeuwen. Maar ze stopte niet met zeuren, dat was een van haar slechte eigenschappen. Nouja, slecht, het kwam hem niet bepaald goed uit, maar voor haarzelf had het natuurlijk voordelen. 'Ach liefje, je kan het je eigen moeder toch zeker wel vertellen?' ze keek hem met moederlijke ogen aan, van die ogen die je dwingen om je mond open te doen.
Vlug sloeg hij zijn ogen neer, in de hoop ze zo te ontwijken. Maar ze pakte zijn hand 'Kijk me aan als ik tegen je praat'.
Hij trok zijn hand terug en gaf zich lachend over 'oke, oke..'.
Er verscheen een triomfantelijke glimlach op zijn moeders gezicht.
'Het is iemand die je kent en ze...' meer dan dat kon hij niet zeggen, want ze begon er doorheen te gillen als een klein kind.
'Aaaahhh het is Sabrina of niet?' nog verrukter dan dat ze al was keek ze hem aan.
'Hoe wist je dat?' een beetje overrompeld liet hij zijn bestek los.
'Jongen, ik ben je moeder.. mij ontgaat niets'.
Op haar gezicht stond iets van eigendunk, glunderend als een kind in een snoepwinkel.
Verbluft glimlachend schudde hij zijn hoofd 'je bent me er eentje'.
'Nou, eet je eten op!'.
'Ja moeder' zei hij plagend.
Er liepen groepjes mensen over de markt. Dave niet, hij wachtte op een bankje. Nerveus keek hij voor de zoveelste keer op zijn horloge "waar blijft ze?".
Dan wordt het donker, twee handen sluiten het beeld voor zijn ogen.
'Rara wie ben ik..' grinnikte ze.
Het was niet moeilijk raden, er was maar 1 persoon die hem op deze manier vlinders kon bezorgen en haar parfum herkende hij uit duizenden. Ze liet los en ging naast hem zitten 'lekker mensen aan het kijken?'.
Dave weet zich geen houding te geven 'ja..'.
Ze zwegen allebei even en keken naar de lachende kinderen die van de ijsbaan kwamen en warme chocomelk tussen hun handen hadden geklemt.
'Zullen we dan maar?' vroeg ze zachtjes. Hij knikte en pakte haar hand, maar schrok van zijn actie en liet gelijk weer los. Bemoedigend pakte ze zijn hand weer vast.
Hij keek haar even geschrokken aan, maar haar glimlach stelde hem gerust.
'Oke, een jurk.. ik denk dat we dan het beste hier rechts kunnen gaan' ze trok hem mee. Verder had hij er niets op in te brengen, maar dat vond hij niet erg, hij genoot van haar hand in de zijne, het warme gevoel van binnen en de explosie vlinders dat hem in een soort roes brachten.
Ze zette hem op een rood bekleed bankje neer in een winkel vol jurken 'nou, jij wacht hier, ik ga jurken zoeken en passen'. Hij zat recht voor de pashokjes. Alsof hij dronken was, alles ging snel en langzaam en het enige wat hij kon bedenken was hoe hij bij haar in het pashokje kwam staan en haar hals begon te zoenen.
'Jongeman?.. hallo, zeg kan ik u helpen?' een oudere vrouw gaf hem een duwtje.
'ooh nee, eeuhm een vriendin van me is jurken aan het zoeken, ik mag alleen kijken' hij was opgeschrokken en keek de vrouw wat nerveus aan. Alsof ze zijn tante was kneep ze even in zijn wangen 'wat is het toch schattig met die jeugd van tegenwoordig'.
Dave veroerde zich niet en keek de vrouw wat ongemakkelijk aan.
Ze trippelde weg op haar hakjes, naar de kassa om mensen te helpen.
Sabrina kwam met 6 kleerhangers waar jurken aan hingen terug lopen 'oke, ik ga me even omkleden.. nergens heen gaan!'.
"Ik zou niet durven" dacht hij smeltend.
Vlug sloeg hij zijn ogen neer, in de hoop ze zo te ontwijken. Maar ze pakte zijn hand 'Kijk me aan als ik tegen je praat'.
Hij trok zijn hand terug en gaf zich lachend over 'oke, oke..'.
Er verscheen een triomfantelijke glimlach op zijn moeders gezicht.
'Het is iemand die je kent en ze...' meer dan dat kon hij niet zeggen, want ze begon er doorheen te gillen als een klein kind.
'Aaaahhh het is Sabrina of niet?' nog verrukter dan dat ze al was keek ze hem aan.
'Hoe wist je dat?' een beetje overrompeld liet hij zijn bestek los.
'Jongen, ik ben je moeder.. mij ontgaat niets'.
Op haar gezicht stond iets van eigendunk, glunderend als een kind in een snoepwinkel.
Verbluft glimlachend schudde hij zijn hoofd 'je bent me er eentje'.
'Nou, eet je eten op!'.
'Ja moeder' zei hij plagend.
Er liepen groepjes mensen over de markt. Dave niet, hij wachtte op een bankje. Nerveus keek hij voor de zoveelste keer op zijn horloge "waar blijft ze?".
Dan wordt het donker, twee handen sluiten het beeld voor zijn ogen.
'Rara wie ben ik..' grinnikte ze.
Het was niet moeilijk raden, er was maar 1 persoon die hem op deze manier vlinders kon bezorgen en haar parfum herkende hij uit duizenden. Ze liet los en ging naast hem zitten 'lekker mensen aan het kijken?'.
Dave weet zich geen houding te geven 'ja..'.
Ze zwegen allebei even en keken naar de lachende kinderen die van de ijsbaan kwamen en warme chocomelk tussen hun handen hadden geklemt.
'Zullen we dan maar?' vroeg ze zachtjes. Hij knikte en pakte haar hand, maar schrok van zijn actie en liet gelijk weer los. Bemoedigend pakte ze zijn hand weer vast.
Hij keek haar even geschrokken aan, maar haar glimlach stelde hem gerust.
'Oke, een jurk.. ik denk dat we dan het beste hier rechts kunnen gaan' ze trok hem mee. Verder had hij er niets op in te brengen, maar dat vond hij niet erg, hij genoot van haar hand in de zijne, het warme gevoel van binnen en de explosie vlinders dat hem in een soort roes brachten.
Ze zette hem op een rood bekleed bankje neer in een winkel vol jurken 'nou, jij wacht hier, ik ga jurken zoeken en passen'. Hij zat recht voor de pashokjes. Alsof hij dronken was, alles ging snel en langzaam en het enige wat hij kon bedenken was hoe hij bij haar in het pashokje kwam staan en haar hals begon te zoenen.
'Jongeman?.. hallo, zeg kan ik u helpen?' een oudere vrouw gaf hem een duwtje.
'ooh nee, eeuhm een vriendin van me is jurken aan het zoeken, ik mag alleen kijken' hij was opgeschrokken en keek de vrouw wat nerveus aan. Alsof ze zijn tante was kneep ze even in zijn wangen 'wat is het toch schattig met die jeugd van tegenwoordig'.
Dave veroerde zich niet en keek de vrouw wat ongemakkelijk aan.
Ze trippelde weg op haar hakjes, naar de kassa om mensen te helpen.
Sabrina kwam met 6 kleerhangers waar jurken aan hingen terug lopen 'oke, ik ga me even omkleden.. nergens heen gaan!'.
"Ik zou niet durven" dacht hij smeltend.
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Dave is zo schattig, zoals hij de hele tijd wegzwijmelt en dan weer wakker schiet en de hele tijd denkt dat hij blunders maakt.
Ik hoop dat er snel meer, en misschien wat langere stukjes verschijnen
Ik hoop dat er snel meer, en misschien wat langere stukjes verschijnen
I found the key to life. The lock was broken.
'Lukt het allemaal daarbinnen?' Dave had het gevoel alsof het eeuwen duurde.
'ja, ja het lukt!' het gordijn ging open en Sabrina maakte een pose 'En?'.
De zwarte stof zat perfect om haar lichaam, voor hem maakte het niets uit wat ze droeg, als ze het maar droeg op de manier zoals ze zelf was.
'Mooi..' fluisterde hij. Hij bekeek haar even vanonder zijn wimpers en knikte toen 'en welke heb je nog meer'.
Ze draaide een rondje 'hij is wel mooi he?' ze ging voor de spiegel staan en deed haar haren los. 'Misschien zo?' ze pakte haar haar vast en drukte het als een soort knoetje op haar hoofd 'en dan..' nonchalant trok ze twee plukken los.
Dave keek verwonderd naar haar spiegelbeeld 'leuk..'.
Sabrina bloosde even 'oke, de andere jurken..' het gordijn werd weer dicht gedaan en even voelde het alsof hij naar een goochelshow zat te kijken. Alsof ze elk moment in een ander pashokje kon verschijnen of dat er iemand anders in haar pashokje stond.
Hij probeerde te raden welke kleur jurk ze nu zou proberen, zwart stond haar mooi, maar donkerrood zou haar waarschijnlijk onweerstaanbaar maken.
'Tadaa' ze ging sexy tegen het kozijn van het pashokje staan 'en?'.
Dave veroerde zich niet 'da..' wat er ook uit zou moeten komen, het had haar toch niet juist omschreven, het was prachtig.
Gevleid draaide ze een rondje, gooide haar haar over haar schouder en schonk hem een lieve glimlach.
"Oh mijn hemel.."
Sorry ik moet nu weg! maar ik zal zeer spoedig weer schrijven!
bedankt voor jullie steun! =D
Ciao!
'ja, ja het lukt!' het gordijn ging open en Sabrina maakte een pose 'En?'.
De zwarte stof zat perfect om haar lichaam, voor hem maakte het niets uit wat ze droeg, als ze het maar droeg op de manier zoals ze zelf was.
'Mooi..' fluisterde hij. Hij bekeek haar even vanonder zijn wimpers en knikte toen 'en welke heb je nog meer'.
Ze draaide een rondje 'hij is wel mooi he?' ze ging voor de spiegel staan en deed haar haren los. 'Misschien zo?' ze pakte haar haar vast en drukte het als een soort knoetje op haar hoofd 'en dan..' nonchalant trok ze twee plukken los.
Dave keek verwonderd naar haar spiegelbeeld 'leuk..'.
Sabrina bloosde even 'oke, de andere jurken..' het gordijn werd weer dicht gedaan en even voelde het alsof hij naar een goochelshow zat te kijken. Alsof ze elk moment in een ander pashokje kon verschijnen of dat er iemand anders in haar pashokje stond.
Hij probeerde te raden welke kleur jurk ze nu zou proberen, zwart stond haar mooi, maar donkerrood zou haar waarschijnlijk onweerstaanbaar maken.
'Tadaa' ze ging sexy tegen het kozijn van het pashokje staan 'en?'.
Dave veroerde zich niet 'da..' wat er ook uit zou moeten komen, het had haar toch niet juist omschreven, het was prachtig.
Gevleid draaide ze een rondje, gooide haar haar over haar schouder en schonk hem een lieve glimlach.
"Oh mijn hemel.."
Sorry ik moet nu weg! maar ik zal zeer spoedig weer schrijven!
bedankt voor jullie steun! =D
Ciao!
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
Mijn excuses voor de late post, maar ik zal jullie niet langer in spanning houden!
Ik ga nu verder!
Dave voelde zich als een levend standbeeld, zijn armen en benen hadden absoluut geen zin om in beweging te komen. Hij kende de uitdrukking: bezwijken, maar nu snapte hij ook wat het inhield. Toen hij besefte dat hij al een aantal seconden naar haar had zitten staren met mond open, besloot hij maar weer om in beweging te komen.
'Hij staat je schitterend' fluisterde hij.
Sabrina keek weer in de spiegel om zelf te oordelen, ze draaide een kwartslag en probeerde te ontdekken of deze jurk haar dik maakte of niet. Daarna draaide ze zich weer recht voor de spiegel om de 'inkijk' te checken, maar dat viel mee.
'Ik vind hem wel leuk ja..' ze maakte oogcontact via de spiegel, met Dave 'leuker dan de vorige?'.
Dave knikte 'ja, zeker weten!' hij nam een andere houding aan en keek naar haar blote voeten. Ze had rode nagellak op, dat bijna dezelfde kleur had als het tapijt van het pand zelf. Haar benen waren glad geschoren en glimden een beetje in het licht van de tl-lampen. 'Die andere jurken zijn over de honderd euro,dus die mogen niet van mijn moeder..' ze wist de aandacht weer op haar knappe gezicht te richten 'welke zou ik dan doen: deze of de vorige?'. Daar hoefde hij niet echt over na te denken 'deze.. zonder enige twijfel'. Sabrina knikte 'ja, ik moet het met je eens zijn, hij is echt mooi!'.
Ze waren allebei stil, met hun eigen gedachtes. Dave staarde naar Sabrina en zij keek naar haarzelf in de spiegel. 'Dus..' ze draaide zich om en liep naar haar pashokje 'dit wordt 'm'. Het dicht getrokken gordijn zwierde nog een beetje na. Onder het gordijn zag hij de jurk om haar voeten op de grond landen, haar hand die de jurk opraapte en daarna haar voeten met rode nagels. Hij keek op zijn horloge '19:13' om 8 uur zouden alle winkels dicht zitten, dus als ze nog snel een stropdas zouden vinden,kunnen ze nog even wat drinken. Het gordijn ging weer open en daar stond ze met haar eigen kleding aan, ze straalde, blij met de keuze van haar jurk. De andere jurken had ze over haar arm gehangen 'ik hang ze even terug, ga maar alvast naar de kassa'. Dave luisterde naar haar alsof hij een schoothondje was van een vrouw uit de hoge bevolkingsklasse. De oudere vrouw stond hem glimlachend op te wachten achter de kassa 'heeft je vriendinnetje het kunnen vinden?'. Geërgerd siste hij 'ze ís niet mijn vriendinnetje'.
De vrouw wist zich even geen houding te geven en begon in het wilde weg maar wat kleding op te vouwen. Sabrina kwam bij de kassa staan en keek even naar de rood aangelopen Dave 'wat is er?'. Hij schudde zijn hoofd 'het is nogal warm he hierbinnen?'.
'Ja, nu je het zegt..' ze legde haar jurk op de toonbank 'deze wordt het'.
De oudere vrouw keek even naar Dave en scande toen de streepjes code 'Dat wordt €59,95,- alstublieft, leuk jurkje, ik denk dat je vriend het ook een goede keuze zou vinden' daarbij keek ze Dave strak aan.
Als reactie werd Dave's hoofd 2x roder dan daarvoor, waar was dat goed voor?
Weer een beetje een korte, heb niet echt inspiratie *lost him* </3
Ik ga nu verder!
Dave voelde zich als een levend standbeeld, zijn armen en benen hadden absoluut geen zin om in beweging te komen. Hij kende de uitdrukking: bezwijken, maar nu snapte hij ook wat het inhield. Toen hij besefte dat hij al een aantal seconden naar haar had zitten staren met mond open, besloot hij maar weer om in beweging te komen.
'Hij staat je schitterend' fluisterde hij.
Sabrina keek weer in de spiegel om zelf te oordelen, ze draaide een kwartslag en probeerde te ontdekken of deze jurk haar dik maakte of niet. Daarna draaide ze zich weer recht voor de spiegel om de 'inkijk' te checken, maar dat viel mee.
'Ik vind hem wel leuk ja..' ze maakte oogcontact via de spiegel, met Dave 'leuker dan de vorige?'.
Dave knikte 'ja, zeker weten!' hij nam een andere houding aan en keek naar haar blote voeten. Ze had rode nagellak op, dat bijna dezelfde kleur had als het tapijt van het pand zelf. Haar benen waren glad geschoren en glimden een beetje in het licht van de tl-lampen. 'Die andere jurken zijn over de honderd euro,dus die mogen niet van mijn moeder..' ze wist de aandacht weer op haar knappe gezicht te richten 'welke zou ik dan doen: deze of de vorige?'. Daar hoefde hij niet echt over na te denken 'deze.. zonder enige twijfel'. Sabrina knikte 'ja, ik moet het met je eens zijn, hij is echt mooi!'.
Ze waren allebei stil, met hun eigen gedachtes. Dave staarde naar Sabrina en zij keek naar haarzelf in de spiegel. 'Dus..' ze draaide zich om en liep naar haar pashokje 'dit wordt 'm'. Het dicht getrokken gordijn zwierde nog een beetje na. Onder het gordijn zag hij de jurk om haar voeten op de grond landen, haar hand die de jurk opraapte en daarna haar voeten met rode nagels. Hij keek op zijn horloge '19:13' om 8 uur zouden alle winkels dicht zitten, dus als ze nog snel een stropdas zouden vinden,kunnen ze nog even wat drinken. Het gordijn ging weer open en daar stond ze met haar eigen kleding aan, ze straalde, blij met de keuze van haar jurk. De andere jurken had ze over haar arm gehangen 'ik hang ze even terug, ga maar alvast naar de kassa'. Dave luisterde naar haar alsof hij een schoothondje was van een vrouw uit de hoge bevolkingsklasse. De oudere vrouw stond hem glimlachend op te wachten achter de kassa 'heeft je vriendinnetje het kunnen vinden?'. Geërgerd siste hij 'ze ís niet mijn vriendinnetje'.
De vrouw wist zich even geen houding te geven en begon in het wilde weg maar wat kleding op te vouwen. Sabrina kwam bij de kassa staan en keek even naar de rood aangelopen Dave 'wat is er?'. Hij schudde zijn hoofd 'het is nogal warm he hierbinnen?'.
'Ja, nu je het zegt..' ze legde haar jurk op de toonbank 'deze wordt het'.
De oudere vrouw keek even naar Dave en scande toen de streepjes code 'Dat wordt €59,95,- alstublieft, leuk jurkje, ik denk dat je vriend het ook een goede keuze zou vinden' daarbij keek ze Dave strak aan.
Als reactie werd Dave's hoofd 2x roder dan daarvoor, waar was dat goed voor?
Weer een beetje een korte, heb niet echt inspiratie *lost him* </3
"The enthusiasm of a woman's love is even beyond the biographer's."
- Jane Austen -
- Jane Austen -
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Weet je wat ik mis, waar ik zo verschrikkelijk nieuwsgierig naar ben? Als het zo fantastisch is dat die jongen niet meer uit zijn woorden kan komen, dan wil ik heel graag weten hoe die jurk er uit ziet. Wat voor kleur, wat voor vorm? Of komt dat allemaal nog?
Voor de rest ben je weer goed bezig. Succes met inspiratie terugvinden!
Voor de rest ben je weer goed bezig. Succes met inspiratie terugvinden!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen