pesten

[Maartje]

Aandachtig en geduldig luister ik naar de woorden,
de woorden die je ijskoud tegen me spreekt,
ik luister naar jou,
jij - die me langzaam breekt,

Altijd hetzelfde liedje,
ik pik het, altijd weer,
ik wil ze negeren, jou negeren,
het lukt niet, hoe hard ik het ook probeer,

Ik luister naar je woorden,
je meent ze, allemaal,
dan berg ik ze veilig in me op,
zo ontstaat er in mijzelf een eigen verhaal,

waarin ik niets ben,
want dat is wat jij zegt,
langzaam aan begin ik het te geloven,
terwijl ik met mezelf vecht,

Ik wil dit niet, ik kan dit niet,
maar toch ga ik door met mijn verziekte leven,
in mij ontstaat iets enorms,
waar is mijn waardigheid gebleven?

De woorden die je tegen me spreekt,
je meent ze allemaal, stuk voor stuk,
en ik word met een feit geconfronteerd,
in mijn leven is en komt nooit meer het geluk.

[Rainbow]

Wat goed dat je een gedicht hierover hebt geschreven dat werkelijk realistisch blijft! Meestal wordt zoiets een understatement of een overstatement.
Het is een goed gedicht, maartje.

[Laura]

Ik ben het met Rainbow eens.
Het mooie vind ik dat je verteld hoe een kind zich voelt als die gepest wordt, wat ik al heel vaak heb gehoord, maar in het gedicht ben je ook heel duidelijk en helder. Je bent heel nuchter, weet dat (bijvoorbeeld) je zelf vertrouwen er aan gaat, dat je langzaam begint te denken dat je niets meer waard bent. Ik weet niet of ik het nu heb uitgelegd zoals ik bedoel, maar okee.
Erg mooi<3